Οι μαθηματικές του σπουδές, «η γλώσσα του θεού και της δημιουργίας» τον οδήγησαν σωστά. Κομμάτια του έχουν συμπεριληφθεί σε περισσότερες από εκατό διεθνείς συλλογές. Έχει συνθέσει μουσική για θεατρικές παραστάσεις, ταινίες, ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς, καθώς και μουσικά θέματα για εγχώριες και διεθνείς εκδηλώσεις. Είναι συνιδρυτής της εταιρείας παραγωγής Specials Digital.

Το 2018 σκηνοθέτησε και παρήγαγε το οπτικό υλικό για την ιστορική συναυλία των Στέρεο Νόβα στο ΚΠΙΣΝ ενώ το 2020 σκηνοθέτησε και παρήγαγε το οπτικό υλικό για το έργο Ο κόσμος είναι ένας του Κ.Βήτα σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Δύο χρόνια μετά, ο Νίκος Πατρελάκης και ο Κ.Βήτα επανήλθαν στην ΕΛΣ με την πρώτη παρουσίαση του νέου τους έργου Neapoly, ένα νέο οπτικοακουστικό εγχείρημα με καινούρια, από κοινού, ηλεκτρονική μουσική και πρωτότυπα βίντεο, μια βόλτα εξερεύνησης και πειραματισμού στην electronica και τους αμέτρητους ήχους και φόρμες της.

– Ποια είναι η πιο χαρακτηριστική εικόνα από τις 90’s νύχτες που σου έρχεται στο μυαλό;

Δεν υπάρχει μία εικόνα αλλά εκατοντάδες, σημαντικές και χαρακτηριστικές. Αγαπημένοι φίλοι, στιγμές, μουσικές, άπειρες ιστορίες, ένα υφαντό με ζωντανά χρώματα που δεν ξεθωριάζει για μένα. Για κάθε set μου σε όλα αυτά τα clubs έχω τουλάχιστον μία χαρακτηριστική εικόνα να περιγράψω, από το Άλσος, το Factory, το X-Club και τα Οινόφυτα, το Cavo Paradiso, το Mad και τα Άστρα, μέχρι τα after στο Loft και στο Dom και τα πάρτι στην Πάρνηθα μέσα στο δάσος.

– Πώς θα περιέγραφες την επικοινωνία με το κοινό στα κλαμπ και ποια αντίδρασή τους σε ανέβαζε πιο πολύ;

Το κοινό ήταν ανοικτό στο καινούργιο και αυτό το έκανε να αντιδρά γνήσια και με ένταση στις νέες μουσικές, οπότε η επικοινωνία μας ήταν μόνιμη και ευοίωνη. Υπήρχε πολλή φωνή και πανηγυρισμός στα ωραία γυρίσματα των tracks, γνωστών και άγνωστων.

Όλα όσα απαγορεύονται τώρα και ακόμη περισσότερα, απαγορεύονταν επίσης τότε και με μεγαλύτερη ένταση. Γι’ αυτό και όλα, ακόμη και το clubbing, αποτελούσε αντικείμενο διεκδίκησης.

– Υπάρχουν κάποιοι clubbers που θυμάσαι πιο έντονα (και γιατί);

Υπήρχε μια ευρύτερη κοινωνία ανθρώπων με τους οποίους συναντιόμασταν ξανά και ξανά στα διάφορα μέρη, όλοι με προσωπικότητα και ιδιαιτερότητες, διατεθειμένοι να διασκεδάσουν και να συμμετέχουν.

– Πώς προμηθευόσουν τους δίσκους και από πού ενημερωνόσασταν για τη νέα μουσική;

Μουσική αρχικά αγόραζα από το Nonstop, αυτό τέλη 80’s με αρχή 90’s, ballearic κυρίως αλλά και τα πρώτα idm, μετά βεβαίως από το Discobole, ένας ποθητός παράδεισος από dance κυκλοφορία. Από το 1994 μέχρι τα τέλη των 90’ς, από το δισκάδικό μας, Liquid Vinyl, στο Θησείο, με δικές μας κυρίως εισαγωγές από Ευρώπη και Αμερική.

– Ποιο είναι το πιο θρυλικό κλαμπ των 90’s που έχεις παίξει;

Θα πρέπει να πως είναι το Heaven στο Λονδίνο. Αμέσως μετά, μάλλον, το X-Club στη Λένορμαν.

– Πότε, πώς και γιατί ξεθώριασε η ηλεκτρονική σκηνή των 90’s;

Η μουσική ακολούθησε την εποχή. Η αρχή των 00’ς ήταν η απαρχή των social media με το MySpace αρχικά, μετά το Facebook στα μέσα της δεκαετίας. Η αντικατάσταση της κοινής εμπειρίας με την εικονικό μοίρασμα, αποδυνάμωσε την ανάγκη για προσωπική επαφή στους φυσικούς χώρους. Η βόλτα στο club έγινε η εξαίρεση, τα μεγάλα clubs έκλεισαν.

– Τι σήμαινε clubbing τότε και τι σημαίνει τώρα; Υπάρχει clubbing τώρα;

Clubbing με την έννοια των 90’s δεν υπάρχει. Υπάρχουν μερικά clubs στα οποία πηγαίνει ο νέος κόσμος για να διασκεδάσει, σε μικρές ομάδες συνήθως του ενός φύλου, χωρίς χωρικές ή προσωπικές αναφορές. Του αρέσει απλά να ακούσει δυνατά techno χωρίς απαραίτητα να ακούει techno ή οτιδήποτε συναφές στο σπίτι του. Το clubbing στα 90’s είχε αίσθηση κοινωνίας. Ήταν ψυχαγωγία, όχι μόνο διασκέδαση. Ως DJ, η αφοσίωση των ανθρώπων γύρω μου, με εμψύχωνε για περισσότερο πείραμα και δοκιμή στη μουσική, περισσότερη εξερεύνηση στη μίξη και τον ήχο.

– Ποια ήταν η μόδα της εποχής στα ρούχα; Υπάρχει κάτι που έχεις κρατήσεις και το φοράς ακόμα;

Η μόδα ήταν αυτή που θα έπρεπε πάντα να είναι, ό,τι του έρθει του καθένα, παράλληλα με άπειρη αποδοχή όλης της διαφορετικότητας, όλων των προσανατολισμών, όλων των σωμάτων. Τα φοράω ακόμη και θα τα φοράω για πάντα όλα αυτά, κυρίως για την άπειρη αποδοχή.

– Επικρατούσε περισσότερη ελευθερία τότε σε σχέση με σήμερα;

Σίγουρα όχι και σε όλα τα επίπεδα, τουλάχιστον ως εξωτερική, θεσμική συνθήκη. Όλα όσα απαγορεύονται τώρα και ακόμη περισσότερα, απαγορεύονταν επίσης τότε και με μεγαλύτερη ένταση. Γι’ αυτό και όλα, ακόμη και το clubbing, αποτελούσε αντικείμενο διεκδίκησης.

Στα 90’ς υπήρχε έντονη η φυσική παρουσία, έβλεπες ανθρώπους σε επανάληψη, σου δινόταν η ευκαιρία να γοητευτείς και να γοητεύσεις πιο εύκολα από ότι σήμερα.

– Τι σου λείπει από αυτή την εποχή και τι δεν θα ήθελες να ξαναζήσεις ποτέ;

Μου λείπουν οι κοινές στιγμές με φίλους που δεν είναι πια μαζί μας. Δεν θα με πείραζε να ξαναζήσω οτιδήποτε από εκείνη την εποχή. Ακόμη και τα λίγο περίεργα τότε, βλέπω πόσο αγαθά ήταν σε σχέση με την σημερινή πραγματικότητα.

– Τρεις λέξεις, οι οποίες περιγράφουν αυτή την εποχή για κάποιον που δεν την έχει ζήσει.

Αγάπη, μουσική, φίλοι.

– Πώς φλέρταραν τότε; Έχεις κάποια ιστορία να διηγηθείς;

Στα 90’ς υπήρχε έντονη η φυσική παρουσία, έβλεπες ανθρώπους σε επανάληψη, σου δινόταν η ευκαιρία να γοητευτείς και να γοητεύσεις πιο εύκολα από ότι σήμερα. Η τεχνολογία σε κάποια πράγματα δεν βοηθάει πραγματικά και σαν άνθρωποι χρειαζόμαστε τους φυσικούς χώρους για επαφή και κοινωνικοποίηση. Τα κοινωνικά μέσα βάζουν την κοινωνικότητά μας στο γύψο. Εύχομαι να το αντιληφθούμε σε μεγέθη σύντομα.

– Τι συναισθήματα σου γεννιούνται μιλώντας γι’ αυτή την εποχή;

Περιορισμένη νοσταλγία, άλλωστε συμπορεύομαι με τους αγαπημένους μου από τότε μέχρι σήμερα, και το χωροχρονικό επηρεάζει πολύ λίγο την αντίληψή μου για τη ζωή. Στα σίγουρα μου λείπει η καλή μουσική. Χρησιμοποιούσαν καλύτερη λαμαρίνα τότε, τώρα τα κάνουν ψεύτικα, μου βγαίνουν τα αυτιά στις διάφορες πλατφόρμες για να βρω ένα ριμαδοκομμάτι που να μου αρέσει..

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News