METAMAN ή Metaman ίσον «ΜΕΤΑΜεσονύκτιες ΑΝαχωρήσεις» και ο Θωμάς Γουναρόπουλος γνωρίζει καλά από τέτοιες καθώς είναι ένας «αναχωρητής» της ηλεκτρονικής μουσικής εδώ και πολλά χρόνια, με αρκετές και εξαιρετικά αξιόλογες ηλεκτρονικές δουλειές στην «μεταμεσονύχτια» δισκογραφική του «φαρέτρα».

Ο Θωμάς «έσκασε μύτη» οριστικά και αμετάκλητα πριν περίπου μια τριετία, με εκείνο το φοβερό ντεμπούτο του ονόματι «IRINA», αποτελούμενο από έξι κομμάτια και με την συμμετοχή της Λένας Πλάτωνος στο ομώνυμο τραγούδι να το στοιχειώνει με τα επιβλητικά της φωνητικά και το «ΑΘΗΝΑ 232» να σέρνει τον υπόλοιπο ηλεκτρονικό χορό, ως το αστικό σάουντρακ καθημερινών και ανθρώπινων ιστοριών ατομικών απογοητεύσεων και προσωπικών ματαιώσεων.

Ο Metaman στην εποχή της «Ματαίωσης»

Ο Metaman επιστρέφει λοιπόν στα τέλη του 2022 με τη νέα του δουλειά με τον τίτλο «Ματαίωση» και με πάλι δυο συνεργασίες-έκπληξη: αφενός με τον θρύλο του ελληνόφωνου μπλουζ Ζορζ Πιλαλί στο «Γραία» και αφετέρου στο υπέροχο «Αντίο Σου Λοιπόν» μαζί με τον Pan Pan που έχει αναλάβει τους στίχους και το βίντεο κινουμένων σχεδίων.

Ο Θωμάς Γουναρόπουλος μίλησε στο Olafaq για την διαδικασία της ηχογράφησης της «Ματαίωσης» και για τις δικές του προσωπικές ματαιώσεις και μεταμεσονύχτιες αναχωρήσεις.

 

– Συγχαρητήρια για το άλμπουμ «Ματαίωση». Ποια είναι η επίγευση που σου άφησε η ηχογράφησή του;
Ευχαριστώ πολυ και για τα καλά λόγια και για την συνέντευξη. Νομίζω ότι το πιο ενδιαφέρον μετά την ολοκλήρωση του άλμπουμ είναι ότι μέσα από το feedback του κόσμου, συνειδητοποίησα το πόσοι γύρω μου αισθάνονται ματαιωμένοι. Δεν περίμενα τέτοια ταύτιση από τόσο κόσμο, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Ίσως η «ματαίωση» είναι μια από τις λέξεις που εκφράζουν περισσότερο την γενιά μας αυτή την στιγμή.

– Θωμά, σε ποιο σημείο της καριέρας σου θεωρείς ότι σε βρίσκει το άλμπουμ αυτό;
Στο δεύτερο μέρος μιας τριλογίας ελπίζω.

– Όταν άκουσες ολοκληρωμένο το άλμπουμ, υπήρξαν πράγματα που θα ήθελες πιθανώς να αλλάξεις ή να επανηχογραφήσεις με άλλη μορφή; Που σταματάει ο πειραματισμός και που ξεκινάει η τελειομανία;
Ο τροπος που γράφω είναι ο λεγόμενος «one take». Δηλαδή όταν καταλήξω στα βασικά στοιχεία ενός κομματιού, μετά το ηχογραφώ και σπάνια επιστρέφω προκειμένου να το ξαναηχογραφήσω. Βαριέμαι μάλλον πολύ. Προτιμώ αν είναι λίγο λάθος να το κρατήσω και αν είναι εντελώς «εκτός» να το κόψω. Γι’ αύτο και τα κομμάτια είναι γεμάτα μικρά live λαθάκια. Όπως καταλαβαίνεις, είμαι ακριβώς το αντίθετο του τελειομανή. Σχετικά με τον πειραματισμό, δεν έχω πολύ καλή σχέση, γιατί δεν έχω πολύ χρονο, πράγμα που απαιτεί ο πειραματισμός. Γι’ αυτό και η μουσική μου είναι αρκετά συντηρητική ίσως.

– Ποια είναι η καλύτερη μουσική συμβουλή που έλαβες ποτέ και ποια είναι η καλύτερη που θα έδινες εσύ;
Μου είχε πει κάποτε ένας μεγάλος έλληνας συνθέτης ότι για να ειναι ουσιαστικός ο πειραματισμός πρέπει να σε έχει εγκλωβίσει πρώτα η πεπατημένη. Δεν ξέρω αν ισχύει, αλλά εμένα με βοηθάει στο να ξέρω πότε κάτι έχει ουσία. Η μόνη συμβουλή που έχω δώσει εγώ σε ανθρώπους που θέλουν να ασχοληθούν με την μουσική είναι να ακούν παράλληλα πολύ μουσική. Που μπορεί και αυτό να είναι λάθος. Αλλά για μένα δεν νοείται να κάνεις ηλεκτρονική μουσική στην Ελλάδα και να μην έχεις ιδέα για το ποιοι άνοιξαν εδώ την «κουβέντα» και ποιοι την συνεχίζουν.

– Ποιον ή ποια μουσικό θα είχες πρωτοφανές άγχος αν τον συναντούσες από κοντά;
Τον Χατζιδάκι ίσως, αλλά νομίζω γρήγορα θα βρίσκαμε κοινό τόπο, μου αρέσει και μένα ο «Μαγεμένος Αυλός» άλλωστε. Κυρίως όμως, κάθε φορά που συναντάω παιδιά στα 20 τους που ασχολούνται με την μουσική και παίζουν τα μουσικά προγράμματα στα δάχτυλα, έχω ένα μικρό άγχος ότι θα με βλέπουν σαν απολίθωμα.

– Τι είναι το πρώτο πράγμα που περνάει από το μυαλό σου όταν αντικρίζεις το κοινό σε μια συναυλία;
Η αλήθεια είναι ότι σπάνια κοιτάω το κοινό και είναι κάτι που πρέπει να βελτιώσω σίγουρα, γιατί η απουσία διάδρασης και show ειναι ενα κακό χαρακτηριστικό μου στα live. Είναι και ότι έχω πάρα πολλά σύνθια να «φροντίσω» εκείνη την ώρα, αλλά και λίγο o φόβος μήπως δεν έχει συγχρονιστεί το vibe μας με το κοινό. Συνήθως σηκώνω το βλέμμα στα τελευταία κομμάτια, οπότε εκεί νιώθω κάποια ανακούφιση.

– Τι είναι αυτό που σε κινητοποιεί καθημερινά ως μουσικό και σε αναγκάζει να μην το βάλεις κάτω;
Σίγουρα η ταύτιση και η ανταπόκριση του κόσμου σε κάτι που πίστευα ότι είναι τόσο προσωπικό.

– Πώς γνωρίζεις ότι ένα τραγούδι είναι τελειωμένο και δεν χρειάζεται να το δουλέψεις και άλλο;
Μακάρι να ‘ξερα. Παίζουν πολλά πράγματα ρόλο φαντάζομαι, σίγουρα και το feedback απο φίλους. Τα ακούω πολλες φορές από και προς την δουλειά και μάλλον όταν σταματάνε να μου χτυπάνε άσχημα κάποια σημεία, τα αφήνω εκεί.

– Πόσο πολύ επηρεάζουν το δημιουργικό σου φίλτρο οι νέες μουσικές που ακούς, οι ταινίες και οι σειρές που βλέπεις ή τα βιβλία που διαβάζεις; Μπορείς να μου δώσεις μερικά παραδείγματα;
Τελευταία παρατηρώ ότι το φίλτρο, όπως λες, είναι κάτι που διαμορφώθηκε μάλλον σε προγενέστερες φάσεις μου. Τώρα απλά συνδιαλέγεται με στοιχεία της εποχής μας, ή τουλάχιστον προσπαθεί. Ένα παράδειγμα είναι, ας πούμε, ότι όταν ακουσα την μουσικη του Cristobal Tapia De Veer στις σειρές «Utopia» και «White Lotus», με εκάνε να θέλω να ασχοληθώ περισσότερο με τα samples, αν και γενικά δεν τα χρησιμοποιώ καθόλου. Τώρα για βιβλία και ταινίες νομίζω ότι το σύνολο των εμπειριών σου, σμιλεύει το τελικό αποτέλεσμα. Αλλά αν θες να κάνω κάποιο namedropping, θα πω ότι είμαι πολύ κλασσικός. Θα ήθελα πολύ να είχα γράψει μουσική για μια ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου ή να με ακούει κάποιος που διαβάζει Σκούρτη ή Μπέκετ.

– Πως ορίζεις την επιτυχία ενός άλμπουμ ή ενός τραγουδιού;
Θα ήταν λίγο περιέργο να ορίζω εγώ την επιτυχία ενός δικού μου άλμπουμ. Αυτό όριζεται από αυτούς που το ακούνε και έρχονται σε επαφή με διάφορους τρόπους. Ή που τους αφήνει αδιαφορους. Αν μιλάς γενικά για την επιτυχία, η διαχρονικότητα ίσως είναι ένα χαρακτηριστικό, αλλά έχω χορέψει με πολλά κομμάτια που δεν θα τα θυμάμαι του χρόνου, όποτε βγάλε άκρη…

– Όταν ξεκινάς κάτι και το παρατάς, τι κάνεις; Το πιέζεις ή το αφήνεις στην άκρη και το πιάνεις ξανά όταν σου ξαναέρθει;
Συνήθως το παρατάω με μια τάση να μην ξανασχοληθώ, αλλα έχω παρατηρήσει ότι κάπως βρίσκουν τον τρόπο και επανέρχονται, ακόμα και μετά από καιρό.

– Πως και πόσο έχει αλλάξει το μουσικό σου γούστο μέσα στα χρόνια;
Δυστυχώς δεν έχει αλλάξει πάρα πολύ, αλλά σίγουρα άνθρωποι που εκτιμώ, όπως ο συνιδρυτής της Won Ton, «Athens Computer Underground», όπως και άλλοι φίλοι που μού ανοίγουν νέους ορίζοντες.

– «Στην ντουλάπα κρέμεται χρόνια ένα φόρεμα που δεν τον βάζω ποτέ / Έχει φερμουάρ και δεν μπορώ να το ανεβάσω μόνη μου / Έχω ένα φόρεμα που κλείνει δύσκολα το φερμουάρ του πίσω στην πλάτη / Πρέπει κάποιος να το κλείσει / Δεν θα το βάλω ποτέ / Δεν έχω κάποιον. Έχω ένα φόρεμα». Αυτοί οι στίχοι είναι μια εικόνα που σου ήρθε βλέποντας κάτι ή είναι κάτι που το φαντάστηκες;
Θα πρέπει να ρωτήσουμε την Λένα Γεωργιάδου (τη μάνα μου δηλαδή) που τους έγραψε. Αλλά πιστεύω ότι είναι ο τρόπος της να περιγράψει ένα έντονο και πολύ προσωπικό συναίσθημα, όπως είναι η απώλεια, μεσα από μία καθημερινή στιγμή που είναι ίδια για όλους.

– Με την δισκογραφική εταιρεία Won Ton, τι ανακάλυψες για σένα που δεν είχες ανακαλύψει; Και πόσο δύσκολο είναι να έχεις ένα label κάτω από την μασχάλη σου;
Ότι η καθαρή δημιουργική διαδικασία και η έμπνευση καλύπτουν μόνο το 5% του χρόνου που απαιτείται για να φτάσει ένας δίσκος στο κοινό. Αξίζει όμως γιατι ανακαλύπτω και πολλούς ωραίους τύπους που κάνουμε παρέα.

– Στις ΜΕΤΑΜεσονύκτιες ΑΝαχωρήσεις σου, τι άλλο χωράει πλην του ονόματός σου;
Χωράει σίγουρα άλλο ένα αλμπουμ και πολλές ακόμα συνεργασίες με ανθρώπους που εκτιμώ. Τα υπόλοιπα θα τα δούμε Μετά Μαν. (είδες τι έκανα εδώ;) Μάλλον δεν χωράνε κατι έντεχνα τραγούδια που θα τα βγάλω κάποτε με άλλο ψευδώνυμο.

– Ποιο είναι το πρώτο άλμπουμ που άκουσες ποτέ στην ζωή σου και ποιο θα ήθελες να είναι το τελευταίο πριν πεθάνεις;
Το πρώτο που θυμάμαι να βάζω στο πικάπ από τους δίσκους των γωνιών μου και να μου πέφτει το σαγόνι είναι το «Concerts In China» του J.M.Jarre. To εβαλα μια μέρα στο δημοτικό που ημούνα μονος σπιτι και ψαχουλευα, λόγω του εντυπωσιακού του εξωφύλλου (σ.σ: μού ζητάει να βάλω μέσα στο άρθρο το εξώφυλλο του άλμπουμ για να καταλάβουν όλοι για τι μιλάει). Ε, μετά αυτό ήταν, κόλλησα με τον ήχο για παντα. Και γι’ αυτό μάλλον δεν άκουσα ποτέ metal και πολύ ελληνικό ποπ/ροκ πλην εξαιρέσεων. Γλύτωσα από αυτες τις παιδικές ασθένειες. «J.M.Jarre εσυ φταίς για όλα», θα μπορούσε να είναι μέχρι και τίτλος ενός κομματιού στο τρίτο μου αλμπουμ. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου περιστρέφεται γύρω απο την μουσική οπότε πριν πεθάνω ίσως θα ήθελα λίγη ησυχία. Και για να ακουστεί κάποια τελευταία εξυπνάδα που θα έχω να πω μάλλον.

 

*Ακούστε το άλμπουμ «ΜΑΤΑΙΩΣΗ» του METAMAN εδώ.

Ακολουθήστε τον Metaman στο facebook, το instagram και το spotify.

Η «Ματαίωση» κυκλοφορεί από τη Won Ton Records.