Εκεί πίσω, στα μέσα των ανήσυχων 90s στην Ελλάδα, σε μια εποχή που η ακμάζουσα μουσική σκηνή της χώρας ήθελε να εξερευνήσει νέους ήχους (με μια ιδιαίτερη συμπάθεια προς την grunge αλητεία), η techno μουσική παρέμενε σε μεγάλο βαθμό μια μυστηριώδης κουλτούρα των club, ένα υπόγειο ρεύμα που μόλις ξεκινούσε να φουσκώνει κάτω από την επιφάνεια, και ναι, κάτω από την πιο ευρέως αποδεκτή ηλεκτρονική ταυτότητα των Στέρεο Νόβα. Μέχρι που κάποια στιγμή, την άνοιξη του 1995, ένα νέο όνομα εμφανίστηκε από το πουθενά, φέρνοντας φρέσκο αέρα και ασυνήθιστες (για την ελληνική δισκογραφία) δονήσεις: οι Τετράγωνο 19.

Οι Τετράγωνο 19, ξεκίνησαν με δύο άτομα, τον Μιχάλη και τον Γιάννη, δύο φίλους από το Περιστέρι που είχαν μεγαλώσει ακούγοντας ηλεκτρονικούς ήχους από δίσκους, CD και ξέφρενο clubbing, και που και οι δυό τους – ο ένας πολύ και ο άλλος λιγότερο – ήταν ήδη ενεργοί μέσα στο ευρύτερο σκηνικό των ΣΝ. Επηρεασμένοι από τους Orbital και τη γερμανική techno σκηνή, αποφάσισαν να δημιουργήσουν κάτι δικό τους, κάτι έξω από την ομπρέλα του μεγάλου σχήματος που ήδη συμμετείχαν — κάτι που θα συνδύαζε την ωμή ενέργεια του techno με την ελληνική ζωντάνια και ιδιοσυγκρασία.

Οι Τετράγωνο 19 ήταν ουσιαστικά ένα πιο εννοιολογικό πρότζεκτ του Μιχάλη Δέλτα, ιδρυτικού μέλους των ΣΝ, ο οποίος μαζί με τον Γιάννη Μόμπιλ έφερε αρχικά στο φως δύο ηχογραφήσεις σε ένα ιστορικό maxi-single, το οποίο το Πάσχα του 1995, σαν μια άλλη πόρτα, άνοιξε μια παράλληλη διαδρομή με εκείνη των ΣΝ. Αλλά πριν φτάσουμε στους Τ19 ας κάνουμε μια πρώτη στάση, έναν χρόνο πριν, όταν τον Ιούνιο του 1994 οι ΣΝ κυκλοφόρησαν το “Τέκνο EP”, τον προάγγελο του άλμπουμ “Ασύρματος Κόσμος”, που κυκλοφόρησε μερικούς μήνες αργότερα, τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς. Η στάση αυτή γίνεται, διότι το συγκεκριμένο EP ήταν εκείνο που έδειξε την πρώτη ανοιχτή (και πιο δυναμική) επιρροή της techno κουλτούρας στη θρυλική παρέα των δυτικών προαστείων. Γιατί παρά τις πιο freestyle ή ambient ή electro κραυγές των δύο επόμενων άλμπουμ, το techno θα ξανακυλούσε για τα καλά στις φλέβες του συγκροτήματος στο “Βιταμίνα Τεκ” του ’97.

Σε όλο αυτό το διάστημα, δηλαδή μέχρι το 1997, ο Μιχάλης Δέλτα, άλλοτε μαζί με τον Γιάννη Μόμπιλ, την Χριστίνα Τοτ στα φωνητικά ή τον Αντώνη Πι στην παραγωγή, και άλλοτε μόνος του είχε συμπληρώσει την (μέχρι χθες) επίσημη δισκογραφία των Τετράγωνο 19 σε δύο άλμπουμ (“Ηχοδρόμιο”, “Οξυκέμια”) και δύο singles (“Πλάστικαμ Άλφα/Ινφομάτικ”, “Μίνιμαλ”). Και σε όλες αυτές τις κυκλοφορίες η techno σφραγίδα, με τον έναν ή άλλον τρόπο, ήταν σταθερά έντονη.

Και λέω «μέχρι χθες» γιατί πριν λίγες μέρες ένα απρόσμενο email με ενημέρωσε ότι οι Τετράγωνο 19 ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν το τρίτο άλμπουμ της δισκογραφίας τους. Ο Μιχάλης Δέλτα και η Όλγα Φράγκου (μουσικός παραγωγός και DJ) ένωσαν τις δυνάμεις τους για να δημιουργήσουν τον δίσκο “Οδοδείκτες”, ένα έργο που συνδυάζει την πλούσια κληρονομιά της ελληνικής ηλεκτρονικής μουσικής με τη σύγχρονη χορευτική κουλτούρα. Ο Δέλτα, με την εμπειρία του στη σύνθεση και την παραγωγή, αναδεικνύει τις αντιφάσεις του αστικού τοπίου, ενώ η Φράγκου προσθέτει την προσωπική της σφραγίδα μέσω των ελληνικών στίχων και της spoken word ερμηνείας της.

Το single “Ελεύθερη Πτώση”, που κυκλοφόρησε στις 17 Οκτωβρίου από την Blue Dot Records, προαναγγέλλει τη δυναμική του άλμπουμ, το οποίο ανάμεσα σε δεκατέσσερα κομμάτια που συνδυάζουν techno, progressive, trip hop και ambient κρύβει, ομολογουμένως, πολλά διαμάντια.

Η καινούργια μουσική των Τετράγωνο 19 θα μπορούσε να είναι μια αναδρομή στο παρελθόν, αλλά βασικά είναι μια ματιά στο παρόν, αναδεικνύοντας τις σύγχρονες προκλήσεις της ανθρώπινης ελευθερίας και επικοινωνίας. Οι “Οδοδείκτες” μοιάζουν με ένα καλλιτεχνικό μανιφέστο που σμιλεύει τις αντιφάσεις της ζωής, μετατρέποντας τα εμπόδια σε δημιουργία. Μέσα από την ηχητική τους παλέτα, ο Δέλτα και η Φράγκου μας προσκαλούν να εξερευνήσουμε τη σύνθετη ομορφιά του κόσμου γύρω μας, προσφέροντας έναν ήχο που δεν περιορίζεται στην επιφάνεια της dancefloor κουλτούρας αλλά αγγίζει βαθύτερα θέματα που αφορούν την ανθρώπινη εμπειρία.

Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ στις 15 Νοεμβρίου, το Olafaq συνάντησε τους Tετράγωνο 19 ένα κυριακάτικο πρωινό στον Κεραμεικό και, μέσα από μια διαδρομή αναμνήσεων, συνομίλησαν για όλα όσα μπορεί να φέρει στο παρόν ένα αγαπημένο όνομα από το παρελθόν.

– Ας ξεκινήσουμε από τα παλιά, και η πρώτη ερώτηση αφορά περισσότερο εσένα, Μιχάλη… Ποια ιδέα, ποια σπίθα, ποια σκέψη γέννησε το όνομα «Τετράγωνο 19»; Σημαίνει ή συμβολίζει κάτι που θα ήθελες να μοιραστείς;
Μιχάλης: Το Τετράγωνο 19 ενσαρκώθηκε δισκογραφικά το 1995 παρέα με τον επιστήθιο φίλο μου Γιάννη Μόμπιλ και την Χριστίνα Τοτ, σαν μια ανάγκη για ένα project ηχητικά διαφορετικό από τους Στέρεο Νόβα οι οποίοι είχαν συγκεκριμένο ήχο. Ένιωθα περισσότερο ελεύθερος δημιουργικά στον νέο αυτό ηχητικό κόσμο, ο οποίος ενεργοποιούσε αβίαστα την εσωτερική μου δύναμη και την φλόγα της έκφρασης. Μέσω αυτής της δημιουργικότητας εξελίχθηκε η σχέση μου ως συνθέτης με την παγκόσμια techno και electronica σκηνή. Η λέξη «Τετράγωνο» συμβολίζει το τετράγωνο της πόλης, το προάστιο, το διαμέρισμα που έμενα, τις τέσσερις γωνίες που μέσα τους κατοικεί ένας άνθρωπος, ενώ ο αριθμός 19, όταν τον αθροίζεις δίνει τον αριθμό 1, που είναι ο γενετήσιος αριθμός μου σύμφωνα με την Πυθαγόρεια Αριθμοσοφία.

– Έχει αλλάξει κάτι τα τελευταία χρόνια στον τρόπο που προσεγγίζεις ένα νέο άλμπουμ;
Μιχάλης: Ναι, φυσικά, έχει αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζω και υλοποιώ ένα νέο δίσκο. Αρχικά, δεν είμαι τόσο παραγωγικός όσο παλιότερα όπου κάθε χρόνο κυκλοφορούσα ένα ή και δύο albums. Γράφω κυρίως με αναλογικά hardware synths και drum machine επιμένοντας περισσότερο στην λεπτομέρεια και την τελική μίξη των κομματιών. Και παλιότερα με τον ίδιο τρόπο έγραφα δίσκους, θυμάμαι όταν ερχόμουν στο σπίτι σου και μιλούσαμε ώρες για το στήσιμο της μουσικής σου με τα synths που χρησιμοποιούσες τότε ως ION. Αυτό που σήμερα ουσιαστικά λειτουργεί μέσα μου διαφορετικά είναι πως κάθε album που γράφω γίνεται με άλλη συνειδητότητα, με άλλη ωριμότητα και ενεργοποίηση. Μακριά από κάθε φιλοδοξία και προσδοκία, δίχως κάτι τέτοιο να σημαίνει πως δεν αποζητώ την χαρά που μου δίνει η θετική ανταπόκριση του κοινού.

– Πώς προέκυψε η συνεργασία σας για τη δημιουργία του δίσκου “Οδοδείκτες”;
Μιχάλης: Ξεκίνησα να γράφω τα κομμάτια του δίσκου “Οδοδείκτες” πριν από τρία χρόνια περίπου. Έχει επίσης ενδιαφέρον πως το κομμάτι “Σάντα Κρουζ” είναι γραμμένο το 1996 και το συμπεριλάβαμε στο υπόλοιπο μουσικό υλικό. Την Όλγα τη γνώρισα μέσα από μαθήματα Μουσικής Παραγωγής που της έκανα όπου είχα επισημάνει το ταλέντο της και τις ποιότητές της ως άνθρωπος.

Όλγα: Στην επαφή μου με τον Μιχάλη μέσα από τη μουσική, ένιωσα μια πλήρη ελευθερία στον τρόπο που σκέφτεται και συνθέτει, έτσι κάποια στιγμή του πρότεινα να φτιάξω ένα remix σε ένα από τα κομμάτια του.

Μιχάλης: Ναι, και όντως η Όλγα έγραψε ένα πανέμορφο και δυνατό progressive remix για το τραγούδι “Μία Αγάπη Μικρή¨ που είχε κυκλοφορήσει στον δίσκο με την αγαπημένη μου Τάνια Τσανακλίδου το 2001. Δίχως δεύτερη σκέψη της πρότεινα να συνεργαστούμε για το πρότζεκτ Τετράγωνο 19 και ειλικρινά χάρηκα πολύ με την θετική της απάντηση. Της πρότεινα να γράψει στίχους και να τους ερμηνεύσει όπως και έγινε.

– Μπορείτε να μας περιγράψετε την καλλιτεχνική φιλοσοφία πίσω από τους «ΟΔΟΔΕΙΚΤΕΣ» και πώς αυτή σχετίζεται με τις αντιθέσεις του αστικού τοπίου;
Τ19: Το αστικό τοπίο είναι γεμάτο αντιθέσεις, σαν να βρίσκονται διαρκώς σε μία αδιέξοδη μάχη η ομορφιά με την σκληρότητα, το καλοκαιρινό άρωμα του νυχτολούλουδου με την βιαιότητα του εκάστοτε πολιτικού κατεστημένου, του άνισου κοινωνικά τρόπου ζωής που αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Εδώ και πολλά χρόνια δεν έχουμε πάρει μια ολοκληρωμένη ανάσα ως πολίτες, ως λαός, ιδιαίτερα την τελευταία πενταετία εγκλωβιζόμαστε σε πολιτικές αιχμαλωσίες άλλες φορές προκλητικές και άλλες υποβόσκουσες. Ως δημιουργοί, ως καλλιτέχνες οφείλουμε να είμαστε «Οδοδείκτες» για τον εαυτό μας και τους άλλους που συνδέονται με το έργο μας, φέρνοντας το καλλιτεχνικό φως στα άγρια δρώμενα της σύγχρονης πραγματικότητας μέσα από την μεταμορφωτική δύναμη και την αλήθεια της μουσικής.

– Τι σας γοητεύει σταθερά στην Αθήνα (και περισσότερο σε ότι αφορά στον τρόπο που στέκεται σήμερα στο 2024) και τι σας απωθεί;
Αυτή η πόλη χαρακτηρίζεται πάντα από μία διαχρονική, κάπως απροσδιόριστη γοητεία, πίσω από φωνές, νεύρα και θόρυβο, κάποιες φορές είναι δύσκολο να εντοπίσεις την ομορφιά της που κρύβεται στις μικρές γειτονιές της, στον λόφο του Λυκαβηττού, στις βόλτες στις εργοστασιακές ζώνες, στο άλσος της Καισαριανής, στην μεγαλειώδη σιωπηλή Ακρόπολη. Μια πόλη γεμάτη αντιθέσεις, συγκρούσεις, αντιδράσεις και δυνατή ενέργεια.

– Εάν υποθέσουμε ότι κάθε νέο άλμπουμ είναι ένα ξεχωριστό ταξίδι, οι “Οδοδείκτες” που σας (και μας) οδηγούν;
Οι “Οδοδείκτες” του δίσκου οδηγούν τον καθένα σε ένα συγκεκριμένο σημείο, σε αυτό από το οποίο έχει την απόλυτη ελευθερία να επιλέξει τον δρόμο του προς την ομορφιά και το νόημα της ζωής του.

– Όλγα, τα φωνητικά σου είναι άλλοτε υποβλητικά, άλλοτε αέρινα, πάντα ιδιαίτερα. Πώς προσέγγισες το θέμα των στίχων και της ερμηνείας;
Όλγα: Στίχους, και πιο προσωπικά κείμενα, έγραφα από μικρή ηλικία αλλά ήταν κάτι που δεν είχα τολμήσει ποτέ πριν σε επαγγελματικό επίπεδο, και όταν ο Μιχάλης μου πρότεινε να γράψω αλλά και να ερμηνεύσω, μου βγήκε πολύ αυθόρμητα, πολύ ελεύθερα. Η προσέγγιση των στίχων προσδιορίζεται κυρίως από μία μυστικιστική χροιά, θα έλεγα, καθώς αυτό το χαρακτηριστικό διαφαίνεται και στις μελωδικές συνθέσεις του Μιχάλη. Μέσα από τα ηχητικά μοτίβα που δημιουργεί, μου προκαλεί μία αίσθηση εσωτερικής αναζήτησης και έκφρασης του «Εγώ» σε ένα συνειδησιακό επίπεδο, άλλες φορές λειτουργώντας υποβλητικά ως η ανώτερη φωνή ή ο οδηγός μέσα μας, άλλες φορές ως μία βαθιά ερωτευμένη φωνή, αλλά ακόμα και ως η φωνή του κρυμμένου μας αναζητητή. Είναι ένα στοιχείο που με ενέπνευσε ακόμα περισσότερο στον τρόπο ερμηνείας τους γι’ αυτό και όταν τους έγραφα, ήταν από τις πιο αβίαστες στιγμές.

– Υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα καλλιτεχνικά μανιφέστα ή ιδεολογίες ή σύγχρονες τάσεις που πιθανόν σας έχουν εμπνεύσει σε αυτό το έργο;
Έχουμε το δικό μας ακόλουθο μανιφέστο: «Η Μουσική μας δόθηκε από το Υπέρτατο Ον για να αντέξουμε αυτό τον κόσμο, να τον επηρεάσουμε και να τον θεραπευτούμε από την άγνοια και τη δυστυχία. Για να γίνουμε συνδημιουργοί στο Μυστήριο της Ζωής. Η Μουσική λανθασμένα θεωρείται αποκτημένη γνώση στο γήινο πεδίο. Δεν υπάρχουν λέξεις για να την περιγράψουν και να την ορίσουν ολοκληρωμένα, δεν στέκεται καμία θεολογία και φιλοσοφία ικανή να την περιορίσει ή να την εξιδανικεύσει. Δεν είναι δυνατό να ειπωθεί και να γίνει κατανοητή η αλήθεια για την ευεργετική φύση της Μουσικής όσο παραμένουμε αιχμάλωτοι στην ψευδαίσθηση της ύλης».

– Πιο συγκεκριμένα, σε ποιες προκλήσεις ή εμπόδια στην ανθρώπινη ελευθερία και επικοινωνία αναφέρεστε στον δίσκο; Πώς η μουσική σας επιδιώκει να τα ανατρέψει;
Βρισκόμαστε σε ένα σημείο όπου η συνεχής προβολή της ζωής μας έχει γίνει το καταφύγιό μας. Η –συχνά νοθευμένη– υπερπληροφόρηση που δεχόμαστε δεν αφήνει χώρο όχι μόνο στην ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ μας αλλά παράλληλα διαστρεβλώνει και τα πραγματικά μας «θέλω». Μια διαρκής σύγκριση με τους άλλους που μας απομακρύνει από τον βαθύτερο εσωτερικό μας πυρήνα και όσα αληθινά μας ωφελούν. Η προβολή της συνεχούς βίας που έχει περάσει πλέον μέσα μας ως κάτι οικείο, και έχουμε δεχτεί πως είναι εντάξει αυτό. «Αυτή είναι η ελεύθερη πτώση, μακριά από σένα και τη δική σου ελευθερία όπως εσύ θα ήθελες να τη βιώσεις». Αυτήν την εποχή ο κόσμος στέκεται μουδιασμένος και συχνά οργισμένος λειτουργώντας απλά εκτονωτικά δίχως αποτέλεσμα στα εμπόδια της καθημερινότητας. Η μουσική μας δεν επιδιώκει να ανατρέψει την υπάρχουσα κατάσταση ακριβώς, διότι αν έχουμε προσδοκίες ενδέχεται να απογοητευτούμε. Αν κάτι πραγματικά συμβαίνει μέσα από την μουσική των Τετράγωνο 19 είναι το ότι θέλουμε να λειτουργήσει ως κάλεσμα για ένα πιο συνειδητό και ανθρώπινο τρόπο ζωής. Θέλουμε να συναντηθούμε, να μοιραστούμε την χαρά της ζωής που τόσο προκλητικά μας στερούν τα συστήματα των εξουσιών. Αυτό σημαίνει και ο στίχος «Καταστρέφω με αγάπη ό,τι δεν είναι αγάπη».

– Τι σημαίνει για εσάς η «μεγάλη ηχητική παλέτα της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής σκηνής» και πώς την αξιοποιείτε στη μουσική σας;
Σημαίνει πως σήμερα στην ηλεκτρονική μουσική παλέτα απλώνονται πολλά περισσότερα ηχοχρώματα από ότι όταν ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 η acid house και η techno. Εμείς στον συγκεκριμένο δίσκο λειτουργούμε μουσικά σαν την μέλισσα που συλλέγει το νέκταρ από διαφορετικά άνθη, εμπλουτίζοντας με αυτή την διεργασία τον ήχο μας ο οποίος πιστεύουμε πως χαρακτηρίζεται από μια ανοιχτή μουσική γκάμα. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι απόλυτα και αυστηρά ένα techno, ή house ή progressive άλμπουμ, αλλά ενσωματώνει συγγενικά είδη δίχως να ακούγονται ξένα μεταξύ τους στο άκουσμα όλου του υλικού.

– Σήμερα, δηλαδή, πώς βλέπετε την εξέλιξη της ηλεκτρονικής μουσικής σκηνής και τον όποιο ρόλο της στη σύγχρονη κοινωνία;
Ο ρόλος της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής σε σχέση με την παράλληλη εξέλιξη της κοινωνίας αναμφισβήτητα δεν είναι εκείνος ο οποίος υπήρξε ούτε με την έκρηξη της house στην Αμερική ούτε και με την techno με την πτώση του τείχους στο Βερολίνο αργότερα. Δεν υπάρχει κοινωνικό, πολιτικό μανιφέστο μουσικά γενικότερα, και όχι μονάχα από την ηλεκτρονική μουσική σκηνή. Όλα έχουν μετατοπιστεί και αιχμαλωτιστεί σε ένα πλαίσιο καλλιτεχνικού ναρκισσισμού και κοινωνικής αδιαφορίας για το τι συμβαίνει στον κόσμο εκεί έξω, εκτός πάντα κάποιων εξαιρέσεων στο μουσικό στερέωμα. Κι εμείς ανήκουμε στην εξαίρεση αυτή διότι μας αφορά το πώς η τέχνη μας έχει την δύναμη να επηρεάσει την αντίληψη για τη ζωή και να σταθεί σε αυτήν με θέση καλλιτεχνική αλλά και πολιτική. Να ανακουφίσει, να ενδυναμώσει και να αφυπνίσει τους ανθρώπους.

– Δηλαδή, ελπίζετε ο νέος δίσκος να επηρεάσει και το κοινό που δεν περιορίζεται μόνο στη dancefloor κουλτούρα;
Πιστεύουμε ότι ο συγκεκριμένος δίσκος μέσω της μουσικότητας που τον χαρακτηρίζει αλλά και λόγω των στίχων οι οποίοι είναι γραμμένοι στα Ελληνικά, αυτόματα γίνεται ένα άκουσμα περισσότερο ανοιχτό του οποίου οι προβληματισμοί αφορούν κάθε συνειδητοποιημένο ακροατή ανεξάρτητα από τις προτιμήσεις του και από τις μουσικές ετικέτες.

– Πιστεύετε ότι οι άνθρωποι σήμερα φοβούνται να αγαπήσουν ή να δείξουν ότι αγαπούν κάτι διαφορετικό;
Δεν ξέρουμε τι είναι η αγάπη, εκπαιδευόμαστε και μαθαίνουμε να αγαπάμε.

– Σε μια εποχή υπερπληροφόρησης είστε άνθρωποι του μέτρου ή παθιάζεστε με αυτό που σας τυλίγει και φοβάστε μην χάσετε κάτι που μπορεί να τρέχει;
Εάν κάτι μας αφορά και μας ενδιαφέρει είναι όχι το να μη χάσουμε κάτι που μπορεί να τρέχει έξω από εμάς, αλλά το να μη χαθούμε εμείς μέσα σε αυτό. Παθιαζόμαστε με αυτό που ξέρουμε πως μπορεί να μας ανοίξει τον δρόμο στη γόνιμη σκέψη και στο κοινό όφελος.

– Εάν έπρεπε να επιλέξετε ανάμεσα σε μια εποχή πολιορκημένη από το  Ίντερνετ, τα κοινωνικά δίκτυα και το ΑΙ και σε μια που θα απαιτούσε θυσίες, χωρίς καμία απολύτως σύνδεση με την τεχνολογία (στην λογική του άσπρου-μαύρου), ποια θα επιλέγατε ως πιο ελπιδοφόρα για τις επόμενες γενιές;
Αν και προτιμάμε να μην κινούμαστε σε περιοριστικά πλαίσια και στη λογική των δύο άκρων, πιστεύουμε πως το ταξίδι της αληθινής δημιουργίας και κατ’ επέκταση της καλλιτεχνικής έκφρασης, προέρχεται από την ψυχή του ανθρώπου και αυτό καμία τεχνολογία ΑΙ δεν μπορεί να το αντικαταστήσει. Διαφορετικά μιλάμε για το τέλος της τέχνης. Σε κάθε περίπτωση, όταν «αναγκάζεσαι» να παρατηρήσεις, να ανακαλύψεις, να θυσιάσεις, να εκτιμήσεις, αποκτάς βιωματικές εμπειρίες. Το βίωμα αυτό λειτουργεί αφυπνιστικά και είναι κάτι το οποίο μπορείς να μεταδώσεις σε μια επόμενη γενιά με την ταυτότητα της αυθεντικότητας.

– Η μουσική μπορεί να αποτελέσει μια αντίσταση ή ενδεχομένως μια απάντηση στην παρακμή των καιρών μας και με ποιον τρόπο;
Η μουσική αποτελεί πάντα μία από τις μεγαλύτερες επιρροές στις καλλιτεχνικές τάσεις, ενώνει πολιτισμούς, σμιλεύει τον ψυχισμό των ανθρώπων, λειτουργεί θεραπευτικά και μας υπενθυμίζει να τιμάμε το δώρο της ζωής. Η φύση της μουσικής συνδέει, τροφοδοτεί τα κύτταρά μας με χαρά και αυτή είναι η μόνη αντίσταση και απάντηση στην όποια παρακμή μπορεί να διανύουμε.

– Πιστεύετε ότι η μουσική (και η Τέχνη γενικότερα) μπορεί να γίνει τόσο ανατρεπτική σήμερα μέχρι το σημείο να μας αλλάξει την αντίληψη για τον κόσμο;
Σε ένα περιβάλλον που όλα μεταβάλλονται και αλλάζουν κοινωνικοπολιτικά, ο πυρήνας της Τέχνης παραμένει ένα ακλόνητο Φως μέσω της Δημιουργίας. Όσο δημιουργούμε, ανακαλύπτουμε, ανοίγουμε τη σκέψη μας, παρατηρούμε, συνδεόμαστε με τον εαυτό μας, ερχόμαστε σε διάλογο με τους γύρω μας και ξυπνάμε από την πλάνη, πορευόμαστε δίχως να φοβόμαστε την αλλαγή. Αυτός ο ενοποιητικός σκοπός που εξυπηρετεί η Τέχνη και κατ’ επέκταση η μουσική κρύβει μια δύναμη η οποία αναδιαμορφώνει κοινωνικές σχέσεις και αλλάζει αντιλήψεις. Γίνεται το Νόημα της ύπαρξης.

 

☞︎ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, X/Twitter και Instagram.

 

 

 

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News