Τον συγγραφέα και μεταφραστή Δημήτρη Τσεκούρα τον έχουμε φιλοξενήσει αρκετές φορές στο Olafaq, είτε ως καλεσμένο στους αγαπημένους μας Common People, είτε ως αρθρογράφο στις εξαιρετικές του παρουσιάσεις βιβλίων. Πριν από δύο χρόνια ακριβώς, στη φωτογράφισή μας στον Εθνικό Κήπο, ο Δημήτρης είχε αναφερθεί σε ένα νέο βιβλίο που έγραφε τότε. Πριν λίγες μέρες με χαρά μάθαμε ότι το βιβλίο είναι έτοιμο και πρόκειται να κυκλοφορήσει τις επόμενες ημέρες από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Το νέο βιβλίο του Δημήτρη Τσεκούρα, “Ο εραστής του Ντεβ Μάρτιν”, αναμένεται να προσφέρει μια μοναδική εμπειρία στους αναγνώστες, συνδυάζοντας στοιχεία αστυνομικού μυθιστορήματος με ψυχολογικές προεκτάσεις και queer θεματολογία. Το έργο του Τσεκούρα εδώ φαίνεται να ενσωματώνει στοιχεία από διάφορα λογοτεχνικά είδη. Συνδυάζει το αστυνομικό μυθιστόρημα με το ψυχολογικό δράμα, προσφέροντας μια σφαιρική εικόνα των χαρακτήρων και των εσωτερικών τους συγκρούσεων, ενώ η χρήση του χιούμορ και της ειρωνείας στην αφήγηση προσθέτει βάθος και ενδιαφέρον στην πλοκή.

“Ο εραστής του Ντεβ Μάρτιν” φαίνεται να είναι ένα έργο που εξερευνά τις ανθρώπινες σχέσεις, την τέχνη και την αναζήτηση της ταυτότητας μέσα από μια πρωτότυπη αφήγηση. Οι αναγνώστες μπορούν να περιμένουν μια εμπειρία που θα τους προκαλέσει να σκεφτούν τη δική τους σχέση με την τέχνη και την επιτυχία, καθώς και τις θυσίες που απαιτούνται για να γίνουν μοναδικοί σε έναν κόσμο γεμάτο ανταγωνισμό. Εμείς, λίγο πριν την επίσημη κυκλοφορία του στις 18 Νοεμβρίου, ζητήσαμε από τον συγγραφέα να μας αναλύσει κάποιες λέξεις και στοιχεία-κλειδιά από την νέα συγγραφική περιπέτεια.

– Λες ότι ο “Ο εραστής του Ντεβ Μάρτιν” είναι ένα «μυθιστόρημα-παζλ». Τι ήταν αυτό που σε ενέπνευσε να ακολουθήσεις αυτή τη δομή και τι ρόλο παίζουν για εσένα τα παζλ στη λογοτεχνία;
Η ζωή ολόκληρη είναι ένα παζλ. Ολόκληρη. Βλέπουμε ένα κομματάκι ενός ανθρώπου, ενός τοπίου, και νομίζουμε οι ανόητοι ότι έχουμε γνώση όλου του ανθρώπου ή όλου του τοπίου. Ακούμε μία φράση που μας λέει κάποιος και νομίζουμε ότι έχουμε καταλάβει όλα όσα θέλει να μας πει. Λυπάμαι πολύ αλλά, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Εγώ, όταν βλέπω, θέλω να τα βλέπω όλα. Όλα. Τότε και μόνο τότε ίσως μπορώ να πω ότι κάτι ξέρω. Κι όσα ακριβώς ισχύουν στη Ζωή, τα ίδια ακριβώς ισχύουν και στη Λογοτεχνία. Έγραψα, λοιπόν, το μυθιστόρημα αυτό υπό τη μορφή παζλ, γιατί ήθελα «να πετάξω το μπαλάκι» και λίγο στον αναγνώστη. Στην ουσία νομίζω ότι του δίνω την απόλυτη ελευθερία. Μπορεί να διαβάσει κομματάκια του βιβλίου και να βγάλει ένα συμπέρασμα άλφα. Μπορεί, όμως, να διαβάσει και όλα του τα κομματάκια και να βγάλει ένα εντελώς αντίθετο συμπέρασμα.

– «Είναι queer, πολύ queer· όπως εγώ, όμως, εννοώ τη λέξη queer». Η queer ταυτότητα του βιβλίου έχει μάλλον έναν ιδιαίτερο ορισμό για εσένα. Πώς εννοείς εσύ τη λέξη «queer» και σε ποιο βαθμό διαφέρει η έννοιά της στο βιβλίο από την ευρύτερη σημερινή χρήση της;
Αν δεν απατώμαι, η πρώτη σημασία της λέξης queer είναι το «παράξενο», το «αλλόκοτο»· πράγμα που σημαίνει ότι, εξ ορισμού, η Λογοτεχνία στο σύνολό της είναι queer. Διότι τι πιο παράξενο, τι πιο αλλόκοτο από το να παίρνεις το στυλό στο χέρι και να δημιουργείς έναν δικό σου, έναν εντελώς δικό σου κόσμο; Σήμερα, βέβαια, η λέξη έχει αποκτήσει μία πολύ συγκεκριμένη σημασία. Και εννοείται ότι είμαι απολύτως υπέρ αυτής της σημασιακής μετατόπισης. Αγαπώ δυσβάσταχτα όλες τις λέξεις για να θέλω να τις βλέπω περιορισμένες στην αρχική τους και μόνο στην αρχική τους σημασία. Χωρίς να είμαι σίγουρος για το εάν το έχω πετύχει, θα ήθελα η λέξη queer, σε ό,τι έχει να κάνει με το συγκεκριμένο μυθιστόρημα, να ανταποκρίνεται και στις δύο σημασίες της. Τα βασικά πρόσωπα του έργου, άλλωστε, είναι δύο απολύτως διαφορετικοί άντρες που νομίζω ότι έχουν -τελικά- την απόλυτη ερωτική σχέση. Μία σχέση που παραπαίει ανάμεσα σε σκηνές πορνό και σε συζητήσεις τους περί του Οιδίποδα. Αλλά κι όλα τα υπόλοιπα, ουκ ολίγα, πρόσωπα που παρελαύνουν από το μυθιστόρημα είναι queer. Πιο queer δεν γίνεται…

– Ο ένας από τους πρωταγωνιστές, συλλαμβάνεται για ένα φόνο που διέπραξε στον ύπνο του. Τι αντιπροσωπεύει για εσένα η ιδέα του «ύπνου» ή της «μη συνειδητότητας» γενικότερα, και μετά ειδικότερα σε αυτό το μυθιστόρημα;
Εξ ιδίων μιλώντας, δεν διαφοροποιώ καθόλου αυτά που συμβαίνουν στον ύπνο μου από αυτά που μου συμβαίνουν όταν είμαι όρθιος και ξύπνιος. Κι αυτό που λέω δεν είναι καθόλου σχήμα λόγου. Κι αυτό νομίζω ότι επιβεβαιώνεται με κάποιον τρόπο από όλο το μυθιστόρημα, εφόσον το κύριο κομμάτι της πλοκής του δομείται γύρω από αυτό: Ένας άνθρωπος συλλαμβάνεται για έναν φόνο που διέπραξε στον ύπνο του. Παράλογες ανοησίες μπορεί να πει κάποιος. Για μένα καθόλου…

– Πιστεύεις ότι μια πιο ασαφής αφήγηση αφήνει περισσότερο χώρο στη φαντασία του αναγνώστη; Τι εμπειρία θέλεις ιδανικά να αποκομίσει ο αναγνώστης από το ταξίδι μέσα στο βιβλίο σου;
Η αφήγησή μου δεν είναι καθόλου ασαφής. Αν ήταν τέτοια, ούτε που θα μου περνούσε από το μυαλό να μπω στη διαδικασία έκδοσης του βιβλίου. Όταν μιλάω για «ασάφεια»,  εννοώ αυτό που μετεωρίζεται ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα. Όπως στις ταινίες του Ντέιβιντ Λιντς, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, παρελαύνει από το μυθιστόρημα σε δύο πολύ καίριες, νομίζω, σεκάνς. Τώρα, σε ό,τι αφορά στον αναγνώστη, ιδανικά μιλώντας θα ήθελα ΝΑ ΝΙΩΣΕΙ. Δεν με νοιάζει τι. Αρκεί να νιώσει.

– Αναφέρεσαι στην αγάπη σου για τον Ηρακλή Πουαρό. Ποιο στοιχείο σε γοητεύει στον χαρακτήρα του και πώς επηρεάζει αυτό το έργο σου;
Κατ’ αρχάς το μουστάκι του. Κατά δεύτερον, αυτό το μονίμως «απροσδιόριστο» χαμόγελό του. Τρίτον, το ότι είναι πάρα πολύ καλλιεργημένος. Τέταρτον και σημαντικότερον, ο τρόπος που ανακρίνει: Είναι απολύτως ευγενικός. Σχεδόν ξεχνάς ότι κάνει ανάκριση. Όσο έγραφα το μυθιστόρημα, και ειδικά στο αρκετά μεγάλο κεφάλαιο με τον τίτλο «Η ανάκριση», αυτόν είχα στο μυαλό μου. Μόνο που, στο δικό μου βιβλίο, το μουστάκι του είναι ψεύτικο. Και αποφασίζει να το πετάξει και να ακουστεί ένα ωραιότατο «χρρρρτσσς» μόνο όταν…

 

☞︎ ΙΝΦΟ: “Ο εραστής του Ντεβ Μάρτιν”, του Δημήτρη Τσεκούρα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν, στις 18 Νοεμβρίου.