Ο Γιώργος Χριστοδούλου είναι από τις περιπτώσεις ανθρώπων που ήξεραν από πολύ νωρίς στη ζωή τους ποια κατεύθυνση θα ακολουθήσουν. Ο στόχος ήταν καθαρός και ορατός από τα 12 του χρόνια και η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου ήταν μόνο το σημείο εκκίνησης στην καλλιτεχνική του πορεία.

Εκτός από την υποκριτική, ασχολείται με τη σκηνοθεσία και τη συγγραφή θεατρικών κειμένων, με τον “Συνεργό” την περασμένη σεζόν να είναι κομμάτι της προσωπικής του δουλειάς. Επίσης την ίδια χρονιά, ο Γιώργος έκανε το τηλεοπτικό του ντεμπούτο στo σήριαλ του Alpha, “Σασμός“.

Φέτος συνεχίζει τηλεοπτικά στη νέα δραματική σειρά του Mega, “Το Ναυάγιο“, ενώ θα τον δούμε και θεατρικά στο “Δωμάτιο του παιδιού” που σκηνοθετεί μαζί με τον Παναγιώτη Γαβρέλα και τη Βαλέρια Δημητριάδου. Βέβαια όπως καταλαβαίνετε τα επαγγελματικά σχέδια του Γιώργου Χριστοδούλου ήταν μόνο η αφορμή για να τον συναντήσει το Olafaq και να συζητήσουμε εκτός καλλιτεχνικών συνόρων, για όσα συμβαίνουν γύρω μας και όχι μόνο.

– Η υποκριτική πώς γεννήθηκε μέσα σου; Υπήρξε κάποια βαθύτερη ανάγκη;
Μάλλον θα υπήρχε γιατί το αποφάσισα από πολύ νωρίς. Δεν κατάλαβα ακριβώς πως ήρθε. Ξύπνησα ένα πρωί και είπα ότι θέλω να πάω σε μία θεατρική ομάδα. Ήμουν 12 χρονών όταν το αποφάσισα αυτό. Η ένταξή μου στην ομάδα με έκανε να λειτουργώ με αυτό τον στόχο μέχρι να μπω στη σχολή. Ήθελα να γίνω ηθοποιός. Δούλεψα πολύ και τα χρόνια πριν μπω στη σχολή, διάβασα βιβλία υποκριτικής, διάβασα πολλά θεατρικά έργα, μελετούσα κανονικά από τότε.

– Έχουν προβληθεί τα πρώτα επεισόδια από “Το Ναυάγιο” στο Mega, τι έχουμε να περιμένουμε στα επόμενα επεισόδια, αλλά και από εσένα;
Εγώ μπαίνω από το 10ο επεισόδιο. Αρχικά χτίζεται όλη η ιστορία. Είναι μία παραγωγή και ένα σενάριο που αξίζει να είναι στην ελληνική τηλεόραση. Έχει διάφορα πράγματα να πει σε πολλά επίπεδα και όσον αφορά τον ανθρώπινο παράγοντα και τις σχέσεις, αλλά έχει και ένα κοινωνικό ζήτημα για εμένα. Αυτό του ναυαγίου και πως συνήθως το αντιμετωπίζουν οι κυβερνήσεις και οι άνθρωποι που διαπλέκονται γενικότερα.

– Έχεις “ναυαγήσει” ποτέ έως τώρα;
Ναι, εντάξει υπάρχουν πολλές στιγμές που νιώθω μόνος μου πνιγμένος στο πέλαγος…

– Ξέρεις καλό κολύμπι;
Όχι, όχι ιδιαίτερα… Πιστεύω ότι τα προσωπικά ναυάγια είναι κομμάτι της ζωής. Προσπαθώ πάντα να σκέφτομαι ότι είναι μία ευκαιρία για κάτι καλό, που θα σε πάει παραπέρα. Αυτό λέω πάντα. Δεν υπάρχει “καλό”, το έχει πει και ο Πλάτωνας και όλες οι φιλοσοφίες.

– Προς ποια κατεύθυνση σ’ αρέσει να κολυμπάς; Ποιο είναι το σωσίβιό σου;
Εμένα το σωσίβιο, η σχεδία και το καράβι μου όλο είναι η οικογένειά μου, η σχέση μου με τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Ο πρώτος μου ρόλος είναι να είμαι σύζυγος της Μαρίας (Προϊστάκη) και πατέρας του Οδυσσέα και του Κίμωνα. Από εκεί και πέρα ξεκινάνε όλα τ’ άλλα.

– Η τηλεόραση με ποιον τρόπο μπορεί να “τραυματίσει” το θέατρο;
Έχω την αίσθηση ότι δεν το τραυματίζει, αλλά ότι το προωθεί πια. Νιώθω ότι αντιμετώπιση του κόσμου παλιά ήταν να κάτσει να δει τον ηθοποιό στην τηλεόραση και δεν θα σηκωνόταν απαραίτητα από τον καναπέ να πάει απαραίτητα και στο θέατρο, εκτός από κάποιες εξαιρέσεις. Η περσινή χρονιά ήταν μία από τις καλύτερες θεατρικά. Ήταν σχεδόν όλα τα θέατρα γεμάτα και έπαιζε ρόλο ότι ο θεατής που έβλεπε τον ηθοποιό στην τηλεόραση, ήθελε να πάει να τον δει και στο θέατρο. Από κει και πέρα στο δικό μας χέρι είναι, αν αυτό που έρχεται να δει στο θέατρο είναι κάτι που τον πάει ένα βήμα παραπέρα ή συνεχίζει να βλέπει τηλεόραση και στο θέατρο.

– Ο θεατής που έβλεπε τηλεόραση πριν 15 χρόνια, πάλι δεν πήγαινε στο θέατρο να παρακολουθήσει τον ηθοποιό που έβλεπε στην τηλεόραση; Δεν υπήρχε και τότε αυτό;
Ναι, αλλά σε πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Κατ’ αρχάς η τηλεόραση δεν είναι τόσο ανοιχτή σε ηθοποιούς, οι οποιοί δραστηριοποιούνταν ως επί το πλείστον στο θέατρο. Γινόταν το αντίστροφο. Κάποιος έπαιρνε πολύ φως μέσα από την τηλεόραση, γινόταν γνωστός και αποφάσιζε να κάνει και θέατρο για διευρύνει το “κέρδος” του. Τώρα συμβαίνει αντίστροφα από αυτό που είπα πριν. Η Λυδία Φωτοπούλου ας πούμε, μία εξαιρετική ηθοποιός που έχει τεράστια πορεία στο θέατρο, τώρα κάνει τηλεόραση με τόσο διευρυμένο κοινό. Δεν ξέρω αν είχε κάνει και άλλες σειρές, αλλά τώρα την βλέπω εγώ πιο πολύ. Αυτή η αντιστροφή αλλάζει και λίγο τους όρους.

– Ποιο είναι “Το δωμάτιο του παιδιού” που θα σε δούμε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου;
Είναι ένα εξαιρετικό καινούργιο έργο του Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ ι Ζουρνέτ με απίστευτες προεκτάσεις. Ο τρόπος που φτιάχνει τους διαλόγους και το τι διαμείβεται πιο ρεαλιστικά, δηλαδή πιστεύω ότι είναι ένας πολύ πολύ νέος συγγραφέας μπορεί να αποδώσει με εξαιρετική φυσικότητα τον διάλογο. Έχει φτιάξει έναν κόσμο ρεαλιστικό, στον οποίο υπάρχει και κάτι υπερβατικό ως συνθήκη. Θεωρώ ότι είναι ένα εξαιρετικό έργο, από τα καλύτερα που έχουν ανέβει στην Ελλάδα και πιστεύω ότι θα το αναγνωρίσει ο κόσμος.

– Υπάρχει κάποιο δωμάτιο που φοβάσαι να μπεις;
Έχω φοβίες ως άνθρωπος. Οτιδήποτε έχει να κάνει με απώλεια με φοβίζει και ειδικά τώρα ως γονιός καταλαβαίνω ότι έχω να ζήσω τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου με μεγάλη αγωνία. Το μοναδικό πράγμα που εύχομαι συνεχώς είναι να είναι καλά η οικογένειά μου. Όλα αυτά τα απρόβλεπτα της ζωής, με φοβίζουν.

– Το μέλλον της ανθρωπότητας σε φοβίζει; Το σκέφτεσαι;
Το μέλλον τη ανθρωπότητας βέβαια το σκέφτομαι, γιατί και τα παιδιά μου είναι μέσα στο μέλλον της ανθρωπότητας. Τα πράγματα είναι λίγο δυσοίωνα σε όλα τα επίπεδα, είτε είναι πλανητικά, είτε κοινωνικά. Δεν αισθάνομαι ότι διανύουμε μία φωτεινή περίοδο.

– Αναφέρεσαι στην ανησυχία που έχεις για την οικογένειά σου, που φυσικά θες να την προστατέψεις. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που όλα έχουν αρχίσει να γίνονται πολύ αγχωτικά και όλος ο πλανήτης παίρνει την κάτω βόλτα…
Σίγουρα! Αυτό που βλέπω εγώ είναι ότι οι άνθρωποι έχουν αποστραγγιστεί εντελώς από την έννοια και το αίσθημα της ενσυναίσθησης. Δεν πιστεύω ότι ήταν πάντα έτσι… Οι άνθρωποι ήταν πιο ομαδικοί κάποτε, όπως και στις κρίσεις συμβαίνει αυτό. Ωστόσο, αυτή τη στιγμή ο καθένας κοιτάζει την πάρτη του και δεν μπορεί καν να καταλάβει και να συναισθανθεί το τι συμβαίνει.

– Πιστεύεις ότι η τέχνη μας κάνει να καταλάβουμε όλα αυτά που βιώνουμε και να τα φτιάξουμε;
Αυτό πιστεύω και αυτό είναι πάρα πολύ ιερό για εμένα.

– “Το δωμάτιο του παιδιού” είναι μία τέτοια παράσταση;
Όταν το θέατρο δεν είναι δήθεν, δεν γίνεται αυτιστικά και έχει γνώμονα τον αποδέκτη, γιατί δεν το θεωρώ δεδομένο… Πολλά πράγματα γίνονται για επίδειξη ή για κάποιου είδους δηθενιά. Όταν λοιπόν υπάρχει ένας ιερός σκοπός που είναι ότι αυτό που κάνω πρέπει και να σε αφορά και να σε αγγίξει σε κάποιο επίπεδο, για μένα το πρώτο πράγμα που μπορεί να κάνει η τέχνη και συγκεκριμένα το θέατρο είναι να καλλιεργήσει την ενσυναίσθηση του άλλου, όταν ο σκηνοθέτης μπορεί να την καλλιεργήσει. Δεν μπορεί ένα θέατρο που ευαγγελίζεται κάτι τέτοιο να αφήνει τον θεατή απ’ έξω. Από την αρχή το θέατρο αφήνει τον άλλον να ταυτιστεί και να συναισθανθεί τι συμβαίνει σε κάποιον άλλον. Αυτή είναι ας πουμε μία από τις βασικές αρχές του θεάτρου. Όταν γίνεται με αυτόν τον σκοπό καλλιεργείται η ενσυναίσθηση και για μένα αυτό είναι το πιο σημαντικό. Να βγαίνει ο άλλος έξω και να μπορεί να συγκινηθεί με την τραγωδία ενός άλλου και με το πρόβλημα του δίπλα, γιατί στην τελική μόνο όταν κοιτάς τι γίνεται γύρω σου και γίνεται πρόβλημα σου, το πρόβλημα του συνόλου, τότε αλλάζει κάτι.

– Μήπως ο κόσμος είναι τόσο μπλοκαρισμένος που φοβάται να αφήσει οτιδήποτε να το αγγίξει;
Εννοείται!

– Οπότε μετά κατά πόσο το θέατρο μπορεί να αγγίξει κάποιον που είναι μπλοκαρισμένος;
Σπασ’ τον! Σπασ’ τον σαν την πέτρα. Κάνε τα πάντα σαν καλλιτέχνης να βγει ο θεατής από εκεί μέσα μετακινημένος ως προς κάτι. Είτε στο μυαλό του, είτε στο συναίσθημά του. Όλοι έτσι είμαστε. Διανύουμε την πιο στεγνή συναισθηματικά περίοδο. Όλα τα πράγματα συμβαίνουν εικονικά. Είμαστε χαρούμενοι εικονικά, είμαστε ευγνώμονες σε κάποια τοποθεσία, πάλι εικονικά. Χτίζεται συνεχώς ένα καβούκι. Το θέατρο και η τέχνη έχουν το ιερό χρέος να σπάνε τα καβούκια, και το εννοώ!

– Έχουν χρέος να ξεβολεύουν δηλαδή…
Ακριβώς! Δεν λέω όμως μόνο για τον κόσμο και εμείς οι καλλιτέχνες είμαστε βολεμένοι. Πολλοί από εμάς, τους ηθοποιούς, θέλουμε απλά να μοστράρουμε απλά τις ικανότητές μας και τη μάπα μας. Κάποιοι άλλοι να κάνουν το κομμάτι τους, για να βαφτιστούν κάπως. Λείπει η ιδεολογία και το όραμα γι’ αυτό που κάνεις.

– Θα έσβηνες το Instagram;
Παλεύω με αυτό μήνες, με το να σβήσω όλα τα social media. Ξέρεις γιατί; Γιατί τοξικίζω, δεν άντεχω με αυτά που βλέπω. Αν δεις το Instagram μου, έχω 10 φωτογραφίες και ανεβάζω κάτι κάθε δύο μήνες. Δεν κατηγορώ τους ανθρώπους που το κάνουν, έτσι επικοινωνούν, αλλά να μην είναι αυτό η πραγματικότητά μας. Αυτό θέλω να πω, που τείνει να είναι αυτό.

– Επομένως υπάρχουν τα κατάλληλα “πυρομαχικά” που μπορείς να δώσεις στα παιδιά σου, ώστε να αντέξουν αυτή την πραγματικότητα και να μπορέσουν να επιβιώσουν;
Εγώ μεγάλωσα με κάποιες ηθικές αξίες που μου υπαγορεύουν ότι πρέπει να είμαι καλός άνθρωπος, ότι πρέπει να σκέφτομαι τον διπλανό μου. Όλα αυτά τα πράγματα που προσπάθησαν οι γονείς μας να μας περάσουν. Ξέρεις ότι δεν είμαι σίγουρος αν τα παιδιά μου πρέπει να είναι “καλά παιδιά” και να κοιτάνε τον διπλανό τους; Έξω είναι μία αγριότητα, αμφιταλαντεύομαι συνεχώς το τι εφόδια χρειάζονται τα παιδιά για να επιβιώσουν στον κόσμο. Να είναι σκληροί, να διεκδικούν αυτό που τους ανήκει ή να έχουν τις κεραίες της ευαισθησίας στραμμένες γύρω τους; Δεν το ξέρω…

– Τι είναι αυτό που σε ενοχλεί εντονότερα;
Με ενοχλούν κάποια κομμάτια παράνοιας της ζωής και της ελληνικής πραγματικότητας που κάνουμε όλοι σα να μην υπάρχουν. Ναι, με ενοχλεί ο ελέφαντας στο δωμάτιο που όλοι κάνουμε σα να μην τον βλέπουμε. Το ότι κάποιες φορές κάτι προφανές, το κρύβουμε κάτω από το χαλί. Φυσικά με ενοχλεί και αυτό το σημείο αποκτήνωσης που πνίγονται παιδιά στο Αιγαίο και υπάρχουν που γράφουν στο διαδίκτυο «καλά να πάθουν». Με ενοχλεί να πετάγονται άνθρωποι από καράβια επειδή νομίζουν ότι δεν έχει εισιτήριο. Σε τι σημείο αποκτήνωσης μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος; Αυτό το πράγμα δεν έχει επιστροφή…

– Απ’ ότι έχω καταλάβει εσένα η δικιά σου ανάσα μέσα σε όλο αυτό είναι η οικογένειά σου…
Ακριβώς…

– Τελικά υπάρχει έρωτας σήμερα; Πώς τον βιώνεις εσύ;
Αυτό το κομμάτι το νιώθω σαν ένα αίσθημα, το οποίο σε ξεκουράζει, σε κάνει να νιώθεις ασφαλής, σου δίνει έμπνευση και σε κάνει να βλέπεις τη ζωή πιο φωτεινά. Έτσι βιώνω εγώ τον έρωτα.

– Νιώθεις ότι έχεις αδικηθεί με κάποιο τρόπο στο εργασιακό περιβάλλον;
Πέρασα πάρα πολλά χρόνια που το είχα αυτό το αίσθημα, ότι ήθελα περισσότερα, στα πάντα και διεκδικούσα και περισσότερα. Δεν είχα καταλάβει τους κανόνες, που είναι συγκεκριμένοι σε αυτή τη δουλειά και δεν χρειάζεται να τους αναλύσουμε. Θεωρώ ότι αργά ή γρήγορα ό,τι δίνεις, παίρνεις και ο καθένας βρίσκει τη θέση του. Πολύ μεγάλο ρόλο παίζει να αποδεχτείς και ποιος είσαι και τι μπορείς να κάνεις και τι παίζει γενικότερα στη δουλειά αυτή.

– Θα σκεφτόσουν να φύγεις από την Αθήνα με την οικογένειά σου, δεδομένου των συνθηκών που περιέγραψες πριν;
Με τη Μαρία το σκεφτόμαστε πάρα πολύ σοβαρά και για το εξωτερικό έχει κάνει ήδη έρευνα η Μαρία για κάποιες χώρες και να δοκιμάσουμε και κάτι τελείως διαφορετικό. Δεν είναι κάτι το οποίο με φοβίζει και πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα το κάνω, είτε το να πάω στο εξωτερικό, είτε στην επαρχία.

– Ποιοι είναι οι στόχοι που θες να πραγματοποιήσεις μέσα στα επόμενα χρόνια.
Επαγγελματικά θα ήθελα να ψάξω ακόμη περισσότερο το συγγραφικό κομμάτι. Η δραματουργία είναι ένα κομμάτι που με γοητεύει πάρα πολύ. Θα μπορούσα να κάνω μόνο αυτό. Αυτή τη στιγμή το κάνω στο περιθώριο όλων των άλλων δουλειών που έχω. Θα ήθελα να το ψάξω πολύ το συγκεκριμένο κομμάτι. Προσωπικά, θα ήθελα να δω τα παιδιά μου υγιή και χαρούμενα. Μόνο αυτό με ενδιαφέρει.

– Ποιο βιβλίο έχει ξυπνήσει ή κινητοποιήσει ένα κομμάτι του εαυτού σου;
Τα “100 χρόνια μοναξιά” του Gabriel Garcia Márquez.και τα διηγήματα του Carver. Ο Márquez πρότεινε ένα περίεργο κομμάτι ρεαλισμού, το οποίο σε ποιητικό, φιλοσοφικό και καλλιτεχνικό επίπεδο μου δημιούργησε μία έκρηξη μέσα στο κεφάλι μου. Από την άλλη ο Carver ασχολείται τόσο πολύ με τα μικρά απλά πράγματα με τόση λεπτομέρεια, όσον αφορά την ανθρώπινη ψυχή και συμπεριφορά που ένας ηθοποιός αξίζει πολύ να μελετήσει τον συγκεκριμένο συγγραφέα. Θα καταλάβει κομμάτια της ανθρώπινης συμπεριφοράς με λεπτομέρεια και ακρίβεια.

– Έχεις κάποια άλλα μελλοντικά σχέδια, εκτός από την παράσταση και τη σειρά;
Προς το παρόν είμαι επικεντρωμένος στο “δωμάτιο του παιδιού” και τη δεύτερη σεζόν θα είμαι στην παράσταση του Shapiro, στον “Πλατόνοφ”, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

Μπορείτε να δείτε τα πρώτα επεισόδια της τηλεοπτικής σειράς του Mega, “Το Ναυάγιο”, εδώ.

Πληροφορίες για “Το δωμάτιο του παιδιού”, θα βρείτε εδώ.

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News