Το 2017, μετά το τέλος της παράστασης «Άλκηστη» σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου, ρωτούσαμε ποιος ήταν εκείνος ο νέος ηθοποιός που ξεχώρισε μέσα από το χορό και έφτασε νοητά δίπλα μας στις κερκίδες. Ο χαρισματικός Μιχαήλ Ταμπακάκης, από την πρώτη στιγμή που τελείωσε τη δραματική σχολή, είναι σε μία διαρκή κίνηση, συμμετέχει σε αρκετά πρότζετ με ενδιαφέρουσες ομάδες σε θεατρικές σκηνές και πλατώ και αντιμετωπίζει την υποκριτική ως πολιτική στάση.

Τα τελευταία χρόνια, το όνομα του είναι σε πολλούς μεγάλους τίτλους λόγω της συμμετοχής του σε πετυχημένες τηλεοπτικές σειρές όπως τα «42°», «Η Αγάπη Παράνομη»,«Άγριες Μέλισσες» (guest ρόλος), ωραίες παραστάσεις και στην συγκινητική και βραβευμένη μικρού μήκους ταινία «Απόδραση από τον Εύθραυστο Πλανήτη», η οποία πρόσφατα επιλέχθηκε για το Screening Room του New Yorker.

Ευγενικός, διακριτικός και με ένα ολοζώντανο χαμόγελο, έχει μια τεράστια ορμή για όσα τον πάνε πολλές πίστες παρακάτω και μια ευαισθησία που δεν περνάνε ποτέ απαρατήρητες. Ανάμεσα στα κενά των γυρισμάτων για δύο νέες σειρές, κάναμε μια στάση στο Παγκράτι για μία μικρή ανάκριση με ζωτικές υπενθυμίσεις γι’ αυτή την απρόβλεπτη ζωή και φωτογραφίες στις γύρω γειτονιές.

– Ποιες ήταν οι πρώτες σκέψεις όταν διάβασες το σενάριο και όταν είδες αργότερα ολοκληρωμένη την «Απόδραση από τον Εύθραυστο Πλανήτη»;

Βασικά το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα διαβάζοντας το σενάριο ήταν απλά ένα «wow». Ενθουσιάστηκα πάρα πολύ και φυσικά, δε φανταζόμουν ότι ένα χρόνο μετά αφού είχα διαβάσει το σενάριο, που περιέγραφε δύο αγόρια να βγάζουν τις μάσκες τους για να φιληθούν, θα συνέβαινε στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο. Η δυστοπία και η συνθήκη του τέλους του κόσμου ήταν άκρως δελεαστική και θελκτική. Ο Θανάσης Τσιμπίνης είχε κάνει μία τρομερη παρουσίαση και οποιοσδήποτε ηθοποιός θα ήθελε να παίξει σ’ αυτή την ταινία. Είχε πολύ συγκεκριμένα στο μυαλό του αυτό το σύμπαν και ακριβώς επειδή ήξερε τι θέλει, μπορούσε να μας μεταδώσει με ακρίβεια αυτό που ήθελε να φτιάξει. Ήταν φανταστική εμπειρία και εκείνος, ένας υπέροχος συνεργάτης. Όταν είδα την ταινία τρελάθηκα. Μου άρεσε πάρα πολύ, συγκινήθηκα πολύ δεδομένου και ότι ζούσαμε σε μία συνθήκη που η μάσκα ήταν πια καθημερινό απαραίτητο αξεσουάρ μας. Είχε εξαιρετική μουσική και αισθητική. Μπορώ να πω ότι είναι από τις πιο αγαπημένες μου δουλειές μέχρι στιγμής και το ταξίδι αυτής της ταινίας, μας εκπλήσσει κάθε μέρα όλο και πιο πολύ.

– Τι κράτησες από τη διαδικασία των γυρισμάτων;

Νομίζω τα γυρίσματα μιας μικρού μήκους είναι η πιο ιδανική συνθήκη για έναν ηθοποιό. Έχεις το χρόνο, το χώρο και τη διάθεση να συνδημιουργήσεις μαζί με άλλους ανθρώπους μια ιστορία με μοναδικό σκοπό να τη μοιραστείς με τον υπόλοιπο κόσμο. Δεν έχει καθόλου εμπορικούς ή οικονομικούς σκοπούς και αυτό από μόνο του, έχει κάτι πολύ ρομαντικό.

– Αυτή την περίοδο σε ποιες παραγωγές συμμετέχεις;

Μόλις τελείωσα τα γυρίσματα στο «Milky Way» του Βασίλη Κεκάτου, όπου είχα έναν guest ρόλο και τώρα είμαι σε δύο καινούριες τηλεοπτικές σειρές. Η πρώτη είναι το «Βραχιόλι της Φωτιάς», που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο. Έχει συνολικά 8 επεισόδια, ξεκινάει από το 1917 και φτάνει έως το 1960 και είναι η αληθινή ιστορία μιας οικογένειας Εβραίων από τη Θεσσαλονίκη. Είναι μια πολύ ωραία μεταφορά και εκτιμώ πάρα πολύ τον σκηνοθέτη Γιώργο Γκικαπέππα. Η δεύτερη είναι πάλι βασισμένη σε ένα ελληνικό μυθιστόρημα, πιο σύγχρονο όμως, το «Μαύρο Ρόδο» της Ελένης Καπλάνη. Έχει ως επίκεντρο τις ιστορίες ανθρώπων σε ένα μοναστήρι και σε ένα μπουζουκσίδικο στην επαρχία και με έναν τρόπο, αυτοί οι δύο κόσμοι συγκρούονται. Δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο γι’ αυτόν τον συνδυασμό, μπορείτε να φανταστείτε ό,τι θέλετε (γέλια). Και εδώ, έπαιξε καθοριστικό ρόλο η ομάδα που είναι φοβερή και ειδικά ο Κώστας Αναγνωστόπουλος που θα σκηνοθετήσει είναι καταπληκτικός τύπος, τον οποίο γνώρισα όταν έκανα ένα guest ρόλο στις «Άγριες Μέλισσες» και ήταν ένας από τους βασικούς ρόλου που δέχθηκα παρόλο που είναι σχεδόν καθημερινή σειρά και έχει μια λίγο διαφορετική διαδικασία.

– Πέρα από τα καλά κείμενα, έχεις δουλέψει με πολύ ωραίες ομάδες. Η νέα γενιά των ηθοποιών έχει αλλάξει λίγο τα κριτήρια που θα επιλέξει μια δουλειά σε σχέση με παλαιότερα;

Και το καλύτερο κείμενο του κόσμου να είναι, δεν θα επιλέξω μια δουλειά αν δεν με εμπνέει η ομάδα που θα συνεργαστούμε. Η αλήθεια είναι πως όταν βγαίνεις από τη σχολή ονειρεύεσαι να παίξεις μεγάλους ρόλους και να ερμηνεύσεις κλασικά κείμενα αλλά τι νόημα έχει αυτό αν δεν υπάρχει το ανθρώπινο δυναμικό να σε εμπνεύσει και να σου μάθει κι άλλα πράγματα; Αν είναι έτσι, κάθομαι και στο σπίτι να παίζω ρόλους στον καθρέφτη(γέλια). Όπως επίσης για μένα είναι σημαντικό να συναντηθείς με κάποιους την κατάλληλη χρονική συγκυρία ώστε να φτιάξετε κάτι που να σας αρέσει.

– Συζητούσαμε πρόσφατα με την Δανάη Λουκάκη πως είναι ωραίο να βλέπεις πια στις τηλεοπτικές σειρές ηθοποιούς που τους ξέρουμε από το θέατρο. Από τότε που τελείωσες το Εθνικό, τι αλλαγές παρατηρείς όσον αφορά την προσέγγιση των μέσων από τους ηθοποιούς και τον τρόπο που σας αντιμετωπίζουν οι παραγωγοί;

Έχει ανέβει το επίπεδο της παραγωγής, των συντελεστών, του συνεργείου και του καστ πλέον στην τηλεόραση και κάποιες σειρές έπαιξαν σημαντικό ρόλο σ’ αυτό. Η ποιότητα όσον αφορά την αισθητική και την εικόνα έχει βελτιωθεί πολύ και θεωρώ ότι η γενιά μου είναι πολύ τυχερή που δουλεύει υπό αυτές τις συνθήκες. Βέβαια βγήκαμε από τις σχολές στην πιο ακατάλληλη περίοδο με την κρίση και τον απόλυτο πάτο σε πολλά επίπεδα και τώρα έχει αρχίζει να αλλάζει σιγά σιγά η κατάσταση.

– Έχουμε και αναφορές από ξένες σειρές που βλέπουμε φανατικά και έχουν πάει σε άλλα επίπεδα την παραγωγή.

Ναι και πλέον επειδή έχουμε πιο εύκολη πρόσβαση σε όλες τις πλατφόρμες και βλέπουμε πάρα πολλές παραγωγές, αυτόματα συγκρίνουμε διάφορα πράγματα. Φυσικά έχουμε ελάχιστες ελληνικές παραγωγές που μπορούν να συγκριθούν με εκείνες του εξωτερικού αλλά και πάλι, οι θεατές όπως και οι παραγωγοί, έχουν πολλά ερεθίσματα, εκπαιδεύονται και εξελίσσονται με όσα παρακολουθούν.

– Σχετικά με τις δραματικές σχολές, υπάρχει έλλειψη στο κομμάτι της εκπαίδευσης της τηλεοπτικής και κινηματογραφικης ερμηνείας;

Με βοήθησε πολύ πως με το που βγήκα από τη σχολή, είχα αρκετές ευκαιρίες να παίξω σε μικρού μήκους ταινίες, διαφημίσεις και σειρές και απέκτησα τεράστια εξοικείωση με την κάμερα. Έχει εργαλεία που αν δεν βρεθείς για ώρες σε ένα σετ δεν μπορεί να στα μάθει κανείς μόνο στη θεωρία. Στη σχολή δεν μάθαμε πώς να ερμηνεύουμε ρόλους στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο παρόλο που είχαμε κάποια μαθήματα με πάρα πολύ καλούς καθηγητές αλλά ήταν ελάχιστες οι ώρες σε σύγκριση με τα υπόλοιπα μαθήματα που αφορούσαν το θέατρο. Και όσο καλός και να είναι ένας καθηγητής αν δεν έχει τη δυνατότητα και τον χρόνο να σε διδάξει αυτά που πρέπει και θέλει, μαθαίνεις απλά κάποια βασικά πράγματα.

– Είχες κάποιον στον μυαλό σου όσον αφορά την τεχνική όταν ξεκίνησες να παίζεις σε ταινίες;

Τον Johnny Depp γιατί μ’ αρέσουν πολύ οι μεταμορφώσεις και να κάνω διαφορετικά πράγματα. Είναι μια διαδικασία που με απελευθερώνει.

– Αλλά μάλλον δεν θα επέλεγες την προσωπική του ζωή τώρα.

Όχι και εννοείται παρακολούθησα όλη τη δίκη με την Amber Heard.

– Ποια είναι η λεπτή ισορροπία όσον αφορά τον λάθος τρόπο που μεταφέρεις ένα μήνυμα για προσωπικό συμφέρον προκαλώντας κακό σε ένα ολόκληρο κίνημα με αποτέλεσμα να σου γυρίσει μπούμερανγκ;

Δεν ξέρω πώς πετυχαίνεις αυτή τη λεπτή ισορροπία αλλά παρατηρώντας την εγχώρια πραγματικότητα όλο αυτό το διάστημα, χάθηκε λόγω της αντιμετώπισης των πρωινάδικων. Αποδείχθηκε επικίνδυνο γιατί όντως γυρνάει μπούμερανγκ. Αφαιρεί κάθε σοβαρότητα, αποδυναμώνει τη σημασία του και παρεμποδίζει την αλήθεια να βγει προς τα έξω. Για μένα, το πιο σημαντικό, ακούγοντας τις μαρτυρίες όλων αυτών των ανθρώπων, είναι να μιλάνε οι άνθρωποι που έχουν πραγματικά να πουν κάτι και  έχουν κάποια βιώματα. Και αντίστοιχα,  όσοι δεν έχουμε ανάλογες εμπειρίες, να στηρίζουμε τα θύματα και να μη μιλάμε άσκοπα επειδή πρέπει να πούμε κάτι. Είναι σαν να μιλάμε όλοι μαζί ταυτόχρονα και στην ουσία, δεν ακούγεται κανένας. Επίσης, στις συνεντεύξεις που ρωτάνε όλους πια αν έχουν ανάλογες εμπειρίες, σε αρκετούς φαίνεται περίεργο αν λες ότι έτυχε να μη ζήσεις μία παρόμοια ιστορία.

– Το FOMO στα social media έχει δημιουργήσει μία ανάγκη να εκφέρουμε άποψη για τα πάντα ακόμα κι αν δεν έχουμε καμία σχετική εμπειρία με το εκάστοτε θέμα;  

Ναι και συζητούσα πρόσφατα κάτι σχετικό με μια φίλη μου γιατί εκ φύσεως δεν την έχω αυτή την τάση να σχολιάζω ανοιχτά για οτιδήποτε συμβαίνει. Θεωρώ πως η δουλειά που έχω επιλέξει να κάνω είναι η πολιτική μου στάση και αυτό που πιστεύω και αντιπροσωπεύω το εκφράζω εκεί. Υπάρχει μια νοοτροπία πλέον πως οι καλλιτέχνες πρέπει να βγαίνουμε συνέχεια και να λέμε μια άποψη ή να αναπαράγουμε αναρτήσεις άλλων και να σχολιάζουμε. Δεν την έχω πολλές φορές αυτή την ανάγκη και είναι κάπως αμήχανο που μπορεί να ερμηνευτεί αλλιώς, ότι ας πούμε είμαι εκτός πραγματικότητας. Κάποιες φορές αισθάνομαι μια πίεση ότι πρέπει να ποστάρω κάτι στο Instagram που σχετίζεται με την επικαιρότητα ενώ στην πραγματικότητα προτιμώ τη σιωπή ή να συζητήσω τους προβληματισμούς μου εκτός social media. Θεωρώ ότι βοηθάει πιο πολύ την κατάσταση να αφήσω χώρο σε άλλους που έχουν άμεση σχέση με κάποιο θέμα, να μιλήσουν παρά να βγω ως άλλος ένας σχολιαστής. Έφτασα σε σημείο να σκέφτομαι αν κάνω κάτι λάθος και φανώ απολιτίκ ή αναίσθητος. Νιώθεις σαν να μην υπάρχεις και αρχίζουν σενάρια ότι τάσσεσαι υπέρ ή κατά ενός θέματος.

– Με όλο αυτό το τρέξιμο τελευταία, τι σε απασχολεί περισσότερο;

Πού θα πάω διακοπές (γέλια). Γενικά δεν αντέχω άλλο να εμφανίζονται συνεχώς νέες αρρώστιες και περιορισμοί και προσπαθώ να αποκτήσω μία άμυνα για να μην με καταβάλλει τελείως ψυχολογικά. Τα έχω όλα στο πίσω μέρος του μυαλού μου αλλά κάνω πράγματα για να ξεχνιέμαι γενικά γιατί πλέον ποτέ δεν ξέρει τι θα μας βρει. Μπαίνω στη διαδικασία μιας λούπας και μερικές φορές αισθάνομαι πως έχω έναν αχταρμά στο κεφάλι μου. Τώρα λόγω του τρελού προγράμματος δεν προλαβαίνω να σκεφτώ τίποτα και ταυτόχρονα και τα πάντα βέβαια (γέλια).

– Ποιος σε γειώνει όταν είσαι σε πανικό;

-Νομίζω με γειώνω μόνος μου. Σκέφτομαι πως υπάρχουν πιο σοβαρά θέματα και κάπως χαλαρώνω. Το είχα ανέκαθεν αυτό και είμαι πολύ πρακτικός. Επίσης πιστεύω ότι όπως μας είχε πει ο Δημήτρης Καταλειφός- από τους πιο αγαπημένους μου καθηγητές στη σχολή- η υποκριτική είναι μαθηματικά. Θέλει τεράστια ακρίβεια και δεν πιστεύω καθόλου στην «φλου αρτιστίκ» λογική. Νομίζω πως όσο πιο ακριβής είσαι και ξέρεις τι θες, τόσο μεγαλύτερη ελευθερία μπορείς να έχεις είτε πάνω στη σκηνή είτε στα πλατώ. Το εφαρμόζω και θέλω να ξέρω ανά πάσα στιγμή τι κάνω.

– Και αν τύχει κάποια ξαφνική αλλαγή στο πρόγραμμα;

Εκεί μπλοκάρω!

– Εφαρμόζεις τη μαθηματική λογική και στη ζωή;

Ναι, έχω πολλά «κουτάκια» όσον αφορά το πρόγραμμα και τη συνέπεια. Σήμερα που θα αργούσα για τη συνέντευξη ένα τέταρτο με είχε πιάσει η ψυχή μου! Το τελευταίο διάστημα, προσπαθώ αν είμαι πιο κουλ με τον προσωπικό μου χρόνο εκτός δουλειάς και θα αποφασίσω πιο εύκολα κάποια πράγματα που δεν ήταν προγραμματισμένα, όπως διακοπές.

– Πώς αντιμετωπίζεις τον χρόνο; Κάνεις μακροπρόθεσμα σχέδια;

Αυτό το είχα όταν τελείωσα το σχολείο και έβαζα deadlines στη ζωή μου. Πιεζόμουν μόνος μου ώστε να πετύχω διάφορα σε συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα. Αυτό αργότερα ευτυχώς μου έφυγε και τώρα επειδή κάνω αυτό που αγαπώ, δεν με απασχολεί.

– Υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να διαχειριστείς;

Ο θάνατος. Μπορεί να με φρικάρει πως μετά δεν υπάρχει τίποτα και επικρατεί το απόλυτο σκοτάδι.

– Σαν θεατής τι θα προτιμήσεις περισσότερο;

Μ’ αρέσει πολύ να παρακολουθώ όπερα. Έχει κάτι επικό και επιβλητικό που με μαγεύει κι επίσης είναι κάτι που δεν μπορώ να το κάνω, οπότε μου προκαλεί ένα διαφορετικό δέος. Επίσης βλέπω θέατρο και σινεμά, ειδικά το θερινό.

– Τι έχεις ανακαλύψει τελευταία στο θέατρο που σε ενθουσιάζει;

Μ’ αρέσουν πολύ οι δουλειές νέων ομάδων που έχουν να προτείνουν κάτι διαφορετικό με πιο φρέσκια ματιά και νομίζω ότι στην εποχή που ζούμε, είναι μάταιο να ανεβαίνουν έργα που δεν σου προκαλούν έναν προβληματισμό. Για να ανέβει ένα έργο χρειάζεται να υπάρχει μια ανάγκη. Όλα τα μεγάλα έργα είτε σύγχρονα είτε κλασικά είναι επίκαιρα αλλά το θέμα είναι οι δημιουργοί να βρίσκουν τρόπους ώστε το κείμενο να συνομιλεί με το σήμερα και να σου προκαλέσει πιο βαθιά συναισθήματα.

– Τι θα ήθελες να δεις από τους νέους καλλιτέχνες;

Να συνδυάζεται ο επαγγελματισμός με την τρέλα, το χιούμορ, την ακρίβεια και το χάος. Ακόμα δεν το έχουμε καταφέρει τελείως και σε σχέση με αυτό που λέγαμε παραπάνω, δεν έχει φύγει το κλισέ με τους ηθοποιούς που παίζουμε στην τηλεόραση. Γενικά θεωρώ εντελώς πασέ την κατηγοριοποίηση. Ειδικά το χιούμορ, το θεωρώ ίσως το σημαντικότερο στοιχείο στο κόσμο.  Μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να κάνω παρέα με κάποιον που δεν έχει χιούμορ. Σε όλες τις σχέσεις και πόσο μάλλον στη δουλειά.

– Στις διαπροσωπικές μας σχέσεις τι συμπέρασμα έχεις βγάλει μετά από από όλα αυτά που περνάμε; 

Έχει φύγει ο παράγοντας εμπόδιο που ορίζει τα πάντα. Κατ’ επέκταση υπάρχει μια ευκολία στα πάντα που μικραίνει το οτιδήποτε και έχει χαθεί όλη η μαγεία. Έχεις πάρα πολλές αναφορές, υπερβολική δόση πληροφορίας, εικόνες και χάνεται η ουσία. Ζηλεύω πολύ όταν βλέπω ταινίες που δεν είχαν τηλέφωνα, έστελναν γράμματα και στεναχωριέμαι που δεν έχουμε αυτόν τον αθώο ρομαντισμό πια.

– Χωράει ο ρομαντισμός σ’ αυτή την εποχή;

Είναι επιλογή. Ας πούμε μ’ αρέσει πολύ που κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν social media και έχουν μια διαφορετική στάση ζωής.

– Για επίλογο, μια ωραία εικόνα που είδες πρόσφατα στην πόλη.

Παρατηρούσα μια μέρα μία κυρία που καθόταν σε ένα πολύ ωραίο καφέ και ήταν τρομερά ευγενική και καλόψυχη. Έχω θέμα με την ευγένεια, και με συγκινεί πάντα.

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News