Οι The Subways σχηματίστηκαν το 2002.

Θυμάστε τίποτα από το 2002; Προσωπικά, ελάχιστα πράγματα θυμάμαι. Οι ίδιοι οι Subways λογικά θα θυμούνται περισσότερα, καθώς τότε όλοι τους ήταν 18 ετών, απόφοιτοι λυκείου που ψάχνονταν με την μουσική και την ζωή τους.

Σχεδόν 22 χρόνια μετά, και στα συν/πλην  40 τους χρόνια, το συγκρότημα έχει κυκλοφορήσει μια σειρά άλμπουμ, όπως τα Young For Eternity (2005), All Or Nothing (2008), Money And Celebrity (2011) και The Subways (2015), καθώς και μια σειρά από hit singles, όπως τα ‘Rock & Roll Queen’, ‘Oh Yeah’, ‘Girls & Boys’ και ‘We Don’t Need Money To Have A Good Time’.

Έχουν περιοδεύσει με τους AC/DC, τους Foo Fighters και τους Oasis, έχουν εμφανιστεί στο Late Show with David Letterman και στο Late Night with Conan O’Brien και έχουν κοσμήσει τις κεντρικές σκηνές των φεστιβάλ Glastonbury, Reading & Leeds, Lollapalooza, Download, Soundwave, Hurricane & Southside, Rock Im Park, Rock Am Ring.

Κυρίως δε, και με τα διάφορα σκαμπανεβάσματα (τα μουσικά και τα προσωπικά τους), οι The Subways είναι εδώ, 22 χρόνια μετά, προκειμένου να διηγηθούν την δική τους ιστορία και να παραδεχθούν πως η μουσική και η ενασχόλησή τους με αυτή τούς άλλαξε προς το καλύτερο -ως μουσικούς, αλλά και ως ανθρώπους.

Ο Billy Lunn, κιθαρίστας και τραγουδιστής των The Subways, φοράει τα ακουστικά του και κάθεται στην οθόνη απέναντί μου, μέσω της σύνδεσης zoom, για να μιλήσουμε λίγο πριν την εμφάνισή τους στα πλαίσια του Release Festival 2024.

Είναι, κατά δική του ομολογία, «ευτυχής να μιλάει και να εκφράζεται για μουσική ή για οτιδήποτε άλλο». «Πάντα μιλούσα πολύ και πάντα εκφραζόμουν με διαφόρους τρόπους. Όταν ήμουν μικρότερος έφτανα μέχρι και στο σημείο να με παρεξηγούν οι άλλοι γύρω μου για την φλυαρία μου αυτή», μου λέει.

Τον ρωτάω ποιο ήταν το τραγούδι που τον έκανε να συνειδητοποιήσει ότι ήθελε να γίνει μουσικός. Μού αναφέρει την αγάπη του για τη μουσική της δισκογραφικής Motown και ειδικά για τον Smokey Robinson, αν και το πραγματικό σημείο καμπής ήταν, όπως λέει, όταν στην εφηβεία του άκουσε την εισαγωγή του «Supersonic» των Oasis και μετά τον Liam Gallagher να τραγουδάει «I need to be myself / I can’t be no-one else».

Οι The Subways και οι πάσης φύσεως εθισμοί

Το σίγουρο είναι ότι ο Βilly μιλάει χωρίς να σκέφτεται. Χωρίς να βουτάει, όπως λέμε εμείς χαριτλογώντας, την γλώσσα του στο μυαλό του προτού μιλήσει.

Παλιότερα αυτό ακριβώς το γεγονός τον βάραινε. Τώρα πλέον έχει συμφιλιωθεί και με την φλυαρία του, αλλά και με το ενδεχόμενο που και που να λέει χαζομάρες ή πράγματα που δεν ευσταθούν.

«Ήμουν πάντα υπερβολικά ειλικρινής για τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου. Κάποιοι με έχουν περιγράψει – πολύ ευγενικά – ως “αθεράπευτα ειλικρινή”. Άλλοι με θεωρούν pretentious ή μαλάκα. Είμαι σίγουρος ότι και τα δύο έχουν μέσα τους ένα μέρος, ένα κομμάτι αλήθειας. Μάλλον είμαι αμφότερα για τα οποία κατηγορούμαι», παραδέχεται, χωρίς να κρύβει στιγμή τίποτα για την πάρτη του.

Ούτε για τα χρόνια προβλήματα εθισμού του με… «ουσίες και οινοπνεύματα», αλλά ούτε και (τον εθισμό του με) την ταξική του συνείδηση -όσο pretentious ενδεχομένως τον κάνει αυτό.

«Είμαι παιδί της εργατικής τάξης, είμαι πάντα στο πλευρό όσως αγωνίζονται και διαμέσου της μουσικής όλοι μας παλεύουμε όχι μόνο για την πάρτη μας, αλλά και για να φτιάξουμε έναν ακόμη καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο για όλους μας -ειδικά δε, τους πιο αδύναμους».

Από τον Ian στον Butch και από εκεί στον Stephen

Στο ντεμπούτο άλμπουμ τους, «Young For Eternity» του 2005, η παραγωγή έγινε από τον βραβευμένο παραγωγό και frontman των Lightning Seeds, τον Ian Broudie.

Ο Butch Vig (ο παραγωγός πίσω από το κλασικό Nevermind των Nirvana το 1991 καθώς και εξέχον μέλος του συγκροτήματος Garbage) έκανε την παραγωγή του δεύτερου άλμπουμ των The Subways, το «All Or Nothing» του 2008.

Στο άλμπουμ «Money And Celebrity» του 2011, την παραγωγή έκανε ο Stephen Street (ο παραγωγός πίσω από τα άλμπουμ των The Smiths, Blur, The Cranberries, Kaiser Chiefs).

Τρία άλμπουμ, ισάριθμοι παραγωγοί εγνωσμένης αξίας και η ερώτησή μου είναι «τι μαθήματα πήρε ως μουσικός ο Billy από τον καθέναν από τους τρεις αυτούς ανθρώπους και συνεργάτες του» – ειδικά αν λάβουμε υπόψη μας το όψιμο πάθος του ίδιου του Lunn για την παραγωγή, το οποίο ξεκίνησε πολύ πριν σχηματιστούν οι The Subways, καθώς είχε ηχογραφήσει ο ίδιος όλα τα πρώιμα demo της μπάντας στο πατρικό του σπίτι, ενόσω ακόμη έφηβος.

«Το “Nevermind” μού ακούγεται πιο δυνατό κάθε νέα φορά που το ακούω. Και οι παραγωγές του Vig έχουν γίνει όλο και καλύτερες έκτοτε, όπως στην περίπτωση των Smashing Pumpkins και των Sonic Youth», μου λέει, τονίζοντας ότι ο καθένας από τους τρεις τού πρόσφερε διαφορετικά μαθήματα ως προς την παραγωγή, τα οποία το καθένα εξ’ αυτών του φάνηκε χρήσιμο στο ρόλο του ως παραγωγός πλέον των άλμπουμ των The Subways.

Με περηφάνια δε, μού επισημαίνει το κομπλιμέντο που πήρε από κοτζάμ Stephen Street, ο οποίος του είπε ότι τα περισσότερα demo για το άλμπουμ «Money and Celebrity» ήταν ψιλοέτοιμα… από την αρχή και ότι ο ίδιος δεν ασχολήθηκε παρά μόνο ελάχιστα με αυτά.

Παραδέχεται ότι η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ γύρισε ένα κουμπί μέσα του και, παρόλο που δεν θεωρεί τον εαυτό του ακτιβιστή per se, ωστόσο έγραψε το τραγούδι «Fight» γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό.

Τον ρωτάω αν ο θυμός και η οργή αποτελούν ένα καλό κίνητρο για έναν συνθέτη και στιχουργό.

«Ομολογώ πως τον θυμό και το ρόλο του τον είχα υποτιμήσει, μέχρις ενός βαθμού. Ξέρω και καταλαβαίνω ότι η μουσική μας είναι επιθετική και δυναμική, αλλά όχι με την κοινωνική χροιά του θυμού και της οργής. Είναι μεν μουσική για ξέδωμα, αλλά ποτέ δεν είχε αυτή την πολιτικοκοινωνική χροιά που είχε η αντίστοιχη των Rage Against The Machine, που βλέπεις τον Zach, τον τραγουδιστή τους, να βγαίνει στη σκηνή και οι φλέβες του να πετάγονται στο λαιμό του την ώρα που τραγουδάει το FUCK YOU, I WON’T DO WHAT YOU TELL ME», επισημαίνει ο Billy.

«Κάπως έτσι, το “Fight” ήταν πραγματικά μια έκρηξη θυμού που βγήκε από μέσα μου. Και τότε κατάλαβα ότι η οργή και ο θυμός είναι, στην παραγματικότητα, παρεξηγημένα συναισθήματα και καλό είναι να βγαίνουν και αυτά στην επιφάνεια, όταν πρέπει».

Κλείνοντας την κουβέντα μας, μού λέει ότι μόλις πρόσφατα αποκάλυψε ότι πάσχει από οριακή διαταραχή προσωπικότητας. Ήταν κάτι που, όπως παραδέχεται, το είχε ψυλλιαστεί από μικρός γιατί είχε διαρκώς κάτι περίεργα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα στη διάθεσή του.

«Ελπίζω ότι [η διάγνωση αυτή] έχει κάνει τα πράγματα πιο εύκολα κυρίως για τους γύρω μου, που τόσα χρόνια με έβλεπαν να έχω όλα αυτά τα ακραία σκαμπανεβάσματα και το πόσο πολύ “έπεφτα” ώρες ώρες», μου τονίζει εμφατικά και καταλήγει με νόημα:

«Λίγο πριν τα 40 μου χρόνια, κατανοώ πλέον ότι δεν υπήρξα πάντα ο καλύτερος δυνατός άνθρωπος και χαρακτήρας. Έχω κάνει πολλές μαλακίες στη ζωή μου και έχω φερθεί άσχημα σε αρκετούς ανθρώπους. Εχω εκστομίσει και πολλές χαζομάρες κατά καιρούς. Αλλά η μουσική ήταν πάντα εκεί στο τέλος της ημέρας και ήταν πάντα πρόθυμη να μου δώσει μια χείρα βοηθείας και να με κάνει έστω λίγο καλύτερο άνθρωπο».

*To Release Athens 2024 υποδέχεται τους The Subways, την Κυριακή 9 Ιουνίου, στην Πλατεία Νερού.

Διάθεση εισιτηρίων:

Τηλεφωνικά στο 211770000
Online / releaseathens.gr + more.com
Φυσικά σημεία: Καταστήματα Νova, Public, Ευριπίδης και Viva Spot Τεχνόπολης
Όλες οι πληροφορίες (τιμές, πρόγραμμα, πρόσβαση) στο releaseathens.gr

Follow Release Athens: Official Website | Facebook | Instagram | TikTok | YouTube | Spotify