Οι δύο περασμένοι αιώνες σημαδεύτηκαν -εκτός των άλλων- από γεγονότα τα οποία θεωρούνται μέχρι και σήμερα αινίγματα χωρίς λύση. Τον 19ο και τον 20ο αιώνα υπήρχαν αρκετές ανεξήγητες και μυστηριώδεις υποθέσεις καθώς και ανεξιχνίαστοι φόνοι που εξακολουθούν να προβληματίζουν τους ανθρώπους μέχρι και σήμερα.
The Leatherman
Ο Leatherman ήταν ένας δημοφιλής ταξιδιώτης ο οποίος ξεχώριζε για τα 60 κιλά χειροποίητα δερμάτινα ρούχα που φορούσε συνέχεια. Έκανε ξανά και ξανά περπατώντας τον ίδιο κύκλο, 365 μιλίων που τον οδήγησαν στο δυτικό Κονέκτικατ και την ανατολική Νέα Υόρκη. Από το 1857 μέχρι και το 1889 λέγεται ότι διάνυσε παραπάνω από 100.000 μίλια. Αν και δεν είναι σαφές πώς κατάφερνε να βιοποριστεί, ένας καταστηματάρχης κράτησε αρχείο της παραγγελίας που έκανε στο κατάστημά του, η οποία περιελάμβανε ψωμί, σαρδέλες, κράκερς, πίτα, καφέ, κονιάκ και μπύρα.
Σύμφωνα με ένα άρθρο του Burlington Free Press του 1870, ο Leatherman σπάνια μιλούσε. Κυρίως, επικοινωνούσε κυρίως με γρυλίσματα και χειρονομίες, όπως οι προϊστορικοί άνθρωποι. Λέγεται ότι μιλούσε άπταιστα γαλλικά και φημολογείται ότι καταγόταν από την Πικαρδία της Γαλλίας, αλλά ποτέ δεν μίλησε πολύ για την καταγωγή του. Ακόμα και μετά το θάνατό του από καρκίνο το 1889, η πραγματική ταυτότητα του Leatherman παρέμεινε άγνωστη και εξακολουθεί να αποτελεί μυστήριο μέχρι σήμερα. Έζησε και πέθανε ως αίνιγμα, ως ένας ζωντανός λαϊκός θρύλος.
Περίεργοι ήχοι στη Κούβα
Τον Δεκέμβριο του 2016, ένας αξιωματικός της CIA και άλλοι δύο ανέφεραν συμπτώματα όπως ναυτία, πονοκέφαλο και ζάλη στο γραφείο υγείας της αμερικανικής πρεσβείας στην Αβάνα. Συνολικά, 26 Αμερικανοί και 13 Καναδοί παρουσίασαν μια σειρά συμπτωμάτων, όπως απώλεια ακοής, ίλιγγο, ρινορραγία και προβλήματα εστίασης, τα οποία πιστεύεται ότι προκλήθηκαν από έναν περίεργο θόρυβο. Ενώ ορισμένοι περιέγραψαν τον θόρυβο ως υψηλούς τόνους ή ως ακτίνα ήχου που κατευθύνεται προς τα δωμάτιά τους, άλλοι τον περιέγραψαν ως μπίλιες που κυλούν στο πάτωμα.
Οι ειδικοί ιατροί μπερδεύτηκαν από τις ασθένειες, με ορισμένους γιατρούς να εντοπίζουν συμπτώματα που έμοιαζαν με διάσειση στα θύματα, αλλά να μην βρίσκουν ενδείξεις πραγματικής διάσεισης. Υπάρχουν πολλές θεωρίες σχετικά με την αιτία αυτών των συμπτωμάτων, συμπεριλαμβανομένης της πιθανότητας νέων τύπων “όπλων” ή κρυφών συσκευών υποκλοπής που τοποθετήθηκαν πολύ κοντά μεταξύ τους από Κουβανούς πράκτορες. Οι ηχογραφήσεις των ήχων απλώς αύξησαν τη σύγχυση, με τους επιστήμονες να τους μελετούν και τελικά να καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι έμοιαζαν με τον ήχο ερωτευμένων αρσενικών γρύλων. Οι επιπτώσεις ήταν σημαντικές, με τους Αμερικανούς να απομακρύνουν το 60% των διπλωματών τους από την Κούβα και να απελαύνουν 15 Κουβανούς διπλωμάτες από την Ουάσιγκτον.
Ζωντανά Αγάλματα
Μεταξύ 1917 και 1928, πάνω από 500.000 άνθρωποι σε όλο τον κόσμο προσβλήθηκαν από εγκεφαλίτιδα, μια ασθένεια που τους προκαλούσε να παγώνουν στη θέση τους, ενώ είχαν ακόμα τις αισθήσεις τους. Η ασθένεια, γνωστή ως “ασθένεια του ύπνου”, ξεκίνησε από την Ευρώπη και εξαπλώθηκε και σε άλλες ηπείρους. Περίπου το ένα τρίτο των “ασθενών του ύπνου” πέθανε, ενώ πολλοί επιζώντες έμειναν παράλυτοι και αδυνατούσαν να κινηθούν ή να αλληλεπιδράσουν με τον κόσμο γύρω τους. Αν και μερικές φορές ήταν ικανοί να μιλήσουν και να κουνήσουν τα μάτια τους, τις περισσότερες φορές εμφανίζονταν ως ζωντανά αγάλματα, παραμένοντας ακίνητοι για ώρες, ημέρες, εβδομάδες ή και χρόνια.
Οι γιατροί δεν έχουν εντοπίσει την αιτία της εγκεφαλίτιδας lethargica, αλλά πιστεύουν ότι ένα σπάνιο στέλεχος βακτηρίων στρεπτόκοκκου μπορεί να προκάλεσε μια αντίδραση του ανοσοποιητικού συστήματος που προκάλεσε φλεγμονή στον εγκέφαλο. Παρ’ όλα αυτά, η πάθηση εμφανίζεται σπανιότερα από τότε, με περιστασιακά κρούσματα που εμφανίστηκαν στην Ευρώπη τη δεκαετία του 1950 και μια πρόσφατη περίπτωση ενός 12χρονου κοριτσιού στην Κίνα που νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο με τη νόσο. Μια ανάλυση του 2004 σε 20 ασθενείς με παρόμοια συμπτώματα με τη ληθαργική εγκεφαλίτιδα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η νόσος εξακολουθεί να υπάρχει, με αποτέλεσμα να προκαλεί φόβο μέχρι και σήμερα.
Η εξαφάνιση των παιδιών Sodder
Τις πρώτες πρωινές ώρες των Χριστουγέννων του 1945, ξέσπασε μια καταστροφική πυρκαγιά στο σπίτι του George και της Jennie Sodder στο Fayetteville της Δυτικής Βιρτζίνια. Το ζευγάρι μαζί με τέσσερα από τα παιδιά τους κατάφεραν να διαφύγουν, αλλά δυστυχώς πέντε από τα παιδιά τους βρίσκονταν ακόμη μέσα στο φλεγόμενο σπίτι. Δυστυχώς, οι διασώστες δεν κατάφεραν να βρουν τα παιδιά και γι’ αυτό τον λόγο οι Sodders αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια και να τα αναζητήσουν μόνοι τους. Ο George προσπάθησε να ξαναμπεί στο φλεγόμενο σπίτι για να σώσει τα παιδιά του, αλλά δεν υπήρχε πρόσβαση στον επάνω όροφο λόγω της κατεστραμμένης σκάλας από τη φωτιά. Παρά τις προσπάθειες των Sodders να ειδοποιήσουν την πυροσβεστική, χρειάστηκαν επτά ώρες για να φτάσουν και μέχρι τότε το σπίτι είχε καεί ολοσχερώς.
Μετά το περιστατικό, η οικογένεια άρχισε να αναρωτιέται αν τα παιδιά τους είχαν όντως πεθάνει στη φωτιά. Δεν βρέθηκαν λείψανα των παιδιών και ο επικεφαλής της πυροσβεστικής υπέθεσε ότι η φωτιά ήταν τόσο καυτή που είχε αποτεφρώσει τα σώματα των παιδιών, συμπεριλαμβανομένων των οστών τους. Όμως η έλλειψη οστών, καθώς και οι αναφορές για την εμφάνιση ενός αυτοκινήτου με τα παιδιά μέσα, οδήγησαν τους Sodders να πιστέψουν ότι τα παιδιά τους είχαν απαχθεί και η φωτιά είχε τεθεί ως αντιπερισπασμός.
Οι υποψίες τους ενισχύθηκαν ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι η αιτία της πυρκαγιάς θεωρήθηκε ότι ήταν κακή καλωδίωση, παρόλο που η εταιρεία ηλεκτρισμού την είχε ελέγξει εκείνο το φθινόπωρο κρίνοντάς την ασφαλή. Η οικογένεια έστησε διαφημιστικές πινακίδες που προσέφεραν αμοιβή για πληροφορίες σχετικά με τα εξαφανισμένα παιδιά, τις οποίες διατήρησε για δεκαετίες. Το τελευταίο ζωντανό παιδί των Sodder, η Sylvia, πιστεύει ότι τα αδέλφια της δεν πέθαναν στη φωτιά και συνεχίζει να αναζητά απαντήσεις μέχρι σήμερα.
Οι παράξενοι θάνατοι στο πέρασμα Dyatlov
Την 1η Φεβρουαρίου 1959, μια ομάδα εννέα πεζοπόρων πέθανε κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες στα βουνά της σημερινής Ρωσίας. Η κατασκήνωσή τους ανακαλύφθηκε εγκαταλελειμμένη στις 26 Φεβρουαρίου, με τη σκηνή τους να έχει ανοίξει από μέσα. Στο χιόνι βρέθηκαν πατημασιές που οδηγούσαν στην άκρη ενός κοντινού δάσους. Δύο πτώματα ανακαλύφθηκαν εκεί και τα άλλα επτά βρέθηκαν τους επόμενους μήνες.
Ο ιατροδικαστής διαπίστωσε ότι η αιτία θανάτου των πεζοπόρων δεν ήταν η υποθερμία, όπως αρχικά πίστευαν, αλλά μάλλον ευθύνονταν το αμβλύ τραύμα, τα εγκαύματα τρίτου βαθμού, η εσωτερική αιμορραγία και τα χαμένα μέλη του σώματος. Ενδιαφέρον προκάλεσε, επίσης, ότι κάποια από τα ρούχα των πεζοπόρων θεωρήθηκαν ραδιενεργά. Αυτή περίεργη ιστορία, δημιούργησε αρκέτες θεωρίες μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται οι παρεμβάσεις της KGB, οι υπερβολικές δόσεις ναρκωτικών, UFO, οι ανωμαλίες της βαρύτητας ακόμα και το δημοφιλές Yeti. Ωστόσο, η πραγματική αιτία του θανάτου παραμένει ακόμη ανεξιχνίαστη.
Η εξαφάνιση των Φυλάκων του Φάρου των Νήσων Flannan
Τα νησιά Flannan, που βρίσκονται στα ανοικτά των δυτικών ακτών της Σκωτίας, ήταν γνωστά για το βραχώδες, ακατοίκητο έδαφός τους και τα κοπάδια προβάτων που έβοσκαν εκεί. Ωστόσο, υπήρχαν έντονες φήμες για ένα στοιχειωμένο πνεύμα με τους βοσκούς να φοβούνται να διανυκτερεύουν εκεί. Το 1896, κατασκευάστηκε ένας φάρος στο μεγαλύτερο από τα νησιά Flannan, το Eilean Mòr, και επανδρώθηκε από μια ομάδα τεσσάρων φαροφυλάκων, οι οποίοι εργάζονταν εκ περιτροπής έξι εβδομάδες. Στις 15 Δεκεμβρίου 1900, το ατμόπλοιο Archtor πέρασε από τα νησιά και παρατήρησε ότι το φως του φάρου δεν ήταν ορατό, παρά τις ευνοϊκές συνθήκες.
Στις 26 Δεκεμβρίου, το πλοίο Hesperus, το πλοίο που μετέφερε τον φάρο, πραγματοποίησε μια επίσκεψη ρουτίνας στο Eilean Mòr όπου και διαπιστώθηκε ότι η σκωτσέζικη σημαία έλειπε από τον ιστό της σημαίας. Ο Joseph Moore, ένας από τους φαροφύλακες, στάλθηκε στην ξηρά για να ερευνήσει το μέρος, αφού δεν υπήρχε κάποια επικοινωνία με τους υπόλοιπους φαροφύλακες. Όπως διαπίστωσε, οι πύλες και οι πόρτες της εισόδου ήταν όλες κλειστές, ενώ η πόρτα της κουζίνας ήταν ανοιχτή και η φωτιά φαινόταν ότι δεν είχε ανάψει για αρκετές ημέρες. Τα κρεβάτια ήταν άδεια και τα ρολόγια είχαν σταματήσει, αλλά τα πτώματα των τριών φαροφυλάκων δεν βρέθηκαν ποτέ με την εξαφάνισή τους να παραμένει μυστήριο.
Το μυστήριο της γέφυρας Overtoun
Πάνω από 50 σκύλοι έχουν πεθάνει πηδώντας από τη γέφυρα Overtoun στο Dumbarton της Σκωτίας από τις αρχές της δεκαετίας του 1960. Εκατοντάδες άλλοι έχουν πηδήξει και έχουν επιβιώσει, με ορισμένα σκυλιά να επιστρέφουν για ένα δεύτερο άλμα. Η Σκωτσέζικη Εταιρεία για την Πρόληψη της Κακοποίησης των Ζώων έχει ερευνήσει τη γέφυρα, αλλά δεν μπόρεσε να προσδιορίσει την αιτία του φαινομένου. Οι θεωρίες περιλαμβάνουν την πιθανότητα ότι μια στοιχειωμένη παρουσία στη γέφυρα παρασύρει τα σκυλιά να πηδήξουν, ότι κάτω από τη γέφυρα υπάρχει ένας ήχος που μόνο τα σκυλιά μπορούν να ακούσουν ή ότι ένα μικρό ζώο αφήνει μια ακαταμάχητη μυρωδιά. Δεν είναι βέβαιο αν τα σκυλιά είναι ικανά να αυτοκτονήσουν, ωστόσο η γέφυρα έχει αποδειχθεί επικίνδυνη γι’ αυτά. Μάλιστα, συνιστάται στους ιδιοκτήτες σκύλων να λαμβάνουν επιπλέον προφυλάξεις και να τα κρατούν σφιχτά με το λουρί όταν διασχίζουν τη γέφυρα.
Το σώμα στην παραλία Somerton
Η μυστηριώδης υπόθεση του Somerton Man, το πτώμα του οποίου βρέθηκε στην παραλία Somerton στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας τον Δεκέμβριο του 1948, παραμένει άλυτη μέχρι σήμερα. Το πτώμα βρέθηκε να φοράει κοστούμι και γυαλισμένα παπούτσια, χωρίς όμως να εντοπίζεται καμία ταυτότητα. Παρά τις εξαντλητικές έρευνες, κανείς δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει τον άνδρα και οι αρχές έβαλαν ακόμη και φωτογραφία του πτώματος σε εφημερίδες, χωρίς αποτέλεσμα.
Η αιτία θανάτου θεωρήθηκε αρχικά καρδιακή ανεπάρκεια ή δηλητηρίαση, αλλά κατά τη νεκροψία δεν βρέθηκε κανένα ίχνος δηλητηρίου. Τα δακτυλικά αποτυπώματα που ελήφθησαν από τις αρχές ήταν επίσης μη αναγνωρίσιμα. Τέσσερις μήνες μετά την ανακάλυψη του πτώματος, οι ντετέκτιβ βρήκαν μια κρυφή τσέπη ραμμένη στο εσωτερικό του παντελονιού του άνδρα που περιείχε ένα τυλιγμένο κομμάτι χαρτί από ένα σπάνιο βιβλίο που ονομάζεται Rubáiyát. Το κομμάτι χαρτί είχε πάνω του τις λέξεις «Tamám Shud», που σημαίνουν: «έχει τελειώσει».
Παρά τους μήνες αναζήτησης του ακριβούς βιβλίου, οι αρχές αποφάσισαν να θάψουν τον άνδρα του Somerton χωρίς να τον αναγνωρίσουν. Ωστόσο, πήραν ένα εκμαγείο της προτομής και τον ταρίχευσαν για να τον διατηρήσουν.
Οκτώ μήνες αργότερα, ένας άνδρας μπήκε στο αστυνομικό τμήμα ισχυριζόμενος ότι βρήκε ένα αντίγραφο του Rubáiyát στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου του που ήταν σταθμευμένο κοντά στην παραλία Somerton. Το βιβλίο περιείχε ένα σκισμένο τμήμα της τελευταίας σελίδας που ταίριαζε με το κομμάτι χαρτί που βρέθηκε στο παντελόνι του άνδρα του Somerton. Μέσα στο βιβλίο υπήρχε ένας αριθμός τηλεφώνου και ένας παράξενος κωδικός.
Ο τηλεφωνικός αριθμός οδήγησε τις αρχές σε μια γυναίκα που βρισκόταν κοντά, την Τζέσικα Τόμσον, η οποία υπεκφεύγει κατά τη διάρκεια της συνέντευξής της και ισχυρίζεται ότι λιποθύμησε όταν είδε την προτομή του Somerton Man. Αρνήθηκε ότι γνώριζε τον άνδρα, αλλά είπε ότι είχε πουλήσει το βιβλίο σε έναν άνδρα ονόματι Alfred Boxall. Ωστόσο, ο Boxall ήταν ακόμη ζωντανός και είχε το αντίτυπο του Rubáiyát που του είχε πουλήσει η Jessica. Ο κώδικας που βρέθηκε στο βιβλίο παραμένει άλυτος μέχρι σήμερα. Η ταυτότητα του ανθρώπου παραμένει ένα άλυτο μυστήριο.
Ο κατά συρροή δολοφόνος της Νέα Ορλεάνης
Κατά τη διάρκεια μιας περιόδου 18 μηνών που ξεκίνησε το 1918, ένας μυστηριώδης και τρομακτικός κατά συρροή δολοφόνος, γνωστός ως “The Axeman”, στοίχειωνε τους δρόμους της Νέας Ορλεάνης. Ο Axeman έκανε επιθέσεις μόνο τη νύχτα σε όσους κοιμούνταν και φημολογείται ότι ήταν υπεύθυνος για 12 επιθέσεις και έξι θανάτους. Παραδόξως, ο δολοφόνος δεν χρησιμοποιούσε ποτέ τα δικά του εργαλεία και χρησιμοποιούσε μόνο ό,τι έβρισκε στο σπίτι του θύματος, συνήθως ένα τσεκούρι, το οποίο στη συνέχεια άφηνε στον τόπο του εγκλήματος.
Τα περισσότερα από τα θύματα του Axeman ήταν Ιταλοί μετανάστες ή Ιταλοαμερικανοί, γεγονός που οδήγησε πολλούς πολίτες της Νέας Ορλεάνης να πιστέψουν ότι τα εγκλήματα είχαν εθνοτικά κίνητρα. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τροφοδότησαν αυτή τη φρενίτιδα, υπονοώντας ακόμη και την εμπλοκή της Μαφίας παρά την έλλειψη αποδείξεων.
Ορισμένοι αναλυτές του εγκλήματος πρότειναν ότι οι δολοφονίες του Axeman σχετίζονταν με το σεξ και ότι ο δολοφόνος ήταν ίσως σαδιστής που αναζητούσε ειδικά θηλυκά θύματα. Άλλες θεωρίες προτείνουν ότι ο Axeman σκότωνε αρσενικά θύματα μόνο όταν εμπόδιζαν τις προσπάθειές του να δολοφονήσει γυναίκες, κάτι που υποστηρίζεται από περιπτώσεις όπου δολοφονούνταν η γυναίκα ενός νοικοκυριού, αλλά όχι ο άνδρας. Μια λιγότερο αληθοφανής θεωρία υποστηρίζει ότι ο κατά συρροή δολοφόνος διέπραττε τις δολοφονίες σε μια προσπάθεια να προωθήσει τη μουσική τζαζ, εμπνευσμένη από ένα γράμμα που φημολογείται ότι έγραψε ο δολοφόνος, το οποίο ανέφερε ότι θα χαρίσει τη ζωή σε όσους έπαιζαν τζαζ στα σπίτια τους. Η ταυτότητα του Axeman παραμένει άγνωστη, το ίδιο και οι δολοφονίες.
Ο φόνος της Black Dahlia
Στις 15 Ιανουαρίου 1947, το πτώμα της 22χρονης Elizabeth Short, γνωστής και ως “Black Dahlia”, βρέθηκε κομμένο στη μέση, στο Λος Άντζελες. Οι ανατριχιαστικές πληροφορίες αναφέρουν ότι το σώμα της ήταν αποστραγγισμένο από αίμα και είχε κοπεί με χειρουργική ακρίβεια. Το πρόσωπό της ήταν επίσης κομμένο σε ένα περίεργο τρομακτικό χαμόγελο. Όπως αναφέρεται, δε βρέθηκε αίμα στο έδαφος, γεγονός που υποδηλώνει ότι το πτώμα είχε μετακινηθεί.
Εννέα ημέρες μετά την ανακάλυψη, στάλθηκε στον ανακριτή ένας φάκελος -καθαρισμένος με βενζίνη για την αφαίρεση των δαχτυλικών αποτυπωμάτων- με τα προσωπικά αντικείμενα της Short, συμπεριλαμβανομένης της κάρτας κοινωνικής ασφάλισης, του πιστοποιητικού γέννησης, φωτογραφιών και ενός βιβλίου διευθύνσεων. Ένα σημείωμα αυτοκτονίας βρέθηκε στις 14 Μαρτίου κοντά στην παραλία Venice Beach, με την υπογραφή “Mary”, όμως η ταυτότητα του συγγραφέα παραμένει άγνωστη. Τα ρούχα που βρέθηκαν μαζί με το σημείωμα δεν έδιναν κανένα στοιχείο για τον ιδιοκτήτη τους. Παρά τους πολλούς υπόπτους και τις έρευνες, η υπόθεση παραμένει άλυτη πάνω από 70 χρόνια μετά.
Με πληροφορίες από το History Daily
Οι δύο περασμένοι αιώνες σημαδεύτηκαν -εκτός των άλλων- από γεγονότα τα οποία θεωρούνται μέχρι και σήμερα αινίγματα χωρίς λύση. Τον 19ο και τον 20ο αιώνα υπήρχαν αρκετές ανεξήγητες και μυστηριώδεις υποθέσεις καθώς και ανεξιχνίαστοι φόνοι που εξακολουθούν να προβληματίζουν τους ανθρώπους μέχρι και σήμερα.
The Leatherman
Ο Leatherman ήταν ένας δημοφιλής ταξιδιώτης ο οποίος ξεχώριζε για τα 60 κιλά χειροποίητα δερμάτινα ρούχα που φορούσε συνέχεια. Έκανε ξανά και ξανά περπατώντας τον ίδιο κύκλο, 365 μιλίων που τον οδήγησαν στο δυτικό Κονέκτικατ και την ανατολική Νέα Υόρκη. Από το 1857 μέχρι και το 1889 λέγεται ότι διάνυσε παραπάνω από 100.000 μίλια. Αν και δεν είναι σαφές πώς κατάφερνε να βιοποριστεί, ένας καταστηματάρχης κράτησε αρχείο της παραγγελίας που έκανε στο κατάστημά του, η οποία περιελάμβανε ψωμί, σαρδέλες, κράκερς, πίτα, καφέ, κονιάκ και μπύρα.
Σύμφωνα με ένα άρθρο του Burlington Free Press του 1870, ο Leatherman σπάνια μιλούσε. Κυρίως, επικοινωνούσε κυρίως με γρυλίσματα και χειρονομίες, όπως οι προϊστορικοί άνθρωποι. Λέγεται ότι μιλούσε άπταιστα γαλλικά και φημολογείται ότι καταγόταν από την Πικαρδία της Γαλλίας, αλλά ποτέ δεν μίλησε πολύ για την καταγωγή του. Ακόμα και μετά το θάνατό του από καρκίνο το 1889, η πραγματική ταυτότητα του Leatherman παρέμεινε άγνωστη και εξακολουθεί να αποτελεί μυστήριο μέχρι σήμερα. Έζησε και πέθανε ως αίνιγμα, ως ένας ζωντανός λαϊκός θρύλος.
Περίεργοι ήχοι στη Κούβα
Τον Δεκέμβριο του 2016, ένας αξιωματικός της CIA και άλλοι δύο ανέφεραν συμπτώματα όπως ναυτία, πονοκέφαλο και ζάλη στο γραφείο υγείας της αμερικανικής πρεσβείας στην Αβάνα. Συνολικά, 26 Αμερικανοί και 13 Καναδοί παρουσίασαν μια σειρά συμπτωμάτων, όπως απώλεια ακοής, ίλιγγο, ρινορραγία και προβλήματα εστίασης, τα οποία πιστεύεται ότι προκλήθηκαν από έναν περίεργο θόρυβο. Ενώ ορισμένοι περιέγραψαν τον θόρυβο ως υψηλούς τόνους ή ως ακτίνα ήχου που κατευθύνεται προς τα δωμάτιά τους, άλλοι τον περιέγραψαν ως μπίλιες που κυλούν στο πάτωμα.
Οι ειδικοί ιατροί μπερδεύτηκαν από τις ασθένειες, με ορισμένους γιατρούς να εντοπίζουν συμπτώματα που έμοιαζαν με διάσειση στα θύματα, αλλά να μην βρίσκουν ενδείξεις πραγματικής διάσεισης. Υπάρχουν πολλές θεωρίες σχετικά με την αιτία αυτών των συμπτωμάτων, συμπεριλαμβανομένης της πιθανότητας νέων τύπων “όπλων” ή κρυφών συσκευών υποκλοπής που τοποθετήθηκαν πολύ κοντά μεταξύ τους από Κουβανούς πράκτορες. Οι ηχογραφήσεις των ήχων απλώς αύξησαν τη σύγχυση, με τους επιστήμονες να τους μελετούν και τελικά να καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι έμοιαζαν με τον ήχο ερωτευμένων αρσενικών γρύλων. Οι επιπτώσεις ήταν σημαντικές, με τους Αμερικανούς να απομακρύνουν το 60% των διπλωματών τους από την Κούβα και να απελαύνουν 15 Κουβανούς διπλωμάτες από την Ουάσιγκτον.
Ζωντανά Αγάλματα
Μεταξύ 1917 και 1928, πάνω από 500.000 άνθρωποι σε όλο τον κόσμο προσβλήθηκαν από εγκεφαλίτιδα, μια ασθένεια που τους προκαλούσε να παγώνουν στη θέση τους, ενώ είχαν ακόμα τις αισθήσεις τους. Η ασθένεια, γνωστή ως “ασθένεια του ύπνου”, ξεκίνησε από την Ευρώπη και εξαπλώθηκε και σε άλλες ηπείρους. Περίπου το ένα τρίτο των “ασθενών του ύπνου” πέθανε, ενώ πολλοί επιζώντες έμειναν παράλυτοι και αδυνατούσαν να κινηθούν ή να αλληλεπιδράσουν με τον κόσμο γύρω τους. Αν και μερικές φορές ήταν ικανοί να μιλήσουν και να κουνήσουν τα μάτια τους, τις περισσότερες φορές εμφανίζονταν ως ζωντανά αγάλματα, παραμένοντας ακίνητοι για ώρες, ημέρες, εβδομάδες ή και χρόνια.
Οι γιατροί δεν έχουν εντοπίσει την αιτία της εγκεφαλίτιδας lethargica, αλλά πιστεύουν ότι ένα σπάνιο στέλεχος βακτηρίων στρεπτόκοκκου μπορεί να προκάλεσε μια αντίδραση του ανοσοποιητικού συστήματος που προκάλεσε φλεγμονή στον εγκέφαλο. Παρ’ όλα αυτά, η πάθηση εμφανίζεται σπανιότερα από τότε, με περιστασιακά κρούσματα που εμφανίστηκαν στην Ευρώπη τη δεκαετία του 1950 και μια πρόσφατη περίπτωση ενός 12χρονου κοριτσιού στην Κίνα που νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο με τη νόσο. Μια ανάλυση του 2004 σε 20 ασθενείς με παρόμοια συμπτώματα με τη ληθαργική εγκεφαλίτιδα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η νόσος εξακολουθεί να υπάρχει, με αποτέλεσμα να προκαλεί φόβο μέχρι και σήμερα.
Η εξαφάνιση των παιδιών Sodder
Τις πρώτες πρωινές ώρες των Χριστουγέννων του 1945, ξέσπασε μια καταστροφική πυρκαγιά στο σπίτι του George και της Jennie Sodder στο Fayetteville της Δυτικής Βιρτζίνια. Το ζευγάρι μαζί με τέσσερα από τα παιδιά τους κατάφεραν να διαφύγουν, αλλά δυστυχώς πέντε από τα παιδιά τους βρίσκονταν ακόμη μέσα στο φλεγόμενο σπίτι. Δυστυχώς, οι διασώστες δεν κατάφεραν να βρουν τα παιδιά και γι’ αυτό τον λόγο οι Sodders αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια και να τα αναζητήσουν μόνοι τους. Ο George προσπάθησε να ξαναμπεί στο φλεγόμενο σπίτι για να σώσει τα παιδιά του, αλλά δεν υπήρχε πρόσβαση στον επάνω όροφο λόγω της κατεστραμμένης σκάλας από τη φωτιά. Παρά τις προσπάθειες των Sodders να ειδοποιήσουν την πυροσβεστική, χρειάστηκαν επτά ώρες για να φτάσουν και μέχρι τότε το σπίτι είχε καεί ολοσχερώς.
Μετά το περιστατικό, η οικογένεια άρχισε να αναρωτιέται αν τα παιδιά τους είχαν όντως πεθάνει στη φωτιά. Δεν βρέθηκαν λείψανα των παιδιών και ο επικεφαλής της πυροσβεστικής υπέθεσε ότι η φωτιά ήταν τόσο καυτή που είχε αποτεφρώσει τα σώματα των παιδιών, συμπεριλαμβανομένων των οστών τους. Όμως η έλλειψη οστών, καθώς και οι αναφορές για την εμφάνιση ενός αυτοκινήτου με τα παιδιά μέσα, οδήγησαν τους Sodders να πιστέψουν ότι τα παιδιά τους είχαν απαχθεί και η φωτιά είχε τεθεί ως αντιπερισπασμός.
Οι υποψίες τους ενισχύθηκαν ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι η αιτία της πυρκαγιάς θεωρήθηκε ότι ήταν κακή καλωδίωση, παρόλο που η εταιρεία ηλεκτρισμού την είχε ελέγξει εκείνο το φθινόπωρο κρίνοντάς την ασφαλή. Η οικογένεια έστησε διαφημιστικές πινακίδες που προσέφεραν αμοιβή για πληροφορίες σχετικά με τα εξαφανισμένα παιδιά, τις οποίες διατήρησε για δεκαετίες. Το τελευταίο ζωντανό παιδί των Sodder, η Sylvia, πιστεύει ότι τα αδέλφια της δεν πέθαναν στη φωτιά και συνεχίζει να αναζητά απαντήσεις μέχρι σήμερα.
Οι παράξενοι θάνατοι στο πέρασμα Dyatlov
Την 1η Φεβρουαρίου 1959, μια ομάδα εννέα πεζοπόρων πέθανε κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες στα βουνά της σημερινής Ρωσίας. Η κατασκήνωσή τους ανακαλύφθηκε εγκαταλελειμμένη στις 26 Φεβρουαρίου, με τη σκηνή τους να έχει ανοίξει από μέσα. Στο χιόνι βρέθηκαν πατημασιές που οδηγούσαν στην άκρη ενός κοντινού δάσους. Δύο πτώματα ανακαλύφθηκαν εκεί και τα άλλα επτά βρέθηκαν τους επόμενους μήνες.
Ο ιατροδικαστής διαπίστωσε ότι η αιτία θανάτου των πεζοπόρων δεν ήταν η υποθερμία, όπως αρχικά πίστευαν, αλλά μάλλον ευθύνονταν το αμβλύ τραύμα, τα εγκαύματα τρίτου βαθμού, η εσωτερική αιμορραγία και τα χαμένα μέλη του σώματος. Ενδιαφέρον προκάλεσε, επίσης, ότι κάποια από τα ρούχα των πεζοπόρων θεωρήθηκαν ραδιενεργά. Αυτή περίεργη ιστορία, δημιούργησε αρκέτες θεωρίες μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται οι παρεμβάσεις της KGB, οι υπερβολικές δόσεις ναρκωτικών, UFO, οι ανωμαλίες της βαρύτητας ακόμα και το δημοφιλές Yeti. Ωστόσο, η πραγματική αιτία του θανάτου παραμένει ακόμη ανεξιχνίαστη.
Η εξαφάνιση των Φυλάκων του Φάρου των Νήσων Flannan
Τα νησιά Flannan, που βρίσκονται στα ανοικτά των δυτικών ακτών της Σκωτίας, ήταν γνωστά για το βραχώδες, ακατοίκητο έδαφός τους και τα κοπάδια προβάτων που έβοσκαν εκεί. Ωστόσο, υπήρχαν έντονες φήμες για ένα στοιχειωμένο πνεύμα με τους βοσκούς να φοβούνται να διανυκτερεύουν εκεί. Το 1896, κατασκευάστηκε ένας φάρος στο μεγαλύτερο από τα νησιά Flannan, το Eilean Mòr, και επανδρώθηκε από μια ομάδα τεσσάρων φαροφυλάκων, οι οποίοι εργάζονταν εκ περιτροπής έξι εβδομάδες. Στις 15 Δεκεμβρίου 1900, το ατμόπλοιο Archtor πέρασε από τα νησιά και παρατήρησε ότι το φως του φάρου δεν ήταν ορατό, παρά τις ευνοϊκές συνθήκες.
Στις 26 Δεκεμβρίου, το πλοίο Hesperus, το πλοίο που μετέφερε τον φάρο, πραγματοποίησε μια επίσκεψη ρουτίνας στο Eilean Mòr όπου και διαπιστώθηκε ότι η σκωτσέζικη σημαία έλειπε από τον ιστό της σημαίας. Ο Joseph Moore, ένας από τους φαροφύλακες, στάλθηκε στην ξηρά για να ερευνήσει το μέρος, αφού δεν υπήρχε κάποια επικοινωνία με τους υπόλοιπους φαροφύλακες. Όπως διαπίστωσε, οι πύλες και οι πόρτες της εισόδου ήταν όλες κλειστές, ενώ η πόρτα της κουζίνας ήταν ανοιχτή και η φωτιά φαινόταν ότι δεν είχε ανάψει για αρκετές ημέρες. Τα κρεβάτια ήταν άδεια και τα ρολόγια είχαν σταματήσει, αλλά τα πτώματα των τριών φαροφυλάκων δεν βρέθηκαν ποτέ με την εξαφάνισή τους να παραμένει μυστήριο.
Το μυστήριο της γέφυρας Overtoun
Πάνω από 50 σκύλοι έχουν πεθάνει πηδώντας από τη γέφυρα Overtoun στο Dumbarton της Σκωτίας από τις αρχές της δεκαετίας του 1960. Εκατοντάδες άλλοι έχουν πηδήξει και έχουν επιβιώσει, με ορισμένα σκυλιά να επιστρέφουν για ένα δεύτερο άλμα. Η Σκωτσέζικη Εταιρεία για την Πρόληψη της Κακοποίησης των Ζώων έχει ερευνήσει τη γέφυρα, αλλά δεν μπόρεσε να προσδιορίσει την αιτία του φαινομένου. Οι θεωρίες περιλαμβάνουν την πιθανότητα ότι μια στοιχειωμένη παρουσία στη γέφυρα παρασύρει τα σκυλιά να πηδήξουν, ότι κάτω από τη γέφυρα υπάρχει ένας ήχος που μόνο τα σκυλιά μπορούν να ακούσουν ή ότι ένα μικρό ζώο αφήνει μια ακαταμάχητη μυρωδιά. Δεν είναι βέβαιο αν τα σκυλιά είναι ικανά να αυτοκτονήσουν, ωστόσο η γέφυρα έχει αποδειχθεί επικίνδυνη γι’ αυτά. Μάλιστα, συνιστάται στους ιδιοκτήτες σκύλων να λαμβάνουν επιπλέον προφυλάξεις και να τα κρατούν σφιχτά με το λουρί όταν διασχίζουν τη γέφυρα.
Το σώμα στην παραλία Somerton
Η μυστηριώδης υπόθεση του Somerton Man, το πτώμα του οποίου βρέθηκε στην παραλία Somerton στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας τον Δεκέμβριο του 1948, παραμένει άλυτη μέχρι σήμερα. Το πτώμα βρέθηκε να φοράει κοστούμι και γυαλισμένα παπούτσια, χωρίς όμως να εντοπίζεται καμία ταυτότητα. Παρά τις εξαντλητικές έρευνες, κανείς δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει τον άνδρα και οι αρχές έβαλαν ακόμη και φωτογραφία του πτώματος σε εφημερίδες, χωρίς αποτέλεσμα.
Η αιτία θανάτου θεωρήθηκε αρχικά καρδιακή ανεπάρκεια ή δηλητηρίαση, αλλά κατά τη νεκροψία δεν βρέθηκε κανένα ίχνος δηλητηρίου. Τα δακτυλικά αποτυπώματα που ελήφθησαν από τις αρχές ήταν επίσης μη αναγνωρίσιμα. Τέσσερις μήνες μετά την ανακάλυψη του πτώματος, οι ντετέκτιβ βρήκαν μια κρυφή τσέπη ραμμένη στο εσωτερικό του παντελονιού του άνδρα που περιείχε ένα τυλιγμένο κομμάτι χαρτί από ένα σπάνιο βιβλίο που ονομάζεται Rubáiyát. Το κομμάτι χαρτί είχε πάνω του τις λέξεις «Tamám Shud», που σημαίνουν: «έχει τελειώσει».
Παρά τους μήνες αναζήτησης του ακριβούς βιβλίου, οι αρχές αποφάσισαν να θάψουν τον άνδρα του Somerton χωρίς να τον αναγνωρίσουν. Ωστόσο, πήραν ένα εκμαγείο της προτομής και τον ταρίχευσαν για να τον διατηρήσουν.
Οκτώ μήνες αργότερα, ένας άνδρας μπήκε στο αστυνομικό τμήμα ισχυριζόμενος ότι βρήκε ένα αντίγραφο του Rubáiyát στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου του που ήταν σταθμευμένο κοντά στην παραλία Somerton. Το βιβλίο περιείχε ένα σκισμένο τμήμα της τελευταίας σελίδας που ταίριαζε με το κομμάτι χαρτί που βρέθηκε στο παντελόνι του άνδρα του Somerton. Μέσα στο βιβλίο υπήρχε ένας αριθμός τηλεφώνου και ένας παράξενος κωδικός.
Ο τηλεφωνικός αριθμός οδήγησε τις αρχές σε μια γυναίκα που βρισκόταν κοντά, την Τζέσικα Τόμσον, η οποία υπεκφεύγει κατά τη διάρκεια της συνέντευξής της και ισχυρίζεται ότι λιποθύμησε όταν είδε την προτομή του Somerton Man. Αρνήθηκε ότι γνώριζε τον άνδρα, αλλά είπε ότι είχε πουλήσει το βιβλίο σε έναν άνδρα ονόματι Alfred Boxall. Ωστόσο, ο Boxall ήταν ακόμη ζωντανός και είχε το αντίτυπο του Rubáiyát που του είχε πουλήσει η Jessica. Ο κώδικας που βρέθηκε στο βιβλίο παραμένει άλυτος μέχρι σήμερα. Η ταυτότητα του ανθρώπου παραμένει ένα άλυτο μυστήριο.
Ο κατά συρροή δολοφόνος της Νέα Ορλεάνης
Κατά τη διάρκεια μιας περιόδου 18 μηνών που ξεκίνησε το 1918, ένας μυστηριώδης και τρομακτικός κατά συρροή δολοφόνος, γνωστός ως “The Axeman”, στοίχειωνε τους δρόμους της Νέας Ορλεάνης. Ο Axeman έκανε επιθέσεις μόνο τη νύχτα σε όσους κοιμούνταν και φημολογείται ότι ήταν υπεύθυνος για 12 επιθέσεις και έξι θανάτους. Παραδόξως, ο δολοφόνος δεν χρησιμοποιούσε ποτέ τα δικά του εργαλεία και χρησιμοποιούσε μόνο ό,τι έβρισκε στο σπίτι του θύματος, συνήθως ένα τσεκούρι, το οποίο στη συνέχεια άφηνε στον τόπο του εγκλήματος.
Τα περισσότερα από τα θύματα του Axeman ήταν Ιταλοί μετανάστες ή Ιταλοαμερικανοί, γεγονός που οδήγησε πολλούς πολίτες της Νέας Ορλεάνης να πιστέψουν ότι τα εγκλήματα είχαν εθνοτικά κίνητρα. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τροφοδότησαν αυτή τη φρενίτιδα, υπονοώντας ακόμη και την εμπλοκή της Μαφίας παρά την έλλειψη αποδείξεων.
Ορισμένοι αναλυτές του εγκλήματος πρότειναν ότι οι δολοφονίες του Axeman σχετίζονταν με το σεξ και ότι ο δολοφόνος ήταν ίσως σαδιστής που αναζητούσε ειδικά θηλυκά θύματα. Άλλες θεωρίες προτείνουν ότι ο Axeman σκότωνε αρσενικά θύματα μόνο όταν εμπόδιζαν τις προσπάθειές του να δολοφονήσει γυναίκες, κάτι που υποστηρίζεται από περιπτώσεις όπου δολοφονούνταν η γυναίκα ενός νοικοκυριού, αλλά όχι ο άνδρας. Μια λιγότερο αληθοφανής θεωρία υποστηρίζει ότι ο κατά συρροή δολοφόνος διέπραττε τις δολοφονίες σε μια προσπάθεια να προωθήσει τη μουσική τζαζ, εμπνευσμένη από ένα γράμμα που φημολογείται ότι έγραψε ο δολοφόνος, το οποίο ανέφερε ότι θα χαρίσει τη ζωή σε όσους έπαιζαν τζαζ στα σπίτια τους. Η ταυτότητα του Axeman παραμένει άγνωστη, το ίδιο και οι δολοφονίες.
Ο φόνος της Black Dahlia
Στις 15 Ιανουαρίου 1947, το πτώμα της 22χρονης Elizabeth Short, γνωστής και ως “Black Dahlia”, βρέθηκε κομμένο στη μέση, στο Λος Άντζελες. Οι ανατριχιαστικές πληροφορίες αναφέρουν ότι το σώμα της ήταν αποστραγγισμένο από αίμα και είχε κοπεί με χειρουργική ακρίβεια. Το πρόσωπό της ήταν επίσης κομμένο σε ένα περίεργο τρομακτικό χαμόγελο. Όπως αναφέρεται, δε βρέθηκε αίμα στο έδαφος, γεγονός που υποδηλώνει ότι το πτώμα είχε μετακινηθεί.
Εννέα ημέρες μετά την ανακάλυψη, στάλθηκε στον ανακριτή ένας φάκελος -καθαρισμένος με βενζίνη για την αφαίρεση των δαχτυλικών αποτυπωμάτων- με τα προσωπικά αντικείμενα της Short, συμπεριλαμβανομένης της κάρτας κοινωνικής ασφάλισης, του πιστοποιητικού γέννησης, φωτογραφιών και ενός βιβλίου διευθύνσεων. Ένα σημείωμα αυτοκτονίας βρέθηκε στις 14 Μαρτίου κοντά στην παραλία Venice Beach, με την υπογραφή “Mary”, όμως η ταυτότητα του συγγραφέα παραμένει άγνωστη. Τα ρούχα που βρέθηκαν μαζί με το σημείωμα δεν έδιναν κανένα στοιχείο για τον ιδιοκτήτη τους. Παρά τους πολλούς υπόπτους και τις έρευνες, η υπόθεση παραμένει άλυτη πάνω από 70 χρόνια μετά.
Με πληροφορίες από το History Daily
