Όταν γνώρισα τον Θανάση πριν μερικά χρόνια, μου έκανε εντύπωση η καλή διάθεση που είχε πάντα, αυτή η μόνιμη αισιοδοξία. Μπορεί ο κόσμος γύρω μας να γκρεμιζόταν -κάποιες φορές κυριολεκτικά- και αυτός εμφανιζόταν σαν από μηχανής θεός με ένα χαμόγελο να μας πει ότι όλα θα πάνε καλά. Τα πράγματα σίγουρα πήγαν καλά γι’ αυτόν, αφού δημιούργησε την προσωπική του παράσταση που μετά τα απανωτά sold out του χειμώνα, βγήκε για καλοκαιρίνη περιοδεία. Μετά το Κηποθέατρο Παπάγου (28 Αυγούστου), θα ανηφορίσει και θα “βγει” στη Λάρισα, τα Ιωάννινα και τον Βόλο.

Τα Ιωάννινα είναι άλλωστε και ο τόπος που γεννήθηκε και μεγάλωσε, όπου κατά την εφηβεία του είχαν ανακαλύψει ένα άλλο ταλέντο του, αυτό του τρεξίματος. Για δύο χρόνια προετοιμαζόταν για αγώνες, όμως κάπως έτρεξε μακριά από όλο αυτό, έφτασε στην Αθήνα και στη συνέχεια μπήκε στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν. Μετά ήρθαν οι παραστάσεις, η τηλεόραση, το θεατρικό βραβείο “Δημήτρης Χορν” μέχρι να φτάσουμε στο σήμερα και στο “40 + βγαίνω”.

Η αστείρευτη ενέργειά του επί σκηνής, η φωνή του, η κινησιολογία του και ο τρόπος μου μεταμορφώνεται κάθε φορά είναι μερικά από τα πράγματα που χαρακτηρίζουν τον Θανάση Αλευρά. Όπως είπα αυτά είναι μερικά, γιατί στην πραγματικότητα είναι πολλά περισσότερα…

– 40 και βγήκες, λοιπόν… Σε όλη αυτή την πορεία έχεις μπει στις καρδιές πολλών ανθρώπων. Στη δική σου καρδιά τι έχει μπει τα τελευταία χρόνια; Ποιες ήταν οι στιγμές που έχουν χαραχθεί μέσα σου;
44 πια και βγήκα… Απλώς επειδή μας βρήκαν πολλά κατά την προετοιμασία αυτής της παράστασης, καθυστερήσαμε να βγούμε. Όπως γενικά καθυστερεί η δική μου γενιά να βγει και να πάρει τη θέση που της αξίζει. Αισθάνομαι πάρα πολύ δικαιωμένος, χορτασμένος απ’ όλα αυτά που έχω ζήσει μέσα από το θέατρο και την τηλεόραση. Έχω πάρει πάρα πολύ αγάπη από πολύ νωρίς και την κρατάω μέσα μου αυτή την αγάπη όλων αυτών των χρόνων. Αισθάνομαι ότι έχω δημιουργήσει πολύ ισχυρούς δεσμούς με το κοινό που έρχεται και με ακολουθεί. Με αγαπάνε σαν φίλο τους και σαν δικό τους άνθρωπο. Αυτό είναι μεγάλη ευλογία να το ζεις, γιατί κάνουμε ένα επάγγελμα που είναι πολύ στον “αέρα”, οπότε δεν ξέρεις στα αλήθεια τι προσφέρεις. Πολλές φορές με πιάνουν τα υπαρξιακά μου και αναρωτιέμαι “προσφέρω κάτι;”. Όταν οι άνθρωποι έρχονται και σου λένε “με έχεις βοηθήσει σε δύσκολες στιγμές” “με έχεις κάνει να χαμογελάσω” “με έχεις κάνει να σκεφτώ αλλιώς”, όχι απαραίτητα εγώ. Μπορεί να είναι ο ρόλος που παίζω κάθε φορά. Λέω “ναι, κάτι κάνεις απλώς δεν φαίνεται”. Αυτό κρατάω μέσα στην καρδιά μου και αν υπήρχε κάποιος λόγος για να σταματήσω τώρα το θέατρο, είμαι ήδη πολύ χορτασμένος και πολύ ειλικρινά μπορώ να σου πω ότι το εφηβικό μου όνειρο, το έχω εκπληρώσει.

– Ποια είναι η πιο δύσκολη συνθήκη που έχεις αντιμετωπίσει;
Πολλές φορές είμαστε αναγκασμένοι να παίξουμε σε συνθήκες που δεν είμαστε καλά είτε σωματικά, είτε ψυχικά. Είχα χάσει δικούς μου ανθρώπους και το πρωί έπρεπε να πάω να τους αποχαιρετήσω και το βράδυ να είμαι πολύ “ζωντανός”, πολύ αστείος, πολύ δυνατός. Έχω παίξει με σπασμένο πόδι, έχω παίξει με πυρετό και σε άλλες δύσκολες συνθήκες. Αυτές είναι οι δύσκολες στιγμές, γιατί δεν κάνεις μία εργασία γραφείου που έχεις τη δυνατότητα να πάρεις αναρρωτική άδεια. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό, δεν συμφωνώ. Πάντα θεωρείται -και νομίζω ότι είναι κάτι παλαιακό- ότι πάνω απ’ όλα είναι η παράσταση. Τώρα, σε αυτή την ηλικία που είμαι, πιστεύω ότι πάνω απ’ όλα είναι ο άνθρωπος. Αν το σώμα σου ζητάει “βοήθεια” κάποιες φορές, πρέπει να το ακούσεις γιατί θα το πληρώσεις αργότερα. Αυτές είναι οι δύσκολες στιγμές. Όταν αναγκάστηκα να παίξω, ενώ ήμουν αδύναμος είτε ψυχικά, είτε σωματικά και πίεσα τον εαυτό μου να το κάνει κάτι που πια δεν το πολυδιαπραγματεύομαι. Αν υπάρχει σοβαρός λόγος, δεν θα πάω στην παράσταση.

– Πώς βλέπεις τον εαυτό σου μέσα από την επαγγελματική σου πορεία όλων αυτών των χρόνων; Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να έχεις κάνει διαφορετικά;
Όχι. Έχω εκπλαγεί με τον εαυτό μου. Έχω κάνει τόσο πράγματα που όταν ξεκινούσα δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτό το σύμπαν του θεάτρου έχει τόσα παράλληλα σύμπαντα ταυτόχρονα. Δεν θα άλλαζα τίποτα. Όχι, γιατί τα έκανα όλα σωστά, αλλά γιατί κάθε φορά πήγαινα εκεί που ήθελα. Δεν μετανιώνω για κάτι. Νιώθω πολύ χορτασμένος, δεν μου λείπει κάτι.

– Πώς φαντάζεσαι τον Θανάση σε κάποια χρόνια ή σε 20 χρόνια από σήμερα; Τι θα ήθελες να κάνει; Που θα ήθελες να είναι;
Με φαντάζομαι να εργάζομαι λίγο, στοχευμένα πολύ και να ταξιδεύω τον κόσμο. Έχω καταλάβει ότι η ζωή μας είναι πολύ μικρή και εμείς είμαστε περιστατικοί. Όσο και να εργαστείς πια, έτσι όπως ζούμε πάντα κυνηγάμε κάτι. Εγώ κοιτάζω να ζω λιτά, χωρίς πολλές δεσμεύσεις γύρω μου και να ανοίγομαι, γιατί αυτό που μου αρέσει τώρα είναι να περνάω ποιοτικό χρόνο με τον εαυτό μου και με τους φίλους μου. Έχω εργαστεί πάρα πολύ, non-stop, 24 χρόνια πια. Θέλω να ταξιδεύω και αν μετά από 20 χρόνια τα έχω καταφέρει, να έχω ένα σπίτι στη θάλασσα και να έρχονται οι φίλοι. Με πολύ κόσμο δεν μπορώ να με φανταστώ. Με φαντάζομαι με πολύ λίγους και με πολλούς συγγενείς.

– “40 + βγαίνω”, λοιπόν! Πώς σου ήρθε η ιδέα για την παράσταση; Τι έχεις πάρει από αυτή μέχρι στιγμής και τι σημαίνει για εσένα;
Η ιδέα ξεκίνησε όταν έκλεινα τα 40 και επειδή έβλεπα γύρω μου όλα αυτά τα αφιερώματα “20 χρόνια Φοίβος”, “30 χρόνια Καίτη Γαρμπή”, εμείς οι ηθοποιοί κάθε σεζόν αλλάζουμε ρεπερτόριο, δηλαδή τα έργα μας ή τα σουξέ μας ας πούμε περνάνε και χάνονται μέσα στην ιστορία. Ένας τραγουδιστής μπορεί να έχει 10 τραγούδια και με αυτά να πορευτεί μία ζωή. Έτσι με μία αστεία και σατιρική διάθεση είπα ότι θα κάνω κι εγώ ένα αφιέρωμα στον εαυτό μου “40 χρόνια Θανάσης Αλευράς” και με αφορμή τη δική μου ιστορία, θα αφηγηθώ την ιστορία της γενιάς μου. Επειδή αισθάνομαι ότι κλείνει ένας μεγάλος κύκλος, ότι κλείνει μία εποχή, ήθελα αυτές τις 4 δεκαετίες να τις συγκεντρώσω και σαν παρατηρητής να αφηγηθώ την ιστορία μας. Συγκέντρωσα το υλικό μου, τις κασέτες μου, τα τραγούδια, τις μνήμες μου και έκανα αυτή την επετειακή παράσταση. Για μένα αυτή η παράσταση είναι η αρχή ενός νέου δικού μου κύκλου, που αυτό το σύνθετο θέαμα που δεν είναι ούτε μουσικό πρόγραμμα, ούτε θεατρική παράσταση, εμπερικλείει όλα τα είδη, είναι κάτι που με εκφράζει πολύ αυτά τα χρόνια και σκέφτομαι να εξελίξω τα επόμενα χρόνια. Η επόμενη παράσταση θέλω να είναι ένα πολύ άναρχο πράγμα, μετά από την ιστορία που διηγούμαι τώρα. Θέλω κάθε φορά να μιλάω γι’ αυτά που εγώ θέλω να μιλήσω και να είμαι απαλλαγμένος από αυτά που θέλουν να πουν οι συγγραφείς των θεατρικών έργων, οι σκηνοθέτες και να μην μιλάμε για τα προβλήματα των ρόλων. Θέλω να μιλήσω για το τώρα.

– Άρα αυτός είναι ο νέος κύκλος που θέλεις να ανοίξεις.
Ναι, λιγότερο θέατρο και να το κάνω μόνο από ανάγκη ψυχική. Θέλω να κάνω το δικό μου “μαγαζί” ας πούμε.

– Μέσα στην παράσταση περιγράφεις πολλά παιδικά βιώματα και πολλές αναμνήσεις. Ποιο είναι το δικό σου highlight που θες να μοιραστείς από αυτά;
Η παράσταση ήθελα να έχει μία παιδική ενέργεια. Ήμασταν πολύ χαρούμενα παιδάκια, εμείς, η γενιά του ‘80. Όλη η παράσταση νομίζω ότι έχει όλη την αθωότητα και την παιδικότητα εκείνων των χρόνων. Εγώ αυτό που κρατάω είναι ότι το παιχνίδι, η χαρά, η αθωότητα και η ανεμελιά που έζησα μέχρι την ενηλικίωσή μου, δεν νομίζω ότι θα την ξαναδεί σύντομα η ανθρωπότητα. Σαν γενιά “xennials”, γιατί οι ερευνητές μας έχουν κατατάξει δεν ξέρω αν το ξέρεις. Λένε ότι δεν ξέρουμε που ανήκουμε, αυτό είναι το χαρακτηριστικό μας. Ζήσαμε μία αναλογική παιδική ηλικία, δεν είχαμε τηλέφωνο. Λέγαμε στους γονείς μας “γεια, θα έρθω στις 9”, αν γυρνούσες στις 9 αλλιώς θα έβγαιναν να σε ψάξουν. Από την άλλη, είχαμε μία ψηφιακή ενηλικίωση. Οπότε, όταν έχεις ζήσει και το πριν και τώρα, δεν μπορείς να ξεχάσεις το πριν. Δεν μπορώ να ξεχάσω ότι τρέχαμε στα δέντρα και κατέληξα να πηγαίνω στο νοσοκομείο με υπερκόπωση από το παιχνίδι. Όλο αυτό συνέβη στα Γιάννενα, είμαι παιδί της επαρχίας. Αυτό λοιπόν ως highlight, αυτή την αθωότητα και την χαρά που είχαμε σαν παιδάκια του ‘80.

– Ποιες είναι οι στιγμές που βγαίνει στην επιφάνεια ο παιδικός σου εαυτός τώρα;
Βγαίνει πολύ όταν παίζω θέατρο. Εκεί ξεχνάς ηλικίες, είναι αυτό που παιδικό πράγμα που έχεις το να “βγω να παίξω” και να που το έκανα και επάγγελμα με έναν τρόπο. Δεν σταμάτησα να “παίζω”. Μεγαλώνοντας οι ευθύνες σε βαραίνουν, η εποχή έχει αλλάξει, αλλά δεν μας συμφέρει να χάσουμε την επαφή μας με το παιδικό μας κομμάτι. Εγώ έχω την τύχη μέσα από την εργασία που κάνω να το εξασκώ κάθε μέρα αυτό. Αυτό δεν θέλω να το χάσω. Δεν με συμφέρει! (γέλια!) Μετά αν χαθεί το παιδάκι, βαραίνεις και τα βλέπεις όλα δύσκολα. Η ζωή είναι πάρα πολύ σύντομη, θέλει αντίσταση.

– Πώς βλέπεις τον εαυτό σου την τρέχουσα δεκαετία;
Με μεγάλη κυκλοθυμία. Δεν έχουμε ζήσει και λίγα… Ξέρεις, αυτά τα τελευταία χρόνια μετακινείται μέσα μας κάτι πάρα πολύ σοβαρό, η έννοια της ασφάλειας. Όταν ο άνθρωπος νιώσει ότι δεν είναι ασφαλής, βγαίνουν πολύ άσχημα ένστικτα. Βγαίνει θυμός, βγαίνει φόβος και ο φόβος μπορεί βγάλει στην επιφάνεια την βία. Με τον κορωνοϊό, τους εγκλεισμούς και με όλα αυτά που συμβαίνουν σε παγκόσμια κλίμακα, είμαστε λίγο ταραγμένοι. Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω. Απλώς αισθάνομαι ότι επειδή έχω ένα κομμάτι φύσει αισιόδοξο μέσα μου, πάντα βρίσκω τρόπο όλον αυτό τον φόβο που παίρνω απ’ έξω, να τον μεταβολίζω.

– Εσένα ποιοι είναι φόβοι σου;
Παρόλο που μου αρέσουν οι αλλαγές και μου αρέσει να ζω πολλά πράγματα, τις φοβάμαι κιόλας. Οπότε να άλλη μία αντίσταση. Εργάζομαι με τον εαυτό μου, ώστε να μη φοβάμαι τις αλλαγές, γιατί χωρίς αλλαγή θα ζεις πάντα αυτό που ζεις τώρα. Δεν μου αρέσουν όλα αυτά που ζω τώρα, έχω ακόμη πράγματα να αλλάξω.

– Όπως;
Να μη φοβάμαι να εγκαταλείψω τη χώρα, τις σχέσεις, τους δεσμούς. Τα βαρίδια που αποκτάμε μεγαλώνοντας, θέλω να τα σπάω.

– Ενέχει νομίζω ένα είδους βόλεμα αυτό που λες. Όλοι μας βολευόμαστε σε κατάστασεις και το ξεβόλεμα είναι το πιο δύσκολο.
Ναι, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Είμαστε άνθρωποι και θέλουμε ασφάλεια. Αυτό είναι μεγάλο έργο, μπορεί να αξίζει και μία ζωή να εργάζεσαι πάνω σε αυτό. Όταν νιώθεις ότι κάτι έχει τελειώσει να έχεις το θάρρος να φύγεις στο άγνωστο και να μην έχεις κανένα εχέγγυο. Εγώ ίσως θα μπορούσα να το κάνω λίγο πιο εύκολα, γιατί δεν έχω οικογένεια. Καταλαβαίνω ότι όσο λιγότερες υποχρεώσεις έχεις, μπορεί να είναι πιο εύκολο να το κάνεις. Ωστόσο, πιστεύω ότι έχει να κάνει με τον άνθρωπο και τις πεποιθήσεις του. Εγώ εργάζομαι πάνω σε αυτό, γιατί βλέπεις ότι βιώνουμε μία εποχή που δεν μπορείς να έχεις καμία σταθερότητα και ασφάλεια. Η ζωή έτσι κι αλλιώς, δεν μπορεί να σου υποσχεθεί κάτι τέτοιο. Οπότε πρέπει να είμαστε έτοιμοι για οτιδήποτε κι αν έρθει. Αυτό είναι προσωπική εργασία με τον εαυτό σου. Δεν θα στη δώσει κανείς…

– Τι σε ενοχλεί περισσότερο σήμερα;
Ότι όλα γίνονται για τα λεφτά… Έχει χαθεί η ποίηση. Αυτό που κοιτάς τον ουρανό και λες “σήμερα είμαι, αύριο μπορεί να μην είμαι”. “Ας απολαύσω το τώρα και ας μην σκεφτώ τι θα κάνω μετά, τι θα γίνει του χρόνου“. Αυτό. Επειδή παρασύρομαι κι εγώ από αυτό, προσπαθώ να μην “λερωθώ” από αυτή την πανδημία. Τρέξιμο, λεφτά, ένα άγχος για το “τίποτα”. Γι’ αυτό προσπαθώ να ζω λιτά και χωρίς πολλές δεσμεύσεις από επίπλαστες ανάγκες. Ούτε σπίτι θέλω να έχω πάνω από το κεφάλι μου, ούτε θέλω να έχω ένα καλό αμάξι, ούτε παρακολουθώ την μόδα κάθε χρόνο. Κάπως από αυτά διασώθηκα σαν παιδί του ‘80. Ξέρεις τι ωραία ελευθερία είναι αυτή;

– Τι σε έχει καθορίσει από τη δεκαετία του ‘80 και δεν θα το άλλαζες ποτέ;
Δεν ξέρω αν ήταν τόσο η εποχή ή ο δικός μου κύκλος, γιατί υπήρχε μεγάλη ασυδοσία τότε, τη δεκαετία του ‘80 από εκεί ξεκίνησαν όλα. Επιχορηγήσεις, κλεψίματα, μας έπιασαν λίγο στον ύπνο. Εκεί πατήσανε. Ως δεκαετία όμως, είχε μία τιμιότητα, ένα κομμάτι ηθικό και εμένα αυτό με έχει προγραμματίσει σαν άνθρωπο. Νομίζω ότι ό,τι κάνω, το κάνω με αυτό ως άξονα. Με μία ηθική απέναντι στους ανθρώπους, στη ζωή, στην φύση, στη δουλειά, κάπως κοιμάμαι καλά τα βράδια ακόμα.

– Ποια είναι τα ελπιδοφόρα σημεία της εποχής από τα οποία αντλείς δύναμη;
Τα νέα παιδιά. Βλέπω τη βαφτιστήρα μου και το περιβάλλον της. Είναι μοντέλα πολύ εξελιγμένα και πιστεύω πάρα πολύ σε αυτά. Δεν έχει να κάνει με την εξυπνάδα -που τα data τους είναι πιο ενημερωμένα- έχουν και ένα κομμάτι ενσυναίσθησης για τα πράγματα, που εμείς κάπως το χάνουμε όσο μεγαλώνουμε. Στα παιδιά πάντα θα την βρίσκω την ελπίδα, στους μεγάλους ποτέ! (γέλια!)

– Ποιο είναι το δικό σου απάγκιο;
Η θάλασσα, το τρέξιμο, οι φίλοι μου, η μουσική, η ποίηση, η πίστη μου… Έχω πολλά μέρη που πάω και φορτίζω, όταν συμπαρασύρομαι και ξεφορτίζω.

– Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με το τρέξιμο;
Αυτό με το τρέξιμο έχει μεγάλο παρελθόν. Στην εφηβεία, όταν ήμουν 14 βρέθηκα να κάνω πρωταθλητισμό χωρίς να το καταλάβω. Είχε έρθει μία επιτροπή στο σχολείο που “ψαρεύανε” τότε ταλέντα και θεώρησαν από κάτι αγώνες που κάναμε ότι ήμουν ταλέντο στον αθλητισμό. Είχα όντως ένα ταλέντο εκεί. Όμως, βρέθηκα χωρίς να το καταλάβω να προετοιμάζομαι 2 χρόνια για αγώνες. Τελικά, αφού δεν το συνέχισα, κατάλαβα ότι όλη αυτή η “εκπαίδευση” με προετοίμαζε για τον πρωταθλητισμό του θεατρικού στίβου. Μου έφτιαξε χαρακτήρα που μάλλον τον χρειαζόμουν για να κατέβω στη μάχη του θεάτρου, γιατί είναι μεγάλος στίβος και αυτός. Είχα παρατήσει το τρέξιμο όλα αυτά τα χρόνια, ώσπου έσπασα το πόδι μου. Τότε πιέστηκα πάρα πολύ ψυχολογικά. Ήταν η φάση εκείνη που έπρεπε να πάρω αποφάσεις, να κάνω κάποιες αλλαγές στην ζωή μου και κάπως έτσι βγήκα στον δρόμο σχεδόν από απόγνωση. Το σώμα μου το ξαναθυμήθηκε και εγώ είδα πόσο με βοηθάει. Τότε έβαλα στόχο να κατέβω στον Μαραθώνιο, που ήταν ένας παιδικός στόχος που δεν είχα πραγματοποιήσει τότε και τον έκανα πραγματικότητα στα 40. Το τρέξιμο είναι ο χρόνος που αφιερώνω εγώ στον εαυτό μου, γιατί το τρέξιμο των μεγάλων αποστάσεων δεν έχει να κάνει τόσο με σωματική άσκηση, είναι ένα είδος διαλογισμού. Μου “σετάρει” όλη την χρόνια και με κρατάει σε μία καλή φυσική κατάσταση.

– Πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό αυτό που κάνεις, γιατί απ’ ότι αντιλαμβάνομαι με αυτόν τον τρόπο φροντίζεις τον εαυτό σου ψυχικά και σωματικά. Γενικά υπάρχει η τάση να φροντίζουμε τους άλλους και να παραμελούμε τον εαυτό μας.
Ναι. Κι όταν δεν είσαι καλά δεν μπορείς να προσφέρεις επί της ουσίας, τίποτα. Τίποτα σε επίπεδο συναισθηματικό. Εγώ βρήκα το τρέξιμο. Είμαι σίγουρος πια ότι ο άνθρωπος είναι μία μηχανή που η άσκηση επιβάλλεται. Δεν γίνεται μόνο να έχεις ωραία μαλλιά και ωραία ρούχα. Θέλει το σέρβις του το σώμα. Θέλει την άσκησή του. Θέλει τις αλλαγές του. Είμαι υπέρ της άσκησης πολύ. Μέσα από το τρέξιμο έχω καταφέρει να εμπνεύσω αρκετό κόσμο και μου αρέσει πάρα πολύ αυτό. Με ένα καλό παράδειγμα μπορείς να μετακινήσεις τη ζωή κάποιου.

– Ποιες είναι οι μετακινήσεις που θεωρείς ότι χρειαζόμαστε ως κοινωνία;
Θα πρέπει να δώσουμε χρόνο στο εαυτό μας. Εργαζόμαστε πάρα πολύ και δεν απολαμβάνουμε ούτε τη ζωή μας, ούτε τα παιδιά μας, ούτε τον χρόνο μας. Κάπως θα πρέπει να βρούμε μία πατέντα να μην εργαζόμαστε πολύ. Τώρα θα μου πεις ότι κάνουμε και δύο και τρεις δουλειές για να μπορέσουμε να βγάλουμε πέρα. Δεν ξέρω… Πήγαινε πίσω στα Γιάννενα αν είναι ακριβή η πόλη, πήγαινε πίσω στο χωριό. Εμένα μου αρέσει εδώ, όχι επειδή μου αρέσει η πόλη, είναι ότι εδώ μπορώ να κάνω αυτό που θέλω. Αν μπορούσα να κάνω αυτό που θέλω και κάπου αλλού, θα έφευγα τώρα που έχω κάνει και έναν κύκλο ζωής. Νομίζω ότι γενικά θέλουμε χρόνο πάντως.

– Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;
Τα σχέδιά μου είναι να πάω διακοπές! (γέλια!) Τα σχέδια μου είναι να ξανασυναντήσω την παρέα του Φοίβου, γιατί θα κάνουμε έναν δεύτερο κύκλο επεισοδίων στα “Νούμερα”. Θα επαναλάβω την παράσταση στο Vox, κάνοντας κάποιες αλλαγές. Πέρσι αιφνιδιάστηκα τόσο ευχάριστα! Έμεινε απ’ έξω αρκετός κόσμος που δεν μπόρεσε να την δει. Είχαμε λίγες παραστάσεις και υποχρεούμαι μέσα μου να το επαναλάβω και μετά έχει ο Θεός, θα δούμε…

➪ Ταυτότητα Παράστασης:

«40 + βγαίνω», Θανάσης Αλευράς

Μαζί του η Ιdra Kayne και ο Jerome Kaluta

Κηποθέατρο Παπάγου στις 28 Αυγούστου
Λάρισα-Κηποθέατρο Αλκαζάρ στις 29 Αυγούστου
Ιωάννινα-Θέατρο ΕΗΜ-Φρόντζου στις 6 Σεπτεμβρίου
Βόλος-Δημοτικό Θέατρο Νέας Ιωνίας στις 11 Σεπτεμβρίου

Σκηνοθεσία: Φωκάς Ευαγγελινός

Συντελεστές:

Μουσική Επιμέλεια: Αντώνης Σκόκος
Ηχοληψία: Γιάννης Παξεβάνης, Θράσος Αμπατζής
Σχεδιασμός Φώτων: Περικλής Μαθιέλλης
Artwork: Κωνσταντίνος Γεωργαντάς
Σχεδιασμός Video: Παντελής Μάκκας
Φωτογραφίες: Ρούλα Ρέβη
Ενδυματολογική Επιμέλεια: Γιώργος Σεγραδάκης
Φωνητική Διδασκαλία: Αμαλία Βίνος

Εισιτήρια για το Κηποθέατρο και την υπόλοιπη περιοδεία στο ticketservices.gr