Όπως μου λέει και η ίδια, αυτόν τον καιρό βρίσκεται σε εκείνο το μεταβατικό στάδιο όταν κάθε φθινόπωρο οι ηθοποιοί συνεχίζουν κάποιες τελευταίες παραστάσεις του καλοκαιρινού τους έργου ενώ ταυτόχρονα τρέχουν για να ετοιμαστούν για το χειμωνιάτικο. Aν σκεφτεί κανείς ότι μαζί με όλες τις πρόβες και τις παραστάσεις, η Μυρτώ Αλικάκη έχει ξεκινήσει γυρίσματα για την νέα τηλεοπτική σειρά “Mαύρο Ρόδο” του Mega, σίγουρα δεν θα του κάνει εντύπωση όταν με το «καλησπέρα, τι κάνεις;» την ακούσει να λέει «η φάση είναι hardcore, αλλά που θα πάει!». 

Βρεθήκαμε ένα φθινοπωρινό απόγευμα κοντά στο Πολυτεχνείο, σε ένα σημείο της πόλης που με έκανε να αναρωτηθώ πόσες συνεντεύξεις έχω ηχογραφήσει εκεί κοντά, δεκάδες, τουλάχιστον τριάντα, τις περισσότερες στο καφέ του Μουσείου, κάποιες άλλες απέναντι στα μικρότερα καφέ των στενών, ένα ίδιο βασικό μοτίβο του κέντρου, που μπορούμε ενδεχομένως να πούμε ότι συνιστά, τρόπον τινά, ένα κομβικό σημείο το οποίο ενώνει –στο μυαλό μου πάντα–κομμάτια από τις ζωές ενός αρχιτέκτονα, ενός σκηνοθέτη, μιας σχεδιάστριας μόδας, ενός μουσικού, ενός καθηγητή, ενός εκδότη, μιας ηθοποιού.

Για μια στιγμή περνά από το μυαλό μου η σκέψη μήπως, οι γραπτές συνεντεύξεις έχουν χάσει πλέον την αξία τους, μήπως θα ήταν καλύτερα εάν, σαν απροειδοποίητο τεστ, έφερνα την Μυρτώ ή τον κάθε συνεντευξιαζόμενο αντιμέτωπους με μια κάμερα που ωμά και χωρίς μοντάζ θα κατέγραφε την κάθε στιγμή της συζήτησης, την όποια αντίδραση τους μπορεί να διαπερνά το πέπλο της αποστασιοποίησης ανάμεσα σε δύο άγνωστους συζητητές. Είναι αλήθεια, η εντιμότητα της ωμής και χωρίς μοντάζ κάμερας, μπορεί να διαπεράσει κάθε είδους προσποίηση, αλλά πάλι δεν ξέρω αν όλο αυτό, ακούγεται όντως σαν την ιδέα μιας «μετά-» συνέντευξης ή σαν μια σοβαρότατα χρονοβόρα σπαζοκεφαλιά για να την θυσιάσεις στην άβυσσο του YouTube… Πριν δώσω απάντηση στον εαυτό μου, η σερβιτόρα μας φέρνει την παραγγελία μας…

– Ας ξεκινήσουμε, γιατί χάθηκα λίγο σε μια σκέψη… Εσύ, νιώθεις ποτέ την ανάγκη να θέλεις να τα αλλάξεις όλα;

Όχι, καθόλου.

– Σου αρέσουν όλα έτσι όπως είναι;

Το μόνο που θα ήθελα, αλλά δεν γίνεται όμως, ή τουλάχιστον δεν γίνεται συνέχεια, θα ήταν να μην δουλεύω 14 ώρες την μέρα. Ας δούλευα 10… (σιωπή). Αλλά, τώρα που το ξανασκέφτομαι, υπάρχει κάτι που θέλω να αλλάξω. Και το δουλεύω… (σύντομη σιωπή). Μπορεί να φανεί ως μια μικρή λεπτομέρεια αλλά για μένα δεν είναι καθόλου. Θέλω να δω πώς θα διαχειριστώ στο μέλλον το θέμα του κινητού τηλεφώνου στη ζωή μας. Επειδή έχω παιδιά, και κάνω αυτήν τη δουλειά, που σημαίνει ότι μπορεί να σε πάρουν οποιαδήποτε ώρα τηλέφωνο, και πλέον δεν υπάρχουν πια οι ώρες στη ζωή μας, θέλω να κάνω κάτι πιο ουσιαστικό από το να το χαμηλώνω όταν κοιμάμαι. Είμαι πολύ κοντά σε μια απόφαση…

– Να το πετάξεις;

Όχι, αυτό δεν γίνεται. Απλά να το έχω ανοικτό μόνο για τα οικεία μου πρόσωπα.

– Εντάξει, αυτό είναι εύκολο.

Ναι, εύκολο είναι, αλλά επειδή όλοι είμαστε στη φάση αυτή που έχουμε μάθει το κινητό να είναι συνέχεια στο χέρι μας, δεν είναι πολύ απλό. Κατά τα άλλα, είμαι πολύ ευχαριστημένη με τη ζωή μου. Είμαι ευτυχισμένη, είμαι πλήρης, και νιώθω γεμάτη όταν σκέφτομαι ότι έχω φτάσει εδώ που είμαι με έναν τρόπο που με καλύπτει. Έχω κάνει όλα όσα ήθελα να έχω κάνει.

– Είσαι αυτό που βλέπουμε ή υπάρχει κάτι που δεν έχουμε δει ακόμα;

Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν πολλά που δεν έχετε δει ακόμα. (γέλια) Βλέπεις έχω τον ακάθιστο και συνέχεια κάτι ονειρεύομαι. Αυτό δεν σημαίνει ότι κρύβω κάτι, αν αυτή ήταν η ερώτησή σου…

– Όχι ακριβώς…

Τώρα, είμαι κοντά, στο να ξεκινήσω την καριέρα μου στο τραγούδι…

– Ααα, τέλεια…

Δεν θα πω περισσότερα…

– Γιατί;

Έτσι…

– Η μουσική πώς μπαίνει στη ζωή σου;

Η μουσική υπάρχει διαρκώς στη ζωή μου. Καμιά φορά λέω ότι είμαι ένας πάρα πολύ εύκολος άνθρωπος, και είμαι πολύ βολική, δεν με νοιάζει τι θα φάω, δεν με νοιάζει που και αν θα κοιμηθώ, δεν με νοιάζει αν θα τρέχω όλη μέρα, δεν έχω παραξενιές, δεν είμαι ανταγωνιστική, έχω καλή σχέση με τους ανθρώπους, αλλά… Δεν μπορώ να ακούσω μουσική που δεν μου αρέσει. Υποφέρω φρικτά. Αν πάω κάπου και δεν μου αρέσει η μουσική που παίζει εκεί, δεν μπορώ, θα φύγω…

– Θα μου επιτρέψεις να αφήσουμε την μουσική για λίγο αργότερα και επιμένω στο ότι εφόσον υπάρχουν τόσα πράγματα που σου αρέσουν τόσο πολύ, τι σε κρατάει και δεν τα έχεις κάνει ακόμα;

Η έλλειψη χρόνου.

– Ναι, αλλά τον χρόνο μας τον «φτιάχνουμε» για τα πράγματα που μας αρέσουν…

Ναι, εγώ τον φτιάχνω περιστασιακά. Οπότε κάθε τόσο μπορεί και να κάνω κάτι έξτρα πέρα από τη δουλειά μου, αλλά σκέφτομαι ότι θα ήθελα περισσότερο χρόνο για να αφοσιωθώ σε αυτό το “κάτι”. Έτσι, όπως είναι όμως η ζωή μου, εδώ και αρκετά χρόνια και έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί οι ζωές μας, λόγω κρίσης, που πρέπει να δουλεύουμε πιο πολύ για λιγότερα χρήματα, δυσκολεύουν λίγο τα πράγματα και αναγκάζεσαι να βάλεις κάποιες προτεραιότητες. Υπάρχουν, όμως πράγματα που τα έχω κάνει περιστασιακά, απλά νιώθω ότι θα ήθελα αυτό που είπα, να είχα λίγο περισσότερο χρόνο να τους αφιερώσω. Θα σου πω ένα παράδειγμα, λατρεύω την ραπτική. Και ενίοτε ράβω. Έχω ράψει ρούχα, έχω φτιάξει καπέλα, φουστάνια, διάφορα. Μου λείπει, λοιπόν, που μπορεί να περάσει ένας χρόνος και να μην κάτσω στην ραπτομηχανή μου.

– Εάν δεν το κάνεις επάγγελμα και σε τρελαίνουν οι πελάτισσες, η ραπτική ως χειρωνακτικό χόμπι μπορεί να είναι μια πολύ καλή ψυχοθεραπεία. Το ίδιο και το τραγούδι. Εσύ από μικρή, όμως, ήξερες ότι θέλεις να γίνεις ηθοποιός;

Άρχισα να το λέω στην εφηβεία μου. Η αλήθεια είναι ότι είχα πάρα πολλά ερεθίσματα, μεγάλωσα σε ένα αρκετά καλλιτεχνικό σπίτι, με αρκετή ελευθερία.

– Που μεγάλωσες;

Στο Χαλάνδρι. Γεννήθηκα στο Παρίσι, ήρθα τριών χρονών στην Ελλάδα, μείναμε δύο χρόνια στο σπίτι της γιαγιάς μου στα Ιλίσσια, και στα πέντε μου πήγαμε στο Χαλάνδρι. Γενικά ήμουν ένα κορίτσι που αλώνιζε έξω στο δρόμο, με ποδήλατα, με πατίνια, τελείως αγοροκόριτσο. Οι γονείς μου, άνθρωποι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους αλλά με πολλά σημαντικά κοινά, μου άφηναν πάρα πολύ χώρο. Με εμπιστεύονταν. Ήμουν ένα παιδί που από μικρό έμαθα να φροντίζω τον εαυτό μου. Συνεχίζω να είμαι και διατηρώ έναν «επιβιωτικό» τρόπο σκέψης, ενώ ταυτόχρονα έχω και μια μανία ελέγχου του προγράμματός μου.

– Ήταν τυχερό ή το επεδίωξες να γίνεις ηθοποιός;

Τυχερό δεν ήταν, το ήθελα. Το επεδίωξα. Ήταν μια επιθυμία που είχα, την οποία και κυνήγησα. Στα 18 μου έδωσα εξετάσεις στη Δραματική Σχολή, πέρασα και τέλος…

– Υπάρχει ένας άνθρωπος που θα τον θυμάσαι πάντα ως έναν πολύ καλό δάσκαλο;

(μεγάλη σιωπή). Δεν απαντώ, γιατί δεν μπορώ να ξεχωρίσω εύκολα έναν. Υπάρχουν αρκετοί που έχουν σταθεί ως φάροι στη ζωή μου. Νομίζω ότι ο πρώτος που μου έρχεται να αναφέρω, μάλλον είναι ο Μηνάς Χατζησάββας. Επειδή την πρώτη μου δουλειά την έκανα μαζί του, ο τρόπος με τον οποίο με προσέγγισε, ένας πολύ μεγαλύτερός μου και πολύ καταξιωμένος ηθοποιός, νομίζω ότι με έχει όντως σημαδέψει. Ο τρόπος του ήταν συγκινητικός, η γλυκύτητα του χαρακτήρα του, το χιούμορ του, η διαρκής του επιθυμία να σε χαλαρώσει, να σε ξεμπλοκάρει… Κάτι που μου αρέσει να το κάνω κι εγώ με νέα παιδιά όταν έρχονται κοντά μου.

– Στην πορεία σου ποιους ένιωθες πιο κοντά σου, τους σκηνοθέτες ή τους συμπρωταγωνιστές;

Ίσως τους συμπρωταγωνιστές μου, αλλά χωρίς να λέω ότι υπήρχε καμία αβυσσαλέα διαφορά. Αλλά, τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον πάντα νιώθω πάρα πολύ κοντά με το συνεργείο. Με τους οπερατέρ ειδικά…

– Στους σκηνοθέτες υπακούς τυφλά;

Φυσικά. Θα συζητήσω αν διαφωνώ με κάτι αλλά θεωρώ ότι ο σκηνοθέτης έχει τον τελικό λόγο, όπως ο διευθυντής ορχήστρας. Θα προτείνω πράγματα, μου αρέσει να είναι δημιουργική αυτή η διαδικασία. Εννοείται, δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που είναι δογματικοί και δεν σε ακούν, γιατί μπορεί να μην σε θεωρούν συν-δημιουργό σε κάτι, αλλά σαφέστατα ο σκηνοθέτης έχει τον τελευταίο λόγο. Αυτός βλέπει ένα σύνολο, και μπορεί να μην μου αρέσει κάτι που ζητάει από εμένα, αλλά ίσως αυτό να υπηρετεί πιο πιστά το σύνολο. Ναι, είμαι μέρος ενός συνόλου και είναι ομαδική η δουλειά που κάνω. Αντίθετα, με τα όσα μπορεί να πιστεύουν πολλοί άνθρωποι, υπάρχουν κανόνες σε αυτό που κάνουμε, όπως υπάρχουν κανόνες και στα υπόλοιπα επαγγέλματα.

– Ναι, αλλά ο ηθοποιός σε αυτό το επάγγελμα, όπως και κάθε καλλιτέχνης πιστεύω, πρέπει να νιώθει ελεύθερος να μπορεί να βγάλει και μια παιδικότητα.

Συμφωνώ. Και εννοείται. Αλλά, δυστυχώς, δεν υπάρχει στη ζωή κάτι χωρίς καταπίεση.

– Κι εγώ θα συμφωνήσω, γι’ αυτό θα ξεχάσω την παιδικότητα και τον αυθορμητισμό των ηθοποιών στην τηλεόραση, και θα εστιάσω στο θέατρο. Μετά την λεγόμενη κρίση το θέατρο έχει, κυριολεκτικά, αλλάξει δραματικά. Έχουν αλλάξει οι ρόλοι των σκηνοθετών, των ηθοποιών, οι ρόλοι των σκηνών και των σκηνικών… Εσύ τι αλλαγές παρατηρείς;

Η αλήθεια είναι ότι όλα έχουν αλλάξει προς το πολύ χειρότερο. Παλιά πληρωνόσουν τις πρόβες, σήμερα δεν ισχύει αυτό. Παλιά συμφωνούσες σε έναν μισθό, τώρα σε πάρα πολλά θέατρα υπάρχει το «πάρε ένα ποσοστό και άντε γειά» που σημαίνει ότι αν δεν πάει καλά, εσύ μπορεί να έχεις δουλέψει και να μην πάρεις τίποτα. Αυτή η κατάσταση και με προβληματίζει και με απασχολεί… (σιωπή) Και πολλά άλλα, απ’ την άλλη όμως, καλώς ή κακώς, είμαι και ένας προσαρμοστικός άνθρωπος.

– Σε μια εποχή που πάρα πολλοί ηθοποιοί έχουν στην κατοχή τους ένα μέσο το οποίο μπορεί να τους προβάλλει όσο κανένα άλλο, την τηλεόραση, γιατί έχουν τόση ανάγκη το παιχνίδι με τα social media;

Ανοίγεις ένα τεράστιο θέμα, το οποίο είναι και ένα από τα πράγματα που με απασχολούν πολύ και στην προσωπική ζωή μου. Νομίζω ότι όλο αυτό συμβαίνει, επειδή είναι ένα γενικότερο φαινόμενο, το οποίο συμπαρασύρει και εμάς. Υπάρχει η προβολή στην τηλεόραση, πάντα όμως μέσα σε ένα πλαίσιο. Είτε στη σειρά που παίζεις το ρόλο σου, είτε σε μια εκπομπή που θα σε καλέσουν να μιλήσεις για τον ρόλο σου. Δεν είχα και δεν έχω Facebook. Instagram έφτιαξα πριν από πέντε χρόνια, γιατί κάποια στιγμή κατάλαβα ότι απλά δεν θα υπάρχω αν δεν το κάνω…

– Υπερβάλλεις τώρα… Γιατί είναι τόσο βασικό;

Περίπου έτσι το αισθάνθηκα. Και θα σου αναφέρω ένα γελοίο παράδειγμα: ο ενδυματολόγος πάει σε μια εταιρεία ρούχων για να σε ντύσει για το ρόλο σου. Αυτήν την εταιρεία, λοιπόν, την ενδιαφέρει αν εσύ έχεις Instagram. Φυσικά και μπορείς να μην έχεις, δεν προσπαθώ να πω κάτι τέτοιο. Τα πάντα μπορείς να κάνεις. Απλά θα νιώθεις ότι είσαι πιο «στην απ’ έξω». Μετά έχει δημιουργηθεί όλη αυτή η επίφαση φιλίας, επικοινωνίας, μπλα, μπλα, μπλα, όλο αυτό που ξέρουμε, και έτσι αν είσαι προσβάσιμος στον οποιονδήποτε, μπορείς να παίξεις ένα ψεύτικο παιχνίδι, αυτή τη δήθεν προσωπική σχέση μεταξύ λογαριασμών, η οποία φυσικά και δεν είναι προσωπική και φυσικά πρόκειται για ένα τεράστιο ψέμα…

– Μα είναι δυνατόν να πιστεύει κάποιος σήμερα ότι μπορεί να έχει 5.000 φίλους;

Φυσικά και όχι. Γι’ αυτό προτίμησα το Instagram, μου φαίνεται πιο τίμιο, δεν έχει φίλους, έχει ακολούθους. Και να σου πω την αλήθεια, αυτό και μόνο έπαιξε ρόλο που δεν έκανα ποτέ Facebook. Φυσικά, στο Instagram, υπάρχουν εκείνοι που ακολουθώ κι εγώ. Δεν επικοινωνώ ποτέ με κάποιον που δεν ακολουθώ.

– Σε απασχολεί το γεγονός ότι κανένα νούμερο αυτών των ακολούθων, μικρό ή μεγάλο, δεν μπορεί να παίξει κανένα ρόλο στη ζωή σου;

Στην προσωπική μου ζωή, όχι. Αλλά στην επαγγελματική, μπορεί και να παίζει ρόλο το νούμερο αυτό. Ξέρεις πόσες φορές παίζει ρόλο το πόσους followers έχεις για την αγοραστική σου δύναμη; Τα κανάλια, και οι διαφημιστές ως καλοί πελάτες τους, ενδιαφέρονται πάρα πολύ για το πόσους ακολούθους έχει το καστ των ηθοποιών.

– Αυτός ο μαραθώνιος ενός προσωπικού μάρκετινγκ σε έχει κάνει ποτέ να σκεφτείς ότι όλο αυτό είναι ένα μάταιο παιχνίδι;

Δεν νιώθω ότι είναι ακριβώς μάταιο, διότι έχει αποτέλεσμα. Αυτό που νιώθω είναι ότι μπορεί να λειτουργεί για πολύ κόσμο πάρα πολύ αγχωτικά…

– Η εποχή της πληροφορίας σου έχει μάθει κάτι σαν άνθρωπο;

Δεν μου έχει μάθει κάτι καινούργιο, είναι απλώς ένας άλλος τρόπος για να συνειδητοποιήσουμε πράγματα που ήδη ξέραμε. Ότι δηλαδή οι άνθρωποι θέλουν πάντα να βρίσκονται στον αφρό και να φαίνονται. Αν υπάρχει μια διαφορά μέσα σε όλο αυτό, είναι η νέα έννοια των celebrities και των influencers.

– Νιώθεις ότι έχεις την ελευθερία να ποστάρεις ό,τι γουστάρεις;

Φυσικά και κάνω ό,τι θέλω στον λογαριασμό μου. Πολύ συχνά αυτοσαρκάζομαι, γελοιοποιώ τον εαυτό μου, γιατί αυτή είμαι. Μου αρέσει το χιούμορ. Δεν έχω καλύτερο από το να αυτοσαρκάζομαι, όπως είπα. Γι’ αυτό δεν βγάζω λεφτά από αυτό, δεν τηρώ τους κανόνες των influencers. Αλλά όταν ανακατεύεσαι με τα πίτουρα σε τρώνε οι κότες. Αν βγάλω μια φωτογραφία που είμαι στις διακοπές μου γυμνή δεν μπορώ να διαμαρτύρομαι, γιατί αυτό, για παράδειγμα, δεν νιώθω ελεύθερη να το κάνω.

– Ο κόσμος, και όχι μόνο οι «ακόλουθοι» μας, θα γίνει καλύτερος με όλα αυτά τα νέα παιχνίδια;

Φυσικά όχι. Ποτέ δεν το πίστευα αυτό. Μπορεί να βελτιώνεται ανά περιόδους σε συγκεκριμένους τομείς. Αλλά επειδή πιστεύω ότι όλα τα πράγματα έχουν δύο όψεις, νιώθω ότι με κάτι καλό που έρχεται, μαζί ακολουθεί και κάτι κακό. Η πρόοδος της επιστήμης, ας πούμε, ένα πολύ απλό και κραυγαλέο θέμα συζήτησης. Εγώ δεν το βρίσκω ωραίο που κάποιοι άνθρωποι παραμένουν σε αυτή τη ζωή υπό δύσκολες συνθήκες υγείας, είτε είναι φυτά, είτε είναι σε κώμα, είτε πάσχουν από κάθε είδους άνοια και κανένας δεν τους αφήνει να πεθάνουν. Η τεχνολογία είναι ένα υπέροχο πράγμα, μας λύνει τα χέρια σε πάρα πολλά πράγματα και ταυτόχρονα φέρνει και την παγκοσμιοποίηση. Είναι τέλειο που μπορείς να γκουγκλάρεις κάτι και να μορφωθείς επί τόπου, αλλά δεν είναι ωραίο το γεγονός ότι δεν ψάχνεις ποτέ για τίποτα, έχεις πάψει πια να ψάχνεις.

– Μια πρόσφατη μελέτη απέδειξε ότι η γνώση που παίρνουμε από το διαδίκτυο δεν έχει την ίδια ισχύ και διάρκεια με τη γνώση που παίρνουμε από τα βιβλία…

Ευτυχώς, γιατί διαβάζω πάρα πολλά βιβλία, αλλά έχω πολλά χρόνια να ανοίξω εγκυκλοπαίδεια.

– Ίσως, αν σε ρωτήσω γιατί, θα μου πεις ότι δεν έχεις όσο ελεύθερο χρόνο θα ήθελες ιδανικά…

Εμένα προσωπικά αυτό μου λείπει, αυτό μου έρχεται στο μυαλό αυτόματα, άρα είναι και το πιο σημαντικό.

– Εάν είχες 36 ώρες στη διάθεσή σου κάθε μέρα για να μπορείς να κάνεις κι άλλα πράγματα από όσα δεν προλαβαίνεις μέχρι σήμερα, πώς θα τις γέμιζες;

Σίγουρα θα διάβαζα περισσότερο, σίγουρα θα έβλεπα περισσότερο σινεμά σε αίθουσες απ’ όσο βλέπω, θα έκανα περισσότερα ταξίδια και θα ήθελα να είμαι έξω με τους φίλους μου κάθε βράδυ.

– Σε ποια συναυλία πήγες τελευταία;

Στους Pet Shop Boys στην Πλατεία Νερού.

– Και τι μουσική ακούς αυτήν την εποχή; Ακούς άλμπουμ ή φτιάχνεις λίστες;

Επειδή είμαι παιδί της τεχνολογίας και με έχει κερδίσει το Apple Music στο κινητό μου, και επειδή Shazam-άρω συνέχεια και κατεβάζω, όλο αυτό τι προκαλεί; Έχω πάρα πολύ γαμάτη μουσική στο κινητό μου, έχω φτιάξει και κάποιες αγαπημένες λίστες βεβαίως, αλλά…

– Δεν έχεις χρόνο να τις ακούς; (γέλια)

Όχι, δεν ακούω ολόκληρα άλμπουμ! Βάζω την τυχαία επιλογή να παίζει από τα τελευταία που έχω κατεβάσει.

– Δηλαδή να μην σε ρωτήσω για τα πέντε άλμπουμ που θα ήθελες να έχεις μαζί σου, αν ναυαγούσες σε κάποιο νησί…

Μπορώ να διελέξω «Greatest Hits»;

– Ελεύθερα.

Τους πρώτους που ήθελα, λοιπόν, είναι οι James. Μετά τους Orchestral Manoeuvres in the Dark επειδή θέλω να ακούω το “Enοla Gay” μέχρι να πεθάνω. Θα ήθελα να έπαιρνα τα παλιά της Joan Baez, θα ήθελα επίσης Nick Cave και Moby.

– Eίσαι σε θάλαμο θανατοποινιτών, ποιο τραγούδι ακούς πριν πεθάνεις;

Το «Getting Away With it».

– Θα σου πω έναν άλλο στίχο: «Everybody wants to rule the world»… Ποιοι άνθρωποι πιστεύεις ότι μπορούν να διοικήσουν πιο όμορφα αυτόν τον κόσμο;

Νομίζω ότι αυτοί που μπορούν να το κάνουν δεν θέλουν να τον διοικήσουν.

– Οπότε, Ελλάδα, Αθήνα, φθινόπωρο 2022, τι σου λέει εσένα όλο αυτό;

Κατά την γνώμη μου η κατάσταση είναι τρομακτική. Τρομακτική! Νιώθω ότι κάποιος μου κάνει πλάκα για να δει πόσο αντέχω. Νιώθω ότι πολλοί άνθρωποι γύρω μου έχουν τυφλωθεί εντελώς…

– Από τι;

Από αυτό το σοσιαλομηντιακό παιχνίδι. Δυστυχώς, πρέπει να το παραδεχτούμε, κάνει πολύ καλά τη δουλειά του. Όλη αυτή η πληροφορία που θα σε πάει λίγο πιο πέρα από εκεί που γκουγκλάρεις και όλη αυτή η στοχευμένη διαφήμιση που θα σε αποπροσανατολίσει, σημαίνει ότι αν εγώ διαβάσω τρια φιλοκυβερνητικά πράγματα, θα πηγαίνω όλο και πιο κοντά στο να είμαι όντως φιλοκυβερνητική. Όπου κι αν πας, απαιτεί προσοχή, αλλά νομίζω ότι είναι πολύ λίγοι εκείνοι που έχουν το χρόνο, τη διάθεση και το καθαρό μυαλό για να ενημερώνονται σφαιρικά. Ο κίνδυνος της τεχνολογίας είναι τεράστιος.

– Ειδικά, αν σκεφτόμαστε ότι μπορούμε να γράψουμε μια δήθεν ακτιβιστική σκέψη για τις γυναίκες στο Ιράν, για παράδειγμα, πράγμα που θα μας χαρίσει 50, 100 ή 200 likes και έπειτα μπορούμε να κοιμηθούμε ήσυχοι με τη συνείδησή μας καθαρή. 

Είμαστε όλοι παθητικοί παρατηρητές της εποχής μας. Αλλά πάλι, κάθε εποχή θα φέρει κάτι νέο, σωστά; Και οι γονείς μου, όταν εγώ ήμουν είκοσι χρονών, ένιωθαν το ίδιο, ότι ο κόσμος πάει κατά διαόλου. Έτσι είναι… Από μια ηλικία και μετά οι άνθρωποι δεν μπορούν να ακολουθήσουν τις εξελίξεις, τις ιδέες, τις τάσεις των νέων ανθρώπων με αποτέλεσμα να νιώθουν ότι όλα είναι λάθος. Μόνο ο χρόνος μπορεί να αποδείξει πόσο λάθος κάνουν. Εάν κάνουν. Επίσης σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι έχουν υπάρξει φιμωμένοι και άτολμοι αμέτρητες φορές στην ιστορία τους, είτε λόγω αυταρχικής διακυβέρνησης, είτε λόγω πείνας και φτώχειας, αλλά μετά σκέφτομαι ότι η δική μας η γενιά έχει μεγαλώσει όσο πολύ λίγες είχαν την τύχη να το κάνουν, σε μια μακρά περίοδο ευημερίας.

– Νιώθεις αισιόδοξη για κάτι;

Μόνο για ό,τι περνάει από το χέρι μου. Και εννοώ και τον κόσμο που μπορώ να επηρεάσω σε προσωπικό επίπεδο.

– Προτιμάς το φως ή το σκοτάδι;

Ξεκάθαρα το φως. Δεν σημαίνει ότι δεν έχω τις μαυρίλες μου, αλλά ευτυχώς όσο μεγαλώνω τείνουν να εξαφανιστούν. Αλλά, ναι, μου αρέσουν τα καταθλιπτικά πράγματα, η καταθλιπτική τέχνη, το καταθλιπτικό σινεμά… Δηλαδή, όταν διαλέγω και βλέπω μια ταινία δεν θέλω να περάσω καλά, θέλω να κλάψω, να τη σκέφτομαι τρεις μέρες, θέλω μια τέτοια ταινία, δεν θα πάω να κλειστώ σε μια αίθουσα να δω το blockbuster.

– Για πες μια ταινία που σε συγκλόνισε πρόσφατα…

Εντάξει, δεν είναι πολύ πρόσφατη, αλλά είναι μια ταινία που δεν μπορώ να την βγάλω από το μυαλό μου από τότε που την είδα. Το «A Hidden Life» του Τerrence Malick. Είναι ένας από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες.

– Ποιο πολύ τι σου αρέσει, η παράσταση ή η πρόβα;

Ε, τώρα, και τα δύο μου αρέσουν! Αλήθεια λέω… Όσο μεγαλώνω, συνειδητοποιώ κάτι που μικρή δεν το είχα ανακαλύψει: βαριόμουν να παίζω το ίδιο έργο. Τώρα δεν το βαριέμαι πια, γιατί για εμένα είναι πάντα ζωντανό και ανοιχτό μέσα στο πλαίσιο που μου έχει δοθεί, δηλαδή δεν σταματάω ποτέ να βρίσκω κάτι, δεν νιώθω ότι έχω φτάσει, με αποτέλεσμα όσο μεγαλώνω να ευχαριστιέμαι όλο και περισσότερο τη διαδικασία της παράστασης.

– Αν σε ρωτούσε κάποιος να του πεις δύο λόγια για τον χαρακτήρα που παίζεις στο θέατρο τι θα του έλεγες;

Οι χαρακτήρες του έργου είναι επτά, τρία ζευγάρια, και ένας φίλος τους που έρχεται μόνος του. Και η μικρή έφηβη κόρη. Τα τρία ζευγάρια είναι οι οικοδεσπότες, μια ψυχολόγος με έναν πλαστικό χειρουργό, ο φίλος του που οδηγεί ταξί με την νεότερη κοπέλλα του που μόλις έχουν παντρευτεί, και το τρίτο ζευγάρι… Όπου εγώ υποδύομαι μια δικηγόρο, και ο άντρας της δικηγόρος, οι οποίοι έχουν προβλήματα στη σχέση τους… Αυτή πίνει πάρα πολύ, αυτή είναι πιεσμένη πάρα πολύ, αποκαλύπτεται το γιατί είναι τόσο πιεσμένη, υπάρχει ένα μυστικό που την βαραίνει, και η οποία έχει αποξενωθεί εντελώς από τον σύντροφό της, τον άντρα της. Το κλασικό, δηλαδή, ζευγάρι που ο ένας πετάει μπηχτές στον άλλον, γιατί έχουν χάσει την εκτίμηση μεταξύ τους. Κακό πράγμα, άσχημο, βαρύ…

– Σε ευχαριστώ.

Κι εγώ ευχαριστώ.

 

❈ Η Μυρτώ Αλικάκη πρωταγωνιστεί στο «Τέλειοι Ξένοι» του Πάολο Τζενοβέζε στο θέατρο Αθηνά, σε σκηνοθεσία του Πέτρου Λαγούτη και Γιώργου Πυρπασόπουλου. Επίσης, υποδύεται την μοναχή Κασσιανή, στη νέα μεγάλη παραγωγή του MEGA, «Μαύρο Ρόδο».

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News