Ο Μιχάλης Οικονόμου, ένας από τους πιο αξιόλογους ηθοποιούς της σύγχρονης ελληνικής σκηνής, αναλαμβάνει έναν κεντρικό ρόλο στη θεατρική μεταφορά του αριστουργήματος του Αλεξάντρ Πούσκιν, “Η Κόρη του Λοχαγού”. Το έργο, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο Σύγχρονο Θέατρο, σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ασπιώτη, είναι μια αριστοτεχνική διασκευή της ιστορικής αφήγησης του Πούσκιν, συνδυάζοντας έντονα στοιχεία ρομαντισμού, ηθικής και αγάπης για τη δικαιοσύνη.

Ο Οικονόμου, γνωστός για την ευαισθησία και την αφοσίωση που επιδεικνύει σε κάθε του ρόλο, έρχεται να δώσει πνοή στον κεντρικό χαρακτήρα του Πιοτρ με τον δικό του καθηλωτικό τρόπο. Η ιστορία του έργου, τοποθετημένη στις ρωσικές στέπες και γεμάτη με τον θόρυβο της εξέγερσης του 1773, αποκαλύπτει τη διαχρονική σημασία της φιλίας, της καλοσύνης και της ηθικής μέσα από τις συγκλονιστικές αντιφάσεις της ανθρώπινης ψυχής.

Στο πλαίσιο αυτής της ιστορικής και συγκινητικής αφήγησης, ο Οικονόμου καταφέρνει να αναδείξει τον εσωτερικό κόσμο των χαρακτήρων, φέρνοντας στο προσκήνιο την αγάπη, την αφοσίωση και την ανθρωπιά που κυριαρχούν στο έργο. Με το ταλέντο του, ενισχύει την αίσθηση του ρομαντισμού και του ηρωισμού που διατρέχει την παράσταση, ενώ παράλληλα δεν διστάζει να ενσωματώσει το χιούμορ και την ειρωνεία που τόσο με μαεστρία ενσωμάτωσε ο Πούσκιν στο κείμενό του.

Η “Κόρη του Λοχαγού” δεν είναι απλώς μια ιστορική αφήγηση. Είναι μια βαθιά υπαρξιακή εξερεύνηση της αγάπης, της ελευθερίας και της ανθρώπινης ηθικής. Και ο Μιχάλης Οικονόμου, με την εμπειρία και την ιδιαίτερη θεατρική του ευαισθησία, καλείται να επιδείξει για άλλη μια φορά το εύρος του ταλέντου του, σε μια παράσταση που υπόσχεται να μαγέψει το κοινό και να το μεταφέρει σε μια άλλη εποχή γεμάτη δράμα, πάθος και ελπίδα.

– Πώς ξεκινήσατε την καριέρα σας στο θέατρο; Υπήρξε κάποιο συγκεκριμένο γεγονός ή έμπνευση που σας οδήγησε  Στο μονοπάτι της υποκριτικής;
Η καριέρα μου στο θέατρο ξεκίνησε ουσιαστικά με κάτι σκετσάκια που κάναμε με την αδερφή μου παιδιά, και αναγκάζαμε τους φίλους των γονιών μας να τα βλέπουν, έπειτα με τα μαθητικά θεατρικά που συμμετείχα στο σχολείο, με τη συμμετοχή μου στο θεατρικό εργαστήρι του Δήμου Αγίου Δημητρίου, και τελικά πιο επίσημα με την απόφασή μου να δώσω εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Με την πρώτη φορά δεν πέρασα οπότε έδωσα και μία δεύτερη, για πλάκα, και πέρασα. Μέχρι όμως να πάρω αυτή την απόφαση, από παιδί, καταλαβαίνετε πως πάντα ένιωθα μέσα μου ότι αυτή ήταν η κλήση μου. Έχω φυλάξει ως σήμερα ακριβό ενθύμιο, μία έκθεση που είχα γράψει στο δημοτικό που γράφει ξεκάθαρα από τότε ότι αυτό ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Η έμπνευσή μου την περίοδο που έδινα εξετάσεις για να μπω στο Εθνικό, πέρα από διάφορους ηθοποιούς που με ενέπνεαν, ήταν ο δίσκος «Όρνιθες» του Μάνου Χατζιδάκι, που άκουγα συνεχώς. Φανταζόμουν αυτούς τους ηθοποιούς που άκουγα στο δίσκο να παίζουν την παράσταση, χωρίς να την έχω δει και με την φαντασία μου έφτιαχνα κόσμους δικούς μου, εντάσσοντας βέβαια και τον εαυτό μου μέσα σε αυτούς.

– Θα πρέπει να υπάρχουν κάποιες σημαντικές προκλήσεις που αντιμετωπίζετε ως ηθοποιός στο σύγχρονο ελληνικό θέατρο. Πώς τις ξεπερνάτε;
Μεγαλύτερες προκλήσεις είναι αυτές που μπορώ να ελέγξω. Για αυτά που δεν μπορώ να ελέγξω δεν μπορώ να ασχοληθώ πολύ μαζί τους, πέρα από το να τα αποδεκτώ. Άρα η μεγαλύτερη πρόκληση ξεκινάει πάντα με εμένα και τελειώνει σε μένα. Το πώς εγώ θα αντιμετωπίσω κάθε φορά την κάθε νέα σεζόν, το νέο υλικό σε μια καινούργια παράσταση, πώς θα συνδεθώ με την ομάδα, τον σκηνοθέτη, πώς θα βάλω τον εαυτό μου σε διαδικασία να προχωρήσει ακόμα παραπέρα, ακόμα πιο βαθιά. Κάθε πρόκληση την αντιμετωπίζω με την ερώτηση «τι μπορώ να κάνω;», και σίγουρα η απάντηση δεν είναι το να ρουφηχτώ μέσα μου, αυτό δε με πάει πουθενά, αλλά το έξω, το να συνδεθώ με τους ανθρώπους έξω από μένα, τους συνεργάτες μου εν προκειμένω, και αυτό το «εμείς» μπορεί να με πάει μπροστά να με αναπτύξει. Μέσα από το εμείς ξεπερνώ τος δυσκολίες. Σίγουρα το επάγγελμα το ίδιο έχει την πρόκληση να αναζητάς εργασία κάθε τρεις και λίγο, να έρχεσαι αντιμέτωπος με διαφορετικές κάθε φορά εργασιακές συνθήκες, με ένα κράτος που δε στηρίζει ιδιαίτερα  τον πολιτισμό. Θεωρώ ότι η ευελιξία και η προσαρμοστικότητα είναι βασικα κλειδιά για να είμαι χαρούμενος σε ότι κάνω.

– Πώς αντιμετωπίζετε την πίεση και την αγωνία πριν από μια παράσταση; Έχετε κάποιες τεχνικές χαλάρωσης ή συγκέντρωσης;
Πριν την πρεμιέρα συνήθως με βοηθάει πολύ το να γυμνάζομαι και να εκτονώνω εκεί το στρες μου. Με βοηθάει επίσης το να κρατάω την επαφή με το κείμενο στο σπίτι έτσι ώστε να υπάρχει και να δυναμώνει η συνοχή στο μυαλό μου για όσα έχω να κάνω. Το στρες γενικά πριν από την παράσταση, όταν είμαι  σωστά προετοιμασμένος, με βοηθάει. Είναι μια δημιουργική πνοή, δε με καταρρακώνει. Καμιά φορά, όταν αυτό ξεπεράσει κάποια όρια, το πολεμάω με το να το μοιραστώ, με αναπνοές, προσευχή, και χιούμορ.

– Πώς βλέπετε την εξέλιξη του ελληνικού θεάτρου στην εποχή μας; Λέτε να δούμε μεγάλες αλλαγές στο μέλλον;
Ενώ θέλω να είμαι αισιόδοξος καλλιτεχνικά, βλέπω λαμπερά αστέρια να έρχονται στο προσκήνιο, θαρραλέες κινήσεις, ο κόσμος συνεχίζει να στηρίζει το θέατρο παρά τις δυσκολίες των καιρών, ταυτόχρονα όμως υπάρχει και ένα χάος παραστάσεων, ο κάθε παραγωγός, το κάθε θέατρο και οι ηθοποιοί παλεύουν κάθε χρόνο να βρουν αυτό που θα κάνει μπαμ, κλικ, εντύπωση, για να γεμίσει το θέατρο, να χωθούν κάπου, να σωθούν, παρατημένοι από μια ευρύτερη πολιτισμική πολιτική και στήριξη. Είναι δύσκολο από το πώς θα σώσεις την ατομικότητά σου, να πας και να βουτήξεις στο «μαζί» του θεάτρου. Ευτυχώς φέτος το έχω βρει αυτό στην παράσταση «Η Κόρη του Λοχαγού», στο Σύγχρονο θέατρο. Χάρη στον Κωνσταντίνο Ασπιώτη που μας καθοδηγεί, αλλά και σε όλο το θίασο. Χαίρομαι ιδιαίτερα που φέτος δουλεύω στο θέατρο για πρώτη φορά με τον φίλο και κουμπάρο μου Σταύρο Σβήγκο, αλλά και με τη Θάλεια, τον Παντελή, τη Μαριάμ, Είμαστε στο μαζί. Αυτό μου δίνει δύναμη.

Η θεατρική τέχνη πώς επηρεάζει τη ζωή σας εκτός σκηνής; Υπάρχουν στοιχεία που φέρνετε στην καθημερινότητά σας από τους ρόλους σας;
Όχι, Παρόλο που με συναρπάζει η διδακτική του actors studio, δε νοιώθω ότι περνάνε εύκολα στοιχεία των ρόλων στην καθημερινή μου ζωή. Θυμάμαι μάλιστα να μαθαίνω όμορφες λέξεις για ρόλους που δεν τις χρησιμοποιούσα στη ζωή μου, και παρόλα αυτά μετά τις ξεχνάω πάλι. Σίγουρα θα δοκιμάσω κάποιον τρόπο περπατήματος, στησίματος του κορμού, τρόπο ομιλίας, θα πω την ώρα που οδηγώ κάποια λόγια του ρόλου, αλλά αυτά μένουν μέσα στην δοκιμή και δε νομίζω πως μπολιάζουν τον κανονικό Μιχάλη, εκτός κι αν συμβαίνει αυτό χωρίς να το αντιλαμβάνομαι εγώ ίδιος. Λέτε να ρωτήσω τους δικούς μου; Υπήρχε όμως μία συγκεκριμένη περίοδος στη ζωή μου που είχα αφήσει να με επηρεάσει ένας ρόλος, αυτός του Τίνκερ στο «Καθαροί πια» της Sarah Kane, πριν 10 χρόνια και ήταν όντως μια πολύ σκοτεινή φάση της ζωής μου.

– Πριν λίγο καιρό είχατε αναφερθεί στην ανάγκη προστασίας των παιδιών σε οικογένειες ομόφυλων ζευγαριών. Έχει αλλάξει κάτι από τότε; Ποιες είναι οι βασικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν αυτές οι οικογένειες σήμερα;
Ο νόμος έχει ψηφιστεί και αυτό είναι το πολύ καλό νέο. Τώρα πρέπει να αρχίζει να αλλάζει και ο τρόπος σκέψης αφενός της ίδιας της κοινωνίας -κάτι που ήδη γίνεται- αφετέρου των θεσμών. Υπάρχουν π.χ. ακόμα πεδία σε ηλεκτρονικές φόρμες του .gov, που δεν έχουν αλλάξει, και δυσκολεύουν την διαδικασία της τεκνοθεσίας, κοινωνικοί λειτουργοί που δεν έχουν παρακολουθήσει σεμινάρια για τις ΛΟΑΤΚΙ οικογένειες και μας βλέπουν με προκατάληψη, δάσκαλοι στα σχολεία που πρέπει επιμορφωθούν για να εφαρμόσουν ένα συμπεριληπτικό τρόπο μαθήματος, βιβλία που πρέπει να μας συμπεριλάβουν. Είμαστε κανονικές οικογένειες με γονείς που σέβονται και αγαπούν τα παιδιά τους, στα πρόσωπα των οποίων δεν υπάρχει τίποτα παράξενο μέσα στο σπιτικό τους. Η κοινωνία ήταν ήδη έτοιμη, το βλέπαμε από τους άλλους γονείς των φίλων του παιδιού μας, και την θετική στάση των δασκάλων του, αλλά ακόμα η πολιτεία χρειάζεται να στηρίξει αυτήν την αλλαγή και η γνώση να σπάσει την προκατάληψη, ειδικά στην επαρχία.

– Το θέατρο (και η Τέχνη γενικότερα) μπορεί να μας αλλάξει μυαλά, για να το θέσω πιο λαϊκά; Μπορούν να γίνουν τόσο ανατρεπτικά μέχρι εκείνο το σημείο που θα καταφέρουν να αλλάξουν εντελώς την αντίληψή μας για τον σημερινό κόσμο;
Η τέχνη μας φέρνει σε επαφή με ένα κομμάτι μας που λόγω της καθημερινότητας αφήνεται να ατροφήσει συνήθως, ένα κομμάτι μας  που δεν έχει να κάνει με το μυαλό και τη λογική, αλλά το καρδιακό, το Διονυσιακό μέρος του εαυτού μας. Αυτό από μόνο του είναι ανατρεπτικό. Αν προσθέσει κανείς ότι το θέατρο είναι μια συνάντηση σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο ανθρώπων εντελώς διαφορετικών μεταξύ τους που μαζεύονται όλοι σε μια αίθουσα να καθίσουν δυο ώρες χωρίς περισπάσεις και να μοιραστούν κάτι μαζί, αυτό θα το ονόμαζα μάλιστα επαναστατικό. Τώρα, μια παράσταση ή έργο τέχνης αν έχει τη δύναμη να αλλάξει ένα και μόνο μυαλό, έχει ήδη επιτελέσει το σκοπό της. Γι’ αυτό θεωρώ ότι η τέχνη ναι μπορεί να ανοίξει μυαλά να αλλάξει ατομικές αντιλήψεις για τον κόσμο…

– Εάν υποθέσουμε ότι το θέατρο έχει τη δύναμη να επηρεάσει τις απόψεις και τις στάσεις των ανθρώπων, η εμπειρία ενός ηθοποιού έχει τη δύναμη να επηρεάσει τη δημόσια συζήτηση γύρω από κρίσιμα θέματα;
Ο κόσμος τελευταία έχει ταυτίσει την εικόνα του ηθοποιού, όχι με το φως, ούτε με το ήθος, αλλά με στόρι που δείχνει τι φόρεσε σήμερα, πού έφαγε, τι προϊόντα προτιμάει, πότε πήγε τουαλέτα… Σπανίζουν οι φωνές των ηθοποιών που με θάρρος βγαίνουν και φωτίζουν δημόσια απόψεις που να μπορούν να επηρεάσουν την κοινωνία. Όταν συμβαίνει το χαίρομαι. Κι εγώ, όσο μπόρεσα, βγήκα από τη βόλεψή μου, για να κάνω ορατό το θέμα της ισότητας στο γάμο πριν το νομοσχέδιο, και τι σημαίνει να έχεις μια ΛΟΑΤΚΙ οικογένεια σήμερα. Είναι ακόμη μεγαλύτερη ευλογία βέβαια για ένα ηθοποιό να μπορεί να φωτίσει κοινωνικά ζητήματα μέσα από την ίδια τη δουλειά του και τα κείμενα με τα οποία καταπιάνεται, χωρίς να χρειάζεται να βγαίνει σε τηλεοπτικά παράθυρα.

– Ας έρθουμε και στο νέο έργο που παίζετε… Πώς αισθάνεστε που το έργο «Η Κόρη του λοχαγού» ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα; Ποιες είναι οι προσδοκίες σας από αυτή την παραγωγή;
Χαίρομαι που ανεβάζουμε για πρώτη φορά στη Ελλάδα την «Κόρη του Λοχαγού», που θεωρείται ίσως το σημαντικότερο από τα αριστουργήματα της ρωσικής λογοτεχνίας. Ξέρετε ο Πούσκιν πέρα από σπουδαίος ποιητής  είναι ο πατέρας της ρωσικής λογοτεχνίας, κάτι σαν να λεμέ ο δικός μας Όμηρος, Παπαδιαμάντης… Μου κάνει εντύπωση που δεν έχει ξαναπαιχτεί στην Ελλάδα, ενώ έχει γίνει πολλές φορές ταινία και θέατρο στο εξωτερικό. Νοιώθω χαρά που το ανεβάζουμε με αυτό το θίασο, και υπό την καθοδήγηση και την ποιητική ματιά του Κωνσταντίνου Ασπιώτη, Το έργο μιλάει για έναν έρωτα που επιβιώνει μέσα σε ένα πόλεμο. Είναι η  ιστορία του καλομαθημένου εργένη Πιοτρ Αντρέγεβιτς Γκρινιόφ και της φτωχής μοναχοκόρης του Λοχαγού Μιρόνωφ, Μαρίας Ιβάνοβνα. Μια πραγματικά συναρπαστική περιπέτεια, που εκτυλίσσεται μέσα σε ένα πόλεμο ιστορικά υπαρκτό που ονομάστηκε αγροτική εξέγερση το 1773 στη Ρωσία. Αυτή η σύνθεση με γοητεύει, γιατί μιλάει για την πίστη στο καθήκον, τον έρωτα, και για μια επαναστατημένη αγάπη που επιβιώνει μέσα σε έναν σκοτεινό πόλεμο.

– Ποιες πτυχές του έργου θεωρείτε ότι είναι πιο επίκαιρες σήμερα, και πώς αυτές μπορεί να συνδέονται με την ελληνική κοινωνία;
Ένα σημείο του έργου που εμένα με κινητοποιεί, είναι η περίεργη ασύμβατη σύνδεση – φιλία δύο αντιπάλων, του Πουγκατσώφ, και του Πιότρ. Ο ένας επαναστατεί ενάντια στη τσαρίνα και χρίζει τον εαυτό του τσάρο, ο δεύτερος  νοιώθει χρέος του να υπηρετεί την τσαρίνα ως την τελευταία του πνοή. Την πίστη σε αυτό το χρέος ο Πιοτρ δεν την προδίδει ποτέ. Δεν είναι όμως ακραίος, έχει ανοιχτό μυαλό. Το ίδιο και Πουγκατσώφ, μαλακώνει με την ιστορία του Πιοτρ και τον βοηθάει. Αν ζούσε ο Πιοτρ σήμερα δε θα ήταν από τους πορωμένους ανθρώπους, τους δογματικούς, που βρίζουν εύκολα στα σόσιαλ. Κι αυτό φαίνεται από την ιδιαίτερη φιλία που αναπτύσσεται μεταξύ τους. Ποτέ δεν τον προσκυνάει, έχει όμως χώρο στην καρδιά του να τον συμπονέσει και παρόλο που δε συμφωνεί με τις ιδέες του, κάθεται και τον ακούει. Αυτό ο τρόπος μου λείπει στη σημερινή ελληνική κοινωνία. Διαρκείς διαμάχες -φυσικές και ψηφιακές- από σημαντικά θέματα μέχρι ψύλλου πήδημα, γίνονται αρένα δογματικών γνωμών και ιδεών που δε δέχονται και δεν ακούν καμιά άλλη άποψη. Παιδιά ξυλοκοπούν συνομηλίκους τους στο δρόμο επειδή είναι οπαδοί της αντίθετης ομάδας ή επειδή ντύνονται με χρωματιστά ρούχα, επειδή είναι διαφορετικά απ’ αυτά. Αυτό με εξοργίζει! Πόσο μας λείπει το να αφουγκραστούμε, να ακούσουμε τον άλλον, ακόμα κι ας μη συμφωνούμε μαζί του. Ποσό μας λείπει, να εστιάσουμε στα κοινά που έχουμε και όχι στις διάφορες. Να συμπονήσουμε, να αφουγκραστούμε τον άλλον. Έστω, να τον ανεχτούμε!

– Ο ρομαντισμός και η φρίκη του πολέμου πώς αποτυπώνονται μέσα από το έργο; Ποιες είναι οι προσωπικές σας σκέψεις για την επίδραση της ρωσικής λογοτεχνίας στη σύγχρονη θεατρική σκηνή;
Ο πόλεμος είναι παρών από τη μέση του έργου και μετά, και αυτός εξαπλώνεται με μάχες, εκτελέσεις, καταλήψεις και πολιορκίες οχυρών, εμείς βέβαια στην παράταση δεν έχουμε ούτε ένα όπλο, θα δείτε και θα καταλάβετε τι τοπίο φτιάχνουμε, καθώς έχουμε κύριο σύμμαχο τη μουσική του σπουδαίου Γιώργου Χριστιανάκη και την κίνηση της Σεσίλ Μικρούτσικου. Αυτό που με γοητεύει είναι το μήνυμα ότι αν ακούσουμε την αγάπη, αν αφεθούμε σε αυτή, μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο, και να δώσουμε νόημα στη ζωή μας. Αυτό δεν είναι ό,τι πιο επίκαιρο σε κάθε εποχή; Ο κεντρικός ήρωας του έργου, ο Πιοτρ, που υποδύομαι, παρόλο που βρίσκεται στην καρδιά και της φρίκης του πολέμου, καβαλάει ένα άλογο και τρέχει να σώσει την αγαπημένη του, ο οποία του λέει ποιήματα αγάπης ως το θάνατο. Πόσο ρομαντικό! Είναι προφανές, ότι η ρωσική λογοτεχνία εμπνέει τους Έλληνες δημιουργούς και τιμάται από το κοινό ιδιαιτέρως! Δεν είναι τυχαίο, γιατί εκτός από τις τρομερές ιστορίες που σκαλίζουν τη φαντασία και ενδείκνυνται για να παρασταθούν. Εκτός από τα καταπληκτικά ψυχογραφήματα των χαρακτήρων που αναγνωρίζεις μέσα σ’ αυτούς τον εαυτό σου και τους γύρω σου, υπάρχει κι αυτό το κοινό κύτταρο των δύο λαών. Του δικού μας και του ρωσικού, που ακόμα και αν αναγνωρίζουμε διαφορές – λογικό – ωστόσο, βλέπουμε και ξεκάθαρες ομοιότητες. Στην κουλτούρα, την Ορθοδοξία, κτλ. Γι’ αυτό και βλέπουμε συχνά στο θέατρο, που είναι ένας τόπος επικοινωνίας, μεγάλους Ρώσους συγγραφείς, όπως ο Τολστόι, ο Τσέχων, ο Ντοστογέφσκι. Αυτό που δεν βλέπουμε συχνά – και είμαι περήφανος που τώρα θα έρθουμε σε επαφή – είναι ο «πατέρας» τους. Από τις 23 Οκτωβρίου θα έχουμε την ευκαιρία να αφηγηθούμε μια καταπληκτική ιστορία του διαμορφωτή της ρωσικής λογοτεχνίας, του σπουδαίου Αλεξάντρ Σεργκέγιεβιτς Πούσκιν.

– Με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, για ποιο πράγμα ανησυχείτε περισσότερο ως άνθρωπος; Αν σας έλεγαν ότι έχετε τη δύναμη να ξεφορτωθείτε κάτι από αυτόν τον πλανήτη για το καλό της ανθρωπότητας, τι θα επιλέγατε να είναι αυτό και γιατί;
Με ανησυχεί η ανθρώπινη απληστία, που εκφράζεται είτε ως υπερκαταναλωτισμός, δηλαδή περισσότερα απόβλητα, πλαστικά, εξάντληση των πόρων του πλανήτη, διοξείδιο του άνθρακα, αποκοπή από τη φύση, είτε ως πόλεμος, καταστροφή, πόνος, θλίψη, αποκοπή από την ανθρώπινη φύση. Θα εξαφάνιζα την απληστία, αλλά επειδή μαγικά δεν εξαφανίζεται κανένα ελάττωμα ούτε σε μένα προσωπικά, ούτε πανανθρώπινα, θα πρότεινα να καλλιεργήσουμε την αντίθετη αξία από την απληστία, την απλότητα, την αυτάρκεια, την ευγνωμοσύνη για αυτό που έχω, την ανθρωπιά, την αγάπη. Αυτά που λέει κι ο Πούσκιν, δηλαδή!

☞︎ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

“Η Κόρη του Λοχαγού” του Αλεξάντρ Σεργκέγιεβιτς Πούσκιν

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Θεατρική διασκευή – Απόδοση – Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ασπιώτης
Πρωτότυπη μουσική: Γιώργος Χριστιανάκης
Σκηνικά: Ζωή Μολυβδά Φαμέλη
Κοστούμια: Διδώ Γκόγκου
Κινησιολογία: Σεσίλ Μικρούτσικου
Σχεδιασμός Φωτισμών: Τάσος Παλαιορούτας
Βοηθός Σκηνοθέτη: Νατάσα Πετροπούλου
Social media: Loox media
Εκτέλεση Παραγωγής: Μαργαρίτα Κυριάκου

ΠΑΙΖΟΥΝ

Παντελής Δεντάκης, Μιχάλης Οικονόμου, Μαριάμ Ρουχάτζε, Σταύρος Σβήγκος, Θάλεια  Σταματέλου

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:
Σύγχρονο Θέατρο, Ευμολπιδών 45, τηλέφωνο: 210 3464380
[email protected], www.sychronotheatro.gr

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Πρεμιέρα 23 Οκτωβρίου 2024

Τετάρτη, 21:15
Πέμπτη, 21:15
Σάββατο: 18:15
Κυριακή, 18:00

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 110 λεπτά

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ
https://www.ticketservices.gr/event/i-kori-tou-loxagou/

 

☞︎ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, X/Twitter και Instagram.

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News