Αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο η δίκη του πρώην καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού θεάτρου και ηθοποιού, Δημήτρη Λιγνάδη, ο οποίος κατηγορείται για τους βιασμούς τριών ανηλίκων και ενός ενήλικα άνδρα. Ύστερα από δύο διακοπές από την έναρξη της, την 1η Φεβρουαρίου, συνεχίζεται με ακόμα περισσότερες μαρτυρίες. Η τελευταία, είναι του δεύτερου μάρτυρα κατηγορίας, ενός 25χρονου αιγυπτιακής καταγωγής, που διηγήθηκε τον βιασμό του σε ηλικία 17 ετών λέγοντας χαρακτηριστικά πως έρχονταν συνεχώς παιδιά στο σπίτι του κατηγορουμένου και του άρεσε να «παίρνει χαρά από τον πόνο του άλλου». 

Η non binary ηθοποιός και ακτιβίστρια, Tzef Montana, γνώρισε τον κατηγορούμενο τον Νοέμβριο του 2006 όταν ήταν 15 ετών. Είχαν φιλική σχέση για πολύ καιρό, έγινε ένας από τους πιο κοντινούς της ανθρώπους, την χειραγωγούσε και την αποπλανούσε παρενοχλώντας την συστηματικά προκαλώντας μια σχέση εξάρτησης ενώ δεχόταν συνεχώς απόπειρες για σεξουαλική κακοποίηση από εκείνον. 

Τη συναντήσαμε ένα μεσημέρι Δευτέρας στο επιβλητικό αλλά εγκαταλειμμένο Μπάγκειον, στην Ομόνοια. Ένα κτήριο που κάποτε είχε τεράστια αίγλη, όμως πλέον στέκεται άψυχο στο κέντρο της πόλης φιλοξενώντας έστω και ως leftover ανατρεπτικά καλλιτεχνικά δρώμενα. Περπατώντας στους δρόμους γύρω από την πλατεία ανάμεσα σε τοξικομανείς, στενά που μύριζαν περιθώριο και άλλους ανθρώπους σε αδιέξοδα, η Tzef μάς είπε «Εδώ του άρεσε να συχνάζει. Αυτός ήταν ο κόσμος του. Συνήθιζε να με φέρνει σε αυτά τα μέρη».

– Το σημείο μηδέν της σχέσης σου με τον Δημήτρη Λιγνάδη. Έχει συνειδητοποιήσει ο κόσμος τι έχει συμβεί ή έχει χαθεί στη μετάφραση;

Να σου πω την αλήθεια, δεν ξέρω εάν ο κόσμος έχει καταλάβει. Εγώ έχω πει ξεκάθαρα, πολλές φορές, τι ακριβώς έχει συμβεί. Το σημείο μηδέν ήταν όταν γνωριστήκαμε σε φιλικό πλαίσιο πρώτη φορά στο θέατρο Χώρα, τον Νοέμβριο του 2006, στα 15 μου, όταν ζούσα στην Κόρινθο και εκείνος ήταν 45. Έχω ένα πλαίσιο κατάθεσης πολύ συγκεκριμένο που γράφει ημερομηνίες και όλη τη σειρά που συνέβησαν όλα. Υπάρχουν 4 μηνυτές που έχουν καταγγείλει βιασμό και οι βιασμοί αυτοί είναι σε ενεργεία εντός 15 ετών. Οποιαδήποτε υπόθεση έχει περάσει τα 15 χρόνια, παραγράφεται, όπως έχει συμβεί στη δική μου περίπτωση. Όμως για την όλη υπόθεση, θέλω να βγαίνω από το δικό μου βίωμα και να το βλέπω απ’ έξω. Εγώ τον γνώρισα καλύτερα από οποιονδήποτε, ήταν από τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους για αρκετά χρόνια. Κάποια άλλα παιδιά, όμως, τον συνάντησαν απλά για μια μέρα ή μια νύχτα.

– Πότε ξεκίνησες τις νομικές διαδικασίες;

Αυτό που δεν γνωρίζει ο κόσμος είναι πως σ’ αυτή την υπόθεση με έβαλε μέσα η υπεράσπιση του κ. Δημήτρη Λιγνάδη για να με διασύρει. Την ώρα που εγώ προσέγγισα το θέμα σοβαρά με την ανακρίτρια και τους δικηγόρους, χωρίς να μιλάω με κανέναν άλλον, ξαφνικά βρέθηκα να παρουσιάζομαι σε όλα τα ΜΜΕ της χώρας επειδή σε μια τηλεφωνική συζήτηση, στην εκπομπή της κας Τατιάνας Στεφανίδου, TLive, επικοινώνησε στο κοινό ότι είμαι μάρτυρας υπεράσπισης. Οπότε βγήκα να απαντήσω δημόσια σ’ αυτή την συκοφαντική δυσφήμιση. Για δύο εβδομάδες δεν έβγαινα από το σπίτι μου, με έπαιρναν οι φίλοι μου και με ρωτούσαν τι είναι αυτά που ακούνε και στιγματίστηκα από έναν ήδη φυλακισμένο. Πάλι καλά που δεν με έβαλαν κι εμένα σε κάποια καταπακτή. Κι όλο αυτό επειδή η κα Στεφανίδου αποφάσισε να με χρησιμοποιήσει με αυτόν τον απαράδεκτο τρόπο. Ήταν ανήθικο και ξεπέρασε κάθε όριο. Συνέβη την περίοδο που ξεκίνησε να γίνεται γνωστή η υπόθεση του Λιγνάδη και οι δημοσιογράφοι έψαχναν ανθρώπους από τον στενό του κύκλο για να τους μιλήσουν. Εγώ λοιπόν ξεκαθάρισα πως θα τα πω όλα μόνο στην ανακρίτρια γιατί ένα τόσο σημαντικό θέμα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε σοβαρά και με υπευθυνότητα. Και φυσικά ήμουν βαθιά σοκαρισμένη. Ποτέ δεν είπα ότι θα καταθέσω υπέρ του Λιγνάδη, οπότε μόλις έγινε αυτό και το αναπαρήγαγαν τα sites, έστειλα εξώδικα σε όλους και βγήκα να αποκαταστήσω τη φήμη μου λέγοντας την αλήθεια. Μίλησα στην Νάταλι Χατζηαντωνίου γιατί ήθελα μία δημοσιογράφο που να ξέρει την υπόθεση. Είχε μιλήσει με τον Νίκο Σ., ένα θύμα βιασμού της υπόθεσης, πριν από εμένα.

– Αν δεν είχε γίνει αυτό, θα είχες εμπλακεί;

Ναι. Γιατί θεωρώ πως πρέπει να κοινοποιείται οποιαδήποτε κατάθεση που βοηθάει να φανεί το πραγματικό πρόσωπο του κατηγορουμένου.

– Η παγίδα ποια είναι όσον αφορά στον τρόπο που θα μεταδώσεις τα πάντα στον κόσμο; 

Πρέπει να καταλάβουμε γενικά ότι πρόκειται για μια πιλοτική δίκη και σηματοδοτεί μια αλλαγή στην κοινωνία. Δείχνει πώς υπάρχει ένα σκοτάδι το οποίο εκτρέφει πιθανούς βιαστές και προβάλλει όλη αυτήν τη ρητορική μίσους, τοξικής αρρενωπότητας και εξουσίας, που στην ουσία κερδίζεις, επιβάλλεσαι με αυτόν τον τρόπο στους αδύναμους και έτσι ανεβαίνεις στην ιεραρχία. Μέσα από συζητήσεις που γίνονται στο δικαστήριο κατά τη διάρκεια της δίκης, με θεσμούς και νόμους, εισχωρούν όροι και από το δικό μου εξώδικο και από τις μαρτυρίες, όπως ο διεμφυλικός, που δεν ακούγονται σε δικαστικές αίθουσες συχνά, άσχετα αν βρισκόμαστε στο 2022 και υποτίθεται ότι έχουμε προχωρήσει λίγο με τα έμφυλα ζητήματα. Γιατί δεν αρκεί να υπάρχουν μόνο και να τα βλέπουμε αλλά να εφαρμόζονται σωστά και να προτείνουν μια ουσιαστική αλλαγή. Κι αυτό είναι ένα καταλυτικό σημείο σ’ αυτή τη φάση που διανύουμε. Όμως, το θέμα δεν είναι μόνο η δίκη του κ. Λιγνάδη. Εγώ γενικότερα το αντιμετωπίζω και πολύ συναισθηματικά. Έχω βάλει σκοπό να αλλάξω την κοινωνία μου και ό,τι άδικο συμβαίνει στη χώρα μας. Μην ξεχνάμε πως παράλληλα αυτήν τη στιγμή, συμβαίνει και η δίκη του Ζακ Κωστόπουλου, ένα παιδί που σκότωσαν μέρα μεσημέρι και δεν αναφέρεται πουθενά ότι πρόκειται περί ανθρωποκτονίας. To δικαστήριο είναι μια δημόσια υπηρεσία. Ο κ. Αλέξης Κούγιας το παρουσιάζει λες και πρόκειται για μια ιδιωτική λέσχη, στην οποία ο ίδιος προεδρεύει. Με κατηγορεί για παράδειγμα ότι δεν είμαι στη VIP λίστα, δεν υποτιμά μόνο εμένα, αλλά τους πάντες. Κι εμείς πρέπει να δεχόμαστε ως κανονικότητα αυτήν τη δικτατορία ενός συγκεκριμένο ανθρώπου ο οποίος έχει την αίσθηση ότι όλα του ανήκουν. 

– Στην ηλικία που ήσουν όταν γνωριστήκατε με τον Λιγνάδη, όταν κάθε παιδί έχει πολύ διαφορετική αντίληψη από έναν ενήλικα, τι σου άρεσε σε εκείνον και ήθελες να κάνετε παρέα;

Καταρχάς, σήμερα δεν νιώθω ότι γνωρίζω ποιος πραγματικά είναι ή αν κάτι απ’ αυτά που μου έλεγε, ήταν αλήθεια. Ειλικρινά δεν ξέρω τι να πιστέψω. Ήμουν έναν πολύ ευγενικό και φοβισμένο παιδί, δεν κυκλοφορούσα πολύ, ήξερα μόνο πού βρίσκεται η γειτονιά μου και ταξίδευα ως «ασυνόδευτο» για να πάω στην οικογένεια μου στο Βέλγιο. Έτσι με γνώρισε. Σχετικά με το τι μου άρεσε σε εκείνον θα πω ότι όταν κάποιος κερδίζει την εμπιστοσύνη σου με κάθε τρόπο, μπορεί και να σε χειραγωγεί. Δεν εμφανίστηκε ως ένα τέρας. Αλλά ως ένας πάρα πολύ καλός, δοτικός άνθρωπος, πετυχημένος καλλιτέχνης με ένα στάτους, τον οποίο χειροκροτά και αγαπάει ο κόσμος. Επίσης, να προσθέσω εδώ ότι ήταν ένας κοντινός φίλος μας. Ειδικά τότε, η έννοια της φιλίας για μένα, ήταν πολύ σημαντική. Δεν τον έκρινα για κανέναν λόγο, δεν τον κατηγόρησα. Όταν είσαι πιο αθώος, ευγενικός και αντιμετωπίζεις τον κόσμο με καλοσύνη, θέλεις βασικά να μην προδώσεις την εμπιστοσύνη του άλλου. Ωστόσο, είχα ένα άγχος και μία ευθύνη, ακριβώς όπως όταν συναναστρέφομαι με όλους τους ανθρώπους με τους οποίους έχω φιλικές σχέσεις. Ακόμα και τώρα, υπάρχει ένα κομμάτι μου που αισθάνεται ότι τον προδίδω, παρόλο που ξέρω πολύ καλά ότι του αξίζει όλο αυτό. Είδα και τις δηλώσεις του κ. Ρουβά πρόσφατα. Τον καταλαβαίνω γιατί μπορεί να μαγεύτηκε ή γιατί μπορεί να έπεσε σε κάποια παγίδα. Ο κ. Λιγνάδης, όμως, αυτό έκανε μάγευε και υπνώτιζε τους ανθρώπους. 

– Έκανε κάποιες απόπειρες να σε προσεγγίσει σεξουαλικά αλλά εσύ κατάφερες να τον σταματήσεις. Δεν σε απωθούσε όλη αυτή πίεση από πλευράς του ή δεν μπορούσες λόγω ηλικίας και ιδιοσυγκρασίας; 

Ήμουν τελείως αναίσθητη σε όλα αυτά τα πράγματα γιατί τα είχα συνηθίσει. Σε όλο αυτό που έκανε συνεχώς, προσπαθούσα να βρίσκω έναν τρόπο να αντιστέκομαι. Τώρα, που το βλέπω διαφορετικά μετά από όλα όσα έχουν συμβεί, νιώθω ότι γεννιέται μια ελπίδα και παρατηρώ ότι υπάρχει ένα παραθυράκι για να βρεθεί μία λύση. Φυσικά και θα τρέξω στο δικαστήριο για να σώσω αυτήν την ελπίδα. Όχι μόνο για την υπόθεση του κ. Λιγνάδη αλλά για όλο αυτό το άδικο που έχουμε βιώσει όλοι και όλες. Κανένας, δεν μου έδειξε πώς να βάλω τα όρια μου. Αυτό που μου έμαθαν στο σπίτι μου, στο σχολείο μου και γενικά στην κοινωνία, ήταν ότι δεν έχω δικαίωμα αντίδρασης. Για όλα αυτά που συμβαίνουν, η ευθύνη είναι δική μου, η μεγάλη ντροπή είναι πάνω μου, αλλά εγώ ήμουν OK μ’ αυτό. Kαι αυτό έβγαινε ξεκάθαρα από πολλά μηνύματα γύρω μου. Και όντως ντρεπόμουν πάρα πολύ, μόνο και μόνο επειδή υπήρχα, κάτι που προφανώς δεν θα έπρεπε να συμβαίνει. Όπως δεν θα έπρεπε να ψάχνω να βρω coping mechanisms. Γιατί δεν είχα την αντίληψη ή τη γνώση να πω ότι αυτός ο τύπος προσπαθεί να με βιάσει, είναι τοξικός, αυτό που συμβαίνει είναι μια τραυματική εμπειρία που στην μετέπειτα ζωή μου θα με πληγώσει, θα με στιγματίσει, θα με καθορίσει, και θα με οδηγήσει σε μία πολύ σκοτεινή πλευρά. Τότε δεν ήξερα τι συμβαίνει. Το ένστικτο μου ένιωθε τον κίνδυνο και με προειδοποιούσε. Ένιωθε την ανασφάλεια μου, το πόσο με πνίγει και με σκοτώνει όλη αυτή η συνθήκη που επικρατούσε. Ήταν σαν να πέφτεις ξαφνικά μέσα σε μια πισίνα και νιώθεις ότι δεν έχεις οξυγόνο. Ξεκινάς το πείραμα για το πόσο χρόνο μπορείς να μείνεις κάτω από το νερό κρατώντας την αναπνοή σου. Ήμουν πάντα καλός σε αυτό. Όχι μόνο μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά. Όταν κάναμε βουτιές με τα άλλα παιδιά για να δούμε ποιος θα αντέξει περισσότερη ώρα, τους κέρδιζα πάντα. Ξέρω να κρατάω την αναπνοή μου πάρα πολύ ώρα χωρίς να καταλαβαίνει ο άλλος ότι δυσκολεύομαι. Οπότε εκείνη την ώρα ανακαλώ το σύνδρομο της Στοκχόλμης και νιώθω σαν να έχω πάρει zanax.

Σκέφτομαι, έχουμε άλλον έναν μ*λάκα πορνόγερο, ο οποίος με κοιτάει λες και είμαι λουκούμι, τον κ*υλώνω και φταίω εγώ γι’ αυτό φυσικά. Ξεκάθαρα victim blaming. 

– Σου συνέβαινε και με άλλους ανθρώπους; 

Ναι. Ο διευθυντής του σχολείου μου στην Κόρινθο είχε καλέσει μια φορά στο σχολείο τον πατέρα μου γιατί είχα γράψει μια εργασία για την ομοφυλοφιλία, πάνω στα ερμαφρόδιτα στρείδια, και όταν πήγαμε στο γραφείο του, του είπε ο διευθυντής «Κύριε Ασημακόπουλε σας φέραμε εδώ για να σας ενημερώσουμε ότι ο γιος σας είναι πούστης». Η καθηγήτρια που είπε στον διευθυντή για την εργασία ήταν πρώην γκόμενα του πατέρα μου και απάντησε πως «όταν ήμουν μαζί της, άλλα μου έλεγε». Οπότε αυτό το περιστατικό, περιγράφει γιατί έπρεπε να υιοθετήσω τα coping mechanisms. 

– Ακούγεται πολύ ελληνικό αυτό που περιγράφεις. 

Ναι, αλλά εγώ πρέπει να ζήσω ως τρανς. Πάντα ήξερα ότι είμαι τρανς, αυτή είναι η φύση μου. Με την τρυφερότητα της, τη θηλυκότητα της, την αρρενωπότητα της. Δεν συμβιβάστηκα ποτέ στο να εκφραστώ διαφορετικά. Από ένα σημείο και μετά σκέφτηκα πώς θα υπάρξω με έναν κακοποιητικό πατέρα, με έναν Λιγνάδη, με έναν κακοποιητικό διευθυντή. Ζούμε σε μία τρανσοφοβική και ομοφοβική χώρα κι αυτά λειτουργούσαν τότε σαν triggers σε μένα και μου προκαλούσαν τρόμο και φόβο, οπότε περνούσα απαίσια. Ντρεπόμουν συνέχεια και ένιωθα άθλια. Τώρα, έχω αλλάξει, νιώθω πολύ καλά με τον εαυτό μου και πλέον δεν με αγγίζουν όλα αυτά. Αλλά δεν παύω να βρίσκομαι σε ένα τοξικό περιβάλλον που δεν με καταλαβαίνει και συνεχώς μου επιτίθεται. Ξέρεις, υπάρχει το μποξ και υπάρχει και η μέθοδος πιλάτες. Οπότε αν έρθουν να σε βιάσουν, στο μποξ αμύνεσαι ενώ στη δεύτερη περίπτωση, παίρνεις ανάσες και περιμένεις να περάσει. Εγώ επέλεγα το δεύτερο τότε λέγοντας πως «ΟΚ εδώ είμαστε και πρέπει να ζήσουμε». Με έβλεπε ο κ. Λιγνάδης ότι δυσκολευόμουν πολλές φορές και μου έδινε το ζελεδάκι για να ηρεμήσω.

Είχα φρικάρει γιατί όταν είσαι 15 χρονών, και σε πάει στην Κουμουνδούρου και την Ομόνοια και σου δείχνει τι συμβαίνει με το ψωνιστήρι, αυτό είναι κάτι σοκαριστικό.

– Δηλαδή είχε κάποιο είδους κόλλημα με το περιθώριο;

Ήξερε πολύ καλά τι έκανε, ήξερε ότι είχε βίτσια, ήξερε ότι είχε μεγάλη εξουσία. Οι άνθρωποι που έχουν τέτοιου είδους βίτσια, δεν είναι απλοί λαϊκοί. Εκείνος έπαιζε ένα σκληρό παιχνίδι εξουσίας, έμπαινε σε υπουργεία, έκλεινε συμβόλαια, πήγαινε στην Επίδαυρο, τον συνέφερε να διατηρεί το βιτσιόζικο αυτό μυαλό. Εγώ είμαι ένα παιδί με μπαμπά δήμαρχο και μαμά CEO μιας εταιρίας με 50 υπαλλήλους, οπότε κι εγώ έχω μάθει να ζω μέσα στη δίνη της εξουσίας.

Ο κ. Λιγνάδης λοιπόν με γούσταρε πολύ, αλλά με σεβόταν, γιατί όπως έλεγε ο ίδιος «ό,τι σέβεσαι και το αγαπάς, δεν το γαμάς».

Μου φέρθηκε ως «προνομιούχα» και καλύτερα από ότι φέρθηκε σε άλλους. Σκέψου όμως πώς φέρθηκε στα άτυχα παιδιά που ήταν σε διαφορετική κατάσταση από τη δική μου. Επίσης ήταν επιλεκτικός σε αυτό ακριβώς που ήθελε. Εγώ έχω εξωτικά χαρακτηριστικά με διαφορετικό αφρικανικό στυλ και ήθελε τέτοια gang bang με παιδιά. Το έγραφε άλλωστε και στο Instagram του. Εγώ είχα όνειρα, ήθελα glamour, Χόλιγουντ και εκ του αποτελέσματος, φάνηκε. Ξέρεις όμως γιατί έζησα τα όνειρα μου; Γιατί δεν με βίασε σωματικά. Δεν με κατέστρεψε. Αλλά τα άλλα παιδιά που ονειρεύτηκαν κάτι τέτοιο, τελικά συνδύασαν το όνειρο τους με τα σκουπίδια. Μου στέλνουν μηνύματα ότι δεν θέλουν να ζουν άλλο και θέλουν να αυτοκτονήσουν. 

– Οι γονείς σου έχουν αγκαλιάσει πλέον τη φύση σου; Όταν μιλάτε, πώς αναφέρονται σε σένα; 

Όχι. Μα βλέπουν τίποτα άλλο πέρα από την πάρτη τους; Με αποκαλούν με το θηλυκό, αλλιώς τους παίρνει ο διάολος!

– Προέρχεσαι από μία οικογένεια που έχει ένα υψηλό κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο και φαίνεται. Γιατί αυτοί οι δύο άνθρωποι δεν αποδέχθηκαν το fluidity; 

Δεν το κατάλαβαν ποτέ. Η μαμά μου είναι Βελγίδα Φλαμάνδρα, ο μπαμπάς μου κατάγεται από μία ελληνογαλλική αποικία στην Αιθιοπία. Συναντήθηκαν στην Κόρινθο και ο ένας έβγαλε χρήματα με τον κ. Κούγια γιατί έφτιαχναν πολυκατοικίες με τον κ. Λιάπη. Το πρόβλημα είναι πως εγώ ζω εδώ και ξέρω την ελληνική κουλτούρα αλλά αυτοί, όχι. Δεν μιλάνε τη γλώσσα και δεν μπορούν να καταλάβουν πως το παιδί που μεγάλωσε εδώ, αντιμετωπίζει αυτή την τεράστια δυσκολία στην καθημερινότητα του. 

– Να κάνω τον συνήγορο του διαβόλου. Έχουν μόρφωση, εφόδια, νοημοσύνη, αγάπη. Αυτά δεν μπορούν να υπερνικήσουν οτιδήποτε συμβαίνει στην καθημερινότητα του παιδιού τους; 

Υπάρχει και η συναισθηματική νοημοσύνη και η ωριμότητα, αλλά πολλές φορές σε καλές οικογένειες υψηλότερων τάξεων, λείπει αυτό. Το αναγνωρίζω και τους το συγχωρώ. Επίσης, εγώ δεν μίλησα ποτέ για να πω ότι με ενοχλεί όλο αυτό. Αλλά μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που ήμασταν δυνατοί, υπερήφανοι, ορθολογιστές, στοχοπροσηλωμένοι. Η λογική είναι πως κερδίζει η ψυχραιμία και όσον αφορά τα συναισθήματα, τα αφήνουμε στην άκρη. Αυτά δεν είναι για εμάς, είναι για τους φτωχούς. Είναι έτσι η κουλτούρα τους, δεν μπορώ να τους κατηγορήσω, αλλά αυτό δημιουργεί ένα μεγάλο πρόβλημα: εσύ να φθείρεσαι και να έχεις φίλους πραγματικούς που σε νιώθουν και είναι δίπλα σου. Κι αυτοί όταν σε ρωτάνε αν είσαι καλά και ποιος σε πείραξε τους το λες, αλλά στους γονείς σου νιώθεις σαν να μη μπορείς να πεις τίποτα.

Ο πατέρας μου είναι της γενιάς και των αντιλήψεων του κ. Κούγια. Οπότε τη στιγμή που ο κ. Κούγιας με αποκαλούσε φτερού και αλλαξοκώλη, όλοι πίστευαν ότι θα αισθανθώ πολύ άσχημα και βγήκαν να με προστατέψουν. Αλλά στην πραγματικότητα εγώ γέλασα μ’ εκείνον γιατί αυτά τα άκουγα από τον μπαμπά μου κάθε πρωί αντί για καλημέρα.

Το να εκφράζω τη φύση μου, το συναίσθημα μου, την αλήθεια μου με ελευθερία και κανένα όριο, δεν συνέβαινε μέσα στο σπίτι. Οπότε από την ημέρα που λέω εγώ τα πράγματα όπως είναι και να τα επιβάλλω, θα πρέπει να έρθω αντιμέτωπη με την απόρριψη του πατέρα μου, την οικονομική του στήριξη και να χάσω όλα τα προνόμια μου. Για έναν άνθρωπο που έχει μάθει να ζει μέσα στα προνόμια, κάτι το οποίο παραδέχομαι, είναι ευθύνη μου να κάνω σωστή χρήση όσων μου έχουν δοθεί. Εγώ λοιπόν, πρακτικά, δεν ήξερα πώς να ζήσω χωρίς αυτά. Το έκανα όταν έφτασα σε μία ηλικία που μπορούσα να σταθώ μόνη μου στα πόδια και στις δικές μου δυνάμεις. Και σ’ αυτή την περίπτωση χρειάζεσαι και ψυχική και οικονομική στήριξη. Οπότε ήταν μια πολύ δύσκολη μετάβαση και δεν έχει να κάνει καθόλου με το φύλο όλο αυτό. Στα 19 μου, παντρεύτηκα μία γυναίκα, αλλά από ένα σημείο και μετά, πνιγόμουν σ’ αυτή τη σχέση. Την ερωτεύτηκα και είχαμε καλή σχέση αλλά ήταν κάτι στο πλαίσιο των αποδεκτών και διαθέσιμων επιλογών που μπορούσα να έχω. Επιλογές από ένα μενού α λα καρτ. Καμιά φορά είναι προτιμότερο να σε πετάξουν στο δρόμο και να σου πουν ότι δεν σε θέλουν παρά να σου πουν ναι μεν αλλά με συμβόλαιο. 

– Έχεις αδέρφια που θα μπορούσαν να σε στηρίξουν; 

Έχω μια αδερφή, με την οποία δεν μιλάμε. Με τον πατέρα μου επίσης, έχουμε σταματήσει να μιλάμε από το 2016. Μπορεί να τσακωθήκαμε αλλά ξέρω ότι μ’ αγαπάει και ότι δεν έχει πραγματικά πρόβλημα με τις αποφάσεις μου. Η αδερφή μου ως μεγαλύτερη, είναι το «ντόπερμαν» του οπότε κάνει ό,τι της λέει. Είναι καλή, την αγαπάω και δεν φταίει που είναι τόσο τοξική γιατί έχει περάσει δύσκολα με το κόμπλεξ του δημάρχου πατέρα μας. Με τον μόνο άνθρωπο που μιλάω στην οικογένεια είναι με τη μαμά μου αλλά κυρίως για οικονομικά ζητήματα. Αυτό που μ’ ενδιαφέρει είναι γιατί ένας άνθρωπος δεν με σέβεται και δεν αποδέχεται αυτό το πολύ σημαντικό κομμάτι, για το οποίο είμαι υπερήφανη και έχω κάνει πολλούς αγώνες για να το διεκδικήσω.

Γιατί δεν ξέρεις πως είναι να σε απορρίπτει συνέχεια ο πατέρας σου, να τρως φτύσιμο μες τα μούτρα, να πεθαίνεις μέσα σου και να βλέπεις στα μάτια του Αλβανού κηπουρού που δουλεύει στον κήπο, φως κι ελπίδα.

Ένας άγνωστος που με καταλαβαίνει και με νιώθει γιατί νιώθει κι αυτός έτσι. Αλλά εκείνος μου στάθηκε. Εκεί που ήμουν στο απόλυτο σκοτάδι και ένιωθα ότι θα πεθάνω, είδα έναν άνθρωπο, που δεν μιλούν καν ελληνικά, και μου έδωσε δύναμη. 

– Ο κ. Κούγιας ενώ έχει αυτό το παρελθόν συνεργασίας με τον πατέρα σου, γιατί σε αντιμετώπισε με αυτόν τον τρόπο;

Μόλις το έμαθε, άλλαξε. Είπε ότι με τον πατέρα μου έπαιζαν ποδόσφαιρο και τώρα είμαστε «καλημέρα κύριε Κούγια», «καλημέρα Τζεφ πόσες γκόμενες έχεις, ποδόσφαιρο παίζεις;», «όχι δεν παίζω, κάνω μπαλέτο». Πρέπει να διαχωρίσουμε τι κάνει ο καθένας στην προσωπική του ζωή και τι στην επαγγελματική. Το θέμα όμως είναι πως αυτός γνωρίζει ποιοι είμαστε γιατί έχει ενημερωθεί από τον κ. Λιγνάδη για τον καθένα μας ξεχωριστά, σχετικά με τον ψυχισμό μας αλλά και τις αδυναμίες μας. Μην κοιτάς εμένα που τα έχω καλά με τον εαυτό μου και έχω αναγνωρίσει πολλά πράγματα μέσω ψυχοθεραπείας και δουλειάς. Τα άλλα παιδιά δεν έχουν φτάσει σ’ αυτή τη συνείδηση και δεν έχουν συμφιλιωθεί με τον θάνατο, τους φόβους τους, με τις δυσκολίες της κοινωνίας.  Ο κ. Λιγνάδης έχει επιδείξει στον κ. Κούγια, για το καθένα από τα θύματα, ποια είναι η αχίλλειος πτέρνα τους. Οπότε ο δεύτερος, το χρησιμοποιεί στο δικαστήριο ή σε δημόσιες δηλώσεις του όπου αναφέρεται σε πράγματα επίτηδες για να φοβίσει τους υπόλοιπους που δεν έχουν βρει ακόμα τη δύναμη να μιλήσουν. Συγκεκριμένα για μένα γνωρίζει ότι έχω θέμα με την ιδιωτικότητα οπότε βγήκε στην κα. Τατιάνα Στεφανίδου, η οποία φυσικά και δέχθηκε να το κάνει, δημοσιοποίησε τη διεύθυνση μου, τα ονόματα των γονιών μου και ό,τι άλλο χρειαζόταν για να με στοχοποιήσουν και να έρθουν κάτω από το σπίτι μου με ρόπαλα. Όταν ένα παιδί, όμως, ακούει την ατάκα «επαγγελματίας ομοφυλόφιλος» και όλες αυτές τις χαζές καμπάνιες του που του προσάπτουν, τρομοκρατείται. 

– Τι σε έχει προβληματίσει με τη διαδικασία της δίκης; 

Με ενοχλεί το γεγονός ότι δεν υπάρχουν επαγγελματίες ψυχολόγοι για να αναλάβουν και να αξιολογήσουν τους μάρτυρες.

Τα παιδιά περνούν από τους δημοσιογράφους, μπαίνουν στην αίθουσα να καταθέσουν τις μαρτυρίες τους και τους ρωτούν φρικτές λεπτομέρειες για τους βιασμούς, με απαράδεκτους χαρακτηρισμούς, που δεν νομίζω ότι θα το έκαναν σε άλλη υπόθεση. Αντιμετωπίζουν μια υπεράσπιση που τους βρίζει και τους μειώνει, καλωσορίζοντας τους στον ναό της για να τους διαλύσει. Δεν υπάρχει καμία λεπτότητα κι ευαισθησία. Ζουν έναν δεύτερο βιασμό σε σκηνοθεσία πάντα του κ. Λιγνάδη. Είναι τεράστια ντροπή. Και επιπλέον, έχουν την κριτική σκέψη να βάλουν τον κ. Φιλιππίδη και τον κ. Λιγνάδη μαζί στις διπλανές αίθουσες σαν παραστάση και να θεωρούν ότι όλα λειτουργούν ρολόι. Αυτό που λέω με τον ψυχολόγο είναι και προβληματισμός του κ. Βασίλειου Σωτηρόπουλου, ο οποίος είναι ποινικολόγος κι έχει ασχοληθεί με τις αλλαγές των όρων σχετικά με την ταυτότητα φύλου και τον γάμο των ομοφυλοφιλων.

– Από εδώ και πέρα, τι γίνεται;

Εγώ κρατάω τις νίκες μας έως τώρα. Είναι μεγάλη επιτυχία για μένα ότι ο κόσμος έχει την ωριμότητα να αντιληφθεί τι έχει συμβεί και πόσο άδικο είναι ενώ προσπάθησαν πολύ να μας φιμώσουν. Αυτό για μένα είναι η μεγαλύτερη επιτυχία. Συνεχίζω να δέχομαι μια μόνιμη επίθεση όπου κι αν βρεθώ. Βλέπω αυτό που έγινε όταν ο κ. Κούγιας μίλησε για μένα και βγήκαν να με υπερασπιστούν σοβαρά σωματεία, δικηγόροι, το Παρατηρητήριο του Ελσίνκι με μηνύσεις και καταγγελίες και δείχνουν ότι υπάρχει ένα φως ελπίδας. Ο κ. Κούγιας είναι ένας μοναδικός επικοινωνιολόγος από τους λίγους. Εγώ στο δικαστήριο πρέπει να αποδεικνύω συνέχεια ότι δεν έχω έξι πόδια. Επειδή έχω ζήσει στην Αμερική και έχω δει πώς γίνεται εκεί η προπαγάνδα για όλα τα μεγάλα ονόματα, όταν έρχομαι εδώ και βλέπω τον κ. Κούγια να παίρνει τηλέφωνο το νομικό τμήμα των καναλιών και να φοβούνται, και να κάνουν δημοσιογραφική έρευνα, όπως κάποιες λίγες εξαιρέσεις δημοσιογράφων, μου φαίνεται αδιανόητο. Στη δίκη γινόταν συζήτηση χαμηλού επιπέδου για το εξώδικο μου σαν σαπουνόπερα κι ενώ η δίκη είναι ανοιχτή και μπορούν να πάρουν τους διαλόγους και να βγάλουν ένα συμπέρασμα δικό τους, προτιμούν να μη βλέπουν τη δικογραφία και τις μαρτυρίες αλλά να βγάζουν εκείνον στον αέρα γιατί πουλάει και έχει τηλεθέαση. Και ακούμε μετά ότι πάω στις εκπομπές γιατί γουστάρω την τηλεθέαση λες και θα πήγαινα ποτέ στον κ. Λιάγκα και στη κ. Σκορδά. Ποτέ στη ζωή μου δεν το έκανα. Το για να μαθαίνει ο κόσμος τι πραγματικά συμβαίνει, δεν πήγα να κάνω φίλους ούτε για να φανώ. Είναι καλό case study πάντως όλο αυτό για όσα θα έρθουν αργότερα. 

– Ποια θεωρείς ότι είναι η αφετηρία της λύσης του προβλήματος; 

Βρίσκεις τη ρίζα του προβλήματος και επιρρίπτεις την ευθύνη εκεί που ανήκει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ψυχικά διαταραγμένος είναι ο κ. Δημήτρης Λιγνάδης. Επομένως να μην ασχολούμαστε με εμένα ή με τους υπόλοιπους μάρτυρες και τα θύματα, αλλά με τον κατηγορούμενο, ο οποίος είναι βαθύτατα διαταραγμένος. Ο κ. Δημήτρης Λιγνάδης προκάλεσε σε όλους εμάς τραύματα που δεν είχαν να κάνουν με τα τυχόν προϋπάρχοντα προσωπικά μας προβλήματα. Μας δημιούργησε καινούργια, με τον τρόπο με τον οποίο μας κακοποίησε. Γι’ αυτό τον κατηγορώ, γιατί δεν έλυσε τα προβλήματά του, αντιθέτως προκάλεσε κακό σε τρίτους. Όσο καιρό είχε στη διάθεσή του την άνεση να παίρνει θέσεις εξουσίας και να κακοποιεί κόσμο δεν έτρεχε τίποτα, μια χαρά ήταν γι’ αυτόν.

Ήξερε πολύ καλά τι τον έπαιρνε να κάνει. Κατά τη γνώμη μου ήξερε και το νόμο, ο νόμος θεωρεί σεξουαλικά ανήλικα παιδιά κάτω των 15 ετών. Δεν ήταν λοιπόν ότι δεν γούσταρε μικρότερα αγόρια, ήταν ότι γνώριζε το νόμο και τον χρησιμοποιούσε υπέρ του.

– Πέρασες και από μία φάση συνθηκολόγησης. Τη διαδικασία της φυλομετάβασης σκέφτεσαι να την ολοκληρώσεις; 

Είμαι πολύ χαρούμενη που νιώθω ολοκληρωμένη γυναίκα. Είμαι στο καλύτερο στάδιο που μπορείς να αισθάνεσαι ως άνθρωπος, να νιώθεις τέλεια με την εμφάνιση σου και τη φύση σου.

– Είσαι προνομιούχα και εμφανισιακά. Δεν παίζει ρόλο και αυτό; 

Είναι δευτερεύουσα η εμφάνιση. Πέρα από το γυναίκα σαν αντικείμενο, υπάρχει και κάτι άλλο πιο βαθύ. Ότι είμαι τρανς γυναίκα, το βλέπουν όλοι. Να θυμίζουμε γενικά ότι το να είσαι γυναίκα δεν σημαίνει πως πρέπει να είσαι αντικείμενο του σεξ για τον οποιονδήποτε. Αυτό μόνο του από αν καταρριφθεί, θα νιώθουμε καλύτερα με τα σώματα μας.  Αν τα πρότυπα ομορφιάς αλλάξουν και γίνονται λιγότερο ανθρωποφάγα και λιγότερο επικεντρωμένα στην κατανάλωση, τότε θα νιώσουμε καλύτερα ψυχικά. Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι η ψυχική υγεία. Όλα σχετίζονται με το γεγονός ότι η γυναίκα γίνεται αντικείμενο και φυσικά με την υποτίμηση του θηλυκού. Το σεξ είναι μια άλλη ιστορία και είναι ένα δυνατό όπλο. Μία μαμά από την Αϊτή που μεγαλώνει μόνη της ένα παιδί, που θα πάει στην Ατλάντα για να γίνει στρίπερ για να τα ταΐσει το παιδί της και τελικά γίνεται η Cardi B και φτάνει να τσακώνεται στο Τwitter με τον Donald Trump, είναι κάτι το κέρδισε με τη δύναμη του σεξ. Και της δίνω πολλά μπράβο. Όπως σας είπα, πήγα πρόσφατα στο Πρωινό με τη κα. Φαίη Σκορδά και τον κ. Γιώργο Λιάγκα. Ένα ζευγάρι μικροαστικό που έχουν κάνει όσα πρέπει να κάνουν τα «σωστά» ζευγάρια στην κοινωνία και τους θεωρούμε πρότυπο. Συμπάσχουμε με τον χωρισμό τους και παρακολουθούμε τι κάνουν. Τα ξέρουμε τα rituals της κουλτούρας μας, δεν είναι κάτι νέο. Με ενοχλεί που δείχνουν όμως ότι προσποιούνται πως τους ενδιαφέρει το δράμα σου ενώ προσπαθούν με κάθε τρόπο να σε κάνουν να κλάψεις και να σπάσεις τα ρεκόρ στον αέρα. Δεν ξέρω αν αυτή η πραγματικότητα αλλάξει ποτέ. 

– Είναι αυτό το ελληνικό όνειρο και το σύγχρονο ζευγάρι στην Ελλάδα; 

Θα ήθελα να δω μια γυναίκα δημοσιογράφο να παίρνει θέση σε μια τέτοια σοβαρή υπόθεση, να σέβεται τον άνθρωπο που έχει απέναντι της και κάνει έναν αγώνα, να λέει σημαντικά πράγματα και να τον προσεγγίζει πολιτισμένα. Όχι αυτό που έκανε εκείνη που με κοιτούσε όταν μου έλεγε «εσύ όμως δεν είσαι θύμα» περνώντας στην τηλεθέατρια το λάθος μήνυμα. Εγώ εκείνη τη στιγμή έπρεπε να το παίξω καλή γιατί είμαι με το μέρος της γυναίκας πάντα και προσπάθησα να περάσω την αλήθεια μου. Κι ενώ κατα τη διάρκεια της συνέντευξης, μου μιλούν για αλληλεγγύη κι ότι μας στηρίζουν, την επόμενη στιγμή, με διακόπτουν και μου λένε «πάμε να δούμε live το βίντεο με τον Λιγνάδη που μπαίνει στο δικαστήριο». Δεν με αντιμετώπισαν ισότιμα όπως τώρα που είμαστε εμείς εδώ και μιλάμε κανονικά για όλα, αλλά προτίμησαν να με παρουσιάσουν σαν κάτι “διαφορετικο” και κακό για τον κόσμο και να μου δείχνουν τον κακοποιητή μου. 

– Κάτι σχετικό/άσχετο. Δεν σου κάνει εντύπωση που στην υπόθεση της Πισπιρίγκου, οι δικηγόροι έκαναν ένα βήμα πίσω και παραιτήθηκαν ενώ εδώ σε έναν πιθανό βιαστή, που έχει κακοποιήσει με άλλον τρόπο αυτά τα παιδιά, δεν συμβαίνει το ίδιο και η υπεράσπισή του βγαίνει μπροστά για να αμφισβητήσει και τα ίδια τα θύματα; Είναι και τα δύο εξίσου ειδεχθή εγκλήματα. 

Γιατί εκεί είναι γυναίκα και εδώ, ένας άνδρας. Κάθε δικηγόρος έχει την καριέρα του, το πελατολόγιο του και τα επιτεύγματα του, οπότε αν ένας μεγάλος και ονομαστός δικηγόρος αναλάμβανε την Πισπιρίγκου, είναι σίγουρο πως θα μπορούσε να ήταν κάποιος μόνο σαν τον κ. Κούγια.

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News