«Από την στιγμή που η Τέχνη δεν είναι τροφή των εκλεκτών, ο καλλιτέχνης μπορεί να εκδηλώνει το ταλέντο του με κάθε ιδιοτροπία, όπως του σφυρίξει, με κάθε επινόηση που μπορεί να του επιφυλάξει ο πνευματικός τσαρναταλισμός. Οι «εκλεπτισμένοι», οι πλούσιοι, οι χασομέρηδες, οι διυλίζοντες την πεμπτουσία, ψάχνουν πάντα γιά το καινούργιο, το αλλόκωτο, το πρωτοφανές, το πρωτοτυπο, το σκανδαλώδες, το ξεχωριστό, το εκθαμβωτικό και το ακατανόητο. Κι εγώ από τον Κυβισμό και ύστερα ικανοποίησα αυτούς τους κυρίους και τους κριτικούς, με πάμπολα παράξενα και ακατανόητα που πέρασαν από τον νου μου, που όσο λιγότερο τα καταλαβαιναν τόσο περισσότερο τα θαυμαζαν όλοι αυτοί. Με το να τους διασκεδάζω συνεχώς, με όλα τουτα τα παιχνίδια, τις λοιδορίες, τους γρίφους, τις σπαζοκεφαλιές και τα αραβουργήματα έγινα διάσημος και μάλιστα πολύ γρήγορα. Και η διασημότητα για έναν ζωγράφο (καλλιτέχνη) σημαίνει: κέρδη, μεγάλη περιουσία, πλούτο. Όπως γνωρίζετε, σήμερα είμαι διασημος και πλούσιος, αλλά όταν μένω μόνος με τον εαυτό μου, δεν εχω το θάρρος να με θεωρώ καλλιτέχνη, με την αρχαία έννοια της λέξης. Ήταν μεγάλοι ζωγράφοι ο Τζιότο, ο Τισιάνος, ο Ρέμπραντ, ο Γκόγια. Εγώ είμαι μόνο ένας διάσημος ψυχαγωγός, που κατάλαβε την εποχή του, που καταπράυνε όσο μπορούσε την ηλιθιοτητα, την κενοδοξία και την απληστία όλων αυτών των συγχρόνων μου. Είναι πικρή η αλήθεια και η δική μου εξομολόγηση πιό οδυνηρη από ότι μπορει να φαινεται, έχει όμως την αρετή να είναι ειίκρινης»Πάμπλο Πικάσο
