Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Ο εκλιπών πια εκδότης του περιοδικού Μανίνα, Νικόλας Δεληγιώργης είχε δηλώσει σε παλιότερη συνέντευξη που παραχώρησε στον συγγραφέα και μελετητή κόμικς Νίκο Νικολαΐδη ότι οι ιστορίες άγγιζαν μοντέρνα θέματα της καθημερινότητας που είχαν κοινωνικές προεκτάσεις και απέφευγαν τις ακρότητες. Για να συμπληρώσει:
«Όταν αποφάσισα να κάνω περιοδικά, μαζί με το συχωρεμένο το Μπαζαίο, δραστήριο δημοσιογράφο που δυστυχώς έφυγε νέος από την επάρατη νόσο, επισκέφθηκα τον κύριο Σγούρα, καλλιτεχνικό αντιπρόσωπο εκδόσεων του εξωτερικού. Έκπληκτος διαπίστωσα πως στην Αγγλία, υπήρχαν εκείνη την εποχή, αρχή της δεκαετίας του ’70 και ενώ ήδη είχαμε φτιάξει το ‘Γκολ’, που σημείωνε επιτυχία, δεκαπέντε το λιγότερο περιοδικά για κορίτσια! Επέλεξα λοιπόν τις ιστορίες που μου άρεσαν περισσότερο, με ευαίσθητα και κοινωνικά θέματα και με αυτές τροφοδότησα τη ‘Μανίνα’, η οποία πήρε το όνομά της τόσο από την κόρη του συνεργάτη μου, όσο και από την εγγονή της δημοφιλούς τότε, ‘Θείας Λένας’»
Μάλιστα, σύμφωνα με αποκλειστική πληροφορία της Μανίνας Μπαζαίου, το εκδοτικό team των δύο αντρών σχεδίαζε να κυκλοφορήσει ακόμα ένα περιοδικό αντίστοιχης, ελαφρώς διαφοροποιημένης θεματικής, ονόματι Ναταλία, από το όνομα της κόρης του Δεληγιώργη, αλλά και της άλλης κόρης του Μπαζαίου.
Η Μανίνα κυκλοφορούσε στην διάρκεια των 80s (εμφανίστηκε στα μέσα του 1972, μεσουράνησε στα 80s και η έκδοσή της διακόπηκε τέλη του 1992) μαζί με την Κατερίνα -αν και η Μανίνα ας πούμε ότι γκέλαρε στις πιο ρομαντικές και ονειροπόλες κοπέλες, πουλώντας περισσότερα από 100.000 φύλλα εβδομαδιαίως. Άγγιξαν και τις 140.000 οι πωλήσεις! Ο εκδότης είχε δηλώσει, και μπορούμε εύκολα να τον πιστέψουμε, ότι οι αναγνώστριες ήταν πενταπλάσιες από τα αντίτυπα που κυκλοφορούσαν, αφού κάθε τεύχος ανακυκλωνόταν μέσα από από δεκάδες χέρια.
To περιοδικό απευθυνόταν κυρίως σε κορίτσια ηλικίας 8-15 ετών και αρχικά περιελάμβανε πολλά κόμικς από ξένους εκδοτικούς οίκους, μιας που οι εγχώριοι τίτλοι σπάνιζαν. Με την πάροδο του χρόνου προστέθηκαν στην ύλη του διάφορα ένθετα αφιερώματα, αλλά και πολλές προσφορές ώστε να παραμείνει ανταγωνιστικό σε σχέση με τα υπόλοιπα έντυπα που υπήρχαν στην αγορά.
Κατά την τελευταία περίοδο έκδοσής της, τη Μανίνα είχε αναλάβει ο Κώστας Μπαζαίος, ο πατέρας της γυναίκας που συνάντησε το Olafaq ένα καυτό μεσημέρι και, με εξομολογητική όσο και μετρημένη, διάθεση μας άνοιξε το μαγικό σύμπαν του περιοδικού που δεν υπάρχει πια και της ζωής της που συνεχίζεται.
«Ο πατέρας μου και συνδημιουργός του περιοδικού, ο Κώστας Μπαζαίος ήταν γνωστός δημοσιογράφος και διατροφολόγος της εποχής με πολυετή εμπειρία στον τύπο.
Γεννήθηκε το 1936 και έφυγε από την ζωή το 2003, ήταν σύμβουλος διατροφής, με πολύχρονες σπουδές και μετεκπαίδευση στην Αμερική, ισόβιο μέλος της “The American Association of Nutritional Consultants” και επιστημονικός συνεργάτης του Κέντρου Εναλλακτικής Ιατρικής, με δική του σελίδα στην Ελευθεροτυπία επί 20 χρόνια, ως το καλοκαίρι του 1996, αλλά και με 20 best seller βιβλία. Έγραψε και παρουσίασε στην τηλεόραση την εκπομπή της ΕΤ 1 “Ποι-Κοιλία” και ήταν ιδρυτής / διευθυντής του περιοδικού “Διατροφή & Υγεία” από το 1987 ως το 1994.
Ήταν άνθρωπος με όραμα και πρωτοπόρος στον τομέα του. Λόγω της επαγγελματικής του ιδιότητας ως δημοσιογράφος, δεν μπορούσε να είναι εκδότης, ούτε είχε χρόνο να ασχολείται με όλη τη διαδικασία. Έτσι συνεταιρίστηκε με τον Νίκο Δεληγιώργη (ο οποίος εξέδιδε και το περιοδικό Δυναμικό Αγόρι, ΒΑΒΟΥΡΑ, ΠΑΤΤΥ, ΤΡΟΥΕΝΟ, ΓΚΟΛ ). Το δημιούργησαν και του έδωσαν το όνομά μου. Ο πατέρας μου ανέλαβε ως διευθυντής. Ήμουν τότε επτά ετών.
Τον θυμάμαι να φέρνει υλικό στο σπίτι τάχα για να δουλέψει, γνωρίζοντας όμως την περιέργειά μου, με άφηνε να τα εξερευνήσω. Ό,τι μου είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον, το έβλεπα μετά τυπωμένο. Το περιοδικό μεγάλωνε μαζί μου κι εγώ μαζί του. Το καθόρισα και με καθόρισε.
Ξέρετε, η Μανίνα είχε ψυχή. Ήταν κάτι το οποίο άρεσε πολύ στον πατέρα μου, οπότε του έδωσε πνοή. Κάτι το οποίο κάνω κι εγώ με το maninamag, τώρα. Συνεχίζω την παράδοση αυτή. Πέρα από τα κόμικς που βρίσκονταν στο τεύχος, τα δημοσιεύματα και οι ιστορίες αναφέρονταν σε σύγχρονα για την τότε εποχή θέματα, κοινωνικά αλλά και πιο ανάλαφρα.Τα άρθρα θυμάμαι ήταν πάντα φρέσκα και παιχνιδιάρικα και όταν δεν ακολουθούσαν τις τάσεις της μόδας, τις διαμόρφωναν.
Στο περιοδικό αρθρογραφούσε ο Νίκος Μουρατίδης και απαντούσε σε ερωτήσεις, μεταδίδοντας με έναν τρόπο και τα κουτσομπολιά των τότε celebrities, ενώ συνεργάστηκαν και η Κική Σεγδίτσα, η Βίκυ Βανίτα, αλλά και η Πέπη Ραγκούση στις συμβουλές ομορφιάς.
Στην αρχή, η Μανίνα ήταν σαν προβολέας που αναβόσβηνε πάνω από το κεφάλι μου. Αλλά το συνήθισα. Χαίρομαι πραγματικά που εισπράττω θετική αντίδραση και από άτομα της νεότερης γενιάς, γιατί ακόμα κι αν δεν το πρόλαβαν, έχουν ακούσει ιστορίες από γυναίκες του οικογενειακού τους κύκλου, μαμάδες, μεγαλύτερες αδερφές, θείες κλπ. Αυτό σημαίνει πως το περιοδικό έχει μείνει στην ιστορία και η αναγνωσιμότητά του είναι αδιαμφισβήτητη.
Χωρίς να έχω μελετήσει αρκετά τα σημερινά περιοδικά, δεν υπάρχει κάποιο το οποίο να με έχει ταρακουνήσει. Αισθάνομαι πως λείπει το προσωπικό στοιχείο, είναι πιο απρόσωπα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα δεδομένα έχουν αλλάξει, αλλά μου λείπουν τα περιοδικά με έντονη προσωπικότητα. Ούτως ή άλλως όλα κρίνονται στο χρόνο. Θα αφήσει άραγε κάποιο από αυτά τη σφραγίδα και το αποτύπωμά του έντονα στην εκδοτική ιστορία; Για να δούμε…
Όσο για μένα, όπως λέει και το τραγούδι της Αφροδίτης Μάνου, «είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά, δεν είμαι τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό, είμαι αυτό που λέμε δείγμα τυπικό.»
Είμαι παντρεμένη με τον Μιχάλη Γριβέα (συγγραφέας) και έχω μια κόρη από τον πρώτο μου γάμο, τη Λυδία. Το μεράκι μου ήταν πάντα η τέχνη. Ξεκίνησα με αγιογραφία και προχώρησα στο βιτρό, το ψηφιδωτό και τέλος στη ζωγραφική. Διδάχτηκα τον ρεαλισμό, μεταπήδησα στον ιμπρεσιονισμό γιατί θεωρούσα πως μου ταίριαζε εκείνη η εποχή, αλλά η ανάγκη μου να συνδέσω αυτά τα δύο με έκαναν να καταλήξω σε αυτό που λέμε μετα-ιμπρεσιονισμό , με συμβολισμούς. Εστίασα κυρίως σε πορτρέτα και νεκρή φύση. Μέσα από τα αντικείμενα αντιλαμβάνομαι το φως το χρόνο, ενίοτε τη φθορά, αλλά και το συναίσθημά μου, που αλλάζει ημέρα με την ημέρα, παρατηρώντας τα αντικείμενα να στέκονται εκεί, στον ίδιο χώρο, αλλά σε άλλες συνθήκες.
Πλέον, με ελκύει κάθε μορφή ενασχόλησης με τα εικαστικά, όπως η γλυπτική και η ξυλογλυπτική, αλλά και σύνθετες κατασκευές. Έχω το προφίλ μου στο Instagram όπου δημοσιεύω δημιουργίες μου. Πιστεύω εντέλει ότι το «ποια είμαι» το περιγράφω μέσα από ότι κάνω. Αν ιεραρχήσω τη ζωή μου και σχηματίσω μια πυραμίδα από τις στιγμές, στην κορυφή θα έβαζα τη στιγμή που έγινα μαμά. Η μαμά της Λυδίας. Σταμάτησα να είμαι επίκεντρο και αναθεώρησα σε πολλά πράγματα. Έμαθα να βλέπω τον κόσμο διαφορετικά.
Τα θέματα που δημοσιεύω στο maninamag κοιτάω να καλύπτουν ευρύτερο ηλικιακό φάσμα, διότι ,όπως ανέφερα προηγουμένως, το περιοδικό κι εγώ μεγαλώσαμε μαζί. Οπότε συνεχίζω την παράδοση από τον πατέρα μου και πολλές φορές συζητώ με την κόρη μου, ώστε να αφουγκραστώ καλύτερα τα θέματα που ενδιαφέρουν περισσότερο τις νέες γυναίκες σήμερα. Θεωρώ πως βιώνουν μεγάλες αλλαγές ακόμη και στον τρόπο με τον οποίο προσδιορίζουν τον εαυτό τους. Αυτό είναι κάτι το οποίο θαυμάζω και επικροτώ. Με όσους τρόπους μπορώ ενθαρρύνω τους νέους να κυνηγούν και να αγκαλιάζουν τέτοιου είδους αλλαγές, διότι είμαστε ήδη σε μια νέα εποχή και έχουν πολλά πράγματα να μας διδάξουν.
Σαν άνθρωπος σέβομαι την ατομικότητα, αλλά πιστεύω κιόλας πως μαζί πάντα μπορούμε να καταφέρουμε περισσότερα. Στο περιοδικό υπάρχουν κατηγορίες που αφορούν την ομορφιά και την εμφάνιση της γυναίκας, αλλά και ζητήματα υγείας, κατασκευές, κοινωνικά και περιβαλλοντικά θέματα. Επιπλέον, φιλοξενώ αναλύσεις και πολιτιστικό περιεχόμενο από ανθρώπους οι οποίοι ασχολούνται με τις τέχνες και τη συγγραφή, οπως το «Λογοτεχνικό εργαστήρι» (μαθήματα δημιουργικής γραφής). Όλοι οι καλοί χωράνε».
