«Δες πώς μιλάει αυτή η κυρία», «Καλά, η τύπισσα είναι θεάρα», «Αλλού, ρε!», «Ποια είναι αυτή η τρελή;» Τέτοια και παρόμοια λέγονται και γράφονται για την Κατερίνα Σαλάκα, την ξανθιά κυρία με το έντονο μακιγιάζ και το πλατύ χαμόγελο που μεταδίδεται εν ριπή οφθαλμού μέσα από τα εμψυχωτικά βιντεάκια της στο Instagram που έχουν δεκάδες χιλιάδες, πλέον, ακολούθους. Η κυρία Σαλάκα είναι viral εδώ και ένα χρόνο, αλλά η διαδρομή της για να φθάσει μέχρι εδώ είναι μακρά, χωρίς followers, χωρίς πολύχρωμα ρούχα και αισιοδοξία.
Τα βίντεό της μπορεί να αντιμετωπίζεται από κάποιους ως κωμικό content, αλλά για πάρα πολλούς εκεί έξω αποτελούν οδηγό χαράς, έμπνευσης και απόφασης να αλλάξουν την ζωή τους. Ήθελα να την συναντήσω από κοντά, να δω πώς μιλάει δια ζώσης, εκτός κάμερας και να μάθω για την ζωή της. Πώς οδηγήθηκε στην περσόνα που γνωρίσαμε μέσω Instagram, τι έκανε πριν από αυτό, πώς είναι η καθημερινότητά της. Ήπιαμε έναν δίωρο παρά κάτι καφέ και τα βάλαμε όλα στο τραπέζι. Ο λόγος τώρα σε εκείνη, άνευ ερωτήσεων, οι οποίες άλλωστε είχαν ρόλο καθοδηγών στην συζήτηση και τίποτα περισσότερο.
Η κυρία Κατερίνα Σαλάκα είναι ωραίος άνθρωπος, από αυτούς που δεν συναντάς και πολλές φορές στην ζωή σου.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Νέα Σμύρνη. Σπούδασα στη σχολή ξεναγών. Οι συντηρητικοί γονείς μου δεν χάρηκαν πολύ όταν, εκεί στα 24, αποφάσισα να φύγω για Ιαπωνία. Συνειδητοποιώ μεγαλώνοντας ότι έχω κάνει αρκετές επιλογές έξω από τα συνηθισμένα, ιδίως για την γενιά μου. Μια εποχή χωρίς Ίντερνετ και τηλέφωνα, ένα κορίτσι να φεύγει στην Ιαπωνία δεν είναι μικρό. Όταν έφυγα, ήμουν ήδη ξεναγός, δουλεύω από πολύ μικρή. Η Άπω Ανατολή ήταν η εκπλήρωση του πρώτου μου μεγάλου ονείρου. Όταν πήγα εκεί βρήκα και πράγματα που δεν περίμενα, φυσικά-με την καλή και την κακή έννοια. Μάθαινα ήδη ιαπωνικά και τα εξέλιξα εκεί. Την πρώτη φορά κάθισα εκεί έξι μήνες. Μετά, επέστρεψα αρκετές φορές, απέκτησα επαφές και, γυρνώντας επισήμως στην βάση της Ελλάδας, εργάστηκα ως γιαπωνεζόφωνη ξεναγός. Κάθε μέρα στην Ακρόπολη, στον Παρθενώνα. Πιστεύω και νιώθω ότι η ενέργεια αυτού του μνημείου μου έχει φωτίσει την ζωή μου, με έχει επηρεάσει.
Πολλά χρόνια από την ζωή μου υπήρξα ξεναγός και το ευχαριστιόμουν τρελά γιατί μου άρεσε να βρίσκομαι με κόσμο-ακόμα μου αρέσει. Αγαπούσα τους αρχαιολογικούς χώρους, την επαφή, τους περιπάτους, την μη ρουτίνα. Φυσικά, όταν κάνεις κάτι για πάρα πολύ καιρό και δεν έχεις μια άλλου τύπου εξέλιξη κουράζεσαι. Αυτό έπαθα κι εγώ, άρχιζα να ζητάω πιο πολλά από τον εαυτό μου και από την ζωή μου. Επηρεασμένη και από την μαγική ενέργεια της Ακρόπολης, προσπαθούσα να αντισταθμίσω την μονοτονία της ξενάγησης, για να την διανθίσω. Πώς; Διαβάζοντας. Για τον Παρθενώνα, την φιλοσοφία, την μεταφυσική, ακόμα. Και άρχισα να μπολιάζω την ξενάγησή μου με την μετάδοση μιας επιπλέον γνώσης. Άρχιζα κι εγώ, στο μεταξύ, να πιστεύω περισσότερο στον εαυτό μου, την εσωτερική μου δύναμη, να κατανοώ λίγο λίγο ότι υπάρχει κάτι παραπάνω από αυτό που μας διδάσκουν. Εκεί έγινε το μεγάλο κλικ.
Πιστεύω ότι όταν έχεις ένα όραμα, μια βαθιά επιθυμία για κάτι, το σύμπαν σε βοηθά. Το βλέμμα μας για την ζωή, επηρεάζει την ζωή. Τα πάντα είναι ψυχολογία και τα πάντα βρίσκονται στο υποσυνείδητο. Χρειάστηκε να κάνω πολλή δουλειά με τον εαυτό μου, να αλλάξω τις εγγραφές του υποσυνειδήτου μου και να αντιληφθώ την μαγεία αυτής της διαδικασίας. Ξεκίνησα να παρακολουθώ σεμινάρια από Αμερική μέσω Internet. Όσα μάθαινα κάθε μέρα στην ζωή μου άρχιζαν να γίνονται εργαλεία μου, να τα χρησιμοποιώ, και να βλέπω να συμβαίνουν θαύματα. Εισήχθην στο NLP, στον νευρογλωσσικό πργραμματισμό, που σε συνδυασμό με διαλογισμό, συγκεκριμένες τεχνικές, φιλοσοφία και διαφορετική χρήση των λέξεων και των συναισθημάτων, αλλάζει την ζωή σου, αν τον βάλεις στην ζωή σου. Αρχίζεις να προγραμματίζεις το υποσυνείδητό σου με καινούργιες ιδέες, καινούργιες λέξεις, δεν βρισκόμαστε στον αυτόματο πιλότο, εμείς μπορούμε να επέμβουμε στην ψυχή, στο μυαλό, στην ζωή μας ολόκληρη.
Με σαγήνευσε. Ήθελα να μάθω περισσότερα, τα πώς, τα γιατί. Μπήκα στην διαδικασία να μάθω NLP, ώστε να το μεταδώσω με πολύ πάθος και πολλή αγάπη, έχοντας πρώτα δει εγώ αποτελέσματα στην δική μου ζωή, έχοντας ανατρέψει εγώ την ζωή μου πρώτα. Και το πιστεύω πολύ αυτό: καθένας μας μπορεί να κάνει την δική του ανατροπή. Όταν αποφάσισα και οραματίστηκα την δική μου ανατροπή, πήγαιναν τα περισσότερα πράγματα λάθος. Είχα οδηγηθεί σε βαθιά απογοήτευση, ενώ παράλληλα είχα την ελπίδα ότι μπορώ να τα καταφέρω κι εγώ, μπορώ να είμαι ευτυχισμένη, να δω την ζωή αλλιώς. Δεν μιλώ για αμερικάνικο μοντέλο, με εκατομμύρια και επαύλεις. Μιλώ για χαρά, για τα πρώτα εργαλεία που χρειαζόμαστε για να πιστέψουμε ότι μπορούμε. Μετά, αν θέλουμε τα εκατομμύρια, ας τα κερδίσουμε. Αν θέλουμε την οικογένεια, την περιπέτεια, το ό, τι, ας το διεκδικήσουμε. Ξέρεις, αυτό είναι το δύσκολο, αυτό το πρώτο επίπεδο, να πεις στ’ αλήθεια αυτό το «πιστεύω σε μένα» και να το περάσεις και στο υποσυνείδητό σου.
Εκείνη την εποχή της ζωής μου, ήμουνα σε φάση διαζυγίου, δεν τα πήγαινα καλά με την οικογένειά μου, δούλευα και δεν ένιωθα εξέλιξη, παρά το ότι ήμουν καλή σε αυτό που έκανα. Πέρασα περίοδο με άσχημα οικονομικά, μέτρια επαγγελματικά, δυσκολίες στα προσωπικά. Έλεγα, δεν μπορεί, δεν μπορεί. Τόσο χαζή είμαι; Αυτά έλεγα. Και μετά εντόπιζα ότι έχω ενέργεια, όρεξη, διάθεση. Ανακάλυψα σύντομα ότι όλα αυτά ήταν μπλοκαρισμένα, λόγω του προγραμματισμού μου. Υποσυνείδητα, δεν πίστευα ότι είμαι έξυπνη. Κι ας το έλεγα. Όλοι, μα όλοι έχουμε ευφυία, λίγοι το πιστεύουμε. Και κάτι άλλο, που ανακάλυψα πρόσαφατα: Λόγω κάποιων τραυματικών εμπειριών από τα παιδικά μου χρόνια, δεν πίστευα ότι είχα κάποια δημιουργικότητα ή ότι θα μπορούσα να καταπιαστώ με οτιδήποτε έχει να κάνει με τέχνη. Κι αυτό το ανέτρεψα. Νιώθω και πιστεύω ότι αυτό που κάνω βγαίνει προς τα έξω με μια μορφή καλλιτεχνικότητας. Και με ικανοποιεί που ξεμπλόκαρα τον δρόμο της δημιουργικότητάς μου.
Αν δεν είχα ζήσει δύσκολα, δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα. Έχω ζήσει δυσκολίες, μου έχουν φερθεί άσχημα, έχω δεχθεί κακές συμπεριφορές, έχω κάνει κι εγώ λάθη. Με έχω συγχωρέσει, όλοι κάνουμε βλακείες, έχουμε περιόδους που δεν προχωράμε μπροστά. Για το φως, χρειάζεται το σκοτάδι. Πριν ένα χρόνο, άρχισε να γίνεται ένα μπαμ με τα social, ήρθε μια σχετικά γρήγορη απήχηση. Εγώ αυτό το πράγμα το κάνω 20 χρόνια. Χρησιμοποιώ κάποιους διαλογισμούς που φέρνουν κάποια αποτελέσματα, ίσως είναι αυτό, δεν ξέρω. Σίγουρα θέλω να μπορέσω να βοηθήσω όσο πιο πολλούς ανθρώποιυς μπορώ, αυτή είναι η αποστολή μου στην ζωή και την βρήκα! Γι’ αυτό είμαι αληθώς ετυχισμένη.
Ξέρεις, συνεχίζω να επισκέπτομαι τον Παρθενώνα και τον κοιτάζω ακόμα με δέος. Όμως, δεν μου λείπει η παλιά μου ζωή. Μου φαίνεται αιώνες πριν. Εξελίχθηκα, προχώρησα, με βρήκα, βρήκα την χαρά. Κι ας έχασα ανθρώπους (γιατί αυτό συμβαίνει όταν προχωράμε, φεύγουν κάποιοι από κοντά μας ή δεν θέλουμε εμείς πια κάποιους, πριν καν καταλάβουμε ότι έχουμε εξελιχθεί), βρήκα άλλους. Κι αυτοί οι άλλοι ταιριάζουν τόσο πολύ με τη νέα ενέργεια και φιλοσοφία ζωής σου και είναι υπέροχο αυτό.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Πάνω στην δουλειά μου, όλα αυτά τα χρόνια, παρά το ότι αλλάζουν οι συνθήκες, οι όροι, οι καταστάσεις, συναντώ κοινά μοτίβα. Συναντώ γυναίκες που έχουν θέσει την συντροφιά, την άγρα συντρόφου, άντρα και λοιπά ως επίκεντρο στις ζωές τους, γιατί είναι έτσι κοινωνικά προγραμματισμένες. Μόλις ανακτούν, όμως, την αυτοεκτίμησή τους, αρχίζουν να ασχολούνται με την δουλειά τους, τους εαυτούς τους, τις ζωές τους. Οι άντρες, διαχρονικά, λόγω του δικού τους προγραμματισμού αγχώνονται για την δουλειά τους, για το αν είναι άξιοι ή δυνατοί-δεν είναι πολύ εξοικειωμένοι με το να εκφράζουν τα συναισθήματά τους, τις ανάγκες τους. Και συχνά, βλέπουμε παραγκωνισμένους άντρες μέσα σε οικογένειες ή δουλειές που ζητούν συνεχώς πράγματα από αυτούς. Νιώθουν συχνά αποτυχημένοι. Είμαστε όλοι άνθρωποι, γυναίκες και άντρες. Προσωπικά, από μικρή ήμουν φεμινίστρια, πιστεύω ότι οι γυναίκες πρέπει να πιστέψουμε στην δύναμή μας, να κυνηγάμε τους στόχους μας, να μην μονοπωλεί την ζωή μας το αν θα έχουμε σχέση, αν θα παντρευτούμε, αν θα κάνουμε παιδιά. Έχω παλέψει πολύ στην ζωή μου για την ισοτιμία των φύλων, αρχής γενομένης από μένα, για μένα ως κορίτσι, ως γυναίκα που διεκδίκησα πράγματα.
Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως ήθελα ένα παιδί, αν και δεν ήταν και πρώτη μου προτεραιότητα, αλλά δεν προέκυψε. Είμαι ευτυχής που έχω τον γιο του συντρόφου μου, τον step son μου, και τώρα, τα παιδιά του, τις μικρές εγγονές μας. Ζουν στην Βαρκελώνη, αλλά όσο μπορούμε συναντιόμαστε. Κάνω όμορφα πράγματα, περνάω καλά, παλιότερα έβγαινα περισσότερο, χόρευα, τώρα μου αρέσει περισσότερο το μέσα, η ξεκούραση και, βέβαια, τα ταξίδια και τα ψώνια! Οι γονείς μου ζουν, είναι υπερήλικες βέβαια. Η σχέση μας παραμένει δύσκολη, οι άνθρωποι σε μεγάλη ηλικία δεν είναι αύκολο να δουν τα πράγματα από μια διαφορετική σκοπιά. Μονόπλευρα, έχω προσπαθήσει να βελτιώσω κάποια πράγματα, αλλά χρειάζεται να θέλει και η άλλη πλευρά. Τους αγαπώ πολύ, όπως και να έχει.
Δεν είμαι στην κοσμάρα μου, πάντως, όπως μπορεί να λένε. Η ζωή γύρω μας είναι σκληρή, φυσικά και επηρεάζομαι από τους πολέμους, τις φυσικές καταστροφές, όλη αυτή τη δυσαρμονία. Όμως, προσπαθώ να μην τα βάζω μέσα μου, να μην με κατεβάζουν. Ξέρω και επιστημονικά ότι αν κάποιος μένει για πολύ καιρό σε αρνητικά συναισθήματα παύει να είναι παραγωγικός, αποκόπτεται από την χαρά της ζωής που όλοι αξίζουμε να βιώνουμε. Προσπαθώ να βρίσκω μέσα από κάθε κατάσταση τι θετικό μπορώ να βρω και πώς να χρησιμοποιήσω τα διδάγματα που μου δίνει προς όφελός μου. Αυτό μπορούμε να το κάνουμε όλοι.
Έχω μαθητευόμενους, και όχι θεραπευόμενους. Δεν θεωρώ ότι έχουμε αρρώστιες προς θεραπεία. Δεν το χρησιμοποιώ αυτό ως όρο. Η νεότερη μαθητευόμενή μου, λοιπόν, είναι 18 χρονών. Και έχω και ανθρώπους μέχρι 50, 55…Άντρες και γυναίκες. Τον τελευταίο καιρό συνεργάζομαι και με ανθρώπους από Αγγλία, δύο Ελληνίδες που μένουν στην Αγγλία. Όλη την μέρα ασχολούμαι με την δουλειά μου, με πολλή αγάπη. Συνεδρίες, μελέτη, τα social media μου. Κάθε άνθρωπος έρχεται σε μένα με διαφορετικά αιτήματα, παλεύοντας να ξεδιπλώσει παράλληλα και το κουβέρι της ζωής του: θέλω να βρω τον ιδανικό σύντροφο, ο γάμος μου δεν πάει καλά, έχω ένα μαγαζί που δεν πάει καθόλου καλά. Όμως, τελικά, οι παρονομαστές είναι κοινοί: η αυτοπεποίθηση, η ευτοεκτίμηση, η σχέση με την οικογένεια κυρίως που είναι υπεύθυνη για το 80% του προγραμματισμού μας.
Έχω αρκετές αντιρρήσεις με την ψυχανάλυση. Όταν πηγαίνεις μόνο πίσω, επιτυγχάνεις έναν προγραμματισμό στον εγκέφαλο, για να μην μπορεί να πηγαίνε εύκολο μπροστά, να μένει πίσω. Όταν επαναφέρουμε τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος, τραυματιζόμαστε ξανά και είναι εντάξει να βρούμε τι μας έχει πονέσει και πειράξει, αλλά το θέμα είναι το επόμενο βήμα. Μετά τι; Τι κάνουμε μετά το «aha, moment»; Το NLP δίνει πρόσβαση στο επόμενο βήμα και είναι πολύ σημαντικό αυτό. Πώς δηλαδή μπορούμε να βγάλουμε τις δυσάρεστες εμπειρίες από το υποσυνείδητό μας, να απελευθερωθούμε και να σχεδιάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας υπέρ μας.
Ακόμα θυμώνω, ακόμα στενοχωριέμαι. Θα φροντίσω όμως να μην μου μείνει πολλές ώρες επάνω μου και μέσα μου. Το χαρακτηριστικό μου είναι ότι ξυπνάω κάθε μέρα μες στην καλή χαρά, κάθε μέρα που ξυπνάμε ζωντανοί είναι δώρο. Πριν πέσω για ύπνο, μετά την απαρέγκλιτη διαδικασία των διαλογισμών μου, σκέφτομαι αν έχω τελειώσει με τις δουλειές μου, με τις εκκρεμότητές μου. Θέλω να κοιμάμαι ελαφριά, να ξέρω τι έκανα και τι έχω να κάνω την επόμενη ημέρα. Και μου αρέσει να ζω και να κυκλοφορώ σε μέρη που έχουν ζωντάνια.
