Το σπίτι του Γιάννη Νιάρρου, κοντά στην Δημοτική Αγορά της Κυψέλης, αναδίδει ηρεμία. Οι αχτίδες της φετινής σκοτεινής άνοιξης ζεσταίνουν το μπαλκόνι κι εμείς ξεκινάμε μια συζήτηση σχετικά με το θέατρο και την ζωή (του)-τι άλλο;

Μαζί μας, η κατάμαυρη Ζουλού, το σκυλί.

Ο Νιάρρος είναι ένας ηθοποιός που συζητιέται και αφορά (θεατές και θεατρανθρώπους), οι «Παίκτες» σταθερά sold out δυο χρόνια τώρα και το καλοκαίρι ξανοίγεται ελπιδοφόρα πλήρες: παραστάσεις και άραγμα σε κάποια παραλία, κάπου μέσα κι η μουσική και το διάβασμα.

Λόγω του ότι, κατά βάση, δεν επιθυμεί να δίνει συνεντεύξεις, θεωρώ πως ό, τι σας παραδίδω παρακάτω από την συνάντησή μας πρέπει να αντιμετωπιστεί ως ένα σχεδίασμα συνέντευξης ή καλύτερα ως μια πρώτη πρόβα συνέντευξης, αν υποθέσουμε ότι οι συνεντεύξεις είναι Πράξεις που θα μπορούσαν να έχουν κοινά με μια παράσταση.

Στις πρόβες βγαίνουν ωραίες αλήθειες, αρκεί όλοι οι συμμετέχοντες να είναι ουσιαστικά παρόντες, να εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον και να έχουν το κοινό όραμα να προκύψει πρεμιέρα άξια ιδέσθαι.

Αν μπορούσα να επιλέξω, θα προτιμούσα αυτή η «συνεντευξιακή δοκιμή» να λάβει χώρα βράδυ σε κάποιο μπαρ. Αλλά ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, τουλάχιστον όχι για τέτοια ζητήματα που, όπως θα έλεγε και ο Νιάρρος, είναι κατά βάση ασήμαντα.

• • •

– Γιατί βαριέσαι να δίνεις συνεντεύξεις;
Για την διαδικασία. Ο συνεντευξιαζόμενος μπαίνει στην λογική να βρει μια έκφανση του εαυτού του πρωτότυπη, να μην πει ό, τι έχουν πει οι άλλοι, αλλά παρ’ όλα αυτά, δεν μπορεί να φτάσει ούτε στο 20% της πραγματικής του έκφρασης, από φόβο μην εκτεθεί, μην πει καμιά μαλακία, κάτι που να μην είναι αρεστό. Όλα στις συνεντεύξεις κυμαίνονται χωρίς αίμα, όλα κινούνται σε ένα πλαίσιο politically correct.

– Έχεις δώσει όμως και ωραίες συνεντεύξεις.
Ναι; Υποθέτω ότι κάποιες φορές σε αφορά, στο βγάζει και ο άλλος ή είσαι στο κατάλληλο mood.

– Νομίζω πως θα σου ζητηθούν πολλές ακόμα στην πορεία. Και στην πορεία σου, συγκεκριμένα.
Θεωρώ πως στα σαράντα δεν θα αντέχω να μιλάω τόσο. Όμως γνωρίζω ότι μια συνέντευξη είναι μέρος της προσπάθειας του παραγωγού να προωθήσει την δουλειά μας. Γι’ αυτό και το κάνω.

– Μου αρέσει που μιλάμε περί συνεντεύξεων, ως αρχή αυτής της συνέντευξης. Στα 31 σου περίμενες να έχεις κάνει αυτό το γκελ στον κόσμο; Να έχεις κάνει κιόλας σουξέ; Πάρα πολλά παιδιά με ταλέντο, και αρκετά μεγαλύτερά σου κιόλας, προσπαθούν, αλλά δεν…
Είναι άδικη η δουλειά μας. Πολύ άδικη, ως έναν βαθμό. Η αδικία της κυμαίνεται και στα δύο άκρα. Μπορεί κάποιος να είναι καλός, αλλά να μην έχει κατορθώσει να αναδειχθεί, αλλά και το αντίθετο, να έχει αναδειχθεί, να πετυχαίνει ό, τι κάνει, αλλά να μην είναι καλός.

– Ποιος είναι, λοιπόν, για σένα, ο καλός ηθοποιός;
Μόνο ο εαυτός σου μπορεί να κρίνει για τον εαυτό σου. Πολύς κόσμος θα σου πει «εκεί ήσουν καλός», «εκεί δεν ήσουν», «σε αυτήν την δουλειά μου άρεσες, στην άλλη όχι», αλλα την πραγματική ουσία την ξέρεις εσύ και μόνο, ούτε καν κάποιος που δουλεύεις μαζί του.

– Είναι μια διαδικασία διαρκής;
Ναι. Και διαφορετική σε κάθε ρόλο, σε κάθε συνεργασία. Άλλο χαρακτήρα βάζεις σε κάθε δουλειά, άλλο πόνο, άλλη καύλα, μπορεί να μη βάλεις και τίποτα, να πας απλά να παίξεις. Μπορεί να μου έχουν πει καλά λόγια για έναν ρόλο στον οποίο δεν είχα βάλει τόση αγάπη και για άλλο πράγμα που μπορεί να προσπάθησα πολύ, να με έχουν κράξει.

– Κάνεις ψυχοθεραπεία, Γιάννη;
Όχι, έχω προσπαθήσει όμως. Δύο φορές, με μεγάλη αποτυχία, για συγκεκριμένους λόγους που δεν θέλω να αναφέρω.

– Θα δοκίμαζες ξανά;
Στην πραγματικότητα, όχι. Ίσως είναι κάτι που δεν μου ταιριάζει, όχι προς το παρόν, τουλάχιστον.

– Σε κάνει να πλήττεις η φράση ότι «η τέχνη είναι ψυχοθεραπεία»;
Είναι τελείως λάθος σκέψη και έκφραση. Αν ίσχυε, δεν θα υπήρχε το MeToo. Η τέχνη είναι δουλειά και στην δουλειά σου δεν έρχεσαι για να κάνεις ψυχοθεραπεία, την ψυχθεραπεία σου την κάνεις στην ζωή σου, στο σπίτι σου, με την γυναίκα σου ή όπου. Είναι σα να λες ότι τα ναρκωτικά είναι βιταμίνες.

– Τι πρόκληση βρίσκεις αυτή την περίοδο, εκτός καλλιτεχνικών;
Την πρόκληση να βρω κάτι να κάνω να μ’ αρέσει και να γουστάρω. Έχω γίνει πολύ κυνικός, βαριέμαι πολύ εύκολα, οπότε τώρα είμαι ανοιχτός στο να βρω κάτι να μη βαριέμαι και να θέλω να το κάνω. Κάτι δύσκολο για μένα. Από την σχολή δυσκολευόμουν σε αυτό.

– Τι εννοείς;
Από τα δέκα θεατρικά που θα μας δίνανε, δυσκολευόμουν να βρω εκείνο που θα με ενδιέφερε στ’ αλήθεια να καταπιαστώ. Αν δεν με φτιάχνει κάτι, δεν μπορώ να εμβαθύνω ουσιαστικά.

– Έχεις εντοπίσει, ίσως, με ποια έργα τη βρίσκεις συνήθως;
Νομίζω πως ναι. Μου αρέσουν τα σύγχρονα πράγματα. Προτιμώ τα ευαίσθητα, από τα δυναμικά και τα άγρια.

– Άρα το ρεαλιστικό θέατρο δεν σε ακουμπάει;
Δεν μου αρέσει ο ρεαλισμός. Εφόσον δεν είμαστε στο λέβελ της Αμερικής, δεν. Η έκφρασή του στο ελληνικό θέατρο δεν μου λέει πολλά. Δυσκολεύομαι να «μπω» σε αυτό το θεατρικό σύμπαν. Μου αρέσει κάτι πιο ποιητικό, πιο φλου, κάτι πιο έξω από εμάς κι όχι να προσπαθούμε να αναδιατυπώσουμε την καθημερινή κίνηση και το καθημερινό βλέμμα. Στις αμερικάνικες ταινίες, ο ας-τον-πούμε-ρεαλισμό αποτυπώνεται πιο καλά, πιστεύω. Θα δεις έναν μονόλογο στον κινηματογράφο και θα το νιώσεις αληθινό. Καμιά φορά, νιώθω ότι στο ελληνικό σανίδι πάνε οι ηθοποιοί να «είναι» ο ρόλος. Δεν με πείθει αυτό το πράγμα, με τις μικροκινήσεις στην έναρξη των σκηνών, που κουνάνε πράγματα, που κάνουν συνεχώς κάτι, ξύνονται…

– Κι αν σε καλούσουν να παίξεις σε μια από αυτές τις παραγωγές; Τις παραστάσεις σύγχρονων κειμένων, ελληνικών, που αποδίδονται μέσω του ρεαλιστικού θεάτρου;
Θα προσπαθούσα να βρω μία έκφανση του ρεαλισμού άλλη. Υποθέτω.

– Το Σπιρτόκουτο που έκανες δεν είναι ρεαλισμός στο πλαίσιο που συζητάμε;
Για μένα, δεν είναι ωμός ρεαλισμός. Περισσότερο το βλέπω σαν μαγικό ρεαλισμό. Η πρόταση του Γιάννη Οικονομίδη μου ήρθε όταν είχα τελειώσει με τον «Σκύλο» (σσ: «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα», ο ρόλος που του έφερε το βραβείο Χορν). Ήμουν στην φάση είτε να μην δουλέψω καθόλου για κάποιο διάστημα ή να βρω, να με βρει κάτι που θα με καυλώσει πάρα πολύ. Ήμουν πολύ κωλόφαρδος. Κάτι τέτοιο περιμένω και τώρα, να σου πω την αλήθεια. Μια ωραία καμμενιά, κάτι κουλό.

– Καμιά φορά κουράζεσαι από την «πραγματική πραγματικότητα»; Στην ζωή θέλω να πω, στην καθημερινότητα.
Καμιά φορά, ναι. Συχνά, την αφήνω απ’ έξω. Μπορεί για κάποια διαστήματα να μην διαβάσω καν ειδήσεις, να δω τι γίνεται. Με θεωρώ αμόρφωτο σε πολλά θέματα, ούτε θέλω να έχω και άποψη για όλα. Έχω την δική μου πραγματικότητα και πολλά που συμβαίνουν δεν με ενδιαφέρουν.

– Θα μπορούσες να ζήσεις σε άλλη χώρα;
Όχι, αγαπάω πολύ τους ανθρώπους εδώ, την γλώσσα μας, την κουλτούρα μας, το καλοκαίρι.

– Τι σε καίει σε αυτήν την ζωή αληθινά; Τι σε νοιάζει βαθιά;
Η πρώτη απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό είναι «τίποτα». Η αδερφή μου μου το έλεγε από όταν ήμουν μικρός. Ότι είμαι αναίσθητος. Και της την έσπαγε πολύ. Όσο περνάει ο καιρός, όλο και από λιγότερα επηρεάζομαι. Όσο περνάει ο καιρός, με επηρεάζει το σώμα μου, η αλήθεια είναι. Αν είμαι καλά σωματικά. Δεν έχω καμιά κάψα μεγάλη με τίποτα. Πριν δέκα χρόνια θα σου έλεγα «θέλω να βιοπορίζομαι από την δουλειά μου». (αυτοσαρκασμός, ειρωνία)

– Στο βάθος τους, τα πράγματα είναι, λες, επιφανειακά και γελοία;
Ναι, είναι. Υπάρχουν, όπως είπαμε, όλα αυτά που δεν λέγονται σε μια συνέντευξη. Ακόμα και στο θέατρο, δεν είναι όλα τόσο βαθιά. Το θέατρο, βέβαια, σου δίνει την δυνατότητα να κάνεις ότι νοιάζεσαι για πράγματα. Ανεβαίνεις στην σκηνή και παίζεις κάποιον που τον νοιάζει κάτι, που έχει απόλυτες αξίες. Είναι δύσκολο αυτό κι ωραίο.

– Έχεις σκεφτεί ποτέ πώς θα ένιωθες αν σταματούσες κανα δυο χρόνια; Εννοώ να μην παίζεις θέατρο.
Ναι, το έχω σκεφτεί. Να κάτσω δύο χρόνια να ξυστώ. Δουλεύω πολύ από μικρός.

– Και τι θα έκανες εν μέσω ξυσίματος;
Θα έπαιζα πιάνο, play station… Παιχνίδια με ζόμπι και κακούς. Θα πήγαινα στη Μυτιλήνη, να αράξω στο χωριό μου, να κάνω ωραία πράγματα. Παλιά δεν θα μπορούσα να το σκεφτώ αυτό καν. Πια, έχω ηρεμήσει σε αγχωτικό βαθμό!

– Γιατί επέλεξες την Κυψέλη για να ζεις;
Γιατί είναι κοντά στα θέατρα, είναι γειτονιά, είναι κέντρο που μ’ αρέσει. Δεν υπάρχει τίποτα spiritual σε αυτό.

– Όπως και σε αυτήν την συνέντευξη. Κανένα spirit.
Έτσι.

– Διαβάζεις, σ’ αρέσει;
Αρκετά. Μου αρέσει ο Κούντερα. Τώρα, πήρα ένα βιβλίο για κάτι δολοφόνους νάνους. Αυτόν τον καιρό, διαβάζω τον Δον Κιχώτη. Δεν τον είχα διαβάσει ποτέ. Και δεν ξέρω αν καταφέρω να διαβάσω και τους δύο τόμους.

– Τι άλλα πράγματα σ’ αρέσει να κάνεις;
Μου αρέσει να ακούω τζαζ μουσική. Μου αρέσει να πάω να φάω σε καμιά ταβέρνα με φίλους, να πιω τσίπουρα…Δεν βγαίνω πολύ, αν βγω βγαίνω στα κλασικά στέκια του κέντρου. Θα πάω ας πούμε για μπίρες στο Au Revoir ή στο Βίλατζ.

– Και ποιους ανθρώπους θαυμάζεις; Ποιες ποιότητες σε έναν άνθρωπο θα σε κάνουν να θες να τον έχεις στην ζωή σου ή να συνεργαστείς, ας πούμε;
Ανθρώπους που όντως έχουν μια δική τους πορεία, που δεν είναι τυποποιημένοι. Που λες ότι είναι πολύ καλός σε αυτό που κάνει κι ότι θα ήταν πολύ κακός αν έκανε κάτι άλλο. Και μου αρέσουν οι άνθρωποι να κάνουν focus και να βελτιώνονται συνεχώς σε αυτό που έχουν επιλέξει. Κάποιοι καλλιτέχνες, επίσης, που έχουν φτιάξει ιδίωμα δικό τους.

– Εσύ παίζεις θέατρο και μουσική. Έχεις δοκιμάσει να γράψεις ποτέ;
Όχι, αν και το έχω σκεφτεί. Νομίζω πως δεν μπορώ να το κάνω σε λευκό χαρτί, αλλά με αφορμή κάτι. Με κάποια αφορμή, κάποιο πλαίσιο, όχι από το μηδέν.

– Τι θα συμβούλευες έναν νεαρό ηθοποιό που ψάχνεται με casting και έχει τόσο άγχος να αντιμετωπίσει;
Να πηγαίνει πάντα πολύ διαβασμένος. Ακόμα κι αν του πουν «εντάξει, μωρέ, ρίξε μια ματιά» ή «δεν χρειάζεται να τα ξέρεις τα λόγια». Να τα ξέρει. Γιατί έτσι δείχνεις και το ποιόν σου ως επαγγελματίας

– Θέλω να μου πεις ηθοποιούς που αγαπάς.
Τους φίλους μου, και ελπίζω να μην ακούγεται κάπως. Έχουμε δουλέψει μαζί, τους θαυμάζω πολύ, τον καθένα ξεχωριστά για κάτι διαφορετικό. Για τους Παίκτες λέω. Φυσικά, έχω πολλούς φίλους που δεν θα δούλευα μαζί τους για κανέναν λόγο.

– Έχεις βιώσει βία σε πρόβες; Ξέρεις, από σκηνοθέτες ας πούμε.
Είμαι τυχερός και δεν το έχω βιώσει. Δεν θεωρώ ότι τα βρισίδια βοηθάνε στην θεατρική τέχνη, αν και είναι καθεστώς. Με όλα αυτά που έχουν συμβεί, με τις καταγγελίες, ίσως κάποιοι μαλάκες μαζευτούν.

– Πιστεύεις ότι μπορεί να μας έχεις φάει ένα κυνήγι πρωτοτυπίας και ξεχνάμε το απλό, το πυρηνικό, την ουσία;
Ναι, και στην ζωή και στο θέατρο. Στο θέατρο, ας πούμε, πάμε καμιά φορά να φύγουμε από το προβλεπέ και, τελικά, κάνουμε τεράστιες μανούρες για να φτάσουμε στο ίδιο σημείο. Είναι κάτι που με ξενερώνει αυτό. Καμιά φορά, δηλαδή, δεν χρειάζεται να βλέπουμε περίπλοκα τα πράγματα. Κάνε καλά το προβλεπέ και μετά θα δούμε τι θα γίνει, ίσως σου ανοιχτεί έτσι και δρόμος για το μεγαλύτερο.

– Όταν κάνεις daydreaming για να βρεις κάποιο συναίσθημα που ψάχνεις, πού πηγαίνεις;
Είμαι νεόγερος. Πηγαίνω στα παιδικά μου χρόνια, στη Μυτιλήνη, αλλά και στην εφηβεία, στα 16-17… Ανακαλώ αυτό το συναίσθημα, του ενθουσιασμού και της θέλησης για τα πάντα. Της δίψας που τώρα νιώθω που δεν έχω και νιώθω πως μου λείπει.

– Τόσο πολύ κουραστήκαμε οι τριαντάρηδες;
Ναι, είναι μια φυσική πορεία ωρίμανσης, μωρέ. Ξέρεις ότι αυτά που θεωρούσες ότι είχαν μεγάλη σημασία, είχαν μια πλασματική σημασία, χημικών ενώσεων.

– Θα προτιμούσες να είσαι πάρα πολύ διάσημος ή πάρα πολύ πλούσιος μία μέρα;
Πάρα πολύ πλούσιος.

– Και τι θα έκανες με τα λεφτά σου;
Θα αγόραζα ένα τρελό σπίτι στην παραλία (λέει «παραλάια») και θα απολάμβανα την ζωή.

• • •

Ταυτότητα Παράστασης

Οι Παίκτες, του Νικολάι Γκόγκολ

Σκηνοθεσία – μετάφραση – διασκευή: Γιώργος Κουτλής

Δραματουργική επεξεργασία: Βασίλης Μαγουλιώτης

Σκηνικά: Άρτεμις Φλέσσα

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Μουσική: Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Χορογραφία: Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ιάκωβος Μηνδρινός

Φωτογραφίες – video: Χρήστος Συμεωνίδης

Γραφείο Τύπου – Επικοινωνία: Μαρία Τσολάκη

Διαφήμιση – Social Media: Renegade Media / Βασίλης Ζαρκαδούλας

Παραγωγή: ΤΕΧΝΗΧΩΡΟΣ

 

Παίζουν: Γιάννης Νιάρρος, Βασίλης Μαγουλιώτης, Ηλίας Μουλάς, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, Γιώργος Τζαβάρας και Γιώργος Μπουκαούρης, guest star ο Θανάσης Δήμου

 

Καλοκαιρινές Παραστάσεις

Τετάρτη 21 Ιουνίου 21:30

Κατράκειο Θέατρο, Νίκαια

Δευτέρα 26 Ιουνίου & Τρίτη 27 Ιουνίου 21:30

Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη, Βύρωνα

Πέμπτη 29 Ιουνίου & Παρασκευή 30 Ιουνίου 21:30

Βεάκειο Θέατρο, Πειραιά

Τρίτη 4 Ιουλίου & Τετάρτη 5 Ιουλίου 21:30

Δημοτικό Θέατρο Ηλιούπολης «Δημήτρης Κιντής»

Δευτέρα 10 Ιουλίου 21:30

Θέατρο Πέτρας, Πετρούπολη

Τρίτη 11 Ιουλίου 21:30

Θέατρο Ορέστης Μακρής, Χαλκίδα

Τετάρτη 19 & Πέμπτη 20 Ιουλίου 21:00

Δημοτικό Κηποθέατρο Παπάγου

 

Γενική είσοδος: 20€

 

Προπώληση μέσω Viva.gr

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News