Η ταινία «Μαγνητικά Πεδία», έχει κάνει, δικαίως, όλη την πόλη να συντονίζεται μαζί της φουλάροντας τις κινηματογραφικές αίθουσες. Σε καταλαβαίνει απόλυτα χωρίς να πεις τίποτα και νιώθεις ότι θα έπρεπε να τη συνταγογραφούν για να σε θεραπεύει κάθε φορά που προσπαθείς να αναποδογυρίσεις ένα παράλογο για να βρεις τη χαμένη ομορφιά. Απλά μπαίνεις μαζί με τους ήρωες (Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, Έλενα Τοπαλίδου) στο αυτοκίνητο με τη ροζ πόρτα και αφήνεις την ιστορία να πάει όπου θέλει εκείνη χωρίς το άγχος του χρόνου που τρέχει.

Το βράδυ πριν από τη συνέντευξη με τον Αντώνη Τσιοτσιόπουλο, είχε γίνει άλλη μία sold out προβολή στο θερινό Ριβιέρα, με εκείνον και τον Γιώργο Γούση ανάμεσα στους θεατές. Ήρθε γεμάτος χαρά γιατί είδε το κοινό, ευτυχισμένο και τελικά οι συντελεστές της είναι σαν να εκτελούν κάποιου είδους κοινωνικό έργο αφού μας έχουν ενώσει όλους και διαδίδουμε από στόμα σε στόμα το ταξίδι τους, που ολοκληρώθηκε με ελάχιστα χρήματα αλλά και με μεγάλη όρεξη να φτιάξουν κάτι πραγματικά ωραίο.

Παράλληλα, μαζί με άλλη μία ομάδα, έχει ανεβάσει τα «Ματωμένα Χώματα» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά που έχει επίσης τις θέσεις, γεμάτες. Προσπαθούν να καταλάβουν τη φρίκη του πολέμου και τις ανθρώπινες αντοχές, που αυτή την περίοδο δεν έχουν θεατρικά όρια, προκαλώντας σημαντικούς προβληματισμούς στο κοινό.

Μετά από αυτή τη συζήτηση, έφυγα με μία ανακούφιση πως όλα τα παραπάνω δεν συμβαίνουν τυχαία. Γιατί μίλησα με κάποιον που δεν χρειάζεται να εξηγεί τις αυτονόητες αρχές, έχει μία συγκινητική ευγένεια, αγαπάει βαθιά όποιον είναι δίπλα του και είναι εντός πραγματικότητας με έναν δικό του τρόπο.

Ευτυχώς δεν υπήρχε κάποιος να φωνάξει cut.

Είχε πολύ καιρό να συμβεί τέτοια χαρά με ελληνική ταινία.
Όταν τη γυρίζαμε, ζούσαμε τη χαρά του παιχνιδιού και θέλαμε να πούμε μια ιστορία. Δεν σκεφτόμασταν το μετά και πώς θα είναι η πορεία της. Το 99% του σεναρίου ήταν αυτοσχεδιαστικό. Ξέραμε προφανώς τη βάση της ιστορίας και τι θέλει να πει αλλά πολλές φορές καταλήγαμε αλλού. Μπαίναμε στο αμάξι και ξεκινούσαμε να μιλάμε με την Έλενα χωρίς να έχουμε από πριν στο μυαλό μας πώς θα πάει η κουβέντα αλλά κατέληγε κάπου ωραία. Γυρίσαμε πολύ υλικό και κρατήσαμε τα κομμάτια που φτιάχνουν μια ιστορία με μία συνέχεια.

Είναι σαν να βγήκε την κατάλληλη στιγμή που θέλουμε να βλέπουμε λίγο πιο ανθρώπινες ιστορίες;
Είναι μια όμορφη ιστορία. Όλοι δεν έχουμε σκεφτεί κάποια στιγμή πώς θα ήταν αν συναντιόμασταν με έναν άγνωστο με τον οποίο θα είχαμε μία ωραία χημεία; Όχι να το επιδιώκουμε να βρούμε έναν άγνωστο αλλά να ζήσουμε αυτή τη γοητεία του τυχαίου και του αναπάντεχου. Έχω συμμετάσχει σε αρκετές ταινίες είτε με μικρούς είτε με μεγάλους ρόλους και αγαπάω πάρα πολύ το σινεμά. Θεωρώ τη διαδικασία του γυρίσματος μαγική και μου φαίνεται απίστευτο πώς ενωνόμαστε και συντονιζόμαστε τόσοι πολλοί άνθρωποι για έναν σκοπό.
Για παράδειγμα, παίζω στη νέα ταινία του Γιώργου Ζώη και σε μία σκηνή, είμαστε συγκεντρωμένοι πολλοί ηθοποιοί ημίγυμνοι σε ένα σημείο της Νέας Μάκρης. Σκεφτόμουν λοιπόν ότι είμαστε όλοι εμείς, ηθοποιοί, κάμερες, συνεργείο κλπ, που προσπαθούμε να πούμε μια ιστορία και δίπλα περνάει κόσμος σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Λειτουργεί κάπως σαν παράλληλο σύμπαν.

*κι επειδή τα Πεδία είναι παντού, ξαφνικά περνάει τυχαία από δίπλα μας ένας από τους συντελεστές της ομάδας παραγωγής*

Σχετικά με τη διαδικασία του γυρίσματος, ποια ήταν η διαφορά στον τρόπο που ερμήνευσες το ρόλο σε σχέση με άλλες ταινίες;
Πάντα προσπαθώ να μάθω καινούρια πράγματα σαν να είναι μικρά μαθήματα. Είναι μεν ωραίο να έχεις την κάμερα απέναντι και να ακολουθείς συγκεκριμένους κανόνες κάνοντας αυτό που λέει ο σκηνοθέτης αλλά πάντα έλεγα ότι ήθελα να βρεθώ σε μία ταινία που να μπορώ να παίζω χωρίς να λαμβάνω υπόψιν μου την κάμερα. Να γίνει φίλη μου, σαν ένας άνθρωπος που είναι μαζί μας και να μην παίζω για αυτή αλλά μαζί της. Οπότε το ζήτησα από τον Γιώργο αν μπορούμε να το δοκιμάσουμε και το κάναμε τελικά. Ήταν η κάμερα σε κάποια σημεία κι εμείς παίζαμε. Ήταν πολύ απελευθερωτικό. Ήταν κάτι που ανακάλυψα σ’ αυτή την ταινία και μακάρι να ξανασυμβεί και σε άλλες. 

Τι κράτησες από την ιστορία αυτών των ανθρώπων για τη ζωή σου;
Τη νιώθω όχι σαν την ιστορία μιας ταινίας αλλά του γυρίσματος. Για μένα είναι ολοκληρωμένο σε μία συγκεκριμένη σειρά πλάνων το ταξίδι που κάναμε στην Κεφαλονιά, όπως τα home video. Πολλά από αυτά που λέμε με την Έλενα, είναι από το πρίσμα των ρόλων αλλά είμαστε πολύ κοντά και σ’ εμάς τους πραγματικούς μας χαρακτήρες. Μπαινοβγαίνουμε συνέχεια κι αυτό ήταν που το έκανε και τόσο αληθινό.

Έχει βρεθεί ποτέ σε μία τόσο φορτισμένη φάση ώστε να πεις ότι τα παρατάς όλα ξαφνικά και φεύγεις για ένα άγνωστο μέρος;
Όχι δεν τα παρατάω εύκολα γενικά. Δεν μ’ αρέσουν τα ταξίδια χωρίς κάποιο σκοπό. Κάτι με κρατάει πίσω που δεν μπορώ να προσδιορίσω τι είναι. Ίσως είναι και ο φόβος για το άγνωστο. Λατρεύω τη δουλειά που κάνω και στο σινεμά και στο θέατρο και σκέφτομαι πως και να πάω κάπου για να αποφορτιστώ, τι θα πάω να κάνω; Να πάω π.χ σ’ ένα νησί να κάνω θέατρο, δεν θα ήταν ένα κίνητρο. Δεν είναι πως δεν μπορείς να το κάνεις για να ανοίξει η ψυχή σου, όλα γίνονται. Απλά εμένα μ’ ενδιαφέρει πάντα με ποιους ανθρώπους κάνεις το οτιδήποτε. Θέλω να είμαι με εκείνους που αγαπάω, με αυτούς που είμαστε φίλοι χρόνια, να συνεννοούμαστε και να υπάρχει κατανόηση.

Οι δύο ήρωες, παρόλο που φαινομενικά είναι διαφορετικοί μεταξύ τους, συνδέονται και με το χιούμορ.
Η έννοια του χιούμορ γενικά έχει μια λεπτότητα και μια ευγένεια. Το πρόβλημα είναι πως συχνά στη ζωή βλέπεις ανθρώπους να καμώνονται πως είναι αστείοι και ψάχνουν συνεχώς να πετάξουν μια έξυπνη ατάκα. Είναι πιο απλά και πιο ανθρώπινα τα πράγματα.

Έχεις ένα σερί ταινιών και μεγάλου και μικρού μήκους, όπως το «W», το «Digger», τώρα τα «Μαγνητικά Πεδία», που πάντα σχολιάζουν όσα μας συμβαίνουν αυτή την εποχή χωρίς κοινότυπα σενάρια.
Μου προτείνουν ρόλους κάποιοι δημιουργοί που θέλουν να κάνουν ταινίες, οι οποίες αφορούν το τώρα, δεν είναι πάντα δική μου η επιλογή. Επειδή μ’ αρέσει αυτή η κινηματογραφική «γλώσσα», συντονιζόμαστε και προκύπτουν αυτές οι συνεργασίες, οι οποίες είναι πολύ ωραίες ουσιαστικές. Αλλά και στα δικά μου έργα στο θέατρο, που είτε τα γράφω είτε παίζω σε αυτά, για τέτοια πράγματα θέλω να μιλήσω και με αυτό τον άμεσο τρόπο.

Το θέμα είναι να προσπαθούμε να κάνουμε πράγματα που μας γεμίζουν και να αγαπάμε όσους είναι διπλα μας.
Θέλω να περνάω χρόνο με τους φίλους μου και τους κοντινούς μου ανθρώπους και να μη χάνουμε στιγμές από τη ζωή.
Γιατί αύριο, που ξέρεις, μπορεί να γίνει ένας πόλεμος και να τα χάσουμε όλα.

Από την πλευρά του θεατή, τι δεν μπορείς να δεις;
Από ταινίες βλέπω πολλά είδη, δεν έχω κολλήματα. Και σούπερ ήρωες και δράματα και κωμωδίες. Θέλω να είναι πράγματα που θα μου δώσουν κάτι, θα με κρατήσουν για λίγο εκτός πραγματικότητας, θα με συγκλονίσουν με το δικό τους τρόπο.
Αυτό που δεν μπορώ καθόλου να δω είναι οι καθημερινές τηλεοπτικές σειρές. Δεν μου αρέσει καθόλου ο τρόπος που γίνονται και η συμπεριφορά απέναντι στους ηθοποιούς. Τους βάζουν να τρέχουν σε έναν απίστευτο αγώνα δρόμου για να τα κάνουν όλα πολύ γρήγορα και είναι κρίμα. Πρέπει να μάθεις τα λόγια σου σε ελάχιστες ώρες και περιμένουν από σένα να δουλέψεις λες και είσαι άλογο στον ιππόδρομο. Με στεναχωρεί πραγματικά. Καταλαβαίνω απόλυτα τους συναδέλφους που θα το κάνουν γιατί μπορεί να χρειάζονται λεφτά αλλά με ενοχλεί όταν δεν υπάρχει σεβασμός.

Οι γρήγοροι ρυθμοί που ζούμε έτσι κι αλλιώς επηρεάζουν και τον τρόπο δουλειάς αλλά και στη συμπεριφορά των θεατών και στα θέατρα και μπροστά από τις οθόνες;
Τα κινητά μας πλέον δεν είναι εργαλεία, είναι η προέκταση των χεριών μας. Αν δεν θες να δεις μια παράσταση, δεν είσαι υποχρεωμένος να κάτσεις με το ζόρι αλλά αν μείνεις, είναι καλό να σκεφτείς πως είναι ζωντανοί άνθρωποι στη σκηνή και σου δίνουν κάτι από την ψυχούλα τους. Γιατί σε βλέπουμε!

Παίζεις στην παράσταση «Ματωμένα Χώματα», όπου έχεις κάνει και τη θεατρική προσαρμογή με τον Γιώργο Παλούμπη. Τι προβληματισμούς σου δημιούργησε και τους συζητάς πιο συχνά;
Είναι ένα έργο που μιλάει για την μικρασιατική καταστροφή και παράλληλα με τις πρόβες και το ανέβασμα του, ήρθε ο πόλεμος στην Ουκρανία. Τον τελευταίο καιρό με απασχολεί πολύ αυτή η φρίκη του πολέμου. Προσπαθώ να το κατανοήσω και δεν μπορώ με τίποτα. Κατά τη διάρκεια των προβών, ρώτησα έναν φίλο «τι είναι για σένα πόλεμος;» και μου είπε «Πόλεμος είναι ο οδηγός ταξί που θα σε βρίσει, είναι ο φίλος που θα σε παρατήσει, ο γείτονας που δεν θα σε σεβαστεί». Τον άκουγα λοιπόν και παράλληλα διάβαζα το έργο. Σκεφτόμουν πως δεν είναι αυτά ο πόλεμος αλλά είναι μία αδιανόητη φρίκη. Να βλέπεις παντού πτώματα και κομμένα μέλη στους δρόμους. Δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε τη λέξη «πόλεμος» τόσο εύκολα για καθημερινές συμπεριφορές.

Ποια στοιχεία θέλατε να βγάλετε περισσότερο προς τα έξω;
Όταν το συζητούσαμε με τον Γιώργο (Παλούμπη), είπαμε πως θέλαμε να μιλήσουμε για το πού μπορούν να φτάσουν τα όρια του ανθρώπου όταν μπαίνει στη διαδικασία του πολέμου. Ουσιαστικά τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος στον άνθρωπο. Υπάρχει πολύ έντονα στο βιβλίο και επιλέξαμε να δώσουμε έμφαση σ’ αυτό. Δεν θέλαμε να μιλήσουμε για τις χαμένες πατρίδες αλλά να πάμε στο ανθρωποκεντρικό στοιχείο.
Πρόκειται για την καταστολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας αυτή η φρίκη που περιγράφει. Υπάρχει μια σκηνή που ένας πατέρα κρατάει ένα κοντάρι με ένα κεφάλι πάνω και ήταν ένα θέαμα που συνέβαινε καθημερινά δίπλα τους. Κι εδώ συμβαίνουν φρικτές επιθέσεις βίας αλλά φαντάσου εδώ που είμαστε τώρα να πρέπει να αρχίσουμε να τρέχουμε για να ξεφύγουμε από τον πόλεμο. Πού θα πάμε; Σου αλλάζει εν ριπή οφθαλμού τα κεκτημένα σου.

Αισθάνεσαι πως σε σύγκριση με παλαιότερα, είναι η πρώτη φορά που νιώθουμε πολύ κοντά μας έναν πόλεμο που γίνεται μακριά και πως ξαφνικά συνειδητοποιούμε ότι θα μπορούσαμε ανά πάσα στιγμή να είμαστε στη θέση τους;
Ξαφνικά ανακαλύψαμε την Ουκρανία. Η Συρία, η Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ δηλαδή πού είναι; Επειδή είναι ξανθοί, λευκοί, Ευρωπαίοι και είναι πιο κοντά στη δική μας εικόνα, αποφασίσαμε να ευαισθητοποιηθούμε περισσότερο. Μου φαίνεται απίστευτος ο τρόπος σκέψης. Αντί να προχωράμε, πάμε πίσω.

Πώς αντιλαμβάνεσαι την έννοια της αλληλεγγύης σήμερα και ό,τι συμβαίνει στην ελληνική πολιτική σκηνή;
Υπάρχει αλληλεγγύη και όταν ενωνόμαστε μπορούμε να πέτυχουμε κάτι καλύτερο. Όσον αφορά την πολιτική, είναι όλοι λες και τους έχει σχεδιάσει ένας γελοιογράφος. Είναι αδύνατον να τους αντιμετωπίσεις σαν αληθινούς. Δεν είναι σε καμία περίπτωση άνθρωποι που νιώθουν και καταλαβαίνουν τι συμβαίνουν γύρω τους. Πιστεύουν πως είναι ανίκητοι, είναι γεμάτοι κακία, το θράσος τους είναι απύθμενο και δεν υπάρχει κανένα ανθρώπινο στοιχείο πάνω τους.
Έχουν προκαλέσει ένα πολύ μεγάλο κακό σε όλους μας και τους δεν αξίζει να είναι δίπλα μας, σε ανθρώπους που αγαπάνε, χαμογελάνε, νοιάζονται. Είναι πραγματικά ανήθικοι. Η δουλειά τους είναι να μας βοηθούν και να μας λύνουν τα προβλήματα μας για να στοχεύουμε για το καλύτερο, όχι όλο αυτό το παράλογο που συμβαίνει. Είναι σαν ξεκινάμε μαζί να πάμε κάπου και να σε πηγαίνω από μία διαδρομή που ξέρω ότι μπορεί και να πέσεις.

*κόβει τη συζήτηση ένα τηλεφώνημα του Γιώργου Γούση που του ανακοινώνει ευτυχισμένος τον ανέλπιστο αριθμό εισιτηρίων που έκανε η ταινία το πρώτο τετραήμερο*

Ας μείνουμε στη χαρά του τηλεφωνήματος και αυτής της ταινίας. Τι σου φέρνει χαρά γενικά;
Το θέμα είναι να προσπαθούμε να κάνουμε πράγματα που μας γεμίζουν και να αγαπάμε όσους είναι διπλα μας. Θέλω να περνάω χρόνο με τους φίλους μου και τους κοντινούς μου ανθρώπους και να μη χάνουμε στιγμές από τη ζωή. Γιατί αύριο, που ξέρεις, μπορεί να γίνει ένας πόλεμος και να τα χάσουμε όλα.

Είσαι επικοινωνιακός;
Ντρέπομαι πολύ τους αγνώστους στην αρχή αλλά μόλις περάσει λίγη ώρα, νιώθω άνετα. Επίσης, μ’ αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους και επειδή δούλευα πολλά χρόνια σε χώρο εστίασης, μου φαινόταν πάντα περίεργο να είναι κάποιος αγενής με κάποιον προσπαθεί να του προσφέρει κάτι και να τον φροντίσει είτε αυτό είναι φαγητό είτε ποτό.

Οι φίλοι πώς αντέδρασαν με όλο αυτό το αναπάντεχο που συμβαίνει με την ταινία;
Έχουν χαρεί πάρα πολύ και ξέρεις, είναι πολύ σημαντικό να χαίρεται ο άλλος με τη χαρά σου. Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο. Μου έκαναν και κάτι πολύ συγκινητικό: πήγα να τους βρω σ’ ένα μαγαζί και είχαν μαζευτεί όλοι μαζί με σημαιάκια και κονφετί, πανηγύριζαν τρελά και κάναμε ένα τέλειο πάρτυ έως τις 7 το πρωί!

Το φινάλε δικό σου.
Θέλω να πω κάτι για την Έλενα Τοπαλίδου. Είμαι πολύ τυχερός που συνεργαστήκαμε στην ταινία γιατί είναι από τους ωραιότερους ανθρώπους που μπορείς να συναντήσεις. Έτσι ακριβώς πρέπει να είναι όσοι ασχολούνται με την τέχνη. Αν θες να γίνεις καλλιτέχνης, δες εκείνη και προχώρα αναλόγως. Δεν έχει κανένα Εγώ, είναι ευγενής, ιδιοφυής, δεν προσπαθεί να επιβάλλει τίποτα σε κανέναν. Όταν δουλεύεις σε τέτοια περιβάλλοντα, όλες οι ιστορίες που συμβαίνουν είναι ωραίες, δεν ξεχωρίζεις κάποια περισσότερο.

INFO ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΟΝΑΚΙ ΣΟΥ
Τα «Μαγνητικά Πεδία» προβάλλονται κανονικά στις αίθουσες και είναι υποψήφια για 7 βραβεία Ίρις.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Γούσης
Σενάριο: Γιώργος Γούσης, Αντώνης Τσιοτιόπουλος, Έλενα Τοπαλίδου

Η παράσταση «Ματωμένα Χώματα» έχει ανέβει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (Λεωφ. Ηρ. Πολυτεχνείου 32)
Τετάρτη & Κυριακή 19:00, Πέμπτη & Παρασκευή 21:00, Σάββατο 18:00 & 21:00

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News