Ο Σταύρος Σιόλας δημιουργεί στο 100% της ύπαρξής του
Με σταθερό βλέμμα και ευλύγιστη φωνή, ο Σταύρος Σιόλας χαράζει εδώ και είκοσι χρόνια μια διαδρομή που ενώνει το λαϊκό με το λυρικό, το τότε με το τώρα.
Συνθέτης, στιχουργός, ερμηνευτής και ηθοποιός ο Σταύρος Σιόλας έχει καταφέρει την τελευταία εικοσαετία να δημιουργήσει ένα σύμπαν ιδιαίτερο και μοναδικό, με ισορροπία ανάμεσα στο παραδοσιακό και το σύγχρονο, το ανατολικό και το δυτικό.
Είναι αυτή η συμπύκνωση του έργου του που τον ορίζει σε συγχρονισμό με την διάθεσή του να μην υποστεί αλλοιώσεις που ραφινάρουν την καλλιτεχνική του ταυτότητα.
Με αφορμή τη μουσικοθεατρική παράσταση “Της Άρνης το νερό και άλλα μουσικά μονόπρακτα” ο συνθέτης μίλησε στο Οlafaq για την επιστροφή του στη σκηνή του θεάτρου, τη δημιουργική συνθήκη στο σήμερα αλλά και τα επόμενα σχέδιά του.
– Διαβάζουμε τον τίτλο της παράστασης “Της Άρνης το νερό και άλλα μουσικά μονόπρακτα”. Έχω την εντύπωση ότι με αφετηρία τα είκοσι σχεδόν χρόνια από τη νίκη σου στο Φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης η παράσταση συνιστά μια απόπειρα να συνοψιστεί το σύνολο του έργου σου και της ταυτότητάς σου ως καλλιτέχνης.
Ίσως προκαλεί εντύπωση πως ο τίτλος είναι «Της Άρνης το νερό και άλλα μουσικά μονόπρακτα». Αυτό δεν προέκυψε από μια προσπάθεια να συνδυάσω βεβιασμένα το θέατρο με τα γνωστά μου τραγούδια. Ίσως δεν είναι γνωστό πως της «Άρνης το νερό» είναι γραμμένο για τη σκηνή, συγκεκριμένα για την «Αγγέλα» του Σεβαστίκογλου που ανέβηκε στο Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη, όταν στο πλαίσιο του έργου μια υπηρέτρια ανεβαίνοντας στην ταράτσα τραγουδάει ένα μοιρολόι αποχωρισμού από το χωριό της μιλάει για «της Άρνης το νερό». Με αφορμή τη φράση του Σεβαστίλογκου έφτιαξα το υπόλοιπο τραγούδι και το μελοποίησα. Έτσι λοιπόν πριν τραγουδήσω τα συγκεκριμένα τραγούδια θα υπάρχει το θεατρικό στιγμιότυπο, ο μονόλογος που στις πρώτες παραστάσεις θα ερμηνεύσουν η Ιωάννα Λέκκα και η Ρίτα Αντωνοπούλου και στις δεύτερες η Λένα Ουζουνίδου. Τα τραγούδια που έχω γράψει για το θέατρο τα θεωρώ κοσμήματά μου, από τον Σεβαστίκογλου μέχρι τον Βιζυηνό και τον Χρήστο Μπουλώτη έως τον Αλέξανδρο Παναγούλη, ποιήματα του οποίου μελοποίησα για την παράσταση «Αθηνάς Παναγούλη, Επιτάφιος» με την Μάνια Παπαδημητρίου. Σε ό,τι αφορά την σύνοψη στην οποία αναφέρθηκες αυτή η παράσταση με περιλαμβάνει στο 100% της καλλιτεχνικής μου ύπαρξης. Είμαι ηθοποιός, ερμηνευτής, συνθέτης και στιχουργός και όλες αυτές οι ιδιότητες συναντιούνται και αναδεικνύονται εκ νέου σε αυτή την παράσταση. Ως συνθέτη για παράδειγμα αυτή η παράσταση με περιλαμβάνει σε ένα ευρύτερο φάσμα, όχι μόνο μέσα από τις επιτυχίες που είναι γνωστές στο ευρύ κοινό αλλά και τα τραγούδια μου που είναι προορισμένα για το θέατρο ή είναι μελοποιημένη ποίηση. Το ίδιο και σαν ερμηνευτής, κινούμαι από ευρωπαϊκά και λυρικά μονοπάτια μέχρι τα Βαλκάνια μέχρι την Ανατολή. Αλλά με βασικό άξονα πάντοτε την Ελλάδα.
Κινείσαι με σεβασμό και αγάπη ανάμεσα σε διαφορετικά είδη μουσικής από διαφορετικές γωνίες. Μέσα στην πορεία του χρόνου πόσο μεταβλήθηκαν αυτές οι αρχικές επιρροές που είχες, πόσο σε συλλαμβάνεις να ανασκευάζεις τον ίδιο τον δημιουργό Σταύρο Σιόλα;
Πολλές φορές οι επιρροές που έχουν διαμορφώσει την πορεία μου εκπλήσσουν κι εμένα τον ίδιο. Σταλάζουν πράγματα μέσα σου και σε «βρίσκουν» σε ανύποπτο χρόνο. Η παραδοσιακή μουσική ή η κλασική μουσική μου αρέσουν αλλά προκύπτουν και σύγχρονα ακούσματα που με κινητροδοτούν. Και ευτυχώς δηλαδή προκύπτουν προσμίξεις και εκπλήξεις αλλιώς θα είχα μπει σε ένα μπαούλο, αρχειοθετημένος μέσα σε αυτό. Εγώ για αυτό θεωρώ πως δεν υπάρχει τραγούδι που να μην είναι ο εαυτός μου ακόμη κι αν κουβαλάει μέσα του κρυφές προσμίξεις. Για αυτό και απεχθάνομαι τα κλισέ στον τρόπο που δημιουργώ. Προσπαθώ για αυτό τον λόγο στις ενορχηστρώσεις μου να αποφεύγω τα κλισέ του λαϊκού ή του έντεχνου τραγουδιού. Να με αποδομήσω είτε πρόκειται για μια μελωδική γραμμή είτε μια μελωδική γραμμή. Το ζήτημα λοιπόν είναι να επιτρέπεις στον εαυτό σου αυτή τη δημιουργική διαδικασία μη θεωρώντας πως κινδυνεύεις να αλλοιωθεί ο πυρήνας σου. Εκτός από την τυποποίηση που σου επιβάλλεται υπάρχει και η δική σου αυτοτυποποίηση.
Αναγνώρισες από την αρχή τον κίνδυνο της τυποποίησης και του εναγκαλισμού με ένα συγκεκριμένο μουσικό κατεστημένο. Είκοσι χρόνια μετά την πρώτη μεγάλη επιτυχία πόσο βρίσκεις να έχουν αλλάξει οι όροι της ζωής και της Τέχνης;
Η τυποποίηση στον χώρο του τραγουδιού δυστυχώς επιβάλλεται. Προσπαθούν να στην επιβάλλουν οι εταιρίες, οι μάνατζερ και οι συμβουλάτορες του χώρου. Αλλά δεν είναι κάτι με το οποίο αποφάσισα να έρθω σε ρήξη. Απλά επέτρεψα στον εαυτό μου σε καλλιτεχνικό επίπεδο να απολαμβάνει μια πλήρη ελευθερία, να κάνει ό,τι γουστάρει, ακόμη κι αν έρθει σε ρήξη με τον χώρο και τον κόσμο. Η Τέχνη είναι απολύτως συνυφασμένη με την ζωή. Εφόσον η δεύτερη έχει σκληρύνει πολύ ευνόητο είναι να επηρεαστεί η καλλιτεχνική έκφραση και παραγωγή. Τα πράγματα είναι πιο στεγνά, η σκληρότητα της εποχής νιώθουμε αρκετές φορές ότι μας καταπνίγει σε ό,τι αφορά την όρεξη να δημιουργήσουμε όμορφα πράγματα. Όταν ξεκινούσα στον χώρο τα πράγματα ήταν πιο αθώα. Σήμερα είναι δύσκολη όλη αυτή η αλυσίδα προετοιμασίας και προώθησης, ειδικά για τους νέους ανθρώπους. Μοιάζει πια η Τέχνη να εξελίσσεται σε χόμπι πλουσίων.
Ποια είναι τα καλλιτεχνικά σχέδιά σου για το επόμενο διάστημα;
Η μουσικοθεατρική παράσταση «Της Άρνης το Νερό και άλλα μουσικά μονόπρακτα» θα παίζεται στη σκηνή της Φρυνίχου του Θεάτρου Τέχνης που θα γίνει στις 7,8,28,29 του Απριλίου. Μαζί μου θα παίξουν και θα τραγουδήσουν η Ρίτα Αντωνοπούλου και η Ιωάννα Λέκκα στις 7,8 και η Λένα Ουζουνίδου στις 28,29, ενώ το παρών σε όλες θα δώσει ο Νίκος Ψημίτης. Ίσως κιόλας έχουμε την χαρά κι η ίδια η παράσταση να ταξιδέψει στην επικράτεια σε δεύτερο χρόνο. Το καλοκαίρι θα περιοδεύσω σε περιοχές της Ελλάδος για προσωπικές συναυλίες. Σε ό,τι αφορά τη δισκογραφία θα κυκλοφορήσουνε δυο δίσκοι σε μουσική δική μου, ο ένας με τη φωνή της Ρίτας Αντωνοπούλου σε στίχους δικούς μου αλλά και άλλων δημιουργών και άλλος ένας με τη φωνή της Βιολέτας Ίκαρη σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου. Πάντως πρέπει να σου πω ότι ο Σταύρος Σιόλας έχει πολλά σχέδια γενικώς. Θέλω να κάνω παραδοσιακό χορευτικό πανηγύρι με νταούλια, ένα αφιέρωμα στην κατάνυξη των μοιρολογιών ή ένα μουσικό στα σμυρνέικα τραγούδια στο πλαίσιο ενός χώρου που θυμίζει Ανατολή. Υπάρχουν project στο μυαλό μου, βρίσκω επαφή με αυτού του είδους τα δημιουργικά στοιχήματα γιατί ταιριάζουν με ότι έχω χορτάσει ή πεθύμησα, με την κατά καιρούς έκφρασή μου.
Πληροφορίες παράστασης: “Της Άρνης το νερό και άλλα μουσικά μονόπρακτα”
55 υποψηφιότητες, 14 Όσκαρ και μια φωνή που ακόμα ψιθυρίζει ιστορίες πίσω απ’ την κάμερα. Κι όμως, στη συνέντευξη του με τον Θανάση Λάλα, ήταν απλώς άνθρωπος.
55 υποψηφιότητες, 14 Όσκαρ και μια φωνή που ακόμα ψιθυρίζει ιστορίες πίσω απ’ την κάμερα. Κι όμως, στη συνέντευξη του με τον Θανάση Λάλα, ήταν απλώς άνθρωπος.
Με σταθερό βλέμμα και ευλύγιστη φωνή, ο Σταύρος Σιόλας χαράζει εδώ και είκοσι χρόνια μια διαδρομή που ενώνει το λαϊκό με το λυρικό, το τότε με το τώρα.
Με σταθερό βλέμμα και ευλύγιστη φωνή, ο Σταύρος Σιόλας χαράζει εδώ και είκοσι χρόνια μια διαδρομή που ενώνει το λαϊκό με το λυρικό, το τότε με το τώρα.
Με μια ωμότητα που κόβει σαν ξυράφι και μια ευαλωτότητα που γλυκά σε διαλύει, οι The Murder Capital καταφθάνουν στην Αθήνα τον Μάιο για μια εμφάνιση στο Gagarin 205 που υπόσχεται πλήρη κάθαρση και εξι
Με μια ωμότητα που κόβει σαν ξυράφι και μια ευαλωτότητα που γλυκά σε διαλύει, οι The Murder Capital καταφθάνουν στην Αθήνα τον Μάιο για μια εμφάνιση στο Gagarin 205 που υπόσχεται πλήρη κάθαρση και εξι
Η Νικολίτσα Ντρίζη είναι από εκείνες τις ηθοποιούς που δεν ανεβαίνουν απλώς στη σκηνή — τη διαπερνούν, μεταφέροντας μαζί τους φως, εύθραυστο σκοτάδι και αφοπλιστική αλήθεια.
Η Νικολίτσα Ντρίζη είναι από εκείνες τις ηθοποιούς που δεν ανεβαίνουν απλώς στη σκηνή — τη διαπερνούν, μεταφέροντας μαζί τους φως, εύθραυστο σκοτάδι και αφοπλιστική αλήθεια.
