Θα την πω την αλήθεια μου, τον Γιώργο Χατζηπαύλου, τον παρακολουθώ χρόνια. Όχι, δεν είμαι stalker, αλλά τον έχω δει πολλές φορές επί σκηνής, πριν ακόμα γίνει το stand up comedy γνωστό στην Ελλάδα. Οπότε όταν ο Γιώργος μου είπε το “ναι” για τη συνέντευξη, η χαρά ήταν μεγάλη.

Ναι, εκτός από το stand up, ο Γιώργος Χατζηπαύλου έγινε ευρέως γνωστός για τα “Σφηνάκια” και τα “Σκερτσάκια” στη συνέχεια, αλλά θα ήταν άδικο να τον θυμόμαστε από αυτά. Έχει διανύσει πολλά χιλιόμετρα στην πορεία του stand up, ενώ ήταν ένας από τους πρώτους του είδους στην Ελλάδα.

Από την πρώτη στιγμή, ένιωσα σα να τον ήξερα χρόνια, ίσως επειδή τον έχω γνωρίσει μέσα από τα κείμενά του. Προσεχώς θα πάει περιοδεία με τον “Ελέφαντα στο δωμάτιο”, ενώ μπορείτε να τον απολαύσετε μαζί με τον Ζήση Ρούμπο στο “Σπικ!” που μπορείτε να βρείτε στο κανάλι του στο YouTube.

• • •

– Ασχολείσαι με το stand up επαγγελματικά από το 2007, σχεδόν δύο δεκαετίες. Ποια είναι τα highlights σου;
Η απόφαση να γίνει επάγγελμα, η πρώτη φορά που έκανα σόλο το 2012, η πρώτη περιοδεία εκτός Ελλάδας, η πρώτη φορά που έπαιξε η παράσταση μου σε τηλεοπτικό κανάλι στον Alpha – το οποίο δεν το είδα ποτέ ως μόνο προσωπική χαρά, ήξερα ότι εφόσον μπαίνει στην τηλεόραση αυτόματα θα το δουν και άνθρωποι που δεν έχουν πρόσβαση σε live stand up – σε συνέχεια αυτού μπήκε και το “Stand up for U” της Unicef στην τηλεόραση. Μετά ήταν το “Timing”, που ήταν η πρώτη φορά που έγραψα κείμενα πάνω σε μία ιδέα και δεν μου έδειξαν τα κείμενα την ιδέα/concept. Το stand-up για παιδιά και για γονείς και δεν μπορώ να μη συμπεριλάβω και το live μέσω zoom στην πανδημία ( γέλια!). Εντάξει δεν είναι highlight, αλλά ήταν κάτι που δεν περίμενα ποτέ ότι θα έκανα.

– Ποια είναι τα προσωπικά στοιχήματα που έχεις κερδίσει μέχρι τώρα; Έχεις μελλοντικά προσωπικά στοιχήματα που θες να πραγματοποιήσεις σε βάθος χρόνου;
Στοιχήματα δεν είχα ποτέ, επειδή και εγώ ξεκίνησα σε μία φάση που ήταν αρκετά αχαρτογράφητα τα πράγματα και σε μία εποχή που δεν υπήρχε και πρόσβαση σε “ακαδημαϊκού τύπου” πληροφορίες. Το ίντερνετ δεν υπήρχε όπως το ξέρουμε τώρα και το υλικό όπως είναι τώρα διαθέσιμο. Έπρεπε να τα βλέπεις on the spot και ανά περίπτωση. Οπότε μάλλον σχεδίαζα τι συμφέρει και τι είναι λογικό να γίνει μετά, τι θα ωφελήσει εμένα και ενδεχομένως και το είδος, παρά το τι μπορεί να ήθελα. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αν θεωρήσουμε ότι ήταν βασικό σημείο ως πινέζα στο μυαλό μου, ήταν το θέατρο, αν και πρώτη φορά έπαιξα σε θέατρο από σπόντα. Υπήρχε ένα θέατρο το οποίο είχε νοικιάσει ένας ηθοποιός, κατέβασε την παράσταση, εμείς το ακούσαμε και του είπαμε να μας το δώσει. Από την πρώτη στιγμή που έπαιξα στο θέατρο είπα “αυτός είναι ο χώρος”. Και το club δουλεύει και τα μπαρ και οι μουσικές σκηνές, αλλά στο επίπεδο του σόλο, εμένα με βοήθησε πάρα πολύ. Είχα ανθρώπους από κάτω που μπορούσαν να κάνουν μόνο ένα πράγμα, να με βλέπουν και να με ακούνε. Αυτό ήταν ένα σημείο που είπα ότι θα προσπαθήσω να κάνω ως επί το πλείστον παραστάσεις σε θέατρο. Αυτό στην Αθήνα έρχεται εύκολα, στην επαρχία όμως χρειάζεται χτίσιμο. Τα βασικά στοιχεία που ήθελα ήταν η διάρκεια, σε συνδυασμό με την εξέλιξη. Αν ένας κωμικός έχει αυτά τα δύο, νομίζω ότι είναι πάρα πολύ καλά. Η διάρκεια, γιατί σημαίνει ότι αυτό που κάνεις ενδιαφέρει τον κόσμο και η εξέλιξη γιατί σημαίνει ότι δεν είσαι ένας βαρετός τύπος που ανακυκλώνει ιδέες και θέματα, δεν προσεγγίζει τα θέματα με τον ίδιο τρόπο. Είναι πολύ αστείο να είσαι 35 χρονών και να μιλάς σαν 25άρης. Σημαίνει ότι δεν έχεις εξελιχθεί θεματολογικά. Θυμάμαι ότι έγραφα αστεία για παιδιά πριν γίνω γονιός και θεωρώ ότι ήταν πολύ καλά ως αστεία ενός ανθρώπου που βλέπει τα παιδιά από μακριά. Τα κείμενα που γράφω τώρα για τη ζωή μου ως μπαμπάς είναι πολύ πιο βαθιά και ουσιαστικά. Οπότε η εξέλιξη σε συνδυασμό με τη διάρκεια, σημαίνει να καταλαβαίνεις τι γίνεται, να το παρακολουθείς, να το ενσωματώνεις και νομίζω ότι το stand up είναι το πιο άμεσα εξελίξιμο είδος. Νομίζω ότι ενσωματώνει πολύ γρήγορα και προκαλεί εξελίξεις σε σχέση με ό,τι γίνεται αυτή τη στιγμή. Δηλαδή αν θες να δεις σε τι κατάσταση είναι η κοινωνία, νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον να το δεις μέσα από το stand up και να το καταλάβεις. Το stand up πετάει πολύ γρήγορα εκτός, αυτούς που παραμένουν γραφικοί ή καταφεύγουν σε γραφικότητες.

– Τα τελευταία χρόνια κάνεις stand up comedy για παιδιά. Πώς σου ήρθε η ιδέα; Πώς είναι η αλληλεπίδραση μαζί τους;
Αυτό το έκανα για τον γιο μου, ξεκάθαρα. Ήθελα να έρθει πολύ νωρίς να δει τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς, γιατί αλλιώς θα ερχόταν στα 15. Τα παιδιά έρχονται σε επαφή με μία παράσταση η οποία είναι όπως και για τους ενήλικες. Είναι stand up. Απλά τα θέματα και η γλώσσα μιλάνε και σε αυτά και στους γονείς τους. Οπότε, βλέπουν κάτι που τα αφορά. Η κωμωδία είναι γλώσσα επικοινωνίας για τα παιδιά, λένε αστεία μεταξύ τους και είναι μία γλώσσα που την κατανοούν. Οι γονείς, επίσης, συνειδητοποιούν ότι πολλά πράγματα που λένε δεν πατάνε πουθενά και το καταλαβαίνουν τα παιδιά αλλά και οι ίδιοι κατά τη διάρκεια της παράστασης. Εγώ τους δίνω την επιχειρηματολογία, ενώ οι αντιδράσεις τους είναι εξαιρετικές. Αν κλείσεις τα μάτια και δεν βλέπεις, είναι ένα κανονικό κοινό, ακούς το sound design που έχει μία κανονική παράσταση stand up. Δεν έχω αλληλεπίδραση. Δεν κάνω crowd work, με το σκεπτικό που κάνω καμιά φορά στους ενήλικες. Δεν με ενδιαφέρει να φανούν οι μεγάλοι πιο έξυπνοι από τα παιδιά ή να κάνουν τα παιδιά να φανούν πιο έξυπνα σε σχέση με τους μεγάλους. με ενδιαφέρει να γελάσουν με το ίδιο πράγμα. Να το καταλάβουν με τον ίδιο τρόπο και να υπάρχει ένα κλείσιμο του ματιού στους μεγάλους ότι αυτά εσένα σε ενοχλούσαν όταν ήσουν μικρός και τώρα τα κάνεις στο δικό σου παιδί. Όλα αυτά στα πλαίσια της πλάκας. Αυτή ήταν γενικά η ιδέα και ήταν περίπλοκο να στηθεί, πέρασε πολύς καιρός μέχρι να αποφασίσω ότι θα γίνει. Στο εξωτερικό το κάνουν, αλλά είναι ομάδες. Υπάρχουν κωμικοί που πάνε το family friendly υλικό τους για 5 – 10 λεπτά και είναι ένα line-up 5 – 6 άνθρωποι και το κάνουνε. Εγώ το έστησα μόνος μου με το σκεπτικό ότι ήθελα να έχει και μία κεντρική ιδέα.

– Ποια είναι η πιο mainstream ατάκα που σου λένε σε σχέση με το stand up;
Η πιο mainstream ατάκα που μου λένε είναι το “Πώς σας έρχονται αυτά εκείνη την ώρα” και λες “μα δεν μας έρχονται εκείνη την ώρα!”. (γέλια!) Ή το “να σου πω κάτι να το βάλεις”, που ευτυχώς αυτά τα έχω κάνει κείμενα και είναι όλο και λιγότερες αυτές οι ατάκες. Τώρα δεν μου “λένε να σου πω κάτι”, μου λένε “τώρα θα κάνω αυτό που είχες πει και στην παράσταση, αλλά θέλω να σου πω κάτι για να το βάλεις στην παράσταση”.

– Ποια είναι η αγαπημένη σου καθημερινή συνήθεια;
Αγαπημένη καθημερινή συνήθεια είναι οι καφέδες. Προγραμματίζω, πόσους θα πιω κατά τη διάρκεια της ημέρας. Μία άλλη είναι το πολύ πρωινό ξύπνημα, στις 4 τα ξημερώματα. Έχεις άπειρο χρόνο μπροστά σου και ησυχία. Τα τελευταία χρόνια το έχω κάνει. Δεν ήμουν πάντα έτσι. Και η μουσική. Θέλω να ακούω κάτι, κάθε μέρα. Αν δεν είναι ένα άλμπουμ που έχω προγραμματίσει να το ακούσω, επιδιώκω να έχω κάτι να ακούσω ολοκληρωμένο. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι θα πρέπει να περπατήσω 45 λεπτά για να τελειώσει.

– Τι αγαπάς και τι μισείς στον Γιώργο;
Μου αρέσει πάρα πολύ η πειθαρχία που έχω και δεν ήταν εύκολο για να την αποκτήσω. Όταν παραιτήθηκα από την διαφημιστική που δούλευα, ξαφνικά δεν είχα κανέναν πάνω από το κεφάλι μου. Ήταν πολύ μεγάλη παγίδα αυτό. Οπότε, αμέσως, άρχισα να βάζω πράγματα για να με εγκλωβίσω. Έλεγα ότι τώρα είναι η ώρα της δουλειάς σου, μετά θα κάνεις κάτι άλλο και αυτό το γουστάρω πολύ σε μένα, που κατάφερα να αποκτήσω πειθαρχία. Τώρα πράγματα που δεν μου αρέσουν, δεν μου αρέσει ότι παρότι έχω πειθαρχία, μπορεί να βρίσκω πολύ εύκολα αφορμές για να ξεφεύγω από αυτή. Μπορεί ας πούμε να γράφω ένα κείμενο και να χρειαστεί να κάνω αναφορά σε κάποιον και να μη θυμάμαι κάποια λεπτομέρεια της ζωής του και να το γκουγκλάρω, μετά θα θυμηθώ κάτι άλλο και μετά κάτι άλλο και στο τέλος μπορεί να πω “αχ να το ακούσω αυτό, ωραίο τραγούδι”. Δεν μου αρέσει, επίσης, ότι αργώ να αποφασίσω για πράγματα, δεν είμαι τόσο αποφασιστικός. Όχι ότι έχω αμφιβολίες, αλλά πριν κάνω κάτι το εξετάζω από 500 μεριές, αυτό οριακά γίνεται και ολιγωρία καμιά φορά, οπότε δεν μου αρέσει που είμαι λίγο αναποφάσιστος. Με τα χρόνια νομίζω ότι πρέπει να ρωτάω όλο και περισσότερους ανθρώπους για να κάνω κάτι. Έχω 4 – 5 ανθρώπους που εμπιστεύομαι τη γνώμη τους. Αυτό σημαίνει ότι αν ο ένας δεν απαντήσει θα καθυστερήσω λίγο την απόφαση. Επίσης επειδή είμαι ακραία ορθολογιστής και είμαι της νοοτροπίας του 1 +1 κάνουν δύο, αισθάνομαι καμιά φορά ότι χάνω από την ατμόσφαιρα. Όταν πηγαίνω σε μία συναυλία και έχει μία μαγική εικόνα με τα φώτα, εγώ δεν σκέφτομαι τι ωραία εικόνα, σκέφτομαι τώρα κάποιος έχει πατήσει αυτό, το έχει σχεδιάσει να το κάνει έτσι, δηλαδή αναλύω τα πάντα εξ ων συνετέθη και αυτό το κάνω και στις παραστάσεις πάντα, καλά αυτό το κάνουν οι περισσότεροι βέβαια. Οπότε δεν μπορώ να χαλαρώσω και να απολαύσω κάτι. Επίσης δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω κάτι και να μη σκέφτομαι τι μπορεί να μου δώσει για να το χρησιμοποιήσω στην κωμωδία. Μπορεί να είναι ένα αστυνομικό βιβλίο, μία συνταγή μαγειρικής, πάντα τρέχει ένα πρόγραμμα πίσω (στον εγκέφαλο) και δεν σε αφήνει να χαρείς αυτό που γίνεται τώρα. Δεν έχω καταφέρει να βρω κάτι που να διαχωρίζει τη δουλειά μου με άλλες δραστηριότητες.

– Ποια είναι η δραστηριότητα που αγαπάς να κάνεις με τον γιο σου;
Μου αρέσει να βλέπω μαζί του ταινίες ή γενικά παιδικές σειρές η πράγματα που έβλεπα εγώ όταν ήμουν μικρός και έχουν ακόμα ενδιαφέρον για εμένα. Batman ας πούμε ή και lego Batman μπορώ να κάτσω και να βλέπουμε άνετα. Κατασκευές ή να ζωγραφίζουμε πράγματα που θα κόψει και θα φτιάξει κάτι άλλο. Του αρέσει γενικά να κάνει installation, δεν ξέρω αν είναι ανησυχητικό αυτό. παίρνει κάτι και το βάζει κάπου αλλού, είναι λίγο τρομακτικό. “Με τι ασχολείται το παιδί σου” “κάνει installation, θα μείνει μέχρι τα 50 μαζί μας, okay” (γέλια!). Μου αρέσει επίσης πάρα πολύ να κάνουμε τις διαδρομές μαζί, όταν είναι να πάει σε κάποια δραστηριότητα, που δεν σταματάει να μιλάει και πρέπει να παρακολουθώ αυτά που λέει, ενώ παράλληλα κοιτάω αν έρχεται κανένα αυτοκίνητο.

– Τι λέει για τον μπαμπά όταν βρίσκεται πάνω στη σκηνή;
Με έχει δει κάνα δυο φορές, που είναι σε ηλικία να καταλαβαίνει αυτό που κάνω και γελάει. Του αρέσει πάρα πολύ. Κατά τ’ άλλα, δεν του λέει κάτι. Είναι πολύ φυσιολογικό γι’ αυτόν. Μοιράζει εισιτήρια σε φίλους του για παραστάσεις “ναι ναι θα πάμε θα πάμε”, “ τον ξέρω, ναι θα μας βάλει ο μπαμπάς μου”. Οπότε του αρέσει. Νομίζω ότι του αρέσει, επίσης, να λέει αστεία ούτως ή άλλως. Απλά όταν με βλέπει προσπαθεί να τα κάνει και λίγο πιο formal ας πούμε, αλλά είναι ο μπαμπάς, δεν είναι κάτι άλλο.

– Εσύ και ο Ζήσης (Ρούμπος) μιλάτε στο Youtube για διάφορα θέματα που αλλάζουν κάθε φορά. Πώς ξεκίνησε η ιδέα της εκπομπής; Ποια σκέφτεστε να είναι η εξέλιξή της;
Με τον Ζήση γνωριζόμαστε πάρα πολλά χρόνια και έχουμε γνωριστεί μέσα από τη δουλειά. Ο Ζήσης είναι από τους πιο ταλαντούχους ανθρώπους που έχω γνωρίσει ποτέ. Ενδεχομένως, ο πιο ταλαντούχος με τον οποίο έχω δουλέψει. Είναι καλός σε όλα, είναι φοβερό αυτό! Κάποια στιγμή που είχαμε δει ότι είχαμε πολύ καλή επικοινωνία σαν άνθρωποι επειδή είχαμε έρθει και σε επαφή εκτός δουλειάς, παρατηρήσαμε ότι πάντα έχουμε κάτι να συζητήσουμε. Οπότε μέσα στην καραντίνα είπαμε να κάνουμε κανένα Instagram live και ξεκινήσαμε έτσι. Μετά περνούσαμε ωραία και επειδή πήγαινε καλά, είπαμε να το κάνουμε και στο YouTube με μία δομή και με μία συχνότητα. Οπότε έτσι ξεκίνησε. Πέρασε από διάφορα στάδια. Ας πούμε μέχρι να βάλουμε την ηχομόνωση πέρασαν περίπου 4 – 5 μήνες. Το στήσαμε όλο μόνοι μας. Αυτό που θέλουμε είναι μία μεγαλύτερη συχνότητα. Γι’ αυτό μπήκαν και τα live ήταν κάτι που είχαμε συζητήσει κάποια στιγμή και δεν είχε προκύψει. Μέχρι στιγμής δεν το είχαμε κάνει ποτέ με “πρέπει”. Δεν είχαμε πει ποτέ “τώρα πρέπει να βγάλουμε ένα επεισόδιο γιατί ο αλγόριθμος θα μας ανταμείψει”. Το κάνουμε όταν έχουμε τα θέματα, τον χρόνο και τη διάθεση. Στόχος είναι επειδή αυτή η διάθεση έχει ανέβει και η όρεξη έχει μεγαλώσει να έχει μία μεγαλύτερη συχνότητα και να κάνουμε και κάποια άλλα πράγματα γύρω από το “Σπικ!”. Όπως είναι και το YouTube live. Να γίνει ένα development σε αυτό και με κάποιες έξτρα ενότητες. Συζητάμε διάφορα πράγματα. Μέσα στο καλοκαίρι θα καταλήξουμε και ευελπιστώ από φθινόπωρο να τα έχουμε εντάξει μέσα στην εκπομπή. Αλλά γενικά είναι ότι περνάμε καλά. Δεν έχω πει ποτέ σε συζήτηση με τον Ζήση τη φράση “τι άλλα;”, ποτέ! Πάντα έχουμε θέματα για συζήτηση και αυτό μου αρέσει πάρα πολύ.

– Ο κόσμος έχει αγαπήσει το βιβλίο σου, το “Κομέντι Σκρίπτα” στο οποίο απαντώνται διάφορα ερωτήματα της καθημερινής ζωής και όχι μόνο… Θες να μας μιλήσεις γι’ αυτό;
Όταν έγινε το πρώτο lockdown, βρέθηκα όπως όλοι με άπειρο χρόνο στη διάθεσή μου, οπότε είπα θα δουλέψω κείμενα. Και επειδή όντως η μέρα είχε πάρα πολλές ώρες ελεύθερες, έκανα ζέσταμα. Σκέφτηκα ότι δεν θα δουλεύω κείμενα για το stand up, θα δουλεύω κείμενα κωμωδίας, χωρίς να δεσμεύομαι ότι αυτό πρέπει να το κάνω στη σκηνή. Είχα αποφασίσει ότι θα πηγαίνω στο γραφείο και 2 – 2,5 ώρες, θα είναι ζέσταμα, ασκήσεις κωμωδίας, θα δουλεύω ό,τι γουστάρω. Άνοιξα το συρτάρι μου, έβγαλα παλιές ιδέες που ήταν πιο πολύ κείμενο και όχι προφορικός λόγος και το έκανα έτσι. Μετά από 5 – 6 μήνες είχε μαζευτεί αρκετό υλικό και το έστειλα στον Ηλία (Φουντούλη) και μου είπε ότι είδε ένα βιβλίο να γίνεται. Οπότε από κει και πέρα συνέχιζα να γράφω, να διορθώνω το προηγούμενο υλικό και μετά από ένα χρόνο περίπου ήταν έτοιμο. Όλο το βιβλίο είναι ιδέες που με αυτό τον τρόπο που τις έγραψα θα ήταν πολύ δύσκολο να γίνουν stand up για δυο λόγους: γιατί είναι κάποιες ιστορίες που έχουν πρόσωπα, οπότε θα χρειαζόταν άλλος τρόπος για τη σκηνή και ήταν και κάποια πράγματα πιο περιγραφικά, δηλαδή έχει και ένα χιουμοριστικο μικρό διήγημα μέσα. Όλα αυτά, δεν μπορούσαν να μπουν σε παράσταση. Επιπλέον, γράφοντας μου ερχόντουσαν και άλλες ιδέες. Αυτό το σύνολο είναι πρωτότυπο υλικό, πράγματα που δεν θα έβαζα ποτέ σε stand up, για λόγους format. Είμαι πολύ χαρούμενος που το έκανα με τον Ηλία. Δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να πάω σε έναν εκδοτικό οίκο, γιατί είναι ένα αχαρτογράφητο πεδίο για εμένα, δεν έχω ιδέα πώς λειτουργεί, ούτε ξέρω κανέναν. Ήθελα να το κάνω με ανθρώπους που εκτιμώ, αγαπάω και εμπιστεύομαι. Ο Ηλίας, ο μπαμπάς του και η αδερφή του, γιατί τους ξέρω όλους προσωπικά, είναι αυτό το περιβάλλον που θες. Θέλω αυτή η εμπειρία να έχει μόνο ευχάριστες αναμνήσεις και να γίνει με τρόπο που στο μέλλον θα αναπολώ. Fun fact: την περίοδο που έγραφα το “Timing”, εγώ για κάποιο λόγο άκουγα μόνο Queen, 1,5 χρόνο δεν άκουσα τίποτα άλλο. Είχα φάει σκάλωμα. Είχε βγει και η ταινία τότε και ο Freddie Mercury ήταν ο πρώτος θάνατος rockstar που έζησα ως ακροατής. Δηλαδή όταν άκουγα τους Queen, είχαν βγάλει και το δίσκο τους τότε και μετά πέθανε. Αυτό ήταν το πρώτο σοκ που είχα πάθει ως ακροατής, γιατί δεν το είχα ξαναζήσει με κάποιον άλλον και με τη δουλειά του. Βγήκε λοιπόν το βιβλίο μου και μου λέει κάποιος “Γιωργάρα πολύ ωραίο το εξώφυλλο ρε φίλε, bro μου άρεσε και η αναφορά στους Queen” “μα ποια αναφορά;”, είπα. Συνειδητοποίησα εκείνη τη στιγμή ότι αυτή τετραχρωμία είναι το εξώφυλλο του άλμπουμ “Hot Space”, που είναι το λιγότερο ενδιαφέρον άλμπουμ των Queen. Ένα τραγούδι είχε μέσα που είχε επιτυχία το “Under Pressure” με τον David Bowie. Άκουγα τόσο πολύ Queen που μου έμεινε κάπου υποσυνείδητα και είπα μετά στο γραφίστα ότι θέλω αυτά τα τέσσερα χρώματα κ.τλ..

– Tι λατρεύεις να παρατηρείς αυτή την περίοδο που θα μπορούσε να είναι και πηγή έμπνευσης;
Μου αρέσει πάρα πολύ να παρατηρώ το πως τελικά η τοξική αρρενωπότητα δεν έχει ωφελήσει ούτε εμάς τους άντρες. Έχω φίλους που είναι και στην ηλικία μου και λίγο μικρότεροι και συζητάμε πόσο απελευθερωτικό είναι ότι έχει φύγει αυτή η ματσίλα που έπρεπε να έχεις. Μεγαλώνοντας αγόρι συνειδητοποίησα ότι έχω βγάλει από πάνω μου όλα αυτά τα πρότυπα του: “έλα μην κλαις”, “έλα τώρα που πονάς”, “οι άντρες δεν κλαίνε” ή “τι χρώμα είναι αυτό αυτό; είναι κοριτσίστικο”. Αυτό δεν το είχα ποτέ σαν άνθρωπος, αλλά καταπιεζόμασταν γιατί έτρωγες bullying άμα έσκαγες στο σχολείο με ροζ μπλουζάκι. Τώρα είναι πάρα πολύ αστείο να παρατηρείς ότι όλοι προσπαθούν να έρθουν στην πλευρά του “δεν έχει σημασία το χρώμα”. Μου αρέσει πάρα πολύ να παρατηρώ το πως συμβαίνει και πως διαμορφώνεται σε ανθρώπους που μεγαλώνουν αγόρια ειδικά και συνειδητοποιούμε πόσο μας έχει βλάψει εμάς όλο αυτό ως προσωπικότητες. Τώρα δεν ξέρω αν θα το έκανα κείμενο. Ενδεχομένως ναι, γιατί έχω κρατήσει κάποιες σημειώσεις για αυτό. Από κει και πέρα μου αρέσει πάρα πολύ να βλέπω λίγο το πως εξελίσσομαι εγώ σε σχέση με άλλους ανθρώπους που δεν τους γνωρίζω, αλλά μιλάω μαζί τους επειδή η επαφή μας είναι μέσα από τα παιδιά μας. Παλιά μου φαινόταν αδιανόητο ότι θα πιάσω κουβέντα με κάποιον που δεν γνωρίζω και τώρα το κάνω και έχουμε και θέματα να συζητήσουμε. Μέρη που περνούσα απλά απ’ έξω, τώρα είμαι κομμάτι του κτιρίου, δηλαδή οι παιδικές χαρές, οι παιδότοποι, τέτοια πράγματα. Γενικά νομίζω ότι είμαι πιο χαλαρός πια, δεν βιάζομαι τόσο. Μου αρέσει να βλέπω τη μέρα μου να μην έχει 50 πράγματα μέσα, που πρέπει να τα προλάβω όλα. Ναι, το έχω κάνει, been there, για πολλά χρόνια και ίσως αυτό είναι και μία πορεία της καραντινας. Εγώ είδα τι σημαίνει να δίνεις χρόνο σε κάτι και προσπαθώ να το κρατήσω. Αυτό το καταφέρνεις παρατηρώντας τον εαυτό σου.

– Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Περιοδεία με τον “Ελέφαντα στο δωμάτιο”, σίγουρα για τον επόμενο ενάμιση χρόνο, και το “Σπικ!”. Γενικά, επειδή δουλεύω συνέχεια κείμενα, δεν σταματάω να γράφω, επειδή αυτό είναι και το 90% της δουλειάς. Μπορεί το επόμενο εξάμηνο να δουλέψω το concept που θέλω να έχω στην επόμενη παράσταση, γιατί αυτό παίρνει λίγο καιρό. Στην αρχή είναι πολύ γενικό, μετά αρχίζεις και το περικυκλώνεις, πας προς το κέντρο, βλέπεις ότι δεν λειτουργεί, ξαναφεύγεις, επανέρχεσαι, είναι πολύ ωραία διαδικασία. Είναι σίγουρα σχέδιο, μπορεί να μην ακούγεται ως τέτοιο, αλλά έχει μία διαδικασία, παίρνει χρόνο. Οπότε περιοδεία, “Σπίκ!” κείμενα, concept για την επόμενη παράσταση, αυτά.

Μάθετε περισσότερα για τον Γιώργο Χατζηπαύλου και τις παραστάσεις του εδώ.