Οι The Mystery Lights δεν είναι απλά ένα ακόμα συγκρότημα που αντλεί έμπνευση από την ψυχεδελική μουσική των ’60s· καταφέρνουν να αναβιώνουν την ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής, ενώ ταυτόχρονα ενσωματώνουν σύγχρονα στοιχεία και ιδέες. Οι στίχοι τους άλλωστε δεν αναφέρονται σε κάποια λουλουδιασμένη αγάπη, αλλά στο εδώ και στο τώρα.

Καταπιάνονται με την αμφίθυμη ψυχοσύνθεση της εποχής μας, με έναν τρόπο που αντανακλά τη γενικότερη ένταση που επικρατεί στον πλανήτη. Δεν διστάζουν να μιλήσουν για θέματα «σκληρά» όπως οι γεωπολιτικές εντάσεις και τα πυρηνικά και να βυθιστούν ατρόμητα στη σκοτεινή λίμνη της ανθρώπινης ύπαρξης. Αυτή η αίσθηση της νευρικότητας και της ανασφάλειας που αποτυπώνεται στη μουσική τους, μοιάζει σα να αποτυπώνει με τρόπο μαεστρικό τον πυρήνα του τώρα, σε μια προσπάθεια να το ξορκίσει μέσα από σαμανικές μουσικές τελετές.

Επομένως, αν και πολλές μπάντες εκεί έξω προσπαθούν απεγνωσμένα να αναπαράξουν τους συναρπαστικούς garage-psych ήχους που καθόρισαν τη δεκαετία του 1960,  οι Mystery Lights το κάνουν πολύ ντρόμπρα. Είναι σαφές ότι η μπάντα έχει μελετήσει με θρησκευτική ευλάβεια αυτό που έκανε τα συγκροτήματα του παρελθόντος τόσο σπουδαία, απορροφώντας άριστα την πεμπτουσία του εναλλακτικού ροκ της δεκαετίας του ’60, καταφέρνουν αβίαστα να ενσωματώσουν τις επιρροές τους στον ήχο τους. Από συγκροτήματα  όπως οι Monks, Soft Machine, Television, Captain Beefhart, Country Joe & The Fish, αλλά και οι The Kinks, Lee Hazlewood, Spur, Silver Apples και οι The Nerves, οι καλιφορνέζοι σαϊκεντελάδες συνδυάζουν διάφορες αναφορές σε ένα σύγχρονο, εντυπωσιακό αποτέλεσμα.

Το νέο τους άλμπουμ Purgatory, που κυκλοφόρησε στις 13 Σεπτεμβρίου, είναι η πιο πρόσφατη απόδειξη της μουσικής τους δεινότητας. Με πιασάρικα riffs και groovy, καλειδοσκοπικά ηχοτοπία, που τονίζονται από μια lo-fi ευαισθησία που θυμίζει καλοκαίρι στην Καλιφόρνια, το Purgatory σε ταξιδεύει σε μια άλλη εποχή. Τα τραγούδια όπως το “Memories” σε μεταφέρουν σε μια ανέμελη μέρα στην παραλία, ενώ κομμάτια όπως το “Can’t Sleep Through the Silence” αναδεικνύουν την πιο σκοτεινότερη πλευρά της μπάντας.

Το Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου στο Gagarin, το ελληνικό κοινό θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει ζωντανά αυτή τη ψυχεδελική πανδαισία, σε μια βραδιά που υπόσχεται δυναμικά riffs και ανεβαστική garage-psych. Αν σας αρέσει λοιπόν η νεοψυχεδέλεια της εποχής του 2010 ή απλά το κλασικό DIY rock των 60s, αυτή είναι η νύχτα σας!

Με αφορμή την επερχόμενη συναυλία τους στην Αθήνα, οι Mystery Lights μίλησαν στο Olafaq για την αγάπη τους για την ψυχεδελική σκηνή και το νέο τους άλμπουμ Purgatory.

– Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, πηγαίνοντάς πίσω στην εποχή που οι The Mystery Lights πρωτοσυναντήθηκαν.
Το μακρινό 2004, όταν ήμασταν έφηβοι, ο La και εγώ ξεκινήσαμε το συγκρότημα με τον καλό μας φίλο και μπασίστα μας, Joe Della Mora. Ωστόσο – για περίπου μια δεκαετία διατηρούσαμε χαμηλό προφίλ, κυκλοφορώντας μόνο demos στο myspace και κάνοντας μόνο συναυλίες σε τοπικό επίπεδο στο Bay Area. Στη συνέχεια ο Joe ανέλαβε την οικογενειακή του επιχείρηση, ενώ ο La και εγώ μετακομίσαμε στη Νέα Υόρκη προκειμένου να αλλάξουμε σκηνικό. Μόλις βρεθήκαμε στη Νέα Υόρκη, αποφασίσαμε να αναστήσουμε το συγκρότημα και στρατολογήσαμε τους Alex Amini και Nick Pillot (ντράμερ στο πρώτο άλμπουμ των TML). Αφού γράψαμε το πρώτο μας άλμπουμ με την Wick Records (θυγατρική rock n rock εταιρεία της Daptone), ο Nick μετακόμισε πίσω στο LA αφήνοντάς μας χωρίς ντράμερ για την πολύμηνη περιοδεία που επρόκειτο να ξεκινήσουμε με τους Night Beats. Έτσι, ένας φίλος μας πρότεινε σε ένα παιδί από το Nashville, που προφανώς και ήξερε να παίζει, τον Zach Butler. Μετά από μια τηλεφωνική συνομιλία και μερικά βίντεο που μας έδειχνε τις ικανότητές του στα ντραμς, του βγάλαμε ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τη Νέα Υόρκη, επιβεβαιώνοντας αμέσως το ρόλο του ως τον νέο μας full-time ντράμερ. Το μόνο που έλειπε ήταν ένας σταθερός πληκτράς! Μετά από μερικούς εναλλασσόμενους πληκτράδες (που όλοι τους δεν έπαιζαν πραγματικά πλήκτρα), επιτέλους βρήκαμε αυτό που έλειπε από το­­ γκρουπ, την Lily Rogers! Αυτό μας φέρνει στην τρέχουσα μας σύνθεση: Mike Brandon κιθάρα/φωνητικά, LA Solano lead κιθάρα, Alex Amini μπάσο, Zach Butler τύμπανα και Lily Rogers στα πλήκτρα.

– Έχετε καταγωγή από την Καλιφόρνια, αλλά ζείτε στη Νέα Υόρκη εδώ και λίγο καιρό. Πιστεύεις ότι συνδυάζετε επιρροές και από τα δύο μέρη; Πώς έχει επηρεάσει η Νέα Υόρκη τον ήχο σας;
Τόσο η Νέα Υόρκη όσο και η Καλιφόρνια έχουν παίξει έντονο υποσυνείδητο ρόλο στον τρόπο που γράφουμε και παίζουμε. Αλλά σίγουρα μπορεί κανείς να διαπιστώσει και να ακούσει μια σημαντική αλλαγή στον ήχο από τότε που μετακομίσαμε στη Νέα Υόρκη. Ωστόσο, εξακολουθούμε να παραμένουμε πιστοί στις καλιφορνέζικες ρίζες.

– Ποια συγκροτήματα θα λέγατε ότι έχουν επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τον ήχο των The Mystery Lights;
Συγκροτήματα όπως οι Monks, Soft Machine, Television, Captain Beefhart, Country Joe & The Fish, The Kinks, Lee Hazlewood, Ultimate Spinach, Paul Martin, Spur, Silver Apples, Bo Diddley, The Music Machine, The Nerves – συγκροτήματα που επίσης έπαιξαν σημαντικό όλο στη δημιουργία του νέου μας άλμπουμ.

– Μιας και το ανέφερες, στις 13 Σεπτεμβρίου, πριν μερικές μέρες, κυκλοφόρησε το τρίτο άλμπουμ σας “Purgatory” και ακούγοντάς το, με εντυπωσίασε το γεγονός ότι συνεχίζει να διευρύνει τα όρια του ήχου σας. Τι σας ενέπνευσε να γράψετε το άλμπουμ και πώς προέκυψε η απόφαση της ονομασίας του δίσκου;
Το Purgatory είναι σε μεγάλο βαθμό εμπνευσμένο από τις επιρροές μας όπως οι Monks και ο Captain Beefheart. Στιχουργικά, αποφάσισα να ονομάσω τον δίσκο “Purgatory” επειδή μου φαίνεται ότι ταιριάζει πολύ. Αφορά την προσπάθεια να παραμείνεις σωστός σε αμαρτωλές καταστάσεις και να καταλάβεις αν θα μπορέσεις να βελτιωθείς ή αν θα αναγκαστείς να υποκύψεις στο σκότος. Αγαπώ πολύ τις σκιές. Ονομάσαμε το τραγούδι Purgatory και μετά σκεφτήκαμε ότι θα μπορούσαμε να ονομάσουμε και τον δίσκο έτσι, γιατί απλά μας έβγαζε νόημα. Κάτι ανάλογο κάναμε άλλωστε και με τον προηγούμενό μας δίσκο, Too Much Tension, καθώς εκείνη την εποχή ένιωθα ότι υπήρχε όλη αυτή η συζήτηση για τον πυρηνικό πόλεμο και όλα έμοιαζαν τόσο τεταμένα, οπότε έτσι και το Purgatory δεν ήταν προγραμματισμένο. Απλά έτυχε να «κολλάει».

– Το άλμπουμ συνοδεύεται από ένα μουσικό βίντεο. Ποια είναι η έμπνευση πίσω από το βίντεο και πώς ήταν η εμπειρία σας από τα γυρίσματά του;
Ήταν ξεκαρδιστικό. Η Lily Rogers και ο L.A. Solano σκηνοθέτησαν και επιμελήθηκαν το βίντεο. Είχαμε την ιδέα να βάλουμε τον διάβολο να πάει στη Νέα Υόρκη για να στρατολογήσει πολίτες, επιχειρώντας να τους παρασύρει στην κόλαση. Εμφανίζεται ένας ιερέας που βγαίνει από ένα κατάστημα εσωρούχων πίνοντας Fireball, ενώ ο διάβολος εμφανίζεται τότε και του δίνει ένα διαφημιστικό φυλλάδιο για την κόλαση. Είχε πολύ πλάκα η όλη διαδικασία.

– Η μουσική σας αγγίζει ποικίλα θέματα. Τι έχει επηρεάσει τη δημιουργία του προηγούμενου άλμπουμ σας, Too Much Tension!; Ο τίτλος του άλμπουμ μπορεί να ερμηνευτεί με διάφορους τρόπους.
Το Too Much Tension δημιουργήθηκε σε μια περίοδο αυξημένης έντασης στον πλανήτη, μεταξύ παγκόσμιων δυνάμεων όπως οι ΗΠΑ / Βόρεια Κορέα με το γαϊτανάκι της πυρηνικής απειλής. Είχαμε μια νέα εκλογική αναμέτρηση, η πυρηνική απειλή αιωρούνταν στον αέρα, κι ο κόσμος φαινόταν πολύ νευρικός – οπότε το Too Much Tension φάνταζε κατάλληλο για να περιγράψει τη συγκυρία.

– Οφείλω να ομολογήσω ότι το “Without Me” είναι το αγαπημένο μου τραγούδι από το άλμπουμ. Έχει μια διαχρονική αξία. Πώς προέκυψε η μελωδία του κομματιού; Θα μπορούσε πολύ άνετα να έχει γραφτεί στα 60s ή στα 70s, αλλά με μια πιο σύγχρονη πινελιά.
Έχει περάσει τόσος καιρός από τότε που γράφτηκε αυτό το κομμάτι που ειλικρινά μετά βίας θυμάμαι πώς προέκυψε! Λατρεύω τις μπαλάντες, και αυτό είναι σίγουρα ένα από τα πιο μπαλαντοειδή κομμάτια μας.

– Ο δίσκος θυμίζει ψυχεδελικό πάρτι της δεκαετίας του ’60. Γράφετε ή ηχογραφείτε τα τραγούδια σας με γνώμονα ένα μεγάλο venue με πολύ κόσμο ή για έναν πιο μικρό, πιο ζεστό χώρο;
Και τα δύο! Μας αγαπούν οι πιο μικρές, πιο ζεστές σκηνές, αλλά θα θέλαμε επίσης να μοιραστούμε αυτή την οικειότητα με μεγαλύτερα πλήθη. Προσωπικά μου αρέσει όταν οι καλλιτέχνες κάνουν τα μεγάλα venues να μοιάζουν μικρά, μοιάζει σχεδόν με κάποιου είδους μαγείας.

– Το Purgatory είναι το πρώτο σας μεγάλο project μετά το Too Much Tension το 2019. Έχετε πειραματιστεί περισσότερο ή έχετε πάρει κάποιο ρίσκο – είτε στιχουργικά, είτε ηχητικά, είτε συναισθηματικά – με το Purgatory σε σύγκριση με τις προηγούμενες σας κυκλοφορίες;
Τα πάντα προσεγγίζονται πολύ διαφορετικά σε αυτό το άλμπουμ. Έχει περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία κυκλοφορία, οπότε πολλές αλλαγές έχουν επέλθει εσωτερικά. Νομίζω ότι είμαστε λίγο πιο πειραματικοί. Δεν νομίζω ότι επιμένουμε σε έναν ήχο. Αυτό που θα καταλάβει ο κόσμος για τον δίσκο είναι ότι κάθε τραγούδι ακούγεται εντελώς διαφορετικό από το προηγούμενο. Τραγουδάω σε έξι διαφορετικά στυλ. Έχουμε ένα country τραγούδι, ένα ακουστικό τραγούδι, και έχουμε πιο σκοτεινά τραγούδια, καθώς και πιο διασκεδαστικά, ανάλαφρα τραγούδια. Είναι το πιο ποικιλόμορφο πρότζεκτ μας μέχρι σήμερα. Νομίζω ότι θα αρέσει περισσότερο στον κόσμο ακριβώς γι’ αυτό. Νομίζω ότι είναι λίγο πιο εύπεπτο. Δεν κολλάει στο φορμάτ όσων κάναμε μέχρι τώρα. Σίγουρα δεν ακούγεται καθόλου σαν τους δύο προηγούμενους δίσκους, κάτι για το οποίο ελπίζαμε και ότι θα εξελισσόμασταν σε μία πιο πειραματική κατεύθυνση.

– Πώς καταφέρνετε να ενσωματώσετε στον ήχο σας στοιχεία από το garage των 60s, το punk των 70s και των 80s; Δεν αυξάνει το ρίσκο στο να σας ονομάσει κανείς “throwback band”;
Απλά μεγαλώσαμε με πολλά από αυτά τα πράγματα, οπότε αναπόφευκτα έπαιξαν έναν επιδραστικό ρόλο, αλλά ποτέ δεν είπαμε «ας κάνουμε μια throwback μπάντα!». Απλά πιάσαμε τα όργανά μας και παίξαμε ό,τι μας έβγαινε φυσικά. Ακούμε διάφορα είδη από πολλές διαφορετικές εποχές, τα οποία παίζουν σημαντικό ρόλο στη μουσική μας. Αυτό είναι όλο.

– Υπάρχουν κάποια από τα νεότερα συγκροτήματα που σας αρέσουν και ανυπομονείτε να τα δείτε ζωντανά;
Δεν είμαι σίγουρος αν μπορούν να θεωρηθούν «νεότεροι» πλέον, αλλά σίγουρα οι Fat White Family έπαιξαν μια από τις αγαπημένες μας συναυλίες σύγχρονων καλλιτεχνών. Οι Bodega είναι επίσης μια πολύ καλή μπάντα για να δεις. Υπέροχη μουσική, απίστευτα ιδιοφυής, πνευματώδης και αυθεντική. Οι Night Beats είναι επίσης on fire αυτή τη περίοδο, ακούγονται καλύτερα από ποτέ, shout out to legend και goo dfriend Danny Lee Blackwell. Και φυσικά, μια από τις καλύτερες live rock n roll μπάντες στον κόσμο που μόλις έκανε ένα μεγάλο comeback, οι THE HIVES! Δεν είναι καινούργιοι σε καμία περίπτωση, αλλά θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι μετά από μια τόσο μακρά παύση. Επίσης οι Sacred Souls, οι Los Yesterdays, οι Old Lady, οι Licks, για να αναφέρω μερικούς, όλα νεότερα συγκροτήματα που αξίζει να τσεκάρετε σίγουρα. Οι Licks θα παίξουν στο Record Release show μας στις 13 Σεπτεμβρίου, είναι φοβεροί.

– Πώς θα περιγράφατε το live show σας; Τι μπορεί να περιμένει ο κόσμος που θα έρθει να σας δει στο Gagarin το Σάββατο, 28 Σεπτεμβρίου;
Να περιμένουν να περάσουν καλά! Προσπαθούμε να το κρατάμε ξέφρενο και διασκεδαστικό. Θέλουμε οι άνθρωποι να χορεύουν και να το ζουν. Ερχόμαστε με ένα άκρως δυναμικό set list, με απρόβλεπτες αλλαγές που θα κρατήσει τον κόσμο σε εγρήγορση και προσηλωμένο στην μουσική.

– Απ’ όσο γνωρίζω έχετε ξαναπαίξει στην Αθήνα. Πώς σας φάνηκε η πόλη; Πώς ανταποκρίθηκαν οι Αθηναίοι στον ήχο σας;
Η Αθήνα ήταν υπέροχη! Ο κόσμος είχε πολύ πλάκα. Περάσαμε υπέροχα, είμαστε ενθουσιασμένοι που θα επιστρέψουμε!

– Ποια είναι τα σχέδιά σας για το υπόλοιπο της χρονιάς;
Το νέο άλμπουμ “Purgatory” σε παραγωγή του Wayne Gordon κυκλοφορεί επίσημα στις 13 Σεπτεμβρίου από τη θυγατρική της Daptone, Wick records!

– Σας ευχαριστώ πολύ για αυτή τη συνέντευξη! Ο επίλογος ανήκει σε εσάς.
Ευχαριστούμε για την αγάπη!

➸ INFO:

The Mystery Lights
Live στο Gagarin 205
Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2024 // Gagarin 205 // Αθήνα

Special Guests: The Bonnie Nettles

Εισιτήρια

➸ Διαβάστε επίσης: Gizmo Varillas: «Η φύση με κρατάει προσγειωμένο και μου χαρίζει μια θετική προοπτική για τη ζωή»

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News