Με το βλέμμα του στραμμένο στην υποκριτική από νεαρή ηλικία, ο Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος είναι ένας από τους πιο ανερχόμενος ηθοποιούς της γενιάς του και προσεχώς θα τον συναντήσουμε και τηλεοπτικά καθώς είναι από τους βασικούς πρωταγωνιστές της τηλεοπτικής σειράς “Milky Way“ που έρχεται στο MEGA σε σενάριο και σκηνοθεσία Βασίλη Κεκάτου.

Από την πρώτη του συμμετοχή στην ταινία του Πάνου Κούτρα, “Ξενία”, μέχρι και σήμερα που τον συναντάμε ως Τζο στην μικρή οθόνη, δεν έχει σταματήσει να ασχολείται με την υποκριτική και να κυνηγάει τα όνειρά του. Ποτέ του όμως δεν εγκατέλειψε τον χορό, με τον οποίο ασχολείται αρκετά χρόνια και προσπαθεί να επιλέγει ρόλους που μπορούν να εμπεριέχουν αυτό το κομμάτι.

Από τις 7 Οκτώβριου θα έχουμε την ευκαιρία να τον δούμε πάνω στη σκηνή του υπογείου του θεάτρου Καρόλου Κουν στην παράσταση “Δωδέκατη νύχτα ή ό,τι επιθυμείτε” του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα.

Ως παιδί ο Κωνσταντίνος πάντα είχε μπροστά του ένα μπλοκ ζωγραφικής, που μπορεί να άφησε κάπου στα έξι του χρόνια, όμως το μικρόβιο παρέμεινε μέσα του. To “drag” ήρθε για να του θυμίσει τη μαγεία της ζωγραφικής και των χρωμάτων, με επίκεντρο όχι κάποιο χαρτί, αλλά το ίδιο του το πρόσωπο.

Γεννημένος και μεγαλωμένος στην Αθήνα, πιστεύει ότι ο έρωτας μπορεί να σκοτωθεί ζώντας σε αυτή, όμως ο ίδιος καταφέρνει να παραμένει ερωτευμένος. Ο Τζο θα καταφέρει να βρει τον έρωτα;

– Από που θα έλεγες ότι ξεκινάει η ιστορία σου; Πώς αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;
Είναι πολύ τυχαίο, γιατί αποφάσισα να μπω σε μία θεατρική ομάδα από σπόντα στο σχολείο, στο λύκειο συγκεκριμένα. Μία φίλη μου πρότεινε να μπούμε μαζί στην ομάδα. Εγώ δείλιασα στην αρχή, αλλά τελικά πήγαμε. Στη συνέχεια αυτή έφυγε κι εγώ έμεινα μόνος μου και από τότε άρχισα να κάνω αρκετό θέατρο. Μετά το σχολείο πέρασα στη δραματική σχολή του Γιώργου Αρμένη, όπου παρέμεινα για ένα χρόνο και μετά μπήκα στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών. Απ’ τα 16 μου μέχρι σήμερα ασχολούμαι με την υποκριτική, ήξερα ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός.

– Όταν ήσουν μικρός θυμάσαι τι όνειρα είχες; Τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις;
Ζωγράφος ήθελα να γίνω, ζωγράφιζα από πολύ μικρός. Σταμάτησα να ζωγραφίζω κάπως απότομα όμως. Όταν ήμουν μικρός, θυμάμαι ότι ζητούσα ως δώρο μπλοκ ζωγραφικής και μαρκαδόρους, δεν έπαιζα με κανένα άλλο παιχνίδι, ήθελα μόνο να ζωγραφίζω. Μετά ήθελα να γίνω κάτι σαν “pop star”, δηλαδή λίγο αυτός που τραγουδάει και χορεύει ταυτόχρονα και δίνει ένα performance, αυτά ήταν τα επαγγέλματα που ήθελα να ακολουθήσω μικρός.

-Σήμερα, υπάρχει κάτι άλλο που να σε εμπνέει όπως η υποκριτική; Κάτι άλλο όπως η ζωγραφική;
Ναι, μου αρέσει πολύ ο χορός. Έχω κάνει μπαλέτο, σύγχρονο, λίγο vogueing, αλλά και άλλους χορούς. Έχω ασχοληθεί αρκετά με τον χορό, δεν έχω πάρει κάποιο δίπλωμα ή πτυχίο, όμως έχω πάει σε πολλές σχολές και έχω κάνει πολλά μαθήματα. Οι περισσότερες δουλειές που έχω κλείσει στο θέατρο εμπεριέχουν πολύ αυτό το στοιχείο, του χορού και της κίνησης.

– Όλα αυτά που μου έχεις αναφέρει μέχρι τώρα ορίζουν έναν ιδανικό μονοπάτι ζωής για εσένα; Θα ήθελες να υπάρχει και ο χορός κάπου εκεί;
Το ψάχνω ακόμα να σου πω την αλήθεια. Δουλεύω από πολύ μικρός, ήδη από το πρώτο έτος της σχολής είχα κάνει ένα μικρό ρόλο στο “Ξενία” του Πάνου Κούτρα, που ήταν η πρώτη μου δουλειά. Βέβαια, τελείωσα τη σχολή και μετά άρχισα να βιοπορίζομαι κατά κάποιον τρόπο από το θέατρο και από τις ταινίες μικρού μήκους. Όνειρο μου είναι να συνεργαστώ με αρκετούς ανθρώπους…

– Όπως;
Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή. Η αλήθεια είναι ότι έχω συνεργαστεί με ανθρώπους, που δεν περίμενα να συνεργαστώ και πήρα από αυτούς πολλά πράγματα που μου φάνηκαν χρήσιμα στη συνέχεια. Δεν είχα ποτέ όνειρο να συνεργαστώ με ανθρώπους τους οποίους ακολουθούν αρκετά μεγαλύτερες ηλικίες. Υπάρχουν παραστάσεις που το 90% του κοινού είναι άνω των 50 – 60 ετών, ας πούμε. Δεν το φανταζόμουν, όμως έγινε και από αυτό πήρα πάρα πολλά πράγματα. Το γεγονός ότι ήμουν πάνω στη σκηνή και με παρακολουθούσαν από κάτω άνθρωποι πολύ μεγαλύτεροι από εμένα, ήταν πολύ ωραίο και όμορφο. Μου αρέσει να συνεργάζομαι με πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους για να μαζεύω “skills” και εργαλεία από αυτούς.

– Ποιος σκηνοθέτης θα έλεγες ότι είναι μια απόλυτη πηγή έμπνευσης για εσένα; Είτε Έλληνας είτε ξένος…
Θα πω τον Mario Banushi, που πήγα και είδα φέτος το “Goodbye, Lindita” και ήταν μια φανταστική παράσταση. Βλέπω ότι η καινούργια γενιά που είμαι κι εγώ μέσα σε αυτή, έχει πάρα πολύ καλούς σκηνοθέτες και ηθοποιούς. Σαφώς και ένας νέος ηθοποιός έχει όνειρο θα συνεργαστεί με έναν μεγαλύτερο σκηνοθέτη που έχει μία πορεία 40 ετών ας πούμε, αλλά η αλήθεια είναι ότι εγώ έχω όνειρο να συνεργαστώ με πιο νέους και πιο πειραματικούς. Νομίζω ότι υπάρχει πολύ υλικό σε αυτή τη γενιά, όχι μόνο στο θέατρο, αλλά και στον κινηματογράφο.

– Ας έρθουμε στο τώρα εστιάζοντας στο “Milky Way” και τον δικό σου ρόλο σε αυτή την πολλά υποσχόμενη σειρά του MEGA. Πώς τον βλέπεις εσύ μέσα από τα δικά σου μάτια;
Ο ρόλος μου είναι ο Τζο, είναι ένα παιδί που γυρνάει στην επαρχία για να τελειώσει το σχολείο. Ουσιαστικά είναι μία ιστορία ενηλικίωσης του ίδιου, καθώς και άλλων χαρακτήρων της σειράς, όπως ας πούμε της πρωταγωνίστριας. Το πολύ βασικό χαρακτηριστικό του είναι πως είναι πολύ ελεύθερος να μιλήσει γι’ αυτό που είναι ότι δεν φοβάται καθόλου γι’ αυτό. Είναι πολύ σίγουρος για τον εαυτό του και κατά κάποιον τρόπο δεν δειλιάζει σε τίποτα, έχει κάτι aggressive σε σχέση με αυτό, σα να παλεύει για τα δικαιώματά του και την ελευθερία του, επειδή είναι gay, δεν αφήνει να τον καταπιεί όλο αυτό που συμβαίνει γύρω του. Καταφέρνει να υπερέχει αυτού, γιατί η αλήθεια είναι ότι ένα sad story ενός gay χαρακτήρα μπορεί να είναι ενδιαφέρον και ρεαλιστικό, γιατί όντως είναι δύσκολο να είσαι gay στην επαρχία, όπως είναι ο Τζο στην σειρά. Νομίζω ότι πάρα πολύ ενδιαφέρον έχει να υπάρχει και μία ωραία ιστορία πάνω σε αυτό. Ο Τζο έχει αυτή την διαφορετικότητα, που δεν είναι διαφορετικός, απλά έτσι τον βλέπουν οι άλλοι και καταφέρνει να αντιμετωπίσει την κοινωνία, να καταπολεμήσει με κάποιον τρόπο όλο αυτό που συμβαίνει και να νικήσει. Το βασικό στοιχείο αυτού του ρόλου είναι αυτή η πάλη που κάνει ώστε να βρει τη θέση του και να πει “αυτός είμαι και σε όποιον αρέσω”.

– Αυτό είναι ένα από τα μηνύματα που περνάει ο χαρακτήρας σου…
Αυτό και ότι πρέπει να κάνει κάποιος αυτό που θέλει και αυτό που αισθάνεται. Λειτουργεί πάρα πολύ με την καρδιά και όχι τόσο με το μυαλό, είναι πολύ παρορμητικός. Επίσης, έχει μία πάρα πολύ όμορφη σχέση με τη συμμαθήτριά του, τη Μαρία, που είναι η πρωταγωνίστρια και αντιμετωπίζει ένα πολύ σοβαρό θέμα σε σχέση με την εγκυμοσύνη, επειδή είναι κάτω των 18 ετών. Θα δούμε και μέσα στη σειρά θα δούμε πως λειτουργεί βοηθητικά ο Τζο σε σχέση με αυτό. Αυτή η φιλία και η σύνδεση που έχουν αυτοί οι δύο είναι το πιο ωραίο πράγμα που εισέπραξα διαβάζοντας το σενάριο. Αυτό με συγκίνησε πιο πολύ απ’ όλα, ότι πρόκειται και για μία ιστορία φιλίας…

– Απ’ ότι καταλαβαίνω έχει και μία ιδιαίτερη δυναμική αυτή η σχέση. Ουσιαστικά αυτή η ένωση σας βοηθάει να αντιμετωπίσετε όλα τα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν σε μία κλειστή κοινωνία και να προχωρήσετε παρακάτω.
Ναι, όπως κάνουν και οι φίλοι που αλληλουποστηρίζονται. Είναι ενδιαφέρον, γιατί είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι που βρίσκονται, συνυπάρχουν και καταφέρνουν να δημιουργήσουν κάτι δυνατό μεταξύ τους για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα. Αυτή η σύνδεση είναι πολύ συγκινητική, πρόκειται για κάτι αγαθό και όμορφο. Αυτή η φιλία μου θυμίζει κάτι φιλίες που είχα όταν ήμουν μικρότερος, που μπορεί να πέθαινα για τον φίλο μου. Η φιλία σε εκείνα τα χρόνια είχε κάτι πολύ ρομαντικό, έδινες όλο σου το είναι για τον φίλο σου. Δεν ήταν κάτι τόσο άνετο και τόσο χαλαρό, όπως είναι τώρα. Η φιλία ήταν μία μεγαλύτερη πηγαία ανάγκη.

– Τι θεωρείς ρομαντικό στην εποχή μας;
Νομίζω ότι η εποχή μας δεν είναι καθόλου ρομαντική, είναι λίγο κυνική. Όλο τείνει προς τα εκεί, στο πιο κυνικό και στο “no feelings” γενικότερα. Όσον αφορά το ρομαντικό, χθες είδα μία ταινία με την Jennifer Lawrence που πήγαινε βόλτα με ένα αγόρι και τον ρώτησε «πού είναι το κινητό σου;», αυτός απάντησε «δεν το έφερα, γιατί ήθελα να έχω χρόνο για να σε κοιτάω και όχι να ασχολούμαι με το κινητό μου». Κάπως αυτό το θεώρησα ρομαντικό, γιατί η φάση με τις οθόνες και ότι σχηματίζουμε άποψη για τα πάντα, επειδή λαμβάνουμε όλη την πληροφορία από αυτές κι όχι επειδή βλέπουμε τα γεγονότα με τα μάτια μας, νομίζω ότι δεν είναι καθόλου ρομαντικό. Νομίζω ότι και ο έρωτας σήμερα είναι μία συνθήκη δύσκολη.

– Πώς βλέπεις τον έρωτα σήμερα;
Σίγουρα ο έρωτας περνάει μέσα από την οθόνη. Κι εγώ το αγόρι μου το βρήκα μέσα από το Instagram, αλλά το θέμα είναι ότι δεν μείναμε εκεί, αφήσαμε το τσατ και το κινητό και αρχίσαμε να επικοινωνούμε από κοντά.

– Πόσο δύσκολο είναι να είσαι ερωτευμένος στην εποχή μας; Εσύ νιώθεις ερωτευμένος;
Ναι, είμαι πολύ ερωτευμένος και είμαι πολύ καλά. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι εύκολο και ειδικά στην Αθήνα, βέβαια δεν έχω μείνει σε άλλη πόλη εκτός από την Αθήνα ποτέ. Όμως, καταλαβαίνω ότι στην Αθήνα είναι αρκετά δύσκολο, γιατί μένω και στο κέντρο της όπου υπάρχει αρκετή φασαρία, αρκετός κόσμος, άγχος και στρες που δεν πρέπει να το μεταφέρεις στον σύντροφό σου. Γυρνάς σπίτι και πρέπει όλο αυτό να το πετάξεις έξω από αυτό. Ωστόσο είναι πολύ δύσκολο στην πράξη, γιατί είναι πολύ άγρια η Αθήνα. Μπορείς να βρεις σε αυτή και όμορφα και άσχημα στοιχεία, όμως είναι πολύ δύσκολο να κρατήσει ένας έρωτας όταν ζεις σε αυτή.

– Μήπως η Αθήνα είναι μια πόλη που σκοτώνει τον έρωτα;
Εγώ πιστεύω πως ναι. Βασικά θέλει πάρα πολύ δουλειά για να μην σκοτωθεί και πιστεύω ότι είναι πάρα πολύ εύκολο να γίνει με αφορμές που μπορεί να σου δώσει η ίδια η πόλη. Υπάρχει τόσο μεγάλη αβεβαιότητα για τα πάντα, οικονομική και στην ίδια την εργασία. Δεν υπάρχει καμία βάση στην Αθήνα, υπάρχει το αίσθημα ότι «σήμερα είσαι, αύριο δεν είσαι». Οπότε όλη αυτή η ανασφάλεια, σίγουρα δεν βοηθάει και στα ερωτικά. Αν όλη την ώρα έχεις ανασφάλεια για τα πάντα στην ζωή σου, τι να σου κάνει ο έρωτας; Ή θα ξεσπάσεις στα ερωτικά σου για όλα τα θέματα που σου συμβαίνουν; Δεν υπάρχει ισορροπία και αυτό επηρεάζει και τα ερωτικά, εκεί φαίνονται όλα. Αν δεν είσαι καλά, αν δεν είσαι ισορροπημένος, κατευθείαν φαίνονται. Εγώ πάντως προσπαθώ και το δουλεύω μαζί με τον σύντροφό μου και νομίζω ότι τα πάμε καλά. Είμαι μαζί σχεδόν δύο χρόνια και προσπαθούμε να προστατεύσουμε τη σχέση μας από την τοξικότητα που είναι πολύ δύσκολο.

– Τι μπορεί να σημαίνει να είσαι ένας νέος ηθοποιός στην Αθήνα του σήμερα;
Δεν είναι εύκολο, γιατί για να μπορείς να ζήσεις από το θέατρο πρέπει να κλείνεις 2 με 3 δουλειές τον χρόνο. Μεγάλο ρόλο παίζουν και τα συμβόλαια που είναι πεντάμηνα ή μπορεί να είναι και πιο λίγο ή περισσότερο. Όμως, δεν σου εξασφαλίζουν όλο τον χρόνο. Είναι πολύ δύσκολο, γιατί πρέπει να πηγαίνεις σε ακροάσεις που δεν ξέρεις αν θα σε πάρουν για τον ρόλο. Εγώ έχω βρει μόλις ένα 5% των δουλειών που έχω κάνει από ακροάσεις. Από τις 10 δουλειές η μία οφειλόταν σε ακρόαση, οι άλλες προέκυπταν επειδή με πρότεινε κάποιος γνωστός που με είχε δει κάπου ή επειδή με ήξερε κάποιος σκηνοθέτης από κάποια άλλη μου δουλειά. Κάπως έτσι έχω βρει τις περισσότερες δουλειές. Στις ακροάσεις είναι πολύ μικρό το ποσοστό που παίρνουν συνήθως, σαφώς και θα υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις. Ας πούμε σε μία ακρόαση που γίνεται και θα πάνε όλοι ηθοποιοί, τελικά ο σκηνοθέτης μπορεί να πάρει 1 ίσως και 2 άτομα, που αυτή η ακρόαση μπορεί να αφορά μία τεράστια παραγωγή. Για παράδειγμα στην Επίδαυρο που μπορεί πάει κάποιος για τον χορό σε κάποια τραγωδία ή κωμωδία, οι θέσεις μπορεί να είναι κλεισμένες και θα πρέπει να παλέψεις για να είσαι 1 από τους 2 που τελικά θα διαλέξουν, το οποίο είναι πολύ δύσκολο. Κάθε καλοκαίρι γίνονται συνήθως δύο μεγάλες δουλειές, δεν είναι πολλές. Επίσης, αν δεν σε πάρουν τι θα κάνεις μετά; Θα σερβίρεις. Θα πρέπει να έχεις ένα back up plan κι εγώ πάντα είχα ένα. Για 5 χρόνια δούλευα σε κλαμπ, οπότε δεν βιοποριζόμουν μόνο από το θέατρο. Το θέατρο είναι τόσο εποχιακό… Θα σε πάρουν για μία δουλειά για 5 μήνες και μετά τι θα κάνεις;

– Τι είναι πιο δύσκολο: το θέατρο ή οι δουλειές της νύχτας;
Εξαρτάται. Μπορεί μία συνεργασία στο θέατρο να κυλήσει ομαλά, όταν υπάρχει σεβασμός και καλή επικοινωνία τόσο με τον σκηνοθέτη, όσο και με τους υπόλοιπους ηθοποιούς. Όμως, υπάρχουν και δουλειές που μπορεί να αποδειχθούν δύσκολες και ψυχοφθόρες. Μπορεί να γυρνάς σπίτι να στεναχωριέσαι, να αναρωτιέσαι τι πάει λάθος και γιατί υπάρχει ένταση. Τη νύχτα είναι πολύ πιο ξεκάθαρα τα πράγματα, οι συμπεριφορές είναι πολύ πιο ντόμπρες. Από εκεί έμαθα και να διεκδικώ πράγματα, γιατί από το θέατρο δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό με τον τρόπο που γίνονται όλα. Το βράδυ είναι πιο εύκολο να πεις «μου δίνεις 70, εγώ θέλω 80», δηλαδή μπορείς να κάνεις αυτή τη συζήτηση, είναι πιο ξεκάθαρα και τα ζητούμενα. Ναι, είναι πιο δύσκολο που μπορεί να ξενυχτάς, που μπορεί να μην έχει καλό εξαερισμό, που όλοι καπνίζουν, που μεθάνε και σε “τσαλαπατάνε”. Εγώ δεν πίνω κιόλας αλκοόλ, ποτέ μου δεν ήπια, οπότε δεν γινόμουν ποτέ “high” για να περνάει πιο γρήγορα η ώρα.

– Εσύ με τον Τζο, τον χαρακτήρα που υποδύεσαι, βλέπεις να έχετε κοινά σημεία;
Έχω πάρα πολλά κοινά. Βασικά είμαι Τζο, επειδή τον έπαιξα εγώ, τον διάβασα μέσα από εμένα μαζί με τον Βασίλη (Κεκάτο) που με κατηύθυνε, επειδή είχα πολλά κοινά μαζί του τον κατάλαβα πάρα πολύ. Αυτά που διεκδικεί ο Τζο μέσα στο έργο είναι πράγματα, που έπρεπε να διεκδικήσω κι εγώ. Όλοι τα ίδια διεκδικούμε πάνω κάτω, αλλά αυτά τα συγκεκριμένα που έχουν να κάνουν με τη σεξουαλικότητα ή με το bullying που προέρχεται από την κοινωνία, είναι κάτι που πέρασα κι εγώ στη ζωή μου. Ο Τζο είναι 17 χρονών και εύχομαι να ήμουν κι εγώ έτσι σε αυτή την ηλικία. Αυτός είναι αρκετά πιο θαρραλέος απ’ ότι ήμουν εγώ στα 17 μου. Βασικά δεν κωλώνει πουθενά και αυτό είναι κάτι που με γοήτευσε στον ρόλο. Είναι πάντα πολύ ωραίο να παίζεις έναν ρόλο που είναι γαμάτος, rock και που τα λέει έξω από τα δόντια. Αυτό ήταν ένα στοιχείο που πάντα ήθελα να έχω και μικρότερος δεν το είχα.

– Φοβάσαι να κυκλοφορείς μόνος σου το βράδυ; Και το ρωτάω αυτό με αφορμή το πρόσφατο περιστατικό της ομοφοβικής επίθεσης που δέχθηκε ο Γιάννης Κατινάκης.
Όταν διασχίζω τον δρόμο και βλέπω απέναντι μία ομάδα αγοριών που φαίνονται λίγο πιο “χούλιγκανς” να περπατάνε προς το μέρος μου, πάντα αλλάζω πεζοδρόμιο ή πάω από κάπου αλλού. Σκέφτομαι ότι “αν αυτοί θέλουν να κάνουν την πλάκα τους μαζί μου;”, γιατί αυτό συμβαίνει αρκετά με τα αγόρια, σπάνε πλάκα με τα πάντα που θα συναντήσουν στον δρόμο. Οτιδήποτε και να δουν το κοροϊδεύουν και φωνάζουν. Μου έχουν συμβεί σαφώς και ομοφοβικές επιθέσεις στον δρόμο και έχω απαντήσει και σε περιπτώσεις που με βρίζουν, γιατί μπορεί να τους έχει ενοχλήσει το αθλητικό σορτσάκι που φοράω. Δεν μπορούν να χωνέψουν ότι κάποιο αγόρι μπορεί να φοράει ένα τόσο κοντό σορτσάκι το καλοκαίρι με καύσωνα, ότι δεν φοράει κάτι πιο μακρύ για να μην φαίνεται τόσο gay. Ωστόσο, αυτό το σορτσάκι είναι αυτό που φόραγαν και οι δικοί του άνθρωποι στα ‘80s, πιο κολλητό, αποκαλυπτικό και ήταν πιο fancy και gay aesthetic. Δεν γουστάρουν τη θηλυπρέπεια και ό,τι τους ξενίζει το κατακρίνουν και κάνουν πλάκα με αυτό. Οι περισσότεροι είναι θυμωμένοι και κάποιοι κάνουν πλάκα απλά για να περάσουν την ώρα τους. Γεγονός που είναι περίεργο να σου συμβαίνει στον δρόμο, αλλά είναι κάτι που μαθαίνεις να ζεις με αυτό.

– Για να επιβιώσεις ίσως αναγκάζεσαι να το “κανονικοποιήσεις”.
Ο χώρος που ζω εγώ, οι φίλοι μου και γενικά ο περίγυρός μου δεν τα έχει όλα αυτά. Όμως ξέρεις ότι όταν θα βγεις στον δρόμο, θα συναντήσεις όλο τον κόσμο που υπάρχει εκεί έξω. Πριν που είπα για τα αγόρια, δεν είναι μόνο αυτά, είναι και πολλές γυναίκες που κάνουν ομοφοβικά σχόλια και bullying. Επίσης τέτοια σχόλια κάνουν και κυρίες μεγάλης ηλικίας. Η ομοφοβία δεν έχει ούτε φύλο, ούτε σεξουαλικότητα. Μπορεί κάτι ομοφοβικό να προέρχεται και από κάποιον που είναι gay. Γενικά οτιδήποτε είναι διαφορετικό από αυτούς δεν το αποδέχονται και το κατακρίνουν. Βλέπεις ένα άτομο με πορτοκαλί μαλλιά και μπορείς να πεις «ααα ωραία. Έτσι ένιωσε. Έτσι έκανε», όμως δεν υπάρχει αυτή η σκέψη.

– Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να σχολιάζουμε τα πάντα, ειδικά όταν δεν μας αφορούν, όμως τελικά αυτό γίνεται…
Ναι σαφώς, γιατί μένουμε στην Ελλάδα που υπάρχει κουτσομπολιό και υποκρισία. Συνέχεια ασχολούμαστε με το τι θα κάνει ο άλλος για να τον ρίξουμε και εμείς να αισθανθούμε ότι είμαστε ανώτεροι από αυτόν. Αυτό πάει σε όλα τα επίπεδα ακόμα και στην εμφάνιση και τα κορίτσια τραβάνε πολλά… Να πούμε και την ιστορία των κοριτσιών που βιώνουν το catcalling, επειδή μπορεί να φοράνε μία μίνι φούστα πιστεύεται λανθασμένα ότι θέλουν να προκαλέσουν. Επίσης, υπάρχει και το οικογενειακό περιβάλλον, όπως οι μανάδες, οι θείες, οι γιαγιάδες που λένε να «μην βάλεις αυτό, γιατί θα προκαλέσεις». Όμως η ερώτηση είναι «ποιον προκαλώ; και με τι τον προκαλώ;». Ντυνόμαστε για τον εαυτό μας, όχι για τον άλλον. Η πρόκληση δεν μπορεί να έρθει, επειδή πέρασα από μπροστά σου φορώντας ένα σορτσάκι.

– Σου έχει πει κάποιος από τον κοντινό σου περίγυρο κάτι αντίστοιχο; Ότι, για παράδειγμα, το ντύσιμο σου μπορεί να προκαλέσει;
Ναι σίγουρα έχει ειπωθεί, γιατί στα κλαμπ χόρευα πάρα πολύ με τακούνια και βαφόμουν. Αυτό το έβλεπαν πολλοί γύρω μου και το θεωρούσαν έντονο.

– Σύμφωνοι, αλλά αυτό ήταν μέρος της δουλειάς σου, μέρος μιας performance. Λέω στην καθημερινή σου ζωή, που είσαι έξω από μια παράσταση και είσαι τελείως ο εαυτός σου. Δεν είναι διαφορετικό;
Λίγο πολύ η δουλειά μου, είμαι κι εγώ. Κατά κάποιο τρόπο το ότι είμαι ηθοποιός ή χορευτής οτιδήποτε άλλο, δεν σημαίνει ότι κάνω τα πάντα. Αυτά που επιλέγω να κάνω έχουν κάποιο queer στοιχείο μέσα. Πριν κάνω κάποια επιλογή προσπαθώ να δω τον εαυτό μου μέσα σε αυτή, δεν θα κάνω κάτι τελείως κόντρα. Με ενδιαφέρουν δουλειές με πιο gender θέματα και σίγουρα και η σεξουαλικότητα ως θέμα, προς εκεί έχω ασχοληθεί πολύ. Μερικές φορές μπορεί να “προκαλείς”, επειδή σε παίρνουν για να κάνεις κάτι συγκεκριμένο, για παράδειγμα πας στο θέατρο και χορεύεις βαμμένος φορώντας τακούνια. Μετά σε ρωτάνε «τι είσαι; ηθοποιός ή drag queen», που είναι μία πολύ περίεργη κουβέντα γιατί σαφώς και η drag queen θέατρο κάνει, το θέατρο είναι ένας πολύ μεγάλος κλάδος για να πεις ότι είναι κάτι συγκεκριμένο, γιατί δεν είναι. Αυτό που κάνω φέτος που είναι η “Δωδέκατη νύχτα” κι αυτό είναι σαν drag. Ελισαβετιανή εποχή, κοστούμια, βαψίματα, ντύνονται, μεταμφιέζονται… Και η μεταμφίεση γενικότερα είναι αυτό που, επίσης, μου αρέσει πάρα πολύ να κάνω.

– Σε απελευθερώνει;
Ναι, με απελευθερώνει πολύ! Έχει και αυτό το πολύ θεατρικό στοιχείο που βάζεις ένα θεατρικό κοστούμι και βάφεσαι…

 

– Το βάψιμο από μόνο του είναι δημιουργικό. Πριν μου είχες πει ότι δεν ζωγραφίζεις πια, όμως το βάψιμο είναι μία εξαιρετική μορφή τέχνης. Το πρόσωπο είναι ένας καμβάς που αποκτά όποιο χρώμα θελήσει κανείς…
Ναι ισχύει αυτό που λες, τότε άρχισα να ξαναζωγραφίζω. Στα κλαμπ έμαθα να βάφομαι και μπορείς να εκφραστείς μέσα από αυτό. Τώρα δεν λέω να βγεις έξω και να βάλεις μία βάση, γιατί πρέπει να φαίνεσαι fresh. Αυτό το θεατρικό που μου αρέσει πάρα πολύ σε εμένα, που είναι πάστα και γίνεται σχεδόν πορσελάνινο σαν κούκλα, είναι ωραίο και έχει εκφραστικότητα μέσα στις γραμμές και στα χρώματα.

– Τι είναι “αυθεντικό” για εσένα;
Κάποιες φορές βλέπω αυθεντικά βλέμματα. Όταν βλέπω μία φωτογραφία ενός ατόμου πως ήταν σαν μωρό, βλέπω το αυθεντικό του βλέμμα, το αυθόρμητο ας πούμε, το οποίο μπορεί να το κάνει και τώρα. Μέσα σε όλα τα υπόλοιπα βλέμματα που έχει, ξαφνικά μπορεί να εμφανιστεί και αυτό.

– Την καλή τηλεόραση πώς την ορίζεις;
Έχω διασκεδάσει πολύ βλέποντας τηλεόραση και μικρός έβλεπα πολύ. Καλή τηλεόραση νομίζω ότι είναι αυτή που μπορεί να σου κρατήσει συντροφιά και να σε κάνει να περάσεις καλά, να σε ψυχαγωγήσει δηλαδή αυτός που είναι και ο σκοπός της τηλεόρασης κατά κάποιο τρόπο. Εντάξει σαφώς είναι σημαντικό και το κομμάτι της ενημέρωσης, όμως εγώ την χρησιμοποιώ από παλιά μέχρι και σήμερα για ψυχαγωγικούς λόγους.

– Είσαι από εκείνους που μπορεί να δουν τις ίδιες σειρές ξανά και ξανά;
Ναι, ναι το κάνω αυτό καμιά φορά.

– Έχεις κάποια αγαπημένη δυάδα;
Ναι, είναι “Οι 3 Χάριτες” και το “Κωνσταντίνου και Ελένης”.

– Τι σημαίνει “Milky Way”; Εσύ πώς θα το περιέγραφες, πώς θα το όριζες;
Το “Milky Way” είναι μία σειρά η οποία είναι πολλά υποσχόμενη και όμορφη. Έχει πολλά θέματα, τα οποία θα σχολιαστούν και θα ανοίξουν συζητήσεις. Για μένα προσωπικά, είναι η μεγαλύτερη δουλειά και ο μεγαλύτερος ρόλος που έχω κάνει, ο περισσότερος κόπος και ο περισσότερος χρόνος που έδωσα για μία δουλειά. “Milky Way” είναι μία περίοδος της ζωής μου που έκανα το όνειρο μου για πολλές μέρες και ώρες, πραγματικότητα. Όταν σκέφτομαι “Milky Way” χαμογελάω και νιώθω όμορφα που αυτό που περάσαμε θα βγει και στην τηλεόραση. Έχω και ανυπομονησία να δω πως θα το πάρει κι ο κόσμος.

– Ιδανικά, τι αποτύπωμα θα ήθελες να αφήσει ή τι θα ήθελες να κρατήσει ο κόσμος από τη σειρά;
Η σειρά αν και έχει διάφορα πράγματα που είναι σκληρά, γιατί είναι ρεαλιστική, από την άλλη είναι και πάρα πολύ γλυκιά και πάρα πολύ όμορφη σαν παραμύθι. Έχει αυτό τον συνδυασμό, ο οποίος “σε σκοτώνει”, είναι πολύ ωραίος. Ο κόσμος θα ήθελα να κρατήσει αυτό το όμορφο ταξίδι ενηλικίωσης, φιλίας, την τρυφερότητα που υπάρχει μεταξύ των ηρώων και το ταξίδι της εξέλιξης και της κατανόησης. Δεν θέλω να κάνω spoil, αλλά υπάρχει εξέλιξη σε πολλούς χαρακτήρες της σειράς, προς το καλύτερο. Επίσης και το θέμα της αποδοχής που τίθεται ως ένα πολύ σημαντικό ζήτημα απ’ όλους για πολλά γεγονότα.

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News