Υπάρχουν φορές που η θεατρική πράξη ξεφεύγει από τα στενά της όρια και διεκδικεί κάτι περισσότερο: έναν ρόλο υπαρξιακό, κοινωνικό, σχεδόν προφητικό. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το έργο “Ο Ηλίθιος” του Νικόλα Ανδρουλάκη, όχι μια απλή διασκευή του Ντοστογιέφσκι, αλλά μια βαθιά βιωματική, συγκινητική και ασκητική κατάδυση στο πνεύμα της αγαθότητας και της διαύγειας — που σήμερα φαντάζουν σχεδόν επαναστατικές.

Ο Ανδρουλάκης δεν ανεβάζει έναν ρόλο. Ζει έναν ρόλο. Ο “Ηλίθιος” του δεν είναι σκηνικός ήρωας, αλλά πρόσωπο που υπάρχει στην καθημερινότητα — πηγαίνει στον φούρνο, βοηθά έναν άστεγο, προσφέρει το τηλέφωνό του στους θεατές, γίνεται «ο προβληματολόγος» τους. Ο καλλιτέχνης δεν υποδύεται τον πρίγκιπα Μίσκιν. Ενσαρκώνει μια σύγχρονη, ελληνική εκδοχή του: έναν άνθρωπο που μιλάει τη γλώσσα της αγάπης, της κυριολεξίας και της κοινωνικής επαφής σε έναν κόσμο γεμάτο ελλείψεις, σύγχυση και data noise.

Η παράσταση, που ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης, είναι ένας ανοιχτός χώρος συνομιλίας, ένα ντοκουμέντο εν κινήσει, που διαμορφώνεται κάθε βράδυ επί σκηνής, καθώς ο Νικόλας αφήνεται στο “παρόν” της κάθε στιγμής, συνομιλεί με το κοινό, συγκρούεται με την αμηχανία, την ένσταση, ακόμα και την κακεντρέχεια — και τα μεταστοιχειώνει όλα σε πράξη αγάπης.

Η παράσταση δεν ακολουθεί τη συμβατική θεατρική φόρμα. Είναι μια διαρκής συνομιλία με το κοινό, ένα έργο-ντοκουμέντο, που αλλάζει κάθε βράδυ, αναδεικνύοντας την ευαλωτότητα ως πράξη δύναμης. Ο Ανδρουλάκης δεν «παίζει»· ζει επί σκηνής, φέρνοντας τον Ηλίθιο στο σήμερα, μέσα από μικρές πράξεις καλοσύνης, άμεσης σύνδεσης και κοινωνικής εμπλοκής.

Μέρος των εσόδων προσφέρεται απευθείας σε ανθρώπους σε ανάγκη, ενισχύοντας το κοινωνικό αποτύπωμα της παράστασης. Ένα έργο που δεν τελειώνει με την υπόκλιση, αλλά συνεχίζει να ακούγεται, να συζητιέται, να φωτίζει.

– Στην παράσταση ο “Ηλίθιος” παρουσιάζεται ως μια φιγούρα που κινείται ανάμεσα στη διαύγεια και την αφέλεια. Πώς προσεγγίσατε τη διαχρονικότητα αυτού του χαρακτήρα και τη θέση του στον σύγχρονο κόσμο;
Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες και αναμεταδότες της κοινωνίας της ντροπής και της υβριστικής επίταξης. Ντροπή για το ένα ντροπή το άλλο, ντράπηκε και η ντροπή -αυτό και ηλίθιοι όλοι, κοίτα έναν ηλίθιο για τον αφελή, τον αδαή, τον αγαθό, πάρε έναν ηλίθιο και για τον πονηρό, τον δόλιο, τον μοχθηρό. Αυτό το παράδοξο μοτίβο φώτισε κάποτε ο Ντοστογιέφσκι. Μες από την ευλαβική ρίζα του δικού του Ηλίθιου. Του γνήσια ενάρετου ανθρώπου που περνιέται -δακτυλοδεικτούμενος- για αφελής. Από απλά ουτοπιστής μέχρι αυτό που μάθαμε να λέμε -γενικόλογα και φάλτσα- αυτιστικό. Ενώ αυτός ο άνθρωπος είναι ο πιο ειλικρινής και λογικός. Γι’ αυτό άλλωστε επιλέγω την απροκάλυπτα βιωματική σπουδή στο ταξίδι μέσα μου, προς τα πίσω και μπρος μαζί, να δώσω πάλι φωνή στον νήπιο εαυτό. Γιατί το πιστεύω βαθιά: τα παιδιά σε αυτή την ηλικία έχουν αναπτύξει τις θεμελιώδες έννοιες και μπορούν με τη δύναμη της κυριολεξίας να εκφράσουν την αλήθεια τους. Άρα είναι ταυτόχρονα στο αποκορύφωμα της αγαθοσύνης και της λογικής. Πριν αρχίσει να τα διαφθείρει η κοινωνία, διδακτικά, επιτακτικά ή απλώς μιμητικά, από το σπίτι, το σχολείο, παντού, να τους δείχνει πως η γρηγορότερη διαδρομή δεν είναι η ευθεία της σεβάσμιας ειλικρίνειας και της λογικής αλλά η απειλή, η χειραγώγηση, το ψέμα, η πονηριά. Από αυτά τα επίκτητα πέπλα, κελύφη, συμπλέγματα, από αυτά προσπαθεί να γλιτώσει ο δικός μου Ηλίθιος. Για ν’ αναβλύζουν τα φωτεινά, νεογνά και παιγνιώδη υλικά. Στην αέναη παράσταση της ζωής. Κι αν στο τέλος του μυθιστορήματος χάνει τα λογικά του ο ήρωας, στην πραγματική ζωή μπορεί να γραφτεί η μοίρα από την αρχή. Όπως στον πόλεμο και στην ειρήνη. Στο μίσος και στην αγάπη. Κάθε μέρα άσκηση. Να έχουμε συνείδηση καθαρή. Κι αντί απλώς να παίζουμε τα μήλα της ντροπής, να ριζώνουμε τις μηλιές της αλληλεγγύης και τις πορτοκαλιές της αλλαγής.

– Η παράσταση περιγράφεται ως ένα αέναο θεατρικό ντοκουμέντο, όπου ο ρόλος γίνεται τρόπος ζωής. Πόσο επηρεάζει η καθημερινότητα την εξέλιξη του έργου και πόσο θέλετε να αφήνετε τη στιγμή να διαμορφώνει το αποτέλεσμα;
Τα έργα μας στη ζωή τα γράφουμε μαζί, κάθε μέρα, θέλοντας και μη. Ασυνείδητα ή συνειδητά.

Τα τελευταία χρόνια σπουδάζω, με αμέτρητους αδελφούς και αδελφές μου, την εξερεύνηση των θεμελιωδών εννοιών της ύπαρξης και της συνύπαρξης. Άρα θα σου πω σήμερα, λίγο πριν ολοκληρώσω το πρώτο μου σύγγραμμα, πως η στιγμή ως ακριβές παρόν είναι η καθαυτή συνείδηση της στιγμής. Άρα κάθε εισερχόμενη, από το εξωτερικό μας μέλλον, πληροφορία, συνθήκη, κατάσταση, ερμηνεύεται επί στιγμής από αυτόν τον πανέμορφο κόκκο της συνείδησης, με τους επιμέρους ρόλους μας ως κανάλια σκέψης -κι αν έχουμε ένα ασκητικό μανιφέστο λειτουργίας. Αυτή η συνεχής μεταβολική λειτουργία της ζωής αφήνει κάθε στιγμή στο παρελθόν πίσω μας το συναίσθημα, εξάτμιση ιερή. Κάθε μέρα, προσπαθώ όσο μπορώ να αφήνομαι και να εξερευνώ, με διαύγεια στο σώμα και στο πνεύμα. Με πίστη στη γνώση και στην ισορροπία. Έτσι ταξιδεύουμε μέσα στο σύμπαν της αγάπης. Άπειρη αυτή, άπειροι κι εμείς. Δίχως πέρας και πείρα. Κι ό,τι έχουμε είναι ο άλλος.

– Αυτή είναι η πρώτη ολοκληρωμένη εφαρμογή της μεθόδου της καλλιτεχνικής σας ομάδας. Ποια είναι τα βασικά της στοιχεία και πώς διαφοροποιείται από τις κλασικές θεατρικές προσεγγίσεις;
Η σπουδή των ηρώων γίνεται με συνειδητή εξερεύνηση της έννοιας της εντελέχειας, φιλοσοφικά και λειτουργικά. Από την πρώτη πρόβα, τον πρώτο καφέ, όλα είναι επί στιγμής η παρούσα παράσταση. Ανάλαφρα αλλά και κοπιαστικά. Με ενδιάμεσους ήρωες τους συνεχώς σμιλευόμενους δικούς μας ειδικούς χαρακτήρες στη συνθήκη. Κι έτσι πάμε προς το τέλος και την αρχή μαζί. Όπως λειτουργεί ένας πελώριος όγκος πάγου ή ένας βράχος για έναν γλύπτη. Αν θα κολλήσει πάνω μια μπανάνα με ταινία ή αν θα σκαλίζει για δέκα χρόνια είναι μια προσωπική αισθητική-ηθική-δυναμική άσκηση. Κι αφού στις παραστατικές τέχνες είμαστε εμείς και ο γλύπτης και ο βράχος, έχουμε τη δυνατότητα να δημιουργούμε από έξω προς τα μέσα κι από μέσα προς τα έξω, μια κοινή πραγματικότητα, για τον ήρωα και τον θεατή. Και να ταξιδέψουμε, χειραφετημένα πια, στο σύμπαν του συγγραφέα-εμπνευστή μας. Η προσωπική μου ανάγκη είναι να πραγματώνουμε τον πυρήνα του έργου με μια πρωτόγνωρη συγκινητική διαδρομή. Ετσι ο ρόλος -που για εμάς είναι η σκέψη- και ο χαρακτήρας -που είναι το σώμα- συνεξελίσσονται, ελεύθερα και ασφαλώς, σε αντιστοιχία. Και το έργο το γράφουν στην πράξη οι ήρωες από την αρχή. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Σε κάθε ειδική είσοδο στη δραματική συνθήκη. Αυτή η ερμηνευτική οδός (προτιμώ από την υποκριτική την ερμηνευτική ως έννοια, γιατί φέρει το Act και το Interpret μαζί) είναι για εμένα και τους πιο κοντινούς μου συνοδοιπόρους μια συνολική καλλιτεχνική στάση ζωής. Με σαφείς πολιτικές και υπαρξιακές ρίζες και απολήξεις. Η ασκητική  να γινόμαστε έργα τέχνης ολόκληρα. Όλοι, όλες, όλα. Σε ενεστώτα αέναο.

– Αν ο Ηλίθιος ήταν ένας άνθρωπος του σήμερα, τι θα αποκάλυπτε για τη σύγχρονη κοινωνία; Πώς η μορφή του αντικατοπτρίζει τις αντιθέσεις, τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις του σύγχρονου κόσμου;
Ο Ηλίθιος είναι ένας άνθρωπος του σήμερα. Ο Ηλίθιος είμαι εγώ. Στα 37 μου. Που πιστεύω ειλικρινά ότι όλοι είμαστε και μπορούμε να είμαστε αγαπημένα αδέρφια. Επτά δισεκατομμύρια αγαπημένα αδέρφια. Και όλοι οι σπουδαίοι επιστήμονες συμφωνούν ότι ο πλανήτης έχει για όλους μας αρκετά αγαθά, αν βρούμε το μεράκι και την πίστη, να ξεπεράσουμε τις εξουσίες, τις αλητείες και τις αδικίες. Και να μη θεωρούμε μαγκιά εμείς να ζούμε εις βάρος των άλλων. Ή να μην το απωθούμε αυτό ως πραγματικότητα. Μπορούμε όλοι να συνυπάρχουμε πέρα από χώρες, γλώσσες, έθιμα και παραδόσεις, Και -ναι- πες με ηλίθιο αλλά όντως ήμουν, είμαι και θα είμαι διατεθειμένος να θυσιάσω ευκολίες και να αναλάβω ευθύνες, κοινωνικά, πολιτικά, βαθιά προσωπικά. Το λέω και στο έργο αυτό στη σκηνή κάθε βράδυ, το λέω και στη ζωή μου έξω από τη σκηνή: όλοι οι άνθρωποι -ανά δύο- θα μπορούσαμε να ζήσουμε αρμονικά ως οι μοναδικοί δύο επιζήσαντες σε μία γαλάζια λίμνη -ακόμη και αυτοί που μας μαθαίνουν για εχθρούς ή που τυχαίνει να τους βιώνουμε έτσι -και με αυτούς, σαν άφοβα μωρά, θα μπορούσαμε να μάθουμε να ζούμε αγαπημένοι. Το μίσος είναι επίκτητο. Απόστημα αγάπης αδικοχαμένης. Η κληρονομούμενη πληροφόρηση το μετατρέπει σε εκπληρωμένη προφητεία. Γεννιόμαστε για να χορεύουμε και να παλεύουμε παιχνιδιάρικα, αγαπημένοι, σαν όμορφη οικογένεια. Κι όλοι μπορούμε να είμαστε οικογένεια. Ναι, ηλίθιος, το ξέρω. Στο λέω. Θες να γίνουμε ηλίθιοι μαζί;

Στο δελτίο τύπου αναφέρεται πως ο Ηλίθιος «ζει και αναπνέει κανονικά, 24/7». Με ποιον τρόπο αυτή η παράσταση αλληλεπιδρά με την κοινωνία και ξεπερνά τα όρια μιας τυπικής θεατρικής εμπειρίας;
Τα ρούχα μου είναι τα ρούχα του Ηλίθιου. Το πρωί στον φούρνο πηγαίνω Ηλίθιος. Σε κάθε ευκαιρία θα προσπαθήσω να βοηθήσω. Να χωρίσω δυο ανθρώπους που τσακώνονται, να συμβουλέψω ορθολογικά τους κοντινούς και μακρινούς μου ανθρώπους που ψάχνουν βοήθεια. Να είμαι εκεί όταν κάποιος πέφτει. Όχι ψυχαναγκαστικά αλλά απλώς επειδή έχω ανοικτό κανάλι παρατήρησης. Επειδή νοιάζομαι όντως. Επειδή είναι ωραίο αυτό. Σαν ο επόμενος που θα χρειαστεί βοήθεια να είμαι εγώ. Αφού μπορεί να είμαι. Κι ένα μικρό αλλά σταθερό ποσοστό από τα έσοδα του έργου τα δίνω κατευθείαν στο χέρι σε άστεγους ανθρώπους στον δρόμο που γνωρίζω. Περίπου το 5%. Κι ίσως ακούγεται λίγο αλλά με αυτό το 5% από πέρυσι έχω δώσει πάνω από 700 ευρώ σε ανθρώπους. Χωρίς τον Ηλίθιο, ως σκέτος Νικόλας θα είχα δώσει πιθανά 70. Εσύ πόσα έδωσες; Άρα έτσι δημιουργώ το έργο που μου δημιουργεί την δυνατότητα να βοηθάω. Αυτό τον κόσμο ονειρεύομαι. Χωρίς να έχουμε ανάγκη μεγιστάνες σε κλίμακα, να παριστάνουν τους φιλάνθρωπους ευεργέτες που λύνουν τάχα τα προβλήματα που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει -τις ανισότητες, τις δολιότητές, τις εξαρτήσεις. Έτσι βρίσκω κι εγώ ίδιος τη δύναμη κάθε μέρα να απελευθερώνομαι από εξαρτήσεις. Δεν καπνίζω, δεν πίνω αλκοόλ, δεν παίζω τζόγο, δεν λέω ψέματα. Αν θες το πιστεύεις. Κι ειδικά το τελευταίο. Αυτό ελευθερώνει από φόβους, απωθημένα, ενοχές. Να εκφράζουμε ευγενικά την αλήθεια μας. Να είναι θεραπευτική άσκηση όλα.

Μιλάτε για ένα σάλτο μορτάλε που οδηγεί από το σκοτάδι στο φως. Ποια είναι ακριβώς η υπαρξιακή διαδρομή του χαρακτήρα και τι ρόλο παίζει η λύτρωση στην αφήγηση;
Αντί να προσπαθήσω να χωρέσω τις εκατοντάδες σελίδες του μυθιστορήματος του Ντοστογιέφσκι σε μία αναπαραστατική θεατρική συρραφή, πήρα εξαρχής την απόφαση να μετουσιώσω όλο το φιλοσοφικό σύμπαν του έργου, τις κοινωνικές αναφορές, τις αλληγορίες, την ποίηση, τις εικόνες, στα δικά μου προσωπικά βιώματα, μιας ολόκληρης ζωής. Σε μια ζωντανή διάλεξη, ανοιχτή στη συνομιλία με τους θεατές και κάποιες στιγμές εκστατική, ψυχεδελική. Πρώτη φορά στα δέκα χρόνια που κάνω θέατρο είμαι εντελώς μόνος μου σε έργο. Τόσο στη σκηνή όσο και παντού γύρω από αυτή. Είναι δύσκολο και ωραίο αυτό το μοναχικό ταξίδι. Κι έχω πάντα την αγάπη των ανθρώπων μου στο μέρος της καρδιάς.

– Η αναφορά του έργου στο TikTok και η σύγχρονη «διαδικτυακή» του παρουσία είναι ενδιαφέρουσα. Πώς χρησιμοποιείτε τα νέα μέσα για να επεκτείνετε την επικοινωνία του έργου και του χαρακτήρα;
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένας τόπος, μια ευκαιρία, μία δυνατότητα. Οι ίδιοι άνθρωποι που ζούμε έξω από αυτά, φορούμε την αισθητική των χαρακτήρων που κοινωνούμε δορυφορικά και μπαίνουμε. Από τη συνομιλία με τη μάνα και τον πατέρα μας, τους αγαπημένους μας φίλους, τα πρόσωπα που θέλουμε να φλερτάρουμε ή άγνωστους ανθρώπους με τους οποίους ερχόμαστε κοντά, σε σχόλια σε δημοσιεύσεις, σε ό,τι θες. Ένα από τα πιο σημαντικά ασκητικά πειράματα στο οποίο έχω προσφέρει άφθονο χρόνο και μόχθο, λέξη λέξη, πίστη πίστη, είναι να δημιουργώ χιλιάδες όμορφος διάλογος με τους ανθρώπους που παρακολουθούν τα δημόσια γραπτά μου και τις εικόνες, κυρίως στο ίνσταγκραμ, εδώ και αρκετά χρόνια. Ετσι παράγουμε λόγο μαζί κι αναβλύζουμε συλλογικό ασυνείδητο. Κάπως έτσι μου ήρθε κι η ιδέα να φτιάξω TikTok, δηλαδή ένα μέσο το οποίο δεν χρησιμοποιώ ως Νικόλας, ειδικά και μόνο για τον χαρακτήρα του Ηλίθιου και να αναπτύσσω σε αυθόρμητα μονοπλάνα βίντεο στοχασμούς που θεωρώ σημαντικούς, σε μια ήσυχη γωνιά, μέσα στον γενικό χαμό εκεί. Το πιο δύσκολο που προσπαθώ καθημερινά όμως είναι να μην αφήνω κανένα σχόλιο, καμιά στιγμή, καμιά ευκαιρία να πάει χαμένη. Όπως μου αρέσει να απαντώ σε όλες τις ευχές όταν γιορτάζω έτσι θέλω να προσπαθώ να συνομιλώ με λογική και αγαθοσύνη με όλους. Ακόμη κι όταν εισπράττω ασχήμιες, κακεντρέχειες, και παραλογισμούς. Ειδικά τότε έχει νόημα. Χωρίς περιφρόνηση. Χωρίς φόβο. Όσο μπορούμε.

– Έχοντας ήδη παρουσιαστεί σε Θεσσαλονίκη, Πάτρα και άλλες γωνιές της Ελλάδας, πώς έχει ανταποκριθεί το κοινό στην παράσταση; Υπάρχει κάποια στιγμή ή αντίδραση που σας εξέπληξε ιδιαίτερα;
Σίγουρα το πιο συγκινητικό είναι οι δεκάδες ποικίλες ειδικές εμπλοκές των θεατών. Από μάνα που παρακάλεσε να μπει στο έργο με το 11χρονο κοριτσάκι της και τελικά έγιναν και οι δύο πρωταγωνίστριες, μέχρι μερικούς αξέχαστους υπερήλικες που γίναμε φίλοι καλοί -και σίγουρα τη μάνα Τσε Γκεβάρα όπως τη λέω -ή Βελουχιώτη. Που σήκωσε χέρι σε μια παράσταση και λέει «ώπα, αυτό δεν είναι το μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι», στα πρώτα 5 λεπτά. Κι ήταν για εμένα στοίχημα να μείνει και να μη φύγει. Και όχι απλώς έμεινε, αλλά στο τέλος έβγαλε όρθια έναν δεκάλεπτο πύρινο λόγο πρόκλησης των νέων ανθρώπων να κάνουν την επανάστασή τους και να βγουν από τα στεγανά. Αυτή η μάνα είναι ο Ηλίθιος για εμένα. Αυτή που ξεκίνησε με ένσταση και κατέληξε με αγκαλιά. Αυτή και δυο πιτσιρίκια που δεν θα ξεχάσω -φοιτητές με ΔΕΠΥ και οι δύο. Κι επειδή έχει έναν δαιδαλώδη τρόπο που ξετυλίγεται η αφήγηση, λέω πάντα στους θεατές «μην ανησυχείτε δεν έχω ΔΕΠΥ, αντιλαμβάνομαι το πλαίσιο και μάλιστα είναι θεραπευτικό». Ήρθαν στο τέλος ορμητικοί και μου λένε «είχες δίκιο, δε χάσαμε λεπτό κι ήταν σαν θεραπεία συγκέντρωσης όλο αυτό».

– Αναφέρετε ότι ο Ηλίθιος μπορεί να γίνει «ο προβληματολόγος σου». Σε μια εποχή γεμάτη αβεβαιότητα και κοινωνική ένταση, τι έχει να προσφέρει αυτή η παράσταση στους θεατές πέρα από την καλλιτεχνική εμπειρία;
Στη σπουδή του Ηλίθιου είναι θεμελιώδης η  κυριολεξία των εννοιών. Το λέω άλλωστε σε φιλοσοφικά εργαστήρια συχνά: απελευθερωμένοι από τα περιττά εισαγωγικά και τα περιττά αποσιωπητικά, στην ακρίβεια της κυριολεξίας των λέξεων, εκεί ριζώνει η ποίηση, η αλληγορία, η αγάπη. Σε μια φαρισαϊκή εποχή ειδικά, όπως η δική μας, που τα πράγματα δεν λέγονται επακριβώς κι είναι στο γενικά και στο τέσπα, με σύγχυση και φόβο και κάποιους να σου πουλάνε τις απαντήσεις. Σε τάπερ. Με αυτά γνώμονα εγώ όσα λέω τα εννοώ κυριολεκτικά. Στο σχολείο λέγαμε «έχεις πρόβλημα; Να πας στον προβληματολόγο σου». Αυτό για εμένα είναι μια μικρή προσωπική και συλλογική επανάσταση. Ποιο δηλαδή; Να βρούμε τον αλληλέγγυο ενδιάμεσο χώρο, ανάμεσα στην επιστημονική βοήθεια, την εξομολογητική ανάγκη και την παρεΐστικη κατάματη διάθεση αναμεταξύ μας και να είμαστε εκεί πραγματικά για τους άλλους, σαν σε ένα αέναο λειτούργημα. Να συμβουλεύουμε, να εξομολογούμαστε, να παροτρύνουμε, να βοηθούμε. Κάθε βράδυ στην παράσταση δίνω τον αριθμό του κινητού μου τηλεφώνου σε όλους τους θεατές και στην αρχή και στο τέλος. Κάποιες φορές άλλωστε το τέλος, με κάποιους από τους θεατές, είναι πολύ πολύ μετά. Συνεχίζω να λαμβάνω μηνύματα κατά καιρούς, να γνωρίζω ανθρώπους, να γινόμαστε φίλοι αληθινοί.

– Αυτή είναι η πρώτη φορά που ο Ηλίθιος έρχεται στην Αθήνα. Τι σηματοδοτεί αυτή η νέα φάση για εσάς και την παράσταση;
Το ταξίδι του Ηλίθιου ξεκίνησε πολύ συνειδητά από την Θεσσαλονίκη. Όπως ο πρίγκιπας Μίσκιν φτάνει σε μια πόλη που δεν είναι η δική του και γνωρίζει κόσμο, ψάχνει τον έρωτα, τη δικαιοσύνη, τη λογική.  Κι η συμπρωτεύουσα με εμπνέει πολύ. Για τις ζυμώσεις της, τον παλμό της και την αμεσότητα στην επικοινωνία. Έτσι και στην Πάτρα. Ο ερχομός στην Αθήνα φέρει μια άλλη ποίηση. Είμαστε μεγαλούπολη, βαλκανική και μεσογειακή, ναι, αλλά μεγαλούπολη. Είναι δύσκολο εδώ να γνωρίσεις στον δρόμο έναν άνθρωπο και να τον καλέσεις στο θέατρο, που μπορεί να είναι δέκα και είκοσι χιλιόμετρα μακριά. Είναι όμως η πόλη μου η Αθήνα και την αγαπώ. Εξερευνώ από την αρχή λοιπόν το τρόπο και τον δρόμο. Μέσα απ’ τα FOMO και τις κακοτοπιές.

– Οι νέες γενιές δημιουργών φέρνουν διαφορετικές αισθητικές και θεματολογίες στο σύγχρονο ελληνικό θέατρο. Ωστόσο, πόσος χώρος για ρίσκο και πειραματισμό υπάρχει;
Όσος θες. Η τέχνη είναι τέχνη. Αν περνούν όμορφα όσοι μετέχουν και δεν υπάρχει αδικία, ψέμα και κακεντρέχεια, η τέχνη είναι ένα ασφαλές και αχανές πεδίο έρευνας του σώματος, του πνεύματος και της έννοιας λόγος συνολικά. Φυσικά όλα αυτά τείνουν να εξουσιάζονται και να εγκιβωτίζονται από την παράμετρο αποδοχή / επιβίωση / επιτυχία, στην επαγγελματική τέχνη. Άρα είναι συνεχής άσκηση ελευθερίας. Να κρατούμε ζωντανό το φωτεινό πυρηνικό υλικό που μας εμπνέει και μας παρακινεί. Να θυμόμαστε το παιδί στην ψυχή. Να είμαστε αληθινοί. Είναι δύσκολο και γεμάτο μπλόφες, ερήμην ή συνειδητά, το πεδίο της καλλιτεχνικής ειλικρίνειας.

– Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για έναν σκηνοθέτη που δουλεύει σήμερα στο ελληνικό θέατρο;
Να μη γίνεται πλασιέ. Να μη χειραγωγεί προσφέροντας όσα μαγνητίζουν την ετεροκαθοριστική αποδοχή που θα τον βοηθήσει εύκολα να χωθεί σε συστήματα και να ανελιχθεί. Να μη λέει ναι σε άθλιους χορηγούς και καρτέλ, να μη δέχεται εκμετάλλευση συνεργατών, να μην υπηρετεί ατζέντες. Αντέχοντας παράλληλα να αποδέχεται, με αγάπη άνευ όρων, την κοινωνική αυτή παθογένεια κι όχι να περιχαρακώνεται σε θλιμμένες απορριπτικές θεωρήσεις του ανοίκειου. Κι αυτό αφορά σε όλους τους καλλιτέχνες.

– Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στη θεατρική σκηνή της Ελλάδας σήμερα, τι θα ήταν αυτό;
Είπα ήδη αρκετά πιστεύω. Τζίνι δεν θα βγει από το λυχνάρι. Άρα θα σου πω ότι αλλάζω εμένα. Αυτό αρκεί. Έτσι θα αλλάξει ο κόσμος. Αν γινόμαστε η αλλαγή που ζητάμε. Άφθονοι -δίχως φθόνο δηλαδή. Κι όσους συνοδοιπόρους εμπνεύσουμε κάθε φορά.

Πληροφορίες Παράστασης 

Ημέρες & ώρες παραστάσεων
7, 8, 14 και 15 Απριλίου στις 21:00  
18€ | Μειωμένο: 14€

Προπώληση εισιτηρίων: TICKET SERVICES

• Οnline: ticketservices.gr: https://www.ticketservices.gr/event/mcf-o-ilithios–toudostoevsky/?eventid=11992&showid=80942
• Εκδοτήριο: Πανεπιστημίου 39, Στοά Πεσμαζόγλου
• Τηλεφωνικά: 2107234567
• ΤΑΜΕΙΑ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ Μ. ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗ: τηλ. 2103418550

ΙΔΡΥΜΑ ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ
Κεντρική Σκηνή 
Πειραιώς 206, Ταύρος, Αθήνα τηλ. 2103418550 – [email protected]

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News