Ένας καλλιτέχνης που κινείται ανάμεσα στο θέατρο, τη μουσική και τη λογοτεχνία, ο Ελισσαίος Βλάχος δεν ερμηνεύει απλώς ρόλους – δίνει φωνή σε κόσμους ολόκληρους, με πάθος και πολιτική συνείδηση.
Υπηρέτης του παιδικού θεάτρου, μέλος πολλών θεατρικών ομάδων και συλλογικοτήτων (Πτωχαλαζόνες, Τσιριτσάντσουλες, Κοπέρινικος) αναπόσπαστο κομμάτι της πολυφωνικής χορωδίας String Theory. Ηθοποιός, σκηνοθέτης, λάτρης του σκακιού. Φωνή των audiobooks.
Aν το όνομα Ελισσαίος σημαίνει «αυτός που φέρει τον Θεό» τότε η περίπτωση του ηθοποιού και καλλιτέχνη Ελισσαίου Βλάχου μοιάζει να υπηρετεί μια θεία αποστολή. Αυτή της Τέχνης ως πληθωριστική έκφραση της αλήθειας μέσα από το γιγαντιαίο παραστατικό ψεύδος.
Ο πρωταγωνιστής πίσω από την παράσταση “Οι Κάλπηδες” συναντήθηκε με το OLAFAQ και μίλησε για το λαϊκό θέατρο, το κοινό του παιδικού θεάτρου, την πολιτική διάσταση της Τέχνης.
Απαλείψαμε τις ερωτήσεις και σας παρουσιάζουμε τον Ελισσαίο Βλάχο μέσα από την καθαρή ροή του λόγου του.
– Είναι η φόρμα του λαϊκού θεάτρου τέτοια που είναι ανοικτή σε μεγάλους και μικρούς, όπου μέσα από το φαρσικό στοιχείο καλλιεργείται μια οικειότητα που σε βοηθάει να βλέπεις καθαρά το πρώτο επίπεδο. Γρήγοροι ρυθμοί, ήρωες απλοί στη σύλληψή τους και με τη λογική της comedia del arte σχηματικοί με θετικό τρόπο. Για αυτό οι «Κάλπηδες» είναι φτιαγμένοι για μεγάλους και μικρούς, αρέσει εξίσου.
– Φυσικά η ενασχόλησή μου με την ομάδα Κοπέρνικος με έχει φέρει σε επαφή με το κατεξοχήν παιδικό θέατρο εδώ και 15 χρόνια, χιλιάδες παραστάσεις. Δεν ήταν μια σχέση προδιαγεγραμμένη αυτή με το παιδικό θέατρο, προέκυψε από το γεγονός ότι με παρακίνησαν δύο άνθρωποι καθοριστικοί για την εξέλιξή μου, η συνεργάτιδά μου Δήμητρα Κωνσταντινίδου και το ντουέτο της ομάδας Κοπέρνικος που εμπεριείχε δύο συνοδοιπόρους τον Άγγελο Αγγέλου και την Έμυ Σίνη, και αφετέρου ότι είχα μια καλή σχέση με τα παιδιά, δίδασκα σκάκι σε παιδιά εξάλλου, υπήρχε μια πρώτη επαφή ως «έδαφος».
– Με τους «Πτωχαλαζώνες» υπήρχε η ανάγκη να δεχτούμε δημιουργικές προκλήσεις, να συνομιλήσουμε με άλλα πεδία όπως η λογοτεχνία. Για παράδειγμα, οι «Κάλπηδες» προέκυψαν ως συνέχεια μιας λογικής δραματοποίησης της λογοτεχνίας στην οποία μας εισήγαγε ο σκηνοθέτης μας Κώστας Παπακωνταντίνου από τους «Θαλασσοχήρωδες» του Παπαδιαμάντη. Η πρόταση ήρθε στον Κώστα μέσα από έναν δημοσιογράφο που του το πρότεινε, μπήκαμε στη διαδικασία να προβληματιστούμε πάνω σε αυτό και πως μπορεί να «προσγειωθεί» στο σήμερα. Είχαμε έναν προβληματισμό για το πόσο «γκελ» θα κάνει στον κόσμο το εγχείρημα αλλά εκπλαγήκαμε πολύ ευχάριστα από την αποδοχή.
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / OLAFAQ
– Το θέατρο καταφέρνει πολλές μικρές μετατοπίσεις κι αυτό δεν πρέπει να υποτιμάται. Ναι, δεν είμαστε σε εποχή μεγάλων αφηγήσεων αλλά δεν πρέπει να μας πιάνει αυτό το άγχος. Με αφορά να συνδιαλλαγώ με άλλους ανθρώπους μέσα από τη θεατρική διαδικασία. Οι «Κάλπηδες» έχουν μια τέτοια διάσταση γιατί το να γελάσει ο άλλος με τα ζητήματα που θίγουμε τον κάνει πιο θετικό στο να ακούσει και να προβληματιστεί σε πολύ σοβαρά ζητήματα. «Το γέλιο είναι όπλο πολιτικό» έλεγε ο Ντάριο Φο και με εκφράζει απόλυτα. Η μοναδική ελπίδα επιβίωσης είναι στην αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια, στη συλλογική δράση, την αγάπη, στην ετοιμότητά μας να ζήσουμε αν χρειαστεί με λίγα αλλά όντας πνευματικά αυτάρκεις. Εκεί για μένα μπαίνει το θέατρο πέρα από παιχνίδι και ως βήμα πολιτικό, χώρος έκφρασης και διαλόγου.
– Η συγκυρία του να κάνεις θέατρο δεν είναι διόλου εύκολη. Αρχικά η εργασιακή ανασφάλεια αποτελεί έναν πάγιο φόβο, πιέζει τον καλλιτέχνη να αναλάβει παράπλευρες δουλειές που τον επιβαρύνουν, του αφαιρούν πολύτιμο έδαφος. Και νομίζω πως αυτό που λογαριάζουμε λιγότερο είναι ο κόπος της δουλειάς. Εδώ υπάρχει η αδιαφορία της πολιτείας αλλά και η δική μας ευθύνη για επαγρύπνηση, στο πως μπορούμε να σταματήσουμε και να αντιστρέψουμε αυτή τη λογική που διέπει το κράτος να μας βλέπει ως χομπίστες. Υπάρχει και η γενική κοινωνική συνθήκη. Οι πόλεμοι εντείνονται και επεκτείνονται, οι φυσικοί πόροι καταληστεύονται. Δυσκολεύομαι να κάνω αισιόδοξες σκέψεις, πάνω σε αυτά τα δεδομένα. Από την άλλη πλευρά η ζωή με σπρώχνει μπροστά. Να αλληλεπιδράσω και να δημιουργήσω με άξονα το θέατρο και όλα όσα με ενδιαφέρουν καλλιτεχνικά και κοινωνικά.
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / OLAFAQ
– Είναι γεγονός ότι έχουμε πολλές παραστάσεις να παίζουν ταυτόχρονα, γεγονός που έχει να κάνει όλο αυτό και με τον πολιτισμικό υδροκεφαλισμό της πρωτεύουσας και δείχνει ότι η πολιτική αποκέντρωσης που θεσπίστηκε με τα ΔΗΠΕΘΕ έχει μείνει στάσιμη ως θεσμός. Αυτό ανοίγει και την συζήτηση για την πολιτειακή στρατηγική για τον πολιτισμό, να δούμε δηλαδή ως χώρα πως πρέπει να υπάρχει δραστηριότητα σε μικρότερες πόλεις και πως θα μετατρέψουμε τον πολιτισμό σε γόνιμο κομμάτι της οικονομικής και κοινωνικής μας ζωής. Από την άλλη πλευρά υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να εκφραστούν μέσα από μια καλλιτεχνική δημιουργία και δεν μπορεί να τους αφαιρεθεί το δικαίωμα αυτό. Είναι ένα πολυπαραγοντικό ζήτημα λοιπόν το πως απαντάμε στην ερώτηση σχετικά με την πληθώρα πολιτισμικού περιεχομένου. Το ζήτημα θα πρέπει να μας απασχολεί συνολικά και με τη δέουσα ισορροπία ανάμεσα στο πάθος για προσφορά και ανάγκη για επαγγελματισμό και αξιοπρεπείς αμοιβές.
– Σε ό,τι αφορά την πολιτική ορθότητα θεωρώ πως σε αυτή τη φάση είναι καλύτερα να προσέξω εγώ σε έναν βαθμό το πως θα εκφραστώ, να βοηθήσω να δοθεί ένας χώρος ορατότητας στα κινήματα που μπορεί εγώ ως λευκός straight άνδρας να αγνοώ το βάθος της καταπίεσής τους. Θα υπάρξουν υπερβολές ενδεχομένως αλλά προτιμώ η βασική έγνοια για το πως θα αρθρωθεί η σκηνική γλώσσα να αφορά εμένα πρωτίστως. Πρέπει να εκπαιδευτούμε στο πως θα μιλάμε, έχουμε έναν βαθμό ευθύνης απέναντι στον κόσμο που φτιάχνουμε επί σκηνής και το πως αυτός «μεταφράζεται».
Πληροφορίες παράστασης
Η θεατρική ομάδα «Πτωχαλαζόνες» παρουσιάζει το κωμικό διήγημα του Στρατή Μυριβήλη «Οι Κάλπηδες», σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου
Ένας καλλιτέχνης που κινείται ανάμεσα στο θέατρο, τη μουσική και τη λογοτεχνία, ο Ελισσαίος Βλάχος δεν ερμηνεύει απλώς ρόλους – δίνει φωνή σε κόσμους ολόκληρους, με πάθος και πολιτική συνείδηση.
Ένας καλλιτέχνης που κινείται ανάμεσα στο θέατρο, τη μουσική και τη λογοτεχνία, ο Ελισσαίος Βλάχος δεν ερμηνεύει απλώς ρόλους – δίνει φωνή σε κόσμους ολόκληρους, με πάθος και πολιτική συνείδηση.
Στην πόλη που αλλάζει διαρκώς πρόσωπο, η έννοια του gentrification μπλέκεται με τις διαρκείς μεταμορφώσεις της γυναικείας μνήμης. Με το νέο της έργο "Μπλου", η χορογράφος Κατερίνα Φώτη εστιάζει στην α
Στην πόλη που αλλάζει διαρκώς πρόσωπο, η έννοια του gentrification μπλέκεται με τις διαρκείς μεταμορφώσεις της γυναικείας μνήμης. Με το νέο της έργο "Μπλου", η χορογράφος Κατερίνα Φώτη εστιάζει στην α
Οι Stereo MC’s δεν έπαιξαν ποτέ με τους κανόνες. Από τα πρώτα τους beats φτιαγμένα με tape loops μέχρι τις παγκόσμιες επιτυχίες, η πορεία τους ήταν πάντα DIY, ανυπότακτη και γεμάτη ρυθμό. Μιλούν στο O
Οι Stereo MC’s δεν έπαιξαν ποτέ με τους κανόνες. Από τα πρώτα τους beats φτιαγμένα με tape loops μέχρι τις παγκόσμιες επιτυχίες, η πορεία τους ήταν πάντα DIY, ανυπότακτη και γεμάτη ρυθμό. Μιλούν στο O
Με τη σκοτεινή, ρομαντική τους αισθητική και μια ατμόσφαιρα που κόβει την ανάσα, οι Lebanon Hanover επιστρέφουν στην Αθήνα για μια βραδιά στο Floyd Live Music Venue που υπόσχεται να καθηλώσει κάθε λάτ
Με τη σκοτεινή, ρομαντική τους αισθητική και μια ατμόσφαιρα που κόβει την ανάσα, οι Lebanon Hanover επιστρέφουν στην Αθήνα για μια βραδιά στο Floyd Live Music Venue που υπόσχεται να καθηλώσει κάθε λάτ