Η Sharon Kovacs, η ξυρισμένη κούκλα που κρύβει μια σόουλ φωνή κάτω από τη χνουδωτή κουκούλα της, είναι ένα αινιγματικό φαινόμενο. Η Ολλανδή τραγουδοποιός με την αναγνωρίσιμη, βαθιά χροιά της και την εκρηκτική σκηνική παρουσία της, έχει κερδίσει και έχει συγκρατήσει το παγκόσμιο κοινό της με τις ακατέργαστες και ωμές soul αναφορές της, όλες παραμορφωμένες και φιλτραρισμένες μέσα από το μοναδικό μαγικό της πρίσμα. Η φωνή της, γεμάτη συναίσθημα και ένταση, μοιάζει να βγαίνει κατευθείαν από τα βάθη της ψυχής της, δημιουργώντας μια αίσθηση αμεσότητας και ειλικρίνειας που σπάνια συναντά κανείς στο σύγχρονο μουσικό στερέωμα. Ξεπηδώντας από το μουσικό κολέγιο και κάποιες αυτοσχεδιαστικές βραδιές μπροστά σε ένα ανοιχτό μικρόφωνο στο Αϊντχόβεν, έχει χαράξει το δικό της μοναδικό μονοπάτι μέσα από τόσες έξυπνες ανατροπές και τα τόσα μπερδέματα της ζωής που αφηγείται στους στίχους της, και κάπως έτσι, έχει πραγματικά μαγέψει την υφήλιο με την «αλεπουδίσια» γοητεία της. Η μουσική της, φανερά επηρεασμένη από τη soul της δεκαετίας του ’60 και ’70 και γεμάτη από ρετρό στοιχεία με σύγχρονες πινελιές, γεννά αυτό τον ιδιαίτερο ήχο που είναι ταυτόχρονα νοσταλγικός και πρωτότυπος, ενώ τα τα λόγια και οι στίχοι που αγγίζουν θέματα όπως η αγάπη, η απώλεια, οι εσωτερικές μας μάχες και η επιβίωση, προσδίδουν ένα γοητευτικό βάθος σε αυτήν την περίεργη ποπ περσόνα που συγκινεί και εμπνέει.

Βέβαια, αυτό που κάνει την Kovacs να ξεχωρίζει είναι η αλήθεια και η αμεσότητα που μεταδίδει μέσω της τέχνης της. Κάθε της ερμηνεία, όσο και αν φανερώνει νοσταλγικές αναφορές στο μαύρο παρελθόν της soul, μοιάζει σαν μια πρωτόγνωρη εμπειρία που σε αγγίζει, και σε διαπερνά, φέρνοντας στην επιφάνεια συναισθήματα στον ακροατή που ίσως κρύβονταν βαθιά μέσα του. Τα τραγούδια της, όπως το My Love και το Sugar Pill είναι μερικά μόνο παραδείγματα γεμάτα πάθος και δραματικότητα, με δυνατές μελωδίες και έντονα μελαγχολικές ενορχηστρώσεις. Και μέσα από αυτές τις επιτυχίες γεννήθηκε ένα αστέρι που μας έχει αποδείξει πως δεν φοβάται να εκθέσει τις ατέλειές της, και ίσως αυτό ακριβώς να το κάνει τόσο μοναδικό.

Η Kovacs είναι μια καλλιτέχνις που συνεχώς μας υπενθυμίζει την ομορφιά του να είμαστε ευάλωτοι και αληθινοί. Ωστόσο, παρά τη βαθιά της σύνδεση με τη soul, η Kovacs διαθέτει και μια πιο «πανκ» πλευρά που είναι δύσκολο να αγνοηθεί. Αυτό δεν περιορίζεται μόνο στην αισθητική της – με το εκκεντρικό ξυρισμένο στυλ, τις τολμηρά παραμυθένιες (σχεδόν παγανιστικές) ενδυματολογικές επιλογές και την άφοβη στάση της απέναντι στη βιομηχανία – αλλά και στην ίδια τη μουσική της, όταν οι ρυθμοί, συχνά ακατέργαστοι και δυναμικοί, προσθέτουν μια αίσθηση επαναστατικότητας στα τραγούδια της.

Με αφορμή την επιστροφή της στην Ελλάδα για δύο μοναδικές συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη το Olafaq έστησε μια μικρή κουβέντα με την Sharon, όπου εκείνη λακωνικά, αλλά ουσιαστικά, ξεδίπλωσε τον ωμό, σκοτεινό και εύθραυστο εαυτό της.

– Όταν ήσoυν παιδί, είχες καμιά αίσθηση τι είδους δημιουργική πορεία θα μπορούσε να ακολουθήσει η ζωή σου;
Όχι ακριβώς, όχι. Ως παιδί, δεν ήμουν σίγουρη για το πού θα με πήγαινε η ζωή. Ήξερα ότι ήθελα να κάνω κάτι δημιουργικό, αλλά δεν ήταν τόσο ξεκάθαρο τότε. Μου άρεσε η μουσική, μου άρεσε να τραγουδάω, αλλά ήταν απλώς κάτι που έκανα, συχνά μόνη μου, καταλαβαίνεις; Δεν υπήρχε κανένα πραγματικό σχέδιο ή καμία ξεκάθαρη πορεία. Ήταν περισσότερο σαν, καθώς μεγάλωνα, η ζωή να με οδηγούσε σε αυτό το μέρος. Νομίζω ότι πάντα είχα αυτή τη βαθιά ανάγκη να εκφράζομαι, και με τον καιρό, αυτό βρήκε το δρόμο του στη μουσική.

– Μπορείς να μου πεις για τα πρώτα σου ακούσματα, τις πρώτες σου επιρροές ή πώς ξεκινήσες τελικά με τη μουσική;
Στεκόμουν πάντα σε εκείνες τις φωνές που αφηγούνται μια ιστορία – φωνές όπως η Billie Holiday, η Nina Simone, η Bessie Smith. Τραγουδούσαν για αληθινά πράγματα, συχνά σκοτεινά, συχνά επώδυνα, αλλά πάντα ειλικρινή. Η Amy Winehouse ήταν επίσης μεγάλη επιρροή, ειδικά όταν άκουσα για πρώτη φορά τη μουσική της. Υποθέτω ότι συνδέθηκα με αυτά τα συναισθήματα, αυτή την ωμότητα. Το πρώτο μου πραγματικό ξεκίνημα στη μουσική έγινε όταν άρχισα να τραγουδάω σε μπαρ και να δίνω παραστάσεις στο δρόμο με τον φίλο μου τον Steve Bradley. Αυτές ήταν ωμές εμπειρίες… Εμπειρίες που με διαμόρφωσαν και νομίζω ότι κάπου εκεί ερωτεύτηκα πραγματικά το τραγούδι και την ερμηνεία.

– Αν σε ρωτούσα έναν τίτλο βιβλίου, ή ένα ποίημα ή κάποιο απόσπασμα, ποιο θα ήταν αυτό που έχει εμπνεύσει περισσότερο τη δουλειά σου;
Νομίζω ότι θα ήταν κάτι που μιλάει για τον ανθρώπινο αγώνα – την ανάγκη να εκφράσουμε τον πόνο, την αγάπη και τη λαχτάρα. Πάντα επιστρέφω στη λέξη «κάθαρση». Είναι ελληνική και σημαίνει την απελευθέρωση έντονων συναισθημάτων. Για μένα, αυτό συνοψίζει τα πάντα σχετικά με τη μουσική μου. Όλα έχουν να κάνουν με την απελευθέρωση, με το να αποκαλύπτεις τα πράγματα που πονάνε, τα πράγματα που θεραπεύουν.

– Μεγαλώνοντας στην Ολλανδία, πώς θα έλεγες ότι το περιβάλλον και η ανατροφή σου εκεί επηρέασαν το μουσικό σου στυλ;
Η αλήθεια είναι ότι υπήρχαν πολλές διαφορετικές επιρροές γύρω μου. Περνούσα πολύ χρόνο μόνη μου και τα τοπία εκεί, ο γκρίζος ουρανός, η αίσθηση της μελαγχολίας – όλα αυτά βρήκαν το δρόμο τους στη μουσική μου. Η ολλανδική κουλτούρα μπορεί να είναι αρκετά άμεση, γεγονός που νομίζω ότι διαμόρφωσε την ειλικρίνεια στους στίχους μου. Δεν είναι πάντα εύκολο να αντιμετωπίζεις τα πράγματα, αλλά η ολλανδική νοοτροπία με δίδαξε ότι αν κάτι υπάρχει, το αντιμετωπίζεις. Αυτό είναι ένα από αυτά τα στοιχεία που κάνουν τη μουσική μου έτσι όπως είναι.

– Η μουσική σου συχνά συνδυάζει πιο στοιχειωμένα και soulful στοιχεία, πάντα με μια σκοτεινή πλευρά. Τι σε τραβάει σε αυτούς τους αντίθετους ήχους;
Νομίζω ότι πάντα με γοήτευε η αντίθεση – η ομορφιά και το σκοτάδι που ζουν δίπλα-δίπλα. Είναι σαν τη ζωή, σωστά; Τίποτα δεν είναι καθαρά ένα πράγμα. Μου αρέσει η ομορφιά σε κάτι που στοιχειώνει, σε κάτι που έχει μια άκρη. Αυτές οι αντιθέσεις το κάνουν να μου φαίνεται αληθινό. Νομίζω ότι η μουσική πρέπει να είναι ωμή, να αγγίζει κάτι βαθιά μέσα μας, είτε αυτό είναι οδυνηρό είτε όμορφο είτε και τα δύο. Είναι αυτά τα ενδιάμεσα διαστήματα που με ενδιαφέρουν περισσότερο.

– Όντως, η ωμότητα των στίχων σου πραγματικά ξεχωρίζει – θεωρείς ότι η σύνθεση τραγουδιών είναι μια θεραπευτική διαδικασία, ή είναι περισσότερο θέμα αφήγησης για σένα;
Είναι και τα δύο. Είναι σίγουρα θεραπευτικό, αλλά έχει επίσης να κάνει με το να πω την ιστορία μου και να συνδεθώ με ανθρώπους που αισθάνονται το ίδιο. Υπάρχουν πράγματα που πρέπει να βγάλω από μέσα μου, συναισθήματα που είναι πολύ μεγάλα για να τα κρατήσω μέσα μου, και το γράψιμο με βοηθά να τα κατανοήσω. Έχει να κάνει με την επεξεργασία των δικών μου εμπειριών και το να τους δώσω μια θέση, αλλά και με το να δημιουργήσω κάτι με το οποίο οι άλλοι μπορούν να ταυτιστούν. Η μουσική είναι ένας τρόπος να πω σε κάποιον, «Δεν είσαι μόνος σου σε αυτό».

– Πώς έχει εξελιχθεί η προσέγγισή σου στη μουσική από το ντεμπούτο Shades of Black στην τελευταία σου δουλειά;
Με το Shades of Black, εξακολουθούσα να ανακαλύπτω τον εαυτό μου, τόσο ως άτομο όσο και ως καλλιτέχνης. Ήταν μια έντονη περίοδος και δεν είχα πολύ χώρο για να σκεφτώ. Με τα χρόνια, απέκτησα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση για το ποια είμαι, και αυτό αντικατοπτρίζεται στη μουσική μου. Το Child of Sin είναι πολύ πιο ειλικρινές και άμεσο. Έχω μάθει να αγκαλιάζω την ευαλωτότητα, να μιλάω για τα τραύματα και τους φόβους μου χωρίς να κρατιέμαι. Δεν είναι πάντα όμορφο, αλλά είναι αληθινό, και νομίζω ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη αλλαγή.

– Έχεις συνεργαστεί με διάφορους παραγωγούς και καλλιτέχνες. Αυτές οι συνεργασίες, πώς διαμορφώνουν τη μουσική σου; Τι αναζητάς σε έναν συνεργάτη;
Η συνεργασία έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη. Πρέπει να αισθάνομαι ασφαλής με το άτομο με το οποίο συνεργάζομαι, ειδικά όταν η μουσική είναι τόσο προσωπική όσο η δική μου. Το θέμα είναι να βρω κάποιον που καταλαβαίνει το συναίσθημα πίσω από τα τραγούδια και μπορεί να αναδείξει κάτι βαθύτερο στη μουσική. Μου αρέσει να δουλεύω με ανθρώπους που με ωθούν δημιουργικά, αλλά που σέβονται και το όραμά μου. Το θέμα με τις συνεργασίες είναι να δημιουργήσουμε κάτι που κανένας μας δεν θα μπορούσε να κάνει μόνος του.

– Και κάπως έτσι, η εικόνα και το στυλ σου είναι πολύ ξεχωριστά. Πόσο σημαντική είναι η «εικόνα» στη μουσικής σου; Τι επηρεάζει τις αισθητικές σου επιλογές;
Η αισθητική πτυχή είναι πολύ σημαντική για μένα. Θέλω τα πάντα -ο ήχος, η εμφάνιση, η ατμόσφαιρα- να αφηγούνται μια ιστορία. Πάντα ήμουν πρακτική όσον αφορά την εικόνα και το στυλ μου. Μου αρέσει να δημιουργώ πράγματα μόνη μου, είτε πρόκειται για ρούχα είτε για σκηνικά στοιχεία. Νομίζω ότι η αισθητική μου προέρχεται από το ίδιο μέρος με τη μουσική μου – είναι ένα μείγμα ομορφιάς και ωμότητας, κάτι λίγο τραχύ στα άκρα, αλλά πάντα ειλικρινές και αληθινό.

 

– Πολλά από τα τραγούδια σου καταπιάνονται με θέματα αγάπης, απώλειας και αυτογνωσίας. Βρίσκεις ποτέ αυτά τα θέματα προκλητικά να τα επανεξετάζεις ή πώς σου δίνουν δύναμη;
Σίγουρα είναι πρόκληση μερικές φορές, αλλά υπάρχει και δύναμη σε αυτό. Η επανάληψη αυτών των θεμάτων είναι σαν να αντιμετωπίζω κατά μέτωπο το παρελθόν μου. Δεν είναι πάντα εύκολο, αλλά είναι απαραίτητο για μένα. Η διαδικασία της μετατροπής αυτών των συναισθημάτων σε μουσική τους δίνει μια θέση, τους δίνει ένα νόημα. Και με βοηθάει να προχωρήσω μπροστά. Έχει να κάνει με τη μεταμόρφωση – το να μετατρέψεις κάτι επώδυνο σε κάτι όμορφο, κάτι που συνδέεται με τους άλλους.

– Η μουσική βιομηχανία μπορεί να είναι αρκετά απαιτητική. Πώς διατηρείς τη δημιουργική σου διάθεση και προστατεύεις την αυθεντικότητά σου σε ένα τέτοιο περιβάλλον;
Η μουσική βιομηχανία είναι σκληρή, και είναι εύκολο να χάσεις τον εαυτό σου αν δεν είσαι προσεκτικός. Για μένα, το θέμα είναι να μένω πιστή σε αυτό που θέλω να πω, να μην αφήνω τις εξωτερικές πιέσεις να υπαγορεύουν τη μουσική μου. Το έμαθα αυτό μετά το Cheap Smell, όπου ένιωθα πάρα πολλές εξωτερικές επιρροές να με τραβάνε προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Τώρα, εργάζομαι ανεξάρτητα και φροντίζω ό,τι βγάζω να είναι κάτι για το οποίο είμαι περήφανη. Νομίζω ότι πρέπει να παλεύεις για την ελευθερία σου ως καλλιτέχνης, για να μην είσαι απλά ένα ακόμα προϊόν.

– Αν μπορούσες να εμφανιστείς σε έναν οποιονδήποτε χώρο που δεν έχεις παίξει ακόμα, σε όλο τον κόσμο, πού θα ήταν ιδανικά αυτός και γιατί;
Υπάρχουν τόσοι πολλοί καταπληκτικοί χώροι, αλλά θα ήθελα πολύ να παίξω σε ένα παλιό θέατρο, κάπου σε ένα οικείο περιβάλλον, όπου μπορείς πραγματικά να νιώσεις την ενέργεια του κοινού. Ίσως κάπου στην Ελλάδα – πάντα είχα μια τόσο δυνατή σχέση με το κοινό στη χώρα σας. Για μένα δεν έχει σημασία το μέγεθος του χώρου, αλλά η ατμόσφαιρα και η σύνδεση με τους ανθρώπους που βρίσκονται εκεί.

– Πιστεύεις ότι η μουσική μπορεί να γίνει τόσο ανατρεπτική, μέχρι να μας αλλάξει εντελώς την αντίληψή για τον κόσμο;
Νομίζω ότι η μουσική έχει τη δύναμη να αλλάζει τις προοπτικές των ανθρώπων, να τους ανοίγει τα μάτια σε πράγματα που μπορεί να μην έβλεπαν διαφορετικά. Είναι ένα από τα λίγα πράγματα που μπορούν να αγγίξουν βαθιά τους ανθρώπους, και να τους κάνει να περάσουν όλα τα εμπόδια που βάζουμε. Η μουσική μπορεί να είναι ένας τρόπος να αμφισβητήσουμε το status quo, και να μιλήσουμε για πράγματα που έχουν πραγματική σημασία. Έχει να κάνει με το συναίσθημα, και όταν νιώθεις κάτι βαθιά, αλλάζει ο τρόπος που βλέπεις τον κόσμο.

– Τι ακολουθεί στο δημιουργικό σου ταξίδι; Υπάρχουν νέοι ήχοι ή θέματα που νιώθεις ενθουσιασμένη να εξερευνήσεις;
Αυτή τη στιγμή, βρίσκομαι σε μια ήρεμη περίοδο, αφήνοντας τα πράγματα να μου έρθουν και όχι κυνηγώντας νέες ιδέες. Θέλω να συνεχίσω να εξερευνώ την ευαλωτότητα, να συνεχίσω να βρίσκω εκείνα τα μέρη μέσα μου που είναι δύσκολο να αντιμετωπίσω. Πειραματίζομαι επίσης με την εικαστική τέχνη, φτιάχνω φορέματα, ράβω, ζωγραφίζω. Είναι όλα μέρος της ίδιας διαδικασίας για μένα – εκφράζω αυτό που έχω μέσα μου με διαφορετικούς τρόπους. Δεν βιάζομαι – θέλω απλώς να συνεχίσω να δημιουργώ και να βλέπω πού θα με οδηγήσει.

– Σήμερα, σε τέτοιες μέρες πολιτικής, οικονομικής και πνευματικής ύφεσης, τι μήνυμα θα ήθελες να μεταφέρεις τώρα στους Έλληνες οπαδούς και φίλους σου;
Νομίζω ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι να συνεχίσουμε να κρατάμε την ελπίδα και να συνεχίσουμε να εκφραζόμαστε ελεύθερα. Σε καιρούς όπως αυτοί, η τέχνη και η μουσική γίνονται ακόμα πιο σημαντικές – μας συνδέουν, μας υπενθυμίζουν την ανθρωπιά μας. Το μήνυμά μου προς τον ελληνικό κοινό είναι να παραμείνετε πιστοί στον εαυτό σας, να παραμείνετε δημιουργικοί και να μη σταματήσετε ποτέ να αγωνίζεστε για την ελευθερία όλων. Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό και η δύναμη της μουσικής μπορεί να μας βοηθήσει να το νιώσουμε αυτό, ακόμα και όταν τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.

Info:

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου | FUZZ LIVE MUSIC CLUB, Αθήνα
Κυριακή 15 Δεκεμβρίου | PRINCIPAL CLUB, Θεσσαλονίκη

Οι πόρτες ανοίγουν στις 21.00

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ :
Περιορισμένη Προπώληση: 28 €
Προπώληση: 30 €

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ

Ηλεκτρονικά: https://www.more.com/music/kovacs-nl-live-in-greece/

Φυσικά Σημεία:
— Καταστήματα Public (πανελλαδικά)
— Καταστήματα Nova (πανελλαδικά)

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News