Ο ξυλοδαρμός μέχρι θανάτου του 29χρονου Αφροαμερικανού Tyre Nichols από πέντε, επίσης Αφροαμερικανούς, αστυνομικούς στο Μέμφις της πολιτείας Τενεσί, έδειξε με τον χειρότερο τρόπο ότι «Η αστυνομία δεν αποτρέπει το έγκλημα. Αυτό είναι ένα από τα καλύτερα κρυμμένα μυστικά της σύγχρονης ζωής. Οι ειδικοί το ξέρουν, η αστυνομία το ξέρει, αλλά το κοινό δεν το γνωρίζει. Κι όμως, η αστυνομία προσποιείται πως είναι η καλύτερη άμυνα της κοινωνίας απέναντι στο έγκλημα και συνεχώς ισχυρίζεται ότι εάν της δοθούν περισσότεροι πόροι, ειδικά προσωπικό, θα μπορέσει να προστατέψει τις πόλεις απέναντι στο έγκλημα. Αυτός είναι ένας μύθος.»

Την Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2023, η αστυνομία του Μέμφις έδωσε στη δημοσιότητα βίντεο του ξυλοδαρμού του Νίκολς στις 7 Ιανουαρίου, έπειτα από εβδομάδες διαμαρτυριών των συγγενών και των φίλων του. Οι πέντε αστυνομικοί, οι οποίοι φαίνονται να κλωτσάνε, και να χτυπούν με γκλομπ τον ανυπεράσπιστο Νίκολς, να τον ψεκάζουν με σπρέϊ πιπεριού και να μην του παρέχουν βοήθεια, κατηγορούνται για φόνο δευτέρου βαθμού. Ο Νίκολς υπέστη “εκτεταμένη αιμορραγία” και νοσηλεύτηκε σε κρίσιμη κατάσταση πέθανε στις 10 Ιανουαρίου. Η αρχηγός της αστυνομίας του Μέμφις, Cerelyn Davis, δήλωσε ότι το υλικό δείχνει “πράξεις που αψηφούν την ανθρώπινη ύπαρξη”, και ότι οι αστυνομικοί έδειξαν “αδιαφορία για τη ζωή”. Ένα από τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι, για τι ρόλο τελικά μπορούν να διαδραματίσουν οι κάμερες στην αποτροπή της αστυνομικής παραβατικότητας.

Από το αποτέλεσμα στη συγκεκριμένη περίπτωση φαίνεται ότι η τεχνολογία δεν είναι αρκετή για να αποτρέψει τους αστυνομικούς από το να διαπράττουν τέτοιες κατάφωρες πράξεις. Φαίνεται ότι η αστυνομική “κουλτούρα” είναι ισχυρότερη από την όποια αποτρεπτική επίδραση υποτίθεται ότι έχουν οι κάμερες που φορούν πάνω τους οι αστυνομικοί. Η δολοφονία, του Tyre Nichols από την αστυνομία στο Μέμφις είναι μία ακόμα επιβεβαίωση της λογικής “κυριαρχώ ή πεθαίνω” που εξακολουθεί να υφίσταται στις μονάδες καταστολής όχι μόνο στην Αμερική αλλά παγκοσμίως. Τα βίντεο που δόθηκαν την Παρασκευή στη δημοσιότητα δείχνουν ότι μια ομάδα αστυνομικών ξυλοκόπησε μέχρι θανάτου τον Νίκολς μόνο και μόνο επειδή αψήφησε τις εντολές τους. Εντολές όπως, “Πέσε στο έδαφος”, “Ξάπλωσε κάτω, γαμώτο” και “Δώσε μου τα γαμημένα τα χέρια σου”. Δεν έχει προκύψει ακόμη κανένα στοιχείο που να δικαιολογεί την αστυνομία για ποιο λόγο σταμάτησε τον Νίκολς, έναν εικοσιεννιάχρονο εργαζόμενο της FedEx με έναν τετράχρονο γιο. Ούτε φαίνεται ότι οι αστυνομικοί είχαν κάποιο λόγο για να τον σταματήσουν. “Του απαγγέλθηκαν κατηγορίες;”, ακούγεται σε ένα βίντεο να ρωτά ένας αστυνομικός μέσω ασυρμάτουαπό το κέντρο συντονισμού. Δεν υπήρξε καμία απάντηση από τους αστυνομικούς. Οι εκθέσεις της αστυνομίας περιέγραφαν το παράπτωμά του Nichols ως “απερίσκεπτη οδήγηση”.

Ενώ οι αστυνομικοί εκπαιδεύονται να μην πιάνουν ποτέ με το χέρι τους μια ανοιχτή πόρτα αυτοκινήτου, επειδή ο οδηγός μπορεί να πατήσει το γκάζι, παρασύροντας τον αστυνομικό, στην περίπτωση του Nichols, ένας από τους αστυνομικούς έσκυψε μέσα στο όχημα προκειμένου να αναγκάσει τον οδηγό να βγει έξω και να τον ρίξει στο έδαφος. Καθώς οι εκτός ελέγχου αστυνομικοί τον άρπαζαν από τα χέρια και τα πόδια, τα λόγια του Νίκολς ήταν ήπια. “Δεν έκανα τίποτα! . . . Εντάξει, εντάξει, εντάξει, εντάξει, Ο.Κ… Είμαι στο έδαφος, ναι, κύριε, ναι, κύριε… Εντάξει, τι είναι αυτά που κάνετε, εγώ απλά προσπαθώ να πάω σπίτι”. Οι αστυνομικοί, όμως, φώναζαν εντολές και βρισιές σα να βρισκόντουσαν σε μια κατάσταση ζωής ή θανάτου. “Βγές από το γαμημένο το αυτοκίνητο… Γύρνα τον κώλο σου… Θα σε χτυπήσω με γκλομπ… Θα σου σπάσω τα μούτρα.”

Κάτω από έναν χείμαρρο αντιφατικών εντολών, ο Νίκολς εμφανίστηκε μπερδεμένος για το πώς να συμμορφωθεί. Ο Νίκολς ήταν άοπλος και σωματικά αδιάφορος. Έπασχε από τη νόσο του Crohn, η οποία τον είχε κάνει εξαιρετικά αδύναμο.Οι αστυνομικοί, όλοι, όπως και ο Νίκολς, ήταν μαύροι, σχεδόν διπλάσιοι από το μέγεθός του. Αργότερα, σε μια συνομιλία που καταγράφηκε μετά τον ξυλοδαρμό, οι αστυνομικοί ισχυρίστηκαν μιλώντας ο ένας στον άλλον, ότι προσπάθησε να πάρει τα όπλα τους. Όμως τα βίντεο τους διαψεύδουν. Στην πραγματικότητα, οι αστυνομικοί δεν φοβήθηκαν ποτέ τον Νίκολς. Αυτό που ανέδειξε η σύλληψη του Νίκολς, είναι η άγρια, τιμωρητική βία των αστυνομικών χωρίς κανένα λόγο.

Το πιο συγκλονιστικό όμως ήταν, όταν ότι τρεις από τους αστυνομικούς στηρίζουν τον Νίκολς στα πόδια του, για να του ρίξει ένας τέταρτος γροθιά στο κεφάλι, όπως ακριβώς οι μπράβοι που βλέπουμε στις ταινίες, όταν τιμωρούν το “καρφί” που έδωσε το αφεντικό της μαφίας. Οι αστυνομικές ακαδημίες συχνά διδάσκουν ότι τα χτυπήματα στο πρόσωπο δεν είναι μόνο δυνητικά θανατηφόρα αλλά και πρακτικά άχρηστα, αν ο σκοπός είναι η συμμόρφωση. Πολύ λίγοι άνθρωποι έχουν φάει μπουνιά στο πρόσωπο και στη συνέχεια αποφάσισαν να κάνουν αυτό που ζητούσε ο αστυνομικός. Η ενστικτώδης αντίδρασή είναι “πρέπει να σηκώσω τα χέρια μου ψηλά για να αμυνθώ” ή “πρέπει να αντεπιτεθώ”. Υπάρχει διαφορά μεταξύ της αμυντικής βίας και της επιθετικής βίας. Οι αστυνομικοί εδώ προσπαθούσαν να επιβάλουν τον έλεγχο του Νίκολς χρησιμοποιώντας αδικαιολόγητη βία σε κάποιον που δεν αντιστάθηκε, και όχι να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.

Οι αστυνομικοί ανήκαν σε μια μονάδα  που ονομάζεται Street Crimes Operation to Restore Peace in Our Neighborhoods, ή SCORPION. Μια ομάδα που δημιουργήθηκε για τη στοχευμένη επιβολή της τάξης, αλλά μεταλλάχθηκε σε ομάδα “Εμείς κάνουμε κουμάντο στους δρόμους”. Μελέτες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι προσχηματικοί έλεγχοι μπορεί να είναι ακόμα και αντιπαραγωγικοί και να φέρνουν τα αντίθετα αποτελέσματα σε περιοχές με υψηλή εγκληματικότητα και να οδηγούν τους νομοταγείς πολίτες σε αντίδραση, εκεί όπου η συνεργασία τους είναι απαραίτητη. Με άλλα λόγια η εξάλειψη των προσχηματικών ελέγχων, με άλλα λόγια, μπορεί να μειώσει την εγκληματικότητα πιο αποτελεσματικά από ό,τι οι μονάδες όπως το SCORPION. Ο Tyre Nichols, φυσικά, θα ήταν ακόμα ζωντανός αν η αστυνομία δεν τον είχε σταματήσει ποτέ.

Το 2022, με κυβέρνηση Δημοκρατικών κι όχι του Ντόναλντ Τραμπ, οι ΗΠΑ είδαν αύξηση των δολοφονιών από αστυνομικούς, με το Mapping Police Violence να καταγράφει 1176 θανάτους, περισσότερους από 3 ανά ημέρα ή σχεδόν 100 ανά μήνα. Το 24% των δολοφονημένων ήταν Αφροαμερικανοί, που αποτελούν περίπου το 13% του συνολικού πληθυσμού. Στην πλειοψηφία τους οι δολοφονίες αυτές πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια διαδικασιών ρουτίνας, δηλαδή μη βίαιων περιστατικών, όπως τροχονομικοί έλεγχοι — ό,τι ακριβώς έγινε και στην περίπτωση της δολοφονίας του Νίκολς.

Οι Πάνθηρες της ΕΛΑΣ είναι η ελληνική εκδοχή της SCORPION. Βέβαια αυτοί δεν έχουν διαλυθεί ακόμα, καθώς από καθαρή τύχη δεν έχουμε θρηνήσει ακόμα νεκρό μια και μεθοδολογία δράσης είναι ακριβώς η ίδια. Αρκεί να θυμηθείτε τους χωρίς λόγο ελέγχους σε αυτοκίνητα, τον εξευτελισμό πολιτών με το ξεγύμνωμά τους ανθρώπους εγκληματικής νοοτροπίας που έχουν ενταχθεί σε αυτές τις ομάδες, τις προκλήσεις και τις εντάσεις που δημιουργούν στο λόφο του Στρέφη, καθώς και τον ξυλοδαρμό δημοσιογράφων. Μια βόλτα στα Εξάρχεια και στην ευρύτερη περιοχή είναι αρκετή.

Οι ομάδες αυτές της ΕΛΑΣ χρησιμοποιούν συστηματικά υπερβολική βία, περιλαμβάνοντας ακόμη και χημικά, εναντίον κυρίως ειρηνικών διαδηλωτών. Παρά τις πολυάριθμες περιπτώσεις κακοποίησης ανθρώπων κατά τη σύλληψη ή την κράτηση, οι αρχές αρνούνται να αναγνωρίσουν την έκταση του προβλήματος, δημιουργώντας κλίμα ατιμωρησίας.

Εδώ και πάρα πολύ καιρό, οι ελληνικές αρχές έχουν βάλει στην άκρη τέτοιες παραβιάσεις ως ‘μεμονωμένα περιστατικά’. Υπάρχουν πολυάριθμοι ισχυρισμοί για χρήση υπερβολικής βίας, περιλαμβανομένης της χρήσης χημικών ερεθιστικών ουσιών και χειροβομβίδων κρότου λάμψης, με τρόπο που παραβιάζει τα διεθνή πρότυπα. Κατά τη διάρκεια της σύλληψης και της κράτησης διαδηλωτές έχουν ξυλοκοπηθεί και έχουν στερηθεί πρόσβαση σε γιατρό ή δικηγόρο. Συχνά αστυνομικοί που ευθύνονται για εγκληματική συμπεριφορά μένουν ατιμώρητοι και τα θύματα δεν έχουν πρόσβαση σε αποτελεσματικά ένδικα μέσα και δεν αποκαθίσταται η βλάβη. Αυτό συμβαίνει εξαιτίας συστημικών προβλημάτων στη διερεύνηση, τη δίωξη και την τιμωρία των παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Επιπλέον, ο ορισμός των βασανιστηρίων στον Ελληνικό Ποινικό Κώδικα είναι εξαιρετικά περιορισμένος, σε σχέση με τις διεθνείς συνθήκες στις οποίες συμμετέχει η Ελλάδα. Επίσης, οι αρχές έχουν παραλείψει να εγκαθιδρύσουν έναν πραγματικά αποτελεσματικό και ανεξάρτητο μηχανισμό διερεύνησης καταγγελιών για μέλη των σωμάτων ασφαλείας. Κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου. Πόσο μάλλον οι ίδιοι οι άνθρωποι που έχουν εξουσιοδοτηθεί να τον επιβάλλουν.

Το αναπάντεχο συναπάντημα του πολίτη με την αστυνομία ιδίως μετά από κάποια συνάθροιση μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την υπέρμετρη αστυνομική βία. Ένας συνδετικός κρίκος μεταξύ της αστυνομίας και της ποινικής δίκης στις περιπτώσεις κατηγορούμενου για συμμετοχή σε δημόσιες συναθροίσεις, οι οποίες είχαν βίαιη κατάληξη (πράγμα σύνηθες στην Ελλάδα), είναι η μαρτυρική κατάθεση αστυνομικού ότι ο κατηγορούμενος συμμετείχε ενεργά στη διαδήλωση, ότι εξύβρισε άλλον αστυνομικό, ότι τον είδε να μετέχει σε βιαιοπραγίες ή να αντιστέκεται κατά της αρχής κ.λπ. Το δικαστήριο δίνει συνήθως βαρύτητα στην αστυνομική μαρτυρία, παρά το γεγονός ότι η συναδελφική αλληλεγγύη, το περίφημο esprit de corps, κλονίζει την αξιοπιστία της. Η καταγραφή των γεγονότων με τη βιντεοσκόπησή τους από τον πολίτη παρέχει αποδεικτικό υλικό πρόσφορο για να απονεμηθεί δικαιοσύνη με βάση την αλήθεια. Ενόψει της ευχέρειας της αστυνομίας να καταγράφει τα γεγονότα σύμφωνα με τους όρους του π.δ. 75/2020, η αντίστοιχη δυνατότητα του πολίτη επιβάλλεται για λόγους ισότητας των αποδεικτικών μέσων, επειδή έχει σημασία η «γωνία λήψης» και εξισορροπείται ο κίνδυνος να καταγραφεί επιλεκτικά μόνον ότι ενοχοποιεί τον κατηγορούμενο, ή ό,τι συμφέρει την αστυνομία.

Όπως στις απόψεις έχουμε διαφορετικές οπτικές γωνίες, το ίδιο ισχύει και με τις βιντεοσκοπήσεις κι όσο είναι αδιανόητο να επιβληθεί μονόπλευρη ενημέρωση, άλλο τόσο είναι να υπάρχει μονοπώλιο βιντεοσκοπικής λήψης στη δημόσια σφαίρα.

Τα άτομα είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ εκτεθειμένα στον κίνδυνο χρήσης της τεχνολογίας για τον αποτελεσματικό έλεγχό τους. Γιατί να μην υπόκειται σε απόδειξη και αξιόπιστη καταγραφή, δηλαδή σε επαλήθευση, τυχόν ισχυρισμός της αστυνομίας ότι η κάθε μορφής βία που ασκείται σε βάρος πολιτών οφείλεται σε προηγούμενη αντίσταση των ενδιαφερομένων; Η τεχνολογία δεν αποτελεί προνόμιο της εξουσίας ούτε είναι μόνο απειλή για τα δικαιώματα. Είναι και ασπίδα προστασίας στα χέρια των ίδιων των πολιτών, που έχουν δικαίωμα να καταγράφουν κάθε δική τους επαφή με τις αστυνομικές αρχές, για να προστατεύσουν πρωτίστως τον εαυτό τους και εν συνεχεία την ίδια τη νομιμότητα και το κράτος δικαίου.

Η αρχή της αναλογικότητας αποτελεί όριο του περιορισμού των δικαιωμάτων από το κράτος, δεν υποκαθιστά όμως σε καμία περίπτωση την ελευθερία των πολιτών να χρησιμοποιήσουν οι ίδιοι τα διαθέσιμα τεχνολογικά μέσα κατοχής και κυριότητάς τους για να προστατεύσουν τα δικαιώματά τους, καταγράφοντας τα πεπραγμένα της εξουσίας. Στο πλαίσιο της συνταγματικής τάξης, η αυτενέργεια και το αυτεξούσιο είναι γνωρίσματα του αυτοκαθορισμού, που προστατεύει η θεμελιώδης αρχή της αξίας του ανθρώπου. Ο πολίτης απέναντι στη δημόσια εξουσία έχει δικαιώματα, υψώνει το ανάστημά του και διαλέγεται μαζί της, επειδή οφείλει έλλογη υπακοή και όχι άκριτη υποταγή.

Υπάρχουν αρκετές υποθέσεις αστυνομικής βίας που οδήγησαν στην καταδίκη της χώρας μας από το Δικαστήριο του Στρασβούργου. Είναι γνωστές. Αυτό που δεν είναι γνωστό είναι ότι το Στρασβούργο διαπίστωσε την πραγματική απουσία ενός αποτελεσματικού συστήματος διερεύνησης για την τιμωρία των καταγγελιών αστυνομικής κακομεταχείρισης. Ειδικότερα, το Δικαστήριο του Στρασβούργου έχει επισημάνει, σε πολλές περιπτώσεις ότι η υποχρέωση προστασίας του δικαιώματος στη ζωή (άρθρο 2) και η απαγόρευση βασανιστηρίων και απάνθρωπης και εξευτελιστικής μεταχείρισης (άρθρο 3) δεν απαιτούν μόνο σεβασμό και προστασία της ζωής και της αξιοπρέπειας των ανθρώπων και αποχή από πράξεις που τις θέτουν σε κίνδυνο. Τα εν λόγω άρθρα συνεπάγονται και μια διαδικαστική εγγύηση και υποχρέωση για τα Κράτη-Μέλη: ειδικότερα, όταν υπάρχει κατηγορία ενός πολίτη για αφαίρεση ζωής, ή για κακοποίηση από αστυνομικό όργανο, το Κράτος είναι υποχρεωμένο να παρέχει ένα πλαίσιο, το οποίο θα δίνει τη δυνατότητα διεξαγωγής μια επίσημης, ανεξάρτητης, αντικειμενικής, εξονυχιστικής έρευνας σε σύντομο χρονικό διάστημα. Μέσα από μια τέτοια έρευνα πρέπει, κατά κύριο λόγο, να εξασφαλίζεται η ουσιαστική εφαρμογή των εθνικών νόμων και να διασφαλίζεται ότι οι εμπλεκόμενοι αξιωματούχοι θα λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους. Δυστυχώς, όμως, κάτι τέτοιο δεν καθίσταται δυνατό, λόγω της αβελτηρίας ή και της ρητής άρνησης της Πολιτείας να τοποθετηθούν κάμερες που θα φωτίζουν την δράση της αστυνομίας και, όταν υπάρχει καταγγελία για αστυνομική αυθαιρεσία, θα ταυτοποιούν τον δράστη της αστυνομικής βίας.

Τέλος ας θυμηθούμε ένα από τα “μεμονωμένα περιστατικά” της ΕΛΑΣ στη Πάτρα. Σύμφωνα με το ιστορικό που περιγράφεται στην υπ’ αριθμ. 1809/2016 απόφαση του Αρείου Πάγου, τον Μάρτιο του 2008, αστυνομικοί συνέλαβαν στην Πάτρα τρείς νεαρούς για συμμετοχή σε επεισόδια κατά την διάρκεια διαδήλωσης. Κατά τη σύλληψη το δεκαεφτάχρονο θύμα αντιστάθηκε στις χειροπέδες που ήθελαν να του βάλουν και έτσι οι αστυνομικοί άρχισαν να τον χτυπάνε σε όλο του το σώμα, τον γονάτισαν και τον έβαλαν στο περιπολικό. Στο τμήμα ένας εκ των αστυνομικών τον απομόνωσε σε ιδιαίτερο δωμάτιο του κτιρίου της Ασφάλειας και τον χτύπησε με τα χέρια, τα πόδια και με την χρήση αστυνομικής ράβδου στο κεφάλι και στο σώμα προκαλώντας εκχυμώσεις και εκδορές σε όλο το σώμα, έντονο άλγος και δυσχέρεια στη διάνοιξη στόματος και δακτύλων χεριού. Για την περιγραφή του περιστατικού είναι χαρακτηριστικές οι μαρτυρίες των άλλων δυο συλληφθέντων, τις οποίες παραθέτει το δικαστήριο στην αιτιολογία της καταδικαστικής απόφασης. Σύμφωνα με τη μια μαρτυρία: “…Αντιστάθηκε στις χειροπέδες που ήθελε να του βάλουν. Άρχισαν να τον χτυπάνε. Τον χτυπούσαν στο κεφάλι, στα πόδια, στα χέρια, παντού. Προσπαθούσαν να τον γονατίσουν. Μετά του βάλανε χειροπέδες και τον βάλανε στο περιπολικό. Στο περιπολικό ήμασταν μαζί. Στο τμήμα ήμασταν στο ίδιο δωμάτιο, δεν είχε τα χτυπήματα που είχε μετά, όταν έφυγε από το δωμάτιο που τον πήγαν. Μετά, όταν τον φέρανε από το δωμάτιο, ήταν με αίματα στο πρόσωπο. Ήταν πρησμένο το πρόσωπο του…. Στο τμήμα ο κατηγορούμενος ήρθε και τον πήρε στο δωμάτιο. Από το δωμάτιο ακουγόντουσταν φωνές και χτυπήματα. Τους έλεγε “παρακαλώ μην με χτυπάτε”. Αυτό δεν ξέρω πόσο κράτησε. Όταν βγήκε δυσκολευόταν να σταθεί. Τον βοήθησαν για να κάτσει στην καρέκλα. Το πρόσωπο ήταν ματωμένο, πρησμένο. Είχε αίματα στα χείλη, στη μύτη. Δυσκολευόταν να μιλήσει. Ήταν αγνώριστο το πρόσωπο. Ήταν φοβισμένος στο να μιλήσει. Τα χτυπήματα που φαίνονται στο πρόσωπο του στις φωτογραφίες είναι από το περιστατικό. Εκείνη την ώρα δεν μας περιέγραψε τις συνθήκες. Δυσκολευόταν να μιλήσει προφανώς από τα χτυπήματα. Όταν συνήλθε μας είπε θα το συζητήσουμε αργότερα. Μετά μας είπε ότι ο Τ. άρχισε να τον χτυπά με τον γκλοπ παντού. Όλοι ή μάλλον πολλοί μας βρίζανε. Του έλεγε ο αστυνομικός “κωλόπαιδο, ήρθες στην πατρίδα να μας γαμήσεις, θα σε γαμήσουμε εμείς”… Οι σοβαρές κακώσεις χωρίς αμφιβολία προκλήθηκαν στο διπλανό δωμάτιο”. Ενώ ο άλλος μάρτυρας κατέθεσε: “… Άκουγαν να παρακαλάει ο φίλος μου και εγώ να κλαίω. Όταν πήγαμε στο τμήμα τις έφαγε. Μετά όταν βγήκε από το δωμάτιο “έγινε μπαούλο”. Μπήκε ταλαιπωρημένος και βγήκε αιμόφυρτος. Ήταν πρησμένος είχε παντού μελανιές… Μας είπε ότι ήταν με τις χειροπέδες πίσω στα γόνατα και τις έτρωγε. Δεν θυμάμαι αν τον πήγαν και τον έφεραν στο δωμάτιο με χειροπέδες.. “.

Ο αστυνομικός καταδικάστηκε από το Εφετείο Πατρών για σοβαρή προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας με σκοπό να τιμωρήσει και να εκφοβίσει άτομο που βρισκόταν στην εξουσία του, απόφαση που επικύρωσε ο Άρειος Πάγος.

Σας θυμίζει κάτι;

 

Πηγές

➳ Μ. Μαργαρίτη, Ποινικός Κώδικας – Ερμηνεία και Εφαρμογή, Αθήνα 2003,

➳ Εκδόσεις Δίκαιο και Οικονομία – Π.Ν. Σάκκουλα,

➳ Συμεωνίδου-Καστανίδου, «Η έννοια των βασανιστηρίων και των άλλων προσβολών της ανθρώπινης αξιοπρέπειας στον Ποινικό Κώδικα», Ποινικά Χρονικά ΑΠ 1807/2016,  ΑΠΟΦΑΣΗ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ

➳ Syntagma watch