Η Ναντίν Γκόρντιμερ γεννήθηκε το 1923 στην γεμάτη χρυσωρυχεία κωμόπολη Σπρινγκς της Νότιας Αφρικής. Στα 15 της δημοσίευσε για πρώτη φορά διήγημα σε περιοδικό και στα 25 της εγκαταστάθηκε στο Γιοχάνεσμπουργκ. Το 1949 εξέδωσε την πρώτη της συλλογή διηγημάτων «Face to Face» και το 1953 ολοκλήρωσε το πρώτο της μυθιστόρημα «The Lying Days». Το 1960 άρχισε να δραστηριοποιείται έντονα στο αντιρατσιστικό κίνημα και σύντομα εντάχθηκε στο Αφρικάνικο Εθνικό Κογκρέσο, το τότε παράνομο, κόμμα του μαύρου αγωνιστή Νέλσον Μαντέλα. Το 1970 τελείωσε το μυθιστόρημα «A Guest of Honor», για το οποίο τιμήθηκε με το αγγλικό βραβείο James Tait Black Memorial Prize. Το 1974 κέρδισε το σπουδαίο βρετανικό βραβείο Booker για το μυθιστόρημα της «Ο Συντηρητής». Το 1990 περιλήφθηκε τα πρώτα άτομα που συνάντησαν τον Μαντέλα μόλις εκείνος αποφυλακίστηκε. Το 1991 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας για την «υπέροχα επική γραφή της». Πέθανε στις 13 Ιουλίου 2014 σε ηλικία 90 ετών.
Για να γίνει κάποιος συγγραφέας, πρέπει να έχει ταλέντο από γεννησιμιού του. Πρέπει να διαθέτει έντονη φαντασία και οξεία παρατηρητικότητα, να εχει τα αφτιά και τα μάτια του ανοιχτά, να ξέρει πώς διαβάζεται η γλώσσα του σώματος.
Οι άνθρωποι προσπαθούν να εξηγήσουν το μυστήριο της ζωής με διάφορους τρόπους.Η θρησκεία είναι ένας από αυτούς. Οι ιστορίες για το πώς ζουν οι άλλοι άνθρωποι ή για το τι τους συμβαίνει είναι ένας άλλος τρόπος.
Είναι δύσκολο να εξηγηθεί πώς προχωρεί το όχημα της συγγραφικής φαντασίας. Γράφοντας τον «Οδυσσέα», ο Τζέιμς Τζόις δεν ήξερε πώς ακριβώς νιώθει μια γυναίκα όταν πρόκειται να αδιαθετήσει. Ωστόσο ο μονόλογος της Μόλι Μπλουμ προσεγγίζει αυτή την κατάσταση και είναι το πιο θηλυκό κείμενο που έχει γραφτεί ποτέ.
Το νόημα της τέχνης. Η αληθινή τέχνη μας κάνει να σκεφτόμαστε βαθύτερα για την ύπαρξη μας και ποτέ δεν προσφέρει φυγή από την πραγματικότητα
Ζωντανοί νεκροί είναι όλοι οι βαρετοί άνθρωποι που υπάρχουν στον κόσμο. Όμως δεν ξέρουμε κατά πόσο η κατάστασή τους είναι θέμα φυσιολογίας, δεν ξέρουμε δηλαδή κατά πόσο είναι έτσι φτιαγμένοι. Πρέπει λοιπόν να νιώθουμε οίκτο γι ´αυτούς τους ανθρώπους και όχι να τους κατακρίνουμε.
Οι λέξεις που έχουν γραφτεί και έχουν γίνει βιβλία αντιμετωπίζουν πλέον την επικίνδυνη πρόκληση της εικόνας. Σήμερα οι γονείς βάζουν τα παιδιά μπροστά στην τηλεόραση και δεν τους διηγούνται καθόλου ιστορίες. Σήμερα ζούμε σε μια εποχή κατά την οποία οι γραμμένες λέξεις έχουν αρχίσει να παροπλίζονται.
Η τηλεόραση έχει τον δικό της ρόλο. Οι κυβερνήσεις και οι πολιτικοί στηρίζουν με τα χρήματα τους την τηλεόραση. Η τηλεόραση, με τη σειρά της, προωθεί την δική τους εικόνα.
Μόνο μία απόλυτη αλήθεια αναγνωρίζω. Αυτή λέει ότι ο ρατσισμός είναι απαράδεκτος. Ακόμη κι αν με απειλούσαν με αποκεφαλισμό, δεν επρόκειτο να πω κάτι διαφορετικό.
Στη ζωή πρέπει να είμαστε πολύ και λίγο άγριοι. Μερικές φορές στεκόμαστε στο χείλος ενός γκρεμού. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ορμάς με κλειστά τα μάτια και είτε σκοτώνεσαι είτε καταφέρνεις να σταθείς στα πόδια σου.
Σε εποχές συγκρούσεων, όπως ήταν εκείνη του απαρτχάιντ, πρέπει να λες ψέματα για να επιβιώσεις.Όταν κρύβεις κάποιον στο σπίτι σου και έρχεται η αστυνομία, πρέπει να λες: «Δεν έχω ακούσει ποτέ γι ´ αυτό τον άνθρωπο».
Από τη στιγμή που διάβασα τα έργα του Σοφοκλή, δεν έπαψα να επιστρέφω σ´ αυτά. Έχω επίσης επηρεαστεί από τον Τόμας Μαν, τον Προυστ, τον Ντοστογέφσκι, τον Τολστόι, τον Τουργκένιεφ και τον Τσέχωφ.
Όταν κάποιος επιθυμεί την κοινωνική δικαιοσύνη, είναι δύσκολο να εγκαταλείψει τις αριστερές ιδέες.Έχουν βαθιές ιστορικές και κοινωνικές ρίζες. Έχουν οδηγήσει σε επαναστάσεις που άφησαν πίσω τους προοδευτικούς θεσμούς.
Φυσικά και μετανιώνω για κάποια πράγματα. Μετανιώνω τρομερά που δεν έμαθα κάποια αφρικανική γλώσσα. Συχνά σκέφτομαι ότι είμαι μια ξένη στην ίδια μου τη χώρα.
Διαφέρει ο επαναστάτης από τον τρομοκράτη.Ή βασική διαφορά του τρομοκράτη από τον επαναστάτη φαίνεται από τη δράση του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου κατά τη διάρκεια του απαρτχάιντ. Τα μέλη του έβαζαν βόμβες, αλλά χτυπούσαν υποδομές και όχι ανυποψίαστους πολίτες.
Με βασανίζει το γεγονός ότι σε παγκόσμιο επίπεδο δεν δίνουμε μεγάλη σημασία στο AIDS. Στη Νότια Αφρική, την πιο εξελιγμένη χώρα της αφρικανικής ηπείρου, κόσμος θερίζεται απ´ αυτόν τον ιό.
Όταν ήμουν δέκα ετών, παρατηρούσα τους μαύρους εργάτες που έμπαιναν στα φτηνομάγαζα κοντά στα χρυσωρυχεία. Κάθε μαγαζάτορας καθόταν βλοσυρός πίσω από τον πάγκο και μπροστά μπροστά του είχε φράχτη από χοντρό σύρμα. Κάθε μαύρος έπρεπε να δείχνει με το χέρι ό,τι ήθελε να αγοράσει και δεν είχε δικαίωμα να ρίξει ούτε ματιά στο μαγαζί.
Μέχρι να τελειώσει το απαρτχάιντ, απαγορεύτηκε κυκλοφορία πολλών βιβλίων μου.Όχι εξαιτίας του περιεχομένου τους, αλλά λόγω των συνεντεύξεων που έδινα και του τρόπου που ζούσα -έκανα συνεχώς παρέα με μαύρους.
Η Ναντίν Γκόρντιμερ γεννήθηκε το 1923 στην γεμάτη χρυσωρυχεία κωμόπολη Σπρινγκς της Νότιας Αφρικής. Στα 15 της δημοσίευσε για πρώτη φορά διήγημα σε περιοδικό και στα 25 της εγκαταστάθηκε στο Γιοχάνεσμπουργκ. Το 1949 εξέδωσε την πρώτη της συλλογή διηγημάτων «Face to Face» και το 1953 ολοκλήρωσε το πρώτο της μυθιστόρημα «The Lying Days». Το 1960 άρχισε να δραστηριοποιείται έντονα στο αντιρατσιστικό κίνημα και σύντομα εντάχθηκε στο Αφρικάνικο Εθνικό Κογκρέσο, το τότε παράνομο, κόμμα του μαύρου αγωνιστή Νέλσον Μαντέλα. Το 1970 τελείωσε το μυθιστόρημα «A Guest of Honor», για το οποίο τιμήθηκε με το αγγλικό βραβείο James Tait Black Memorial Prize. Το 1974 κέρδισε το σπουδαίο βρετανικό βραβείο Booker για το μυθιστόρημα της «Ο Συντηρητής». Το 1990 περιλήφθηκε τα πρώτα άτομα που συνάντησαν τον Μαντέλα μόλις εκείνος αποφυλακίστηκε. Το 1991 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας για την «υπέροχα επική γραφή της». Πέθανε στις 13 Ιουλίου 2014 σε ηλικία 90 ετών.
Για να γίνει κάποιος συγγραφέας, πρέπει να έχει ταλέντο από γεννησιμιού του. Πρέπει να διαθέτει έντονη φαντασία και οξεία παρατηρητικότητα, να εχει τα αφτιά και τα μάτια του ανοιχτά, να ξέρει πώς διαβάζεται η γλώσσα του σώματος.
Οι άνθρωποι προσπαθούν να εξηγήσουν το μυστήριο της ζωής με διάφορους τρόπους.Η θρησκεία είναι ένας από αυτούς. Οι ιστορίες για το πώς ζουν οι άλλοι άνθρωποι ή για το τι τους συμβαίνει είναι ένας άλλος τρόπος.
Είναι δύσκολο να εξηγηθεί πώς προχωρεί το όχημα της συγγραφικής φαντασίας. Γράφοντας τον «Οδυσσέα», ο Τζέιμς Τζόις δεν ήξερε πώς ακριβώς νιώθει μια γυναίκα όταν πρόκειται να αδιαθετήσει. Ωστόσο ο μονόλογος της Μόλι Μπλουμ προσεγγίζει αυτή την κατάσταση και είναι το πιο θηλυκό κείμενο που έχει γραφτεί ποτέ.
Το νόημα της τέχνης. Η αληθινή τέχνη μας κάνει να σκεφτόμαστε βαθύτερα για την ύπαρξη μας και ποτέ δεν προσφέρει φυγή από την πραγματικότητα
Ζωντανοί νεκροί είναι όλοι οι βαρετοί άνθρωποι που υπάρχουν στον κόσμο. Όμως δεν ξέρουμε κατά πόσο η κατάστασή τους είναι θέμα φυσιολογίας, δεν ξέρουμε δηλαδή κατά πόσο είναι έτσι φτιαγμένοι. Πρέπει λοιπόν να νιώθουμε οίκτο γι ´αυτούς τους ανθρώπους και όχι να τους κατακρίνουμε.
Οι λέξεις που έχουν γραφτεί και έχουν γίνει βιβλία αντιμετωπίζουν πλέον την επικίνδυνη πρόκληση της εικόνας. Σήμερα οι γονείς βάζουν τα παιδιά μπροστά στην τηλεόραση και δεν τους διηγούνται καθόλου ιστορίες. Σήμερα ζούμε σε μια εποχή κατά την οποία οι γραμμένες λέξεις έχουν αρχίσει να παροπλίζονται.
Η τηλεόραση έχει τον δικό της ρόλο. Οι κυβερνήσεις και οι πολιτικοί στηρίζουν με τα χρήματα τους την τηλεόραση. Η τηλεόραση, με τη σειρά της, προωθεί την δική τους εικόνα.
Μόνο μία απόλυτη αλήθεια αναγνωρίζω. Αυτή λέει ότι ο ρατσισμός είναι απαράδεκτος. Ακόμη κι αν με απειλούσαν με αποκεφαλισμό, δεν επρόκειτο να πω κάτι διαφορετικό.
Στη ζωή πρέπει να είμαστε πολύ και λίγο άγριοι. Μερικές φορές στεκόμαστε στο χείλος ενός γκρεμού. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ορμάς με κλειστά τα μάτια και είτε σκοτώνεσαι είτε καταφέρνεις να σταθείς στα πόδια σου.
Σε εποχές συγκρούσεων, όπως ήταν εκείνη του απαρτχάιντ, πρέπει να λες ψέματα για να επιβιώσεις.Όταν κρύβεις κάποιον στο σπίτι σου και έρχεται η αστυνομία, πρέπει να λες: «Δεν έχω ακούσει ποτέ γι ´ αυτό τον άνθρωπο».
Από τη στιγμή που διάβασα τα έργα του Σοφοκλή, δεν έπαψα να επιστρέφω σ´ αυτά. Έχω επίσης επηρεαστεί από τον Τόμας Μαν, τον Προυστ, τον Ντοστογέφσκι, τον Τολστόι, τον Τουργκένιεφ και τον Τσέχωφ.
Όταν κάποιος επιθυμεί την κοινωνική δικαιοσύνη, είναι δύσκολο να εγκαταλείψει τις αριστερές ιδέες.Έχουν βαθιές ιστορικές και κοινωνικές ρίζες. Έχουν οδηγήσει σε επαναστάσεις που άφησαν πίσω τους προοδευτικούς θεσμούς.
Φυσικά και μετανιώνω για κάποια πράγματα. Μετανιώνω τρομερά που δεν έμαθα κάποια αφρικανική γλώσσα. Συχνά σκέφτομαι ότι είμαι μια ξένη στην ίδια μου τη χώρα.
Διαφέρει ο επαναστάτης από τον τρομοκράτη.Ή βασική διαφορά του τρομοκράτη από τον επαναστάτη φαίνεται από τη δράση του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου κατά τη διάρκεια του απαρτχάιντ. Τα μέλη του έβαζαν βόμβες, αλλά χτυπούσαν υποδομές και όχι ανυποψίαστους πολίτες.
Με βασανίζει το γεγονός ότι σε παγκόσμιο επίπεδο δεν δίνουμε μεγάλη σημασία στο AIDS. Στη Νότια Αφρική, την πιο εξελιγμένη χώρα της αφρικανικής ηπείρου, κόσμος θερίζεται απ´ αυτόν τον ιό.
Όταν ήμουν δέκα ετών, παρατηρούσα τους μαύρους εργάτες που έμπαιναν στα φτηνομάγαζα κοντά στα χρυσωρυχεία. Κάθε μαγαζάτορας καθόταν βλοσυρός πίσω από τον πάγκο και μπροστά μπροστά του είχε φράχτη από χοντρό σύρμα. Κάθε μαύρος έπρεπε να δείχνει με το χέρι ό,τι ήθελε να αγοράσει και δεν είχε δικαίωμα να ρίξει ούτε ματιά στο μαγαζί.
Μέχρι να τελειώσει το απαρτχάιντ, απαγορεύτηκε κυκλοφορία πολλών βιβλίων μου.Όχι εξαιτίας του περιεχομένου τους, αλλά λόγω των συνεντεύξεων που έδινα και του τρόπου που ζούσα -έκανα συνεχώς παρέα με μαύρους.
