Την εβδομάδα που μας πέρασε, στο μάτι του κυκλώνα της επικαιρότητας ήταν η επιχείρηση της ΕΛ.ΑΣ. στην περιοχή της Κορινθίας. Ακούσαμε για αιμομιξία, τόξα, όπλα και λαγούμια και παιδιά που δεν πηγαίνουν σχολείο. Το θέμα παρουσιάστηκε στη δημόσια σφαίρα ως ένα αποτρόπαιο θέαμα και σε τίτλους άρθρων που κατ΄εξακολούθηση τους χαρακτήριζαν ως «ανθρώπους των σπηλαίων» που επιτίθονταν σε δημοσιογράφους που στην προκειμένη αντιπροσώπευαν τον κόσμο του πολιτισμού και την εκκοσμίκευση. Το όλο θέμα παρουσιάστηκε ως ένα φαινόμενο αγρίων και πολιτισμικά καθυστερημένων στην καρδιά του δυτικού πολιτισμού. Στα διάφορα κανάλια υπερτονιζόταν ότι οι άνθρωποι αυτοί ακολουθούν έναν τρόπο ζωής έξωπολιτισμικό ο οποίος είναι «μας ξενίζει». Και αυτό είναι αλήθεια. Οι πλείστοι από εμάς, ακόμα και όσοι διαφωνούμε με πολλές από τις πτυχές και την ιδεολογία του αστικού κράτους, ζούμε σε συνάφεια με τους νόμους και τις επιταγές του, και ως απόλυτα αστικοποιημένοι, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε πως είναι να ζεις απομονωμένος σε όλα τα επίπεδα. Εντούτοις, όπως ομολόγησαν οι γονείς της οικογένειας στους δημοσιογράφους, έχουν επιλέξει να ζουν μακριά από τις ανέσεις του σύγχρονου πολιτισμού, σε λαγούμια και στοές όπως οι πρώτοι Χριστιανοί.
Ιστορικά, οι παλαιόπιστοι υπήρξαν Ρώσοι που αποσπάστηκαν από τη ρωσική εκκλησία το 1667 και από εκείνη τη στιγμή κήρυξαν ανένδοτο αγώνα εναντίον του Τσάρου. Μετά την οριστική ήττα των εξεγέρσεών τους στο τέλος του 18ου αιώνα, μετανάστευσαν σε διάφορες περιοχές του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της Κίνας, της Αφρικής, της Αμερικής και της Ευρώπης. Το μοντέλο τους πάντα παρέμεινε ίδιο: μικρές, απομονωμένες κοινότητες. Εμβάθυναν στην ιδέα ότι ο κόσμος του κεντρικού κράτους, της κοινωνίας και της επίσημης θρησκείας ήταν σατανικός, ενώ η κεντρική εξουσία αντιπροσώπευε την απώλεια της ελευθερίας.
Στο σημείο όπου ζει η παλαιοχριστιανική κοινότητα έσπευσαν δικαστικοί και κοινωνικοί λειτουργοί, οι οποίοι, με τη συνδρομή της αστυνομίας, εξέτασαν τις συνθήκες διαβίωσης των ανήλικων παιδιών, τα οποία σημειώνεται ότι δεν πήγαιναν στο σχολείο. Το ζευγάρι, που τις τελευταίες μέρες έχει εμφανιστεί και έχει κάνει δηλώσεις στα ΜΜΕ, δήλωσε ότι έχει 3 ανήλικα παιδιά και μια ενήλικη κόρη, η οποία έχει αποκτήσει ένα δικό της μωρό, χωρίς ωστόσο να διευκρινιστεί ποιος είναι ο πατέρας. Τελικά, χθες Κυριακή συνελήφθη ο 47χρονος πατέρας που σύμφωνα με την ΕΛ.ΑΣ., κατηγορείται για απείθεια στον νόμο και τη μη συμμόρφωσή του στην υποχρεωτικότητα της φοίτησης των τριών ανήλικων παιδιών του στο σχολείο.
Όπως ήταν αναμενόμενο, όλη αυτή η πρωτόγνωρη εικόνα απόσπασης, τόσο από τον σύγχρονο πολιτισμό, όσο και από την επίσημη εκπαίδευση και το αστικό κράτος, προκάλεσε έντονες συζητήσεις στη δημόσια σφαίρα σχετικά με τη σχέση του κράτους με τις μειονότητες, καθώς και με την εν λόγω κοινότητα. Σε αυτό το πλαίσιο, αναδεικνύονται επιχειρήματα που υποστηρίζουν ότι το κράτος επιδιώκει την συμμόρφωση και την επανασύνδεση των μειονοτήτων στο κρατικό σύστημα, αγνοώντας τις προσωπικές επιλογές και τα δικαιώματα των μελών μιας κοινότητας αλλά και το δημόσιο discourse σχετικά με κάποιες ενδεχομένως ελευθεριακές πλευρές που μπορεί να προσφέρουν κάποιες μορφές οργάνωσης της κοινωνίας όπως αυτές θρησκευτικών μειονοτήτων ή κοινοτήτων που αποκλίνουν από την κυρίαρχη.
3 βασικοί προβληματισμοί ανακύπτουν από τις κρατικές επικρίσεις για τον τρόπο ζωής της παλαιοχριστιανικής κοινότητας στην Κορινθία:
Καταδίκη του αντικρατισμού και της αυτάρκειας:
Η παλαιοχριστιανική κοινότητα στην Κορινθία επιλέγει να ζει εκτός των καθιερωμένων κοινωνικών δομών, αγνοώντας ουσιαστικά το κράτος και επιδιώκοντας την αυτάρκεια. Ως εκ τούτου, ακολουθεί η επιβολή της κεντρικής εξουσίας σε μια κοινότητα που αντιστέκεται στην εξάρτηση από αυτό. Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί και στην Αμερική όταν το 2013, η αστυνομία σε διάφορες πολιτείες διέλυε τους οικιστικούς λαχανόκηπους καθώς ο νόμος S510 που είχε ψηφιστεί το 2013, απαγόρευε ουσιαστικά την ελεύθερη καλλιέργεια φυτών και σπιτικών κήπων.
Επιβίωση χωρίς καταναλωτισμό:
Η επιλογή της παλαιοχριστιανικής κοινότητας να ζει μακριά από τις ανέσεις του σύγχρονου πολιτισμού ερμηνεύεται ως αντίδραση στις καταναγκαστικές πρακτικές της καταναλωτικής κοινωνίας. Οι επικρίσεις από το κράτος ερμηνεύονται ως προσπάθεια καταστολής αυτών που επιδιώκουν εναλλακτικούς τρόπους ζωής, όπως ακριβώς ενδεχομένως συμβαίνει και με επιθέσεις σε αναρχικές καταλήψεις, σε ομάδες μειονοτήτων, αλλά και σε οικολογικές πρωτοβουλίες μέσω των slaps κτλ. Επομένως, το κράτος δεν τους επιτίθεται τόσο για τον “παράνομο” τρόπο που ζουν και επιβιώνουν, αλλά περισσότερο για το γεγονός ότι ζουν εκτός των αποδεκτών ορίων του κράτους: Έξω από τις υποδομές του εθνικού, ιδιωτικού και κρατικού δικτύου, εκτός του συστήματος εκπαίδευσης, εκτός της επίσημης εκκλησίας και γενικότερα εκτός της κοινωνίας που υπάγεται στην εξουσία του κράτους.
Σύγκρουση με την Ορθόδοξη Εκκλησία:
Η αντίδραση της Ορθόδοξης Εκκλησίας κατά της παλαιοχριστιανικής κοινότητας αναδεικνύει μια χρόνια δυσανεξία προς την αντίσταση σε θεσμούς και πρακτικές που έχουν απορριφθεί από την επίσημη εκκλησία. Το κράτος, ως σύμμαχος της Εκκλησίας, επιτίθεται στην κοινότητα εκφράζοντας μια προσπάθεια επαναφοράς στην καθιερωμένη τάξη. ‘Όπως φαίνεται, η έντονη αντίδρασή της ενάντια σε μια μόνο οικογένεια, αποτελεί μια προσπάθεια να άοκατασταθεί η σύνδεσή της με το ελληνικό κράτος στα μάτια του κόσμου, η οποία αυτές τις μέρες πέρασε μια κρίσιμη αποδοκιμασία μέσω του νέου νομοσχεδίου.
Σύγκρουση με την οικογενειοκρατία
Η εμμονή του κράτους και της δημόσιας σφαίρας με το «ποιου είναι τα παιδιά;», αποκαλύπτει την ουσία ολόκληρου του θορύβου, που γίνεται με την σαφή πρόθεση να διατηρηθεί η οικογενειοκρατία, το μονοπώλιο του κράτους στην εκπαίδευση και τους ιδιωτικούς συνεργάτες του, εντός της αστικής κοινωνίας, εν ολίγοις.
Συμπέρασμα:
Είναι απολύτως απαραίτητο κάθε μέλος της οικογένειας να έχει την αυτοδιάθεση να επιστρέψει στην συμβατική κοινωνία και το δικαίωμα να αποχωρήσει εάν το επιθυμεί από αυτό το περιβάλλον, να μορφωθεί και να έχει όλες τις δυνατότητες που παρέχει ο αστικός τρόπος ζωής. Θα έπρεπε επίσης να αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα κάθε παιδιού που γεννιέται να ζει σε αξιοπρεπείς συνθήκες επιβίωσης, σε ένα ασφαλές περιβάλλον όπου του παρέχεται τροφή, ζεστασιά, και μόρφωση. Ωστόσο, σε όλο αυτόν τον ντόρο που γίνεται σχετικά με το ζήτημα, διερωτώμαι, γιατί οι αρμόδιοι φορείς δεν κόπτονται με αντίστοιχο τρόπο και επαγγελματική συνέπεια σχετικά με άλλες μειονοτικές ομάδες που ζουν υπό αντίξοες συνθήκες, όπως για παράδειγμα, οι άστεγοι, ή οι άνθρωποι που δεν έχουν να πληρώσουν την ΔΕΗ και πεθαίνουν από αναθυμιάσεις από μαγκάλια που ανάβουν για να ζεσταθούν, οι άνθρωποι που καθημερινά δέχονται έξωση και τους παίρνουν τα σπίτια ή τα παιδιά των Ρομά -που όπως ευλόγως διερωτήθηκε ο δικηγόρος της οικογένειας των παλαιοχριστιανών- επίσης δεν φοιτούν σε κανένα σχολείο. Το ζήτημα αυτό είναι περίπλοκο και μας οδηγεί στα όρια των πολιτικών και φιλοσοφικών ζητημάτων σχετικά με την ελευθερία, καθώς και στον τρόπο που αυτή ορίζεται. Η σύγκρουση αυτή αναδεικνύει τις ευαίσθητες πτυχές της σχέσης μεταξύ του κράτους και των ατομικών επιλογών, καθώς και τον αγώνα για τη διατήρηση της ελευθερίας και της αυτονομίας σε μια εποχή όπου ο εναλλακτικός τρόπος ζωής καταστέλλεται και επικρίνεται.
Γιατί λοιπόν μια οικογένεια με βέλη και τόξα που κατοικεί «έξω από τον κόσμο» έχει αναχθεί από τα ΜΜΕ σε τεράστια απειλή; Γιατί ακριβώς αμφισβητεί την κυρίαρχη έννοια του κράτους, του καταναλωτισμού, της οικογένειας, και της θρησκείας ως τις μόνες εναλλακτικές.
✥ Δείτε επίσης: Γιατί μας φοβίζει τόσο πολύ η ιδέα τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια;
Την εβδομάδα που μας πέρασε, στο μάτι του κυκλώνα της επικαιρότητας ήταν η επιχείρηση της ΕΛ.ΑΣ. στην περιοχή της Κορινθίας. Ακούσαμε για αιμομιξία, τόξα, όπλα και λαγούμια και παιδιά που δεν πηγαίνουν σχολείο. Το θέμα παρουσιάστηκε στη δημόσια σφαίρα ως ένα αποτρόπαιο θέαμα και σε τίτλους άρθρων που κατ΄εξακολούθηση τους χαρακτήριζαν ως «ανθρώπους των σπηλαίων» που επιτίθονταν σε δημοσιογράφους που στην προκειμένη αντιπροσώπευαν τον κόσμο του πολιτισμού και την εκκοσμίκευση. Το όλο θέμα παρουσιάστηκε ως ένα φαινόμενο αγρίων και πολιτισμικά καθυστερημένων στην καρδιά του δυτικού πολιτισμού. Στα διάφορα κανάλια υπερτονιζόταν ότι οι άνθρωποι αυτοί ακολουθούν έναν τρόπο ζωής έξωπολιτισμικό ο οποίος είναι «μας ξενίζει». Και αυτό είναι αλήθεια. Οι πλείστοι από εμάς, ακόμα και όσοι διαφωνούμε με πολλές από τις πτυχές και την ιδεολογία του αστικού κράτους, ζούμε σε συνάφεια με τους νόμους και τις επιταγές του, και ως απόλυτα αστικοποιημένοι, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε πως είναι να ζεις απομονωμένος σε όλα τα επίπεδα. Εντούτοις, όπως ομολόγησαν οι γονείς της οικογένειας στους δημοσιογράφους, έχουν επιλέξει να ζουν μακριά από τις ανέσεις του σύγχρονου πολιτισμού, σε λαγούμια και στοές όπως οι πρώτοι Χριστιανοί.
Ιστορικά, οι παλαιόπιστοι υπήρξαν Ρώσοι που αποσπάστηκαν από τη ρωσική εκκλησία το 1667 και από εκείνη τη στιγμή κήρυξαν ανένδοτο αγώνα εναντίον του Τσάρου. Μετά την οριστική ήττα των εξεγέρσεών τους στο τέλος του 18ου αιώνα, μετανάστευσαν σε διάφορες περιοχές του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της Κίνας, της Αφρικής, της Αμερικής και της Ευρώπης. Το μοντέλο τους πάντα παρέμεινε ίδιο: μικρές, απομονωμένες κοινότητες. Εμβάθυναν στην ιδέα ότι ο κόσμος του κεντρικού κράτους, της κοινωνίας και της επίσημης θρησκείας ήταν σατανικός, ενώ η κεντρική εξουσία αντιπροσώπευε την απώλεια της ελευθερίας.
Στο σημείο όπου ζει η παλαιοχριστιανική κοινότητα έσπευσαν δικαστικοί και κοινωνικοί λειτουργοί, οι οποίοι, με τη συνδρομή της αστυνομίας, εξέτασαν τις συνθήκες διαβίωσης των ανήλικων παιδιών, τα οποία σημειώνεται ότι δεν πήγαιναν στο σχολείο. Το ζευγάρι, που τις τελευταίες μέρες έχει εμφανιστεί και έχει κάνει δηλώσεις στα ΜΜΕ, δήλωσε ότι έχει 3 ανήλικα παιδιά και μια ενήλικη κόρη, η οποία έχει αποκτήσει ένα δικό της μωρό, χωρίς ωστόσο να διευκρινιστεί ποιος είναι ο πατέρας. Τελικά, χθες Κυριακή συνελήφθη ο 47χρονος πατέρας που σύμφωνα με την ΕΛ.ΑΣ., κατηγορείται για απείθεια στον νόμο και τη μη συμμόρφωσή του στην υποχρεωτικότητα της φοίτησης των τριών ανήλικων παιδιών του στο σχολείο.
Όπως ήταν αναμενόμενο, όλη αυτή η πρωτόγνωρη εικόνα απόσπασης, τόσο από τον σύγχρονο πολιτισμό, όσο και από την επίσημη εκπαίδευση και το αστικό κράτος, προκάλεσε έντονες συζητήσεις στη δημόσια σφαίρα σχετικά με τη σχέση του κράτους με τις μειονότητες, καθώς και με την εν λόγω κοινότητα. Σε αυτό το πλαίσιο, αναδεικνύονται επιχειρήματα που υποστηρίζουν ότι το κράτος επιδιώκει την συμμόρφωση και την επανασύνδεση των μειονοτήτων στο κρατικό σύστημα, αγνοώντας τις προσωπικές επιλογές και τα δικαιώματα των μελών μιας κοινότητας αλλά και το δημόσιο discourse σχετικά με κάποιες ενδεχομένως ελευθεριακές πλευρές που μπορεί να προσφέρουν κάποιες μορφές οργάνωσης της κοινωνίας όπως αυτές θρησκευτικών μειονοτήτων ή κοινοτήτων που αποκλίνουν από την κυρίαρχη.
3 βασικοί προβληματισμοί ανακύπτουν από τις κρατικές επικρίσεις για τον τρόπο ζωής της παλαιοχριστιανικής κοινότητας στην Κορινθία:
Καταδίκη του αντικρατισμού και της αυτάρκειας:
Η παλαιοχριστιανική κοινότητα στην Κορινθία επιλέγει να ζει εκτός των καθιερωμένων κοινωνικών δομών, αγνοώντας ουσιαστικά το κράτος και επιδιώκοντας την αυτάρκεια. Ως εκ τούτου, ακολουθεί η επιβολή της κεντρικής εξουσίας σε μια κοινότητα που αντιστέκεται στην εξάρτηση από αυτό. Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί και στην Αμερική όταν το 2013, η αστυνομία σε διάφορες πολιτείες διέλυε τους οικιστικούς λαχανόκηπους καθώς ο νόμος S510 που είχε ψηφιστεί το 2013, απαγόρευε ουσιαστικά την ελεύθερη καλλιέργεια φυτών και σπιτικών κήπων.
Επιβίωση χωρίς καταναλωτισμό:
Η επιλογή της παλαιοχριστιανικής κοινότητας να ζει μακριά από τις ανέσεις του σύγχρονου πολιτισμού ερμηνεύεται ως αντίδραση στις καταναγκαστικές πρακτικές της καταναλωτικής κοινωνίας. Οι επικρίσεις από το κράτος ερμηνεύονται ως προσπάθεια καταστολής αυτών που επιδιώκουν εναλλακτικούς τρόπους ζωής, όπως ακριβώς ενδεχομένως συμβαίνει και με επιθέσεις σε αναρχικές καταλήψεις, σε ομάδες μειονοτήτων, αλλά και σε οικολογικές πρωτοβουλίες μέσω των slaps κτλ. Επομένως, το κράτος δεν τους επιτίθεται τόσο για τον “παράνομο” τρόπο που ζουν και επιβιώνουν, αλλά περισσότερο για το γεγονός ότι ζουν εκτός των αποδεκτών ορίων του κράτους: Έξω από τις υποδομές του εθνικού, ιδιωτικού και κρατικού δικτύου, εκτός του συστήματος εκπαίδευσης, εκτός της επίσημης εκκλησίας και γενικότερα εκτός της κοινωνίας που υπάγεται στην εξουσία του κράτους.
Σύγκρουση με την Ορθόδοξη Εκκλησία:
Η αντίδραση της Ορθόδοξης Εκκλησίας κατά της παλαιοχριστιανικής κοινότητας αναδεικνύει μια χρόνια δυσανεξία προς την αντίσταση σε θεσμούς και πρακτικές που έχουν απορριφθεί από την επίσημη εκκλησία. Το κράτος, ως σύμμαχος της Εκκλησίας, επιτίθεται στην κοινότητα εκφράζοντας μια προσπάθεια επαναφοράς στην καθιερωμένη τάξη. ‘Όπως φαίνεται, η έντονη αντίδρασή της ενάντια σε μια μόνο οικογένεια, αποτελεί μια προσπάθεια να άοκατασταθεί η σύνδεσή της με το ελληνικό κράτος στα μάτια του κόσμου, η οποία αυτές τις μέρες πέρασε μια κρίσιμη αποδοκιμασία μέσω του νέου νομοσχεδίου.
Σύγκρουση με την οικογενειοκρατία
Η εμμονή του κράτους και της δημόσιας σφαίρας με το «ποιου είναι τα παιδιά;», αποκαλύπτει την ουσία ολόκληρου του θορύβου, που γίνεται με την σαφή πρόθεση να διατηρηθεί η οικογενειοκρατία, το μονοπώλιο του κράτους στην εκπαίδευση και τους ιδιωτικούς συνεργάτες του, εντός της αστικής κοινωνίας, εν ολίγοις.
Συμπέρασμα:
Είναι απολύτως απαραίτητο κάθε μέλος της οικογένειας να έχει την αυτοδιάθεση να επιστρέψει στην συμβατική κοινωνία και το δικαίωμα να αποχωρήσει εάν το επιθυμεί από αυτό το περιβάλλον, να μορφωθεί και να έχει όλες τις δυνατότητες που παρέχει ο αστικός τρόπος ζωής. Θα έπρεπε επίσης να αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα κάθε παιδιού που γεννιέται να ζει σε αξιοπρεπείς συνθήκες επιβίωσης, σε ένα ασφαλές περιβάλλον όπου του παρέχεται τροφή, ζεστασιά, και μόρφωση. Ωστόσο, σε όλο αυτόν τον ντόρο που γίνεται σχετικά με το ζήτημα, διερωτώμαι, γιατί οι αρμόδιοι φορείς δεν κόπτονται με αντίστοιχο τρόπο και επαγγελματική συνέπεια σχετικά με άλλες μειονοτικές ομάδες που ζουν υπό αντίξοες συνθήκες, όπως για παράδειγμα, οι άστεγοι, ή οι άνθρωποι που δεν έχουν να πληρώσουν την ΔΕΗ και πεθαίνουν από αναθυμιάσεις από μαγκάλια που ανάβουν για να ζεσταθούν, οι άνθρωποι που καθημερινά δέχονται έξωση και τους παίρνουν τα σπίτια ή τα παιδιά των Ρομά -που όπως ευλόγως διερωτήθηκε ο δικηγόρος της οικογένειας των παλαιοχριστιανών- επίσης δεν φοιτούν σε κανένα σχολείο. Το ζήτημα αυτό είναι περίπλοκο και μας οδηγεί στα όρια των πολιτικών και φιλοσοφικών ζητημάτων σχετικά με την ελευθερία, καθώς και στον τρόπο που αυτή ορίζεται. Η σύγκρουση αυτή αναδεικνύει τις ευαίσθητες πτυχές της σχέσης μεταξύ του κράτους και των ατομικών επιλογών, καθώς και τον αγώνα για τη διατήρηση της ελευθερίας και της αυτονομίας σε μια εποχή όπου ο εναλλακτικός τρόπος ζωής καταστέλλεται και επικρίνεται.
Γιατί λοιπόν μια οικογένεια με βέλη και τόξα που κατοικεί «έξω από τον κόσμο» έχει αναχθεί από τα ΜΜΕ σε τεράστια απειλή; Γιατί ακριβώς αμφισβητεί την κυρίαρχη έννοια του κράτους, του καταναλωτισμού, της οικογένειας, και της θρησκείας ως τις μόνες εναλλακτικές.
✥ Δείτε επίσης: Γιατί μας φοβίζει τόσο πολύ η ιδέα τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια;
