Πριν 10 χρόνια, ξημερώματα 17 προς 18 Σεπτεμβρίου ο χρόνος σταμάτησε για λίγο. Ήταν η στιγμή που μέλος της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή μαχαίρωσε τον Παύλο Φύσσα.
Επέστρεφα σπίτι την ώρα που το ασθενοφόρο έφευγε. Έβλεπα κόσμο μαζεμένο, μία αναταραχή. Αγχώθηκα. Πήγα να ρωτήσω γείτονες και ανθρώπους που γνώριζα. Μαχαίρωσαν ένα παλικάρι. Πάγωσα. Ο Παύλος ήταν, ο Φύσσας. Άδειασα.
Δεν καταλάβαινα τι συνέβη. Ήρθαν φίλοι μόλις το έμαθαν. Η Τσαλδάρη γέμισε κόσμο. Είπαν πρόσεχε, έχει γύρω γύρω Χρυσαυγίτες, αυτοί τον μαχαίρωσαν. Δεν πρέπει να επικρατήσει ο φόβος όμως. Και αυτό ήταν στο μυαλό πολλών. Το επόμενο πρωί μάθαμε ότι ο Παύλος ήταν νεκρός.
Μαζευτήκαμε από πολύ νωρίς με φίλους στο “σημείο” ‘οπως αργότερα θα συνεχίσαμε να λέμε το σημείο που δολοφονήθηκε. Πήγαμε για να αποδόσουμε φόρο τιμής, να συζητήσουμε με τους γείτονές μας, να μην αφήσουμε τον τρόμο να κυριαρχήσει.
Δεν είχαμε καταλάβει πόσο έξω απ’τα σύνορα της γειτονιάς μας θα έβγαινε όλο αυτό. Σαν αντανακλαστικό στην τρομολαγνεία τους, ολοένα και περισσότεροι μαζέυτηκαν στο σημείο της δολοφονίας. Ένα λουλούδι, ένα χαρτί με αφιερώσεις. Απλά να σταθούμε εκεί, δείχνοντας ότι ο τρόμος που θέλουν να σπείρουν δε θα περάσει.
Άνθρωποι όλων των ηλικιών. Πέρα από κομματικούς χρωματισμούς και καλέσματα, έφηβοι, γονείς με παιδιά, γείτονες και νέοι από κάθε γωνιά της Αττικής ήρθαν για να σταθούν ενάντια στο τέρας της Χρυσής Αυγής. Είχε ξεπεράσει τα όρια της γειτονιάς μας, του δήμου μας. Πρώτη φορά είδαμε τόσο κόσμο στο Κερατσίνι. Όλη η Αθήνα ήρθε να ξαναπάρει πίσω τις γειτονιές της.
Οι ασκοί του Αιόλου είχαν ανοίξει. Ο Παύλος έγραφε ιστορία. Μαζικές διαδηλώσεις, εκδηλώσεις συμπαράστασης και διαμαρτυρίες κατά της Χρυσής Αυγής κατέστησαν πλέον σαφές ότι το φασιστικό μίσος δε θα περάσει και ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια σε μία εγκληματική οργάνωση.
Λίγες μέρες μέλη της οργάνωσης είχαν επιτεθεί σε μέλη του ΠΑΜΕ, λίγους μήνες πριν είχαν σκοτώσει τον Σαχζάτ Λουκμάν και δεν είχε περάσει ένας χρόνος από τότε που δύο αιγύπτιοι ψαράδες στο Πέραμα είχαν πέσει νεκροί από χέρια της Χρυσής Αυγής.
Η δολοφονία του Παύλου ήταν η αρχή ενός αγώνα για την τιμωρία και τον περιορισμό των εγκληματικών ενεργειών τους.
Φέτος, τα 10 χρόνια από τη δολοφονία του βρήκαν κόσμο να γίνεται μία γροθιά σε εκδηλώσεις στον Πολυχώρο Λιπασμάτων στο Κερατσίνι. Την περιοχή που μεγάλωσε ο Παύλος, τη γειτονιά μας.
Η οικογένεια και οι φίλοι του Παύλου, με αγώνα αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα σύλλογο μέσα από τον οποίο, η τέχνη, ο πολιτισμός θα γίνουν η φωνή ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης.
Ο Σύλλογος Πολιτισμού «Παύλος Killah P Φύσσας» ιδρύθηκε για πλαισιώνει πλέον τον αντιφασιστικό αγώνα που τόσα χρόνια η δολοφονία του έχει ξεκινήσει, με τη διοργάνωση πολιτικών και πολιτιστικών δράσεων.
Φίλοι και οικογένεια μετουσίωσαν το βίωμα σε θετική δράση στην κοινότητα και αυτό αποτέλεσε συγκολλητική ουσία στο Κερατσίνι και στην Δραπετσώνα.
Από δω και στο εξής ο Σύλλογος αυτός θα είναι ο φορέας διοργάνωσης τόσο του Αντιφασιστικού Σεπτέμβρη όσο και των υπολοίπων πρωτοβουλιών και εκδηλώσεων.
Ο φετινός αντιφασιστικός Σεπτέμβρης με βρήκε στα Λιπάσματα λοιπόν, όπου είδα βιβλιοπαρουσιάσεις, stand up comedy, μουσικές συναυλίες, παιδικές εκδηλώσεις και συνάντησα συγγενείς και φίλους του Παύλου.
Συνάντησα την αδελφή του Ειρήνη και τη μαμά του, την κ. Μάγδα. Τη μάνα όλων μας. «Είστε παιδιά μου» μας έλεγε πάντα, σε φίλους του Παύλου, σε όποιον τόσα χρόνια στάθηκε δίπλα της, συμπαραστέκεται στον αγώνα της κατά του φασιστικού τέρατος.
«Είμαι περήφανη για σας» αναφώνησε στη μεγάλη συναυλία, στον κόσμο που είχε γεμίσει τον Πολυχώρο και φώναζε μετά από παρότρυνσή της το όνομά του. Μία μάνα που δε σταμάτησε στιγμή να θρηνεί αλλά και να παλεύει παίρνοντας όλον τον αντιφασιστικό αγώνα των τελευταίων χρόνων στις πλάτες της.
Για εκείνη ο αγώνας κατά του φασισμού, του ρατσισμού, οποιασδήποτε μορφής καταπίεσης, είναι ένας τρόπος δικαίωσης.
«Βασικός σκοπός του Συλλόγου δε θα μπορούσε να μην είναι η διατήρηση της μνήμης του Παύλου ώστε να μην υπάρξει κανένας άλλος άνθρωπος δολοφονημένος από τα χέρια ακροδεξιών – ναζιστικών φρονημάτων».
Συνάντησα ανθρώπους που βοήθησαν, αγωνίστηκαν και έκαναν πραγματικότητα το όνειρο του Παύλου.
Η αδελφή του Ειρήνη αναφέρει «Ήταν μία σκέψη που νιώθαμε να σιγοκαίει μέσα μας καιρό τώρα. Εμείς, η οικογένεια, και οι φίλοι του Παύλου, θελήσαμε να δημιουργήσουμε έναν κοινό τόπο μέσα στον οποίο θα οργανώσουμε και θα διευρύνουμε τις δράσεις και τις παρεμβάσεις μας ακόμα περισσότερο στη δημόσια σφαίρα.»
Η μουσική ήταν η ζώη του Παύλου. Εκφραζόταν μέσα από τα τραγούδια και τους στίχους του. Είχε βαθιά ενσυναίσθηση και η αδικία ήταν κάτι που τον έπνιγε. «Αν δεν με είχατε μάθει να αγαπάω, δεν θα μπορούσα να διακρίνω τη δυστυχία που υπάρχει εκεί έξω» είχε πεί στη μητέρα του, την κ. Μάγδα.
«Όσα ονειρεύτηκε και σχεδίαζε να κάνει ο αδελφός μου, για εμάς είναι πυξίδα μέσω της οποίας ελπίζουμε να φτάσουμε σε όσα οραματίστηκε συνεισφέροντας με όλη μας την καρδιά στον αντιφασιστικό αγώνα» μου είπε η Ειρήνη.
Συνάντησα τη Γιώτα Εφραιμίδου, που καλύπτει φωτογραφικά τις εκδηλώσεις και έχει κάνει εκθέσεις κατά της βίας και της καταπίεσης στα πλαίσια του Συλλόγου.
«Τα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα μονο απαρατήρητα δεν μπορούν να περνούν.Το να συμβάλλω με το δικο μου τροπο στα ζητηματα της κοινωνίας είναι μονόδρομος. Πηγάζει από μέσα μου και ένας τρόπος για να επιτευχθεί είναι ο φακός. Ένας τρόπος έκφρασης και διαμαρτυρίας σε περιόδους κρίσης. Μεταφέρεις , επικοινωνείς την αλήθεια σου , σ’ αυτα που συμβαίνουν γύρω σου. Επικοινωνείς κατευθείαν με την ψυχη.»
Αυτός είναι άλλωστε και ο στόχος του συλλόγου όπως μου είπε. «Είναι το φως που νικάει , η συλλογικότητα , οι δράσεις η έκφραση ο πολιτισμός . Ο πολιτισμός σε όλα τα επίπεδα.»
«Ο πραγματικος κοσμος αναπαριστάται μεσα απ την τέχνη. Κάπως ξεβολευεις απο τα δήθεν πρότυπα προβολής, τα ουτοπικά θέματα που αφορουν τον κοσμο, τα πλασματικα. Παρουσιαζεις την βαθιά σήψη της ταλαιπωρημενης κοινωνιας. Τα βιοπραγήματα που λαμβάνουν μέρος καθημερινά , είναι υπόθεση όλων μας»
Ο αγώνας τόσων χρόνων ήταν γεμάτος εμπόδια και δυσκολίες. Η κ. Μάγδα έχει σταθεί όρθια, όπως ο Παύλος για την μνήμη του και για να σιγουρευτεί ότι δε θα υπάρξει κανένα άλλο θύμα από το φασισμό. «Τίποτα δεν έχει τελειώσει, ο αγώνας συνεχίζεται» υποστηρίζει γεματη συγκίνηση στη θέα του κόσμου.
«Η αγκαλιά που παίρνουμε ο ένας τον άλλον και η φωνή που ακούγεται παντού νικάει όλες τις δυσκολίες» αναφέρει η Γιώτα υπενθυμίζοντάς μας, πως η αλληλεγγύη και η ελευθερία είναι οι πραγματικοί νικητές αυτού του αγώνα.
Ο Πολυχώρος Λιπασμάτων σύστηκε στη μεγάλη συναυλία χθες Κυριακή 17 Σεπτέμβρίου. Χιλιάδες κόσμου πήγε στη μνήμη του Παύλου υψόνοντας τη γροθιά του κατά του φασισμού.
Ο αγώνας τόσων χρόνων παίρνει σάρκα και οστά. Η Χρυσή Αυγή είναι πλέον εγκληματική οργάνωση. Εκδηλώσεις πολιτισμού, παραστάσεις, συναυλίες, εκθέσεις φωτογραφικές και εικαστικές πλέκουν ένα περιβάλλον καλλιτεχνικών δράσεων που στέκονται ενάντια στη βία και το φασισμό.
Ο Σύλλογος Πολιτισμού «Παύλος Killah P Φύσσας» είναι πλέον εδώ για να φέρει την άσβεστη σπίθα της ελευθερίας, του αντιφασιστικού αγώνα και της μνήμης του Παύλου.
Πλήθος κόσμου, καλλιτέχνες, άνθρωποι του πολιτισμού, συντάσσονται μαζί με την οικογένεια, και κάθε θύμα του φασισμού και δίνουν τη δική τους παρουσία σε έναν αγώνα που δεν πρέπει ποτέ να σβήσει καθώς η ρατσιστική και φασιστική ρητορική βρίσκονται παντού εκεί έξω.
Είναι στο χέρι μας να την αναγνωρίσουμε, να αντισταθούμε και να την καταπολεμήσουμε στη μνήμη όσων βίαια χάθηκαν από αυτή.
«Δέκα χρόνια από τη νύχτα που ο Παύλος δεν έκανε βήμα πίσω στη θέαση του ναζιστικού τάγματος και στάθηκε όρθιος για να υπερασπιστεί τους φίλους του, τη σύντροφό του, την οικογένεια του, τη γειτονιά του, την ιστορία μας, όλους μας. Δέκα χρόνια από τη νύχτα που ο Παύλος δεν υπέκυψε στο φόβο και δε δίστασε να έρθει αντιμέτωπος με το οργανωμένο τάγμα των νεοναζί.
Δέκα χρόνια από τη νύχτα που η στάση του Παύλου καθόρισε τους αντιφασιστικούς αγώνες της επόμενης δεκαετίας, διαμόρφωσε το αντιφασιστικό φρόνημα των επόμενων γενεών και αποτέλεσε την αρχή μιας μακράς και επίπονης διαδικασίας που είχε ως αποτέλεσμα την καταδίκη των φασιστών της Χ.Α. σε δικαστικό επίπεδο, αλλά και την πάταξη των οπαδών του φασισμού σε κάθε γειτονιά της Ελλάδας.»
Στα πλαίσια του «Αντιφασιστικού Σεπτέμβρη» ο «Σύλλογος Πολιτισμού Ενάντια στο Φασισμό – Παύλος Killah P Φύσσας» διοργανώνει και ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ Solidarity Film Festival Killah P στον Δημοτικό Θερινό Κινηματογράφο Μελίνα Σωκράτους 65 στην Δραπετσώνα, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του.
«Αυτό που επιδιώκουμε με την εδραίωση του φεστιβάλ, να μείνουν ανεξίτηλες ιστορίες που πρεσβεύουν την αλληλεγγύη, ιστορίες δυνατές κατά του φασισμού, κατά του ρατσισμού, κατά κάθε είδους καταπίεσης και κακοποίησης, να αφήσουμε μια αντιφασιστική κινηματογραφική παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές που κινδυνεύουν να χαθούν μέσα στο δηλητήριο της αμάθειας και του φασισμού» υπογραμμίζει η κ. Μάγδα.
Ο κινηματογράφος έρχεται ως εργαλείο προσωπικής καλλιέργειας και συλλογικής έκφρασης, που μπορεί να συμβάλει στην οικοδόμηση ενός κόσμου απαλλαγμένου από το δηλητήριο του φασισμού, του ρατσισμού, των κοινωνικών αποκλεισμών και του πολέμου.
Ενός κόσμου όπου η διαφορετικότητα δεν θα χωρίζει αλλά θα ενώνει τους ανθρώπους σε μια πολύχρωμη και πολυποίκιλη κοινότητα.
Η τέχνη να ρίξει φως στα σκοτάδια
Γιατί όπως έχει πει και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, για ένα τραγούδι που έγραψε για τον Παύλο: «Ακομα και το πιο μικρό φως, ενα μικρο ‘φωσακι’, μπορεί να διαλύσει το πιο βαθυ σκοτάδι».
