Τη συνάντησα στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών και με το που μπήκαμε, αγαλλίασε η ψυχή μου. Πουλάκια κελαηδούσαν, και τα πανύψηλα κυπαρίσσια δημιουργούσαν μια δροσερή ανάπαυλα από τη νευρωτική καθημερινότητα της Αθήνας. «Είναι πολύ ήρεμα εδώ», είπα, κι αυτή μου απαντά πως «αν δεν ήταν ήρεμα, αυτό θα ήταν ανησυχητικό. Σαν να βλέπαμε Walking Dead». Αφού γελάσαμε και ανακαλύψαμε πως μπορούμε να μοιραστούμε χωρίς αναστολές το μακάβριο χιούμορ μας, περιδιαβήκαμε ανάμεσα στους γνωστούς Λουμίδηδες του καφέ, τη Μελίνα Μερκούρη, τον Πεσματζόγλου, και φυσικά τον Ανδρέα, με την εμβληματική επιγραφή να αναγράφεται στο μνήμα του, «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». «Αυτό δεν είναι κοιμητήριο, είναι ένα «ζωντανό» μουσείο», μου είπε η Μυρτώ γελώντας. Ρωτήσαμε που είναι η κοιμωμένη του Χαλεπά, και ένας υπεύθυνος μας οδήγησε στο πρώτο διάζωμα, τρίτο τάφο δεξιά.

Η Μυρτώ Δημητριάδη αφηγείται τις πιο ανατριχιαστικές στιγμές της ανθρώπινης ιστορίας, οδηγούμενη από μια «μακάβρια περιέργεια». Για μέρες ολόκληρες ερευνά και συγκεντρώνει στοιχεία για την κάθε υπόθεση, ψάχνοντας τα κίνητρα και τις συνθήκες υπό τις οποίες διαπράχθηκε μια δολοφονία, σκιαγραφώντας τις πιο σκοτεινές πλευρές του ανθρώπινου ψυχισμού.

Με την εικοσάχρονη ενασχόλησή της με το αντικείμενο, έχει συγκεντρώσει μια λίστα διακοσίων περίπου εγκλημάτων και κάθε εβδομάδα επιλέγει μια υπόθεση που να έχει «ζουμί», όπως είπε, για να την παρουσιάσει στο Podcast του True Crime αλά Ελληνικά που έχει καθιερωθεί κάθε Τετάρτη, στο εβδομαδιαίο ραντεβού με το κοινό της. Τη σαγηνεύουν τα λίγο πιο «αιμοβόρικα» εγκλήματα, ενώ την ιντριγκάρει ο ψυχισμός ενός κατά συρροή δολοφόνου, τα κίνητρά του, το περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγάλωσε αλλά και ο πολυδιάστατος τρόπος με τον οποίο σκέφτεται.

Η αφηγήτριά του True Crime αλά Ελληνικά, ακούει πολλή ραπ μουσική, και λατρεύει τόσο πολύ τον The Weeknd που κτύπησε τατουάζ το όνομά του στο χέρι της. Παλιά έφτιαχνε σαπούνια, μετά το γύρισε στα σκουλαρίκια από πολυμερικό πηλό με μινιατούρες φαγητών, αλλά αυτό που την συνεπήρε πραγματικά ήταν η εντρύφηση στα άδυτα της ψυχής των “Serial Killers”. Η ίδια μου είπε ότι είναι ήσυχος άνθρωπος, βολικός και με καθησύχασε ότι δεν σκοτώνει ανθρώπους τις νύχτες.

– Θα ήθελες να μας πεις τη ιστορία σου, από όποιο σημείο θες εσύ.

Ιστορία δεν έχω, μια απλή υπάλληλος είμαι, ένας απλός άνθρωπος. Κουκάκι γεννήθηκα, κι εκεί μεγάλωσα, πήγα σχολείο κάτω από την Ακρόπολη στη Μπούρα, το 93’ έφυγα από το Κουκάκι, πήγα στο Ελληνικό, έμεινα εκεί μερικά χρόνια και μετά επέστρεψα και πάλι στο Κουκάκι, στη γειτονιά μου. Γιατί είναι ωραία γειτονιά και δεν την αλλάζω. Έχω περάσει αρκετά δύσκολα παιδικά χρόνια, πολλές κακουχίες, πολλή δυστυχία, αλλά εντάξει, αυτά είναι άλλα θέματα. Αλλά σε γενικές γραμμές είμαι άνθρωπος που έχω μεγαλώσει μόνη μου, και ξέρω να επιβιώνω. Με το έγκλημα και ότι του αφορά ασχολούμαι εδώ και 20 χρόνια. Ψάχνω διάφορες υποθέσεις στο Ιnternet, κάθομαι και ψάχνω άρθρα, δικογραφίες, ψάχνω στο Goggle – καλά το Google είναι μεγάλος φίλος. Αρχικά είχα βρει και μια ιστοσελίδα στο Ιnternet που ήταν σαν εγκυκλοπαίδεια του εγκλήματος, το Crime Library, αλλά δυστυχώς έκλεισε το 2005.

– Πώς γεννήθηκε το ενδιαφέρον σου για το έγκλημα και τους serial killers;

Το αρχικό έναυσμα το είχα όταν ακόμα ήμουν δημοτικό με την υπόθεση του Παναγιώτη Φραντζή που είχε τεμαχίσει τη γυναίκα του, που είχε δημοσιεύσει η εφημερίδα Έθνος μέσα στο σαλόνι «φόρα παρτίδα» το σώμα της τεμαχισμένο. Τότε το είδα και μου κόλλησε αυτή η εικόνα στο μυαλό και διερωτόμουν γιατί να το κάνει κάποιος αυτό, και μετά από περιέργεια ξεκίνησα να διερευνώ περισσότερο γιατί ένας άνθρωπος προβαίνει σε αυτή την αποτρόπαια πράξη. Ποια είναι τα κίνητρά τους, η ψυχολογική τους κατάσταση, αν έχουν γεννηθεί με κάποιου είδους πάθηση κτλ. Αλλα κυρίως αυτό που εγείρει το ενδιαφέρον μου είναι η περιέργεια, πολλή περιέργεια, και μη σου πω και μακάβρια περιέργεια.

– Έχεις και κανονική ζωή πέρα από την ενασχόλησή σου με τους serial killers?

Είμαι ιδιωτική υπάλληλος σε μια εταιρεία μηχανογράφησης.

– Πού βρίσκεις τις ιστορίες που περιγράφεις;

Κυρίως από το διαδίκτυο. Από  το Google, το Reddit, ή μέσα από ντοκιμαντέρ στο YouTube.

– Ποιοι παρακολουθούν τα Podcast σου και θέλω να μου πεις αν είχες ποτέ κάποιες περίεργες αντιδράσεις ;

Οι περισσότεροι που τα ακούν είναι ηλικιακά μέχρι τα 27. Φοιτητές, μαθητές κτλ. Περίεργες αντιδράσεις μέχρι τώρα δεν είχα, ίσα-ίσα λαμβάνω πολύ ενθαρρυντικά και θετικά σχόλια, κάτι που προσωπικά με χαροποιεί πάρα πολύ.

– Πως σκέφτηκες να ξεκινήσεις το “True Crime αλά Ελληνικά”;

Την περίοδο της πανδημίας, υπήρχε αυξημένο ενδιαφέρον για τα Podcast γενικότερα, και επειδή δεν είχα φίλους και γνωστούς να μοιράζομαι το ενδιαφέρον μου για αυτά τα πράγματα, είπα να φτιάξω αυτό το Podcast, μήπως υπάρχουν κι άλλοι τρελοί εκεί έξω που να τους ενδιαφέρουν αυτά.

– Συμπεριλαμβάνεις και θρίλερ ή Sci-Fi στα Podcast σου;

Όχι, είναι μόνο πραγματικές ιστορίες και πράγματα που έχουν συμβεί.

– Δεν είναι εύκολο να πέσεις σε μια παγίδα και να σε παρανοήσει λίγο αυτή η ενασχόλησή σου με τις δολοφονίες και τους βασανισμούς;

Πρέπει να έχεις πολύ γερό στομάχι και να μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να είναι τόσο ευαίσθητος, γιατί για παράδειγμα υπάρχουν εγκλήματα με παιδιά, κι αυτό μπορεί να σε κάνει να μη θες να ασχοληθείς ξανά.

– Σου έχει τύχει κάποια περίπτωση να ξεπεράσει αυτά τα όρια της ευαισθησίας σου, και να σε αναστατώσει ψυχολογικά;

Έχει συμβεί αυτό σε δύο περιπτώσεις. Η μια αφορά την υπόθεση των Toolbox killers, που αφορούσε βασανιστήρια γυναικών. Όπου είχαν πιάσει μια γυναίκα μεταξύ των άλλων, και την είχαν βάλει σε ένα φορτηγάκι, όπου μέσα εκεί είχαν φτιάξει ολόκληρο δωμάτιο βασανισμού και καταγράφανε σε κασέτα τα βασανιστήρια που της έκαναν. Η συγκεκριμένη κασέτα είχε διάρκεια 16 λεπτά, όπου δείχνει τα βασανιστήρια που της έκαναν, που να στα περιγράψω; Καλύτερα όχι. Σκέψου μόνο ότι στο δικαστήριο που προβλήθηκε η κασέτα σαν τεκμήριο, στα πρώτα 9 δευτερόλεπτα της προβολής, βγήκαν από την δικαστική αίθουσα όλοι τρέχοντας, έκαναν εμετό και κλαίγανε.

-Σε ποια χώρα;

Στην Αμερική, τα περισσότερα γίνονται στην Αμερική, αλλά και τα πιο φρικιαστικά γίνονται στην Ασία. Για παράδειγμα στην Ιαπωνία έχουν συμβεί πολύ άρρωστα πράγματα.

-Γιατί θεωρείς ότι στην Ασία λαμβάνουν χώρα οι  περισσότερο αποτρόπαιες δολοφονίες ;

Γιατί πιστεύω πως οι Ασιάτες, και πολύ περισσότερο οι Ιάπωνες, είναι πολύ πειθαρχημένοι σαν λαός, και ενδεχομένως καταπιεσμένοι, και ίσως έχουν διάφορα κατάλοιπα λόγω αυτής της αυστηρής πειθαρχίας, της σχεδόν στρατιωτικής.

– Στην Ελλάδα υπάρχουν serial killers;

Ιστορικά υπήρχαν, όπως για παράδειγμα ο Κυριάκος Παπαχρόνης που σκότωνε και βίαζε γυναίκες. Στις μέρες μας δεν ξέρω αν υπάρχουν. Φαντάζομαι αν υπάρχουν θα το μάθουμε.

– Όλα αυτά σε κάνουν να σκέφτεσαι υπερβολικά το θάνατο; Το πόσο εφήμερη είναι η ζωή, την ευαλωτότητά μας σαν είδος, αλλά και το πόσο εύκολα μπορεί ένας άνθρωπος να πεθάνει, ή να τον σκοτώσουν;  Σε απασχολεί αυτό το υπαρξιακό ζήτημα;

Όχι, καθόλου. Δεν είμαι δηλαδή και τέτοιος άνθρωπος να αρχίσω τα υπαρξιακά, γιατί άμα αρχίσεις με αυτά δεν τελειώνεις.

– Όταν  γνωρίσεις έναν τύπο ή μια τύπισσα σε ένα μπαρ για παράδειγμα, σκέφτεσαι ότι μπορεί να είναι κάποιος εν δυνάμει δολοφόνος;

Φυσικά, και ειδικά με όλα αυτά που συμβαίνουν τα σκέφτομαι. Ακόμα κι όταν περπατάς στο δρόμο, μπορεί να σου έρθει από εκεί που δεν το περιμένεις.

– Έχει τρομάξει κάποιος όταν έμαθε ότι ασχολείσαι με φόνους, βασανισμούς και κατά συρροή δολοφόνους;

Ναι, και μάλιστα σήμερα στη δουλειά. Ήρθε σήμερα μια κοπέλα που όταν της είπα ότι κάνω το Podcast αυτό, έκανε το σταυρό της κι επικαλούνταν την παναγία.

– Γυναίκες serial killers υπάρχουν;

Είναι σίγουρα πολύ λιγότερες από τους άντρες, αλλά έχουμε το παράδειγμα της Aileen Wuornos, που είχε γίνει και ταινία με την Charlize Theron, το «The Monster» η οποία ήταν κατά συρροή δολοφόνος και είχε σκοτώσει πάρα πολλούς άντρες. Αν δεις το παρελθόν της που μεγάλωσε στους δρόμους, ήταν αλκοολική, επίσης δεν είχε κάποια πατρική φιγούρα, ήταν ιερόδουλη, έπαιρνε ναρκωτικά, κοιμόταν στα πάρκα, δεν είχε κάποια σταθερή οικογένεια κτλ, με τη ζωή που ζούσε έφτασε σε αυτό το σημείο. Αν και πιστεύω ότι οι γυναίκες serial killers λειτουργούν πιο εγκεφαλικά και με το συναίσθημα, ενώ οι άντρες με έναν σαδισμό. Αντλούν χαρά από αυτό που κάνουν. Άλλες περιπτώσεις αφορούν τις μαύρες χήρες ή τις «Angels of Death» που ήταν νοσοκόμες που δολοφονούσαν τους ασθενείς τους.

– Θα ήθελα να μου πεις ποιον θεωρείς τον πιο απεχθή δολοφόνο.

Νομίζω αυτοί που σου ανέφερα πριν, οι “Toolbox Killers”, αυτά τα βασανιστήρια που έκαναν, και το γεγονός ότι δεν είχαν καθόλου ενοχές, αλλά αντλούσαν και μια ικανοποίηση προκαλώντας τα βασανιστήρια αυτά. Τους άρεσε να ακούν τον άλλον να πονάει.

– Αυτό μπορεί να ακουστεί λίγο παράδοξο, αλλά ο αγαπημένος σου δολοφόνος ποιος είναι;

Δεν μου ακούγεται παράδοξο, δεν είναι ότι εκθειάζεις έναν serial killer όταν αναφέρεσαι στον αγαπημένο σου, αλλά αντιθέτως είναι αυτός που σε ιντριγκάρει γιατί ακριβώς το μυαλό του είναι τόσο άρρωστο. Τώρα δεν έχω κάποιον συγκεκριμένο, αλλά σίγουρα είναι οι serial killers για τον λόγο ότι λειτουργούν με σχέδιο και συγκεκριμένο στόχο, έχουν συγκεκριμένη θεματολογία, για παράδειγμα ο Jeffrey Dahmer και ο John Wayne Gacy. Γενικά οι serial killers γιατί είναι πολυδιάστατα μυαλά.  Με συνεπαίρνει το πώς σκέφτονται, οι λόγοι που το κάνουν, αλλά και το γεγονός ότι οι πλείστοι από αυτούς ζούσαν μια κανονική ζωή, Ήταν παντρεμένοι με παιδιά, μέλη της κοινωνίας, πολλοί από αυτούς ήταν και μέλη στα δημοτικά συμβούλια της πόλης τους, ή στις θρησκευτικής τους κοινότητας.

– Αν έμπαινε ένας από αυτές τις προσωπικότητες που μελετάς-με τις οποίες είσαι πολύ εξοικειωμένη- στο σπίτι σου με ένα τσεκούρι, πώς θα αντιδρούσες, αν θα αντιδρούσες;

Το έχω σκεφτεί πάρα πολλές φορές αυτό. Παρά το γεγονός ότι έχω διαβάσει τόσα και ξέρω τόσα πολλά, δεν ξέρεις πως θα αντιδράσεις εκείνη τη στιγμή. Μπορεί να αρχίσω να ουρλιάζω, ή να μου έρθει επιφοίτηση να πιάσω ένα τηγάνι και να τον χτυπήσω ή και να πέσω κάτω ξερή από το σοκ. Ελπίζω να μου έρθουν στο μυαλό όλα όσα έχω διαβάσει και να μπορέσω με κάποιο τρόπο να αμυνθώ. Αλλά για να λέμε την αλήθεια, για να λέγονται serial killers και να έχουν τόσο μεγάλο ποσοστό επιτυχίας, δε νομίζω να έχει καταφέρει να αμυνθεί και κανείς.

– Αγαπημένα σου Podcasts;

Ακούω κυρίως ξένα. Το αγαπημένο μου είναι το Red Handed. Το κάνουν δύο γυναίκες στην Βρετανία, που έχουν πάρει και βραβεία, οι οποίες μιλάνε κι αυτές για αληθινά εγκλήματα. To Serial Killers είναι ωραίο, γιατί είναι ειδικά αφιερωμένο σε serial killers, morbidology, Crime Junky, καμιά φορά, αλλά και το Date Line και το I.D. Podcast που είναι κανάλια αμερικάνικα με ντοκιμαντέρ για εγκλήματα που τα κάνουν Podcast. Από ελληνικά, ακούω το Μέχρι Θανάτου, τα Εγκλήματα που Συγκλόνισαν, το Terror 404, και τους Crime Groupers.

⟴︎ Spotify

⟴︎ Anchor

⟴︎ Instagram

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News