Την συνάντησα στο τέρμα της οδού Καλλιδρομίου που εκείνη την ώρα την έλουζαν ανά τόπους χρυσές ακτίνες που τρεμόπαιζαν μέσα από τις φυλλωσιές. Την αναγνώρισα από μακριά καθώς έμοιαζε με πλάσμα μυθικό, που αφήνει υποψίες ότι ήρθε από ένα Sci-Fi παραμύθι.  Ένα παραμύθι που αφηγείται ένα μέλλον πιο ασφαλές και απαλό, σαν τα ουτοπιστικά διηγήματα της Ursula Le Guin, όπου οι ρόλοι των φύλων έχουν ξεπεραστεί και οι φυλακές έχουν προ πολλού καταργηθεί.

Στο χέρι κρατούσε τις πρώτες κόπιες του 2^ου δίσκου που φέρει την ονομασία FEMMELAND που κυκλοφόρησε πολύ πρόσφατα από την Inner Ear Records. H VASSIŁINA ήταν εμφανώς συγκινημένη αλλά και χαρούμενη: «Το άλμπουμ… γράφτηκε σε μια περίοδο που αποφάσισα να οδηγηθώ στη θεραπεία, τη δική μου προσπάθεια να κατανοήσω το πένθος, πώς είναι να αλλάζει ξαφνικά η υγεία σου και να πρέπει να αποδεχτείς ένα χρόνιο νόσημα, αλλά και τα τραύματα που βγήκαν στην επιφάνεια ως θηλυκότητα. Ήταν μια πραγματικά δύσκολη περίοδος σε προσωπικό επίπεδο· κάθε μεταβατική περίοδος έχει πένθος, που όμως τώρα την βλέπω και συγκινούμαι. Ήταν μια περίοδος που έλαβα αγάπη από τα γύρω άτομα, μου έδωσαν δύναμη και ελπίδα από άλλες θηλυκότητες».

Το άλμπουμ από την αρχή μέχρι το τέλος του χαρακτηρίζεται από έναν αγωνιώδη υπερβατισμό. Σέξι, γυναικεία ενδυνάμωση, queer, κοριτσίστικη αλληλεγγύη, feminine απαλότητα αλλά παράλληλα είναι και τρομερά powerful.  Τα κομμάτια μιλούν για την ομορφιά και για την ευαλωτότητα, αλλά και για τις ανοιχτές πληγές. Η παραγωγός και songwriter δημιουργεί από synths και beats, ένα ηχοτοπίο, τόσο απαλό όσο και αιχμηρό, στο repeat. Το συνοδευτικό βίντεο σε σκηνοθεσία Γιώργου Αθανασίου, στο οποίο η ίδια έχει κάνει το art direction μαζί με το Vinyl Face και σε σκηνογραφία της Φλώρας Χατζή, μας κάνει να θέλουμε να επισκεφθούμε το απαλλαγμένο από πατριαρχικά δεσμά και κινδύνους νησί της και να ζήσουμε εκεί για πάντα! Η καλλιτέχνιδα –σαν άλλη Κίρκη- τραγουδάει απελευθερωμένη, λάμπει και πετάει με όλους τους απόκοσμους τρόπους σε ένα πιο τρυφερά πλασμένο μέλλον.

Η μετα-αποκαλυπτική και φρέσκια μουσική του FEMMELAND, δείχνει ότι η avant pop καλλιτέχνιδα της γενιάς μας έχει ένα άσσο κρυμμένο στο μανίκι της για την εγχώρια pop σκηνή. Φτιάχνει ένα νησί για όλα τα φιλενάδια της, όπου όλες οι θηλυκότητες θα μπορούν να ζουν απαλλαγμένες από τον φόβο. Απελευθερωμένη  από πάσης φύσεως στερεότυπα και ανταγωνιστικές αντιλήψεις, η VASSIŁINA φαίνεται να βρίσκεται στο κατώφλι της πορείας της, εκεί που σπαρταρά ένα μέλλον γεμάτο τρυφερότητα, φως και αλληλεγγύη.

Με τις πρώτες κόπιες του “FEMMELAND” της στο χέρι, η VASSIŁINA μας υποδέχτηκε στο μετα-αποκαλυπτικό νησί της, όπου οι θηλυκότητες ζουν ασφαλείς κι ελεύθερες, και απάντησε στις ερωτήσεις μας:

– Ποιες είναι οι πρώτες σου αναμνήσεις από την μουσική;
Θυμάμαι τον ήχο των τραγουδιών που άκουγα στο σπίτι μου όταν ήμουν πολύ μικρή, τα τραγούδια που έπαιζε η αδερφή μου στις κασέτες της και οι μουσικές που άκουγαν οι γονείς μου, αλλά και αυτές που έπαιζε ο θείος μου στις γιορτές. Επίσης, θυμάμαι να βλέπω σε βιντεοκασέτα το Φάντασμα της Όπερας· ήμουν 5 ή 6 ετών και έλεγα στους γονείς μου ότι θέλω να γίνω τραγουδίστρια.

– Γιατί ξεκίνησες να γράφεις και πώς αυτό εξελίχθηκε με την πάροδο του χρόνου;
Στα 6 ξεκίνησα να παίζω πιάνο και πάντα θυμάμαι να γράφω τα δικά μου τραγούδια. Νομίζω ότι το πρώτο κομματάκι που έγραψα ήταν όταν ήμουν στην τέταρτη δημοτικού. Ήταν σαν να γράφω στο προσωπικό μου ημερολόγιο· φυσικά, όσο μεγάλωνα, ωρίμαζαν και τα τραγούδια μου. Πάντα επηρεαζόμουν από τα ακούσματα που είχα εκείνη την περίοδο.

– Ποιες προσλαμβάνουσες και συνειρμοί σε εμπνέουν για να γράψεις στίχους και μουσική;
Γράφω αρκετά βιωματικά, εμπνεόμενη από προσωπικές ιστορίες αλλά και από το πώς αισθάνομαι – με το σώμα μου, με την ψυχική μου υγεία, με τις σχέσεις μου, αλλά και με την κοινωνία. Το βίωμα μου σαν θηλυκότητα. Δεν το επιδιώκω ακριβώς απλά συμβαίνει σαν ανάγκη. Αυτή η διαδικασία λειτουργεί κάπως ψυχοθεραπευτικά για μένα.

– Τι είναι αυτό που σε ωθεί να μπεις στο στούντιο και να γράψεις έναν δίσκο; Ποια είναι αυτή η αόρατη δύναμη που σε τρέφει;
Δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς. Συνήθως όταν γράφω τα προσωπικά μου κομμάτια (το διαχωρίζω γιατί στα συνεργατικά projects ή τα projects εργασίας λειτουργούν διαφορετικά), κάτι βράζει μέσα μου, κάτι θέλω να εκφράσω, κάτι να εξωτερικεύσω, και να συνειδητοποιήσω και εγώ ίδια. Η αδρεναλίνη που εκρήγνυται μέσα μου όταν δημιουργώ νομίζω είναι εθιστική. Μπορεί να κρατήσει μια βδομάδα που μπαίνεις σε ένα δημιουργικό trance. Κάποιες φορές ξεχνάω και να φάω. Όταν βγαίνω από αυτό, νιώθω εξάντληση αλλά και παράλληλα λύτρωση και ευφορία. Η διαδικασία της δημιουργίας ενός άλμπουμ είναι κάτι πιο περίπλοκο. Πιο συνολική και αργή διαδικασία. Πρέπει να επεξεργαστείς πολλαπλές παραμέτρους, και καμία φορά δεν ξέρεις πού θα σε οδηγήσει όλο αυτό.

– Πώς προέκυψε η συνεργασία με την Inner Ear;
Όλοι οι αγαπημένοι Έλληνες καλλιτέχνες ήταν στην Inner. Επομένως, όταν τελείωσα τον πρώτο μου δίσκο, μετά από το πρώτο lockdown, είπα “ας στείλω yolo” χαχαχ. Δεν ήξερα αν θα πάρω απάντηση, δεν γνώριζα καθόλου τη σκηνή και τη βιομηχανία στην Ελλάδα. Την εξέλιξη την γνωρίζετε (γέλια). Νιώθω πολύ χαρούμενη για τη συνεργασία αυτή.

– Πες μου αν θες λίγα λόγια για το νέο σου άλμπουμ, FEMMELAND. Σε τι συναισθηματική κατάσταση βρισκόσουν τότε και υπό ποιες συνθήκες γράφτηκε;
Το άλμπουμ “FEMMELAND” ξεκίνησα να το φτιάχνω στην πανδημία, όταν άφησα πίσω μου το αγαπημένο μου Λονδίνο για να φροντίσω τον εαυτό μου. Μιλάει για το δικό μου ταξίδι στην αναζήτηση και στην αποδοχή του εαυτού μου. Γράφτηκε σε μια περίοδο που αποφάσισα να οδηγηθώ στη θεραπεία, τη δική μου προσπάθεια να κατανοήσω το πένθος, πώς είναι να αλλάζει ξαφνικά η υγεία σου και να πρέπει να αποδεχτείς ένα χρόνιο νόσημα, αλλά και τα τραύματα που βγήκαν στην επιφάνεια ως θηλυκότητα. Ήταν μια πραγματικά δύσκολη περίοδος σε προσωπικό επίπεδο· κάθε μεταβατική περίοδος έχει πένθος, που όμως τώρα την βλέπω και συγκινούμαι. Ήταν μια περίοδος που έλαβα αγάπη από τα γύρω άτομα, μου έδωσαν δύναμη και ελπίδα από άλλες θηλυκότητες. Το “Femmeland” ως όνομα ξεκίνησε ως ένα τραγούδι για τις γυναικοκτονίες. Ήθελα να γράψω ένα τραγούδι που θα μοιάζει σαν παραμύθι, όπου όλες οι θηλυκότητες ζούμε σε ένα μαγικό νησί όπου είμαστε ασφαλείς. Στη συνέχεια, καθώς όλη η διαδικασία μου αφορούσε το τραύμα και τη δύναμη των θηλυκοτήτων, αποφάσισα ότι έτσι πρέπει να λέγεται και ο δίσκος μου. Είναι ένας δίσκος αφιερωμένος σε όλα τα φιλενάδια μου.

– Γενικότερα τι ζόρια θα έλεγες ότι τραβoύν οι νέοι στην Ελλάδα του σήμερα;
Από πού να το πιάσεις τώρα αυτό (γέλια). Νομίζω, για αρχή, η Ελλάδα κόβει τα φτερά στους νέους της. Πέρα από το οικονομικό κομμάτι, που δεν είναι βιώσιμο και δεν έχει ανάπτυξη, το ταβάνι της είναι χαμηλό, παρά το τεράστιο ταλέντο που υπάρχει. Επίσης, όμως, είναι και μια χώρα απολύτως συντηρητική λόγω της θρησκείας. Επομένως, ό,τι βήματα γίνονται στην Ευρώπη, είμαστε πάντα 10 χρόνια πίσω. Ως θηλυκότητες, απειλούμαστε. Τα φιλενάδια μου συνεχώς δέχονται ομοφοβικές και τρανσοφοβικές επιθέσεις και απειλές. Παρότι υπάρχουν βήματα προόδου, η κοινωνία εξακολουθεί να αντιμετωπίζει προκλήσεις στην αποδοχή και την αντιμετώπιση των διαφορών και της πολυμορφίας. Σε πρόσθετο επίπεδο, η έλλειψη στήριξης από το κράτος, ειδικά στον τομέα των τεχνών, αποτελεί σημαντικό εμπόδιο για τους νέους. Η έλλειψη πόρων, ευκαιριών χρηματοδότησης και προγραμμάτων υποστήριξης μπορεί να καθιστά δύσκολη την πρόσβαση των νέων καλλιτεχνών στον χώρο και να περιορίζει τις δυνατότητές τους για επαγγελματική ανάπτυξη. Είμαστε λίγο προσκολλημένοι σαν χώρα στην Αρχαία Ελλάδα και όχι στην Ελλάδα του σήμερα. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως η Αρχαία Ελλάδα σε κάποια θέμα σεξουαλικότητας ήταν και λιγάκι πιο μπροστά (γέλια).

– Και μιας και μιλάμε για αυτή τη γενιά, θα ήθελα να αναφερθούμε λίγο στη γλώσσα. Γράφεις τόσο στην ελληνική, όσο και στα αγγλική.  Πιστεύεις ότι ο ελληνικός στίχος -που κατά κόρον χρησιμοποιείται από την εγχώρια ραπ σκηνή- μιλά καλύτερα  τη γλώσσα της γενιάς αυτής και οι στίχοι σας να γίνονται πιο άμεσοι;
Δεν είμαι ιδιαίτερα γνώστης της ραπ σκηνής, αλλά σίγουρα ο ελληνικός στίχος ηχεί διαφορετικά μέσα μας. Οι στίχοι στην ελληνική γλώσσα μπορούν να αντικατοπτρίζουν καλύτερα τη γλώσσα, τα συναισθήματα και τις εμπειρίες της γενιάς μας. Βρίσκω μαγικό αυτό που κάνει, για παράδειγμα, η Dolly Vara, η Penny και η SCi River, αλλά και ο Pan Pan, που εμπλέκει το ραπ με τη συνθ ποπ και μιλάει κάπως με μια αληθινή απλότητα για κάτι πολύ οικείο. Ο ελληνικός στίχος έχει τη δυνατότητα να εκφράσει τις πολυσύνθετες εμπειρίες και τις κοινωνικές πραγματικότητες που αντιμετωπίζει η νεολαία μας.

– Τα τραγούδια σου έχουν κάτι «φρέσκο» που φέρει πιο σύνθετα στοιχεία: sexy, γυναικεία ενδυνάμωση, κουίρ, κοριτσίστικη αλληλεγγύη, feminine απαλότητα αλλά παράλληλα είναι και powerful. Θα ήθελες να μου σχολιάσεις αυτά τα πολυδιάστατα στοιχεία;
Ευχαριστώ πραγματικά για τα όμορφα σου λόγια. Δεν είναι κάτι που το κάνω εσκεμμένα. Είναι αυτό που είμαι, είναι το βίωμά μου ως θηλυκότητα. Παίρνω δύναμη από άλλες και αγάπη, και πραγματικά έχει κάτι απόλυτα συγκινητικό όταν βλέπω  θηλυκότητες να συνδέονται με τη μουσική μου. Είναι το safe space μου στη σκηνή. Πάντα όταν είμαι επάνω ψάχνω στο κοινό θηλυκότητες, μόνο εκεί κοιτάω πουθενά αλλού, γιατί κάτι γίνεται στο connection εκεί πάνω. Δεν φοβάσαι να υπάρχεις, δεν σε κρίνουν, υπάρχει ένα κοινό βίωμα, ένας βουβός διάλογος κάπως ότι «ξέρω ότι ξέρεις, είμαι εδώ για σένα». Είναι πολύ περίεργο πόσο κάπως νιώθεις αγάπη και παίρνεις και θέλεις να δώσεις για άγνωστα άτομα. Μέσα από τη μουσική μου, προσπαθεί το βίωμά μου να βγάλει νόημα μέσα μου, να εκφράσω τον θυμό μου, τη λύπη μου, ακόμα και αν θέλω να νιώσω σέξυ για μένα την ίδια, όχι για άλλους. Να εκφράσω την απαλότητα που τόσο έχει κατηγορηθεί. Αν φυσικά αγγίξεις, δεν υπάρχει μεγαλύτερη συγκίνηση.

– Τι ρόλο διαδραματίζει η Αθήνα σε όλο αυτό;
Η Αθήνα είναι πλέον η σταθερά μου. Νιώθω ότι βρήκα τη δύναμή μου εδώ και πήρα αγάπη. Ποτέ δεν μου έκανε κλικ στα αλήθεια σαν πόλη, αν εξαιρέσεις τον ήλιο της. Απλά είναι οι άνθρωποι που γνώρισα σε αυτήν που αγάπησα.

– Ποιος μουσικός, ζωντανός ή μη, θεωρείς ότι έχει «όλο το πακέτο»;
Απείροι, (γέλια). Το πακέτο χτίζεται και έχει και προνόμια. Δεν αρκεί μόνο το ταλέντο. Χρειάζεται δουλειά, τύχη, αντοχή, οικονομική άνεση. Αν τα έχεις όλα, τα αποκτάς πιο εύκολα. Αν όχι, πάλι μπορείς να τα αποκτήσεις, αλλά με πιο αργούς και επίπονους τρόπους. Αλλά πραγματικά πιστεύω ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων που μένουν στο χώρο δεν είναι απλά προϊόντα, αξίζουν και μένουν. Για μένα όλο το πακέτο το έχει η FKA TWIGS, η Arca, η Caroline Polachek, και η Kate Bush. Δεν ξέρω αλήθεια, νομίζω θέλω να τις πω όλες χαχα, αλλά πχ και η Taylor Swift, δεν είναι του γούστου μου, και δεν είμαι Swiftie, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Τα έχει καταφέρει και υπάρχει λόγος που είναι αυτή που είναι.

–  Έχεις ζήσει κάποια χρόνια στη Μεγάλη Βρετανία. Πιστεύεις ότι ένας μουσικός στην Ελλάδα είναι λιγότερο προνομιούχος από κάποιον μουσικό του εξωτερικού;
Ξεκάθαρα. Δεν έχεις το ίδιο προνόμιο αν γεννηθείς στο Λονδίνο ή στη Νέα Υόρκη με το να γεννηθείς στο Αγρίνιο, για παράδειγμα. Φυσικά, στο προνόμιο παίζουν ρόλο άπειρα πράγματα, αλλά μόνο και μόνο σαν νοοτροπία και τρόπο ζωής και επαφής με τη βιομηχανία. Στην Ελλάδα είναι ανύπαρκτη και τόσα χρόνια βασίζεται στο entertainment. Δεν κάναμε ιδιαίτερο export. Δεν έχουμε φεστιβαλική νοοτροπία. Αυτό και μόνο απαιτεί άλλες ταχύτητες προόδου. Χρειάζεται να μπεις σε sprint όσο και να το ψάχνεις. Ακόμα και φίλοι από Αθήνα με πχ Σέρρες διαφέρουμε, γιατί αν μεγάλωσες επαρχία η νοοτροπία είναι άλλη και είναι δύσκολο να την αποβάλεις και να ξεφύγεις. Αν είσαι τυχερός, θα έχεις γονείς που μπορούσαν να κάνουν ταξίδια και να ακούνε μουσικές. Αλλά και πάλι, δεν είναι το ίδιο με το να γεννηθείς στη χώρα που όλα ξεκινάνε.

– Ποιοι μουσικοί ή μπάντες βρίσκονται πιο κοντά σε αυτό που κάνεις ως VASSIŁINA, όχι μόνο ηχητικά αλλά και εννοιολογικά – εννοώντας τις προθέσεις τους μέσα από τον χειρισμό του ήχου.
Στην Ελλάδα, νομίζω ότι είμαι σχετικά κοντά, αν και το καθένα μας ανήκει σε διαφορετικό είδος μουσικής, με καλλιτέχνες όπως η Iota Phi, η Molyneux, η Tamta, ο Capette, η Elles the Doll, η Melentini, η Nalyssa Green και άλλους.

– Πόσες φορές στη ζωή σου μέχρι σήμερα έχεις μετανιώσει που παίζεις μουσική και δεν ζεις μία «κανονική» ζωή;
Ας πούμε ότι αυτή η σκέψη είναι το “My Roman Empire”! Φυσικά, υπάρχει και ο φόβος περισσότερο, γιατί η επαγγελματική μας διαδρομή έχει απόλυτη αβεβαιότητα και απόρριψη, κάτι που το κάνει αρκετά επίπονο. Αλλά από την άλλη, όταν ακολουθείς τα όνειρα σου και κάνεις κάτι όλο δικό σου, αξίζει τον κόπο και τον πόνο. Άπλα θέλει να μας υπενθυμίζουμε ότι θέλει υπομονή.

– Πως περνάς τον χρόνο σου όταν δεν κάνεις μουσική;
Διδάσκω και συνήθως εργάζομαι και σε άλλα πράγματα. Κατά τα’ άλλα, μου αρέσει να είμαι με τη γάτα μου στον καναπέ (γέλια). Μου αρέσει να βγαίνω για κοκτέιλ, να τρώω και να πηγαίνω σε συναυλίες.

– Για ποιον θεατρικό ή κινηματογραφικό σκηνοθέτη θα έγραφες μουσική;
Θα ήθελα για τον Gaspar Noe.

– Τι επιφυλάσσει για σένα το καλλιτεχνικό μέλλον;
Ελπίζω να έχω αρκετά live. Ο βασικός μου στόχος είναι η προώθηση του προσωπικού μου δίσκου στο εξωτερικό. Για άλλα projects, έχω ένα καλοκαίρι γεμάτο live με το Pan Pan και το Kadebostany, αλλά και δικές μου εμφανίσεις, και ελπίζω να οργανώσω και κάποιες περιοδείες στο εξωτερικό.

╰┈➤Ίνφο για το σκονάκι σου:

Bandcamp

Instagram

✮Δείτε επίσης: Πίνοντας λικέρ βύσσινο με τη Nalyssa Green

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News