Ο Νόρμαν Κινγκσλεϊ Μέιλερ, ένας από τους πιο αμφιλεγόμενους και καινοτόμους συγγραφείς του 20ού αιώνα, γεννήθηκε το 1923 στο Νιου Τζέρσεϊ, σε μια εποχή που ο κόσμος ετοιμαζόταν να βυθιστεί στον πόλεμο. Μεγαλώνοντας στο Μπρούκλιν, ο Μέιλερ βρήκε καταφύγιο στα βιβλία, καλλιεργώντας την αγάπη του για τη γραφή από νεαρή ηλικία.
Αφού αποφοίτησε από το Χάρβαρντ το 1943 με πτυχίο πολιτικού μηχανικού, ο Μέιλερ επιστρατεύτηκε και βρέθηκε να πολεμά στις Φιλιππίνες. Οι σκληρές εμπειρίες του στον πόλεμο έγιναν το καύσιμο που τροφοδότησε το πρώτο του μυθιστόρημα, “Οι Γυμνοί και οι Νεκροί”, το οποίο δημοσιεύτηκε το 1948. Το βιβλίο σημείωσε εκπληκτική εμπορική επιτυχία και αμέσως χαρακτηρίστηκε ένα από τα σημαντικότερα πολεμικά γραπτά όλων των εποχών.
Τα χρόνια που ακολούθησαν, ο Μέιλερ έγραψε ένα πλήθος έργων που αμφισβητούσαν τα όρια της λογοτεχνίας. Από σουρεαλιστικές παραβολές όπως “Η Ακτή της Βαρβαρότητας” (1951) μέχρι μυθιστορηματικές βιογραφίες όπως “Μέριλιν” (1973), ιστορικά μυθιστορήματα όπως “Αρχαία Δειλινά” (1983) και βίαια θρίλερ όπως “Οι Σκληροί δεν Χορεύουν” (1984), ο Μέιλερ δεν δίσταζε να πειραματίζεται και να ξεπερνά τα όρια του συμβατικού μυθιστορήματος.
Παράλληλα με τη λογοτεχνική του καριέρα, ο Μέιλερ ασχολήθηκε ευκαιριακά με τη σκηνοθεσία κινηματογράφου, ενώ ο προσωπικός του βίος ήταν γεμάτος περιπέτειες, καθώς παντρεύτηκε έξι φορές. Παρά τις αντιξοότητες, ο Μέιλερ κατάφερε να τιμηθεί δύο φορές με το βραβείο Πούλιτζερ και μία με το επίζηλο Εθνικό Βραβείο Βιβλίου, αποδεικνύοντας ότι ήταν ένας συγγραφέας που άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στη λογοτεχνία του 20ού αιώνα.
Ο Νόρμαν Κινγκσλεϊ Μέιλερ έφυγε από τη ζωή το 2007, αφήνοντας πίσω του ένα πλούσιο καλλιτεχνικό έργο και μια αμφιλεγόμενη, αλλά καθοριστική παρουσία στα γράμματα. Η ανήσυχη φύση του και η αδιάλειπτη αναζήτηση νέων τρόπων έκφρασης τον καθιέρωσαν ως έναν από τους πιο σημαντικούς και επιδραστικούς συγγραφείς της εποχής του.
Γιατί επέλεξα το Χάρβαρντ αντί του ΜΙΤ; Πολύ απλά, οπότε ανέφερα το Χάρβαρντ, οι κοπέλες μου έδιναν περισσότερη σημασία!
Ο μόνος τρόπος για να γράψεις ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα για ένα χαλυβουργείο είναι να δουλεύεις πράγματι σε χαλυβουργείο. Να πεθαίνεις καθημερινά από την υψηλή θερμοκρασία, να έχεις να θρέψεις γυναίκα και παιδιά, γενικώς να μην μπορείς εύκολα να ξεφύγεις από αυτή την κατάσταση.
Παιδικά χρόνια. Όταν ένα παιδί έχει μεγαλώσει μέσα σε οικογένεια γεμάτη μίσος και θυμό, τότε οι επιλογές του για το τι μπορεί να κάνει αργότερα στη ζωή του περιορίζονται. Εγώ δεν είχα τέτοια προβλήματα.
Υπάρχουν δύο είδη καλλιτεχνών. Αυτοί που ενδιαφέρονται για το αντικείμενο της τέχνης καθαυτό και εκείνοι που προσπαθούν να επέμβουν στην ύπαρξη. Ανήκα πάντοτε στην δεύτερη κατηγορία.
Ένας συγγραφέας μπορεί να καταστραφεί από το πολύ σεξ, το λίγο σεξ, την μεγάλη σχέση με τη θρησκεία. Μπορεί επίσης να καταστραφεί από τον υπερβάλλοντα πατριωτισμό, που είναι χειρότερος από κάθε μορφή οργανωμένης θρησκείας.
Κάνα δυο από τα καλύτερα βιβλία μου προέκυψαν από την δημοσιογραφική δουλειά. “Οι Στρατοί της Νύχτας”, για παράδειγμα, δρομολογήθηκαν όταν το περιοδικό Harper’s Magazine μου πρότεινε να καλύψω θέματα εθνικής ασφάλειας και εγώ δέχτηκα.
Στα 25 μου με το μυθιστόρημα “Οι Γυμνοί και οι Νεκροί”, πέτυχα ρεκόρ πωλήσεων. Ξεκίνησα από την κορυφή και σιγά σιγά, επί χρόνια, κατέβαινα. Έτσι κάποια στιγμή χρειάστηκε να μάθω να σκαρφαλώνω.
Οι μεγάλοι συγγραφείς είναι υποχρεωμένοι να ζουν με τις μεγάλες αντιθέσεις που συνήθως τους χαρακτηρίζουν. Τους ωφελεί να είναι γενναίοι από τη μία και συνεσταλμένοι από την άλλη. Είναι σημαντικό για αυτούς να διαθέτουν υψηλό δείκτη ευαισθησίας και συγχρόνως να είναι αναίσθητοι απέναντι σε ορισμένα πράγματα.
Η καλή πλευρά της αποτυχίας είναι ότι σε διδάσκει τριπλάσια πράγματα από την επιτυχία. Αν πετύχεις, από τα πολλά συγχαρητήρια δε σου μένει χρόνος να συνειδητοποιήσεις τι ακριβώς γίνεται. Αν αποτύχεις, εισπράττεις πολλή κριτική, δέχεσαι πολλά συλλυπητήρια και έχεις την ευκαιρία να κοιτάξεις μέσα σου και να δεις τι έφταιξε.
Δεν έχω πρόβλημα με την αποχή από τις εκλογές. Αν ο κόσμος δεν εμπιστεύεται κανένα από αυτά τα καθάρματα, το να πάει να ψηφίσει είναι χάσιμο χρόνου.
Θα έλεγα ότι ο θεός είναι όπως όλοι δημιουργοί. Ότι δεν έχει απόλυτη εξουσία. Κι εμείς οι άνθρωποι, ως δημιουργοί των παιδιών που φέρνουμε στον κόσμο, έχουμε κάποια εξουσία πάνω τους, αλλά δεν τα ελέγχουμε απόλυτα.
Μερικές φορές γράφεις και νιώθεις ότι έρχεσαι κοντά σε κάτι μεγαλύτερο από εσένα. Εκείνη την ώρα λες «Πως γίνεται να το ξέρω γω αυτό;». Δεν συμβαίνει συχνά, αλλά όποτε συμβαίνει σε δικαιώνει που επιμένεις να γράφεις.
Όταν πρόκειται να αρχίσω βιβλίο, με απασχολούν πέντε έξι παρόμοια θέματα και δεν ξέρω ποιο να διαλέξω. Ας πούμε, είμαι σαν κάποιον που κοιτάζει μόνο ξανθιές, που μόνο μ´αυτές ευχαριστιέται. Κοιτάζει, κοιτάζει, κοιτάζει και κάποια στιγμή έρχεται μια ξανθιά για την οποία αισθάνεται έτοιμος και να πεθάνει ακόμα!
Ένας λαός πρέπει να προσπαθήσει πολύ για να κατακτήσει τη δημοκρατία. Αν έπρεπε να μιλήσω με θρησκευτικούς όρους, θα έλεγα ότι δημοκρατία είναι άχραντο μυστήριο, θα έλεγα ότι είναι Θεία Χάρη.
Συμπαθώ τους μικρούς επιχειρηματίες. Ζουν μια ζωή που δεν ξέρουμε πως θα εξελιχθεί, παίρνουν ρίσκα. Αποπνέουν μια γενναιότητα, μια αίσθηση περιπέτειας.
Κάθε φορά που κάτι πάει στραβά στις ΗΠΑ, οι άνθρωποι αρχίζουν να κουνάνε σημαίες. Όμως το να κυματίζουν παντού σημαίες είναι χαρακτηριστικό των φασιστικών κρατών.
Ο φασισμός φέρνει βόλεμα. Με την έννοια ότι σε βοηθάει να καταλαβαίνεις ποιοι είναι οι κανόνες – αυτό επιτρέπεται να το κάνουμε, το άλλο δεν επιτρέπεται.
Πιστεύω ότι υπάρχουν πια τρομοκράτες νέας μορφής. Άνθρωποι που αδιαφορούν για το που μπορεί να καταλήξει η δράση τους. Άτομα που θέλουν να καταστρέψουν ό,τι θεωρείται δεδομένο, ώστε μέσα από την καταστροφή να προκύψουν καινούργια πράγματα.
Ο Νόρμαν Κινγκσλεϊ Μέιλερ, ένας από τους πιο αμφιλεγόμενους και καινοτόμους συγγραφείς του 20ού αιώνα, γεννήθηκε το 1923 στο Νιου Τζέρσεϊ, σε μια εποχή που ο κόσμος ετοιμαζόταν να βυθιστεί στον πόλεμο. Μεγαλώνοντας στο Μπρούκλιν, ο Μέιλερ βρήκε καταφύγιο στα βιβλία, καλλιεργώντας την αγάπη του για τη γραφή από νεαρή ηλικία.
Αφού αποφοίτησε από το Χάρβαρντ το 1943 με πτυχίο πολιτικού μηχανικού, ο Μέιλερ επιστρατεύτηκε και βρέθηκε να πολεμά στις Φιλιππίνες. Οι σκληρές εμπειρίες του στον πόλεμο έγιναν το καύσιμο που τροφοδότησε το πρώτο του μυθιστόρημα, “Οι Γυμνοί και οι Νεκροί”, το οποίο δημοσιεύτηκε το 1948. Το βιβλίο σημείωσε εκπληκτική εμπορική επιτυχία και αμέσως χαρακτηρίστηκε ένα από τα σημαντικότερα πολεμικά γραπτά όλων των εποχών.
Τα χρόνια που ακολούθησαν, ο Μέιλερ έγραψε ένα πλήθος έργων που αμφισβητούσαν τα όρια της λογοτεχνίας. Από σουρεαλιστικές παραβολές όπως “Η Ακτή της Βαρβαρότητας” (1951) μέχρι μυθιστορηματικές βιογραφίες όπως “Μέριλιν” (1973), ιστορικά μυθιστορήματα όπως “Αρχαία Δειλινά” (1983) και βίαια θρίλερ όπως “Οι Σκληροί δεν Χορεύουν” (1984), ο Μέιλερ δεν δίσταζε να πειραματίζεται και να ξεπερνά τα όρια του συμβατικού μυθιστορήματος.
Παράλληλα με τη λογοτεχνική του καριέρα, ο Μέιλερ ασχολήθηκε ευκαιριακά με τη σκηνοθεσία κινηματογράφου, ενώ ο προσωπικός του βίος ήταν γεμάτος περιπέτειες, καθώς παντρεύτηκε έξι φορές. Παρά τις αντιξοότητες, ο Μέιλερ κατάφερε να τιμηθεί δύο φορές με το βραβείο Πούλιτζερ και μία με το επίζηλο Εθνικό Βραβείο Βιβλίου, αποδεικνύοντας ότι ήταν ένας συγγραφέας που άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στη λογοτεχνία του 20ού αιώνα.
Ο Νόρμαν Κινγκσλεϊ Μέιλερ έφυγε από τη ζωή το 2007, αφήνοντας πίσω του ένα πλούσιο καλλιτεχνικό έργο και μια αμφιλεγόμενη, αλλά καθοριστική παρουσία στα γράμματα. Η ανήσυχη φύση του και η αδιάλειπτη αναζήτηση νέων τρόπων έκφρασης τον καθιέρωσαν ως έναν από τους πιο σημαντικούς και επιδραστικούς συγγραφείς της εποχής του.
Γιατί επέλεξα το Χάρβαρντ αντί του ΜΙΤ; Πολύ απλά, οπότε ανέφερα το Χάρβαρντ, οι κοπέλες μου έδιναν περισσότερη σημασία!
Ο μόνος τρόπος για να γράψεις ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα για ένα χαλυβουργείο είναι να δουλεύεις πράγματι σε χαλυβουργείο. Να πεθαίνεις καθημερινά από την υψηλή θερμοκρασία, να έχεις να θρέψεις γυναίκα και παιδιά, γενικώς να μην μπορείς εύκολα να ξεφύγεις από αυτή την κατάσταση.
Παιδικά χρόνια. Όταν ένα παιδί έχει μεγαλώσει μέσα σε οικογένεια γεμάτη μίσος και θυμό, τότε οι επιλογές του για το τι μπορεί να κάνει αργότερα στη ζωή του περιορίζονται. Εγώ δεν είχα τέτοια προβλήματα.
Υπάρχουν δύο είδη καλλιτεχνών. Αυτοί που ενδιαφέρονται για το αντικείμενο της τέχνης καθαυτό και εκείνοι που προσπαθούν να επέμβουν στην ύπαρξη. Ανήκα πάντοτε στην δεύτερη κατηγορία.
Ένας συγγραφέας μπορεί να καταστραφεί από το πολύ σεξ, το λίγο σεξ, την μεγάλη σχέση με τη θρησκεία. Μπορεί επίσης να καταστραφεί από τον υπερβάλλοντα πατριωτισμό, που είναι χειρότερος από κάθε μορφή οργανωμένης θρησκείας.
Κάνα δυο από τα καλύτερα βιβλία μου προέκυψαν από την δημοσιογραφική δουλειά. “Οι Στρατοί της Νύχτας”, για παράδειγμα, δρομολογήθηκαν όταν το περιοδικό Harper’s Magazine μου πρότεινε να καλύψω θέματα εθνικής ασφάλειας και εγώ δέχτηκα.
Στα 25 μου με το μυθιστόρημα “Οι Γυμνοί και οι Νεκροί”, πέτυχα ρεκόρ πωλήσεων. Ξεκίνησα από την κορυφή και σιγά σιγά, επί χρόνια, κατέβαινα. Έτσι κάποια στιγμή χρειάστηκε να μάθω να σκαρφαλώνω.
Οι μεγάλοι συγγραφείς είναι υποχρεωμένοι να ζουν με τις μεγάλες αντιθέσεις που συνήθως τους χαρακτηρίζουν. Τους ωφελεί να είναι γενναίοι από τη μία και συνεσταλμένοι από την άλλη. Είναι σημαντικό για αυτούς να διαθέτουν υψηλό δείκτη ευαισθησίας και συγχρόνως να είναι αναίσθητοι απέναντι σε ορισμένα πράγματα.
Η καλή πλευρά της αποτυχίας είναι ότι σε διδάσκει τριπλάσια πράγματα από την επιτυχία. Αν πετύχεις, από τα πολλά συγχαρητήρια δε σου μένει χρόνος να συνειδητοποιήσεις τι ακριβώς γίνεται. Αν αποτύχεις, εισπράττεις πολλή κριτική, δέχεσαι πολλά συλλυπητήρια και έχεις την ευκαιρία να κοιτάξεις μέσα σου και να δεις τι έφταιξε.
Δεν έχω πρόβλημα με την αποχή από τις εκλογές. Αν ο κόσμος δεν εμπιστεύεται κανένα από αυτά τα καθάρματα, το να πάει να ψηφίσει είναι χάσιμο χρόνου.
Θα έλεγα ότι ο θεός είναι όπως όλοι δημιουργοί. Ότι δεν έχει απόλυτη εξουσία. Κι εμείς οι άνθρωποι, ως δημιουργοί των παιδιών που φέρνουμε στον κόσμο, έχουμε κάποια εξουσία πάνω τους, αλλά δεν τα ελέγχουμε απόλυτα.
Μερικές φορές γράφεις και νιώθεις ότι έρχεσαι κοντά σε κάτι μεγαλύτερο από εσένα. Εκείνη την ώρα λες «Πως γίνεται να το ξέρω γω αυτό;». Δεν συμβαίνει συχνά, αλλά όποτε συμβαίνει σε δικαιώνει που επιμένεις να γράφεις.
Όταν πρόκειται να αρχίσω βιβλίο, με απασχολούν πέντε έξι παρόμοια θέματα και δεν ξέρω ποιο να διαλέξω. Ας πούμε, είμαι σαν κάποιον που κοιτάζει μόνο ξανθιές, που μόνο μ´αυτές ευχαριστιέται. Κοιτάζει, κοιτάζει, κοιτάζει και κάποια στιγμή έρχεται μια ξανθιά για την οποία αισθάνεται έτοιμος και να πεθάνει ακόμα!
Ένας λαός πρέπει να προσπαθήσει πολύ για να κατακτήσει τη δημοκρατία. Αν έπρεπε να μιλήσω με θρησκευτικούς όρους, θα έλεγα ότι δημοκρατία είναι άχραντο μυστήριο, θα έλεγα ότι είναι Θεία Χάρη.
Συμπαθώ τους μικρούς επιχειρηματίες. Ζουν μια ζωή που δεν ξέρουμε πως θα εξελιχθεί, παίρνουν ρίσκα. Αποπνέουν μια γενναιότητα, μια αίσθηση περιπέτειας.
Κάθε φορά που κάτι πάει στραβά στις ΗΠΑ, οι άνθρωποι αρχίζουν να κουνάνε σημαίες. Όμως το να κυματίζουν παντού σημαίες είναι χαρακτηριστικό των φασιστικών κρατών.
Ο φασισμός φέρνει βόλεμα. Με την έννοια ότι σε βοηθάει να καταλαβαίνεις ποιοι είναι οι κανόνες – αυτό επιτρέπεται να το κάνουμε, το άλλο δεν επιτρέπεται.
Πιστεύω ότι υπάρχουν πια τρομοκράτες νέας μορφής. Άνθρωποι που αδιαφορούν για το που μπορεί να καταλήξει η δράση τους. Άτομα που θέλουν να καταστρέψουν ό,τι θεωρείται δεδομένο, ώστε μέσα από την καταστροφή να προκύψουν καινούργια πράγματα.
