Είναι 5 Ιουνίου 2021 και στο YouTube “πέφτω” επάνω στο “Βότκα Βύσσινο” κάποιας Marseaux. Δεν έχω ιδέα ποια είναι, ούτε τι αντιπροσωπεύει και σε ποια καλλιτεχνική φάση ανήκει. Είμαι περίεργος, πατάω play και, boom! Λίγες ώρες αργότερα γράφω στο Facebook:

«Το πιο “σημαντικό” τραγούδι της εγχώριας μουσικής σκηνής για το ’21, είναι pop, σύγχρονο, ηδονικά εθιστικό, απελευθερώνει γλυκά την δύναμη της ομόφυλης σεξουαλικότητας, έχει νεανική αύρα και εξαιρετικό songwriting από τον Solmeister. Τι τους έκανε η Marseaux, α πα πα…»

Από εκείνο το σημείο και έπειτα ξεκίνησα να παρακολουθώ τα καλλιτεχνικά βήματα της Marseaux (Μαρσό) με προσοχή. Ήθελα να δω αν αυτή η προοπτική που εντόπισα στο κλιπ μπορεί όντως να γίνει κάτι “μεγάλο”, μεγαλύτερο από μια ροζ τσιχλόφουσκα στη εγχώρια μουσική βιομηχανία. Από τέτοιες, άλλωστε, έχουμε ένα σωρό. Ποια ήταν η διαφορά που είδα και άκουσα στη Marseaux; Ότι πρόκειται για μια αυθεντική παρουσία που έχει όλο το “πακέτο” και τις δυνατότητες για να τα καταφέρει χωρίς εκπτώσεις στο όραμά της -θα τα διαβάσετε και λεπτομερώς παρακάτω. Η μεγαλύτερη “μαγκιά” της, από τότε και ως σήμερα, είναι το αντισυμβατικό στοιχείο που φέρνει στο στεροτυπικό πλαίσιο που έχουμε εγκλωβίσει την pop μουσική στην Ελλάδα. Εμφανισιακά, ενεργειακά και στιχουργικά -δουλειά Solmeister-, η Marseaux με κέρδισε. Έπρεπε, όμως, να τη συναντήσω και από κοντά, να δω αν όλο αυτό που έχω “χτίσει” μέσα μου είναι πραγματικότητα ή ουτοπία.

Βρεθήκαμε ένα μεσημέρι, στον Μπλέ Παπαγάλο, το μαγαζί της Νατάσας Μποφίλιου -τον μεγάλο έρωτά της- στο κέντρο της Αθήνας. «Σε κατάλαβα από το “Μαύρο Καρέ Κοντό”» της είπα. Καθίσαμε κάπου ήσυχα, και αφού της έκανα μια εισαγωγή που μας έκανε να απορήσουμε ποιος τελικά παίρνει συνέντευξη και ποιος είναι ο συνεντευξιαζόμενος, έβαλα το κινητό στη μέση του τραπεζιού και πάτησα record.

Η ιστορία της Marseaux στη μουσική βιομηχανία ξεκίνησε λίγα χρόνια πριν, όταν συνάντησε τον Solmeister, που “τρέχει” την ομάδα WNC (Wednesday Night Cypher). «Ταιριάξαμε από την πρώτη στιγμή, πρώτα σαν παρέα και μετά σαν συνεργάτες. Η αγάπη μας και το πάθος μας για την μουσική ήταν αυτό που μας κρατάει τόσα χρόνια ενωμένους» μου είπε. Ο πρώτος της ολοκληρωμένος δίσκος, η “κόρη.“, κυκλοφόρησε το 2019 και κάπως έτσι μπήκαμε επίσημα σε mood συνέντευξης.

– Εν τω μεταξύ, 4 χρόνια “κόρη”. Και με ένα φτερούγισμα βλεφάρου, ατίθαση πριγκίπισσα. Έχεις κάτι καταλάβει τι έχει συμβεί μέσα σε αυτό το διάστημα;
Η αλήθεια είναι πως όχι. Ένα fanpage μου μου έκανε ένα βίντεο-αφιέρωμα με διάφορες στιγμές από events κ.λπ. που έχουν περάσει και το κοίταζα. Δεν το είχα καταλάβει ότι συνέβησαν όλα αυτά. Έβαλα και τα κλάματα… Ήμουν 18 χρονών, ούτε καν 20. Ακραίο.

– Είσαι ακόμη “κόρη”;
Ναι, ναι, πολύ “κόρη” είμαι. Η πιο “κόρη”!

– Η πιο κόρη που μπορεί να έχει το WNC;
Η πιο κόρη που μπορεί να έχουν όλοι, νομίζω. Είτε είναι φίλοι μου είτε είναι σχέσεις μου, είτε είναι οι γονείς μου είτε δάσκαλοί μου.

– Είπες ότι έβαλες τα κλάματα. Κλαις συχνά;
Κλαίω κάθε μέρα. Το έχω ως ritual. Είμαι πολύ κλαψιάρα. Εντάξει, προς υπεράσπισή μου, κλαίω και όταν θυμώνω και όταν αγχώνομαι και όταν πιέζομαι. Δηλαδή δεν είναι ότι κλαίω επειδή είμαι συνέχεια παραπονεμένη. Κλαίω σε όλες τις εκφάνσεις μου.

– Και όλα τα συναισθήματα σου είναι έτσι “ακραία”; Δηλαδή και στη χαρά είσαι έντονη;
Όταν ήμουν “κόρη-κόρη”, ναι. Τώρα που είμαι, ας πούμε, “Witch”, όχι.

– Δεν είσαι τώρα «Παπαρίζου από το μπλοκ» [σ.σ. στίχος από το κομμάτι “Μαύρο Καρέ Κοντό”];
(γέλια)

– Πώς μπορεί να μια «Παπαρίζου από το μπλοκ»;
Δεν ξέρω. Αυτό το λέμε με το Solmeister [σ.σ. παρακάτω τον αναφέρουμε ως Sol] γιατί έχω μπει λίγο στο mainstream -που εκεί είναι η Παπαρίζου- και κυνηγάω λίγο αυτή την σκηνή. Αλλά, ουσιαστικά, δεν κάνω τίποτα από αυτά που κάνει αυτή η σκηνή. Δεν βγαίνω στα ίδια μέρη, δεν ανεβάζω τα ίδια stories, δεν κάνω καθόλου παρέα με ανθρώπους από αυτή τη σκηνή. Κάνω, ενδεχομένως, ότι θα έκανε η Παπαρίζου αυτή τη στιγμή αν ήταν στην ηλικία μου, αλλά δεν υπάρχει τίποτα άλλο κοινό.

– Μήπως το κάνεις με λίγο πιο σύγχρονο τρόπο; Μήπως είσαι λίγο έξω από την εγχώρια φάση αυτής της σκηνής;
Νομίζω το κάνω λίγο με το δικό μου τρόπο. Δεν κάνω αυτά που κάνουν οι σελέμπριτις και, ίσως, έπρεπε να τα κάνω λίγο. Δεν ξέρω. Νιώθω ότι είμαι πολύ στην απέξω, κατάλαβες; Αλλά όχι ότι φταίνε οι άλλοι. Εγώ δεν έχω κάνει το βήμα για να ενταχθώ. Από γνωστά ονόματα της σκηνής κάνω παρέα με ελάχιστους, τύπου τρεις, και όλοι οι άλλοι είναι η παρέα μου. Είμαι εκτός τελείως.

– Οπότε απλά κάνεις αυτό που κάνεις με τους όρους σου. Κάνεις τη φάση σου.
Ναι, αυτό κάνω.

– Και σου αρέσει αυτό που κάνεις; Προφανώς δεν αναφέρομαι στο τραγουδιστικό κομμάτι.
Πολύ, και δεν μου αρέσει καθόλου γενικά να πιέζομαι. Αλλά από την άλλη, ξέρεις, έχω σκεφτεί «πώς θα ήταν η καριέρα μου άμα “έπαιζα” στην αντίθετη πλευρά;» Υπάρχουν άτομα από αυτόν τον κύκλο που συμπαθώ πάρα πολύ. Εγώ, ρε παιδί μου, για να σου ανοιχτώ θέλω χρόνο. Δεν μπορώ διαφορετικά. Άμα σε δω σε τρία events, για παράδειγμα, και σε συμπαθώ θα το καταλάβεις. Φαίνεται. Αλλά για να κάτσουμε και να γίνουμε φίλοι πρέπει να βγούμε τριάντα δύο φορές και να “ανοιχτούμε” για να νιώσω safe.

– Και αν θέλει κάποιος να σου γράψει τραγούδι, να συνεργαστείτε, πρέπει να συναντηθείτε 32 φορές; Να βγεις εκτός safe zone από τη συνεργασία σου με τον Sol.
Αυτό δεν παίζει (γέλια)! Ούτε με 102 φορές. Ποτέ.

– Γιατί;
Και αυτό για μένα, αυτή η σχέση-συνεργασία, λειτουργεί ως ritual. Έτσι ξεκίνησα, αυτό μου ταιριάζει. Μας έχουν έρθει στίχοι από άλλους, και μη σου πω ψέματα, δεν ήμασταν κατευθείαν αρνητικοί αλλά σε φάση «OK, να το δούμε». Μου λέει ο Sol «Θες να δοκιμάσεις να τα πεις;» Και πραγματικά δε μου έβγαινε, δε μου ταίριαζε καθόλου.

– Και πού οφείλεται αυτό που υπάρχει μεταξύ σας; Εντάξει, ανέκαθεν υπήρχαν στη μουσική βιομηχανία πολύ επιτυχημένα δίδυμα συνθέτη-τραγουδιστή, παραγωγού-καλλιτέχνη κ.ο.κ., πώς όμως προέκυψε αυτή η σύνδεση με τον Sol;
Έλα ντε, πες μου εσύ (γέλια).

– Είστε και σε προσωπικό επίπεδο έτσι;
Ναι! Ο Sol, για μένα, δεν είναι μόνο συνεργάτης, είναι και όλα τα άλλα -που αυτό βέβαια είναι λίγο τρομακτικό. Και από την άλλη, επειδή είμαστε αυτοί που είμαστε και ο Sol θέτει τα όριά του, δεν έχει ξεφύγει η κατάσταση, δηλαδή είναι σε πολύ υγιή επίπεδα. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που δεν είναι “Sol”. Είναι κολλητός μου, είναι “μπαμπάς” μου. Α! Δεν είναι γκόμενος μου, ας πούμε. Είναι ο ψυχολόγος μου και όλα αυτά τα κρίντζ, αλλά όντως ισχύει. Είναι τα πάντα. Δεν μπορώ να στο εξηγήσω αλλιώς.

– Τυχερή και τυχερός. Φαντάζομαι κάπως έτσι θα νιώθει και εκείνος.
Εντάξει, εγώ δεν θεωρώ ότι “κουβαλάω” όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, αλλά νομίζω πως και για εκείνον είμαι “κάτι”. Είναι πολύ έντονο.

– Ανέφερες τα όρια του Sol. Ποια είναι αυτά και ποια τα δικά σου που δεν τα περνάτε ποτέ;
Εγώ επειδή μπήκα στη φάση πιο παιδάκι, και είχαμε αρχίσει να κάνουμε παρέα, δεν μπορούσα να διαχωρίσω τη δουλειά από το «αράζω με φίλους». Τώρα άρχισα αυτό να το καταλαβαίνω και είναι ένα από τα όρια του Sol: όταν δουλεύουμε το κάνουμε σοβαρά, δεν είμαστε φίλοι. Όταν κλείσουμε το rec ή την κάμερα ή το beat, τότε είμαστε ξανά φίλοι. Μου πήρε καιρό να το καταλάβω αυτό.

– Οπότε τώρα κάνεις πιο εύκολα focus.
Ακριβώς. Και κάπως νιώθω ότι το περνάω κι εγώ και στους δικούς μου συνεργάτες, που δουλεύουν κυρίως με εμένα. Για παράδειγμα στη χορογράφο μου, που είναι η κολλητή μου. Αλλά κάπως έμαθα να το περνάω και σε εκείνη ότι «είμαστε κολλητές, αλλά όταν δουλεύουμε δουλεύουμε».

– Ήθελα να σε ρωτήσω για τον χορό γιατί όταν ξεκίνησες δεν είχες χορογραφίες στα κομμάτια σου. Η αγάπη σου για το τανγκό είναι γνωστή -όσοι σε έχουν παρακολουθήσει-, αλλά πώς το αποφάσισες τώρα αυτό;
Κοίτα, χόρευα πολλά χρόνια αλλά το άφησα. Κάποια στιγμή μετά ανακάλυψα την Angeliki Katri, @craangeld όπως το έχει στο Instagram, που τη θέλαμε για ένα κλιπ, το “Ξανά”. Της έστειλα μήνυμα «ψήνεσαι να παίξεις;» Ήρθε, την γνώρισα, κάπως αρχίσαμε να βγαίνουμε και κάπως έτσι καταλήξαμε να γίνουμε φίλες. Η Αγγελική είναι από τις πολύ πορωμένες χορεύτριες και με ενέπνευσε τρομερά. Θυμήθηκα ξανά ότι μου αρέσει να χορεύω. Υπήρχε στη ζωή μου αλλά «γιατί το έχω αφήσει;» Πήγα, λοιπόν, σε ένα μάθημά της και μου ξαναμπήκε το “μικρόβιο”. Ο Sol ήξερε ότι χόρευα αλλά δεν με είχε δει να χορεύω. Έτσι, στα MAD VMA, στο “Μια Φορά”, είπαμε να το δοκιμάσουμε. Ξεκίνησε η διαδικασία της χορογραφίας, των προβών κ.λπ. και τρελάθηκα! Ο Sol είδε το αποτέλεσμα που φέραμε με την Αγγελική και λέει «OK, το “αγοράζω”». Μετά την πήραμε μαζί μας και στα live και στο Madwalk που θα γίνει τώρα, κάναμε και ένα dance video για το “Μαύρο Καρέ Κοντό”, θα κάνουμε και ένα κλιπ για ένα καινούργιο μου κομμάτι, το “Ξεχνάς”, που θα είναι όλο χορός. Κάπως νιώθω ότι αυτή η κοπέλα με βοήθησε να βρω ξανά αυτή την πλευρά του εαυτού μου που την είχα χάσει.

@marseaux.wnc

Παπαρίζου απο το μπλοκ👸🏻 Coreo @angelic444 Dancing @Filip Theoh

♬ Mavro Kare Konto – Marseaux & Solmeister

– Τι άλλο έχεις χάσει αυτά τα χρόνια;
Έχω χάσει, σίγουρα, την ανεμελιά μου. Νιώθω, επίσης, ότι έχω χάσει την όρεξη για πάρτι. Αν κάτι με χαρακτήριζε, παλαιότερα, ήταν ο χαρακτηρισμός του party animal -ήμουν αυτό από πάνω μέχρι κάτω. Αισθάνομαι ότι έκανα ένα βήμα, είτε step back (προς τα πίσω) είτε forward (προς τα μπροστά), και δεν έχω την ανάγκη να κλαμπάρω, να πιω. Από τη μία αυτό μπορεί να δείχνει ότι με γεμίζει πολύ η ζωή μου τώρα αλλά, ίσως, από την άλλη αυτό να δείχνει πόσο μεγάλο φόρτο εργασίας έχω πλέον. Δεν έχω κουράγιο να παρτάρω. OK, είναι και η περίοδος πριν τον καινούργιο δίσκο, προφανώς και έχω πολλές δουλειές. Όταν βγει το άλμπουμ, και τελειώσει αυτή η φάση, θα το εξετάσω το θέμα.

– Θα σε ρωτήσω για τον δίσκο, αλλά έχει σημασία και κάτι άλλο. Στο εξωτερικό αρκετοί καλλιτέχνες έχουν βγει δημοσίως και έχουν μιλήσει για την υπερκόπωση -η κατάθλιψη είναι άλλο πράγμα, έρχεται αργότερα- και σε αυτό συμβάλλουν και τα social media. Εσύ είσαι αρκετά ενεργή και έχεις αναπτύξει δυνατό engagement με τους φανς σου. Ως εξωτερικός παρατηρητής, το βρίσκω κάπως κοπιαστικό. Δεν υπάρχουν στιγμές που σε πνίγει όλο αυτό;
Το νιώθω, ναι.

– Δεν είναι περίεργο και εκνευριστικό η απήχηση που έχει η δουλειά μας να εξαρτάται από τα social media;
Θεωρώ ότι τα social media είναι δίκοπο μαχαίρι. Πλέον δεν χρειάζεται, για παράδειγμα, να βγω με μια φίλη και να δίνω το CD μου door to door για να μαθευτεί η δουλειά μου και να λέω «παιδιά, ακούστε με, είμαι καλή». Αλλά είναι όντως πολύ αγχωτικό να ξέρεις ότι για να πάει καλά η δουλειά σου θα πρέπει να την ανεβάσεις στο TikTok ή στο Instagram. Σκέφτεσαι «OK, έκανα ένα content, δεν πήγε καλά, πρέπει να δοκιμάσω κάτι άλλο». Και μετά λες «γιατί το content να καθορίζει την πορεία της δουλειάς μου;» Έτσι, όμως, είναι πια η πραγματικότητα. Στο τέλος, επειδή η πληροφορία που κυκλοφορεί είναι τεράστια και βγαίνουν συνεχώς καινούργιοι καλλιτέχνες -γουστάρω, πεθαίνω-, ποντάρω στη διάρκεια. Αν πονάς πραγματικά αυτό που κάνεις και είσαι καλός, θα κρατήσεις. Δεν θα είσαι μια “φούσκα” που θα σκάσει και θα εξαφανιστείς σε 2-3 χρόνια.

– Υπάρχουν όμως κι αυτοί που συντηρούνται και βρίσκονται στα trends λόγω των social και μόνο.
Φουλ, απλά μετά η “φούσκα” αυτή θα σκάσει. Ένα καλό content θα σε κρατήσει για πόσο καιρό εκεί; 1-2-3 χρόνια; Αν σε κρατήσει για πάντα, μαγκιά σου, μπράβο σου.

– Μιλάμε για content σε καλλιτεχνικό πλαίσιο και σκέφτομαι: οι εργατοώρες για τη δημιουργία content για το “Μαύρο Καρέ Κοντό” δεν ήταν περισσότερες για την παραγωγή-ηχογράφησή του;
Ναι! (γέλια) Ξεκάθαρα! Χρειάστηκε και έξτρα push γιατί είναι drill τραγούδι. Δεν είναι pop σαν το “Βότκα Βύσσινο” που έκανα μόνο δύο TikTok και έπιασε κατευθείαν. Που και να μην πιάσει, OK. Θες όμως, σαν καλλιτέχνης, να νιώσεις ότι ο κόπος σου ανταμείφθηκε, ότι το κοινό σου σε νιώθει, ότι αγάπησε αυτό που έκανες, ότι κοιτάτε προς την ίδια κατεύθυνση. Δεν θα πάνε όλα καλά. Το “Μαύρο Καρέ Κοντό”, που είναι drill, δεν είναι τόσο εύκολο σαν άκουσμα για όλους και είναι από γυναίκα. «Τι; Γυναίκα σε drill;» έτσι σκέφτονται. Όχι ότι είναι περίπλοκο σαν τραγούδι. Είχαμε ήδη και το reference [σ.σ. Παιδί Θαύμα – Κάν’το Θαύμα Σου] για να ξέρουμε πώς θα κινηθούμε. Βέβαια, για να “χώσω” τα rap στο κομμάτι, μελέτησα τις ghetto drillers της Αμερικής και αυτό που άκουσα το έφερα στο μέτρα μου.

– Θεωρείς τον εαυτό σου “παιδί θαύμα”;
Θα σου πω ναι, γιατί έτσι με έλεγε η μαμά μου στο Γυμνάσιο (φώτισαν τα μάτια της). Είχα θέατρο, πρόβες, σχολείο, χορό, μία επαγγελματική παράσταση μπαλέτου, αγγλικά, γαλλικά, είχα πάρα πολλά και κάπως μαγικά κατάφερνα να είμαι καλή σε όλα.

– Πήγες σε μουσικό σχολείο;
Σε καλλιτεχνικό σχολείο πήγα. Αυτό ήταν το αιώνιο μας πρόβλημα σαν μαθητές καλλιτεχνικού, όλοι μας ρωτούσαν αν είμαστε μουσικό! (γέλια) Το καλλιτεχνικό σχολείο έχει τρεις κατεύθυνσεις: Θέατρο, χορό και εικαστικά. Εγώ ήμουν στο τμήμα του θεάτρου. Κάναμε μουσική αρκετές ώρες αλλά δεν ειδικευόμασταν.

– Και η μαμά σου σου έλεγε ότι είσαι παιδί θαύμα για να σε υποστηρίξει.
Μου το έλεγε για να πιστέψω στον εαυτό μου και σε αυτό που κάνω για να μην τα παρατήσω. Μου έχει μείνει αυτή η γλυκιά ανάμνηση από τη συγκεκριμένη φράση. Και, από την άλλη, πιστεύω ότι είμαι “θαύμα παιδί” γιατί δεν είχα και την πιο ρόδινη ζωή. Πέρασα πάρα πολύ δύσκολα, από πολλές απόψεις. Νομίζω ότι μου αξίζει αυτός ο τίτλος, που δεν τα παράτησα τελείως και να καταλήξω κάτι που δεν θέλω καν να ξέρω τι θα ήταν αυτό (τα μάτια της σαν να σκοτείνιασαν).

– Ποιο ήταν εκείνο το σημείο, το “λεπτό”, που φοβήθηκες;
Όταν έχασα τη μαμά μου, αλλά και πριν από αυτό. Κάπως δεν ήμουν η Μαρσώ. Τα είχα παρατήσει όλα. Δεν πήγαινα σχολείο, είχα θέμα με το αλκοόλ και ήμουν ανήλικη. Χρειάστηκε πολλή προσπάθεια για να ξεφύγω. Είχα μπλέξει και με άτομα που δεν χρειαζόταν, δεν ήμουν εγώ. Ήταν λίγο επικίνδυνο. Ο μπαμπάς μου μου “φώναζε” για όλα αυτά αλλά δεν άκουγα. Ήμουν έφηβη και ένιωθα ότι δεν έχω κανέναν σύμμαχο, ότι όλοι είναι εχθροί μου. Μόνο ο Sol βρήκε ένα μικρό παραμυθάκι και “χώθηκε”. Με στήριξε -με κάθε τρόπο- για να πάω σε ψυχιάτρειο, με παρακολουθούσε πολύ με το αλκοόλ, είχα πάρει πάρα πολλά κιλά, είχα και θέματα ψυχικής υγείας απ’ όταν “έφυγε” η μαμά μου. Τέλος πάντων, τελικά κατάφερα και “βγήκα” απ’ αυτά.

– Οπότε, θαύμα.
Ναι, θαύμα (γέλια)! Έφευγα από το σπίτι για 3-4 μέρες, γυρνούσε ο μπαμπάς μου και με έψαχνε. Κοιμόμουν σε αγνώστους, έχω κάνει τρελά πράγματα. Αλλά ήταν ο συνδυασμός εφηβείας και απώλειας του πιο σημαντικού ανθρώπου. Δεν υπήρχε και έλεγχος. Ο μπαμπάς μου είχε χάσει τη γυναίκα του και δεν μπορούσε, ξαφνικά, να κουμαντάρει δύο κορίτσια στην εφηβεία -εμένα και την αδερφή μου. Έμεινε μόνος του και τράβηξε μεγάλο ζόρι.

– Οπότε ο Sol ήταν η σανίδα σωτηρίας σου.
Ναι. Δε θέλω να του το λέω συνέχεια, αλλά πραγματικά αν δεν τον είχα γνωρίσει, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα ήμουν η Μαρσώ, δεν θα τραγουδούσα, δεν ξέρω που θα ήμουν και τι θα έκανα. Εκείνος πλήρωνε τον ψυχίατρο για πολλά χρόνια επειδή εγώ δεν είχα λεφτά.

– Και τι θα έλεγες στην Μαρσώ εκείνης της εποχής, τώρα; Ή σε μια κοπέλα που περνάει αντίστοιχα πράγματα με αυτά που βίωσες;
Το να πιστέψει όντως στον εαυτό της, ότι δεν είναι τόσο χάλια όσο πιστεύει. Εγώ, τότε, ένιωθα ότι αυτό που περνάω είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχει περάσει ποτέ άνθρωπος. Εν τέλει, δεν ήταν ούτε το 1/3. Ήταν μια “βλακεία”. Υπάρχουν άνθρωποι που περνάνε πολύ άσχημα. Αυτό που περνάς δεν πρέπει να το υποτιμάς, αλλά μην το μεγαλοποιείς τόσο ώστε να νομίζεις ότι δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγεις από αυτό. Το λέω συχνά, ότι αν έχεις ανάγκη πήγαινε σε έναν ψυχίατρο ή ψυχολόγο. Ακόμα και αν δεν έχεις λεφτά υπάρχουν δημόσιες υπηρεσίες, θα μπορέσεις να βρεις την άκρη σου. Αν θες όντως να βγεις από μια κατάσταση και να σωθείς, λύση υπάρχει.

– Ο δίσκος πότε θα βγει;
Μέσα στον Νοέμβριο και θα ονομάζεται “Witch” (Μάγισσα).

– Θα έχει μέσα και όσα singles έχεις βγάλει φέτος;
Το “Μαύρο Καρέ Κοντό” και το “Νιώσε” θα είναι μέσα, το “Μια Φορά” όχι.

– Και πόσα κομμάτια θα έχει;
Δέκα.

– Από συνεργασίες και feats;
Θα έχει feats, αλλά πιο οικογενειακά. Στα άλμπουμ μου συνηθίζω να μην βάζω κάποιον μέσα εκτός οικογένειας WNC. Άλλο πράγμα τα hits και τα singles κι άλλο η δισκογραφία σου. Είναι διαφορετική παρακαταθήκη. Αλλά στα singles ψήνομαι φουλ να συνεργάζομαι και με ανθρώπους που δε γνωρίζω και θα τους “μάθω” από τη μουσική, όπως τους Stavento, SNIK, Έλενα Παπαρίζου.

– Γενικά έχεις δώσει αρκετές συνεντεύξεις. Σε έχουν κουράσει καθόλου;
Ανάλογα ποιος μου παίρνει συνέντευξη. Αν δεν με ξέρει και ρωτάει πράγματα τελείως διαφορετικά, μου αρέσει. Γενικά, όμως, μου αρέσουν. Καταλαβαίνω από τις ερωτήσεις του άλλου το πρότζεκτ που έχει στο μυαλό του και μου αρέσει αυτό.

(όσο δραπετεύει το μάτι μας τριγύρω, και αφού προσπαθώ να θυμηθώ κάτι που ήθελα να την ρωτήσω, σχολιάζουμε ότι λίγα τραπέζια παραπέρα κάθεται η Νατάσα Μποφίλιου την οποία λατρεύει η Μαρσώ)

– Γιατί δεν πας να της μιλήσεις;
Γιατί θα λιποθυμήσω (γέλια)! Λοιπόν, fun fact: Είμαι στο αεροπλάνο και γυρνάω από Θεσσαλονίκη με πολύ λίγες ώρες ύπνου, δεν έχω πιει καφέ, φοράω το καπέλο μου χαμηλά στο πρόσωπο κ.λπ. Κάποια στιγμή ακούω «Καλέ, εσύ είσαι η Μαρσώ;» Γυρνάω να κοιτάξω, βλέπω τη Μποφίλιου, και παθαίνω αυτό που σε πιάνει όταν βλέπεις τον έρωτά σου. Σφίξιμο στο στομάχι, σου κόβεται η ανάσα, δεν μπορείς να μιλήσεις, ιδρώνεις και όλα αυτά. Μου λέει «Τι κάνεις αγάπη μου;» και εγώ έχω πάθει αυτό το κοκομπλόκο του έρωτα -ξεχνάς τι ώρα είναι, τι μέρα έχουμε μπλα μπλα μπλα. Έγινα ρόμπα (γέλια), οπότε είπα αν την ξαναδώ θα πρέπει να έχω προετοιμαστεί.

– Άλλος μουσικός έρωτας; Που να σε έχει επηρεάσει κιόλας -δεν ξέρω αν η Μποφίλιου στο έχει κάνει αυτό.
Στο θέμα της τεχνικής, πάρα πολύ! Από εκείνη έμαθα τι είναι το βιμπράτο. Μου αρέσει πάρα πολύ ο Παύλος Παυλίδης -δεν έχω χάσει live του, top2 κάθε χρόνο στο Spotify Wrap μου. Γενικώς μου αρέσουν περισσότερο οι πιο “έντεχνοι”. Επίσης, Lana Del Rey (έχω και τατουάζ), Billie Eilish, The Weeknd και πιο μικρή άκουγα φουλ Queen.

– Για ποια κατάσταση θα τα παρατούσες όλα;
Μόνο για οικογενειακούς λόγους. Αν, για παράδειγμα, μου έλεγε ο μπαμπάς μου «για να ζήσω κάνε αυτό». Αλλά σε καμία άλλη περίπτωση.

– Οπότε σε φαντάζεσαι αποκλειστικά στη μουσική.
Αν αυτό που κάνω “τραβάει” τον κόσμο, ναι. Δεν θα δείχνω τη φάτσα μου με το ζόρι.

– Εναλλακτικά τι θα έκανες;
Μάλλον δασκάλα φωνητικής -το κάνω, κατά κάποιον τρόπο, σε φίλες μου. Ή κάτι παρεμφερές. Ίσως θέατρο; Κάτι σχετικό με τις Τέχνες. Σε οτιδήποτε άλλο είμαι τελείως άμπαλη (γέλια). Αλήθεια.

– Η ζωή είναι τέχνη;
Αν σε εμπνέει η ζωή για να κάνεις τέχνη, ναι. Αλλά δε θεωρώ ότι η τέχνη μου αντικατοπτρίζει τη ζωή μου. Μπορεί να με εμπνεύσει ένας άνθρωπος που δεν γνωρίζω καν, να νιώσω χίλια πράγματα, και να κάνουμε τραγούδι με ολόκληρη ιστορία “γι’ αυτόν”. Με αυτόν τον άνθρωπο μπορεί να μην έχουμε ανταλλάξει ούτε ένα «γεια».

– Θεωρώ το “Πολυαιθυλένιο” ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια σου. Ένιωσες ποτέ αυτό που περιγράφεις; Ότι πρέπει να αλλάξεις για να γίνεις αποδεκτή;
Νιώθω ότι οι κοπέλες που κάνουν καριέρα και είναι σε αυτό το είδος μουσικής που κάνω κι εγώ, πιστεύουν ότι για να πετύχουν πρέπει να είναι όλες έτσι. Το πιο sad, είναι ότι παίζει και να ισχύει και να είμαι εγώ εκτός πραγματικότητας (γέλια). Με στεναχωρεί όλο αυτό -και για εκείνες και για μένα-, ότι η εικόνα “μετράει” περισσότερο από την τέχνη που κάνεις.

– Δεν είμαι σίγουρος αν θα σου ταίριαζε ως προσωπικότητα να γίνεις αυτό που περιγράφεις στο τραγούδι.
Είμαι ανοιχτός άνθρωπος και επικροτώ το να είσαι όπως θες και όχι όπως “πρέπει”, και αν το κάνεις αυτό (με τα χέρια της δείχνει “φουσκώματα” σε διάφορα μέρη του σώματος) επειδή πραγματικά γουστάρεις τότε είμαι μαζί σου. Παρ’ όλα αυτά, νομίζω ότι δεν θα το έκανα όσο και να ισχύει το «ποτέ μη λες ποτέ». Δεν είναι στην ψυχοσύνθεσή μου.

– Επειδή κάνεις rap, και το rap είναι αυτοαναφορικό, υπάρχει ένας άγραφος κανόνας που λέει ότι ο ράπερ γράφει μόνος του τους στίχους. Είχες ποτέ φόβο ότι θα σε κατηγορήσουν που οι στίχοι δεν είναι δικοί σου;
Είναι τόσο καλό το αποτέλεσμα που δεν με ενδιαφέρει. Αν ήταν μέτριο ίσως και να προσπαθούσα να γράψω εγώ όλα τα raps μου. Βέβαια, για το τι θέλω να πω στο τραγούδι, εγώ του τα λέω [του Sol]. Τη θεματική, το ύφος, για ποιον, πως και τι. Ο Sol είναι η “μηχανή” που τα σημειώνει αυτά και μετά φέρνει τον στίχο. Είναι όπως η Τεχνητή Νοημοσύνη ο Sol.

– Του δίνεις τα keywords, το prompt (εντολή) και σου βγάζει το αποτέλεσμα.
Ναι, ναι, αυτό. Αν το αποτέλεσμα ήταν μέτριο θα μου έδινε κίνητρο να γράψω εγώ. Αλλά τώρα δεν με νοιάζει.

– Έχεις γράψει ποτέ στίχους;
Ναι. Έχει βγει μόνο ένα, σε δίσκο του φίλου μου και συνεργάτη Brando, αλλά ήταν πολύ μικρό, 2 λεπτά. Έχω γράψει πολλούς αλλά είναι κυρίως στα αγγλικά.

– Τους έχεις δοκιμάσει στο studio;
Όχι, αλλά αν ανοίξω το κινητό μου θα σου δείξω πολλά τραγούδια μου. Δεν ξέρω αν θα το κάνω ποτέ.

– Ντρέπεσαι; Σαν να κάνεις λίγο περισσότερο expose τον εαυτό σου;
Λίγο… (γέλια) Κοίτα, λέω «έχεις μια πολύ καλή φωνή, μείνει εκεί».

– Φαντάζομαι, όσον αφορά τη μουσική σου, τα περισσότερα σχόλια που δέχεσαι είναι θετικά. Υπάρχει όμως κάποια κριτική που δέχθηκες και είπες «είσαι άδικος/η»;
Αν μου πουν ότι δεν έχω καλή φωνή θα με τσαντίσει, γιατί όντως έχω, το ξέρω. Μπορείς να μου πεις ότι δεν σου αρέσω εμφανισιακά, ότι δεν σου αρέσει το στυλ μου, τα τραγούδια μου, ο τρόπος που προφέρω τα φωνήεντα, χίλια δυο. Αλλά δε διαπραγματεύομαι το θέμα της φωνής. Δέχομαι το «καλή φωνή, αλλά δεν θα άκουγα τα κομμάτια της».

– Και αν έπρεπε να απαντήσεις σε μια τέτοια κριτική με ένα δικό σου τραγούδι;
Ε, το “Τανγκό της Μαρσώ”. Και στο “Μια Φορά” έδειξα τις φωνητικές μου ικανότητες -ήταν το πιο υψηλό τονικά κομμάτι που έχω πει.

➪ Η Marseaux στα social media: YouTube | Instagram | TikTok | Spotify

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News