Η Ίντρα Κέιν είναι ένα πολύ όμορφο κορίτσι, από κάθε άποψη. Είναι ένα πολύ ζεστό παιδί, με τρομερό χιούμορ, αυτοσαρκασμό και ευστροφία. Συναντηθήκαμε στο θέατρο του Νέου Κόσμου, μια από τις πιο παγωμένες ημέρες του φετινού χειμώνα.

Συζητήσαμε για την παράσταση που πρωταγωνιστεί, «Πεταλούδες στο στομάχι» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου, για το πόσο βαριέται τη διαδικτυακή καυλάντα κι ας έχει κάνει την προσπάθειά της σε dating app, για το πόσο θα ήθελε να δει μια σειρά στην ελληνική τηλεόραση που θα έπαιζαν και μαύροι ηθοποιοί χωρις να υπογραμμίζεται ότι είναι μαύροι.

Δεν μπορούσε να ξεκινήσει αλλιώς η συζήτησή μας παρά σχολιάζοντας τις κινητοποιήσεις στον χώρο του θεάτρου. Αυτά είναι όσα μοιράστηκε μαζί μας:

Βρίσκω πως είναι πολύ θετικό το πόσο τεράστια είναι η κινητοποίηση στα θέατρα και οτι και γίνεται τόσο έντονη συζήτηση εξαιτίας του Προεδρικού Διατάγματος. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος εκεί έξω που δεν ξέρει τι συμβαίνει και πόσο σοβαρό είναι όλο αυτό. Από την άλλη θλίβομαι ιδιαιτέρως γιατί λες «πώς είναι δυνατόν ακόμη να συζητάμε γι’ αυτά ενώ έχουμε 2023;». Επιπλέον, έχω το κακό χούι να μπαίνω στα social media και να διαβάζω, για να πιάνω τον παλμό της κοινωνίας. Γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου; Είναι πολύ τρομακτικό να διαβάζεις σχόλια του τύπου «το θέατρο και το τραγούδι δεν είναι σοβαρή δουλειά» ή «τώρα το θυμηθήκατε;». Κάπως υπάρχει ένα χάος στο μυαλό του μέσου Έλληνα και θεωρεί ότι το να ασχολείσαι με τις Τέχνες είναι κάποιου είδους χόμπι.

Όσο κλισέ κι αν ακούγεται αν εμείς που έχουμε βήμα δεν πούμε και κάτι, τότε τι γίνεται; Κάπως πρέπει να έρθει μια αλλαγή κι αν δεν έρθει η αλλαγή τουλάχιστον να ξέρω πως ό,τι μπορούσα να κάνω από τη δική μου πλευρά το έκανα. Ακόμη και λίγες φωνές γύρω γύρω να υπάρχουν κάτι μπορεί να αλλάξει. Νιώθω ότι είναι χρέος μας. Δηλαδή τι ήρθαμε να κάνουμε σε αυτή τη ζωή; Να περάσουμε ωραία; Ναι. Να εξελιχθούμε ως άνθρωποι; Ναι. Πώς θα εξελιχθούμε ως άνθρωποι αν δεν κάνουμε κάτι;

Ο μπαμπάς μου ήρθε από την Ουγκάντα στην Ελλάδα το 1967. Γνώρισε τη μητέρα μου, παντρεύτηκαν, πήγαν μαζί στην Ουγκάντα όπου γεννήθηκε ο αδερφός μου και επέστρεψαν στην Ελλάδα το 1977. Από τότε δεν ξαναπήγε ποτέ. Έλεγε «εγώ θα πάω στο χωριό μου να πεθάνω», δυστυχώς τον χάσαμε τον Ιούλιο. Θα ήθελα να τον είχα να πάμε μαζί. Όμως θα το κανονίσω να πάω, με τον αδερφό μου και έναν ξάδερφο μου. Έχουμε συγγενείς εκεί που τους ανακάλυψα μετά τον θάνατο του μπαμπά μου.

Στον χώρο του τραγουδιού με βοήθησε πολύ το γεγονός ότι είμαι μαύρη. Όλοι θεωρούσαν δεδομένο ότι ως μαύρη θα είμαι καλή τραγουδίστρια, που θα μπορούσα να μην είμαι. Στο θέατρο είναι διαφορετικά τα πράγματα. Οι ρόλοι που μου προσφέρονται θέτουν ως προαπαιτούμενο μια μαύρη γυναίκα. Εάν δεν κάνω λάθος, εδώ, στο «Πεταλούδες στο στομάχι», είναι η πρώτη φορά που απλώς ζητούσαν μια γυναίκα. Υπογραμμίζεται το ότι είμαι μαύρη μόνο σε μια στιγμή που μου ζητήθηκε από τον Κωνσταντίνο (Ρήγο) να καταθέσω κάτι προσωπικό, αλλά δεν υπήρχε ως προϋπόθεση στο αρχικό κείμενο. Πάντως, εδώ ακόμη συζητάμε αν είναι δόκιμος ο όρος Αφροέλληνας. Δηλαδή πώς αλλιώς να με περιγράψω;

Το βασικό θέμα του έργου είναι ο έρωτας σε όλες του τις μορφές και σε όλες τις ηλικίες. Επίσης, διερευνά αν ο ψηφιακός έρωτας έχει αλλάξει την όλη φάση Πιστεύω ότι την έχει αλλάξει πολύ. Προσωπικά, δεν μπορώ να συμβαδίσω παρότι έχω προσπαθήσει. Πάρα πολλοί αρκούνται στην ψηφιακή επαφή. Εμένα αυτό με τρελαίνει. Δεν μπορώ να το καταλάβω. Τη βαριέμαι πάρα πολύ τη διαδικτυακή καυλάντα, υπάρχει νόημα μόνο αν καταλήξει «ωραία, αύριο θα τα πούμε από κοντά;». Εάν δεν προκύψει αυτή η ερώτηση, τότε φιλάκια και bye.

Στην καραντίνα είχα μπει σε dating app. Δεν θα ξαναμπώ, γιατί 3 στα 3 δεν… Ευχαριστώ, την έκανα την προσπάθειά μου (γέλια). Μετά σκεφτόμουν «τι κάνω;», ότι μπορεί να με κράξουν κι όλα αυτά. Αλλά σιγά, δεν είμαι και η Beyonce. Αλλά και η Beyonce αν μείνει μόνη της, γιατί να μη μπει σε dating app? Σιγά. Όλα καλά είναι, αρκεί να υπάρχει μέτρο.

Ξέρω κι εγώ, έχω μπερδευτεί. Πού πάει ο κόσμος; Πού πάμε; Θα πεθάνουμε όλοι μόνοι μας στο τέλος (γέλια).

Υπάρχουν πολλών ειδών σκαλώματα. Πριν πολλά χρόνια είχα μια σχέση που γκρίνιαζε επειδή φορούσα ένα t-shirt AC DC, που είχε και στρασάκια επάνω. Όμως εγώ άκουγα AC DC, είχαμε πάει και στη συναυλία. Θεωρούσε όμως ότι δεν έπρεπε να το φοράω γιατί εγώ εκπροσωπώ μουσικά κάτι άλλο.

Είναι πολύ έντονο το άγχος στην ελληνική κοινωνία του «τι θα πουν ο άλλοι». Ωραία, ας πουν. Και; Έτσι κι αλλιώς, ό,τι κι αν κάνεις κάποιος θα βρεθεί να πει, οπότε μην τρελαίνεσαι. Παλιά ήταν πιο έντονο, τώρα έχουμε αρχίσει κάπως να το συζητάμε ότι πρέπει να αλλάξει αυτή η νοοτροπία, αλλά νομίζω ότι έχουμε πολύ δρόμο ακόμη.

Πρέπει επιτέλους να γραφτεί μια σειρά στην ελληνική τηλεόραση που να κανονικοποιεί κάποια πράγματα. Να παίζουν δηλαδή και μαύροι ηθοποιοί χωρίς να υπογραμμίζεται ότι είναι μαύροι. Αυτή άλλωστε είναι η πραγματικότητα. Πας σε ένα σχολείο στο κέντρο της Αθήνας και τα παιδάκια είναι από Αλβανία, από Πακιστάν, από Ουγκάντα. Τα παιδάκια δεν ρωτούν «από πού είσαι εσύ;», απ’ την Κυψέλη είναι. Πρέπει να πάμε λίγο παρακάτω, και στην τηλεόραση. Γιατί όχι; Καταλαβαίνω κάπως και τα κανάλια και τις εταιρίες παραγωγής που κολλάνε στο θέμα του πόσο εμπορικό μπορεί να είναι αυτό. Ε, λοιπόν είναι πολύ εμπορικό. Τα τελευταία χρόνια ήρθε στο προσκήνιο η plus size μόδα. Μα ήταν τεράστια τρύπα της αγοράς. Πώς δηλαδή δεν το είχαν σκεφτεί νωρίτερα;

Θεωρώ ότι κάθε αλλαγή έρχεται με αγώνα. Τι σημαίνει το «η κοινωνία δεν είναι έτοιμη»; Θα ήθελα να μου εξηγήσει κάποιος ποιο είναι το σημείο ετοιμότητας, από πού ξεκινάμε δηλαδή; Η κοινωνία ίσως ποτέ δεν είναι έτοιμη για κάτι. Πρέπει όμως να γίνονται και οι δύσκολες συζητήσεις και οι άβολες και φυσικά οι νομοθετικές ρυθμίσεις. Όταν ήμουν μικρή πίστευα ότι το 2023 θα είχαμε ιπτάμενα αυτοκίνητα κι εδώ ακόμη συζητάμε τα αυτονόητα. Δηλαδή πρέπει να τελειώνουμε με κάποια πράγματα.

Πληροφορίες: Πεταλούδες στο στομάχι. Σύλληψη, σκηνοθεσία, σκηνικός χώρος: Κωνσταντίνος Ρήγος, Κείμενο: Έρι Κύργια, Μουσική: Γρηγόρης Ελευθερίου, Κοστούμια: Ελλάδα Δαμιανού, Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ, Βίντεο: Βασίλης Κεχαγιάς. Παίζουν οι ηθοποιοί: Κλέλια Ανδριολάτου, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος, Ίντρα Κέιν, Δωροθέα Μερκούρη, Κωνσταντίνος Μπιμπής. Κεντρική Σκηνή, Θέατρο του Νέου Κόσμου από Τετάρτη ως και Παρασκευή.