Οι εκλογές του 2023 οδηγούν στην παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα. Εκεί που όλα δείχνουν το όνομα της Έφης Αχτσιόγλου να “παίζει” σχετικά με τη διαδοχή, εμφανίζεται ο Στέφανος Κασσελάκης. Εκείνη τη στιγμή στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ υπάρχει βαθιά απογοήτευση και ένα συνεχώς αυξανόμενο συναίσθημα μίσους το οποίο δε γνωρίζουν προς τα που να το διοχετεύσουν. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κρίνεται ανέτοιμο για μία τέτοια διαδικασία. Οι τόνοι ανεβαίνουν κι ο νέος υποψήφιος δίνει μία διέξοδο σε όσους δεν έβλεπαν μέλλον στις υποψηφιότητες των Αχτσιόγλου, Παππά, Τσακαλώτου και Τζουμάκα. Με ενθουσιασμό ξεκινάει ένα ταξίδι που κι ο ίδιος παραδέχεται πως είναι σε αχαρτογράφητα νερά. Οι περισσότεροι ψηφοφόροι αποφασίζουν να πάρουν ένα μεγάλο ρίσκο και να δημιουργήσουν με τον νέο Πρόεδρο κάτι καινούριο. Πράγματι το ενδιαφέρον αναζωπυρώνεται, 160.000 μέλη έρχονται στην κάλπη, μεταξύ αυτών νέες 40.000 εγγραφές και προκύπτει μία ελπιδοφόρα συνθήκη.

Ο Στέφανος Κασσελάκης πήρε μία εντολή όπως είπε μέχρι και το Σάββατο, “να τα αλλάξει όλα” (τι άλλαξε όμως τελικά στην πράξη; Ελάχιστα). Πέρασε όμως σχεδόν ένας χρόνος και στην πραγματικότητα ελάχιστα πράγματα άλλαξαν. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις αρχικές προθέσεις, ωστόσο χάθηκε πολύτιμος χρόνος ειδικά μέχρι το τέλος του 2024 υπήρξε με μία άνευ προηγουμένου στασιμότητα που αναλυτές προέβλεψαν πως είναι πιθανό να κοστίσει (έτσι κι έγινε). Η διάσπαση κι η δημιουργία της Νέας Αριστεράς μπορεί φαινομενικά να ήταν ένα σοκ, όμως έδωσε την ευκαιρία στον νέο Πρόεδρο να στελεχώσει νευραλγικά πόστα με νέους ανθρώπους, “τεχνοκράτες” (όσο κι αν το ξορκίζουν κάποιοι) και να δημιουργήσει ένα “επαγγελματικό” περιβάλλον, ένα σύγχρονο με έναν μηχανισμό που θα κέρδιζε τρίτους. Οι εξαγγελίες για την τοπική αυτοδιοίκηση έμειναν στο συρτάρι, τα think tanks άργησαν να ενεργοποιηθούν (όσα ενεργοποιήθηκαν) κι η διαδικασία επιλογής που επωμίστηκε σχεδόν μόνη της η Διάνα Βουτυράκου, ίσως έπρεπε να έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά και μεγαλύτερη υποστήριξη προς την αυτήν την άξια νέα επιστήμονα.

Στην πολιτική τη δεδομένη χρονική στιγμή ο χρόνος είναι πυκνός. Ο Κασσελάκης δεν παρουσιάζει την πολυπόθητη ομάδα που θα κερδίσει έναν μέσο ψηφοφόρο. Βάζει χρονικό ορίζοντα τετραετίας (λάθος). Η ανακύκλωση στελεχών από τον μηχανισμό δημιουργεί απόσταση σε αυτούς που πίστεψαν τις εξαγγελίες του και την πραγματικότητα. Ο ίδιος οχυρωμένος πίσω από μία συγκεκριμένη κατάσταση δεν αντιλαμβάνεται το μέγεθος της απόκλισης μεταξύ των όσων έχει υποσχεθεί κι όσων πράττει. Από ένα σημείο και μετά η έλλειψη εμπειρίας, αλλά και πολιτικού αισθητηρίου τον οδηγεί σε διαδοχικά λάθη. Ποντάρει υπέρμετρα στην αδιαμεσολάβητη επαφή με τον κόσμο και αγνοεί μία διττή διαδρομή που πρέπει να “τρέξει” και φυσικά όχι μόνος, αλλά με συνεργάτες. Ο κόσμος τον έχει φέρει σε αυτή τη θέση για να ενώσει και να δημιουργήσει κάτι μεγάλο, μία πλειοψηφία και φυσικά περιμένει να δει πολιτικό μήνυμα.

Στο συνέδριο δε γίνεται το ξεκαθάρισμα. Περνάει (νιώθει αλώβητος) και δεν αντιλαμβάνεται και πάλι το μήνυμα. Νιώθει πως το “στάδιο είναι δικό του”. Μετατρέπεται σε δρομέα μεγάλων αποστάσεων που δυσκολεύεται όμως να εμπιστευτεί και δεν κάνει επιλογές νέων συνεργατών ειδικά στο κομμάτι της χάραξης της επικοινωνιακής στρατηγικής. Κλειδί σήμερα για την πολιτική. Εκεί δημιουργείται ένα μεγάλο κενό και όταν πια ξεκινούν τα λάθη παίρνουν χαρακτήρα ντόμινο. Ελάχιστοι άνθρωποι παίρνουν δημόσια ευθύνη δίπλα του. Η πορεία προς τις Ευρωεκλογές εξελίσσεται σε one man show. Ένα λάθος που τον φέρνει αντιμέτωπο με όσα είχε υποσχεθεί πριν εκλεγεί. Δεν μπορεί η ομάδα του να είναι μονάχα αυτοί που ο κόσμος επέλεξε και έβαλε στη λίστα των 42. Eπιπλέον η ατζέντα ήταν μακριά από τα επίδικα της εποχής (τεχνητή νοημοσύνη, κλιματική αλλαγή και κρίση, ενεργειακή κρίση).

Στην εποχή μας σε ένα προοδευτικό κόμμα η συμμετοχική δημοκρατία είναι απαραίτητη. Το isyriza είναι κάτι στο οποίο έμεινε συνεπής και έτρεξε. Δεν κατάφερε όμως να κάνει τομές που πιθανώς οραματίστηκε και σίγουρα κάποιοι τον συμβούλεψαν (ανάλυση προφίλ ψηφοφόρων ήδη από το 2012, που απευθύνεται το κάλεσμά του, πως μπορεί να επαναπατρίσει ψηφοφόρους, ανάλυση προφίλ κι αξιοποίηση των 40.000 νέων μελών, ενεργά think tanks, θετικό και πειστικό αφήγημα). Όλα αυτά σε συνδυασμό με τις χαμηλές πτήσεις στην επαρχία και ειδικά στην Κεντρική Μακεδονία (που και πάλι συγκεκριμένοι άνθρωποι έκαναν την απέλπιδα προσπάθεια να χτυπήσουν το κουδούνι) έφεραν τον αποτέλεσμα του Ιουνίου που ίσως να ήταν και το “χειρότερο” από την άποψη ότι δεν έφερνε εξελίξεις.

Ένα 12% μπορούσε να τον “τελειώσει”, με ένα 19-20% μπορούσε να τρέξει, ήρθε όμως ένα 15% που δυσκόλεψε ακόμα περισσότερο την εξίσωση. Ο Κασσελάκης συνεχίζει να εγκλωβίζεται στον “παλαιό ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ”. Γίνεται μέρος του προβλήματος και το αγνοεί επιδεικτικά. Η κοινωνία όμως του το χρεώνει κι ας μην τον αφήνουν κάποιοι να το δει “κονταίνοντάς” τον με διαφορετικούς τρόπους. Υιοθετεί επίσης μία στρατηγική επίθεσης στον Τσίπρα που είναι σχεδόν ανεξήγητη με την ένταση με την οποία γίνεται. Ο Πρόεδρος δεν έχει τολμήσει σε πρώτο χρόνο (Νοέμβριο-Δεκέμβριο 2023) να βάλει το στίγμα του και στη συνέχεια η κλεψύδρα αδειάζει. Το αγνοεί και προχωράει σε έναν Γολγοθά που τον κάνει νευρικό όσο βιώνει τη μοναξιά. Προσπαθεί να συνθηκολογήσει προκειμένου να φτάσει μέχρι το συνέδριο και να δώσει τον λόγο στα μέλη.

Η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει όμως. Η διαρροή για το Συνασπισμός της Σύγχρονης Αριστεράς έρχεται και πάλι σε αντίθεση με τα λεγόμενά του που ήθελαν ΠΑΡΑΤΑΞΗ. Τι καλύτερο από το Σύγχρονη Προοδευτική Παράταξη; Η αντικατάσταση του Σωκράτη Φάμελλου με τον Νίκο Παππά είναι το τελευταίο χαρτί σε μία παρτίδα που μοιάζει χαμένη, καθώς σε μεγάλο βαθμό ο ίδιος έχει συνθηκολογήσει και έχει πέσει στην παγίδα που το πρώτο διάστημα του έδωσε μία ασφάλεια και χρόνο να αισθανθεί καλύτερα, αλλά τελικά τον οδήγησε σε ένα αδιέξοδο και την αποκαθήλωσή από την Κεντρική Επιτροπή το πρωί της Κυριακής.

Πολλά μπορούν να ειπωθούν για την Αριστερά γενικότερα. Αρκετοί χρεώνουν όλες αυτές τις συνέπειες στη συνθηκολόγηση του καλοκαιριού του 2015. Για κάποιους το μαύρο πανί παραμένει ο Αλέξης Τσίπρας. Βρισκόμαστε όμως σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο κι οι πολίτες ζητούν πειστικές απαντήσεις και λύσεις στα προβλήματά τους. Όταν ζητούμενο είναι η επιβίωση η ιδεολογική μάχη δυστυχώς ιεραρχικά περνάει σε τελευταία μοίρα.