Σπάνια μπορεί κανείς να μιλήσει για ελληνική τραπ σε παρέα καλλιτεχνών με κιθάρες, μπάντες και τα τοιαύτα. Θα σε κοιτάξουν σαν εξωγήινο, εκτός κι αν σταθείς τυχερός και πετύχεις τον Lefty, λίγες μέρες αφού έχει επιστρέψει από την Ολλανδία, όπου έχει σπουδάσει μουσική. Έτσι, λοιπόν, σε ένα καφέ μπαρ στα Εξάρχεια, βρέθηκα το περασμένο καλοκαίρι να μιλάω για Sidarta και Saske συμφωνοδιαφωνώντας, να ενημερώνομαι ότι το ευγενικό, προσηνές και πανέξυπνο (εμφανώς) πλάσμα που έχω απέναντί μου είναι δεν είναι 24 ετών, είναι μουσικός, κάνει και δικά του ενδιαφέροντα πράγματα και, στα καπάκια, να μαθαίνω ότι πρόκειται για το ένα από τα δύο παιδιά του Νίκου Πορτοκάλογλου. Συναρπαστικός συνδυασμός.

Μόλις άκουσα την μουσική του Λευτέρη, κατά κόσμον Lefty, σκέφτηκα ότι είναι κάτι πολύ φρέσκο και πολύ οικείο συγχρόνως. Αυτό, σε μια πρώτη, πρόχειρη ανάλυση, αποτελεί ικανό συστατικό επιτυχίας. Ένα τραγούδι που κάτι έντονα σου θυμίζει, αλλά, την ίδια στιγμή, και τίποτα απολύτως. Διέγνωσα στα κομμάτια του, που άκουσα από το κανάλι του στο Spotify, ένα άξιο απόσταγμα των προβληματισμών της γενιάς του, με την αισθητική της γενιάς του, της περίφημης Z, την οποία έχουμε φορτώσει με ματαιωμένες ελπίδες και προσδοκίες, όπως πάντοτε συμβαίνει με τις νεότερες φουρνιές ανθρώπων. Η συγκεκριμένη γενιά έχει ήδη βρει τον τρόπο να υπάρχει, έχει αρθρώσει γλώσσα και ανάστημα, έχει ανδρωθεί μέσω του διαδικτύου, έχει επαναφέρει πίστη σε παλιές αξίες όπως η μπέσα, η αγάπη, ο λόγος της τιμής και ο Lefty αποτελεί, κατά την άποψή μου, ένα αξιότατο παράδειγμα-υπόδειγμα.

Χάρηκα πολύ που τον ξανασυνάντησα, σχεδόν έναν χρόνο μετά την πρώτη μας, τυχαία συνάντηση, μια ακραία ηλιόλουστη, ανοιξιάτικη μέρα, στην πλατεία Αυδή. Δημοσιεύω σήμερα αυτή μας την κουβέντα με την στέρεη πίστη ότι είναι απλώς η πρώτη από μια σειρά συνεντεύξεων που θα κληθεί να δώσει ο Lefty, καθώς σύντομα θα μιλούν πολλοί και πολύ για την μουσική του, αλλά και τις λέξεις του που «καρφώνονται σαν πρόκες, να μην τις παίρνει ο άνεμος». Soundtrack ανάγνωσης μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει το εκρηκτικό Psema, το τελευταίο του κομμάτι. Φύγαμε!

– Γιατί Lefty, Λευτέρη;
Είναι ένα ψευδώνυμο που είχα από μικρός, με φωνάζαν έτσι όλοι οι δικοί μου, οι κολλητοί μου, ας πούμε. Τα τελευταία χρόνια, στην Ολλανδία, το χρησιμοποίησα επίσης, μιας που ήταν δύσκολο στους συμφοιτητές μου να με φωνάζουν Λευτέρη. Κάπως έτσι έμεινε. Όταν ξεκίνησα το πρότζεκτ με τα κομμάτια μού φάνηκε πολύ φυσικό να το αφήσω έτσι.

– Πήγαινέ με στα 18 σου χρόνια, στο τελείωμα του σχολείου.
Πήγα στα καπάκια και σπούδασα ηχοληψία στο Μοσχάτο, στην SAE. Δεν ήταν αυτό που ήθελα να ασχοληθώ επαγγελματικά, αλλά ήξερα ότι θα έπαιρνα κάποιες γνώσεις που με ενδιέφερε να αποκτήσω για να με βοηθήσουν στο μουσικό κομμάτι, για να είμαι όσο πιο ανεξάρτητος γίνεται σε αυτόν τον κόσμο της μουσικής βιομηχανίας. Η σχολή μου έδωσε πράγματα, αν κι εγώ δεν τρελάθηκα γενικώς. Δεν μετανιώνω σε καμία περίπτωση, βέβαια, για τα τρία χρόνια σπουδών εκεί.

– Ακόμα πιο πίσω, στα 15 σου. Σε αυτή τη φάση τι δηλώνεις για το μέλλον, για τα όνειρά σου;
Σε αυτή την ηλικία νομίζω ήταν η πρώτη φορά που έπιασα κιθάρα σοβαρά στα χέρια μου και είπα ότι θέλω να ασχοληθώ με αυτό το πράγμα. Πριν από αυτό το στάδιο, έπαιζα πάντα για την πλάκα μου.

– Τι σε επηρέασε μουσικά στην εφηβεία;
Από την πρώτη γυμνασίου ήμουν στην μπάντα του σχολείου, έπαιζα ντραμς. Όταν γύρω στα 6 μου είπα στον πατέρα μου πως ήθελα να ξεκινήσω κιθάρα, για κάποιον λόγο με έβαλε να μάθω κλασική. Η κιθάρα είναι πολύ δύσκολο όργανο να βγάλεις ήχο, δηλαδή για ένα παιδάκι είναι πιο εύκολο να ξεκινήσει με πιάνο. Και τώρα που διδάσκω το βλέπω αυτό-για παιδάκια κάτω των 10 ετών, η κιθάρα φαντάζει ως κάτι εξωγήινο.Κάπως έτσι με κούρασε κι εμένα η κιθάρα κι έτσι έπιασα τα ντραμς στο τέλος του δημοτικού.

– Και τι παίζατε στην σχολική μπάντα;
Κλάσικ ροκ κομμάτια περισσότερο. Wish you were here, Bon Jovi, τέτοια…

– Τα δικά σου ακούσματα πού κινούνταν; Η μουσική ας πούμε που βάζατε να ακούσετε με τους φίλους σου…
Θυμάμαι ότι η παρέα μου δεν πολυάκουγε μουσική, άκουγε random πράγματα από ραδιόφωνο και τέτοια. Προσωπικά, ψάχτηκα αρκετά μόνος μου, βασισμένος και στα ερεθίσματα που είχα από το σπίτι: φουλ ξένο ροκ, τύπου Stones, U2, Beatles. Το καλοκαίρι του 2007 (ήμουν γύρω 9 ετών) έτυχε να ακούσω το Stadium Arcadium, τον τελευταίο δίσκο των Peppers και μου άρεσε πολύ. Είχα κολλήσει, άκουγα μόνο Peppers. Ύστερα, έμαθα τους Linkin Park και έπαθα κόλλημα επίσης για καιρό μαζί τους. Έκλαψα πολύ όταν χάθηκε ο Chester.

– Δεν ακούω μέχρι στιγμής να μου λες τίποτα για ραπ, low bap, χιπ χοπ…
Δεν άκουγα ποτέ ραπ. Το πρώτο μου ερέθισμα στο θέμα sampling και χιπ χοπ ήταν οι Linkin Park-και με τρέλαινε ο συνδυασμός του ραπ με τον υπόλοιπο ήχο, ήταν κάτι πολύ fresh. Το ραπ δεν το άκουγα, μάλλον το βαριόμουν κιόλας, το ένιωθα πολύ μονότονο. Όταν έσκασε το τραπ, κάπου στα μέσα των 10s, κάπως μου άλλαξε την άποψη, γιατί άκουγα περισσότερη μελωδία, περισσότερο τραγούδι. Τώρα, μιλάμε για ξένο τραπ, προφανώς. Με τράβηξε κάτι, λοιπόν, με έψηναν πολύ και οι παραγωγές, τα μεγάλα μπάσα, θυμάμαι στα πάρτυ μ’ άρεσε πολύ να ακούω αυτό το πράγμα.

– Το 2018 άρχισε να μεγαλώνει η φήμη της τραπ στην Ελλάδα, να γίνονται σχεδόν θεσμικά, πια, παραγωγές τραπ μουσικής και να εδραιώνονται λίγο λίγο συγκεκριμένοι καλλιτέχνες. Συνέχισες να γουστάρεις;
Ναι, κάποιοι καλλιτέχνες μου άρεσαν, όπως Above the Hood, ο Mente Fuerte (ο πρώτος δίσκος του!), ο Saske.. Κάτι άρχισε, λοιπόν, να γίνεται και στην Ελλάδα, είπα. Και άκουγα διάφορα. Παρ’ όλ’ αυτά, είχα εξ αρχής μια ένσταση με τους στίχους. Ίσως δεν ταυτιζόμουν κιόλας, μιας που δεν είχα αντίστοιχα βιώματα με άτομα που έχουν, όπως δηλώνουν, μεγαλώσει στον δρόμο. Ξέρεις, με την μουσική θέλω όσο γίνεται να βρίσκω μια πιο καθολική επαφή, να με αγγίζει και η μελωδία και ο στίχος. Οπότε, κάτι ένιωθα να μένει απ’ έξω. Στο μεταξύ, όσο αυτό το πράγμα αρχίζει να γίνεται huge, εγώ φεύγω για Ολλανδία.

– Οι μουσικές σου σπουδές, μετά την ηχοληψία, σωστά;
Ναι, στα 20 μου ας πούμε, 21. Δεν είναι εύκολα στο Άμστερνταμ-τρώω όλο το ολλανδικό στη μούρη, εννοώ γλώσσα, κουλτούρα και παθαίνω ένα homesick. Κάποια στιγμή, δηλαδή, μπούχτισα. Στην σχολή ήταν όλοι Ολλανδοί, με τις παρέες τους, κι εγώ ο Έλληνας, ο ‘’άλλος’’. Με έπιασα να νοσταλγώ τις δικές μου παρέες, τα μέρη που πηγαίναμε, όλα αυτά. Μέχρι τότε, επίσης, έγραφα μόνο αγγλικά και κυρίως ροκ πράγματα, αλλά στην Ολλανδία ένιωσα την ανάγκη να γράψω κάτι στη μητρική μου γλώσσα. Άκουγα και φουλ ελληνικό ραπ, εκείνη την περίοδο. Άρχισα να σκέφτομαι μήπως μπορώ να πάρω αυτόν τον ήχο, να τον φέρω στα δικά μου μέτρα ή να τον φτάσω παραπέρα και να πω, ίσως, γιατί όχι, την δική μου ιστορία. Κάπως έτσι, λοιπόν, μπήκα στον χώρο του urban culture που δεν ήμουν πριν.

– Γυρνάς από Άμστερνταμ. Τι νιώθεις, τώρα; Χαίρεσαι ή νιώθεις, όπως συχνά συμβαίνει, κάπως μετέωρος;
Ένιωσα ότι γύρισα ως άλλος, μετά από αυτά τα τέσσερα καθοριστικά χρόνια, που σίγουρα με στιγμάτισαν, με ωρίμασαν. Πήρα πράγματα από το Άμστερνταμ και, πλέον, βλέπω κάπως διαφορετικά ανθρώπους και καταστάσεις. Άλλαξα και λίγο παρέες, στέκια…Βρίσκομαι σε άλλη φάση, και λόγω ηλικιακής μετάβασης, φυσικά. Άλλο 20 χρονών, άλλο 24 και 25…Νιώθω ότι έφυγα παιδάκι και γύρισα άντρας.

– Ποια ήταν η θεματική αυτών των πρώτων γραψιμάτων σου στα ελληνικά στο Άμστερνταμ;
Ένας συνδυασμός αίσθησης ενηλικίωσης, μοναξιάς, αποκοπής από το οικείο μου περιβάλλον. Ένιωθα ακόμα και παρεξηγημένος, ότι δεν με καταλάβαινε κανείς. Μου έλειπε η πατρίδα μου, η κουλτούρα μου, οι φίλοι μου, η οικογένειά μου. Δεν έβγαινα κιόλας τόσο εκεί, οπότε αξιοποιούσα τον χρόνο μου γράφοντας κομμάτια. Το τελευταίο κομμάτι που κυκλοφόρησα, το Psema, είναι γραμμένο στην Ολλανδία. Νομίζω αφού πήρα πτυχίο, τέλη Μάη, αρχές Ιούνη του 2023, πριν έρθω Ελλάδα.

– Τι είναι το Psema;
Ένα ερωτικό κομμάτι είναι, μισό fiction, μισό αληθινό. Δεν μιλάω για κάποιο πραγματικό πρόσωπο, δεν το έγραψα δηλαδή για κάποια κοπέλα. Πήρα όμως ερεθίσματα από ιστορίες φίλων και δικές μου, έχω κάνει μια σούπα και έχω φτιάξει το κομμάτι. Το πρώτο κουπλέ, λοιπόν, είναι κάπως πιο εισαγωγικό και το δεύτερο πολύ πιο λεπτομερές, με πιο συγκεκριμένα γεγονότα. Πιστεύω στην σαφήνεια και τις συγκεκριμένες εικόνες που δημιουργούν τα ραπ ή τα τραπ, όπως θες πες τα, κομμάτια στους ακροατές. Για αγάπη, μοναξιά, σκοτάδι, έρωτα έχουμε ξανακούσει. Πάμε να ακούσουμε κάτι πιο συγκεκριμένο, μια ιστορία με τα δικά της χαρακτηριστικά, αυτό σκέφτομαι. Τη μουσική έχει γράψει ο Wusk (Λεωνίδας Κανέλλιας).

– Ξέρεις, το ελληνικό τραπ, στην θεματική του, με το ‘’φύγε-έλα-σε θέλω-σ’ αγαπάω’’ μου θυμίζει τα λαϊκά τραγούδια…
Έχεις δίκιο, απλώς αυτό που λέμε ‘’τραπ’’ στην Ελλάδα δεν αντιστοιχεί με αυτό που θεωρείται τραπ έξω. Στην Ελλάδα, κάπως πολύ πρόχειρα θα στο πω, κυριαρχεί μια αντίληψη ότι η τραπ είναι το εμπορικό ραπ και ότι η ραπ είναι κάτι underground και πολιτικοποιημένο, αριστερό. Οι δημοσιογράφοι ευθύνονται κάπως γι’ αυτό.

– Ναι, όπως οι δημοσιογράφοι, λιγότερο ή περισσότερο, ευθύνονται και για την ταμπέλα του ‘’εντέχνου’’ που μπήκε σε διάφορα τραγούδια και μουσικές που απέχουν χιλιόμετρα από το έντεχνο, όπως αποπειράθηκε να το εισαγάγει ο Μάνος Χατζιδάκις, ας πούμε. Εγώ, όμως, τώρα, δεν μιλώ για κατηγοριοποιήσεις, αλλά για ξεκάθαρο λαϊκό συναίσθημα, άμεση επικοινωνία με το μαζικό θυμικό. Αυτό το πετυχαίνει η τραπ ή έστω η αποκαλούμενη ως τραπ στην Ελλάδα. Δεν συμφωνείς;
Καταλαβαίνω τι εννοείς, ok. Και είναι προφανές ότι το τραπ εναγκαλίζεται τσιφτετέλια, άλλους λαϊκούς ρυθμούς, μπασταρδεύει τον ήχο του με πιο μεσογειακά, ανατολίτικα ακούσματα για να περάσει στον κόσμο και να αγγίξει πιο εύκολα, πιο σίγουρα, με μεγαλύτερη απήχηση. Το 2017 που ξεκίναγε η όλη φάση δεν έπαιζε κάτι τέτοιο, πάντως. Ήταν πολύ παρόμοια με την αμερικάνικη τραπ, αλλά με ελληνικό στίχο.

– Σε ενοχλεί να ‘’’στιγματιστεί’’ η μουσική σου ως τραπ; Έχω προσωπικά νιώσει παράξενα, ας πούμε, όταν σε παρέα συγκεκριμένης αισθητικής και ανθρώπων έχω δηλώσει ότι μ’ αρέσει ΚΑΙ η τραπ. Με κοίταξαν κάπως. Όχι να τους έλεγα ας πούμε ότι κάνω τραπ μουσική…
Δεν πιστεύω ότι κάνω τραπ μουσική. Πιστεύω ότι κάνω ΚΑΙ τραπ μουσική. Δεν θα με έλεγα ράπερ, θα με έλεγα ΚΑΙ ράπερ. Δεν θα με έλεγα κιθαρίστα, θα με έλεγα ΚΑΙ κιθαρίστα. Το μουσικό είδος που κάνω θα το χαρακτήριζα urban pop, μιας που υπάρχουν κομμάτια μου που δεν ραπάρω καν. Ναι, υπάρχουν samples, υπάρχει ραπ ηχόχρωμα, πατάμε σε παραγωγές της urban culture, χωρίς να παραλείπω και τις δικές μου επιρροές, από την ροκ μουσική, rnb, διάφορα. Πάντως, ναι, αποφεύγω να λέω ‘’κάνω τραπ’’, γιατί ο καθένας κατανοεί κάτι δοαφορετικό. Προτιμώ, δηλαδή, να πω ότι κάνω ελληνικό χιπ χοπ, με πιο φρέσκο ήχο.

– Ποιος είναι ο άνθρωπος που άκουσε το πρώτο σου κομμάτι, ολοκληρωμένο ή ως ιδέα, ακόμα;
Η κοπέλα που έβγαινα τότε. Το πρώτο κομμάτι είναι οι Αλλαγές, που βγήκε καλοκαίρι του 2022, έχοντας γραφτεί τον Οκτώβριο του 2021. Της το έστειλα νομίζω σε μήνυμα, έκανα ένα γρήγορο export και της έστειλα μόνο το ρεφρέν, αν δεν κάνω λάθος. Της άρεσε, θυμάμαι με είχε ενθαρρύνει. Στην συνέχεια, το έστειλα και στον κολλητό μου, το δούλευα κι άλλο, εν τω μεταξύ, και σκέψου δεν είχα καν κατά νου ότι αυτό το πράγμα θα συνεχίσω να το κάνω. Ήταν όλο πειραματικό.

– Σήμερα, έχεις κυκλοφορήσει έξι κομμάτια, αν δεν κάνω λάθος. Το feedback ποιο είναι; Γιατί, παι, δεν μιλάμε για πειράματα ακριβώς…
Έξι, ναι. Και έχω στα σκαριά άλλα 15. Κοίτα, έχω λάβει λίγο την αίσθηση μιας δυσπιστίας γύρω από το ότι και καλά ‘’τι φάση, κάνεις τραπ;’’, χωρίς καν να ακούνε τα κομμάτια οι περισσότεροι που το αναρωτιούνται αυτό. Κάποιοι απορούν, ας πούμε, πώς γίνεται ενώ ξέρω μουσική, μουσικά όργανα, να ασχολούμαι με αυτό που ασχολούμαι. Κι εγώ ο ίδιος η αλήθεια είναι, πριν δώσω βάση στους ποιοτικούς (για μένα) καλλιτέχνες και σίγουρα πριν δώσω βάση στους στίχους, μού ήταν εύκολο να κρίνω και να λέω ‘’τι βλακείες είναι αυτά…’’ και τέτοια. Αλλά, για να πω την αλήθεια, οι περισσότεροι που έχουν ακούσει την μουσική μου μου έχουν πει καλά λόγια, μου δίνουν ένα καλό feedback. Και αυτό σίγουρα είναι ενθαρρυντικό.

– Ποιο είναι το επόμενο βήμα;
Το EP μου, το οποίο σκάει 28 Μαρτίου. Βέβαια, το σκεπτικό μου είναι ότι δεν σταματάω να γράφω, ανεξαρτήτως του τι βγάζω, του τι κυκλοφορώ. Θέλω να υπάρχει μια ροή σε αυτό που κάνω κι έτσι, μάλιστα, θεωρώ ότι βελτιώνομαι και εξελίσσομαι. Πιστεύω ότι ένας τραγουδοποιός πρέπει να το σκαλίζει και να το δουλεύει μονίμως, όχι μόνο όταν έχει έμπνευση. Όσο γράφεις, εν τω μεταξύ, έρχεται η έμπνευση. Κι όπως μελετάς κιθάρα, μελετάς και songwriting.

– Lefty, πώς έχεις διαχειριστεί μες στα χρόνια το ότι είσαι ο γιος του Νίκου Πορτοκάλογλου; Σε έχει αμφισβητήσει κανείς για τις δικές σου ικανότητες στη μουσική; Σε έχεις πιάσει να το ”κρύβεις” ή να το αποφύγεις ώστε να μην σκεφτεί κανείς ή καμιά τα δικά του, τα δικά της;
Η αλήθεια είναι πως είμαι πολύ εντάξει με το θέμα του πατέρα μου. Μεγάλωσα κιόλας ώστε να είμαι απολύτως εντάξει, να μην με απασχολεί περισσότερο από ό, τι πρέπει. Δεν είχα ποτέ την αίσθηση ότι έχω στο σπίτι μου έναν celebrity, έναν σταρ. Υπάρχει ένα αστείο σκηνικό, ας πούμε: Κάποια στιγμή ήμασταν οικογενειακώς στο εξοχικό στο Πήλιο, συγκεκριμένα σε μια πλατεία για καφέ. Ο σερβιτόρος είδε τον πατέρα μου και του ζήτησε ένα αυτόγραφο, ο πατέρας μου εννοείται δίνει. Θυμάμαι ότι το τότε αγόρι της αδερφής μου αναρωτήθηκε φωναχτά πώς είναι να έχεις έναν σελέμπριτι στην οικογένειά σου. Και τότε, συγχρονισμένα σχεδόν, η αδερφή μου κι εγώ γυρνάμε και κάνουμε: ”ποιος είναι ο σελέμπριτι;” Τύπου, τελείως αυθόρμητα. Σέβομαι πολύ τον πατέρα μου για τον τρόπο με τον οποίο έχει διαχειριστεί αυτό το κομμάτι της δημοσιότητας.

– Για τις μουσικές σου τι σου λέει;
Δείχνει περήφανος, χαίρεται που χαράζω τον δικό μου δρόμο. Ποτέ δεν πήγα στα δικά του λημέρια, όχι ότι θα τον πείραζε, αλλά πιστεύω ότι θα τον άγχωνε ίσως, μιας που θα υπήρχε πιο εύκολα η σύγκριση τότε. Όχι ότι δεν μας συγκρίνουν και τώρα ορισμένοι! Μιας που είμαστε και οι δύο μουσικοί. Όλο και κάποιος θα βρεθεί να πει ότι ο πατέρας μου είναι καλύτερος, αν και είναι άδικη οποιαδήποτε σύγκριση, μιας που τα μουσικά πεδία είναι εντελώς διαφορετικά.

ΥΓ1:Ό, τι ψάχνετε να ακούσετε από Lefty, ΕΔΩ.

ΥΓ2: Μέσα Απρίλη, ο Lefty λαϊβάρει στο ΙΛΙΟΝ plus. More to be announced soon.

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News