Monika λοιπόν. Μια από τις πλέον «love to hate» μουσικούς και καλλιτέχνιδες των τελευταίων δέκα ετών στη χώρα μας. Με ορκισμένους φίλους και ακόμη πιο ορκισμένους «εχθρούς» να την ακολουθούν.
Τί σας προκαλεί, αλήθεια, το άκουσμα το ονόματός της; Κάνατε μόλις μια γκριμάτσα αηδίας με το πρόσωπό σας; Είναι αδιάφορη για εσάς; Την απεχθάνεστε; Την συμπαθείτε; Παρακολουθείτε την πορεία της;
Προσωπικά την γνωρίζω (και την παρακολουθώ) από το 2003, όταν πριν 20 ακριβώς χρόνια μού έστειλε ένα e-mail γράφοντάς μου «Γειά, λέγομαι Μόνικα Χριστοδούλου. Θέλω να σου φέρω το demo της μπάντας στην οποία τραγουδάω μαζί με τον αδελφό μου, τον Θανάση. Λέγονται Serpentine. Και αν σου αρέσει, γράψε κάτι και για μας». Φυσικά, τής απάντησα καταφατικά και της είπα να συναντηθούμε.
Βρεθήκαμε, τότε, στα Εξάρχεια, την άνοιξη του 2003, ακριβώς πριν μια εικοσαετία, εγώ τότε ένας νεαρός μουσικός συντάκτης και εκείνη μια φοιτήτρια του Μαθηματικού με καταγωγή από το Άστρος.
Μού έδωσε ένα cd με το demo των Serpentine, το οποίο έχω ακόμη και το οποίο αμφιβάλλω αν λειτουργεί ακόμη, μετά από τόσα παιξίματα που του έχω κάνει, ειδικά με εκείνο το τραγούδι, το «Thrown Away», που όπως μου είπε, πίνοντας ταυτόχρονα αργές γουλιές από το φρέσκο χυμό πορτοκάλι σε εκείνη την καφετέρια στα Εξάρχεια, «ήταν το πρώτο κομμάτι που τραγούδησα ποτέ μου». Μετά μιλήσαμε για τις αγαπημένες της μπάντες, τους Smashing Pumpkins και τους Nada Surf και ύστερα από κανά δίωρο αποχωρήσαμε, εκείνη για την σχολή της και εγώ για τo σπίτι μου.
Την πήρα τηλέφωνο μερικές ημέρες μετά και της είπα ότι το «Thrown Away» το λάτρεψα και μού θύμισε έντονα τους Queen, στις αρμονίες και τα «γυρίσματά» του. «Αχ αλήθεια;», μου είπε με γνήσιο ενθουσιασμο, «ρε συ, τον λατρεύω τον Φρέντι Μέρκιουρι». Λίγους μήνες μετά, έκανε το προφίλ της στο MySpace και κάπου εκεί ξαναμιλήσαμε. Μού έστειλε ένα τραγούδι κάποιων Καναδών, ονόματι The Dears, με τίτλο «Lost In The Plot», γράφοντάς μου «εγώ κάποτε αυτή την τραγουδάρα θα την διασκευάσω».
Περάσαν 20 ακριβώς χρόνια. Και η (πλέον) Μonika – με αγγλόφωνη γραφή στο όνομά της για λόγους πολύ συγκεκριμένους που άπτονται του πλασαρίσματος και της προώθησής της στην διεθνή μουσική αγορά – είναι από τις μουσικές εκείνες προσωπικότητες που συζητιούνται ίσως πιο έντονα από κάθε άλλη σε αυτό τον (μικρό)κοσμο που λέγεται «ελληνική ποπ μουσική». Άλλοτε για τους σωστούς και άλλοτε για τους λάθος λόγους.
Πρέπει, ωστόσο, όλοι εμείς, ως ακροατές της μουσικής της ή ως απλοί θεατές της Μonika ως περσόνας και κοινωνικού όντος, να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα μέσα μας και να υποβάλλουμε στους εαυτούς μας κάποια ερωτήματα, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι απέναντί της (και κυρίως και πρωτίστως απέναντι στους ίδιους μας τους εαυτούς):
Είμαστε κατά βάθος φυσιογνωμιστές; Mας την «σπάει» φατσικά; Μας ενοχλεί ως δημόσια φιγούρα ή ως μουσικός; Μας φαίνεται bossy; Μας φαίνεται επηρμένη και αλαζόνας; Ζηλεύουμε, μήπως μέσα μας, ενδόμυχα, επειδή παντρεύτηκε στο Χόλιγουντ με κουμπάρο τον σπουδαίο ηθοποιό Εντ Χάρις;
Μας πειράζει ίσως το ότι έχει πάρει «ψηλά τον αμανέ»; Αν μας ενοχλεί ως μουσικός, εγώ πάω πάσο. Το καταλαβαίνω. Γούστα είναι αυτά. Αν σας εκνευρίζει η φωνή της, μαζί σας. Και εμένα παλιά μού την έσπαγε κάργα η φωνή του Tom Waits (αλλά πλέον τον λατρεύω).
Αλλά αν μας ενοχλεί απλά και μόνο ως περσόνα, τότε δεν βλέπουμε κάτι καθαρά. Και αυτό που δεν βλέπουμε καθαρά είναι η μουσική που συνθέτει και φτιάχνει και ηχογραφεί.
Και όπως λένε συχνά και οι δικηγόροι στο δικαστήριο, απευθυνόμενοι στους ενόρκους: «σύμφωνοι, ο κατηγορούμενος ενδεχομένως να σας είναι αντιπαθητικός. Ενδεχομένως να μου φαίνεται και μένα ως συνήγορος υπεράσπισής του, εξίσου αντιπαθητικός. Αρκεί όμως αυτό από μόνο του προκειμένου να τον καταδικάσουμε για φόνο; Επειδή απλά δεν τον συμπαθούμε; Γιατι τα στοιχεία που έχουμε στα χέρια και στη διάθεσή μας, μάς λένε οτι τον φόνο δεν τον έκανε. Είναι απλά ελαφρώς αντιπαθητικός. Αλλά σίγουρα δεν είναι ένοχος για τον φόνο».
Η Μόνικα νομίζω έχει αυτό το ίδιο πρόβλημα: ότι όλοι ερμηνεύουν την μουσική της μέσα από το φίλτρο της προσωπικής τους συμπάθειας ή αντιπάθειας γι’ αυτήν. Το οποίο ειναι άδικο για την ίδια – και για τον κάθε μουσικό ή καλλιτέχνη εν γένει, είτε λέγεται Monika, είτε Lana Del Rey.
Ήρθε η ώρα και για την Monika λοιπόν. Να λύσουμε μερικές απορίες ως προς την ίδια, τους μουσικούς «φόνους» για τους οποίους κατηγορείται, αλλά και τα διάφορα «σούσουρα» που (ηθελημένα ή άθελά της) έχει προκαλέσει εδώ και μερικά χρόνια.
Η Μonika κάθεται απέναντί μου και η «ανάκριση» ξεκινάει:
– Θα σου πω ξεκάθαρα ότι, παρακολουθώντας την καριέρα σου εξαρχής, ότι σε κάποιο σημείο της ήσουν πραγματικά εξαιρετική και σε κάποια άλλη φάση ήσουν μέχρι και «κακή». Έχεις γράψει πολύ καλά τραγούδια, όπως επίσης έχεις γράψει και κομμάτια που κατά την γνώμη μου είναι παντελώς αδιάφορα.
Ευτυχώς που το λες αυτό, και χαίρομαι την ειλικρίνειά σου, γιατί, σοβαρά σου μιλάω, έχω βαρεθεί τόσα χρόνια όλους αυτούς που με «γλείφουν» διαρκώς λέγοντάς μου «ουάου Μονικάκι, όλα σου τα τραγούδια γαμάνε». Ε, όχι, δεν γαμάνε όλα. Μην τρελαθούμε κιόλας.
– Ας το πάρουμε από το μουσικό μέρος πρώτα όμως πριν περάσω στα παραμουσικά και εξωμουσικά. Συνομιλώντας με συναδέλφους αλλά και φίλους μου, μού είπαν ότι το νέο σου άλμπουμ, το «Proud», είναι από μέτριο έως αδιάφορο. Εγω θα ξεκαθαρίσω εξαρχής ότι μου άρεσε. Για πολύ συγκεκριμένους λόγους.
Εγώ παίρνω μηνύματα που δεν είχα πάρει καν το 2008, από την εποχή του «Over The Hill», που με εκθείαζαν τότε όλοι. Μού λένε ότι το «Proud» είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ.
– Συμφωνώ. Η παραγωγή είναι άψογη, οι ενορχηστρώσεις τέλειες, οι μελωδίες είναι ξεκάθαρες, δεν «καβαλάνε» η μια την άλλη, αρμονικά είναι σούπερ και επίσης μου άρεσε γιατί σε όλα σχεδόν τα τραγούδια του «Proud» μοιάζει να έχεις ανακτήσει σχεδόν απόλυτα τον έλεγχο της φωνής σου.
Δεν είναι μόνο η φωνή μου που, δικαίως λες, ότι όντως έμαθα να την ελέγχω περισσότερο. Με το νέο άλμπουμ έμαθα πολύ να ακούω το μουσικό μου ένστικτο. Ξέρεις, όταν είσαι μικρή, επηρεάζεσαι πολύ από άλλες απόψεις, σωστές ή λάθος. Πλέον, μπήκα στο στούντιο και, ενώ τους άκουγα όλους, και ακριβώς επειδή δεν είμαι, ούτε θεωρώ τον εαυτό μου «φυσιολογικό», έμαθα να ακούω το gut feeling μου και να πειραματιστώ. Έμαθα να ακολουθώ το ένστικτό μου λοιπόν. Ναι, συμφωνώ, μπορεί να έχω κάνει και δέκα λάθη, αλλά το ένστικτό μου μέ οδήγησε σε αυτά και δεν το μετανιώνω. Είμαι περήφανη. Proud.
– Τι βασικό αποκόμισες μετά την ολοκλήρωση του «Proud»;
Θα σου πω επακριβώς, γιατί συμπτωματικά το σκεφτόμουν χθες. Δεν είχα κανένα συναίσθημα ανυπομονησίας, είτε κριτικής αποδοχής, είτε οικονομικής απολαβής από αυτό. Το έκανα για μένα. Και μόνο. Και κατάλαβα εντέλει ότι όταν δεν περιμένεις τίποτα από κανέναν και από τίποτα, τελικά σού έρχονται εκ των υστέρων πολλά περισσότερα απ’ όσα πιθανώς περίμενες αρχικά.
– Σε κάποιο σημείο της καριέρας σου έμοιαζε ότι η ισορροπία της φωνής σου ήταν από τα αδύναμα σημεία σου. Αυτό ήταν δική μας αίσθηση ή είχες και εσύ επίγνωση ότι τα φωνητικά σου μέρη επιδέχονται βελτίωσης και ισορροπίας;
Ναι, εννοείται ότι επιδέχονταν. Κοίτα, υπάρχουν δυο είδη φωνών, αυτές που έχουν presence, δηλαδή «παρουσία» και αυτές που έχουν depth, δηλαδή «βάθος». Η Etta James ή ο Frank Sinatra είχαν και τα δυο, «παρουσία» και «βάθος» στις φωνές τους. Πλέον, πιστεύω ότι έρχομαι να πλησιάσω, μετά από χρόνια, σε αυτό το επίπεδο. ‘Εχω τις δυνατότητες να το καταφέρω αυτό, όπως π.χ. το κάνει η Adele αυτή τη στιγμή. Όπως επίσης έχω την απόλυτη επίγνωση ότι μπορεί, ενδεχομένως, να αγγίξω τον κόσμο με την φωνή μου, αλλά να μην καταφέρω ποτέ ξανά να γράψω ένα μεγάλο σουξέ, που λένε, όπως ο Ed Sheeran, ας πούμε, που πιάνει την κιθάρα του και, τσουπ βγάζει ένα σούπερ εμπορικό τραγούδι.
– Γιατί λοιπόν αρκετός κόσμος – και εννοώ και μέσα από το μουσικό κύκλωμα το ίδιο – σε έχει τόσο πολύ «στη μπούκα» τα τελευταία χρόνια;
Γιατί έτσι ήμουν από μικρή ρε Κωνσταντίνε. Από μικρή εξέπεμπα μια εικόνα πολύ ισχυρής αυτοπεποίθησης και ίσως αυτό ενοχλεί κάποιους. Ήμουν πρόεδρος του 15μελούς, διοργάνωνα η ίδια συναυλίες μέσα στο σχολείο. Μια φορά είχα πάει στην αίθουσα την καθηγητών και τους λέω «λοιπόν, σήμερα όλη η τάξη μας θα πάει εκδρομή». «Μα, Μόνικα», μου λένε, «αυτό δεν γίνεται». «Γίνεται και παραγίνεται», τους λέω. Και τελικά πήγαμε. Πέρασε το δικό μου.
– Μήπως αυτή η αυτοπεποίθησή σου πρόερχεται από το γεγονός ότι γεννήθηκες και μεγάλωσες σε μια πιο οικονομικά άνετη και – τρόπον τινά – «αστική» οικογένεια;
Ναι, ενδεχομένως αυτόν τον «αέρα» να τον πήρα και λίγο από εκεί. Αλλά να σου πω και κάτι, και αυτό το ξέρεις, γιατί το έχουμε συζητήσει και παλιότερα, όλη αυτή η αυτοπεποίθησή μου προερχόταν εν μέρει και από το γεγονός ότι υπήρξα και συνεχίζω να είμαι πολύ αντιδραστική ως άτομο. Και η οικογένειά μου ήταν μια αυστηρή οικογένεια, ειδικά μαζί μου. Δεν μου συμπεριφέρονταν σαν πριγκιποπούλα.
– Οι περισσότεροι θεωρούν πάντως ότι ζούσες, ή ζεις ακόμη και τώρα, κάπως προστατευμένη μέσα σε μια «φούσκα».
Καλά, εντελώς άκυρο. Το ακριβώς αντίθετο! Με πίεσαν πολύ συναισθηματικά.
– Άρα δεν ήταν φάση «Μονικάκι, γαμάς και δέρνεις»…
Απεναντίας! Ο πατέρας και η μάνα μου μού έλεγαν «άκου Μόνικα, μην πας κάπου και είσαι πολύ καλοντυμένη και νομίσουν κάποιοι διάφορα πράγματα για σένα». Και οπότε από την μουσική κατάλαβα εξαρχής ότι ενδεχομένως να πάρω την ανταπόκριση από αυτούς που δεν θα έπαιρνα, υπό άλλες συνθήκες. Και τα τραγούδια που έγραφα κουτσά-στραβά στην αρχή, ούτε αυτά τους άρεσαν. Είχα να με συνοδεύει συνέχεια αυτό το «η κόρη του γιατρού που θα κάνει αυτό ή το άλλο». Οπότε, μέσα από τη μουσική, έφτιαξα την δική μου οικογένεια, η οποία με δέχτηκε «καλλιτεχνικά» περισσότερο από την κανονική μου. Ωστόσο – και τους το δίνω αυτό – οι γονείς μου μού μετέδωσαν το «παρεϊστικο» κλίμα περί μουσικής.
– Δηλαδή;
Κοίτα, πήγαινα σε ωδείο. Βαριόμουν. Δεν συγκεντρωνόμουν με τίποτα. Είχα το μυαλό μου αλλού. Μετά γύρναγα σπίτι, σαν να μην είχα κάνει καθόλου μάθημα και έρχονταν το βράδυ δυο φίλοι του πατέρα μου με τις κιθάρες τους. Έπιανε και εκείνος την δική του και έπαιζαν επί ώρες. Ε, τους έβλεπα να το κάνουν αυτό και ζήλευα μέσα μου. Πήγαινα το άλλο απόγευμα στο ωδείο, καθόμουν με την δασκάλα μου να μάθω την αρμονία και δεν μου έβγαινε τίποτα. Οι γονείς μου μού έμαθαν να χρησιμοποιώ πολύ το αυτί και την καρδιά μου.
– «All the praise means nothing / what a shame», τραγουδάς σε κάποιο σημείο. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση αυτός ο στίχος. To απευθύνεις σε κάποιον άλλον, έτσι δεν είναι;
Σε άλλον. Είναι ένα πολύ προσωπικό τραγούδι. Είναι για ένα πολύ δικό μου άτομο από το οικογενειακό μου περιβάλλον από το οποίο αντί να πάρω περηφάνια και θετική ανταπόκριση, πήρα ένα πολύ επικριτικό και αισχρό σχόλιο και μάλιστα για κάτι εντελώς επουσιώδους σημασίας. Και εκεί κατάλαβα ότι δεν πρέπει να περιμένεις τίποτα από κανέναν.
Η Monika και όλα αυτά για τα οποία μετανιώνει
– Έλα, οκ, στάνταρ υπάρχουν και πράγματα για τα οποία ΔΕΝ είσαι περήφανη.
Θα σου πω ειλικρινά. Δεν είμαι περήφανη όταν πληγώνω ανθρώπους χωρίς να το καταλαβαίνω, βγάζοντας πάνω τους τον θυμό μου για κάτι άλλο, εντελώς άσχετο. Οι ίδιοι δεν μου φταίνε σε τίποτα. Ξεσπάω συχνά τα νεύρα μου σε λάθος ανθρώπους και μετά που το σκέφτομαι, εκεί είναι που θέλω να ανοίξει η γη και να με καταπιεί. Σε μουσικό επίπεδο τώρα, δεν είμαι περήφανη για το «όχι» που είχα πει σε μια παραγωγή ή σε μια παράσταση που ήταν να συμμετέχω, αλλά μετά αποσύρθηκα.
– Σε ποια;
Μια παράσταση με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου που είχαμε ξεκινήσει να την στήνουμε. Ο Δημήτρης με πίεζε πολύ, σε επίπεδο τελειομανίας, όσον αφορά το χορευτικό κομμάτι του δικού μου περφόρμανς, αλλά εγώ δεν είμαι χορεύτρια και δεν το άντεξα αυτό και αποσύρθηκα. Το αποτέλεσμα; Από τότε ο Δημήτρης δεν μου μιλάει.
– Και το μετάνιωσες φυσικά που αποχώρησες…
Φυσικά το μετάνιωσα και δεν ένιωσα καθόλου περήφανη που αποσύρθηκα γιατί θεωρώ ότι θα είχα μάθει πολλά πράγματα γύρω του. Και εξακολουθώ να τον αγαπώ τον Δημήτρη και να πηγαίνω στις παραστάσεις του. Αλλά το αναγνωρίζω πλέον ότι το χειρίστηκα πολύ λάθος το όλο θέμα.
– Ποιο είναι το «ψέμα του αμερικανικού ονείρου» για το οποίο τραγουδάς σε ένα από τα τραγούδια του «Proud»;
Αναφέρεται στον Ντόναλντ Τραμπ και στο ότι οι ΗΠΑ απαρτίζονται από εκατομμύρια ανθρώπων που, λόγω κουλτούρας ή ημιμάθειας, δεν έχουν την ικανότητα να αναγνωρίσουν το ψέμα που πρεσβεύαν άνθρωποι όπως αυτός. Και τον ακολουθούσαν σαν ζώα. Ναι, η Αμερική είναι ένα μέρος όπου μπορείς όντως να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα, αλλά υπάρχει μια τόσο λεπτή γραμμή – τουλάχιστον όπως την έζησα και την είδα εγώ – που μπορείς να γίνεις βίαιος, αισχρός, ένα alt-right ζώο.
– Στο άλμπουμ σου αναφέρεσαι και στο Griffith Park του Λος Αντζελες, όπου βρίσκεται και το Griffith Observatory, εκεί όπου γυρίστηκαν εμβληματικές ταινίες όπως το «Rebel Without a Cause», το «The Terminator», το «Back to the Future» και το «La la land». Πήρες κινηματογραφικές επιρροές για το «Proud», το οποίο μού έβγαλε όντως μια κινηματογραφική ατμόσφαιρα;
Λίγο πιο κάτω από εκεί μέναμε με τον Σταύρο [σ.σ: τον σύζυγό της]. Την ημέρα που γνωριστήκαμε με τον Σταύρο, ανεβήκαμε εκεί που λες και πετάξαμε μαζί έναν χαρταετό. Που ήταν μια από τις πρώτες μου ημέρες στο Λος Αντζελες. Μύριζα και την θάλασσα από μακριά, μού θύμιζε και λίγο το Άστρος. Μετά έπαιρνα το ποδήλατό μου και ανέβαινα στο Griffith Observatory. Και κοιτούσα τον ορίζοντα με τις ώρες.
– Οπότε να φανταστώ ότι έρχεται και το πρώτο αμιγώς ορχηστρικό σάουντρακ της Monika;
Καλά, εννοείται αυτό. Το ψάχνω ήδη αυτό, ακούω διαρκώς νέα πράγματα.
– Για ποιανού την ταινία θα έγραφες το σάουντρακ;
Ε καλά, εύκολη απάντηση: για μια του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Αν και ο αγαπημένος μου συνθέτης όλων των εποχών είναι ο Ντάνι Έλφμαν. Λατρεύω ό,τι έχει γράψει.
Η περιβόητη συναυλία της Μonika στο Ζάππειο
– Θυμάμαι εκείνο το προ ετών live σου στο Ζάππειο πριν κάτι χρόνια για τα 40 χρόνια από την ένταξή μας στην ΕΟΚ. Τότε είχες δεχτεί πολύ αρνητική κριτική, ξέρεις έπεσε πολύ «cringe», «κρίντζαρε» κόσμος, που λέμε.
Η ιστορία σχετικά με εκείνη την ημέρα είναι πολύ πονεμένη. Την προηγούμενη, της συγκεκριμένης συναυλίας, ημέρα πήγα να κάνω την δεύτερη δόση του εμβολίου κατά του κορονοϊού. Ξυπνάω το επόμενο πρωί, που είναι να γίνει το live και δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου. Τόσο απλά. Μου λέει ο Σταύρος «ακύρωσέ το», του απαντάω «είσαι στα καλά σου; Θα είναι εκεί ο Μητσοτάκης, ο Γιούνκερ, δεν ξέρω ποιος άλλος. Είναι ένα γεγονός κανονισμένο από καιρό. Δεν μπορώ να το ακυρώσω. Θα πάω όπως πάω και ό,τι βγει». Πάω και φυσικά σέρνομαι τόσο πολύ από τις παρενέργειες του εμβολίου, να σκεφτείς με έχει πάρει ο ύπνος πάνω σε μια καρέκλα και έρχεται κάποιος πολιτικός, αν δεν κάνω λάθος ήταν ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, και με ρωτάει «είσαι καλά; Να φωνάξω γιατρό;» Του απαντάω «όχι, μια χαρά είμαι», φυσικά δεν είμαι όμως, είμαι σαν ζόμπι, οπότε μου μένει μισή ώρα μόνο για την φωνητική μου προετοιμασία. Τελικά, πάνω στη πίεση του χρόνου, εννοείται ότι δεν κάνω τις ασκήσεις που πρέπει για το λαιμό μου, ώστε να είναι εντάξει και φυσικά βγήκε το αποτέλεσμα που βγήκε. Νομίζω ότι, πραγματικά, ήταν η πιο σουρεαλιστική στιγμή στη ζωή μου.
– Μήπως παίρνεις τον εαυτό σου πολύ στα σοβαρά τώρα τελευταία; Πολύς κόσμος έχει την εντύπωση ότι είσαι λίγο σοβαροφανής.
Ωχ, λες; Δεν το είχα σκεφτεί καθόλου αυτό. Η αλήθεια είναι ότι εσύ, ο κολλητός μου ο [σ.σ: φίλος και συνάδελφος μουσικός δημοσιογράφος στο μουσικό site Avopolis.gr] Δημήτρης ο Λιλής, με ξέρετε από παλιά τι άνθρωπος είμαι. Η αλήθεια είναι όμως τώρα με έβαλες σε σκέψεις ως προς αυτό. Λες να έχω αλλάξει με τον καιρό; Εγώ πίστευα ότι είμαι και εξακολουθώ να είμαι το «Μονικάκι», λίγο καραγκιοζάκος, λίγο διαφορετική από τους υπολοίπους. Αυτό. Αλλά η αλήθεια είναι ότι και εγώ το κάνω σε άλλους αυτό. Λόγου χάρη, η Μάγκι Γκίλενχαλ [σ.σ: ηθοποιός και σκηνοθέτης της ταινίας «The Lost Daughter», για την οποία η Μόνικα έγραψε κάποια τραγούδια για το σάουντρακ της ταινίας], είναι όντως σοβαροφανής. Πώς να το κάνουμε αυτό; Η ίδια πιστεύει ότι δεν είναι, αλλά είναι. Είναι γεγονός.
– Μιας και ανάφερες το όνομα της Γκίλενχαλ, το «Υποθετικά» που έγραψες για το σάουντρακ του «The Lost Daughter», έλα, παραδέξου το, το ψιλο-«τσούρνεψες» από το «Τώρα μου μιλάει» της Στέλλας Γεωργιάδου.
Πιθανό, πιθανό. Ξέρεις τι έκανε τότε η Μάγκι; Μού έστελνε όλοκληρα wetransfer με αρχεία με παλιά ελληνικά τραγούδια της δεκαετίας του ’90 και των αρχών του 2000. Μου είχε στείλει, αν έχεις το θεό σου, το «S.A.G.A.P.O.» του Ρακιντζή και μου είχε πει ότι «είναι κομματάρα» [σ.σ: δίκιο είχε η Γκίλενχαλ, είναι όντως κομματάρα]. Και μετά μου έστελνε ό,τι φανταστείς για να με εμπνεύσει, υποτίθεται, οπότε, ναι, είναι πιθανό το «Τώρα μου μιλάει» να ήταν μέσα αε αυτά και υποσυνείδητα να του πήρα καμιά μελωδική γραμμή.
– Πάμε στο τεράστιο κεφάλαιο «Τέχνη στην Ελλάδα». Είναι κάτι σαν τετελεσμένο ότι είναι καθαρά ζήτημα ιδιωτικής πρωτοβουλίας από ανθρώπους που έχουν τα οικονομικά μέσα να υποστηρίξουν την μουσική ή άλλες τέχνες επειδή, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, η Ελλάδα και οι κρατικοί πολιτιστικοί φορείς επενδύουν ελάχιστα στην Τέχνη; Εννοώ ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω, από τα παιδιά της United We Fly μέχρι τα παιδιά της Inner Ear που ρίχνουν λεφτά στη μουσική, σε δισκογραφικές, στην παραγωγή δίσκων. Όμως εκεί θα στηριζόμαστε πάντα; Σε αυτούς που έχουν τα μέσα και τα χρήματα να κάνουν κάτι;
Απ’ ότι φαίνεται, ναι. Και πάλι καλά που υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι, να λέμε. Αρκεί οι άνθρωποι αυτοί να παίρνουν και κάτι πίσω. Να έχουν μια ανταμοιβή. Να μην το κάνουν τσάμπα, αλλά να γυρνάει και κάτι πίσω στην τσέπη τους.
– Έχεις σκεφτεί ποτέ να κάνεις το πέρασμα στην πολιτική;
Τι; Ούτε κατά διάνοια! Η πολιτική κυριαρχείται από δηθενιά και ψευτιά. Και δεν είμαι τίποτα από τα δυο. Μπορεί να είμαι καλή ή και κακή ενίοτε, αλλά είμαι στάνταρ 100% αληθινή σε ό,τι κάνω και πρεσβεύω.
– Επιμένω: Έρχεται κάποιος – που συμπαθείς κιόλας πολιτικά – και σου λέει «Μονικάκι, έχω μια θέση στο επόμενο ψηφοδέλτιο ειδικά κρατημένη για σένα». Αρνείσαι και πάλι;
Στο λέω από τώρα κάθετα και ρητά και κράτα το και για το μέλλον: δεν θα μπλεχτώ ποτέ στην πολιτική.
– Με άριστα το 10, σε ποιο σημείο είναι η αυτοπεποίθησή σου ως μουσικού πλέον;
Ωραία ερώτηση. Ιντριγκαδόρικη. Θα έλεγα ότι είμαι περίπου κοντά στο 8.
– Υπάρχει ένα πεπερασμένο στην μουσική δημιουργία; Ή σκέφτεσαι και το πέρασμα σε άλλες τέχνες, π.χ. όπως έκανε ο Φοίβος Δεληβοριάς με την τηλεόραση;
Δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει αυτό που λες. Πιστεύω ότι δεν έχω κανένα άλλο ταλέντο πλην την μουσικής. Δεν είμαι καλή στο χορό, δεν είμαι καλή στο θέατρο, δεν είμαι καλή στο να μιλάω μπροστά σε κόσμο, και εκεί είμαι καλή μόνο αν τραγουδάω. Οπότε νομίζω ότι θα παραμείνω στο «οξυγόνο» μου, που είναι μόνο και αποκλειστικά η μουσική.
– Που βρίσκεται σήμερα, εν έτει 2023, το κορίτσι που μου έλεγε το 2003, ότι λατρεύει τους Smashing Ρumpkins και τους Nada Surf;
Είναι πάντα εδώ. Η Μόνικα δεν έφυγε ποτέ. Θα σου πω το εξής, να γελάσεις: προσγειώνομαι πριν κάτι χρόνια στη Νέα Υόρκη και το πρώτο που ζητάω είναι να επισκεφτώ το στούντιο ηχογραφήσεων του James Iha [σ.σ: κιθαρίστα των Smashing Pumpkins]. Το ψάχνουμε, το βρίσκουμε, πάμε απ’ έξω, στηνόμαστε μπας και μπούμε μέσα και είναι, δυστυχώς, κλειστό. Οι μεγάλες απογοητεύσεις της ζωής…
INFO:
H Monika θα παρουσιάσει το «Proud» την Παρασκευή 28 Απριλίου στο Fuzz Club.
Βρείτε τα τραγούδια στο YouTube
και σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες
Credits:
Music by Monika
Lyrics by Monika & Stavros Xenides
Performed by Monika
Music Production by Monika
Orchestration by Aris Zervas
Mixed and Mastered by Giorgos Sotiropoulos
Recorded at Monika’s Studio and MinusOne Studios
Drums: Makis Alefragkis
Bass Guitar: Giorgos Sotiropoulos
Electric Guitar: Panagiotis Vounatsos
Violin I & II: Stamatella Spinoula
Cello: Aris Zervas
Viola: Eleftheria Togia
Programming: Monika
Backing Vocals: Maria Metzini
Photographer: Grey Hutton
Production by Royal Music
Ακολουθήστε τη Monika
