Η Ζηνοβία Ανανιάδου – Κόκκοτα κινείται με ακρίβεια ανάμεσα στη σιωπή και στην ένταση
Με αφορμή τη συμμετοχή της στη σκοτεινά σαρκαστική κωμωδία του Philip Ridley "Λαμπρά Παράσιτα" το OLAFAQ συνομίλησε με την πρωταγωνίστρια για το in-yer-face θέατρο, και την απόλαυση του να ενσαρκώνεις χαρακτήρες που ξεγυμνώνουν την κοινωνική υποκρισία.
Γεννημένη το 1993, η Ζηνοβία Ανανιάδου – Κόκκοτα είναι από εκείνες τις ηθοποιούς που δεν διαλαλούν την παρουσία τους, αλλά τη χαράσσουν. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (2013–2016) και με παιδεία στον κλασικό χορό, κινείται στο θεατρικό πεδίο σαν σώμα που γνωρίζει τη βαρύτητα — και το πώς να την αψηφά. Η καλλιτεχνική της διαδρομή είναι διάστικτη από έργα που ακουμπούν τις πιο βαθιές ανθρώπινες πληγές. Από τη Μήδεια της Ελένης Ζιάνα (2023), μέχρι Το σύνδρομο του επιζήσαντα του Γιώργου Συμεωνίδη (2019), και την πιο πρόσφατη Αντιγόνη με κρατούμενους των φυλακών Κορυδαλλού (2024, σκην. Αικατερίνη Παπαγεωργίου), η Ζηνοβία επιλέγει ρόλους που ζητούν όχι απλώς ερμηνεία, αλλά κάθοδο. Ενίοτε και εξαγνισμό.
Παράλληλα με την ενασχόλησή της με την τηλεόραση (Ήλιος, ΑΝΤ1, 2021), έχει καλλιεργήσει την τεχνική της μέσα από πληθώρα σεμιναρίων υποκριτικής και σωματικού θεάτρου, με δασκάλους όπως οι Θοδωρής Μοσχόπουλος, Σοφία Γουλιώτη, Μανώλης Σιωνάς, αλλά και σημαντικούς χορογράφους όπως ο Κωνσταντίνος Γεράρδος και η Αγγελική Τρουμπούκη.
Με εκπαίδευση σε φωνητική, σύγχρονο χορό και contact improvisation, φέρει στο σώμα της μια ολιστική αντίληψη της σκηνής: όχι απλώς ως λόγο, αλλά ως παλμό. Η Ζηνοβία Ανανιάδου δεν παίζει ρόλους. Τους σκάβει, μέχρι να αποκαλυφθεί η σιωπηλή τους αλήθεια.
Το OLAFAQ συνάντησε τη Ζηνοβία Ανανιάδου – Κόκκοτα με αφορμή τη συμμετοχή της στη σκοτεινά σαρκαστική κωμωδία του Philip RidleyΛαμπρά Παράσιτα, που ανεβαίνει από 28 Απριλίου στο ΠΛΥΦΑ, σε σκηνοθετικό ντεμπούτο του Θανάση Ραφτόπουλου. Μια συζήτηση για το in-yer-face θέατρο, τα όρια της ηθικής και την απόλαυση του να ενσαρκώνεις χαρακτήρες που ξεγυμνώνουν την κοινωνική υποκρισία.
– Το έργο του Ridley είναι σκοτεινό, προκλητικό και βαθιά πολιτικό. Πώς προσέγγισες τον χαρακτήρα σου μέσα σε αυτό το «εφιαλτικό παραμύθι»;
Ο Ρίντλεϊ δημιουργεί έναν κόσμο σχεδόν μετα-αποκαλυπτικό,σαν να είναι επεισόδιο του Black Mirror.H Τζιλ,ο χαρακήρας που υποδύομαι, είναι μια φιγούρα που προσπαθεί να επιβιώσει. Για να την προσεγγίσω, έπρεπε να βρω τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην αθωότητα και τη βία, την επιβίωση και την ηθική κατάρρευση. Δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή. Ή μάλλον είναι και τα δύο και για να την προσεγγίσω της έδωσα δικιο σε όλες τις αποφάσεις της. Οι ήρωες κάνουν ηθικά άλματα για να αποκτήσουν ένα σπίτι. Εσύ, ως Ζηνοβία, πόσο σεσυγκίνησε ή σε τρόμαξε αυτή η διαδρομή; Τι σε δυσκόλεψε περισσότερο; Με συγκλόνισε το πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να περάσει τη γραμμή και να το δικαιολογήσει. Το κυνήγι για ένα σπίτι δεν είναι απλώς στέγη. Είναι ασφάλεια, και κοινωνική ταυτότητα. Η Τζιλ είναι αποφασισμένη να έχει η οικογένεια της ένα καλύτερο μέλλον και θα κάνει τα πάντα, χωρίς υπερβολή, για να το καταφέρει. Αυτό με συγκίνησε βαθιά και ταυτόχρονα με τρόμαξε γιατί με ανάγκασε να δω πλευρές ανθρώπων ή και του εαυτού μου που ίσως, σε ανάλογες συνθήκες, θα μπορούσαμε να κάνουμε τα ίδια.
Το πιο δύσκολο ήταν να την υπερασπιστώ σκηνικά χωρίς να την κρίνω. Να μπω στη λογική της, να πιστέψω τις αποφάσεις της, όσο ακραίες κι αν είναι.
– Ζούμε σε μια εποχή όπου η στέγη γίνεται πολυτέλεια. Πόσο ρεαλιστικό –ή προφητικό– σου φαίνεται το έργο;
Το “Λαμπρά Παράσιτα” μπορεί να είναι γραμμένο με μια υπερβολή, αλλά είναι τρομακτικά ρεαλιστικό. Ζούμε ήδη μέσα σε μια κρίση στέγασης, όπου το να έχεις ένα σπίτι δεν είναι πλέον δεδομένο, αλλά προνόμιο. Το έργο μας δείχνει τι μπορεί να συμβεί όταν το σύστημα συνεχίσει να αγνοεί τις ανάγκες των ανθρώπων. Κάτι που βασικά συμβαίνει στο τώρα μας ,στην καθημερινότητα μας ,στην ελληνική κοινωνία. Και αυτό είναι που το κάνει τόσο δυνατό και επίκαιρο.
– Τα “Λαμπρά Παράσιτα” σατιρίζουν την εμμονή με την κοινωνική άνοδο. Πιστεύεις ότι ηδική μας γενιά κουβαλάει αυτό το άγχος πιο έντονα από τις προηγούμενες;
Ναι. Έχουμε πολύ έντονη την εμμονή με την εικόνα την επιτυχίας. Τι σημαίνει όμως κοινωνική άνοδος; Σε σχέση με τι; Σε μία κοινωνία στην οποία πραγματικά είμαστε όλοι ίσοι, σε κακή μοίρα, που οι κοινωνικά «ανώτεροι» είναι εκεί από τύχη ή από εκ γενετής προνόμιο, πού πραγματικά παλεύουμε να ανέβουμε; Κι όμως, το άγχος να αποδείξουμε ότι “αξίζουμε”, ότι “φτάσαμε κάπου”, είναι εκεί συνέχεια. Τα “Λαμπρά Παράσιτα” σατιρίζουν ακριβώς αυτή την παράνοια: το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει κάποιος για να νιώσει σημαντικός, για να αποκτήσει μια ψευδαίσθηση επιτυχίας.
– Το έργο ισορροπεί ανάμεσα στο γέλιο και τη φρίκη. Πόσο δύσκολο είναι για έναν ηθοποιό να κρατήσει αυτή την ασταθή ισορροπία επί σκηνής;
Είναι σαν να είσαι ακροβάτης. Το έργο απαιτεί από εμάς να μπορούμε να αλλάζουμε διάθεση μέσα σε δευτερόλεπτα, όπως πολλές φορές συμβαίνει και στην ζωή, ειδικά σε ακραίες καταστάσεις. Να γελάμε ενώ το κοινό είναι σε αμηχανία και την επόμενη στιγμή να παγώνει το αίμα μας κι εκείνοι να γελάνε. Αυτό είναι όμως και το στοίχημα: να μην παίζεις “για το αστείο” ή “για τη φρίκη”, αλλά να μένεις απόλυτα ειλικρινής σε αυτό που συμβαίνει στον χαρακτήρα. Το χιούμορ βγαίνει μέσα από την αλήθεια. Αν πέσεις στην παγίδα και παίξεις την κωμωδία ή την φρίκη δεν θα υπάρχουν πια ,θα είναι ψέματα και το κοινό θα το καταλάβει.
– Ποιες εικόνες ή ατάκες από το έργο σου μένουν στο σώμα και στο μυαλό, ακόμα κι όταντελειώνει η παράσταση;
Από την πρώτη στιγμή που διαβάσαμε το κείμενο μέχρι και τώρα αυτό που σκέφτομαι συνέχεια είναι ο εξής διάλογος της Τζιλ με τον Όλι όταν συνειδητοποιούν ότι λίγο παραπέρα από το καινούριο τους σπίτι έχουν ανάψει φωτιές οι άστεγοι της περιοχής
«Τζιλ Αχ, Όλι…βάλε ένα σεντόνι! Γρήγορα!
Ολι Μην αγχώνεσαι. Είναι μακριά, δεν μας βλέπουν.
Τζιλ Εάν μπορούμε να δούμε τις φωτιές τους, είμαι σίγουρη πως μπορούν να
δουν τα κεριά μας».
Με κάνει να σκέφτομαι ότι οι περισσότεροι από εμάς , αν κάνουμε ότι δεν βλέπουμε κάτι, είναι σαν να μην υπάρχει. Μας αρκεί που δεν είναι πια στο οπτικό μας πεδίο.
– Ο τίτλος, “Λαμπρά Παράσιτα”, μοιάζει ειρωνικός. Εσύ πώς τον ερμηνεύεις;
Είναι σίγουρα ένας τίτλος με έντονη αντίφαση. Πώς γίνεται τα παράσιτα να είναι λαμπρά; Όταν κάτι είναι όμορφο εξωτερικά αλλά σάπιο και ανήθικο στον πυρήνα του. Όταν κάποιος παρουσιάζετε σαν πετυχημένος σε πόσους έχει πατήσει για να φτάσει εκεί και να μας δείξει μόνο την λαμπερή πλευρά του; Και η κοινωνία που ζούμε μας μετατρέπει σε παράσιταποθ συνεχώς καταναλώνουν και όσο καλύτερα το κάνουν τόσο πιο λαμπεροί γίνονται.
– Αν ο ρόλος σου είχε φωνή έξω απ’ το έργο, τι θα έλεγε στο κοινό μετά το τέλος τηςπαράστασης;
Η Τζιλ δεν ζητά συγχώρεση. Ζητά κατανόηση. Θα ρωτούσε σίγουρα «εσύ τι θα έκανες;». Και το εννοεί. Θέλει να την καταλάβουν, να μπουν στην θέση της.
– Ως θεατής, τι εύχεσαι να κουβαλήσει κάποιος φεύγοντας απ’ το θέατρο; Μια ενοχή, ένα γέλιο, μια ρωγμή;
Ως θεατής, θα ήθελα να κουβαλήσουν μαζί τους όλα αυτά — και την ενοχή, και το γέλιο, και τη ρωγμή.Να γελάσει, γιατί το έργο έχει μια μαύρη, αλλά αστεία πλευρά. Αλλά και να αισθανθεί την ενοχή γιατί, στο τέλος ποιος ξέρει τι θα έκαναν οι ίδιοι σε αντίστοιχη κατάσταση.Κι εκεί έρχεται η ρωγμή για τι είναι ηθική και η επιβίωση. Συνδυάζονται;
– Τι σημαίνει για σένα να συμμετέχεις σε ένα τέτοιο έργο την περίοδο που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα;
Η ηθική υποχώρηση παρουσιάζεται ως κοινωνική πρόοδος. Το κράτος είναι απών. Ο ατομισμός κερδίζει. Ο αδύναμος γίνεται απλά «υλικό» για την ανάδειξη του άλλου. Δεν είναι αυτός ο ορισμός της ελληνικής κοινωνίας;
Με αφορμή τη συμμετοχή της στη σκοτεινά σαρκαστική κωμωδία του Philip Ridley "Λαμπρά Παράσιτα" το OLAFAQ συνομίλησε με την πρωταγωνίστρια για το in-yer-face θέατρο, και την απόλαυση του να ενσαρκώνεις
Με αφορμή τη συμμετοχή της στη σκοτεινά σαρκαστική κωμωδία του Philip Ridley "Λαμπρά Παράσιτα" το OLAFAQ συνομίλησε με την πρωταγωνίστρια για το in-yer-face θέατρο, και την απόλαυση του να ενσαρκώνεις
Το OLAFAQ συναντά την Εύα Φρακτοπούλου, μια από τις πιο αιχμηρές νεανικές φωνές του σύγχρονου θεάτρου — εκεί όπου η υπαρξιακή ένταση διαπλέκεται με πολιτική διαύγεια και σκηνική ευφυΐα.
Το OLAFAQ συναντά την Εύα Φρακτοπούλου, μια από τις πιο αιχμηρές νεανικές φωνές του σύγχρονου θεάτρου — εκεί όπου η υπαρξιακή ένταση διαπλέκεται με πολιτική διαύγεια και σκηνική ευφυΐα.
Με αφορμή την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους, οι V.V.I.A. μιλούν στο OLAFAQ για τη φιλία, την αλήθεια του ήχου και τη μουσική ως πράξη επανένωσης — όχι μόνο με τον άλλον, αλλά και με τον εαυτό μ
Με αφορμή την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους, οι V.V.I.A. μιλούν στο OLAFAQ για τη φιλία, την αλήθεια του ήχου και τη μουσική ως πράξη επανένωσης — όχι μόνο με τον άλλον, αλλά και με τον εαυτό μ
Έφυγε από τη ζωή ο Μάριο Βάργκας Λιόσα — κι άφησε πίσω του μια τρύπα στον ουρανό. Ο Θανάσης Λάλας τον συνάντησε μια φορά, κι ήταν σαν να μίλησε με την ίδια τη λογοτεχνία.
Έφυγε από τη ζωή ο Μάριο Βάργκας Λιόσα — κι άφησε πίσω του μια τρύπα στον ουρανό. Ο Θανάσης Λάλας τον συνάντησε μια φορά, κι ήταν σαν να μίλησε με την ίδια τη λογοτεχνία.
