Ο Λου Ριντ γεννήθηκε το 1942 στο Μπρούκλιν των ΗΠΑ και πρωτοέφτιαξε μουσικό γκρουπ στο γυμνάσιο. Στην εφηβεία του κλείστηκε από τους γονείς του σε ψυχιατρείο και υπέστη ηλεκτροσόκ, ώστε να θεραπευτεί από τις ομοφυλοφιλικές τάσεις του. Στην Pickwick Records γνώρισε τον πειραματιστή μουσικό Τζον Κέιλ και μαζί του ίδρυσε το 1965 το συγκρότημα The Velvet Underground. Στη συνέχεια, ως βασικός συνθέτης και ερμηνευτής του γκρουπ, ο Ριντ ανανέωσε το ροκ με τραγούδια για τον σαδομαζοχισμό, την παρενδυσία, την κουλτούρα των ναρκωτικών και την εγχείρηση αλλαγής φύλου. Επίσης, συνέβαλε αποφασιστικά στην δημιουργία δίσκων που έμελλε να γίνουν θρυλικοί – «The Velvet Underground and Nico» (1969), «White light/ White heat» (1968, «Velvet Underground» (1969), «Loaded» (1970). Το 1971 ο Ριντ άρχισε μοναχική πορεία, η οποία έχει μέχρι τώρα δώσει 20 προσωπικά άλμπουμ. Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από το σπουδαίο προσωπικό του άλμπουμ με τίτλο «Transformer» και αυτά είναι κάποια από τα λόγια βαθιάς σοφίας και προσωπικής εμπειρίας που μας αφήνει παρακαταθήκη.
Αν το Μπρούκλιν είναι το μέσα μου, μέσα μου ακούγονται συνεχώς μελωδίες rhythm ‘n’ blues. Μεγάλωσα με αυτό το είδος μουσική στα αφτιά μου. Αυτό βοήθησε τα αφτιά μου να καθαρίσουν μια για πάντα.
Το «Walk on the wild side» έγινε μεγάλη επιτυχία. Και αυτό επειδή απαγορεύτηκε απ ´όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Η απαγόρευση είναι συχνά το κλειδί για να ανοίξουμε την πόρτα της επιτυχίας.
Το συναίσθημα δεν είναι αρκετό. Για να μείνει κάτι στον χρόνο, δεν πρέπει μόνο να προκαλεί συναισθήματα, αλλά να προχωράει και την τέχνη του γραψίματος ή της σύνθεσης.
Όλα είναι στο μυαλό. Ό,τι κάνει τους ανθρώπους να αναστατώνονται είναι κάτι που ξεκινάει από το κεφάλι και καταλήγει στο κεφάλι. Όχι στο κάτω μέρος του σώματος.
Ο Γουόρχολ θα ήθελε να είναι ροκ σταρ. Μπορεί να μην έγινε ό,τι ήθελε, αλλά κατάφερε να φτιάξει πολλούς ροκ σταρ και αυτό είναι σπουδαιότερο. Ήταν ένας προστάτης των τεχνών, ένας υπέροχος άνθρωπος, μια έμπνευση για τους Velvet Underground.
Πως τα φέρνει η ζωή. Μικρός είχα όλες τις προδιαγραφές για να γίνω ένας μικροαστός εβραίος από το Μπρούκλιν. Όμως δεν έγινα απο τύχη. Επειδή, παράλληλα με όλα τα άλλα, έμαθα και πιάνο.
Στην αρχή λίγοι μας γούσταραν. Οι Velvet Underground μιλούσαν για τον θάνατο, για διαστροφές. Όλοι οι άλλοι ως τότε τραγουδούσαν για τον έρωτα, την ειρήνη, για πράγματα δηλαδή που φέρνουν κοντά τους ανθρώπους. Εμείς με τα τραγούδια μας αποξενώναμε τάχα τους ανθρώπους. Επιπλέον, ήμασταν πάντα ντυμένοι στα μαύρα.
Γνώρισα τον Άντι Γουόρχολ στο Café Bizarre, ένα τουριστικό στέκι στο Γκρίνουιτς Βίλατζ. Εκείνη τη βραδιά είχε έρθει και ο Άντι με έναν παραγωγό ταινιών για να μας κινηματογραφήσει. Είχε μαζί του μια ξανθιά καλλονή από τη Γερμανία -ήταν η Nico. Η κινηματογράφηση δεν έγινε γιατί οι παραγωγοί άκουσαν τα τραγούδια μας και έφυγαν πανικόβλητοι. Γίναμε όμως φίλοι με τον Άντι.
Οι περισσότεροι άνθρωποι θαυμάζουν μια άλλη ζωή και όχι τη δική τους. Ανεξαρτήτως αν η ζωή που θαυμάζουν είναι χειρότερη από τη δική τους. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι το καλύτερο είναι πάντα απέναντί τους και όχι μέσα τους. Περίεργο, αλλά έτσι νομίζουν.
Εκεί έξω υπάρχει ένας μεγάλος κόσμος γεμάτο εκπλήξεις. Πως μπορώ να καθορίζω τον κόσμο από ό,τι έζησα ώς τώρα; Κόσμος είναι και ό,τι πρόκειται να ζήσω στο μέλλον. Εδώ και χρόνια, λοιπόν, δεν είμαι βέβαιος για τίποτα. Δεν θα γίνω ποτέ βέβαιος για να μη βαρεθώ.
Δημιουργός είναι αυτός που παίρνει όνειρα ή σκέψεις και τα κάνει πραγματικότητα. Η δημιουργία μιας νέας πραγματικότητας είναι ο μοναδικός τρόπος για να επικοινωνήσουμε πραγματικά με τους άλλους. Οι άνθρωποι επικοινωνούν μόνο μετατρέποντας τα προσωπικά τους όνειρα σε μια πραγματικότητα νέα για όλους τους άλλους ανθρώπους.
Η φήμη δεν βοηθάει πολύ. Για μένα η φήμη βοηθάει έναν δημιουργό μόνο για να βρίσκει εύκολα τραπέζι σε ένα εστιατόριο όπου δύσκολα βρίσκεις θέση. Δεν βοηθάει σε τίποτε άλλο.
Η συμμετοχή της Nico ήταν ιδέα του Γουόρχολ. Εμείς,ως Velvet Underground, δεν σκοπεύαμε να γίνουμε ποτέ το συγκρότημα μιας σαντέζας. Ο Γουόρχολ έψαχνε τότε για ένα γκρουπ-στήριγμα της Nico. Βρεθήκαμε εμείς και έτσι κάναμε έναν δίσκο μαζί της.
Ο καλύτερος δίσκος μου είναι το «Metal Machine Music». Τον αγαπάω. Ακόμη και τώρα με ξελαμπικάρει. Αν έκανα σήμερα ένα διαφημιστικό γι’ αυτό τον δίσκο, Θα έλεγα: «Προσοχή: καθόλου στίχοι! Καλύτερο κομμάτι του δίσκου; Κανένα. Ήχοι; Παράσιτα ραδιοφώνου αυτοκινήτου που τρέχει στην εξοχή».
Οι στίχοι των Velvet είχαν μεγάλη απήχηση στους διανοούμενους. Όταν κάποτε πήγα στην Τσεχοσλοβακία, ο Βάτσλαβ Χάβελ μού έδειξε ένα βιβλιαράκι με στίχους των Velvet Underground, το οποίο κυκλοφορούσε παράνομα την εποχή του υπαρκτού σοσιαλισμού στην χώρα του.
Δεν είμαι κριτικός για να κάνω κριτική στην Μαντόνα και σε όλους αυτούς. Δεν είναι η δουλειά μου αυτή. Δεν είμαι καν σπουδαία προσωπικότητα. Εγώ κάνω απλώς μουσική. Ρωτήστε για όλα αυτά τους παραγωγούς. Σήμερα μόνο οι παραγωγοί κάνουν καλή μουσική.
Ο Λου Ριντ γεννήθηκε το 1942 στο Μπρούκλιν των ΗΠΑ και πρωτοέφτιαξε μουσικό γκρουπ στο γυμνάσιο. Στην εφηβεία του κλείστηκε από τους γονείς του σε ψυχιατρείο και υπέστη ηλεκτροσόκ, ώστε να θεραπευτεί από τις ομοφυλοφιλικές τάσεις του. Στην Pickwick Records γνώρισε τον πειραματιστή μουσικό Τζον Κέιλ και μαζί του ίδρυσε το 1965 το συγκρότημα The Velvet Underground. Στη συνέχεια, ως βασικός συνθέτης και ερμηνευτής του γκρουπ, ο Ριντ ανανέωσε το ροκ με τραγούδια για τον σαδομαζοχισμό, την παρενδυσία, την κουλτούρα των ναρκωτικών και την εγχείρηση αλλαγής φύλου. Επίσης, συνέβαλε αποφασιστικά στην δημιουργία δίσκων που έμελλε να γίνουν θρυλικοί – «The Velvet Underground and Nico» (1969), «White light/ White heat» (1968, «Velvet Underground» (1969), «Loaded» (1970). Το 1971 ο Ριντ άρχισε μοναχική πορεία, η οποία έχει μέχρι τώρα δώσει 20 προσωπικά άλμπουμ. Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από το σπουδαίο προσωπικό του άλμπουμ με τίτλο «Transformer» και αυτά είναι κάποια από τα λόγια βαθιάς σοφίας και προσωπικής εμπειρίας που μας αφήνει παρακαταθήκη.
Αν το Μπρούκλιν είναι το μέσα μου, μέσα μου ακούγονται συνεχώς μελωδίες rhythm ‘n’ blues. Μεγάλωσα με αυτό το είδος μουσική στα αφτιά μου. Αυτό βοήθησε τα αφτιά μου να καθαρίσουν μια για πάντα.
Το «Walk on the wild side» έγινε μεγάλη επιτυχία. Και αυτό επειδή απαγορεύτηκε απ ´όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Η απαγόρευση είναι συχνά το κλειδί για να ανοίξουμε την πόρτα της επιτυχίας.
Το συναίσθημα δεν είναι αρκετό. Για να μείνει κάτι στον χρόνο, δεν πρέπει μόνο να προκαλεί συναισθήματα, αλλά να προχωράει και την τέχνη του γραψίματος ή της σύνθεσης.
Όλα είναι στο μυαλό. Ό,τι κάνει τους ανθρώπους να αναστατώνονται είναι κάτι που ξεκινάει από το κεφάλι και καταλήγει στο κεφάλι. Όχι στο κάτω μέρος του σώματος.
Ο Γουόρχολ θα ήθελε να είναι ροκ σταρ. Μπορεί να μην έγινε ό,τι ήθελε, αλλά κατάφερε να φτιάξει πολλούς ροκ σταρ και αυτό είναι σπουδαιότερο. Ήταν ένας προστάτης των τεχνών, ένας υπέροχος άνθρωπος, μια έμπνευση για τους Velvet Underground.
Πως τα φέρνει η ζωή. Μικρός είχα όλες τις προδιαγραφές για να γίνω ένας μικροαστός εβραίος από το Μπρούκλιν. Όμως δεν έγινα απο τύχη. Επειδή, παράλληλα με όλα τα άλλα, έμαθα και πιάνο.
Στην αρχή λίγοι μας γούσταραν. Οι Velvet Underground μιλούσαν για τον θάνατο, για διαστροφές. Όλοι οι άλλοι ως τότε τραγουδούσαν για τον έρωτα, την ειρήνη, για πράγματα δηλαδή που φέρνουν κοντά τους ανθρώπους. Εμείς με τα τραγούδια μας αποξενώναμε τάχα τους ανθρώπους. Επιπλέον, ήμασταν πάντα ντυμένοι στα μαύρα.
Γνώρισα τον Άντι Γουόρχολ στο Café Bizarre, ένα τουριστικό στέκι στο Γκρίνουιτς Βίλατζ. Εκείνη τη βραδιά είχε έρθει και ο Άντι με έναν παραγωγό ταινιών για να μας κινηματογραφήσει. Είχε μαζί του μια ξανθιά καλλονή από τη Γερμανία -ήταν η Nico. Η κινηματογράφηση δεν έγινε γιατί οι παραγωγοί άκουσαν τα τραγούδια μας και έφυγαν πανικόβλητοι. Γίναμε όμως φίλοι με τον Άντι.
Οι περισσότεροι άνθρωποι θαυμάζουν μια άλλη ζωή και όχι τη δική τους. Ανεξαρτήτως αν η ζωή που θαυμάζουν είναι χειρότερη από τη δική τους. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι το καλύτερο είναι πάντα απέναντί τους και όχι μέσα τους. Περίεργο, αλλά έτσι νομίζουν.
Εκεί έξω υπάρχει ένας μεγάλος κόσμος γεμάτο εκπλήξεις. Πως μπορώ να καθορίζω τον κόσμο από ό,τι έζησα ώς τώρα; Κόσμος είναι και ό,τι πρόκειται να ζήσω στο μέλλον. Εδώ και χρόνια, λοιπόν, δεν είμαι βέβαιος για τίποτα. Δεν θα γίνω ποτέ βέβαιος για να μη βαρεθώ.
Δημιουργός είναι αυτός που παίρνει όνειρα ή σκέψεις και τα κάνει πραγματικότητα. Η δημιουργία μιας νέας πραγματικότητας είναι ο μοναδικός τρόπος για να επικοινωνήσουμε πραγματικά με τους άλλους. Οι άνθρωποι επικοινωνούν μόνο μετατρέποντας τα προσωπικά τους όνειρα σε μια πραγματικότητα νέα για όλους τους άλλους ανθρώπους.
Η φήμη δεν βοηθάει πολύ. Για μένα η φήμη βοηθάει έναν δημιουργό μόνο για να βρίσκει εύκολα τραπέζι σε ένα εστιατόριο όπου δύσκολα βρίσκεις θέση. Δεν βοηθάει σε τίποτε άλλο.
Η συμμετοχή της Nico ήταν ιδέα του Γουόρχολ. Εμείς,ως Velvet Underground, δεν σκοπεύαμε να γίνουμε ποτέ το συγκρότημα μιας σαντέζας. Ο Γουόρχολ έψαχνε τότε για ένα γκρουπ-στήριγμα της Nico. Βρεθήκαμε εμείς και έτσι κάναμε έναν δίσκο μαζί της.
Ο καλύτερος δίσκος μου είναι το «Metal Machine Music». Τον αγαπάω. Ακόμη και τώρα με ξελαμπικάρει. Αν έκανα σήμερα ένα διαφημιστικό γι’ αυτό τον δίσκο, Θα έλεγα: «Προσοχή: καθόλου στίχοι! Καλύτερο κομμάτι του δίσκου; Κανένα. Ήχοι; Παράσιτα ραδιοφώνου αυτοκινήτου που τρέχει στην εξοχή».
Οι στίχοι των Velvet είχαν μεγάλη απήχηση στους διανοούμενους. Όταν κάποτε πήγα στην Τσεχοσλοβακία, ο Βάτσλαβ Χάβελ μού έδειξε ένα βιβλιαράκι με στίχους των Velvet Underground, το οποίο κυκλοφορούσε παράνομα την εποχή του υπαρκτού σοσιαλισμού στην χώρα του.
Δεν είμαι κριτικός για να κάνω κριτική στην Μαντόνα και σε όλους αυτούς. Δεν είναι η δουλειά μου αυτή. Δεν είμαι καν σπουδαία προσωπικότητα. Εγώ κάνω απλώς μουσική. Ρωτήστε για όλα αυτά τους παραγωγούς. Σήμερα μόνο οι παραγωγοί κάνουν καλή μουσική.
