Σε έναν κόσμο που αλλάζει κανάλια πιο γρήγορα απ’ όσο προλαβαίνουμε να νιώσουμε, η Θέκλα Γαΐτη βουτά στο σκηνικό χάος και του δίνει μορφή, ρυθμό και φωνή.
Πόσο εφικτό είναι να αποτυπώσεις μέσα από ένα αδιάκοπο σκηνικό ζάπινγκ ολιγόλεπτων διαφοροποιημένων μεταξύ τους σκηνών την αγωνία για έναν κόσμο, θρυμματισμένο, παράλογο και αποπροσανατολιστικό;
Η ηθοποιός και σκηνοθέτης Θέκλα Γαΐτη μέσα από την παράσταση με τίτλο “metaδραματικό” έρχεται να συνθέσει μέσα από ένα τέτοιο συμπίλημα διαφορετικών εκφραστικών μέσων – που περιλαμβάνει από χορό και τραγούδι μέχρι προφορική ποίηση και σωματικό θέατρο– να αφηγηθεί μια τέτοια ιστορία γόνιμου χάους μέσα από μια κολυμβήτρια σε ένα αστικό περιβάλλον.
To OLAFAQ συναντήθηκε μαζί της και συζήτησε πάνω στον δραματουργικό άξονα του έργου της για το πολλαπλό χάος της καθημερινότητας, την ποικιλία της σκηνικής συνθήκης και τα επόμενα καλλιτεχνικά της σχέδια.
– Ποιές δημιουργικές σκέψεις σε οδήγησαν στο να φτιάξεις το “metadramatiko”;
Το “metaδραματικό” προέκυψε ως ανάγκη εκτόνωσης της δημιουργικότητάς μου αμέσως μετά το τέλος των περιοριστικών μέτρων του 2022. Ο τρόπος που ο εγκέφαλός μου λειτουργεί – συχνά αποσπασματικά και με τάση διάσπασης – με ώθησε να αναζητήσω μια μορφή έκφρασης ικανή όχι μόνο να αποτυπώσει αυτήν την εσωτερική αταξία, αλλά και να την αξιοποιήσει. Συνειδητοποίησα πως το μυαλό που πηδάει από θέμα σε θέμα και η δυσκολία εστίασης και ολοκλήρωσης, πέραν από πραγματική δημιουργική πρόκληση εργασίας σε προσωπικό επίπεδο, αποτελεί και ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα σκηνικής διερεύνησης. Έτσι, συνέθεσα αυτό το «σκηνικό κολάζ» με σκοπό να επικοινωνήσω και να εκφράσω τον τρόπο με τον οποίο πλοηγούμαι μέσα στο χάος των πολλαπλών καθημερινών ερεθισμάτων, με την πεποίθηση ότι πολλοί άνθρωποι θα ταυτιστούν με αυτό το εσωτερικό τοπίο. Η υβριδική φύση του μεταδραματικού θεάτρου, που αφήνει τεράστιο χώρο για πειραματισμό, μου έδωσε την ευκαιρία να μετατρέψω το χάος όχι μόνο σε βασικό δομικό υλικό της παράστασης, αλλά και σε κύρια πηγή δημιουργικού περιεχομένου. Όπως συμβαίνει και με τις ζωές μας, δηλαδή, όπου δομούμε το βίωμά μας πάνω στο χάος της πολυδιάστατης πραγματικότητας και προσπαθούμε να αντλήσουμε νόημα από αυτό.
– Πόσο δύσκολο ήταν να συνδυάσεις ποικίλα και διαφορετικά μεταξύ τους εκφραστικά μέσα;
Δεν αντιμετώπισα ιδιαίτερες δυσκολίες σε αυτό το μέρος της δημιουργικής διαδικασίας. Αντιθέτως, θα έλεγα ότι η εμπειρία πυροδοτούσε μια γλυκιά αίσθηση σκανταλιάς που συνεχώς τροφοδοτούσε την έμπνευσή μου και ασκούσε ιδιαίτερη γοητεία πάνω μου. Η αποσπασματική δομή της παράστασης, η οποία αποτέλεσε τη βασική δραματουργική της γραμμή, μου παρείχε την ελευθερία να πειραματιστώ ελεύθερα, χωρίς να νιώθω περιορισμό από αυστηρούς κανόνες ή συμβατικά πλαίσια. Στόχος μου ήταν να οδηγηθώ σε παράδοξους συνδυασμούς, να δημιουργήσω εικόνες που σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι υπάρχει κάτι το «πειραγμένο», κάτι το οποίο, εν τέλει, κουβαλάει μία υποδόρια αίσθηση απειλής.
– Υπάρχει μια κεντρική ιδέα γύρω από την οποία θα ήθελες να κινηθεί ο θεατής ή η ίδια η ιδέα της κολυμβήτριας που παρακολουθούμε στη σκηνή είναι ένας άξονας πάνω στον οποίο αφήνεις ελεύθερα νοήματα να απλωθούν;
Το “metaδραματικό” δεν πριμοδοτεί κάποια κεντρική, προδιαγεγραμμένη ιδέα σχετικά με τα συμπεράσματα στα οποία θα ήθελα να καταλήξουν οι θεατές. Δεν υπάρχει μια ενιαία αλήθεια ή κάποιο σαφές μήνυμα που επιδιώκω να μεταδώσω. Αντίθετα, η παράσταση είναι ανοιχτή στην προσωπική ανάγνωση του κάθε θεατή. Οι σκηνές παρουσιάζονται με τρόπο που ενθαρρύνει την ελεύθερη συσχέτιση και την ανακάλυψη νέων νοημάτων, ενώ η κολυμβήτρια λειτουργεί ως καταλύτης που ενεργοποιεί διαφορετικές δυνατότητες ερμηνείας.
– Ποιά είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σχέδια σου;
Προς το παρόν, οργανώνω την περιοδεία της κολυμβήτριας στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ήδη έχουν προγραμματιστεί 8 παραστάσεις στο Μιλάνο και την Κατάνια τον Οκτώβριο και είμαι σε διαδικασία συζήτησης με διάφορους φορείς. Παράλληλα με το project αυτό, υπάρχει πάντα η Experimenta, τόσο ο χώρος της στο Μεταξουργείο στον οποίο εργάζομαι για την διοργάνωση εκπαιδευτικών και καλλιτεχνικών δράσεων, όσο και η εταιρία που έχει αναλάβει την παραγωγή των παραστάσεων του Κωνσταντίνου Ντέλλα και της Ζωής Δρακοπούλου.
Παραστάσεις: Από Δευτέρα 28 Απριλίου έως Τρίτη 13 Μαΐου Ημέρες &ώρες παραστάσεων: Στα ελληνικά: Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00 28 &29 Απριλίου, 5 &6 Μαΐου, 12 &13 Μαΐου 2025 Στα αγγλικά: Τετάρτη 30 Απριλίου 2025 στις 21.00 Διάρκεια παράστασης : 53 λεπτά
Μέσα σε μια Βενετία χωρίς νερό και με τα κανάλια στεγνά από μνήμη, ο ηθοποιός Στέλιος Τυριακίδης βαδίζει σαν έμπορος συναισθημάτων σε μια παράσταση-εφιάλτη.
Μέσα σε μια Βενετία χωρίς νερό και με τα κανάλια στεγνά από μνήμη, ο ηθοποιός Στέλιος Τυριακίδης βαδίζει σαν έμπορος συναισθημάτων σε μια παράσταση-εφιάλτη.
Μέσα σε μια ambient σκηνή που πλημμυρίζει από αλγόριθμους, ο Benoît Pioulard συνεχίζει να γράφει για να σωθεί. Όχι για να ακουστεί, αλλά για να αντέξει.
Μέσα σε μια ambient σκηνή που πλημμυρίζει από αλγόριθμους, ο Benoît Pioulard συνεχίζει να γράφει για να σωθεί. Όχι για να ακουστεί, αλλά για να αντέξει.
Οι Kessoncoda φέρνουν τον υβριδικό ήχο τους στο Athens Jazz Festival, παντρεύοντας πιάνο και beats σε μια εμφάνιση όπου η σύγχρονη jazz αποκτά ρυθμό, βάθος και ατμόσφαιρα.
Οι Kessoncoda φέρνουν τον υβριδικό ήχο τους στο Athens Jazz Festival, παντρεύοντας πιάνο και beats σε μια εμφάνιση όπου η σύγχρονη jazz αποκτά ρυθμό, βάθος και ατμόσφαιρα.
Σαν να βγήκε από όνειρο θαμμένο σε παλιό χωμάτινο δρόμο, η Μαρία Προϊστάκη περπατά στη σκηνή κουβαλώντας σιωπές, αίμα και το βάρος όσων δεν ειπώθηκαν ποτέ, στο έργο "Στην Παλιά Εθνική" του Γιώργου Χρι
Σαν να βγήκε από όνειρο θαμμένο σε παλιό χωμάτινο δρόμο, η Μαρία Προϊστάκη περπατά στη σκηνή κουβαλώντας σιωπές, αίμα και το βάρος όσων δεν ειπώθηκαν ποτέ, στο έργο "Στην Παλιά Εθνική" του Γιώργου Χρι
