Δεν καπνίζει η Ναταλία Δραγούμη, αλλά παίζει με ένα τσιγάρο που πήρε από τον φίλο της τον Γιώργο Δουδέση, τον ιδιοκτήτη του G cafe και κομμωτή της για πολλά χρόνια. Καθόμαστε σε ένα πάσο στο μαγαζί-στέκι της και δεύτερο σπίτι της, κοιτάζουμε προς τα έξω, γωνία Βουκουρεστίου και Τσακάλωφ. Νυχτώνει και είναι ιδανική ώρα για κουβέντα. Την κοιτάζω με το μακρύ μαλλί της και το μοναδικό στόμα της, το βλέμμα της που σκανάρει τον χώρο και φεύγει μακριά, καμιά φορά, και θυμάμαι τα σήριαλ, τις ταινίες και τις παραστάσεις που την έχω δει. Την θυμάμαι με το κοντό, σέξυ μαλλί της στην Διακριτική Γοητεία των Αρσενικών, το 1999, ως αναδυόμενο sex symbol που απεκδύθηκε συντομότατα την ιδιότητα αυτή λόγω δεινής υποκριτικής ικανότητας και βάθους. Την θυμάμαι και στο επεισόδιο Χοιροστάσιο του Κόκκινου Κύκλου να παίζει και να ζει τον τρόμο μιας επαρχιώτισσας που κακοποιείται μέχρι που τολμάει να αντιδράσει δραστικά. Και πού δεν την θυμάμαι.

Η Ναταλία Δραγούμη φαντάζει ατρόμητη, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι μια easy rider, αλλά και εκείνο το παιδί με την καρώ φούστα που κοιτάει κρυφά μέσα από το μεγάλο, κλειστό σαλόνι των Δραγούμηδων γεμάτο απορίες και ζωντάνια. Είναι μητέρα, αλλά και εκείνη η έφηβη που είδε το όνομά της αναρτημένο στην λίστα επιτυχόντων του Εθνικού και σταμάτησε η καρδιά της. Την σκέφτομαι να διαβάζει τον ρόλο της, να κλαίει, να τσαλακώνεται, να πίνει κρασί, να φιλιέται, να θυμώνει. Το πρόσωπό της είναι φιλήδονο, δεν μπορεί να κρυφτεί ο παντοτινός έρωτάς της για την ζωή και την δουλειά της, που είναι «το πιο αληθινό ψέμα». Θέλω να (προσπαθήσω να) της κάνω ψυχανάλυση και πηγαίνω τις ερωτήσεις μου όπως με πάνε οι απαντήσεις της.

Σα να κάναμε μαζί μια βόλτα στο κέντρο με την μηχανή της, μια Κυριακή μεσημέρι, αφήνοντας το μυαλό μας ελεύθερο.

– Θα ήθελα να πούμε για τον Αμπιγιέρ, καταρχάς, μια παράσταση που έχει συζητηθεί τόσο πολύ και εικάζω δικαίως.
Είναι ένα έργο κλασικό, ο κόσμος το ξέρει από το σινεμά περισσότερο. Προσωπικά, θεωρώ κορυφαία την ερμηνεία όχι τόσο του Χόπκινς, όσο του Άλμπερτ Φίνεϋ που έδωσε στον ρόλο του Κυρίου, του Ηθοποιού μια άλλη διάσταση. Πρόκειται για ένα έργο που ξεδιπλώνεται αργά και όσο εξελίσσεται σου ανοίγονται κουτάκια και φωτεινά τούνελ. Ένα έργο που δεν μπορείς με τίποτα να το βγάλεις αν απλώς ανέβεις στη σκηνή και πεις τα λόγια σου. Δεν έχει ποιητικό λόγο, αλλά είναι ένα μοναδικό έργο που καλεί τον ηθοποιό να κάνει τον «Πουαρό» του ρόλου του, να βρει τα κλειδιά. Ο κόσμος το αγαπά αυτό έργο και η παράστασή μας θέλω να πιστεύω ότι το αναδεικνύει. Ο Γάκης δεν επιδίδεται σε σκηνοθετισμούς και με το μαγικό του ραβδάκι αγγίζει τους θεατές. Όσο για μένα, συνειδητοποιώ ότι μετά από περίπου 20 χρόνια παίζω στο θέατρο χωρίς μικρόφωνο, χωρίς αυτήν την ψείρα που είχα συνηθίσει. Το θέατρο Τζένη Καρέζη είναι εκπληκτικό, προσωπικά νιώθω σαν να παίζω στο Τέχνης, έχει μια ζεστασιά.

– Ως θεατής καταφέρνεις να βλέπεις παραστάσεις;
Θα το έχεις ξανακούσει από ηθοποιούς: όχι όσο συχνά θα ήθελα. Τα παιδιά μου τώρα έχουν μεγαλώσει και σε λίγο καιρό δεν θα ζούμε μαζί. Θέλω όταν έχω ελεύθερο χρόνο (που δεν έχω και πολύ) να τον αφιερώνω στο σπίτι. Ζητώ συγγνώμη από τους συναδέλφους μου αν δεν μπορώ να τους δω σε όλες αυτές τις προσκλήσεις, γιατί απλώς δεν μπορώ να βρίσκομαι στο θέατρο και τις λίγες μέρες που δεν δουλεύω. Παρ’ όλα αυτά, απόψε θα πάω σε μια παράσταση μετά την συνέντευξη μας!

– Τι σου αρέσει να κάνεις, λοιπόν, τις λίγες μέρες και ώρες που δεν δουλεύεις;
Δεν έχω επιλογές. (γέλια) Έχω πάθος με το βόλευ, από πολύ μικρή και κάνω beach volley τον χειμώνα, κανονική προπόνηση, σα να ήταν να κατέβω σε τουρνουά. Κάνω πιλάτες, αλλά πηγαίνω και για καφέ. Είναι το καλύτερό μου. Το γύρω γύρω του καφέ είναι πράγμα πολύ σημαντικό για τις σχέσεις και την ζωή, την φιλία. Όσο μεγαλώνω, καταλαβαίνω πως το πιο σημαντικό πράγμα στην ζωή είναι οι σχέσεις μας. Τα τελευταία χρόνια, έχω επιστρέψει αρκετά και στις φιλίες μου που είχα αφήσει κάπως για ένα διάστημα. Όταν ξεκινάω να δω καμιά ταινία στο σπίτι, με πιάνει ο ύπνος.

– Ποια είναι η σχέση σου με τον ύπνο;
Κοιμόμουν αρκετά μικρή, μπορώ να πω, αλλά τώρα δεν θέλω να κοιμάμαι πολύ, για να μην χάνω χρόνο. Προτιμώ να κοιμάμαι νωρίς και να ξυπνάω νωρίτερα. Το 9 για μένα είναι αργά πια, λες να γερνάω; Βέβαια, τώρα πια δεν ξυπνάω για να πάω σχολείο τα παιδιά ή να κάνω σοφεριές, αλλάζει αρκετά η ζωή μου αυτή τη σεζόν, αυτόν τον χρόνο.

– Ωραίες, όμως, οι σοφεριές…
Πράγματι, γιατί είσαι με τον άλλον σε ένα κουβούκλιο, πάτε κάπου μαζί, κάνετε τις πιο ωραίες, συγκεντρωμένες συζητήσεις. Μπορεί να ακούσουμε μουσική, να παίξουμε ένα λεκτικό παιχνίδι, να εξομολογηθούμε κάτι ο ένας στον άλλον…

-Συνδέεσαι με μέρη, τόπους, στέκια, σπίτια; Ή είσαι τσιγγάνα;
Τον ιδρυματισμό τον έχω, ομολογώ. Όταν μιλάω στο κινητό επίσης, συνδυάζω αυτό που λέω ή τον άνθρωπο με τον οποίο μιλάω με αυτό που βλέπω μπροστά μου. Θεωρώ ότι ο άνθρωπος, όπως και τα ζώα, έχει ανάγκη από φωλιές και ο χώρος μας είναι η φωλιά μας. Θέλω, επίσης, εκεί που είμαι να νιώθω άνετα. Μπορεί να σου πω ας πούμε ‘’πήγαινε λίγο πιο κει’’ και κάποιος ίσως παρεξηγηθεί! Είμαι πολύ του κέντρου, παρόλο που δεν μένω στο κέντρο, μου αρέσει να περπατάω, παρόλο που αγαπώ πολύ και την μηχανή μου. Αγαπώ την φύση και αγαπώ το νησί τον χειμώνα, ως συνθήκη. Η Αίγινα είναι το νησί μου, εκεί έζησα όλα μου τα παιδικά και όχι μόνο καλοκαίρια. Εκεί σχεδόν γεννήθηκα.

-Έχεις μνήμες από τα παιδικά σου χρόνια; Τα πολύ παιδικά, εκεί, 4, 5 χρονών;
Θυμάμαι την καρώ σκωτσέζικη φούστα μου, το πουλόβερ μου που με τσιμπούσε, ένα σκουρόχρωμο παρδαλό πουλόβερ, το σπίτι μας εδώ, στο κέντρο, στην Ρηγίλλης που γεννήθηκα και έμεινα μέχρι Τετάρτη-Πέμπτη Δημοτικού. Θυμάμαι το μεγάλο μας, αθηναϊκό διαμέρισμα με τα ξύλινα πατώματα, τα πολλά δωμάτια και το κλειστό σαλόνι, αλλά και τη μαρμάρινη είσοδο της πολυκατοικίας και το ωραίο ασανσέρ στο οποίο είχαν κλειστεί οι γονείς μου κι εγώ τότε νόμιζα, μετά τρόμου, ότι τους χάνω, ότι πεθαίνανε.

– Κι όμως, φαίνεσαι ένα ατρόμητο κορίτσι.
Δεν είμαι, απλώς βιώνω τις αντιφάσεις μου. Μπορεί να μοιάζω απ’ έξω κάτι και μέσα μου να είμαι το αντίθετο. Έχω πολλούς φόβους, αλλά παλεύω με τους φόβους μου. Και μου αρέσουν οι αντιθέσεις: αυτό, ας πούμε, με το νησί τον χειμώνα. Μέχρι ενός σημείου, θεωρούσα ότι η ζωή είναι ανέμελη και χαρούμενη, μέχρι που κατάλαβα ότι δεν είναι. Ζει μέσα μου ένα παιδί που δεν θέλω να το σκοτώσω, αλλά δεν θέλω και να το αφήνω να μου κυβερνάει την σκέψη. Θέλω να το μεγαλώσω αυτό το παιδί, κι άλλο. Ή έστω, να το βάλω να ζει εκεί που το θέλω.

– Πες μου για τις μεγάλες χαρές της ζωής σου. Ή ίσως εκείνη την στιγμή που ένιωσες την κάνουλα της χαράς να ανοίγει για πρώτη φορά.
Θυμάμαι την ημέρα που πήγα στην Ομόνοια, στο Εθνικό, 17μιση χρονών και τοιχοκολλούσαν τις επιτυχόντες κι εγώ είδα το όνομά μου στην λίστα. Δεν θα το ξεχάσω αυτό το συναίσθημα.Κι εκείνο το διάστημα, μέχρι να ξεκινήσουμε μαθήματα, που έκανα ό, τι ήθελα, αυτή η ανεμελιά, την οποία αισθάνθηκα χρόνια αργότερα, με τα παιδιά μου, όταν μπήκαν στο Πανεπιστήμιο. Σα να το ξαναζούσα. Φυσικά, δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν αντίκρισα το πρώτο μου παιδί που βγήκε από την κοιλιά μου. Το νεογέννητο μωρό αυτό…είναι σαν χθες…Αλλά και όταν γνώρισα τον άντρα μου και ζούσα τον έρωτα μαζί του, πριν την πατρότητα και την μητρότητα, πριν από 23 χρόνια.

– Κατάλαβες αμέσως ότι ήταν ο άντρας σου όταν τον γνώρισες;
Πολύ ωραία ερώτηση είναι αυτή. Όχι, δεν κατάλαβα αμέσως. Είχα όμως ένα πολύ μεγάλο ερωτηματικό, πολύ θελκτικό ερωτηματικό, το οποίο δεν έχει βγει ακόμα κι αυτό με γοητεύει.

– Τα ερωτικά ερωτηματικά μας, Ναταλία. Και γαμώ τις ευτυχίες.
Ξέρεις, ρωτάω καμιά φορά τον εαυτό μου αν είμαι ευτυχισμένη και δεν μπορώ να πω, δεν ξέρω τι ν’ απαντήσω. Άσε που εμείς οι Υδροχόοι τρωγόμαστε με τα ρούχα μας πάρα πολύ συχνά. Συνέχεια κάτι βάζω στόχο, κάτι ψάχνω συνέχεια και μεταφορικά, αλλά και κυριολεκτικά: τις τσάντες μου, όλη την ώρα.

– Τι ψάχνεις τώρα, αυτή την περίοδο;
Η ζωή μου αλλάζει αυτήν την εποχή, αλλάζει η καθημερινότητά μου, μιας που τα παιδιά μεγάλωσαν όπως σου ξαναείπα. Είμαι τόσο περήφανη γι’ αυτά, είναι δύο άνθρωποι που δεν τους υπεραγαπώ απλά, τους εκτιμώ βαθιά. Ψάχνω αυτόν τον καιρό τα νέα πατήματα στην οικογενειακή ζωή, λοιπόν, στον εαυτό μου, ως συνήθως. Και είναι ωραία, δεν μπορώ να πω.

– Το θέατρο τι σου έχει προσφέρει τελικά στην ζωή σου;
Αισθάνομαι ότι έχω κάνει τόσο πολύ θέατρο κι έχουν περάσει πια και τόσα χρόνια που δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό. Αναρωτιέμαι, θα μπορούσα ν’ απεξαρτηθώ από το θέατρο και να πάω να ζήσω για πάντα στην φύση; Δεν ξέρω, δε νομίζω. Η σκηνή, τα παρασκήνια, η διαδικασία αυτή είναι κομμάτι του εαυτού μου. Και είμαι πάρα πολύ τυχερή που ζω μέσα σε αυτό, γιατί αυτό ήθελα και αυτό θέλω. Βέβαια, με κουράζει κιόλας. Αν βάλεις και τις δουλειές που έκανα ως μαθήτρια του Εθνικού, δουλεύω περίπου 34 χρόνια.

– Στους ανθρώπους ποια στοιχεία σε γοητεύουν;
Τα κρυμμένα, δεν μου αρέσουν τα κραυγαλέα. Αυτά που είναι για να αποκαλυφθούν. Για να τα ανακαλύψω ή να τα ανακαλύπτω συνεχώς, αν γίνεται. Σε έναν άντρα ας πούμε μου αρέσει να δω μια κρυμμένη γλυκύτητα μες στο βλέμμα του, κάτι που να νιώσω ότι μόνο εγώ το βλέπω και το έχω βρει εκεί πέρα. Και μου αρέσει η αθωότητα, η αγνότητα των παιδιών. Μπορεί να περάσει ένα αγόρι, ένα κορίτσι και να παρατηρήσω, και να συγκινηθώ. Όπως επίσης, παρατηρώ, αναπόφευκτα πολύ. Βλέπω δηλαδή μια κυρία στον δρόμο και κάνω διαδρομή μέσα μου: πού μένει, πώς κλείδωσε την πόρτα της κι όταν μπαίνει μέσα στο σπίτι, πώς ξεκλειδώνει, πού κρεμάει το παλτό της, τέτοια. Ζηλεύω καμιά φορά, επίσης, άσχετο αυτό ή σχετικό, δεν ξέρω, τους ανθρώπους που μπορούν να μην είναι ειλικρινείς. Θα ήθελα να μπορώ να κρυφτώ μερικές φορές κι εγώ.

– Θα ήσουν το ίδιο καλή ηθοποιός, όμως, αν μπορούσες να κρυφτείς και να σου κρυφτείς.
Δεν λεω ωραία ψέματα στην ζωή μου, θα μπορούσε να πει κανείς, άρα δεν θα μπορώ να πω ούτε στη σκηνή.

– Ναι, αλλά το θέατρο είναι μόνο αλήθεια. Ατόφια αλήθεια.
Συμφωνώ απόλυτα. Το θέατρο είναι για μένα το πιο αληθινό ψέμα που υπάρχει στην ζωή μας.

– Ξέρεις, όταν βλέπω τους ηθοποιούς να υποκλίνεστε μού ανεβαίνουν δάκρυα, συγκινούμαι, ακόμα και αν η παράσταση δεν με έχει κερδίσει. Πώς νιώθεις στην υπόκλιση εσύ;
Πάντα σκέφτομαι ότι θα μπορούσα, ίσως, να είχα κάνει κάτι καλύτερα, να είχα δώσει λίγο παραπάνω. Δε νιώθω ποτέ πληρότητα, δεν έχω χαρεί στο 100% καμία υπόκλιση της ζωής μου, χωρίς να μου αρέσει, από την άλλη, να το παίζω ταπεινή ηθοποιός, ταπεινό άτομο και λοιπά…Ζητώ από τον εαυτό μου να με αφήσει να απολαμβάνω λίγο περισσότερο αυτήν την στιγμή, αυτήν την διαδικασία.

– Πού θα ήθελες να βρίσκεσαι του χρόνου τέτοια μέρα;
Στην Αίγινα, στο λιμάνι και να πίνω το πρώτο κρασί της βραδιάς, την πρώτη γουλιά. Είδες; Δεν λέω κάτι ανέφικτο ή ουτοπικό. Πάντως, πέρσι, τέτοια εποχή, ήμουνα Νέα Υόρκη και το σκεφτόμουν σήμερα και συγκινήθηκα, καθώς θυμόμουν τι όμορφα που είχα περάσει.

Φέτος, θα δούμε τη Ναταλία Δραγούμη στον «Αμπιγιέρ», στο Θέατρο Τζένη Καρέζη. Αλλά και στην παράσταση της Μιμής Ντενίση, «Από Σμύρνη Σαλονίκη» στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης από τον Ιανουάριο του 2024. Και τέλος, στον «Γύρο του Κόσμου σε 80 μέρες», για τρίτη σεζόν, στο θέατρο Διάνα.