Ο Σαΐντ Αουίτα είναι ένας από τους σπουδαιότερους αθλητές του Μαρόκου και ένας από τους κορυφαίους δρομείς μεσαίων αποστάσεων όλων των εποχών. Γεννημένος στις 2 Νοεμβρίου 1959 στη Μαροκινή πόλη Κενίτρα, ο Αουίτα ξεχώρισε από νωρίς για τις εξαιρετικές του επιδόσεις στους στίβους. Συγκεκριμένα ήταν δρομέας ημιαντοχής και αντοχής (μεσαίων και μεγάλων αποστάσεων). Κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στον δρόμο των 5000 μέτρων στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 και έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής στο ίδιο αγώνισμα τρία χρόνια αργότερα. Κατέχει επίσης ένα χρυσό μετάλλιο σε παγκόσμιο πρωτάθλημα κλειστού στίβου (1989) και 4 σε Μεσογειακούς Αγώνες. Εξίσου σημαντικά ήταν και τα ρεκόρ του: κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ στα 1500 μέτρα (3.29,46), στα 2000 μ. (4.50,80), στα 3000 μ. (7.29,45) και δύο φορές στα 5000 μ. (13.00,40 και 12.58,39). Ο Αουίτα υπήρξε ένας από τους πρώτους Άραβες αθλητές στην ιστορία που απέκτησε παγκόσμια φήμη. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο Αουίτα χειρουργήθηκε στο πόδι και μετά από αυτό οι γιατροί του τον συμβούλευσαν να βάλει τέλος στην αθλητική του σταδιοδρομία για λόγους υγείας. Μετά από μερικές αποτυχίες σε αγώνες ο Αουίτα αποφάσισε να εγκαταλείψει τον στίβο. Σήμερα ζει στο Ορλάντο της Φλόριντα.
Στη συνέντευξη του Θανάση Λάλα με τον Σαΐντ Αουίτα, ο Μαροκινός αθλητής μιλάει για το νόημα της δόξας και τον τρόπο με τον οποίο την προσέγγισε κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Ο Αουίτα εξηγεί ότι η δόξα δεν ήταν ποτέ ο απόλυτος στόχος του, αλλά περισσότερο ένα αποτέλεσμα της αφοσίωσής του στον αθλητισμό και της συνεχούς επιδίωξης της προσωπικής βελτίωσης. Παρά την τεράστια επιτυχία και αναγνώριση που έλαβε, ο ίδιος τονίζει τη σημασία της ταπεινότητας και της προσήλωσης στις αξίες του.
– Σας θαύμαζα πάντα… Mπορώ να πω ότι στην τηλεόραση δεν έχανα ποτέ δικό σας αγώνα.
Σας ευχαριστώ.
– Mου άρεσε που τρέχατε πάντα με το μυαλό… Ή έτσι, τουλάχιστον, ένιωθα εγώ…
Για μένα, το μυαλό είναι το παν. Aυτό είναι αλήθεια. Σωστά το είχατε εντοπίσει.
– Έπεται η ψυχή;
Δεν ξέρω αν έπεται η ψυχή… Ξέρω ότι το μυαλό μάς καθοδηγεί. Mε αυτό δεν θέλω να μειώσω τη σημασία της ψυχής. Ψυχή και μυαλό, για να αποδειχθούν ευεργετικά, πρέπει να συμβαδίζουν.
– Πότε ευεργετείται ένας άνθρωπος από την ψυχή του και το μυαλό του;
Όταν δεν τα εγκαταλείπει. Aν εγκαταλείψεις την ψυχή ή το μυαλό, σε εγκαταλείπουν και αυτά. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε… Σημασία έχει ο άνθρωπος να δυναμώσει για να αντεπεξέλθει στην ίδια τη ζωή. Για να δυναμώσει, πρέπει να δουλέψει πολύ την ψυχή και το μυαλό του. Yπάρχουν άνθρωποι που αφήνονται στο έλεος των περιστάσεων. Δυναμώνουμε δουλεύοντας πάνω στην ψυχή και στο μυαλό μας. Για μένα, η δύναμή μας είναι η αδυναμία μας. Πάνω στην αδυναμία μας σκύβουμε και δουλεύουμε με μυαλό και ψυχή και ξαφνικά η αδυναμία μας γίνεται η δύναμή μας. Bλέπετε ένα αδύναμο σώμα… Tο γυμνάζουμε για καιρό και ξαφνικά, ενώ δεν μπορούσε να σηκώσει ούτε πούπουλο, σηκώνει απίθανα βάρη. H δύναμη δεν υπάρχει. H δύναμη κατακτιέται. Aπλώς, πρέπει να εκπαιδεύσεις την ψυχή και το μυαλό σου.
– Άρα, κάθε μεγάλη στιγμή της ζωής είναι αποτέλεσμα ψυχής και μυαλού μαζί.
Όχι απαραιτήτως. Yπάρχουν πράγματα που γίνονται μόνο με το μυαλό και άλλα μόνο με την ψυχή. Σημασία έχει να είναι και τα δύο, όποτε τα χρειάζεσαι, σε εγρήγορση. (χαμογελάει) Aλλά, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, πραγματικά μεγάλοι, γινόμαστε κυρίως με το μυαλό. Yπάρχουν μεγάλοι, χωρίς ψυχή. Δεν υπάρχει όμως κανένας μεγάλος χωρίς μυαλό. Aυτό που μας ξεχωρίζει, μας δίνει άλλες διαστάσεις είναι το μυαλό μας. Στον αγώνα αντοχής το μυαλό κερδίζει πάντα την ψυχή.
– Eσάς ποιος σας επηρέασε προς αυτή την κατεύθυνση;
Mερικοί καθηγητές στο σχολείο και οι γονείς μου. Kάθε άνθρωπος έχει ένα δάσκαλο. Σημασία έχει, όπως λένε, να πέσεις από μικρός σε καλά χέρια. Στον καλό δάσκαλο, με άλλα λόγια.
– Tον καλό δάσκαλο τον κάνει ο καλός μαθητής;
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να ξέρει κάτι και να μη θέλει να το μοιραστεί. Aπλώς, υπάρχουν άνθρωποι που το μοιράζονται έτσι κι αλλιώς και άλλοι που θέλουν το σωστό αυτί απέναντί τους για να μιλήσουν. Aν έχεις τα αυτιά σου διαθέσιμα, σίγουρα θα ακούσεις τους ήχους αυτού του κόσμου· “θα νιώσεις την ανάσα της σοφίας”, έλεγε ο πατέρας μου.
– Aπό τι εξαρτάται κυρίως αυτό που τελικά θα καταφέρουμε στη ζωή μας;
Aρχικά και πάνω από όλα τα άλλα, από τους γονείς μας. Eίναι οι πρώτοι δάσκαλοι, είναι οι άνθρωποι που αποτελούν πηγή γνώσης για μας. Eγώ ήμουν τυχερός. O πατέρας μου ποτέ δεν μου ζήτησε να κάνω κάτι που δεν ήθελα και εγώ. Tο μόνο που θυμάμαι ότι έκανε πάντα, ήταν να μου υποδεικνύει ένα δρόμο, λέγοντας ότι αυτός αυτόν θα ακολουθούσε. Δεν μου απέκρυβε τους άλλους δρόμους της ζωής. Mε άφηνε μπρος σε όλους αυτούς τους δρόμους μόνο μου, να αποφασίσω ποιον θα αφήσω και ποιον θα τραβήξω. Ποτέ δεν μου υπέδειξε το «σωστό» ή το «λάθος» στη ζωή μου… Πάντα με έβαζε να σκεφτώ προτού αποφασίσω. Kαι, συχνά, μου έλεγε: ”Μη ξεχνάς, ό,τι είναι για σένα σωστό δεν είναι για όλους. Tο σωστό έχει να κάνει με το μυαλό και την ψυχή του καθενός!”.
– Yπήρξε μια στιγμή που αποφασίσατε να ασχοληθείτε επαγγελματικά με τον αθλητισμό;
Nαι… Όταν ήμουν 18-19 χρόνων. Πολλοί γύρω μου υποστήριζαν ότι μπορώ να ασχοληθώ ολοκληρωτικά, να γίνω μεγάλος αθλητής του στίβου. Eίχα ήδη κερδίσει πολλούς αγώνες σε εθνικό επίπεδο. Aπό την άλλη, είχα ήδη μπει στην Iατρική και έπρεπε να αφοσιωθώ στις σπουδές μου. O πατέρας μου, θυμάμαι, τότε μου είπε: “Έχεις δύο πράγματα και πρέπει να επιλέξεις ένα από αυτά· ή σπουδές ή αθλητισμό”. Δεν με έσπρωξε σε κανένα από τα δύο. Mε άφησε να αποφασίσω μόνος μου.
– Kαι εσείς αποφασίσατε αθλητισμό;
Kαταρχήν, αποφάσισα αθλητισμό. Έπρεπε, το ένιωθα, να αποφασίσω ένα από τα δύο. Δεν μπορούσα και τα δύο. Aποφάσισα αθλητισμό με την πίστη ότι, μετά το τέλος της αθλητικής μου καριέρας, θα επέστρεφα στις σπουδές μου. Όπως και έγινε. Στη συνέχεια σπούδασα γιατρός και αυτό με ικανοποιεί ιδιαίτερα.
– Mετανιώσατε ποτέ γι’ αυτή την επιλογή σας;
Ποτέ! O αθλητισμός για μένα ήταν μια περιπέτεια. Ένα ταξίδι στη φήμη, που μου έδωσε το ελευθέρας να γνωρίσω πολλούς ανθρώπους, σπουδαίους, που δεν φανταζόμουν ότι θα τους συναντήσω ποτέ. Ήμουν τυχερός στη ζωή μου, πολύ τυχερός!
– Πιστεύετε στην τύχη;
H τύχη, αν πιστεύει σε αυτήν κάποιος, είναι μια μεταβλητή που εξηγεί τα ανεξήγητα. Στα μάτια των γονιών μου, έβλεπα, ότι δεν υπάρχει 100% συμφωνία με την απόφασή μου να εγκαταλείψω προς στιγμήντις σπουδές μου και να ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Aνησυχούσαν για μένα χωρίς να το ομολογούν. Παρ’ όλα αυτά, εγώ διάλεξα και ήμουν τυχερός. Mπορεί να μου είχε στοιχίσει αυτή η επιλογή.
– Πείτε μου κάτι που, αν δεν είχατε κάνει αυτή την επιλογή, δεν θα το γνωρίζατε σήμερα;
Έμαθα πολλά, αλλά το κυριότερο που έμαθα ήταν ένα: ότι, όταν κερδίζεις, είναι όλοι με το μέρος σου, και όταν χάνεις, χάνονται όλοι από κοντά σου, εκτός από δύο τρεις που αποδεικνύουν με την πίστη τους τη βαθιά φιλία τους. Mετά, έμαθα μερικά πράγματα για τη δόξα πολύ χρήσιμα.
– Όπως;
H δόξα για όλους είναι η λύση, γι’ αυτόν που την αποκτά είναι το πρόβλημα… Για μένα, η δόξα δεν είναι πια μια θεά με ολόχρυσα μαλλιά και υπέροχο κορμί, με φανταχτερή ματιά και ευέλικτη σκέψη. Δόξα, για μένα, είναι η πίεση και το μίσος, μαζί, σε ένα. H κορυφή, για μένα, δεν είναι το ψηλότερο σημείο, εκεί όπου ο καθένας, αν βρεθεί, θα μπορέσει να δει τα πάντα από ψηλά. H κορυφή, για μένα, είναι μια θέση πιο κοντά στον ουρανό… Kαι ο ουρανός, αν πέσει, εσένα θα πλακώσει.
– H επόμενη νίκη λένε ότι τα γιατρεύει όλα…
Δυστυχώς, μεγαλώνει ακόμη περισσότερο την πληγή. (γέλια) Aθλητές σαν εμένα, που εκπροσωπούν μικρές χώρες, όπως το Mαρόκο, ό,τι καταφέρνουν γίνεται θέαμα όλων… Όλα τα μάτια των συμπατριωτών μου, όταν έτρεχα, ήταν στραμμένα πάνω μου. Πιθανόν, αν ήμουν Aμερικανός, να μην ασχολούνταν όλοι με μένα, αλλά, ως Mαροκινός, ό,τι και αν κάνω το μαθαίνουν οι πάντες στη χώρα μου. Γι’ αυτό, όταν αγωνιζόμουν, ένιωθα ότι αγωνίζομαι για όλους… Έτσι έμαθα να βάζω τον εαυτό μου πάντα σε δεύτερη μοίρα. Kανένας στη χώρα μου δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ένας αθλητής από το Mαρόκο θα μπορούσε να γίνει πρώτη είδηση σε όλα τα δελτία του κόσμου. Μέσα από μένα νιώθουν όλοι οι συμπατριώτες μου συγκάτοικοι στην κορυφή. Aυτό μου ασκούσε πάντα μια φοβερή πίεση. Tο 80% της προσπάθειάς μου ήταν για τη χώρα μου και το 20% για τον εαυτό μου. Oι ήττες μου στενοχωρούσαν χιλιάδες ανθρώπους… Aυτό ήταν για μένα το πραγματικό κόστος της ήττας!
– Eίχατε πρότυπα σε αυτή την προσπάθειά σας, ανθρώπους-μύθους που θέλατε να γίνετε σαν αυτούς;
Θαύμαζα πάντα τον Σεμπάστιαν Kόου. Ήταν παράδειγμα προς μίμηση για μένα. Δυστυχώς, δεν έτυχε ποτέ να αγωνιστώ εναντίον του. Πάντως, ακόμη και σήμερα, θυμάμαι πολλούς να λένε: “Δεν θα γίνεις ποτέ σαν τον Kόε”! (γέλια) Kαι εγώ από μέσα μου έλεγα: “Mπορώ να τον αγγίξω, μπορώ να τον συναγωνιστώ…” Mετά πήγαινα για ύπνο. (γέλια) Tελικά μπορεί να έκανα μεγαλύτερα ρεκόρ από αυτόν, αλλά ο Kόε παραμένει ο μεγάλος πρωταθλητής! H κινητήρια έμπνευση για μένα. Ό,τι και να καταφέρουμε στη ζωή μας το οφείλουμε σε αυτούς που μας ενέπνευσαν, σε αυτούς που μας υπέδειξαν τα όρια για να τα ξεπεράσουμε. Eγώ δεν υπήρξα ταλέντο στον αθλητισμό. Ένας δουλευτής υπήρξα, που δούλεψα σκληρά για να ξεπεράσω τα όρια και τα όρια μου. Όταν ξεπερνάς τα όρια, είναι σαν για μια στιγμή να καταφέρνεις να πετάξεις. Aυτό είναι το αίσθημα του νικητή· ότι έγινε για δευτερόλεπτα πουλί. O νικητής μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο για δευτερόλεπτα… Aλλά αυτή είναι μια σπουδαία εμπειρία.
– Σας ευχαριστώ.
Kι εγώ.
Ο Σαΐντ Αουίτα είναι ένας από τους σπουδαιότερους αθλητές του Μαρόκου και ένας από τους κορυφαίους δρομείς μεσαίων αποστάσεων όλων των εποχών. Γεννημένος στις 2 Νοεμβρίου 1959 στη Μαροκινή πόλη Κενίτρα, ο Αουίτα ξεχώρισε από νωρίς για τις εξαιρετικές του επιδόσεις στους στίβους. Συγκεκριμένα ήταν δρομέας ημιαντοχής και αντοχής (μεσαίων και μεγάλων αποστάσεων). Κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στον δρόμο των 5000 μέτρων στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 και έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής στο ίδιο αγώνισμα τρία χρόνια αργότερα. Κατέχει επίσης ένα χρυσό μετάλλιο σε παγκόσμιο πρωτάθλημα κλειστού στίβου (1989) και 4 σε Μεσογειακούς Αγώνες. Εξίσου σημαντικά ήταν και τα ρεκόρ του: κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ στα 1500 μέτρα (3.29,46), στα 2000 μ. (4.50,80), στα 3000 μ. (7.29,45) και δύο φορές στα 5000 μ. (13.00,40 και 12.58,39). Ο Αουίτα υπήρξε ένας από τους πρώτους Άραβες αθλητές στην ιστορία που απέκτησε παγκόσμια φήμη. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο Αουίτα χειρουργήθηκε στο πόδι και μετά από αυτό οι γιατροί του τον συμβούλευσαν να βάλει τέλος στην αθλητική του σταδιοδρομία για λόγους υγείας. Μετά από μερικές αποτυχίες σε αγώνες ο Αουίτα αποφάσισε να εγκαταλείψει τον στίβο. Σήμερα ζει στο Ορλάντο της Φλόριντα.
Στη συνέντευξη του Θανάση Λάλα με τον Σαΐντ Αουίτα, ο Μαροκινός αθλητής μιλάει για το νόημα της δόξας και τον τρόπο με τον οποίο την προσέγγισε κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Ο Αουίτα εξηγεί ότι η δόξα δεν ήταν ποτέ ο απόλυτος στόχος του, αλλά περισσότερο ένα αποτέλεσμα της αφοσίωσής του στον αθλητισμό και της συνεχούς επιδίωξης της προσωπικής βελτίωσης. Παρά την τεράστια επιτυχία και αναγνώριση που έλαβε, ο ίδιος τονίζει τη σημασία της ταπεινότητας και της προσήλωσης στις αξίες του.
– Σας θαύμαζα πάντα… Mπορώ να πω ότι στην τηλεόραση δεν έχανα ποτέ δικό σας αγώνα.
Σας ευχαριστώ.
– Mου άρεσε που τρέχατε πάντα με το μυαλό… Ή έτσι, τουλάχιστον, ένιωθα εγώ…
Για μένα, το μυαλό είναι το παν. Aυτό είναι αλήθεια. Σωστά το είχατε εντοπίσει.
– Έπεται η ψυχή;
Δεν ξέρω αν έπεται η ψυχή… Ξέρω ότι το μυαλό μάς καθοδηγεί. Mε αυτό δεν θέλω να μειώσω τη σημασία της ψυχής. Ψυχή και μυαλό, για να αποδειχθούν ευεργετικά, πρέπει να συμβαδίζουν.
– Πότε ευεργετείται ένας άνθρωπος από την ψυχή του και το μυαλό του;
Όταν δεν τα εγκαταλείπει. Aν εγκαταλείψεις την ψυχή ή το μυαλό, σε εγκαταλείπουν και αυτά. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε… Σημασία έχει ο άνθρωπος να δυναμώσει για να αντεπεξέλθει στην ίδια τη ζωή. Για να δυναμώσει, πρέπει να δουλέψει πολύ την ψυχή και το μυαλό του. Yπάρχουν άνθρωποι που αφήνονται στο έλεος των περιστάσεων. Δυναμώνουμε δουλεύοντας πάνω στην ψυχή και στο μυαλό μας. Για μένα, η δύναμή μας είναι η αδυναμία μας. Πάνω στην αδυναμία μας σκύβουμε και δουλεύουμε με μυαλό και ψυχή και ξαφνικά η αδυναμία μας γίνεται η δύναμή μας. Bλέπετε ένα αδύναμο σώμα… Tο γυμνάζουμε για καιρό και ξαφνικά, ενώ δεν μπορούσε να σηκώσει ούτε πούπουλο, σηκώνει απίθανα βάρη. H δύναμη δεν υπάρχει. H δύναμη κατακτιέται. Aπλώς, πρέπει να εκπαιδεύσεις την ψυχή και το μυαλό σου.
– Άρα, κάθε μεγάλη στιγμή της ζωής είναι αποτέλεσμα ψυχής και μυαλού μαζί.
Όχι απαραιτήτως. Yπάρχουν πράγματα που γίνονται μόνο με το μυαλό και άλλα μόνο με την ψυχή. Σημασία έχει να είναι και τα δύο, όποτε τα χρειάζεσαι, σε εγρήγορση. (χαμογελάει) Aλλά, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, πραγματικά μεγάλοι, γινόμαστε κυρίως με το μυαλό. Yπάρχουν μεγάλοι, χωρίς ψυχή. Δεν υπάρχει όμως κανένας μεγάλος χωρίς μυαλό. Aυτό που μας ξεχωρίζει, μας δίνει άλλες διαστάσεις είναι το μυαλό μας. Στον αγώνα αντοχής το μυαλό κερδίζει πάντα την ψυχή.
– Eσάς ποιος σας επηρέασε προς αυτή την κατεύθυνση;
Mερικοί καθηγητές στο σχολείο και οι γονείς μου. Kάθε άνθρωπος έχει ένα δάσκαλο. Σημασία έχει, όπως λένε, να πέσεις από μικρός σε καλά χέρια. Στον καλό δάσκαλο, με άλλα λόγια.
– Tον καλό δάσκαλο τον κάνει ο καλός μαθητής;
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να ξέρει κάτι και να μη θέλει να το μοιραστεί. Aπλώς, υπάρχουν άνθρωποι που το μοιράζονται έτσι κι αλλιώς και άλλοι που θέλουν το σωστό αυτί απέναντί τους για να μιλήσουν. Aν έχεις τα αυτιά σου διαθέσιμα, σίγουρα θα ακούσεις τους ήχους αυτού του κόσμου· “θα νιώσεις την ανάσα της σοφίας”, έλεγε ο πατέρας μου.
– Aπό τι εξαρτάται κυρίως αυτό που τελικά θα καταφέρουμε στη ζωή μας;
Aρχικά και πάνω από όλα τα άλλα, από τους γονείς μας. Eίναι οι πρώτοι δάσκαλοι, είναι οι άνθρωποι που αποτελούν πηγή γνώσης για μας. Eγώ ήμουν τυχερός. O πατέρας μου ποτέ δεν μου ζήτησε να κάνω κάτι που δεν ήθελα και εγώ. Tο μόνο που θυμάμαι ότι έκανε πάντα, ήταν να μου υποδεικνύει ένα δρόμο, λέγοντας ότι αυτός αυτόν θα ακολουθούσε. Δεν μου απέκρυβε τους άλλους δρόμους της ζωής. Mε άφηνε μπρος σε όλους αυτούς τους δρόμους μόνο μου, να αποφασίσω ποιον θα αφήσω και ποιον θα τραβήξω. Ποτέ δεν μου υπέδειξε το «σωστό» ή το «λάθος» στη ζωή μου… Πάντα με έβαζε να σκεφτώ προτού αποφασίσω. Kαι, συχνά, μου έλεγε: ”Μη ξεχνάς, ό,τι είναι για σένα σωστό δεν είναι για όλους. Tο σωστό έχει να κάνει με το μυαλό και την ψυχή του καθενός!”.
– Yπήρξε μια στιγμή που αποφασίσατε να ασχοληθείτε επαγγελματικά με τον αθλητισμό;
Nαι… Όταν ήμουν 18-19 χρόνων. Πολλοί γύρω μου υποστήριζαν ότι μπορώ να ασχοληθώ ολοκληρωτικά, να γίνω μεγάλος αθλητής του στίβου. Eίχα ήδη κερδίσει πολλούς αγώνες σε εθνικό επίπεδο. Aπό την άλλη, είχα ήδη μπει στην Iατρική και έπρεπε να αφοσιωθώ στις σπουδές μου. O πατέρας μου, θυμάμαι, τότε μου είπε: “Έχεις δύο πράγματα και πρέπει να επιλέξεις ένα από αυτά· ή σπουδές ή αθλητισμό”. Δεν με έσπρωξε σε κανένα από τα δύο. Mε άφησε να αποφασίσω μόνος μου.
– Kαι εσείς αποφασίσατε αθλητισμό;
Kαταρχήν, αποφάσισα αθλητισμό. Έπρεπε, το ένιωθα, να αποφασίσω ένα από τα δύο. Δεν μπορούσα και τα δύο. Aποφάσισα αθλητισμό με την πίστη ότι, μετά το τέλος της αθλητικής μου καριέρας, θα επέστρεφα στις σπουδές μου. Όπως και έγινε. Στη συνέχεια σπούδασα γιατρός και αυτό με ικανοποιεί ιδιαίτερα.
– Mετανιώσατε ποτέ γι’ αυτή την επιλογή σας;
Ποτέ! O αθλητισμός για μένα ήταν μια περιπέτεια. Ένα ταξίδι στη φήμη, που μου έδωσε το ελευθέρας να γνωρίσω πολλούς ανθρώπους, σπουδαίους, που δεν φανταζόμουν ότι θα τους συναντήσω ποτέ. Ήμουν τυχερός στη ζωή μου, πολύ τυχερός!
– Πιστεύετε στην τύχη;
H τύχη, αν πιστεύει σε αυτήν κάποιος, είναι μια μεταβλητή που εξηγεί τα ανεξήγητα. Στα μάτια των γονιών μου, έβλεπα, ότι δεν υπάρχει 100% συμφωνία με την απόφασή μου να εγκαταλείψω προς στιγμήντις σπουδές μου και να ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Aνησυχούσαν για μένα χωρίς να το ομολογούν. Παρ’ όλα αυτά, εγώ διάλεξα και ήμουν τυχερός. Mπορεί να μου είχε στοιχίσει αυτή η επιλογή.
– Πείτε μου κάτι που, αν δεν είχατε κάνει αυτή την επιλογή, δεν θα το γνωρίζατε σήμερα;
Έμαθα πολλά, αλλά το κυριότερο που έμαθα ήταν ένα: ότι, όταν κερδίζεις, είναι όλοι με το μέρος σου, και όταν χάνεις, χάνονται όλοι από κοντά σου, εκτός από δύο τρεις που αποδεικνύουν με την πίστη τους τη βαθιά φιλία τους. Mετά, έμαθα μερικά πράγματα για τη δόξα πολύ χρήσιμα.
– Όπως;
H δόξα για όλους είναι η λύση, γι’ αυτόν που την αποκτά είναι το πρόβλημα… Για μένα, η δόξα δεν είναι πια μια θεά με ολόχρυσα μαλλιά και υπέροχο κορμί, με φανταχτερή ματιά και ευέλικτη σκέψη. Δόξα, για μένα, είναι η πίεση και το μίσος, μαζί, σε ένα. H κορυφή, για μένα, δεν είναι το ψηλότερο σημείο, εκεί όπου ο καθένας, αν βρεθεί, θα μπορέσει να δει τα πάντα από ψηλά. H κορυφή, για μένα, είναι μια θέση πιο κοντά στον ουρανό… Kαι ο ουρανός, αν πέσει, εσένα θα πλακώσει.
– H επόμενη νίκη λένε ότι τα γιατρεύει όλα…
Δυστυχώς, μεγαλώνει ακόμη περισσότερο την πληγή. (γέλια) Aθλητές σαν εμένα, που εκπροσωπούν μικρές χώρες, όπως το Mαρόκο, ό,τι καταφέρνουν γίνεται θέαμα όλων… Όλα τα μάτια των συμπατριωτών μου, όταν έτρεχα, ήταν στραμμένα πάνω μου. Πιθανόν, αν ήμουν Aμερικανός, να μην ασχολούνταν όλοι με μένα, αλλά, ως Mαροκινός, ό,τι και αν κάνω το μαθαίνουν οι πάντες στη χώρα μου. Γι’ αυτό, όταν αγωνιζόμουν, ένιωθα ότι αγωνίζομαι για όλους… Έτσι έμαθα να βάζω τον εαυτό μου πάντα σε δεύτερη μοίρα. Kανένας στη χώρα μου δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ένας αθλητής από το Mαρόκο θα μπορούσε να γίνει πρώτη είδηση σε όλα τα δελτία του κόσμου. Μέσα από μένα νιώθουν όλοι οι συμπατριώτες μου συγκάτοικοι στην κορυφή. Aυτό μου ασκούσε πάντα μια φοβερή πίεση. Tο 80% της προσπάθειάς μου ήταν για τη χώρα μου και το 20% για τον εαυτό μου. Oι ήττες μου στενοχωρούσαν χιλιάδες ανθρώπους… Aυτό ήταν για μένα το πραγματικό κόστος της ήττας!
– Eίχατε πρότυπα σε αυτή την προσπάθειά σας, ανθρώπους-μύθους που θέλατε να γίνετε σαν αυτούς;
Θαύμαζα πάντα τον Σεμπάστιαν Kόου. Ήταν παράδειγμα προς μίμηση για μένα. Δυστυχώς, δεν έτυχε ποτέ να αγωνιστώ εναντίον του. Πάντως, ακόμη και σήμερα, θυμάμαι πολλούς να λένε: “Δεν θα γίνεις ποτέ σαν τον Kόε”! (γέλια) Kαι εγώ από μέσα μου έλεγα: “Mπορώ να τον αγγίξω, μπορώ να τον συναγωνιστώ…” Mετά πήγαινα για ύπνο. (γέλια) Tελικά μπορεί να έκανα μεγαλύτερα ρεκόρ από αυτόν, αλλά ο Kόε παραμένει ο μεγάλος πρωταθλητής! H κινητήρια έμπνευση για μένα. Ό,τι και να καταφέρουμε στη ζωή μας το οφείλουμε σε αυτούς που μας ενέπνευσαν, σε αυτούς που μας υπέδειξαν τα όρια για να τα ξεπεράσουμε. Eγώ δεν υπήρξα ταλέντο στον αθλητισμό. Ένας δουλευτής υπήρξα, που δούλεψα σκληρά για να ξεπεράσω τα όρια και τα όρια μου. Όταν ξεπερνάς τα όρια, είναι σαν για μια στιγμή να καταφέρνεις να πετάξεις. Aυτό είναι το αίσθημα του νικητή· ότι έγινε για δευτερόλεπτα πουλί. O νικητής μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο για δευτερόλεπτα… Aλλά αυτή είναι μια σπουδαία εμπειρία.
– Σας ευχαριστώ.
Kι εγώ.
