Περίμενα αυτή τη συνάντηση από καιρό. Όταν τον είδα από κοντά, σε ένα live του στην Τεχνόπολη τον Ιούλιο του 2018, ένιωσα μια βαθιά σύνδεση με τον χώρο και χρόνο. Το όνομά του μου ήταν άγνωστο, πόσω μάλλον η μουσική του. Εκείνο το βράδυ, ήρθα σε επαφή με το Σύμπαν του Theodore εντελώς τυχαία, τύπου «μπήκα φως και μπήκα». Αλλά, τι φως.

Το ηχητικό τοπίο του Theodore είναι ένα χαοτικό -αλλά καθόλου κουραστικό- παρασκεύασμα, ένα ευμετάβλητο κοκτέιλ από κλασικές, πιανιστικές ενορχηστρώσεις που συγκρούονται μετωπικά με τους ακανόνιστους παλμούς της ηλεκτρονικής μουσικής. Φανταστείτε το κάπως έτσι: οι ατμοσφαιρικοί ψίθυροι του κενού αλληλεπιδρούν με τις δονήσεις του synth-wave της δεκαετίας του ’80 και όλα στροβιλίζονται σε έναν χορό ηχητικής απεραντοσύνης. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Τύμπανα που χτυπούν αδυσώπητα, όπως οι παλμοί της καρδιάς που αντηχούν μέσα στην τρέλα της καθημερινότητας, μουσικά όργανα που λειτουργούν σαν αντανάκλαση ενός ηχητικού μονόλιθου δημιουργώντας μυστηριακές μελωδίες.

Και πίσω από όλα αυτά, υπάρχει ο Theodore, ένας μαέστρος που ενορχηστρώνει σε κάθε δίσκο του το δικό του Σύμπαν, όπως το νιώθει και το ακούσει μέσα του εκείνη τη χρονική περίοδο. Η μουσική του Theodore, δεν είναι απλώς μουσική, αλλά ένα ταξίδι. Ίσως σε κάποια άλλη περίπτωση ανθρώπου να αναφερόμουν σε κοσμοναύτες και τριπαρίσματα, όμως ο Theodore, όπως ήρθε εκείνο το απόγευμα στα γραφεία του Olafaq για τη συνέντευξη και απ’ όσα κατάφερα να “διαβάσω” στην ενέργειά του, είναι καθαρός, κρυστάλλινος, τελείως γήινος -όπως παραδέχθηκε.

Είστε έτοιμοι να εξερευνήσουμε τα όρια του ήχου;

– “ΑΩ”. Το τελευταίο σου άλμπουμ, σωστά; Ας μιλήσουμε λίγο γι’ αυτό.
Ουσιαστικά το “Voyage” είναι το τελευταίο. Το “ΑΩ” είναι ένα ambient EP που, σε φυσική μορφή, βγήκε σε κασέτα. Όταν τελείωνα το “Voyage”, το οποίο για μένα είχε ξεκάθαρα μια διαστημική sci-fi κατεύθυνση, μαζί με τον Κώστα Ζάμπο -που κάναμε μαζί την παραγωγή- εξηγούσαμε την ιδέα στον Alex Bolpasi που έκανε τη μίξη και μου λέει «ακούω στον δίσκο αυτό που μου περιγράφεις, αλλά το κενό που είναι;». Απόρησα λίγο, και συνέχισε «έχεις φτιάξει έναν διαστημικό δίσκο, αλλά που είναι το κενό του διαστήματος;» Είχε δίκιο και έτσι προέκυψε το ΑΩ. Ακόμη περνάω, όπως και τότε, μια ηλεκτρονική ambient κατάσταση, οπότε αποφάσισα να φτιάξω αυτά τα δύο κομμάτια, το “Α” (29 λεπτά) και το “Ω” (17 λεπτά). Τα έπαιξα live στο στούντιο, με την βοήθεια του Κ. Ζάμπου, και τα βάλαμε σε κασέτα για να κυκλοφορήσει μαζί με την special έκδοση του “Voyage” σε βινύλιο. Επειδή, όμως, ήταν σε περιορισμό αριθμό αντιτύπων (100), οπότε θα έφτανε σε λίγο κόσμο, σκέφτηκα ότι πρέπει να κυκλοφορήσει και κανονικά γιατί θα ήταν κρίμα. Έτσι, το βγάλαμε και ψηφιακά στις πλατφόρμες.

– Τώρα, λοιπόν, περνάς μια ambient περίοδο. Με τι μουσική, όμως, μεγάλωσες; Στην εφηβεία.
Δηλαδή, εκεί που είσαι “μόνος” σου, που ξαφνικά φεύγεις από αυτό που κουβαλάς από το σπίτι σου. Οι μουσικές που άκουγαν οι γονείς μου, και με καθόρισαν ως μουσικό μετά, ήταν Pink Floyd και Doors. Πολλά στοιχεία στη μουσική μου έχουν επιρροές από εκεί. Στην εφηβεία ξεπέρασα πολύ γρήγορα μια punk περίοδο, η οποία είχε μια αμερικάνικη απόχρωση, πιο skate και pop-punk αισθητική, όπως Blink 182 κ.λπ. Φεύγοντας από εκεί έφτασα στους Radiohead, στους Sigur Ros, που ήταν τα βασικά ακούσματά μου στην εφηβεία.

– Πέρασες και από άλλες φάσεις; Κάποιος που θα ακούσει τη μουσική σου, για παράδειγμα, δεν μπορεί να σε φανταστεί να έχεις περάσει hip-hop φάση ή reggae.
Hip-Hop φάση δεν πέρασα ποτέ. Ίσως γιατί η εφηβεία μου δεν ήταν έντονη. Σκέψου, οι γονείς μου λένε κατά καιρούς «Ακόμη περιμένουμε να την περάσεις [την εφηβεία]» (γέλια). Ήμουν αρκετά ψύχραιμός και ήρεμος άνθρωπος από πιτσιρικάς. Κοιτούσα τον ουρανό και χανόμουν, ήμουν στον κόσμο μου όλη την ώρα. Όσον αφορά τη μουσική, κάποια στιγμή πέρασα και από Gogol Bordello και ska πράγματα. Ήταν μια περίοδος που στην Ελλάδα, για κάνα δυο χρόνια, έπαιξε αυτό πολύ. Ήμουν όμως σταθερός στα ακούσματά μου και τα κουβαλάω ακόμη. Όπως με την κλασική μουσική.

– Σπούδασες κλασική;
Ναι, αλλά και πριν σπουδάσω με ενδιέφερε και με συγκινούσε.

– Αισθανόσουν περίεργα ή άβολα γι’ αυτό; Να βλέπεις τα υπόλοιπα παιδιά να είναι σε άλλες φάσεις και τάσεις της εποχής, και να σκέφτεσαι «εγώ ρε γαμώτο γιατί να συγκινούμαι με Μότσαρτ;»
Πρέπει να ήμουν δευτέρα γυμνασίου, ή και νωρίτερα, όταν στο μάθημα της Μουσικής τέθηκε το ερώτημα τι μουσική μας αρέσει να ακούμε και εγώ είπα «κλασική». Ένα παιδί θυμάμαι που με κορόιδεψε -ήταν αντικείμενο κοροϊδίας η κλασική.

– Και ακόμη μπορεί να είναι, στις δικές μας ηλικίες.
Ευτυχώς τώρα δε με κοροϊδεύει κανείς. (γέλια)

– Σε βοήθησαν οι σπουδές σου στην κλασική μουσική;
Πήγα ωδείο, πιο συγκεκριμένα σε δύο ταυτόχρονα -πίανο στον Φίλιππο Νάκα και ηλεκτρική κιθάρα στο Εθνικό Ωδείο στον Χολαργό-, και αργότερα είχα την τύχη να μπορώ να φύγω έξω, στο Λονδίνο, και να σπουδάσω Κλασική Σύνθεση και Κινηματογράφο. Η κλασική μουσική εκτείνεται σε μια απίστευτα μεγάλη χρονική περίοδο και σταδιακά την ανακάλυψα. Όσο πήγαινα ωδείο, και ενώ έλεγα ότι θέλω να ασχοληθώ με την κλασική, κατάλαβα ότι μου λείπει μια μεγάλη κατηγορία συνθετών που πλέον αγαπώ, όπως ο Steve Reich, ο Igor Stravinsky και άλλοι.

– Τώρα, στη μουσική σου, υπάρχουν περισσότερα στοιχεία Stravinsky ή Pink Floyd;
Δεν ξέρω…

– Ό,τι δημιουργείς σου βγαίνει πηγαία;
Ούτε αυτό το ξέρω. Τι σημαίνει, τελικά, το «πηγαίο»; Αν μπορείς να αντιληφθείς πραγματικά τι συμβαίνει στο υποσυνείδητο και περάσει από εκεί η διαδικασία της σύνθεσης, η μουσική σου θα έχει στοιχεία από οτιδήποτε έχεις ακούσει και έχεις δει, από τις χρονικές συγκυρίες, από αυτά που νιώθεις, από τα υλικά που έχεις μάθει να επεξεργάζεσαι. Όλο αυτό είναι πηγαίο. Τείνω να μην ακούω πολλή μουσική σε περιόδους που γράφω, γιατί μπορεί να έχω “παρεμβολές”.

– Ποια διαδικασία ακολουθείς όταν είναι να μπεις στο στούντιο για να γράψεις; Πηγαίνεις προετοιμασμένος ή με ό,τι έχεις μέσα σου και μετά προκύπτει “κάτι”;
Σε κάθε δίσκο έμπαινα με διαφορετικό τρόπο. Και, επίσης, κάθε φορά είχα φοβερή αγωνία πριν μπω να γράψω. Για το αν μπορώ. Βέβαια, όσο μεγαλώνω, επειδή αυτό επαναλαμβάνεται και γνωρίζω πώς γίνεται, μεγαλώνει η αυτοπεποίθησή μου. Κατά καιρούς κάνω παύσεις κάποιων μηνών, δε γράφω ασταμάτητα. Μπορεί να περάσει ένας χρόνος που δεν θα “σκαλίσω” πράγματα, μπορεί να σημειώσω κάποιες ιδέες αλλά δεν θα ασχοληθώ σοβαρά. Τώρα, γράφω το καινούργιο μου άλμπουμ και ο στόχος είναι να κυκλοφορήσει μέχρι την άνοιξη του 2024.

– Αυτό το υλικό θα το παρουσιάσεις και στις εμφανίσεις σου στο Ωδείο Αθηνών;
Κάποια από αυτά τα γράφω με το σκεπτικό ότι θέλω να έχω καινούργια πράγματα να παίξω στο Ωδείο Αθηνών. Μου έχει δώσει και ο χώρος έμπνευση για να το κάνω. Κάποια, ίσως, να είναι και υπό διαμόρφωση όταν τα παίξω -που είναι πάντα ωραίο, να το ζεις με τον κόσμο- αλλά και μερικά ολοκληρωμένα. Ο μόνος περιορισμός είναι ότι θα είμαι μόνος μου στη σκηνή. Στο κέντρο, περιτριγυρισμένος από πλήκτρα, πιάνο, synthesizer κ.λπ.

– Πώς το αποφάσισες αυτό; Να είσαι μόνος σου.
Είναι τρομαχτικό, αλλά είχα ανάγκη αυτή την πρόκληση. Να φτιάξω μόνος μου κάτι, μια παράσταση, η οποία έχει πολλές απαιτήσεις από μένα με καινούργιο υλικό, και το στήσιμο στη σκηνή έχει πολύ ενδιαφέρον [σ.σ. επάνω στην οθόνη του κινητού, με το δάχτυλό του, μου σχεδιάζει το στήσιμο της παράστασης το οποίο δεν μπορεί να καταγραφεί γραπτώς και καλύτερα να το δείτε από κοντά γιατί όντως έχει πολύ ενδιαφέρον]. Το κοινό θα είναι κάπως μοιρασμένο, με διαφορετικό σετ ηχείων. Σαν να παίζω κάθε σημείο των κομματιών σε διαφορετική ομάδα ανθρώπων. Θα έχει πολύ αυτοσχεδιασμό, αρκετά minimal και ambient πράγματα “απλωμένα”. Είναι μια πρόκληση, δεν ξέρω τι θα συμβεί, αλλά θα το ζήσω με όσους έρθουν. Έχει πλάκα, γιατί αυτό δεν μπορεί να ξανασυμβεί, με την έννοια πως κάθε στιγμή θα είναι μοναδική.

– Ποιες είναι η μεγαλύτερες προκλήσεις που έχεις αντιμετωπίσει; Ή κάποια που να είπες «εντάξει ρε, τα κατάφερα!»
Μάλλον πρέπει να ψάξω πολύ μέσα μου. Επειδή προκλήσεις αντιμετωπίζω όλη την ώρα, αλλά πριν τελειώσει η πρώτη έρχεται η δεύτερη, δεν προλαβαίνω να το πω αυτό. Όταν κάνω μια παύση ή περνάω δύσκολες στιγμές, μπορεί να δω κάτι από το παρελθόν και να πω «ωραία, έχει γίνει αυτό». Αλλά αυτό έρχεται πολύ μετά. Στο τέλος της ημέρας, η ουσία είναι η διαρκής κίνηση, που προσπαθείς να μπεις σε μια κατάσταση, σε ράγες που σε οδηγούν στο να επικοινωνήσεις με όσο περισσότερο κοινό μπορείς πράγματα τα οποία νιώθεις όταν συμβαίνουν.

– Οπότε δε στέκεσαι τόσο στους σταθμούς της διαδρομής σου.
Κάτι που κατάφερες σήμερα, αναλόγως πώς θα το διαχειριστείς, μπορεί να κάνεις ζημιά στον εαυτό σου. Για παράδειγμα, έχω σταθεί σε κάτι που κατάφερα εκείνη τη στιγμή, είπα «τι ωραία», και την επόμενη μέρα δε μου βγήκε σε καλό. Γιατί η διαχείριση του αποτελέσματος, των προκλήσεων και των επιλογών που κάνεις, είναι αυτό που χαρακτηρίζει την πορεία σου αποτυχημένη ή επιτυχημένη, και όχι ο ίδιος ο σταθμός.

– Μήπως έχεις διαβάσεις Aldous Huxley;
Παλιότερα. Την ίδια περίοδο που περνούσα τη φάση με τους Doors.

– Είσαι, κατά τη γνώμη μου, ένας πολύ καλός μουσικός. Έχεις καταφέρει κάποια πράγματα εδώ, έχεις παίξει στο Tiny Desk του NPR, τα live σου είναι μαγευτικά και ιδιαίτερα, τώρα θα παίξεις στο Ωδείο Αθηνών, οι δίσκοι σου είναι εξαιρετικοί, υπάρχει κάποια αξία σε αυτό που κάνεις. Νιώθεις καθόλου ότι δεν αναγνωρίζεται αυτό στην Ελλάδα;
Νιώθω ότι δε μου οφείλει κανένας τίποτα. Ξεκινάμε με αυτό, το οποίο τα απλουστεύει κάπως τα πράγματα. Η αναγνώριση είναι ένα μετρήσιμο μέγεθος και μπορούμε να αποφασίσουμε με τι δείκτες τη μετράμε. Θα ήταν άδικο να το νιώσω αυτό. Υπάρχει κόσμος που έρχεται και μου λέει πολύ ωραία πράγματα, ότι η μουσική μου τους έκανε να νιώσουν κάτι. Τώρα, αν μπω στη σκέψη ότι «Αν δεν ήμουν στην Ελλάδα, θα ήμουν καλύτερα» η απάντηση πρέπει να είναι «Τότε τι κάνεις εδώ; Σήκω και φύγε». Δε μου χρωστάει το κοινό, εγώ χρωστάω σε αυτό. Να του δημιουργώ ωραίες στιγμές και να κινητοποιώ κάτι μέσα του όταν πληρώνει εισιτήριο και έρχεται να με δει στο live. Πώς να μου χρωστάει ο κόσμος αφού πληρώνει στην πόρτα; Εγώ χρωστάω. Υπάρχει και αυτός που δεν σηκώθηκε από τον καναπέ του για να έρθει στο live, αλλά εγώ δεν κατάφερα να τον τραβήξω να έρθει. Υπάρχουν πόλεις στην Ελλάδα που με δυσκολεύουν και άλλες όχι, με την έννοια ότι δεν ξέρω πώς να τραβήξω τον κόσμο γιατί δεν ξέρω πού είναι αυτός ο κόσμος. Αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με τη μουσική, είναι τεχνικά πράγματα. Το ίδιο ισχύει και για το εξωτερικό.

– Θα ήθελες να γράψεις μουσική για κινηματογράφο;
Έχω γράψει μουσική για μια ταινία μεγάλου μήκους, που δεν ήταν ακριβώς αντιπροσωπευτική για αυτό που ονειρεύομαι να κάνω, αλλά πέρασα πολύ καλά με τον Θωμά Κωνσταντίνου και τον Κώστα Μερετάκη από τους Τακίμ και είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό. Ήταν 100% παραδοσιακή ελληνική μουσική. Αυτή τη στιγμή, γράφω για μία παράσταση στο θέατρο -δεν μπορώ να πω περισσότερα τώρα. Η δυνατότητα του να γράφεις για ταινία, έτσι όπως το φαντάζομαι, είναι κάτι που το ονειρεύομαι και θα συγκεντρωθώ για να το πετύχω.

– Ακούγοντας το “ΑΩ” το μυαλό μου ταξίδευε σε σκηνές του “Interstellar”, που είχε τη μουσική του Hans Zimmer. Σκέφτηκα, λοιπόν, «Θα μπορούσε και ο Theodore». Όχι ότι σε συγκρίνω, βέβαια.
Θα σου πω μια ιστορία. Στο πανεπιστήμιο, εκεί που γράφαμε μουσική, δίπλα ήταν το τμήμα για τον Κινηματογράφο και το Animation. Ερχόντουσαν, λοιπόν, σε εμάς κατά καιρούς διάφοροι σκηνοθέτες για να τους γράψουμε μουσική και το brief τους ήταν πάντα: «Μπορείς να το κάνεις να μοιάζει με Hans Zimmer»; (γέλια) Για οτιδήποτε! Είτε ήταν κάτι urban είτε κάτι πιο επικό, ήθελαν όλοι Hans Zimmer.

– Σου αρέσει ο Zimmer;
Εντάξει, έχει κάνει “τέρατα”! Είναι φοβερός στην πρόκληση της συγκίνησης, δεν μπορείς να αντισταθείς. Πάντως το κινηματογραφικό μου κόλλημα ήταν ο John Williams. Φυσικά και ο Ennio Morricone, o Nino Rota. Σε αυτό το είδος είναι εύκολο να πεις ποιοι είναι αγαπημένοι σου, όπως και στην κλασική μουσική. Κυρίως, είναι οι σπουδαιότεροι που δεν έχει κανένας αντίρρηση ότι αυτοί είναι όντως.

– Ποιος να πει «Ναι μωρέ, εντάξει, ο Morricone είναι…»
«Υπερεκτιμημένος!» (γέλια) Είναι σαν να πει κάποιος «Υπερεκτιμημένοι οι Beatles».

– Είναι;
(γέλια) Δεν τολμώ να πω.

– Εγώ τρελαίνομαι με αυτούς που επιλέγουν Rolling Stones στο αιώνιο δίλημμα.
Εγώ δεν μπαίνω καν μέσα σε αυτό. Και να με προκαλέσεις. Είναι σαν να πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα σε Steve Jobs και Bill Gate, για το ποιος έπαιξε μεγαλύτερο καθοριστικό ρόλο.

– Θα ταξίδευες στο διάστημα με ένα space bus του Elon Musk; Είσαι έτοιμος;
Να φύγω από τη Γη και να μη γυρίσω, όχι, δεν είμαι. Να επισκεφθώ έναν άλλον πλανήτη και να γυρίσω, ναι. Και αυτό έχει να κάνει, εν τέλει, με το πόσο γήινη καταλήγει να είναι η ζωή μου -ανεξάρτητα από το μυαλό που “φεύγει”.

– Όση ώρα μιλάμε, αισθάνομαι ότι μέσα σου, αλλά και στη μουσική σου, υπάρχει το Σύμπαν, τα μαθηματικά, Τέχνες και εξισώσεις. Υπάρχει και Θεός;
Με τον Χριστιανισμό δεν έχω επαφή. Εν τω μεταξύ, νομίζουμε ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα Χριστιανών Ορθόδοξων -βέβαια, είναι στα χαρτιά- αλλά πέρα από τους βασικούς φανατικούς που κάνουν “φασαρία”, οι υπόλοιποι πάμε εκκλησία σε γάμους, βαφτίσεις και το Πάσχα. Υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν ανάγκη για πίστη αλλά όχι την εκκλησία.

– Μήπως κάποιο απ’ αυτά τα στοιχεία που ανέφερα είναι για σένα ο Θεός; Πιστεύεις σε κάτι ανώτερο; Ότι, ίσως, τα μαθηματικά να είναι η αρχή και το τέλος, το Α και το Ω;
Μπορούμε να φιλοσοφούμε και να κουβεντιάζουμε πολλές ώρες γι’ αυτά, αλλά δεν θεωρώ ότι είμαι qualified σε αυτά για να ακολουθήσω τη σκέψη μου και να καταλήξω σε ένα «πιστεύω». Η λέξη αυτή είναι πολύ ισχυρή. Δεν μπορείς να κάνεις challenge σε αυτό που πιστεύει ο άλλος, ούτε να το αντιμετωπίσεις με επιχειρήματα, γιατί το «πιστεύω» είναι το τέλος. «Πιστεύω σε κάτι», άρα τέλος, εξ ορισμού. Οπότε πιο πολύ παρατηρώ απ’ ό,τι πιστεύω. Έχω κι εγώ ανάγκες αλλά μέχρι στιγμής δεν τις καλύπτω με τον Θεό -και όσο το λέω αυτό, χτυπάει από πίσω μου ένα καμπανάκι που μου λέει «Το νου σου». (γέλια) Κάπως έμαθα από μικρός να παίρνω δύναμη από ανθρώπους γύρω μου. Το ανθρώπινο μυαλό κάνει φοβερά πράγματα, μαγικά. Πράγματα που δεν μπορείς να εξηγήσεις πώς και αγγίζουν το μεταφυσικό. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι κάτι ανώτερο, ότι με το μυαλό του μπορεί να κάνει υπερβατικά πράγματα.

– Είπες πως η λέξη «πιστεύω» είναι το τέλος. Έχεις δικά σου «πιστεύω» στη μουσική που κάνεις;
Έχω ένα πιστεύω γενικότερο που έχει και μουσική προέκταση. Στη μουσική υπάρχει η φόρμα, ο τρόπος δηλαδή που θα ντύσεις κάτι και παίζει τεράστιο ρόλο, και η ουσία. Η οποία ουσία βρίσκεται από τη φόρμα πολλές φορές, αλλά η ουσία είναι η αλήθεια, αυτό που πραγματικά είσαι. Ό,τι κάνεις να είναι ειλικρινές και ουσιαστικό, για να καταφέρεις να το επικοινωνήσεις σε κάποιον άλλον. Το περιτύλιγμα είναι το μέσον για να συμβεί αυτό.

– Θα μπορούσες να επιλέξεις ανάμεσα σε φόρμα και χρώμα; Πώς προσεγγίζεις τη μουσική σου;
Το κάνω αναγκαστικά. Όταν παραδίδεις κάτι ολοκληρωμένο έχει και φόρμα και χρώμα και επιρροές και καταβολές. Σε ένα καλό σύστημα Τεχνητής Νοημοσύνης, που δεν έχω πειραματιστεί σε επίπεδο μουσικής, αν περιγράψεις πολύ καλά τη φόρμα και το χρώμα θα σου βγάλει ένα σωστό αποτέλεσμα, βασισμένο σε αυτό που του έγραψες. Η ουσία όμως, αυτό που μιλάει στην ψυχή δηλαδή, είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα. Η ουσία είναι αυτό που μια μηχανή δεν μπορεί να φτιάξει.

– Θα μας κατακτήσουν οι μηχανές;
Ποιος ξέρει… Η καταστροφή του ανθρώπινου είδος για να συμβεί είναι κάτι πολύ πιο απλό και εύκολο από το να χρειαστούμε μια μηχανή για να το κάνει. Ο τρόπος που ζούμε αυξάνει αυτές τις πιθανότητες, άρα, το θέμα είναι πώς να χρησιμοποιήσουμε τις μηχανές για να λύσουμε αυτό το πρόβλημα.

– Κάθε φορά που γράφεις μουσική ξέρεις προς τα πού βαδίζεις;
Ακόμη και για τη μουσική μου δεν είμαι απόλυτα σίγουρος, δεν γνωρίζω ακριβώς τι συμβαίνει. Από κάποιο σημείο και μετά, αισθάνομαι ότι ελέγχω αυτό που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή που γράφω, αλλά, ποιος ξέρει; Πιο πολύ σκέφτομαι το τι κάνω παρά ποιος είμαι.

– Το παιδί σου σε βοήθησε ή σε οδήγησε στο να σκεφτείς ποιος είσαι;
Η γέννηση σού ξεκλειδώνει κάτι που δεν το περίμενες, που δεν το ήξερες. Το “ακούς” να έρχεται, αλλά δεν το φαντάζεσαι. Ξαφνικά, σου δημιουργείται μια ουσιαστική ανιδιοτέλεια. Πριν από αυτό το γεγονός, έλεγα ότι ό,τι κάνουμε το κάνουμε για τον εαυτό μας, ακόμη και όταν βοηθάς κάποιον άλλον το κάνεις για να νιώσεις εσύ καλύτερα. Με το παιδί σου δεν το νιώθεις αυτό. Ενώ μπορούμε να πούμε ότι είμαστε “κουρδισμένοι” από τη φύση για να γίνει αυτό, ότι μπορεί και να το κάνεις γιατί είναι η “συνέχειά” σου, ως προς το παιδί, στο τέλος, δεν ισχύει αυτό. Συνειδητοποιείς, επίσης, για πρώτη φορά ότι είσαι φοβερά μόνος σου σε αυτή τη ζωή. Όχι από άποψη μοναξιάς, αλλά προς τις αποφάσεις που καλείσαι να πάρεις και τις ευθύνες που έχεις. Είναι, ίσως, η πρώτη φορά που κανένας άλλος δεν μπορεί να πάρει τη δική σου ευθύνη ή να σε συμβουλέψει. Οι αποφάσεις σου είναι δικές σου και δε χωράει αμφιβολία. Σε άλλες φάσεις της ζωής σου μπορεί να σκεφτείς «Ας εμφανιστεί κάποιος άλλος να πάρει την ευθύνη» ή «Να πάρει κάποιος άλλος την απόφαση για να με ελαφρύνει». Αυτό πλέον δεν το αναζητάς. Κανένας άλλος δεν μπορεί να το πάρει επάνω του εκτός από σένα.

– Έχεις φανταστεί πώς είναι ο ήχος του Σύμπαντος; Έχεις προσπαθήσει να τον συνθέσεις;
Αυτό προσπάθησα να κάνω στο “ΑΩ”, αυτή ήταν η κατεύθυνση. Νομίζω αυτός ο ήχος που λες έχει τα πάντα, ακόμη και το κενό. Και στο κενό μπορείς να ακούσεις.

– John Cage, 4:33;
Έχω πληρώσει εισιτήριο για να το ακούσω! (γέλια) Ήταν μεγάλη εμπειρία.

– Τι ένιωσες κατά τη διάρκεια;
Στο κενό βρίσκεις χρόνο για περισυλλογή. Όταν ταξιδεύω με το αεροπλάνο φοράω ακουστικά με noise cancellation, δε βάζω μουσική, κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να δω πόσο χρόνο θα αντέξω. Έχει τρομερό ενδιαφέρον. Αρχικά σκέφτεσαι τα πάντα αλλά μετά επικεντρώνεσαι στους χτύπους της καρδιάς σου, στην αναπνοή σου. Είναι σαν διαλογισμός. Στο Λονδίνο, όταν σπούδαζα, έρχεται ένας φοιτητής για να μας παρουσιάσει το διδακτορικό του επάνω στον John Cage. Ξεκινάει να μας μιλάει και στο τέλος μας λέει ότι θα παίξει το “4:33” σε διασκευή για πιάνο. Εγώ ήμουν ήδη “ζεστός” στο αντικείμενο και δίπλα μου ήταν ένας συμφοιτητής μου, με σκουντάει και μου λέει «Ρε μαλάκα, αυτός τι έπαθε;» (γέλια)

– Σου έχει τύχει κάτι αντίστοιχο σε live σου ή να σου πει κάποιος «Ρε συ, δεν καταλαβαίνω τη μουσική σου»;
Μου έχει πει μουσικός «Ωραίο τραγούδι αυτό ρε! Έχει νόημα», ενώ έχω βγάλει τέσσερις δίσκους. (γέλια) Έχω πολλά τέτοια ωραία. Έχουν μπει άνθρωποι σε live μου που δεν κατάλαβαν γιατί βρέθηκαν εκεί. Συμβαίνει όμως να έρθει και κόσμος, που κρίνοντάς τον αισθητικά, μου μιλάει στο τέλος και μου καταρρίπτει αυτά τα στερεότυπα. Υπέροχο. Μια τέτοια περίπτωση είναι πιο σπουδαία από το να πείσω τον μουσικό που σου είπα.

➪ Info

Theodore Live | Exclusive Solo Perfomance

Ωδείο Αθηνών • Νέα Σκηνή

Tετάρτη 20 & Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου
Ώρα έναρξης: 20:30

Περισσότερες πληροφορίες εδώ

Ανακάλυψε τον Theodore: Site | Spotify | Bandcamp | Facebook |  Instagram

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News