Τη γνωρίσαμε από τηλεοπτικές κωμωδίες όπως “Η ζωή της άλλης” και «Η κλινική περίπτωση» και στην πορεία του χρόνο την βρήκαμε να εξασκείται στην κωμωδία, μέσα από θεατρικά έργα του Ζορζ Φεϊντό  και του Φλοριάν Ζελέρ.

Η Ευγενία Παναγοπούλου, έχοντας πίσω της μια γεμάτη θεατρική χρονιά και ένα πρόσωπο που συνεχίζει να «χτυπάει» έντονα στους θεατρικούς και τηλεοπτικούς ορισμούς.

To Olafaq μίλησε μαζί της για το τι σημαίνει κορίτσι της διπλανής πόρτας, την έμφυλη διάσταση του θεάτρου, το ψυχικό roller coaster και τη δημιουργική διέξοδο της συγγραφής.

– Σκεφτόμουν ότι είσαι μια φιγούρα γνωστή από τις εμφανίσεις σου στον ρόλο του κοριτσιού της διπλανής πόρτας. Θυμώνεις ή είσαι οκ με αυτό;
Tο να είσαι «το κορίτσι» δεν σε θυμώνει ποτέ, αλλά δεν σημαίνει ότι πρέπει να μείνουμε εκεί. Ήμουν και είμαι κορίτσι και πόσο μάλλον της διπλανής πόρτας. Όταν ξεκίνησα  στην δουλειά, ήμουν ενζενί, πολύ γρήγορα έγινα ενζενί κομίκ και συνεχίζω ως καρατερίστα. Η εμφάνισή μου παραπέμπει ακόμα σε ενζενί, ο χαρακτήρας μου όμως και αυτό που φέρω πάνω στη σκηνή με αλλάζουν γκάμα. Έχω καταφέρει να δοκιμαστώ σε διαφορετικούς ρόλους. Οι σκηνοθέτες με διάλεγαν και με διαλέγουν για συγκεκριμένα πράγματα, αλλά δίνοντας μου τη δυνατότητα να δείξω τι μπορώ να κάνω με αυτό το φισικ στα κάστινγκ, απέδειξα ότι μπορώ και κάτι πάρα πάνω. Έτσι πήρα την «Φωτεινή», στα Τρία Μίλια. Για άλλο ρόλο με ήθελα και όταν με είδαν από κοντά μετά από καιρό, είπαν να με δοκιμάσουν και σε έναν άλλο ρόλο. Είμαι ευγνώμων που μπόρεσαν να με ξεχωρίσουν και να καταλάβουν τον χαρακτήρα μου τόσο οι συνεργάτες, όσο και το κοινό. Χρωστάω πολλά στην εμφάνιση μου. Αυτή μου άνοιξε πόρτες και αυτή μου έκλεισε πόρτες. Στη δουλειά μου, παίζει τεράστιο ρόλο η εμφάνιση, περισσότερο και από τον χαρακτήρα. Ευτυχώς, όχι περισσότερο απ’ το ταλέντο. Μπορεί να μπεις στη δουλειά, λόγω εμφάνισης, αλλά δεν θα σε κρατήσει  η δουλειά αν δεν τα λες. Πιο πάνω είπα αυτή μου έκλεισε και πόρτες και θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ. Δεν μπορώ να υποδυθώ, όσο κι αν το θέλω, π.χ. μια ξεπεσμένη πόρνη με αυτό το “φισίκ”. Ευτυχώς έχω συμφιλιωθεί πλέον με την γκάμα και τα όρια μου. Δεν είμαι για τα πάντα και δεν μπορώ να κάνω τα πάντα. Η λέξη ματαιοδοξία δεν κατοικεί  σπίτι μου! Εύχομαι πάντα να είμαι το κορίτσι της διπλανής σας πόρτα κι ας χάσω ρόλους. Αντίστοιχα, κάποια άλλη συνάδελφος, θα στεναχωριέται, γιατί δεν κατάφερε να είναι το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Όμως, πάνω από όλα, εύχομαι να μην μένουν οι σκηνοθέτες, οι καστινγκ νταιρεκτορ και τα κανάλια στα στερεότυπα, γιατί αυτό είναι δυσάρεστο και βαρετό για όλους. Μια εικόνα όσον χίλιες λέξεις, μια αλλαγή εικόνας ίσων ακόμα περισσότερες.

– Αυτή η οικειότητα του προσώπου σου σε έκανε αναγνωρίσιμη φυσιογνωμικά στην τηλεόραση. Στο θέατρο ή στο σινεμά σε περιόρισε;
Θεωρώ πως εν μέρη, ναι. Για το θέατρο, τώρα αισθάνομαι έτοιμη και ασφαλής για να δώσω αυτό που θα κληθώ. Έπρεπε να ξεφορτωθώ «πρέπει» και «δεν πρέπει» από πάνω μου για να ξεφοβηθώ θεατρικά και να παίξω. Βρέθηκαν πολλοί άνθρωποι να με μπλοκάρουν, όμως ευτυχώς, βρέθηκαν και άνθρωποι να με ξεμπλοκάρουν και να μπορέσω να με βρω. Η τηλεόραση με ανέδειξε και με κράτησε, τόσα χρόνια. Η τηλεόραση όμως, δεν έχει καμία σχέση, ούτε με το θέατρο, ούτε με τον κινηματογράφο. Με την τηλεόραση, ταιριάξαμε αμέσως. Σινεμά, δεν έχω κάνει καθόλου.  Μάλλον λόγω φισίκ ή και χαρακτήρα. Στο σινεμά, μάλλον δεν υπάρχουν κορίτσια της διπλανής πόρτας. Αυτό στο λέω με πίκρα, γιατί έχω ακούσει αρκετές φορές την ατάκα «εσύ είσαι τηλεοπτική».  Στην αρχή κυνηγούσα το σινεμά και ας μην έχουμε την τεράστια βιομηχανία στην Ελλάδα. Μετά όμως από κάποιες δυσάρεστες οντισιόν δεν ξαναπήγα σε καστινγκ για ταινία. Τι να πάω δηλαδή να κάνω στο κάστινγκ μιας ταινίας του Οικονομίδη που τον λατρεύω; Δεν με βλέπω να «χωράω» ως εμφάνιση στις ταινίες του ανθρώπου, στον κόσμο του όπως τον έχει φτιάξει και τον οποίο γουστάρω. Επίσης οι κινηματογραφικές οντισιόν δεν είναι ανοικτές. Έπαψα να ασχολούμαι με ανθρώπους που με  αντιμετωπίζουν ως δευτερεύον εργαλείο και νομίζουν πως μου κάνουν χάρη.

– Δηλαδή;
Έχει τύχει να παρατήσω κοινωνική υποχρέωση, για τηλεφώνημα σκηνοθέτη, που με φώναξε, για το κάστινγκ ταινίας του. Τελικά, δεν επιλέχθηκα και με έκριναν με βάση μερικά δευτερόλεπτα επαφής με τον φακό. Επίσης με πρόσβαλαν, γιατί ήμουν τηλεοπτική, ενώ να σημειωθεί ότι εκείνοι με κάλεσαν. Όταν ζήτησαν να μου εξηγήσουν το κριτήριο τους, παρεξηγήθηκαν. Όταν ανέλυσα, ότι αποζητούσα μια αξιολόγηση, για να μπορέσω να γίνω καλύτερη,  μου έγινε το κατάλληλο «φροντιστήριο», για να μην χρειαστεί να το ζητήσω ποτέ ξανά! Φυσικά η πόρτα από τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη έκλεισε, αλλά το ίδιο και η δική μου. Πως γίνετε να παρεξηγήσεις, έναν νέο άνθρωπο που ζητά με ευγένεια να μάθει τι δεν έκανε σωστά για να τον προτιμήσεις;  Με τα χρόνια άρχισα να σωπαίνω, να συνηθίζω στις κακές συμπεριφορές και να κάνω πως δεν καταλαβαίνω. Τα τελευταία χρόνια και μετά την καραντίνα αποφάσισα να μην σωπάσω ποτέ ξανά. Πάντα με ευγένεια, φροντίζω να μου προσφέρω την συμπεριφορά που μου αξίζει. Δεν πιάνει πάντα, ειδικά όταν έχεις να κάνεις με απολίτιστους για να μην χρησιμοποιήσω κάποια άλλη έκφραση.  Φοβήθηκα πολύ και πολλούς. Και από εκεί και πέρα, ήρθαν πολλά δύσκολα βήματα που με οδήγησαν σε πολύ στεναχώρια. Χάρις όμως σε αυτά, κατάλαβα ότι δεν θα πειθαρχήσω πια απέναντι σε συμπεριφορές που με θίγουν.  Ο σεβασμός στους μεγάλους είναι δεδομένος, η υποτέλεια όμως, δεν είναι. Κάπως έτσι ακόμα δεν έχω κάνει σινεμά. Τουλάχιστον το αγαπώ και είμαι σίγουρη ότι θα γίνει και αυτό κάποια στιγμή. Τα καταλαβαίνω μεγαλώνοντας ότι όλα θέλουν τον χρόνο τους και καλό είναι τους τον δίνεις, αλλά να τον παίρνεις και εσύ.

– Μιλώντας για υποτέλεια μπαίνω στον πειρασμό να σε ρωτήσω πως βλέπεις τα πράγματα για τις γυναίκες του χώρου 3 χρόνια μετά το ξέσπασμα του #MeToo.
Μουδιασμένα, θα έλεγα. Η γυναίκα σε σχέση με τον άντρα, στον χώρο μου, έχει ακόμα δρόμο να διανύσει. Αυτό που παρατηρώ αυτή την περίοδο πιο έντονα προς μεγάλη μου απογοήτευση είναι ότι η γυναίκα μάχεται την γυναίκα. Στα πρώτα μου βήματα, δεν μου έφτανε ότι είχα να αντιμετωπίσω τον κάθε πικραμένο που μου την έπεφτε, είχα και την σταρ, ή την συνομήλικη, που με πολεμούσε. Έκανα πολλά χρόνια ότι δεν το βλέπω, (και αυτό), αλλά τώρα που έχει δοθεί περισσότερος χώρος στην γυναίκα, φαίνεται απροκάλυπτα στα ματιά μου. Τίποτα… απελπισία… φτιάχνουμε το ένα και χαλάει το άλλο. Σε αυτό τον χώρο τα προβλήματα είναι σαν την Λερναία Ύδρα, κόβεις ένα και εμφανίζεται άλλο κεφάλι. Τα δυο χρόνια καραντίνας, τελικά μας εξαγρίωσαν, δεν μας ημέρεψαν. Το κόμπλεξ όμως και η έλλειψη παιδείας, δεν εξαρτάται από τίποτα άλλο πέρα από προσωπική δουλειά.

– Επανέρχομαι στην αυστηρά σκηνική διάσταση. Βγαίνεις από δύο θεατρικές επιτυχίες της περυσινής σεζόν, το «Εγώ, εγώ… κι εγώ» στο θέατρο Αλάμπρα και τη «Ρίτα» στο 104. Πως μπόρεσες να τα διαχειριστείς υποκριτικά και χρονικά;
Δύσκολα. Αλλά το να συνυπάρχεις σε δύο δουλειές σου δημιουργεί ταυτόχρονα μια έξαψη, μια αγωνία να τα καταφέρεις και να ξεπεράσεις τα όρια σου. Αυτό συνέβη και σε εμένα πέρσι! Το “Εγώ, εγώ… κι εγώ” του Florian Zeller ήταν ένα απαιτητικό κείμενο που σε εξαπατούσε στην αρχή, γιατί φαινόταν απλό, αλλά όταν ανέβηκα στη σκηνή κατάλαβα, ότι η μπαλατζα που έπρεπε να κρατήσω ήταν μεταξύ κωμικού και δραματικού. Οι συμβουλές του Φάνη Μουρατίδη και η σκηνοθεσία της Σοφίας Σπυράτου, υπήρξαν καθοριστικά. Η Εβελίνα Παπούλια με βοήθησε όσο ποτέ κανείς! Η γενναιοδωρία της, τόσο στην σκηνή, όσο και έξω απ’ την σκηνή, με έκαναν να ωριμάσω και να λύσω πολλά. Και ως ρόλος, αλλά περισσότερο ως Ευγενία! Η Ρίτα πάλι, ήταν ένα μεγάλο στοίχημα! Πιστέψαμε σε αυτό το έργο με τον Απόστολο Ψαρρό και το Θέατρο 104, μας στήριξε! Ο Απόστολος, με έκανε να καταλάβω πράγματα που ούτε εγώ η ίδια, ήξερα ότι μπορώ να καταφέρω στην σκηνή. Εκτός από υπέροχος ηθοποιός, ήταν και είναι υπέροχος σκηνοθέτης. Ήταν απ’ τα ωραία ταξίδια, που με πήγε άνθρωπος! Οπότε η περσινή χρονιά, όπως καταλαβαίνεις, με γέμισε ουσιαστικά, όσο καμιά άλλη μέχρι τώρα στην επαγγελματική μου ζωή!

– Και παράλληλα με όλο αυτό είχες ένα ακόμα πεδίο να ανοίγεται για σένα, εκείνο της συγγραφής.
Ναι, τα τελευταία χρόνια το κυνηγάω, με κυνηγάει, κάτι γίνεται…. Το όνειρο μου, είναι με έναν τρόπο να συνδυάσω συγγραφή και υποκριτική. Τέλειωσα τη Σχολή Σεναρίου του ΑΝΤ1, συμμετείχα στη σεναριακή ομάδα στον “Ήλιο” και το “Χαιρέτα μου τον Πλάτανο”. Κάθε πίστα, είχε άλλες δυσκολίες. Ελπίζω να μπορέσω να τα συνδυάσω, αν και ακόμα μου φαίνεται βουνό, αλλά είναι ωραίος στόχος! Αυτή την περίοδο γράφω. Δεν ξέρω αν αυτά που γράφω θα φτάσουν ποτέ στο φως, αλλά θα βάλω τα δυνατά μου! Τα θέματα που με απασχολούν είναι που βαδίζουμε με τα social media, πόση μοναξιά υπάρχει εκεί έξω, τι γίνεται με τις ανθρώπινες σχέσεις και τελικά, γιατί ενώ ξέρουμε τα πάντα δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε και τι μας γίνεται.

– Πόσο εύκολο είναι για έναν καλλιτέχνη που το πεδίο του είναι συνυφασμένο με την εικόνα όπως είπες να αποστασιοποιηθεί από τα social media;
Όλοι μας πέσαμε στη λούπα να ετεροπροσδιοριστούμε μέσα από την παρουσία μας στα social media, να μετράμε καρδούλες, να ψάχνουμε φίλτρα και να προωθούμε φωτογραφίες μας, μπας και μας ακολουθήσουν περισσότεροι. Χρειάστηκε ένα μικρό φάσκελο που μας ξύπνησε και μας έκανε να δούμε τι και πως είμαστε μέσα από τις πόζες μας. Αυτό που έκανα πάντα είναι να μιλάω για ταινίες, θέατρο και τη δουλειά μου. Μοιράζομαι ότι τρέχω, ότι γυμνάζομαι συστηματικά και πάνω από όλα είμαι ο εαυτός μου. Όταν έχω όρεξη μοιράζομαι περισσότερα και άλλοτε σωπαίνω.  Άργησα να καταλάβω πως πρέπει να τα χρησιμοποιήσω ή μάλλον πως θέλω εγώ να τα χρησιμοποιήσω, αλλά ευτυχώς βρήκα τη μέση λύση.

– Είχες μιλήσει για το ψυχικό άχθος που κουβαλάει η υποκριτική. Πως σε βρίσκουμε μετά από αυτή την φάση;
Η δουλειά μου είναι γεμάτη ζωή και πολλούς μικρούς θανάτους. Είναι γεμάτη φως και σκοτάδι. Το θέμα είναι να μάθεις να ζεις σε αρμονία, για να μπορείς να αντιμετωπίζεις κάθε στάδιο της δουλειάς. Όταν στα ξαφνικά από εκεί που δεν προλάβαινες να κοιμηθείς, δεν χτυπάει το τηλέφωνο σου και μένεις χωρίς δουλειά παθαίνεις σοκ. Μικρότερη, όταν το αντιμετώπισα πρώτη φορά, πέρασα  κατάθλιψη. Ήταν μετά την «Κλινική Περίπτωση» και αφού επέστρεψα απ’ το Λονδίνο.  Εκεί κατάφερα να δω πανοραμικά τη ζωή μου και βρήκα διέξοδο. Αν γύρναγα τον χρόνο πίσω θα διάλεγα άλλους δρόμους όμως. Τώρα είμαι ασφαλής, έχω χτίσει μια καθημερινότητα που παρότι της λείπουν κομμάτια, δεν την καθορίζουν οι απώλειες. Το επάγγελμα το ίδιο δεν είναι safe, πέφτεις και σηκώνεσαι. Πρέπει να συμφιλιωθείς αρχικά με εσένα και μετά με τους άλλους. Στην δουλειά μου κατάλαβα, ότι μπορει να γίνεσαι το κέντρο του κόσμου για λίγες ώρες/ μέρες/μήνες,  μετά όμως πρέπει να βρεις τον διακόπτη σου, αλλιώς η πτώση ή η απογείωση θα είναι μόνο καταστροφική.

 

☞︎ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, X/Twitter και Instagram.

 

 

 

 

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News