Οι Nightstalker ψιλοκριντζάρουν αν τους αποκαλέσεις «metal» ή «stoner rock». Ή «grunge», όπως τους αποκαλούσε ο εγχώριος μουσικός Τύπος στις αρχές της δεκαετίας του ‘90.

«Ροκ εν ρολ παίζουμε», επαναλαμβάνουν (σοφά) εδώ και πάνω από 30 χρόνια που υπάρχουν ως μουσική οντότητα, κατά τας γραφάς και τας ρήσεις ενός από τα μουσικά τους role models, του Lemmy των Motorhead, ο οποίος ποτέ του δεν θεώρησε ότι παίζει «heavy metal» ή οτιδήποτε άλλο και θεωρούσε εαυτόν και την μπάντα του ως «ένα απλό ροκ εν ρολ συγκρότημα».

Είναι όντως ένα «απλό ροκ εν ρολ συγκρότημα» οι Nightstalker και το καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή που θα χτυπήσεις το κουδούνι στο οικιακό τους στούντιο που βρίσκεται χωμένο στις ορεινές εσχατιές και απότομες ανηφόρες του Βύρωνα.

Το παλιό, προσφυγικό σπίτι του παππού του Αργύρη Γαλιατσάτου [aka Argy, τραγουδιστή και ιδρυτή της μπάντας] που μεταμορφώθηκε εδώ και περίπου μια 15ετία σε στουντιάκι για «τζαμάρισμα» αλλά κυρίως ως χώρος ζύμωσης μουσικών ιδεών γύρω από το όχημα των Nightstalker.

Οι πρώτες μπίρες βγαίνουν από το ψυγείο και ο Αργύρης μαζί με τον μπασίστα Ανδρέα Λάγιο μοιράζονται με το Olafaq τις εμπειρίες τους από το ροκ του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντός τους μαζί με τα όνειρα και τις προσδοκίες για τον επόμενο, ένατο τον αριθμό, δίσκο του συγκροτήματος που θα διαδεχτεί το τελευταίο τους άλμπουμ, το «Great Hallucinations».

«Φτιάχνουμε τα νέα μας τραγούδια. Καινούργια, καινούργια. Αλλά είναι ακόμη στα σκαριά. Δεν ξέρω αν θα προλάβουμε να τα παίξουμε ζωντανά στο επερχόμενο live μας στην Τεχνόπολη. Ξέρεις, έχουμε αρκετή δισκογραφία και αρκετό υλικό και ο κόσμος – δικαίως – ζητάει να ακούσει τα παλιότερα τραγούδια μας», μου λένε και μετά κοιτάζονται μεταξύ τους και παραδέχονται ότι «έχουμε πετάξει πολλά τραγούδια, όλα αυτά τα χρόνια. Και πολλά έχουν μείνει ανολοκλήρωτα. Θεωρητικά, είχαμε υλικό για ακόμη πέντε άλμπουμ, αν το θέλαμε».

Τους λέω, χαριτολογώντας, ότι πλέον θεωρούνται «δεινόσαυροι» της εγχώριας σκηνής, με 30 χρόνια στη πλάτη τους, και είναι η εποχή που θα σταμάτανε να έχουν οι ίδιοι επιρροές από τρίτους, αλλά θα μετράνε την συνεισφορά και την επιρροή των Nightstalker στο ελληνικό ροκ εν ρολ του σήμερα. «Τελευταία, έχουμε ακούσει πολλές επιρροές από Nightstalker σε άλλες μπάντες, π.χ. στους 1000 Μods. Και χαιρόμαστε γι’ αυτό. Σημαίνει ότι έχουμε διαβρώσει καλά τη νεολαία», «πετάει» ο Αργύρης και τους ρωτάω κατά πόσο σκέφτονται συχνά το «τότε» και όχι το «τώρα» και ο Ανδρέας κάνει μια αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν τους:

«Προσφάτως με τον Αργύρη θυμόμασταν την εποχή του «Dead Rock Commandos» [σ.σ: άλμπουμ που κυκλοφόρησαν το 2012], που αφήσαμε πίσω μας όχι πράγματα από τους εαυτούς μας, αλλά ακόμη και ανθρώπους, φίλους μας που δεν ζουν πια. Και αυτό παίζει».

Τι έμαθαν οι Nightstalker όλα αυτά τα χρόνια;

«Δεν έχουμε μάθει τίποτα εδώ και 30 χρόνια. Ακόμη ψαχνόμαστε μουσικά. Ακόμη μαθαίνουμε πράγματα κατά την διάρκεια της δημιουργίας ενός άλμπουμ», μου λέει ο Ανδρέας και συνεχίζει: «Αναρωτιόμαστε “γιατί αυτό το κομμάτι είναι έτσι, γιατί αυτό το τραγούδι ακούγεται αλλιώτικα;” Και καθόμαστε και το εκλογικεύουμε. Και πάντα ψάχνουμε αυτό το “κάτι” στη Τέχνη που διαφοροποιεί τα πάντα. Μπορεί να είσαι ο καλύτερος μουσικός του πλανήτη και κάποιος να σου πει άνετα “ρε φίλε, δεν μου αρέσουν τα τραγούδια σου”. Γιατί; Γιατί δεν έχουν αυτό το “κάτι”. Παίζουν οι Ramones ας πούμε, που είναι σχετικά απλή μουσική και λες “εδώ είμαστε. Φέρε μια μπίρα ακόμη” και μετά ακούς τον Steve Vai, που ο τύπος παίζει “παπάδες” και ακούς όλο το άλμπουμ και λές “βαρέθηκα, άλλαξε άλμπουμ”».

«Το ωραίο με την Τέχνη και με τα τραγούδια – τα δικά μας ή των άλλων – είναι ότι σημαίνουν κάτι εντελώς διαφορετικό για τον καθένα που θα τα ακούσει», προσθέτει με νόημα ο Αργύρης.

Τους αναφέρω ότι θα μου μείνει αξέχαστο το live τους για τα 25 τους χρόνια και περιμένω το δικό τους feedback: «Και εμάς θα μας μείνει αξέχαστο, παρόλο που εγώ, ως Αργύρης, δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα από αυτό. Ήμουν μεθυσμένος από ώρες πριν. Και το σαπόρτ μας στους Ramones ήταν αξέχαστο [σ.σ: το 1992]. Όταν παίξαμε για δυο μέρες στο «Ρόδον», λέει ο Argy, ο οποίος έχει περάσει από χίλια μύρια κύματα στη προσωπική του ζωή με εξαρτήσεις, απεξαρτήσεις και δυο εμφράγματα, το 2011 και το 2017, να λειτουργούν ως βαρίδι στην υγεία του.

«Μαλακίες είναι αυτά. Θα παίζουμε live μέχρι να μας κρατάνε τα πόδια μας. Και θα ηχογραφούμε μέχρι να πέσουμε κάτω. Είναι και λίγο αργά για να αλλάξουμε καριέρα. Λίγο πριν και λίγο μετά τα 50 μας χρόνια», υπερτονίζει ο Αργύρης, συνοψίζοντας το βασικό μουσικό ethos γύρω από τους Nightstalker.

Οι οποίοι είναι ταυτόχρονα απαισιόδοξοι, αλλά και ρεαλιστές όσον αφορά στην τρέχουσα πολιτικοκοινωνική κατάσταση που βιώνουμε.

«Και παλιά ήταν άσχημα τα πράγματα. Προσπαθούμε να αποστασιοποιούμεθα. Μπαίνουμε στο στούντιό μας και είμαστε στο κόσμο μας. Τελείως. Ολοι μας πλέον είμαστε στην κοσμάρα μας. Και έτσι και εμείς. Κλείνουμε μάτια και αυτιά και απλά περιμένουμε να τα δούμε όλα. Δεν τα έχουμε δει όλα, θεωρούμε. Αλλά βλέπεις, αεροπλάνα πετάνε, πόλεμοι γίνονται γύρω μας, όλα τα περιμένουμε. Να, να πάμε εδώ στο παράθυρο, να το ανοίξουμε και να περιμένουμε να δούμε το “μανιτάρι” στον ορίζοντα. Πλέον μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε. Είναι ένα διαρκές συναίσθημα που βιώνουμε από το 2009-2010 και μετά. Διαρκώς μας έρχεται μια κεραμίδα στο κεφάλι. Περίμενε κανείς την πανδημία; Όχι. Ήρθε. Και τώρα περιμένουμε τα πάντα. Όπως γίνονται στις ταινίες», επισημαίνουν μαζί.

Τελικά, τι είναι ροκ εν ρολ ω Nightstalker;

«Τα πάντα είναι ροκ εν ρολ. Ροκ εν ρολ είναι μουσική και τρόπος ζωής, ταυτόχρονα. Ροκ εν ρολ σημαίνει να είσαι λίγο πιο αποστασιοποιημένος από την τρέλα που υπάρχει εκεί έξω και, την ίδια στιγμή, να καταφέρεις και να βρεις μερικούς τρελούς και ηλίθιους σαν και εσένα και να έχετε την ίδια μούρλια και να πηγαίνετε σε συναυλίες μαζί, να αγοράζετε βινύλια μαζί, να τραβιέστε σε live μαζί, όλα αυτά», καταλήγουν αμφότεροι, Αργύρης και Ανδρέας με μια φωνή.

➪ Οι Nightstalker και οι Fundracar θα προσπαθήσουν να κατεδαφίσουν την Τεχνόπολη την Παρασκευή 16 Ιουνίου. Μαζί τους, θα εμφανιστούν οι Bad Habits.

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News