Ο Πολύδωρος Βογιατζής και η Νατάσα Εξηνταβελώνη αλλάζουν το κλίμα οποιουδήποτε χώρου από την πρώτη στιγμή. Αντιμετωπίζουν τη δουλειά τους σαν ένα ιντριγκαδόρικο ομαδικό παιχνίδι, αυτοσαρκάζονται συνεχώς και έχουν υπέροχη αίσθηση του χιούμορ, που διώχνει κάθε αχρείαστη σοβαροφάνεια από την παρέα. Είναι δύο από τους 14 ήρωες της νέας ταινίας του Πάνου Χ. Κούτρα, «Dodo», η οποία θα προβληθεί στο 75ο Φεστιβάλ των Καννών και στη συνάντηση μας στα σκαλιά της πλατείας Δεξαμενής μας μετέφεραν όλη την ατμόσφαιρα των αξέχαστων, για εκείνους, γυρισμάτων. Σπάνια συναντάς ηθοποιούς με την ικανότητα να μετατρέπουν μία συζήτηση σε έναν απολαυστικό αγώνα ατακαδόρικου πινγκ πονγκ και να τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους όχι για το φαίνεσθαι αλλα γιατί το νιώθουν πραγματικά κι αυτά τα παιδιά είναι τα καλύτερα παραδείγματα.

Ας ξεκινήσει ο πρώτος γύρος.

– Λέγαμε αυτά τα πολύ ωραία… Δεν έχετε δει την ταινία, ε;
Πολύδωρος: Δεν την έχουμε δει την ταινία, όχι. Και είδα την παρουσίαση του προγράμματος από τον Τιερί Φρεμώ και λέει: «Θα μπορούσαμε να την έχουμε βάλει και στο διαγωνιστικό τμήμα αλλά είναι τόσο ιδιαίτερη αυτή η ταινία του, από τις πιο ιδιαίτερες ταινίες του Κούτρα, το δικό του σύμπαν, που δεν μπορεί να ενταχθεί σε κατηγορία». Η ταινία ξεκινάει πολύ πιο συμβατικά από ό,τι μας έχει συνηθίσει ο Κούτρας, νορμάλ θα λέγαμε και κάποια στιγμή κάτι γίνεται και αρχίζουν να γίνονται πολλά πράγματα.

-Το έχει αυτό το εφέ ο Κούτρας…
Πολύδωρος: Το έχει, ναι. Εμείς πάλι που δεν την έχουμε δει την ταινία έχουμε αυτή τη σχετική αγωνία, που θα ανακαλύψουμε όλο αυτόν τον κόσμο εκεί…

– Σας έχει ξανατύχει να μην έχετε δει την ταινία στην οποία παίζετε πριν την προβολή;
Πολύδωρος: Ναι, το 2014 πάλι σε ταινία του Πάνου Κούτρα, στο Ξενία, που εγώ είχα μια μικρή σκηνή. Ήμουν στην Γαλλία τότε για αυτό και δεν την είχα δει. Μου λέει ο Πάνος «αφού είσαι Παρίσι έλα στις Κάννες». Είχα τέτοια αγωνία, περίμενα τη σκηνή μου πως και πως. Κι αφού παίχτηκε η σκηνή μετά περίμενα την αντίδραση, κοιτούσα γύρω να δω βλέμματα, αν θα χειροκροτήσει ο κόσμος, τι θα πουν, πόσο θερμό θα είναι το χειροκρότημα.

Νατάσα: Και μόνο να δεις τον εαυτό σου σε μεγάλη οθόνη είναι σοκ. Στο τρίτο έτος της σχολής μας το έκαναν σαν άσκηση, κάναμε ένα πολύ κοντινό πλάνο και πηγαίναμε να το δούμε σε μεγάλη οθόνη. Θυμάμαι να κλαίμε, να ουρλιάζουμε, να κρυβόμαστε, να μην αντέχουμε, δεν είναι απλό.

– Έχεις ξαναδεί τον εαυτό σου στην μεγάλη οθόνη;
Νατάσα: Φέτος έκανα μόνο ταινίες (γέλια). Ωστόσο δεν έχω δει τον εαυτό μου ακόμα στη μεγάλη οθόνη. Γιατί ακόμα και στην ταινία του Κάρολου Ζωναρά, «REM Ταχείες Κινήσεις Οφθαλμού», δεν κατάφερα να πάω στη Θεσσαλονίκη γιατί είχα παραστάσεις. Τώρα θα δω του Πάνου και είναι επίσης η ταινία του Βασίλη του Χριστοφιλάκη, «Too Much Info Clouding Over My Head».

– Εσύ όμως Πολύδωρε έχεις δει τον εαυτό σου στην μεγάλη οθόνη, την έχεις την εμπειρία, σωστά;
Πολύδωρος: Ναι, εγώ την έχω. Πηγαίνω λίγο πιο έτοιμος. Αλλά χαίρομαι γιατί πάω με πιο βασικό ρόλο αυτή τη φορά και ξέρεις όταν πήγα το 2014 αισθανόμουν κάπως περίεργα, τι κάνω εγώ εδώ μαζί τους, γιατί βρίσκομαι στο κόκκινο χαλί κι ανεβαίνω τα σκαλιά. Το είπα κι αυτό. Μετά βέβαια, που ζήσαμε όλα αυτά τα ωραία, με το πάρτι μετά την ταινία και άλλο πάρτι σε κότερο μετά, έφυγε από το μυαλό μου αυτή η σκέψη. Το ευχαριστήθηκα, μου άρεσε και η ταινία πολύ τότε επίσης.

To dodo είναι ένα προϊστορικό πτηνό, το οποίο έχει εξαφανιστεί από τον πλανήτη γη. «Είναι και το πτηνό το οποίο συναντάμε στην Αλίκη, στην χώρα των θαυμάτων» συμπληρώνει η Νατάσα.

– Να μιλήσουμε για τους ρόλους σας στην τωρινή ταινία; Πώς συνδέεστε εσείς οι δύο;
Πολύδωρος: Εμείς δεν έχουμε σκηνή αποκλειστικά οι δυο μας. Μέσα σε αυτή τη βίλα που συνυπάρχουν όλοι οι άνθρωποι εγώ κάνω τον Λουκά, ο οποίος είναι ο φίλος της Ιρίνα, της οικιακή βοηθού, την οποία χρησιμοποιώ με κάποιον τρόπο για να κλέψω ένα πολύ ακριβό κολιέ που υπάρχει υπάρχει στο σπίτι. Δε θα πω τίποτε άλλο γιατί είναι σπόιλερ. Ο Λουκάς, λοιπόν, είναι ένα παιδί λίγο πιο αλάνι, πιο λαϊκό, λίγο πιο λαμόγιο. Του αρέσει να φοράει μάρκες τρανταχτές και fake για να δείξει ότι κάποιος είναι. Κάτι συμβαίνει όμως σε αυτό το παλικάρι στη διάρκεια της πλοκής και αλλάζει, γίνεται λίγο πιο βαθύς άνθρωπος, ακούει λίγο περισσότερο τα συναισθήματά του και μου άρεσε πολύ αυτή η μετάλλαξη και η αλλαγή πορείας.

Νατάσα: Εγώ δεν υπάρχει περίπτωση να πω τόσα πολλά για τον ρόλο μου, εσύ Πολύδωρε αποκάλυψες πάρα πολλά. Εγώ είμαι η Σοφία, είμαι η κόρη της οικογένειας και επειδή όλη η πλοκή εκτυλίσσεται μέσα σε δύο 24ωρα σχεδόν είμαστε δύο μέρες πριν να παντρευτώ. Οπότε βρισκόμαστε όλη σε μία κατάσταση προετοιμασίας, νυφικά, τραπέζια, φαγητά, να φτιάξουμε τον κήπο, όλοι φτιάχνουν κάτι μέσα στο σπίτι, έρχεται όλο και περισσότερος κόσμος σε αυτό το σπίτι, μαζεύεται, μαζεύεται, μαζεύεται και μετά αποδομείται το σκηνικό γιατί εμφανίζεται ένα dodo.

To dodo είναι ένα προϊστορικό πτηνό, το οποίο έχει εξαφανιστεί από τον πλανήτη γη. «Είναι και το πτηνό το οποίο συναντάμε στην Αλίκη, στην χώρα των θαυμάτων» συμπληρώνει η Νατάσα. «Θυμάσαι τι ρόλο είχε το dodo στην Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων;» ρωτάει τη Νατάσα ο Πολύδωρος; «Διαιτητής» απαντάει μεμιάς.

Εύλογα ρωτάμε κι εμείς αν θα έχει τον ίδιο ρόλο στην ταινία του Κούτρα. «Πραγματικά δεν μπορείς να πεις τι ρόλο έχει» απαντούν σχεδόν ταυτόχρονα η Νατάσα και ο Πολύδωρος.

Στο σημείο αυτό έρχεται η παραγγελία με τα ποτήρια νερού γεμάτα κρασί. Έτσι τα σερβίρουν στην κατηφόρα της Λυκόβρυσης. «Εις υγείαν», «κάθε επιτυχία», «τσιν τσιν».

Πολύδωρος: Οπότε θα μας ξανακάνετε συνέντευξη μετά την επιτυχία στις Κάννες.

Ακολουθεί δεύτερος γύρος τσουγκρισμάτων.

Νατάσα: Αυτό που μπορούμε να πούμε σίγουρα είναι ότι όλοι οι χαρακτήρες είναι πάρα πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους. Βλέπεις τους πάντες, είναι μία μικρογραφία της κοινωνίας τόσο ηλικιακά, όσο σε σχέση με το φύλο και τα φύλα, από άλλες εθνικότητες, οικονομικές τάξεις, βλέπεις πόσα ετερόκλητα στοιχεία συγκεντρώνονται σε ένα σαλόνι.

Πολύδωρος: Και τις σχέσεις των ανθρώπων. Τι περιμένει ο ένας από τον άλλων, τι εξουσία ασκεί κάποιος σε κάποιον.

Ο Πάνος είναι ευφυής και πολύ γενναιόδωρος με τους ηθοποιούς του και προστατευτικός. Ξέρει τι θέλει, το ζητάει, το διεκδικεί αλλά ξέρει και να το εκμαιεύσει.

– Όταν διαβάσατε πρώτη φορά το σενάριο ποια ήταν τα πρώτα πράγματα που σκεφτήκατε;
Πολύδωρος: Εγώ καταρχάς όταν με πήρε ο Πάνος και μου είπε ότι θέλει να μου δώσει αυτόν τον ρόλο και μου μίλησε λίγο για τον ρόλο ενθουσιάστηκα γιατί είχαμε δουλέψει πολύ ωραία μαζί και ήρθε ξανά η στιγμή να μου δώσει κάτι μεγαλύτερο και να με εμπιστευτεί περισσότερο. Όταν λέω μεγαλύτερο εννοώ κάτι πιο σημαντικό στην πλοκή της ιστορίας. Όταν διάβασα το σενάριο, λοιπόν, χάρηκα πάρα πολύ γιατί είδα ότι υπάρχει μία πορεία σε όλους τους χαρακτήρες κάτι που είναι πολύ βασικό για μένα όταν διαβάζω κάτι και για τον ρόλο που θα παίξω, θέλω να δω ποια διαδρομή κάνει αυτός ο ήρωας, πως συνυπάρχει, από που ξεκινάει και που καταλήγει. Και όλοι οι ήρωες του Πάνου έχουν διαδρομή. Με συγκίνησε η διαδρομή του Λουκά και χάρηκα πολύ που με σκέφτηκε ο Πάνος για αυτό μιας και είναι κάτι έξω από εμένα γιατί συνήθως μου δίνουν πολύ διαφορετικά πράγματα. Και μάλιστα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων και όταν τελειώσαμε τα γυρίσματα ο Πάνος και το συνεργείο μου είπε ότι η χημεία μας με την Μαρίζα Τριανταφυλλίδου, με την οποία κάναμε το ζευγάρι ήταν πολύ ωραία. Πρόκειται για μία ταινία ανσάμπλ, είμαστε δηλαδή 14 ήρωες ισοδύναμοι.

Νατάσα: Δεν νιώθεις για κανέναν ότι δεν είναι σημαντικός. Και ο καθένας παίρνει τον χώρο του και τον χρόνο του στη ταινία σε σημεία που δεν τα υποπτεύεσαι. Εμένα δε με πήρε τηλέφωνο ο Πάνος, έκανα οντισιόν για τον ρόλο. Έχει κάτι πολύ ονειρικό ο τρόπος που έγινε γιατί ενώ το κάλεσμα της οντισιόν ήταν ανοιχτό κανά δυο χρόνια εγώ δεν το είχα δει και δεν είχα στείλει ποτέ βιογραφικό. Δεν το είχα διεκδικήσει με κανέναν τρόπο. Κάποια στιγμή το βλέπω, αναρωτιέμαι για το διάστημα που έχει περάσει, ακόμα ψάχνουν, λέω. Έστειλα τελικά βιογραφικό, πέρασα και τις δύο οντισιόν και όταν πήρα κάποιες σκηνές από το σενάριο συνειδητοποίησα ότι δεν έχω ξαναδιαβάσει και πει κάτι πιο καλογραμμένο ποτέ. Ήταν δηλαδή πραγματικά πρωτόγνωρο. Και πώς μία σκηνή η οποία έχει τόσες πολλές ανατροπές βγάζει και νόημα. Συνήθως δεν βγάζει νόημα, χωρίς να θέλω να υποτιμήσω κανέναν, το πρόβλημα υπάρχει στα σενάρια που χρηματοδοτούνται, όμως υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι σεναριογράφοι και σκηνοθέτες εκεί έξω.

– Όταν δεν βγάζει νόημα καλείται να το αποδώσει ο ηθοποιός με τον δικό του τρόπο;
Νατάσα: Ναι, και πολλές φορές είναι άγαρμπο. Αν δεν έχεις και τον χρόνο να κάνεις πρόβες…

Πολύδωρος: Ευτυχώς είχαμε χρόνο να κάνουμε πρόβες με τον Πάνο.

Νατάσα: Εγώ θα ’θελα κι άλλες. Είχαμε χρόνο βέβαια και καταλαβαίνεις ότι ο άνθρωπος αυτός έχει κάνει μία προεργασία. Όταν, λοιπόν, μου είπε «θέλω να δουλέψουμε» και μου έστειλε το σενάριο, διαβάζω, διαβάζω, διαβάζω και μετά με ρωτάει ένας φίλος μου, του λέω «ε καλά, δεν το συζητάμε, τι να σκεφτώ αν θα το κάνω;». «Για πες μου την υπόθεση» μου λέει και πάω να την πω και δεν μπορώ και μου λέει «ναι, αλλά δεν είχαμε μάθει στη σχολή ότι μια καλή ιστορία πρέπει να μπορείς να την πεις σε δύο σειρές. Εσύ γιατί δεν μπορείς να την πεις;». «Δεν είναι ότι δεν μπορώ να την πω» του λέω, «είναι τόσο ονειρικό όλο αυτό που ενώ το διάβασα ακόμα δεν έχω καταλάβει τι είναι πιο σημαντικό, είναι όλα σημαντικά, μου έβγαλε πιο πολύ συναίσθημα, όνειρο, φαντασία, πολυεπίπεδη δράση, είναι μία εμπειρία, μία αίσθηση.

Τη Νατάσα την ήξερα από τα βίντεο με τη Δασκάλα που έκανε στα social media και όταν μου είπε ο Πάνος ότι θα είναι στην ταινία χάρηκα πολύ.

– Αν κάποιος δεν ξέρει τον Πάνο Κούτρα πώς θα τον περιγράφατε;
Νατάσα: Με τον Κούτρα ένιωσα οικειότητα από την πρώτη στιγμή που βρεθήκαμε. Για μας τους νέους, το πώς θα γίνει μία οντισιόν παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Φεύγοντας από εκεί είπα ούτε που με νοιάζει αν θα με πάρει, θέλω πάρα πολύ να με πάρει, ούτε που με νοιάζει όμως αν θα με πάρει, δε θα στενοχωρηθώ γιατί μου έδωσε προσοχή, μου έμαθε πράγματα, στην πρώτη κιόλας οντισιόν μου έδειξε πράγματα για τις επόμενες, μπαμ μπαμ, οπότε ένιωσα κερδισμένη. Δεν είναι μόνο να είναι ένας καλλιτέχνης σπουδαίος αλλά να είναι και άνθρωπος και ο Πάνος είναι πολύ καλός.

Πολύδωρος: Ο Πάνος είναι ευφυής και πολύ γενναιόδωρος με τους ηθοποιούς του και προστατευτικός. Ξέρει τι θέλει, το ζητάει, το διεκδικεί αλλά ξέρει και να το εκμαιεύσει.

– Είπες πριν Νατάσα ότι δεν αρκεί να είναι ένας ταλαντούχος και σπουδαίος καλλιτέχνης πρέπει να είναι και καλός άνθρωπος. Αυτά τα δύο διαχωρίζονται τελικά; Έχουμε δει τόσο σπουδαίο έργο από ανθρώπους που αποδείχθηκε ότι δεν ήταν σπουδαίοι.
Πολύδωρος: Έχοντας και την εμπειρία του εξωτερικού έχω δει ότι οι άνθρωποι που είναι πραγματικά σημαντικοί σε αυτό που κάνουν είναι και καλοί άνθρωποι. Αυτοί που θεωρούνται σημαντικοί από κάποιες παρέες ή από κάποια κυκλώματα και δεν είναι στην ουσία ευφυείς καλλιτέχνες ε, αυτοί μπορεί να είναι και κακοί άνθρωποι. Υπάρχει Έλληνας σκηνοθέτης, δεν χρειάζεται να πω όνομα, που έχω δουλέψει μαζί του, εάν μου ξαναέλεγε να δουλέψουμε θα του ’λεγα όχι. Γιατί έχω ζήσει το πόσο κακός άνθρωπος ήταν.

– Το αποτέλεσμα της δουλειάς σας σου άρεσε;
Πολύδωρος: Όχι και δεν τράβηξε καθόλου, δεν «πήγε» καθόλου.

Νατάσα: Θα ήταν όμως πιο δύσκολο να το απαντήσεις αυτό εάν σου άρεσε πολύ η δουλειά του. Εγώ έχω δύο τέτοια παραδείγματα που με πονάει πολύ, δεν μπορώ να μην το παραδεχτώ μέσα μου ότι μου αρέσει η δουλειά τους. Επειδή είναι μέρος της δουλειάς μας να δουλεύουμε πολύ με τον εαυτό μας, είναι πιο εύκολο πολλές φορές να βγουν στην επιφάνεια αδυναμίες, προβληματικά στοιχεία. Ως έναν βαθμό, θεωρώ, ότι δεν πειράζει, εγώ δεν προσβλέπω στο να είμαστε όλοι με τα καλά μας. Δεν μιλάω για κακοποιητικά στοιχεία, φυσικά. Αλλά εδώ μπαίνει και η κοινωνία και πώς έχουμε μάθει να ενσωματώνουμε τα κακοποιητικά στοιχεία. Πιστεύω πολύ ότι η προστασία έρχεται από τη συσπείρωση, από την ομάδα, από το πώς θα υπερασπιστείς εσύ, εκείνη τη στιγμή τον συναδελφό σου και όχι ο ίδιος ο συνάδελφός σου τον εαυτό του. Θεωρώ ότι δημιουργούνται τέτοιες δυναμικές και έχουμε όλοι ευθύνη που δεν το κάναμε τόσο καιρό. Δεν χρειάζεται να ξέρεις ακριβώς, βλέπεις. Είναι, βέβαια, και τα αντανακλαστικά που έχει ο καθένας. Έχω τσακωθεί με σκηνοθέτη μου και στην πρώτη μου δουλειά, δεν είχα πρόβλημα να του πω ότι δεν μου αρέσει ο τρόπος που μου μιλάει.

Όταν γνώρισα πρώτη φορά τον Πολύδωρο έλεγα στον τότε φίλο μου, ότι έχουμε έναν ωραίο και πάρα πολύ ευγενικό τύπο και σκεφτόμουν αν είναι επειδή ζει στο εξωτερικό!

– Τι μάθατε ο ένας από τον άλλον;
Νατάσα: Εγώ, επειδή δούλεψα με ανθρώπους που είναι στο χώρο περισσότερα χρόνια από μένα, μου έκανε πραγματικά απίστευτη εντύπωση, δεν ξέρω αν αυτό το έκανε ο Κούτρας ή αν αυτοί ήταν ένας κι ένας, το πώς παίξαμε από κοινή βάση. Επίσης είχαμε και ερασιτέχνες ηθοποιούς, δεν ήταν όλοι επαγγελματίες.Όταν γνώρισα πρώτη φορά τον Πολύδωρο έλεγα στον τότε φίλο μου, ότι έχουμε έναν ωραίο και πάρα πολύ ευγενικό τύπο και σκεφτόμουν αν είναι επειδή ζει στο εξωτερικό! Και τελικά ο Πολύδωρος είναι σαν ένα κρεμμύδι που το ξεφυλλίζεις και ανακαλύπτεις και άλλες πτυχές. Λατρεύω να του βγάζω λίγο κακό εαυτό αν και δεν είναι εύκολο και να τον προκαλώ να μου πει κάτι περίεργο (γέλια). Κι όταν το κάνει, του λέω «Αχ Θεέ μου είναι κανονικός επιτέλους»!

Πολύδωρος: Τη Νατάσα την ήξερα από τα βίντεο με τη Δασκάλα που έκανε στα social media και όταν μου είπε ο Πάνος ότι θα είναι στην ταινία χάρηκα πολύ. Μετά μόλις ξεκινήσαμε τις πρόβες και τη γνώρισα, είδα ότι έχει μια εκπληκτική γενναιοδωρία που ακόμα και αν δεν έχεις να ανταλλάξεις ούτε μία ατάκα μαζί της, το βλέμμα της, το άγγιγμα της είναι εκεί και γενικά είναι πάντα παρούσα στη στιγμή, το ποίο μ’ αρέσει πάρα πολύ στους συναδέλφους μου. Επίσης, πέρα από αυτά, ανακάλυψα πως είναι μια εξαιρετική ηθοποιός γιατί δεν την είχα δει στο θέατρο και ντρέπομαι λίγο που το λέω και πως είναι ένα υπέροχο παιδί με πολύ ωραίο χιούμορ ειδικά σε στιγμές που δεν το περιμένεις.

– Το χιούμορ είναι καθολικό;
Π: Νομίζω πως εξαρτάται ποιος λέει τις εκάστοτε ατάκες. Ποιος είναι ο πομπός και ποιος είναι ο δέκτης. Για παράδειγμα αν πούμε το ίδιο αστείο η Νατάσα κι εγώ, δεν θα το κάνουμε με τον ίδιο τρόπο και το κοινό θα το εκλάβει εντελώς διαφορετικά.

Ν: Διαμορφώνεται από πολλά πράγματα. Έχει μέχρι και ταξικά χαρακτηριστικά. Αλλά πραγματικά δεν είναι φοβερό; Δηλαδή το ποιον θα ερωτευτείς, δεν έχει να κάνει κυρίως με την αίσθηση του χιούμορ του; Πολλές φορές εγώ βρίσκω αστεία τη στιγμή κι αυτό το είχαμε πολύ στα γυρίσματα. Ας πούμε με τον Αχμάτ, με τον οποίο δεν είχαμε κοινές καταβολές. Είναι από τη Συρία, ζει στο Παρίσι, το οποίο εγώ το σιχαίνομαι (γέλια), και γελούσαμε με πολλά πράγματα.  Τα έλεγα στα αγγλικά αλλά ήταν μεταφρασμένα κατά λέξη από τα ελληνικά αλλά παραδόξως υπήρχε κάτι κοινό τελικά.

Π: Μ’ έναν τρόπο μαγικό, ο Πάνος, διάλεξε κάποιους ανθρώπους που όντως είμαστε πολύ διαφορετικοί μεταξύ μας και παρόλα αυτά, όλα λειτούργησαν τέλεια.

Όταν έχεις τη Σμαράγδα Καρύδη στο σετ, πάνε τα πάντα σε άλλα επίπεδα! Δεν είχα υποπτευθεί ποτέ ότι η γυναίκα είναι τόσο τρελή, με την καλή έννοια φυσικά.

– Οπότε θα λέγατε πως έχει το χάρισμα να ενώνει παρέες;
Ν: Ισχύει ναι.

Π: Σου δίνει πάντα χώρο να προτείνεις πράγματα αλλά σε πάει πάντα εκεί που θέλει εκείνος. Δηλαδή αν μία σκηνή δεν βγαίνει όπως τη θέλει, θα την ξανακάνει και θα επιμείνει να γίνει σωστά, κάτι το οποίο βρίσκω υπέροχο. Επίσης, αυτό που με συγκινεί σ’ εκείνον είναι πως όταν θέλει να πει κάτι σ’ έναν ηθοποιό του, θα πάει κοντά του, χωρίς να ακούν οι υπόλοιποι, και θα του πει ό,τι θέλει ιδιαιτέρως. Σε σέβεται απόλυτα και είναι τρομερά αποτελεσματικό.

Ν: Και καταλαβαίνεις πως αυτό δεν γίνεται επειδή είναι παρεμβατικός αλλά γιατί το έχει δουλέψει πολύ. Μπορεί να σου απαντήσει σε όλα.

– Όταν ζητάνε σ’ έναν ηθοποιό να γυρίσει πολλές φορές μία σκηνή, εκεί τι μηχανισμοί επιστρατεύονται;
Ν: Ο Πάνος δεν το έχει πολύ αυτό. Επίσης επειδή πολλοί ηθοποιοί έχουν τις ανασφάλειες τους και τον ναρκισσισμό τους, το θέμα είναι τι κάνεις όταν συμβαίνει το ανάποδο και ο ηθοποιός λέει πως έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα από την πρώτη λήψη. Εμείς οι δύο επειδή παίζουμε πολύ στο θέατρο, είμαστε μαθημένοι στο να επαναλάβουμε κάτι στη σκηνή οπότε έχουμε μια άλλη αντιμετώπιση.

Π: Πρέπει να είσαι παρών, έτοιμος και πολύ συγκεντρωμένος γιατί μπορεί να σου ζητήσει ακόμα και κάτι πολύ μικρό. Οπότε να έχεις τον αυτοέλεγχο και παράλληλα να ερμηνεύεις και τον ρόλο.

– Με ποιον τρόπο συγκεντρώνεστε;
Π: Εγώ ακούω μουσική. Και πριν βγω στη θεατρική σκηνή και στα γυρίσματα. Θα βάλω ακουστικά και θα ακούσω πολύ συγκεκριμένα τραγούδια που με χαλαρώνουν και με συγκεντρώνουν. Συνήθως είναι κλασσική μουσική.

Ν: Εγώ επειδή έως τώρα έκανα κυρίως θέατρο, είναι άλλη η διαδικασία να προετοιμαστείς εκεί. Για παράδειγμα, πάντα πάω δύο ώρες πριν, θα πιω καφέ, θα φτιάξω το σκηνικό, μπορεί να σκουπίσω (γέλια) αν δω κάτι, θα φτιάξω τα ρούχα και γενικά θα κάνω διάφορα για να χαλαρώσω. Μ’ αρέσει να έχω τη ρουτίνα μου και σε κάθε παράσταση, αλλάζει. Όμως στο σινεμά, δεν μπορείς να τα κάνεις αυτά. Είσαι πάρα πολλές ώρες οπότε παρατηρείς περισσότερο, κατεβάζεις ενέργεια και όλη αυτή η διαδικασία της αναμονής, με συγκέντρωνε πολύ στο Dodo. Κάθομαι δηλαδή σε μία καρέκλα και απλώς περιμένω.

Π: Και βοηθάει ότι περνάς από τον κομμωτή, το μακιγιάζ, το ενδυματολογικό κλπ και όλο αυτό είναι σαν διαλογισμός.

– Είχε πει μια ηθοποιός σε μία συνέντευξη που είχαμε κάνει πως από τη στιγμή που ένας ηθοποιός θα φορέσει το ρούχο, είναι ο ρόλος. Ισχύει;
Π: Ναι. Είναι μια διαδικασία που μπαίνεις και σε βοηθάει. Στη συγκεκριμένη ταινία, υπήρξαν στιγμές που γελάσαμε πάρα πολύ στα διαλείμματα και είναι πολύ ωραίο όταν συμβαίνει.

Ν: Όταν έχεις τη Σμαράγδα Καρύδη στο σετ, πάνε τα πάντα σε άλλα επίπεδα! Δεν είχα υποπτευθεί ποτέ ότι η γυναίκα είναι τόσο τρελή, με την καλή έννοια φυσικά. Την ερωτεύτηκα! Όπως επίσης και ο Άκης είναι φοβερός. Είχα πολλές σκηνές μαζί τους και δεν μπορείς να πιστέψεις πώς πάνε την ενέργεια από το 0 στο 100 σε χρόνο dt.

Αυτό που με συγκινεί στον Πάνο είναι πως όταν θέλει να πει κάτι σ’ έναν ηθοποιό του, θα πάει κοντά του, χωρίς να ακούν οι υπόλοιποι, και θα του πει ό,τι θέλει ιδιαιτέρως

– Το αντιμετωπίζετε πάντως σαν ομαδικό παιχνίδι και δεν ξεχωρίζετε το εγώ σας. Δεν συμβαίνει συχνά.

Π: Ναι και διαφωνώ να υπερισχύουν τα εγώ. Είσαι με τον συμπαίκτη σου σ’ αυτή τη διαδικασία και αυτό είναι για μένα το πιο σημαντικό. Ειδικά σ’ αυτή την ταινία, δεν υπάρχει κάτι άλλο.

Ν: Βοηθάει πολύ και το κλίμα της κάθε ταινίας. Το να ασχολείσαι μόνο με τις σκηνές σου και τον εαυτό σου, μπορεί να σου συμβεί αν κάνεις μία τηλεοπτική σειρά, στην οποία τα πράγματα είναι πάρα πολύ γρήγορα και εκεί θες πραγματικά να σώσεις τον εαυτό σου. Σου δημιουργεί ένα αίσθημα αυτοπροστασίας.
Αλλά όταν ξέρεις ότι αυτό το έχει λύσει άλλος, νιώθεις την ασφάλεια ότι εσύ πας να κάνεις το κάτι παραπάνω. Δεν αισθάνεσαι ότι θα σε εκθέσουν με κανέναν τρόπο.

– Πότε νιώθει ένας ηθοποιός πραγματικά χαλαρός ενώ υποδύεται;
Ν: Εγώ χαλάρωσα πολύ σ’ αυτή την ταινία γιατί ο ρόλος μου ήταν γραμμένος με αυτό τον τρόπο, ενώ οι άλλοι είχαν διαφορετικές δυναμικές. Νομίζω ότι στην αρχή μελετούσα την κορύφωση των σκηνών και τα θέλω του χαρακτήρα, τελικά στην πορεία με οδήγησε να είμαι πάρα πολύ χαλαρή. Σε βαθμό που είχα την αγωνία μήπως ήμουν υποτονική! Οπότε πήγαινα στο γύρισμα και ήμουν ξεκούραστη, σαν μέσα σε όνειρο.

Π: Δεν ξέρω αν νιώθω χαλαρός 100% αλλα νιώθω ηρεμία όταν συνειδητοποιώ ότι επικοινωνώ με τον συμπαίκτη μου. Γιατί αν δεν γίνεται, το καταλαβαίνουμε όλοι.

– Θέατρο, κινηματογράφος ή σειρές;
Π: Θα επιλέξω πρώτο τον κινηματογράφο. Εκεί, κάνεις τη δουλειά και δεν ξέρεις πώς θα βγει το αποτέλεσμα γιατί περνάει και από τη διαδικασία του μοντάζ. Στο θέατρο ξέρεις εκείνη τη στιγμή τι συμβαίνει και έχεις άμεσο feedback. Παίζω και στην πολύ ωραία παράσταση “Η μικρή στο Σκοτεινό Δάσος”, που ανέβηκε εδώ, έχει ταξιδέψει στο εξωτερικό, πήγε στο Φεστιβάλ της Αβινιόν και θα κάνει περιοδεία στη Γαλλία.
Σχετικά με τις σειρές, υπάρχουν και στην Ελλάδα  αρκετές που γυρίζονται πλέον με έναν κινηματογραφικό τρόπο, όπως το «Έτερος Εγώ» που συμμετείχα κι ελπίζω να υπάρξουν κι άλλες τέτοιες.

Ν: Εγώ που παίζω τώρα στη σειρά «Τα Καλύτερα μας χρόνια», ενώ δεν έχω μεγάλο ρόλο, παρατηρώ πως τα πράγματα είναι σίγουρα πιο προχωρημένα. Υπάρχει μία άλλη αισιοδοξία. Είναι ωραία και ο κινηματογράφος και το θέατρο. Το θέμα είναι με ποιους συνεργάτες τα κάνεις όλα. Σε μία παράσταση, οι άνθρωποι με τους οποίους είσαι κάθε μέρα, διαμορφώνουν τη ζωή σου καθοριστικά.

Π: Κι αν δεν περνάς καλά εκεί, δεν έχεις και τη χαρά να πας να παίξεις.

– Λίγο κλισέ αλλά πολλές φορές έχουμε αναρρωτηθεί βλέποντας έντονα φορτισμένες παραστάσεις πώς αποφορτίζεστε μετά από όσα ζείτε κάθε βράδυ στη σκηνή.
Ν: Κι όμως, μπορεί ο ηθοποιός να μην το έχει ζήσει τόσο «βαριά» όσο ο θεατής. Ήμουν φέτος σε μία τέτοια, δύσκολη παράσταση που λεγόταν «Η Βίλα (ο δρόμος που δεν πήραν)» και μιλούσαμε για ένα πολύ βαρύ θέμα. Χιλή, Πινοσέτ, δικτατορία, βασανισμοί. Ήταν ένα πιο σύγχρονο κείμενο με μία άλλη προσέγγιση που περιέχει και κωμικά στοιχεία αλλά μου έκανε κι εμένα εντύπωση πως αν επικοινωνείς απόλυτα με τον συμπαίκτη σου, είστε ικανοί για όλα. Έχει δημιουργηθεί μία φούσκα. Οπότε τελείωνε η παράσταση και μετά από όλο το κλάμα και την τρέλα, ήμουν καλά.

Π: Παίζω κι εγώ σε μία σκληρή παράσταση και στην αρχή, στις πρόβες, δεν ήταν καθόλου εύκολο για μένα να βγαίνω από αυτό τον ρόλο και κουβαλούσα πολλά μετά το θέατρο. Κάνω έναν χαρακτήρα που βιάζει ένα μικρό κορίτσι αλλά έτσι όπως είναι δομημένη και σκηνοθετημένη η παράσταση, σε βοηθάει στο τέλος να φεύγεις με λιγότερο βάρος. Επίσης, νομίζω ότι όλοι κουβαλάμε τα πάντα τελικά και είμαστε ικανοί για πολλά. Δεν ξέρεις πώς μεγαλώνει ένας άνθρωπος και τι αφήνει να βγει προς τα έξω. Κι επιστρέφουμε στο τι δουλειά έχει κάνει ο καθένας με τον εαυτό του.

– Πόσο μάλλον όταν είσαι κάποιος που μεταφέρει ένα μήνυμα όπως εσείς. 
Ν: Έτσι κι αλλιώς ό,τι παράσταση και να κάνεις, είναι για να καταλάβεις περισσότερο τον άνθρωπο. Όχι για να δικαιολογήσεις αλλά για να μπορέσεις να αιτιολογήσεις.

– Υπάρχει κάποια ταινία που θα θέλατε να κάνετε και να τελείως διαφορετική απ’ ό,τι έχετε κάνει έως τώρα;
Ν: Εγώ θα ήθελα ένα θρίλερ. Ο κινηματογράφος σου ανοίγει την όρεξη ειδικά αν αρχίσεις να δουλεύεις σε παραγωγές που είναι λίγο πιο καλές και μεγάλες. Σκέφτεσαι «υπάρχει η δυνατότητα να γίνουν τόσα πολλά πράγματα; Θέλω να τα κάνω όλα!».

Π: Εγώ θα ήθελα πολύ και το εύχομαι να συμμετέχω σε διεθνείς παραγωγές που ανεβαίνει αλλού ο πήχης.

– Σαν θεατές, τι βλέπετε περισσότερο;

Π: Σινεμά. Είδα μια συγκλονιστική παράσταση στην Comédie-Française, τους «Δαιμονισμένους» πριν από κάποιους μήνες και ένιωσα πως έχει περάσει πάρα πολύς καιρός που είχε να μ’ αγγίξει μια παράσταση τόσο πολύ. Ίσως επειδή δουλεύουμε πολύ στο θέατρο να έχουμε συνηθίσει τους κώδικες και αρκετά άλλα πράγματα. Πάντως όσο έβλεπα τη συγκεκριμένη παράσταση, απορούσα πώς τα σκέφτηκε όλα αυτά ο σκηνοθέτης, Guy Cassiers. Έκανε μια πανέξυπνη, σύγχρονη διασκευή κρατώντας και το ύφος του έργου και με καθήλωσε. Όμως, γενικά επιλέγω πρώτο το σινεμά.

– Πηγαίνεις στις αίθουσες ή βλέπεις ταινίες στο σπίτι;
Π: Θα πάω στην αίθουσα. Δεν τη συγκρίνω την αίσθηση αυτή.

-Έχουν αρχίσει και κλείνουν αρκετά σινεμά και στην Αθήνα αλλά οι συνδρομές στις ιντερνετικές πλατφόρμες, εκτός του Netflix, αυξάνονται.
Ν: Εγώ πάντως δεν ανανέωσα τη συνδρομή μου το Netflix. Το Netflix και όποια άλλη πλατφόρμα είναι για το σινεμά, ό,τι το live streaming για το θέατρο.  Πρέπει να ελέγχεται με κάποιο τρόπο πόσο περιεχόμενο δίνεις στο κοινό γιατί χρειάζεται να προστατεύσεις λίγο το επάγγελμα. Το καταλαβαίνω αν επικρατούν συνθήκες καραντίνας αλλά μου φαίνεται λίγο περίεργο να βλέπει κάποιος την παράσταση με τις πυτζάμες από τον καναπέ του. Δεν μπορεί να έχει το ίδιο αποτύπωμα.

– Από την άλλη όμως, τόση τεχνολογία που υπάρχει, πρέπει να καταναλωθεί.
Π: Ναι, σωστά. Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια.

– Είναι και ο τρόπος που θα κινηματογραφηθεί μια παράσταση και ο εξοπλισμός που θα χρησιμοποιήσουν. Είναι άχαρη η μετάβαση κάθε φορά σε κάτι πιο εξελιγμένο αλλά όταν καθίσει η μπίλια, αντιλαμβάνεσαι ποιες είναι βασικές αξίες τελικά. Τι σου αρέσει και σε ευχαριστεί πραγματικά. Δεν αλλάζει και η τέχνη μαζί με τον τρόπο ζωής;
Π: Συμφωνώ και δεν το θεωρώ απαραίτητα κακό.

– Προσαρμόζεστε εύκολα στις αλλαγές;
Ν: Είμαι μέρος αυτής τεχνολογικής κατάστασης. Πέρασα την καραντίνα βλέποντας ασταμάτητα Netflix και ενώ εξετάζω κυρίως το ανθρώπινο στοιχείο, κατα τ’ άλλα είμαι απόλυτο θύμα της τεχνολογίας. Με απασχολεί το ότι δεν γίνεται να είσαι γρήγορος σε όλα αυτά και να μην είσαι σε όλα τα υπόλοιπα στη ζωή. Αυτό μου το είχε πει η Έλενα Μαυρίδου, με την οποία κάναμε μαθήματα και δουλεύαμε μαζί ένα διάστημα, σε μία περίοδο που έκανα πάρα πολλά πράγματα και ήμουν πολύ βιαστική συνεχώς. Μου έλεγε επίσης όταν έπρεπε να κάνω κάτι πολύ αργό σε μία παράσταση: «Νομίζεις ότι θα το παίξεις αυτό; Δεν γίνεται». Όταν έχεις μάθει να τρως γρήγορα την τέχνη, μετά αν πας να δεις μια παράσταση από έναν άλλο κόσμο με διαφορετικές ταχύτητες, θα σου ξινίσει στην αρχή. Το θέμα είναι πόσο θέλουμε να επηρεαστούμε από αυτά. Επιπλέον, πόσο θέλει να αλλάξει το κοινό πηγαίνοντας σε μία παράσταση και πόσο διατεθειμένος είναι ένας θεατής να μη φύγει ο ίδιος.

Π: Εγώ έχω μια προσαρμοστικότητα γενικά ως άνθρωπος και με έχει βοηθήσει να συμβαδίζω και με την τεχνολογία που έχει μπει στη ζωή μας τόσο πολύ. Τη χρησιμοποιώ τόσο όσο και πάντα προσπαθώ να είναι προς όφελος μου. Δεν ξέρω αν το καταφέρνω αλά αυτό βάζω σαν μικρό στόχο. Αλλά ένας θεατής όταν πάει σε μια παράσταση, αν δεν κλείσει το κινητό του δεν θα είναι ποτέ εκεί.

Ν: Μου είχαν πει κάποια στιγμή πως μία παράσταση πρέπει να διαρκεί μέχρι μία ώρα και ένα τέταρτο γιατί μετά αποσπάται η προσοχή του θεατή και δεν αντέχει. Καλά όλα αυτά αλλά ας το παλέψουμε λίγο παραπάνω.

– Αντιθέτως, οι ταινίες μεγαλώνουν.
Π: Βέβαια οι σκηνοθέτες αγχώνονται να τις κάνουν όσο πιο σύντομες γίνεται και τους βάζουν όρια έως δύο ώρες το πολύ και αν διαρκέσει παραπάνω, δεν περνάει.

– Υπάρχει μια ατάκα του ρόλου σας στο Dodo ή στιγμή που την κρατήσατε και τη υιοθετήσατε και στη ζωή σας;
Ν: Η ηρωίδα μου η Σοφία λέει κάποια στιγμή ότι «Εδώ είμαστε όλοι ξένοι».

Π: Θα πω για μία στιγμή του Λουκά. Όταν απ’ αυτό που είναι και δείχνει, αλλάζει και γίνεται κάτι άλλο. Μόλις διάβασα το σενάριο-ίσως το ερμήνευσα κι εγώ έτσι-, αναρωτήθηκα κάποια πράγματα από το σουρεαλιστικό γεγονός που συμβαίνει με την εμφάνιση ενός πουλιού Dodo, που έχει εξαφανιστεί από τη φύση. Δηλαδή πώς αυτά τα οποία θεωρούμε πραγματικότητα και τι ζούμε και ποιοι είμαστε. Και το μόνο σου αποκούμπι είναι η αγάπη. Και ο ήρωας μου, ο Λουκάς, τη βρήκε στην Ιρίνα παρόλο που στην αρχή δεν είναι ξεκάθαρο αν την αγαπάει.  Και την αγαπάει και την εκμεταλλεύεται.

– Το «μέσα» του ήταν το ίδιο δηλαδή.
Π: Αυτό ακριβώς. Έκανε ό,τι έχει μάθει για να επιβιώσει ένας άνθρωπος της τάξης του.

– Οι άνθρωποι αλλάζουμε;
Π: Πιστεύω πως ναι. Υπάρχει μία βάση και για να γίνεις κάτι άλλο θέλει πάρα πολύ δουλειά αλλά βήμα βήμα μπορούμε να αλλάξουμε. Αν ακούμε και είμαστε ανοιχτοί σε αυτό. Αλλιώς μένουμε κολλημένοι σε όσα πιστεύαμε πάντα και ό,τι συμβαίνει γύρω μας, μας περνάει απαρατήρητο. Πρέπει να καταλαβαίνεις γιατί σου συμβαίνει το οτιδήποτε, είτε καλό είτε άσχημο, και να έχεις ενσυναίσθηση.

Ν: Εγώ είμαι αισιόδοξη ότι μπορούμε να αλλάξουμε. Αν πιστεύουμε πως θα μείνουμε για πάντα όπως είμαστε, άστο καλύτερα. Τελικά το ζουμί είναι το τι μας αλλάζει. Αν πας πχ με υστερία να κάνεις την όποια αλλαγή, στην ψυχοθεραπεία, στο να φτιάξεις το σώμα σου, δεν θα γίνει τίποτα. Αν όμως κάνεις λίγο ησυχία μέσα σου, να βγαίνεις λίγο στη φύση που την έχουμε ξεχάσει ή γενικά κάτι που θα σε βοηθήσει να ηρεμήσεις, νομίζω πως οι αλλαγές που θα έρθουν, θα είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.

– Είμαστε όλοι εγκλωβισμένοι στην ταχύτητα;

Ν: Ναι αλλά μετά από τόσες καραντίνες, είδαμε ότι γίνεται κι αλλιώς.

Π: Φυσικά και γίνεται αλλά ο τρόπος ζωής δεν μας αφήνει να το πετύχουμε με τον τρόπο που θέλουμε. Πρέπει να το επιλέξεις συνειδητά και όχι με το ζόρι. Για παράδειγμα ότι θα πάρεις την απόφαση να πας στο χωρίο της μαμάς σου να φυτεύεις λουλούδια, να ζεις με διαφορετικούς ρυθμούς και όποτε σκάει μία πολύ ωραία πρόταση, να πηγαίνεις να την κάνεις. Το θέμα είναι πόσο να το αντέξεις αυτό.

Εν τω μεταξύ ο Πολύδωρος μας έχει τρελάνει με τα πάρτι στα κότερα γιατί είχε πάει πιο παλιά. Οπωσδήποτε να τα πούμε μετά τις Κάννες και να μιλήσουμε για όλα τα backstage.

– Οι αποτυχίες μας έχουν πάρει κατά κάποιο τρόπο ένα θετικό πρόσημο; Γιατί μας έχουν μεγαλώσει να τη φοβόμαστε;

Π: Μας έμαθαν ότι πρέπει να είμαστε άριστοι σε όλα και να βγαίνουμε πάντα πρώτοι. Δεν θα σας κρύψω πως όταν ξεκίνησα να δουλεύω ως ηθοποιός, ήταν δύσκολες οι πρώτες απορρίψεις και αποτυχίες. Νομίζω πως είναι ωραίο όταν σου σκάνε αποτυχίες γιατί μαθαίνεις, γειώνεσαι και γίνεσαι καλύτερος. Πλέον δεν τις φοβάμαι τις αποτυχίες. Όχι ότι τις κυνηγάω βέβαια (γέλια). Όμως, αν έρθει μια αποτυχία, θα κάτσω να σκεφτώ γιατί ήρθε.

Ν: Εμένα πάλι δεν με επηρεάζουν. Δηλαδή αν δεν μ’ έπαιρνε κάποιος για έναν ρόλο δεν θα καθόμουν να ασχοληθώ πολύ. Συνέβαινε ένα απίστευτο πράγμα που θέλω να καταγραφεί (γέλια). Κάποιες φορές όταν είχα να επιλέξω ανάμεσα σε κάποια πράγματα, τα έφερνε κάπως η ζωή και να τα έκανα λίγο χάλια με λάθος επιλογές. Έχω ένα προσωπικό στοιχείο που μ’ αρέσει να γίνομαι και λίγο ξεφτίλα! (γέλια). Δηλαδή πιχί μέσα μου μπορεί να πω «τώρα που έχω πέσει κάτω, να περάσει κι ένας ταξιτζής να με μπουγελώσει για να δω τι θα γίνει». Μιλάω βέβαια εκ του ασφαλούς γιατί μέχρι στιγμής δεν έχω ζοριστεί πολύ και πάει καιρός που έχω να βρεθώ σε πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση. Τα συναισθηματικά είναι και πάνω και κάτω αλλά δεν έχω πιάσει πάτο που λέμε.
Δεν έχω αφήσει ποτέ τον εαυτό μου να σκεφτεί ότι είναι τόσο σοβαρά αυτά που κάνουμε ώστε να γίνω κουρέλι.

Π: Κι αυτό τα βάζει αυτόματα όλα είτε αποτυχίες είτε επιτυχίες σε μία απόσταση.

Ν: Ναι. Με το που μένω εκτός δουλειάς και φρικάρω, φεύγω ένα ταξίδι.

– Άρα καταλήγουμε ότι ο πάτος είναι κάπως σαν επιλογή;
Ν: Βασικά καταλήγουμε ότι οι Λέοντες είναι τα καλύτερα ζώδια (γέλια). Ο Άγγελος Παπαδημητρίου που είναι επίσης στην ταινία είναι μεγάλος θαυμαστής των ζωδίων.

Π: Με τον Άγγελο έχουμε γελάσει πάρα πολύ στα γυρίσματα και αυτοσαρκάζεται πάρα πολύ.

Ν: Όχι απλά έχουμε γελάσει, δεν μπορούσαμε να σταθούμε. Οι άνθρωποι που διάλεξε ο Κούτρας, πέρα από το ότι κουβαλούν μεγάλη τρέλα, είναι όλοι ένας κι ένας. Κι ο Άγγελος είναι επίσης σαν εξωτικό πουλί σαν το dodo. Κάνει από τα πιο αστεία πράγματα που έχω ζήσει: παντρεύει σε μία πρόταση δύο διαφορετικά πράγματα. Ας πούμε, σου λέει «Χωρίς να θέλω να σε θίξω, είσαι πολύ όμορφη σήμερα» κι εκείνη της στιγμή θες απλώς να ουρλιάζεις (γέλια). Το «χωρίς να θέλω να σε θίξω» το χρησιμοποιεί με έναν τρόπο που αλήθεια, δεν το έχω συνηθίσει ούτε μία φορά και γελάω πάντα.

Π: Μ’ όλα αυτά που λέμε, συνειδητοποιώ ότι στα γυρίσματα περάσαμε τέλεια και ήρθαμε κοντά σαν άνθρωποι. Δεν συμβαίνει συχνά αυτό.

– Πόσο καιρό κράτησαν τα γυρίσματα, δεν το είπαμε αυτό.
Π: Δύο μήνες. Είχαμε και μία διακοπή λόγω του κορονοϊού.

Ν: Εν τω μεταξύ δεν ξέρουμε τίποτα παραπάνω για την ταινία. Ούτε πόσο διαρκεί.

– Για φινάλε τι θα θέλατε να πείτε;
Π: Να τα ξαναπούμε και μετά το Φεστιβάλ των Καννών, αν μας αρέσει η ταινία τελικά (γέλια) και πώς περάσαμε. Να λυθεί και η απορία της Έφης για το τι φορέσαμε.

Ν: Εν τω μεταξύ ο Πολύδωρος μας έχει τρελάνει με τα πάρτι στα κότερα γιατί είχε πάει πιο παλιά. Οπωσδήποτε να τα πούμε μετά τις Κάννες και να μιλήσουμε για όλα τα backstage.

Η σκηνή κλείνει με ποτήρια να τσουγκρίζουν, δυνατά γέλια και ωραίες ευχές. Όχι σαν διαφήμιση κάποιου ποτού αλλά όπως συμβαίνει πραγματικά με όλους τους ανθρώπους που αγαπάμε.

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News