Ο Χάρης Χιώτης, όμως, με έχει σκλαβώσει κανονικότατα. Αρχικά, με το συναισθηματικά εμπλουτισμένο και αριστοτεχνικά δουλεμένο παίξιμό του στα Νούμερα του Δεληβοριά στην ΕΡΤ -μακράν, για εμένα, ο Χάρης Γαμμάτος είναι ο πιο καλογραμμένος χαρακτήρας του σήριαλ. Ύστερα, με την ανατρεπτική του παρουσία στην λαϊκή, κλισεδιάρικη, αλλά όχι απογοητευτική παράσταση «Σεσουάρ για Δολοφόνους», στην οποία ανέβασε τον πήχη και αυτό φάνηκε στο θερμό χειροκρότημα του κοινού, όχι μόνο την στιγμή της υπόκλισής του, αλλά και κατά την διάρκεια του έργου.

Λαστ μπατ νοτ λιστ, όμως, ο Χάρης Χιώτης με σκλάβωσε με το πόσο gentleman και γενναιόδωρος είναι -εδώ, επιτρέψτε μου να μην προσδιορίσω κάτι παραπάνω εδώ. Κατά την άποψή μου, είναι ένας ηθοποιός που δεν θα πάψει να μας απασχολεί τα επόμενα χρόνια. Η υποκριτική παλέτα του έχει όλα τα χρώματα, η ενασχόλησή του με την τέχνη συμβαίνει επισταμένα εδώ και χρόνια, δηλαδή δεν τον «έβγαλε» ο Δεληβοριάς άξαφνα ένα πρωί και, επίσης, το ότι τολμά να καταβυθίζεται στην ψυχή του, διατηρώντας υψηλά επίπεδα χιούμορ και σαρκασμού, αποδεικνύει την ευφυία του.

Πίστευα ανέκαθεν πως η μεγαλύτερη υπερδύναμη είναι ο συνδυασμός της εξυπνάδας με την τρυφερότητα. Σπάνιος. Όπως ο Χάρης Χιώτης, που έδωσε συνέντευξη και φωτογραφήθηκε μια ηλιόλουστη μέρα του Νοέμβρη στου Ψυρρή. Αυτό το φως ας αποτελέσει βάλσαμο για τις μουντές μέρες του χειμώνα που μάλλον μπήκε για τα καλά.

– Το επάγγελμα του ηθοποιού, Χάρη, σε φέρνει πιο κοντά στην Κόλαση ή τον Παράδεισο;

Πιστεύω ότι όλα τα επαγγέλματα σε φέρνουν εκεί που θες, αναλόγως με την αγάπη, την αφοσίωση και το πάθος που τους βάζεις. Αγαπώ πολύ την δουλειά αυτή του ηθοποιού, μου φέρνει χαμόγελο, χαρά, με φέρνει κοντά στην ευτυχία και με βοηθά σε όλες τις υπόλοιπες περιστάσεις και ασχολίες της ζωής και της καθημερινότητάς μου.

– Ποιες είναι μερικές από τις άλλες ασχολίες, δηλαδή;

Οτιδήποτε περιβάλλει την πραγματικότητά μου. Ξέρεις, η δουλειά που έχω διαλέξει δεν μου προσφέρει τόσο πίεση, όσο χαρά και αυτό σίγουρα με βοηθά. Ιδανικά, η μέρα μου θα ήθελα να ξεκινά αραχτά το πρωί, με χρόνο μπροστά μου, χρόνο που διεκδικώ: πρωινό, καφές, ήρεμο άνοιγμα ματιών. Μετά έχουν τρέξιμο οι μέρες. Ωραίο τρέξιμο.

– Πού μένεις;

Μένω στο Νέο Κόσμο, στην Αθήνα. Και κατάγομαι από εδώ.

– Τα καλοκαίρια πού πας συνήθως;

Πετριές, Άγιοι Απόστολοι, λίγο έξω από το Αλιβέρι, στην Εύβοια πέρασα τα περισσότερα καλοκαίρια της ζωής μου με τους γονείς μου. Κάποιοι φίλοι πολύ κολλητοί έχουν νοικιάσει ένα σπίτι στο ίδιο χωριό, αλλά τα καλοκαίρια μου αρέσει να ανακαλύπτω και νέα μέρη. Όσο μπορώ, το κάνω.

– Πιστεύεις στο Κάρμα, στην μοίρα, την συνάντηση των συνθηκών και των άστρων;

Πιστεύω πάντα ότι η ζωή ξέρει καλύτερα. Πού σε πηγαίνει, πού σε οδηγεί. Να πηγαίνεις μαζί της.

– Το’ χεις πάθει και με έρωτα, με σχέση; Ή μάλλον, αλλάζω ερώτηση. Τι μετράει, τελικά, περισσότερο σε μια σχέση;

Μια σχέση δεν παίζεται μόνο στο πόσο ωραία χημεία υπάρχει σεξουαλικά και συναισθηματικά, αλλά και στο πώς κολλάνε και ταιριάζουν στο παζλ τα κολλήματα και τα κόμπλεξ του ενός με αυτά του άλλου. Εκεί παίζεται το παιχνίδι, εκεί δημιουργείται η πίστα και το πόσο δύσκολη ή επικίνδυνη γίνεται έχει σε μεγάλο βαθμό να κάνει με το δέσιμο των κολλημάτων και των αμηχανιών του ενός με τον άλλον.

– Τα δώρα της ζωής σου ποια θεωρείς πως είναι;

Οι άνθρωποί μου, οπωσδήποτε. Οι φίλοι μου, ας πούμε, με κάνουν να αισθάνομαι όμορφα, μου παίρνουν την καταπίεση. Είτε με έναν καφέ στο χέρι και βόλτα, είτε ένα τηλέφωνο, είτε έξω ένα βράδυ στα μπουζούκια. Με έχουν αγκαλιάσει πολύ όμορφα και θέλω να κάνω κι εγώ το ίδιο με αυτούς, όσο μπορώ.

– Σου έχει στερήσει κάτι η ζωή μέχρι στιγμής στα 34 σου χρόνια;

Πέρσι, ξεκουράστηκε ο πατέρας μου. Αυτό ήταν μια από τις μεγαλύτερες φοβίες μου.

– Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και συνέβη. Κάτι για το οποίο δεν μπορείς να προετοιμαστείς, μπορείς να το αντιμετωπίσεις μόνο την στιγμή που θα σου έρθει.

Ξέρεις, θέλω οι δικοί μου άνθρωποι να είναι καλά. Να είναι ασφαλείς και ωραίοι. Όταν έφυγε ο πατέρας μου, βίωσα ένα γκρέμισμα. Για ένα διάστημα έχασα λίγο το κέντρο μου κι εμένα, και χρειάστηκε να πάρω τον χρόνο μου, να το φιλτράρω, να ξαναβρώ τον εαυτό μου.

– Ποιος είναι αυτός ο εαυτός τελικά;

Η πορεία μας είναι μια αέναη αναζήτηση του εαυτού μας. Όλες οι μάσκες που αναγνωρίζουμε στον έξω από εμάς κόσμο, είμαστε εμείς. Μέσα σε όλο αυτό το αχανές που συμβαίνει εκεί έξω, πρέπει να ταυτοποιούμε ποιοι είμαστε και να καθορίζουμε πώς θέλουμε να συμπεριφερόμαστε.

– Χάρη, διαβάζεις;

Πολύ. Ακόμα και αν δεν είναι ακριβώς βιβλίο (αν και έχω βάλει στόχο να διαβάζω μέσα στον χρόνο μερικά οπωσδήποτε), θέλω να κρατάω και να ξεφυλλίζω κάτι. Είμαι πιστός αναγνώστης της Σχεδίας.

– Τι έλεγες και τι έκανες δεκαπέντε χρονών;

Πολλά και διάφορα, αλλά σίγουρα έλεγα και για το θέατρο. Μιλούσα για αυτό. Πιάστηκα, κάπως, και χέρι χέρι με την αδερφή μου, την Αγνή, και προχωρήσαμε παρέα. Μεγαλώνοντας άρχισα να βρίσκω περισσότερη δύναμη. Δηλαδή τώρα που βρίσκομαι σχεδόν 20 χρόνια μετά τα 15, συνεχίζω να το αγαπάω αυτό το πράγμα, αυτήν την δουλειά, αλλά αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι το χάος και το αχανές που υφίσταται το αντιμετωπίζεις, το αγχολύνεις, δεν σου δημιουργεί ψυχοσωματικά και αυτοάνοσα.

– Τι άλλες δουλειές έχεις κάνει;

Ντελίβερι με πόδια σε καφέ και βέβαια όλα τα πόστα του θεάτρου: ταξιθεσία, λίγο ταμείο, χειριστής κονσόλας, ηλεκτρολογικές εργασίες, τα πάντα!

– Θυμάσαι κάποια παράσταση που σε καθόρισε και σου άνοιξε έναν κόσμο;

Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα στο θεατρικό εργαστήρι του δημοτικού σχολείου όπου πήγαινα. Άνοιξε ένας κόσμος, θέλω να πηγαίνω κάθε Σάββατο, να είμαι με τα άλλα παιδιά και να δούμε αν μπορεί να γίνει και παράσταση στο τέλος της χρονιάς. Κατά τα άλλα, μου αρέσει να βλέπω θέατρο, να καμαρώνω τις δουλειές που γίνονται, και φυσικά τους συναδέλφους.

– Έχεις κάποια όρια ως προς τι θα κάνεις και δεν θα κάνεις επί σκηνής ή σε ένα γύρισμα; Τύπου «αυτό δεν το κάνω».

Η λέξη λοριο, μεγαλώνοντας, αποκτά όλο και μεγαλύτερη αξία μέσα μας. Τα όριά μας είναι αυτά που δηλώνουν μέχρι πού αντέχει ο χαρακτήρας μας και ο οργανισμός μας να φτάσει. Στη δουλειά μας, από την άλλη, τα όρια είναι για να ξεπερνιούνται και να μας βοηθά αυτό να γνωρίζουμε καλύτερα τους εαυτούς μας. Από την άλλη, απέναντι σε κάτι ακραίο, πιθανά να πω στοπ.

– Περισσότερο ακραίο θα θεωρούσες να παίξεις με τον Σεφερλή ή να παίξεις γυμνός;

Το ακραίο και το οριακό είναι εφήμερες έννοιες. Η απάντηση σε σχέση με αυτά δίνεται πάντα την στιγμή που τίθενται. Τίθενται πραγματικά, εννοώ.

– Για πες για τα Νούμερα…Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;

Πρόκειται για μια ευλογημενη συγκυρία. Πέρασα casting για τον ρόλο και, μετά από λίγο καιρό, χτύπησε το τηλέφωνό μου. Είπα κατευθείαν ναι, φυσικά, τρελάθηκα από χαρά.

– Γιατί, πιστεύεις, κάνει τόση επιτυχία;

Γιατί οι άνθρωποι που την δημιουργούν και την στήνουν είναι χαρούμενοι. Γιατί κάθε ένας είναι μάγκας στην δουλειά του και στον τομέα του. Όλοι στο γύρισμα γινόμαστε μια αγκαλιά. Λέμε πάμε να ερωτευτούμε, να χορέψουμε, να δοκιμάσουμε, να γουστάρουμε. Τώρα, μάλιστα, που γνώρισα και προσωπικά τον Φοίβο Δεληβοριά, αισθάνομαι δικαιωμένος που μου άρεσαν τόσο πολύ τα τραγούδια του κι οι ιστορίες τους. Είναι ο άνθρωπος που μπορείς να κάτσεις μαζί και να πεις τον πόνο σου, να ακούσεις τον δικό του, ύστερα να γελάτε ατελείωτα…Είναι καταπληκτικός.

– Για τα φετινά σήριαλ, γενικά, τι λες; Για το τηλεοπτικό γίγνεσθαι;

Η τηλεόραση είναι μέρος της δουλειάς μας. Δεν έχω δει, η αλήθεια είναι, πάρα πολλή τηλεόραση. Ούτε σπίτι έχουμε συσκευή, αν και λέμε πια να βάλουμε. Με χαροποιεί που γίνονται δουλειές και δίνεται δουλειά σε πολύ κόσμο, και νέο κόσμο. Δεν μιλώ, μάλιστα, μόνο για ηθοποιούς, αλλά και σε άλλους επαγγελματίες, τεχνικούς, ας πούμε. Συμβαίνει, δε, κάτι χαρμόσυνο φέτος: ο κόσμος έχει αγκαλιάσει τις παραστάσεις, αλλά και τις σειρές. Ο κλάδος μας το είχε ανάγκη, ματώσαμε δυο χρόνια με την καραντίνα.

– Απολαμβάνεις το γεγονός ότι είσαι περισσότερο αναγνωρίσμος.

Είναι πάρα πολύ ωραίο, αλλά περισσότερο το αντιμετωπίζω ως μέρος της δουλειάς.

Έχεις κάνει στην ζωή σου κάτι που να το έχεις μετανιώσει; Κάτι βαρύ; Κι ας το έχεις ξεπεράσει…

Ήμουν παιδάκι κι είχα ζητήσει από τον Άη Βασίλη να μου φέρει ένα δώρο, συγκεκριμένα μια ποδοσφαιρική εμφάνιση, στολή ξέρεις. ΑΕΚ είμαι, αφού ρωτάς, αλλά τότε ήθελα του Ολυμπιακού. Οι γονείς μου δεν ήταν πολύ καλά οικονομικά, είχαν κάνει όμως τα αδύνατα δυνατά και μου είχαν πάρει μόνο την φανέλα. Αντέδρασα υπερβολικά, ήθελα όλη την στολή, αισθάνθηκα αδικία, δεν μπορούσα να καταλάβω. Αυτό έχει γράψει μέσα μου. Νομίζω ότι στενοχώρησε τους δικούς μου πολύ…

Κι όταν κατάφερες να έχεις τα δικά σου χρήματα, πήρες ολόκληρη την στολή, Χάρη;

Μπα! Πήρα άλλα πράγματα, που με έκαναν χαρούμενο και τα είχα περισσότερη ανάγκη. Με τα πρώτα δικά μου καλά λεφτά, πήρα αυτήν την μηχανή με την οποία ήρθα σήμερα στο κέντρο να σας συναντήσω.

➭ Ο Χάρης Χιώτης, εκτός από τα Νούμερα (Παρασκευές στην ΕΡΤ), πρωταγωνιστεί και στην θεατρική παράσταση Σεσουάρ για Δολοφόνους (Τε-Κυ, Θέατρο Λαμπέτη). Είναι ένας εκ των συνιδρυτών της δραστήριας θεατρικής ομάδας Repente Arts.

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News