Η Σαβίνα Γιαννάτου κατεβαίνει σχετικά βιαστική τις σκάλες του Μεγάρου Μουσικής. Βρίσκεται εκεί για πρόβες με την παράσταση του Δημήτρη Μαραγκόπουλου και της Έλλης Παπακωνσταντίνου “Περσεφόνη”, στην οποία η Σαβίνα γίνεται η Δήμητρα, σκέτη γη, χώμα και δύναμη, μητέρα και αγκαλιά. Διψά να μιλήσει για αυτήν την δουλειά, αλλά και για τις επικείμενες εμφανίσεις της στο Θέατρο Άλσος τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο. Περισσότερο διψώ εγώ να τη ρωτήσω για αυτά και για άλλα, για όσα την καθόρισαν ως ερμηνεύτρια, ως γυναίκα και άνθρωπο, για τα πρώτα της μαγικά βήματα στο τραγούδι, για τον τρόπο που προσλαμβάνει την πραγματικότητα εκτός νεραϊδόκοσμού της. Την ακούω να μιλά και κατευθείαν ανάβουν μες στο κεφάλι μου οι θεσπέσιες καταλήξεις της στην “Περιμπανού”, οι μελωδικές ανάσες της στα μελοποιημένα ποιήματα του Καρυωτάκη από την Πλάτωνος, η αισθαντικότητά της στη Ρόζα Ροζαλία και στο Χρυσαλιφούρφουρο της Λιλιπούπολης. Είναι δύσκολο και ωραίο να συναντάς ανθρώπους που, με το έργο τους, έχουν σημαδέψει την ζωή τους.

Δεν μπορώ να γράψω τίποτε περισσότερο σε αυτόν τον πρόλογο για την Σαβίνα Γιαννάτου. Η λέξη «πανέμορφη», με την πλήρη σημασία της λέξης, αυτήν που πιάνει τα μέσα και τα έξω, μου φαίνεται ότι αρκεί, για τώρα.

– Στην παράσταση «Περσεφόνη», εσύ γίνεσαι η Δήμητρα και αυτό το βρίσκω μαγικό, τόσο ταιριαστό με την ιδιοσυγκρασία σου.
Ξεκινήσαμε να ασχολούμαστε με όλο αυτό πριν από την πανδημία. Με είχε πάρει τηλέφωνο ο Δημήτρης Μαραγκόπουλος που τον ξέρω πάρα πολλά χρόνια, από τον καιρό της Λιλιπούπολης. Είχαμε συνεργαστεί και στο παρελθόν, αλλά όχι για ένα έργο τέτοιας κλίμακας. Την Ελλη Παπακωνσταντίνου δεν την γνώριζα παρά μόνο μέσα από ότι είχα διαβάσει για την δουλειά της. Για μένα η «Περσεφόνη» είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον επειδή θα αντιμετωπιζόταν ο μύθος μ έναν τρόπο ανοιχτό τόσο σκηνοθετικά όσο και μουσικά. Μάνα-Κόρη Ζωή-Θάνατος έρωτας-θάνατος θηλυκό-αρσενικό φύση-οικολογική καταστροφή… Κάναμε πρόβες κατά τις οποίες αυτοσχεδιάζαμε συνεχώς, πάνω σε επιλογές του Δημήτρη και σε κείμενα που μας έδινε η Έλλη. Με την πανδημία σταματήσαμε και ξαναβρεθήκαμε ύστερα. Αλλάξαν κάποια πρόσωπα, στην αρχή ήταν να έχουμε δύο Δήμητρες, μια πιο κλασική και μια πιο σύγχρονη, έμεινε μία. Η Άννα Σμέρου, ένα νέο κορίτσι, είναι η Περσεφόνη, τη γνωρίζω τώρα, είναι ανοιχτή και διαθέσιμη να δοκιμάζει πράγματα. Τραγουδάει, ας πούμε, κουβαλώντας ένα ολόκληρο καδρόνι ή με το κεφάλι κάτω ανάποδα. Της αρέσει να δοκιμάζεται… Το ίδιο και ο Ilya Algaer, ο μπάσος, ο Πλούτωνας. Ήρθε μία μέρα προτείνοντας ένα δικό του κείμενο, μετά έπαιξε κόντρα μπάσο, μετά φλάουτο, μετά βοήθησε στα videos, γιατί υπάρχουν live videos επί σκηνής… Επίσης ο Ερμής, ο Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, έφερε ένα τρομπόνι, έπαιξε βιολί, έφερε κι άλλα στοιχεία: τις πολεμικές τέχνες. Το βρίσκω πάρα πολύ όμορφο όλο αυτό, να δίνεσαι σε ένα έργο, σε μια δουλειά από την αρχή. Να είσαι ανοιχτός, να προτείνεις.

-Εσύ είσαι ανοιχτή; Παίρνεις πρωτοβουλίες;
Αισθάνομαι αρκετά ανοιχτή, ναι. Εντάξει, όχι στα πάντα, στην ζωή μου. Στη δουλειά μου έχω το εξής: αν δεν μου ζητήσουν κάτι, δεν το κάνω. Δηλαδή, αν δεν καταλάβω ότι ο άλλος επιθυμεί να ανοιχτώ, περιμένω. Διότι, επειδή κάνω αυτό που κάνω, τους αυτοσχεδιασμούς εννοώ, μπορεί να υπερβάλω, αν κάνω ό, τι μου κατεβαίνει στο κεφάλι.
Αυτό, δεν το θέλω… Όταν ενθουσιάζεσαι, δε, πάρα πολύ με αυτό που κάνεις, μπορείς, άθελά σου, να τον καταπιέσεις τον άλλον με όσα κάνεις, αυτό το έμαθα μες στα χρόνια.

-Για τις εμφανίσεις στο Άλσος πώς αισθάνεσαι; Έχουμε καιρό να σε δούμε σε αντίστοιχη συνθήκη. Τη νιώθω ως επιστροφή σου στο stage.
Εγώ το φοβάμαι λίγο, γιατί από ένα σημείο και μετά έβλεπα ότι το κοινό που έρχεται στις συναυλίες μου, δεν ερχόταν στις μουσικές σκηνές. Έτσι, απομακρύνθηκα από αυτές. Ξέρεις τι συμβαίνει; Η συναυλία ξεκινάει στις 20:00, στις 21:00, σχετικά νωρίς δηλαδή, το λάιβ σε μουσική σκηνή συνήθως ξεκινάει πολύ πιο αργά. Παίζει ρόλο, τι είναι το κοινό που θέλει να σε ακούσει, τι συνήθειες έχει, τι ηλικία.. Δεν έχω εικόνα , τελευταία κάνω πολύ διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικούς χώρους. Αν και βλέπω ότι το κοινό, πια, είναι και νεότερων ηλικιών, λόγω του Internet.

-Έχεις πει ότι ήθελες να γίνεις κλασική κιθαρίστα. Τι έγινε με αυτό;
Μελετούσα, έπαιζα, πράγματι. Είχα έναν φίλο τότε που έπαιζε φλάουτο και με είχε επηρεάσει πολύ στο ότι η κιθάρα δεν είναι όργανο ορχήστρας. Παλιά, υπήρχαν αυτές οι πεποιθήσεις, τους κιθαρίστες τους είχαν βάλει εκεί στην δεκαετία του 80, να αναγνωρίσουν ξανά τα πτυχία τους, κάτι τέτοιο θυμάμαι, γιατί δεν δέχονταν ότι η κιθάρα είναι ένα όργανο ισότιμο με το βιολί, με το όμποε…Φαντάσου δηλαδή τους μπουζουξήδες πως τους έβλεπαν! Σε ηλικία λοιπόν 13, 14 χρονών δέχθηκα αυτό το μπαράζ από έναν άνθρωπο που είχε πολύ καλές προθέσεις και δεν ήταν ούτε μαμά, ούτε μπαμπάς, κάναμε παρέα. Και ναι, με επηρέασε. Σιγά σιγά, σταμάτησα να μελετάω. Εντάξει, δεν πειράζει. Αυτά που συμβαίνουν στην ζωή και σε πάνε σε άλλους δρόμους δεν είναι αναγκαστικά χειρότερα.

-Ο δίσκος με τα ποιήματα του Καρυωτάκη, οι ερμηνείες σου εκεί, ίσως είναι τέλεια απόδειξη αυτού που λες! Πώς δουλέψατε με την Λένα Πλάτωνος για αυτό το πρότζεκτ;
Ο δίσκος αυτός είχε ηχογραφηθεί πριν το Σαμποτάζ, αλλά κυκλοφόρησε αργότερα, από φόβο της εταιρείας, ξέρεις, ότι ήταν ένας δύσκολος δίσκος. Προσέγγισα τον Καρυωτάκη μέσω της Λένας. Τα πρώτα τραγούδια που έγραψε ήταν για το Τρίτο Πρόγραμμα, για εκπομπές ποίησης. Έτσι προέκυψε ο Καρυωτάκης. Είχα τραγουδήσει εγώ και η Νένα Βενετσάνου. Μετά, σκέφτηκε η Λένα να τα δισκογραφήσει, άρεσαν τα κομμάτια και στον Χατζιδάκι πάρα πολύ και, αρκετό καιρό μετά, καταλήξαμε να συνεργαζόμαστε πάνω σε αυτό. Είχε μια τρομερή ευκολία η Λένα στο να συνθέτει. Της ήταν φυσικό. Καθόταν στο πιάνο, έβαζε το βιβλίο με τα ποιήματα μπροστά της και μελοποιούσε, τόσο απλά. Στο «Μόνο» ήμουν μπροστά, το έφτιαξε μέσα σε μισή ώρα. Είναι ταλέντο αυτό.

-Τι εννοείς με την φράση «προσέγγισα μέσω της Λένας τον Καρυωτάκη»;
Η Λένα ήθελε έναν συγκεκριμένο τρόπο έκφρασης για να ειπωθούν αυτά τα τραγούδια και το ζήτησε απολύτως συγκεκριμένα. Ήθελε μια εκφραστικότητα στην φωνή που εγώ τότε δεν διέθετα. Οποιαδήποτε έκφραση συναισθήματος στο τραγούδι, τότε, μου φαινόταν υπερβολή. Ήμουν 20 χρόνων. Οπότε τα δουλέψαμε τα τραγούδια σχεδόν συλλαβή-συλλαβή. Έχω δυο τρεις τρόπους να τοποθετήσω την φωνή μου: η φωνή του στήθους σαν να μιλάμε, η πιο “κλασική”, η φωνή που έχει μέσα ανάσα και θυμίζει νέο κύμα κάπως. Έτσι, ζητούσε ας πούμε η Λένα σε μια συγκεκριμένη κατάληξη, η φωνή μου να έχει αέρα, να είναι “αχνή”, σε άλλα σημεία να μοιάζει περισσότερο με κλασικό τραγούδισμα, να έχει “βιμπράτο”, πιο αιθέρια… και ούτω καθεξής…Από εκεί προέκυψε η όποια δική μου εκφραστικότητα στην ερμηνεία του Καρυωτάκη, από την καθοδήγηση και την επιμονή της Λένας. Μπορώ να σου πω ότι έμαθα να τραγουδάω μέσα από την μελέτη αυτών των τραγουδιών.

-Κάποια χρόνια μετά, συνεργάστηκες και με τον Δημήτρη Λάγιο. Πώς προέκυψε αυτό;
Είχαμε μιλήσει κάποια στιγμή. Είχα πάει σπίτι του, είχε παίξει στο πιάνο, αλλά δεν είχαμε καταλήξει σε κάποια συνεργασία. Έμεινε στον αέρα, δεν θυμάμαι λεπτομέρειες. Όμως, αργότερα όταν δεν ήταν καλά και νοσηλευόταν, με πήραν τηλέφωνο από την δισκογραφική εταιρεία και μου είπαν ότι ο Δημήτρης θέλει να τραγουδήσω στον συγκεκριμένο δίσκο με τους αδερφούς Κατσιμίχα και τον Νταλάρα. Έπειτα, τραγούδησα και στο «Ίνα τι», έναν άλλο δίσκο που είχε κάνει, με κείμενα θρησκευτικά. Θυμάμαι ότι είχα βρεθεί σε πολύ περίεργη θέση, ο δίσκος λεγόταν «Ερωτική πρόβα στον Θάνατο» και ο ίδιος ήταν στο νοσοκομείο. Είχε γράψει τους στίχους ενώ δεν γνώριζε ότι ήταν άρρωστος. Σαν να το είχε προαισθανθεί. Τελικά ονομάστηκε “Ερωτική πρόβα”.

-Μπήκες στην διαδικασία σκέψης σε σχέση με εμπορικό τραγούδι;
Όχι. Ποτέ. Τώρα που το σκέφτομαι όταν μου έστειλαν τα τραγούδια του Δημήτρη Λάγιου να διαλέξω, διάλεξα τα πιο “αντιεμπορικά”.

-Γιατί πιστεύεις συμβαίνει αυτό;
Έτσι δουλεύουν τ’ αυτιά μου. Εκεί με πάει από μόνο του. Διαλέγω τα αντι-ραδιοφωνικά κομμάτια
Γενικά ότι έχω πει πιο «εύκολο», είναι επειδή μου ζητήθηκε και είπα «ας το πω, δεν πειράζει, εντάξει». Έχω πει κατα καιρούς διάφορα που μπορεί να μην με ενθουσιάζουν, ή μπορεί να μην συμφωνώ ίσως με τους στίχους, αλλά δεν γίνεται, δεν ζω σε μία γυάλα…

-Άρα, δεν σε ενδιέφερε, δεν σε ενδιαφέρει το σουξέ;
Όχι, με ενδιαφέρει να υπάρχω. Αλλά το σουξέ όχι, καθόλου. Χαίρομαι όταν ξέρω ότι τραγουδούν τα τραγούδια της Λένας, από τον δίσκο Σαμποτάζ, ας πούμε. Η όταν όλα τα παιδιά, ας πούμε, ξέρουν τη Ρόζα Ροζαλία. Μου αρέσει αυτό, αν και από πριν δεν το υπολόγιζα καθόλου. Μου αρέσει όταν τυχαίνει, όταν συμβαίνει ο κόσμος να αγαπάει κάτι που αγαπάω κι εγώ. Κι επίσης, δεν έχω αισθανθεί ποτέ αδικημένη στη δουλειά μου.

-Ήσουν πάντα έτσι;
Ναι. Από τα 13. Από την εφηβεία και μετά, δηλαδή. Εννοώ ότι στα 13 μου, μου πρότειναν να τραγουδήσω τραγούδια της Μελανί ή παρόμοια, μεταφρασμένα στα ελληνικά. Είπα όχι κι ήμουν 13. Είχα άποψη, δηλαδή. Ήξερα τι ήθελα.

-Ποιο είναι το υπέδαφος αυτού; Πώς είχες διαμορφωθεί; Ας πούμε…είχες ερωτευτεί στα 13;
Ναι, ή, μάλλον δεν ξέρω αν είχα ερωτευτεί ακριβώς, αλλά όπως ήμουν στα 13 αισθάνομαι ότι είμαι και τώρα. Δεν έχω αλλάξει, έτσι νιώθω. Δεν εννοώ ότι το μυαλό μου δουλεύει σαν δεκατριών χρονών, αλλά ότι ο βασικός μου πυρήνας διαμορφώθηκε τότε. Και παρέμεινε. Ας πούμε, ακούω ακόμα την μουσική που άκουγα και τότε: Jethro Tull, Pink Floyd, Διονύση Σαββόπουλο (το βρώμικο ψωμί ή το περιβόλι του τρελού), Leinard Cohen, Elton John (τα παλιά του), αναγεννησιακή μουσική.

-Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
Μεγάλωσα στην Αθήνα. Οι γονείς μας κι εμείς, οι δύο αδερφές. Με τον πατέρα μου, και εγώ και η αδερφή μου είχαμε μια καταπληκτική σχέση. Με την μαμά μου είχα από πολύ πολύ μικρή, σύγκρουση, βέβαια, σιγά σιγά αμβλύνθηκε αυτό και η σχέση μας τώρα πια είναι τελείως διαφορετική. Μας έδωσε πολλά η μητέρα μας, αυτό δεν έχει να κάνει με το αν είναι μια σχέση συγκρουσιακή. Διαμορφώθηκα μέσα από τους τρεις τους, εννοώ και την αδερφή μου, η οποία ήταν πρότυπο για μένα μετά τον πατέρα μου.

-Και τι έλεγες πως θα κάνεις όταν μεγαλώσεις;
Ζωγράφιζα. Ζωγράφιζε κι η μάνα μου. Η σχέση μας, είχε και αυτό το στοιχείο. Υποστήριζε όλο το καλλιτεχνικό, και τα της μουσικής, και αυτό είναι εξαιρετικό. Εκτιμούσε αληθινά αυτό που έκανα, δεν ένιωθα ότι μίλαγε σε ένα μωρό παιδί, αλλά σε έναν νέο καλλιτέχνη. Δηλαδή, μου έδινε να καταλάβω γιατί της άρεσε κάτι και πόσο το πίστευε. Και το παιδί, ξέρεις, το νιώθει αυτό.
-Η πρώτη μεγάλη έξοδος από τον οικογενειακό ιστό πότε και πώς συνέβη;
Αν εννοείς πότε έφυγα από το πατρικό μου, δικό μου σπίτι νοίκιασα 25 χρονών. Ήταν μια γκαρσονιέρα απέναντι από το σπίτι μου (γέλια). Ήταν λίγο τυχαίο, όμως. Έψαχνε σπίτι η αδερφή μου και είχε εντοπίσει αυτό το οποίο, όμως, δεν της άρεσε. Ήταν πολύ φθηνό, πήγα το είδα, μου άρεσε και το πήρα εγώ.

-Εικοσιπέντε ετών, η Σαβίνα φαντάζομαι ήξερε καλά τι είναι. Μια μουσικός, μια τραγουδίστρια…
Δεν είμαι πολύ σίγουρη, ζοριζόμουν. Μέχρι να πάρω απόφαση ότι εγώ ζω από αυτήν την δουλειά πέρασαν πολλά χρόνια. Στα 32, περίπου, νομίζω ότι ήμουν σε θέση να λέω «κάνω αυτό, είμαι αυτό». Ότι δηλαδή ζητάω δουλειά, δεν περιμένω να μου έρθει κάτι. Άργησα να πω ότι έχω δικαίωμα να είμαι τραγουδίστρια. Αλλά, φυσικά, δεν γίνεται να κάθεσαι να περιμένεις πότε και ποιος θα σου πει να κάνεις κάτι. Θες να ζεις από αυτό ή δεν θες;

-Άλλη δουλειά έχεις κάνει στην ζωή σου;
Είχα κάνει στα 19 μου λίγη δημοσιογραφία. Για έναν χρόνο δούλεψα σε μια εκπομπή της ΕΡΤ που λεγόταν «Παράθυρο στον κόσμο», ήταν της Πέλυς Κεφάλα Καρακατσάνη, τότε. Δεν μου ταίριαξε ως δουλειά, κι ας ήταν εντάξει τα γραπτά μου. Όμως, το να πάω να πάρω συνέντευξη ήταν κόλαση για μένα, με δυσκόλευε. Από την εκπομπή έφυγα όταν κάναμε τον Καρυωτάκη. Όταν δηλαδή επέστρεψε για τα καλά η μουσική στη ζωή μου, το άφησα το άλλο εντελώς. Όπως επίσης παράτησα και την σχολή μου, γιατί ήμουν στο Οικονομικό της Νομικής στη Θεσσαλονίκη. Δεν πήγαινα να δώσω εξετάσεις ούτως ή άλλως και, κάποια στιγμή, πήρα απόφαση ότι τέρμα. Δεν το μετάνιωσα ευτυχώς ποτέ, παρότι θα μπορούσα και να το έχω μετανιώσει, γιατί ένα πτυχίο όλοι λένε ότι χρειάζεται…

-Δεν έχεις μετανιώσει για τίποτα στην ζωή σου;
Όχι, δεν ισχύει. Θα ήθελα πολύ να έχω την δυνατότητα να τραγουδάω παλιά μουσική, αναγεννησιακή, μπαρόκ. Ενώ μ’ αρέσει πολύ, δεν το σπούδασα, υπάρχει μια συγκεκριμένη τεχνική που δεν την έχω.

-Να το κάνεις φέτος! Πιστεύεις ότι μπορούμε ανά πάσα στιγμή οι άνθρωποι μπορούμε να αποφασίζουμε για τις ζωές μας και να τις διαμορφώνουμε σύμφωνα με τα όνειρά μας;
Ανά πάσα στιγμή; Μακάρι, τι να πω… Η αλήθεια είναι ότι, πλέον, έχω μπει τόσο πολύ μες στο αυτοσχεδιαστικό και ότι με ικανοποιεί αυτό που κάνω, που μάλλον δεν με πειράζει τελικά το ότι δεν τραγουδάω παλιά μουσική. Υπάρχουν τόσοι που το κάνουν τόσο καλά. Είναι πολλά που δεν έχω κάνει: θεωρητικά στη μουσική ας πούμε… Αυτό ίσως κάτι δείχνει για μένα, ότι αφήνω τα πράγματα στην μέση, δεν ξέρω. Όχι όλα φυσικά. Προφανώς, δεν αφήνω στη μέση αυτά που, ναι μεν μου αρέσουν πολύ, αλλά και ξέρω ότι πρέπει να τα κάνω επειδή έχουν προγραμματιστεί από άλλους να γίνουν…πρέπει κάποιος άλλος να κάνει το πρόγραμμα…

-Έχεις πληγώσει; Έχεις πληγωθεί;
Φυσικά. Έχω πληγώσει άθελά μου. Συνήθως δεν το καταλαβαίνεις. Αυτό το καταλαβαίνεις όταν κάποιος πληγώνει εσένα, όταν το κάνεις εσύ σε κάποιον, δεν το καταλαβαίνεις. Ετσι νομίζω.

-Έχεις πέσει πατώματα; Έχεις κλάψει πικρά, να βλέπεις τα κλάματα στις χούφτες;
Η τάση μου δεν είναι να πέφτω στα πατώματα. Αν πέσεις, έπεσες, εντάξει, δεν ελέγχονται όλα, αλλά μεγάλωσα με την τάση να τα αντιμετωπίζω αυτά. Προέρχομαι από μία οικογένεια που είχε αυτή την προσέγγιση στα πράγματα, δηλαδή, να μην κολλάμε και πάρα πολύ με κάποια πράγματα, να πάμε μπροστά, να έχουμε χιούμορ, να κοροϊδεύουμε και τον εαυτό μας. Φυσικά και αισθάνομαι, αλλά απαιτώ από τον εαυτό μου να αντιμετωπίζει αλλιώς τα πράγματα. Όσο μπορώ, τέλος πάντων..

-Έχεις αισθανθεί τυχερή στην ζωή σου;
Ναι, σε σχέση με την δουλειά μου κυρίως. Συγκυρίες, δηλαδή, που δεν ήταν εναντίον μου. Έχω μάθει και να τις εκτιμώ.

-Άρα, θα σε έλεγες αισιόδοξη;
Δεν είμαι κι απαισιόδοξη.Έχω και φόβους. Προσπαθώ να έχω μια αίσθηση της πραγματικότητας. Επίσης, δεν προσέχω και τόσο πολύ. Νομίζω καμιά φορά ότι κάποια πράγματα είναι στον αυτόματο, μέχρι να καταλάβω ότι δεν είναι. Καμιά φορά, έχω την αίσθηση ότι όλα είναι αθάνατα και θα προχωρούν. Μέχρι που έρχεται η ζωή και σου δείχνει ότι δεν…

Πού θα δούμε, λοιπόν, την Σαβίνα Γιαννάτου αυτή την εποχή;

Στην «Περσεφόνη», στο Μέγαρο Μουσικής για μία μόνο παράσταση:

Μουσική σύνθεση
Δημήτρης Μαραγκόπουλος

Σύλληψη, Λιμπρέτο, Σκηνοθεσία
Έλλη Παπακωνσταντίνου

Πρωταγωνιστούν
Δήμητρα: Σαβίνα Γιαννάτου
Ερμής: Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος
Περσεφόνη: Άννα Σμέρου
Πλούτωνας: Ilya Algaer

*24 και 25 Φεβρουαρίου, η παράσταση παρουσιάζεται και στην Ελευσίνα

Στο Θέατρο Άλσος

Πέμπτη, 8 – 15 – 22 – 29 Φεβρουαρίου: “maTERRA”
με τους Primavera en Salonico

Τρίτη, 5 – 12- 19 – 26 Μαρτίου: “Πάω να πω στο σύννεφο”
με τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι
Συμμετέχει ο Τάσος Μισυρλής

Η προπώληση ξεκίνησε!

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News