Ο Γιάννης Τσουμαράκης, ένας νεαρός ηθοποιός που γεννήθηκε στην καρδιά της Αθήνας, αναδύεται σαν ένα αστέρι στον κόσμο του θεάτρου και της τηλεόρασης. Αποφοίτησε από το Καλλιτεχνικό Σχολείο Γέρακα, με την τέχνη του θεάτρου να τον καλεί σε κάθε του βήμα. Σήμερα, σπουδάζει Φιλολογία στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, συνδυάζοντας τη λογοτεχνία με την υποκριτική τέχνη. Μετά την αποφοίτησή του από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 2021, ο Γιάννης έχει συμμετάσχει σε πλήθος παραστάσεων που αναδεικνύουν το ταλέντο και την ευαισθησία του. Από τις σκηνές του Εθνικού Θεάτρου μέχρι τις μικρές παραγωγές, κάθε ρόλος του είναι μια νέα πρόκληση και μια ευκαιρία να εξερευνήσει την ανθρώπινη ψυχή.

Η συμμετοχή του σε σειρές και ταινίες μικρού μήκους, όπως το “The Durrells” και η μαύρη κωμωδία “Στα 4”, προσθέτει βάθος στο καλλιτεχνικό του ταξίδι. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια υποκριτικής με κορυφαίους δασκάλους, εμπλουτίζοντας συνεχώς τις γνώσεις του και αναζητώντας νέες εκφραστικές δυνατότητες. Αλλά, πέρα από την υποκριτική, ο Γιάννης είναι ένας πολυτάλαντος νέος: παίζει ακορντεόν και πιάνο, γνωρίζει ξένες γλώσσες και κατέχει δίπλωμα διδασκαλίας ως yoga instructor. Η ζωή του είναι ένα συνεχές ταξίδι ανακάλυψης και δημιουργίας, όπου η τέχνη και η γνώση συναντώνται σε κάθε βήμα. Ωστόσο, στον κόσμο του θεάτρου, ο Γιάννης Τσουμαράκης δεν θέλει να είναι απλώς ένας ηθοποιός, αλλά όπως λέει θέλει να είναι ένας αφηγητής που φέρνει στη ζωή τις πιο βαθιές ανθρώπινες ιστορίες.

Φέτος παίζει στην νέα τηλεοπτική σειρά του Mega “Έχω Παιδιά” όπου υποδύεται έναν από τους δύο ιδιοκτήτες της εταιρίας “Chenua”, στην οποία δουλεύει η πρωταγωνίστρια μητέρα της σειράς, Σάρα Πολίτη (Ευγενία Σαμαρά). Μαζί με την συνεργάτιδά του Σόφη (Θεανώ Κλάδη) σκέφτονται και ενεργούν ως ένα. Έχουν καλή ψυχή, είναι πάντα αισιόδοξοι και χαρούμενοι και ψάχνουν το θετικό μέσα στο κάθε τι. Νεαροί σε ηλικία, έχουν ξεκινήσει μία start up νανο-ζυθοποιία, την οποία δεν βλέπουν ως δουλειά, αλλά ως όραμα.

Ο Γιάννης επίσης αυτόν τον καιρό συμμετέχει κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο “Blue Train”, ένα έργο του Γεράσιμου Ευαγγελάτου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Σουλεϊμάν, στο θέατρο Άλμα και κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στην “Κασέτα” της Λούλας Αναγνωστάκη, σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιαννη, στο θέατρο Σταθμός.

Το Olafaq τον συνάντησε ένα ηλιόλουστο φθινοπωρινό πρωινό στο Πάρκο Ελεύθερίας και συνομίλησε μαζί του για την εποχή που η Gen Z αναζητά τον δρόμο της, αναγνωρίζοντας την πρόκληση της επικοινωνίας ανάμεσα στη νέα γενιά και την παραδοσιακή οικογένεια, αλλά και την ανάγκη για αυθεντικότητα σε έναν κόσμο γεμάτο ψηφιακές παρεμβολές.

– Στην ελληνική κοινωνία βλέπεις να υπάρχουν ακόμα ισχυρά στερεότυπα γύρω από το πώς πρέπει να είναι οι γονείς και οι οικογένειες;
Ναι, θεωρώ πως τα στερεότυπα γύρω από τη δομή της οικογένειας είναι πολύ βαθιά ριζωμένα στην ελληνική κοινωνία. Όσο βαθιά ριζωμένη είναι και η πατριαρχία στην ελληνική οικογένεια. Είναι προφανές από το πώς είναι μοιρασμένοι οι ρόλοι: κατά βάση, ακόμα και αν η γυναίκα-μάνα εργάζεται, δεν παύει να επωμίζεται τις ίδιες ευθύνες με εκείνες που αναλάμβανε η γυναίκα όταν, πριν 60 χρόνια δεν είχε το «δικαίωμα» να εργαστεί.

– Πώς πιστεύεις ότι η νέα σειρά «Έχω Παιδιά» απεικονίζει τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν τα ζευγάρια στη σύγχρονη Ελλάδα, όταν έρχονται αντιμέτωπα με την ισορροπία ανάμεσα στην καριέρα, τη γονεϊκότητα και τη σχέση τους;
Θεωρώ πως η κωμωδία είναι ένα φοβερό εργαλείο, μέσω του οποίου μπορούμε να περιγράψουμε, να αναδείξουμε, να μεγεθύνουμε, να σχολιάσουμε, και να καυτηριάσουμε αν θέλουμε, γνώριμες καταστάσεις και πρόσωπα. Είναι μία σύμβαση που απελευθερώνει τον δημιουργό (σεναριογράφο, σκηνοθέτη, ηθοποιό κ.ο.κ) στο να μιλήσει στον θεατή-αποδέκτη και να του πει: « Να, κοίτα πόσο «γελοίο» είδος είμαστε οι άνθρωποι». Οπότε, ναι, πιστεύω πως και η νέα σειρά του Mega, άλλοτε υπό ένα πιο ρεαλιστικό, κι άλλοτε υπό ένα πιο κωμικό πρίσμα, θα βοηθήσει το κοινό να αναγνωρίσει, και, ίσως, να αποδεχτεί τις δυσκολίες ως προς την ανατροφή των παιδιών ή ως προς την αναζήτηση της ισορροπίας μεταξύ καριέρας-γονεϊκότητας-συντροφικότητας, και να συνδιαλλαγεί με αυτά.

Στην Ελλάδα, οι οικογενειακές αξίες είναι βαθιά ριζωμένες. Πώς πιστεύεις ότι η σειρά προσεγγίζει την έννοια της “παραδοσιακής” ελληνικής οικογένειας σε σύγκριση με τη σύγχρονη πραγματικότητα;
Η σειρά χρησιμοποιεί τα στερεότυπα της παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας, για να τα φέρει, όμως, αντιμέτωπα με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Αυτός ο συνδυασμός-σύγκρουση είναι που δημιουργεί και το αστείο. Βλέπουμε, ας πούμε, την πρωταγωνίστρια, την Σάρα, που, ως μητέρα, έχει αφήσει πίσω την επαγγελματική της πορεία, τα τελευταία χρόνια, αλλά, τώρα, αποφασίζει να εργαστεί ξανά, ως οικονομολόγος, σε μία start-up επιχείρηση. Παρατηρούμε, λοιπόν, μέσα από ένα κωμικοτραγικό πρίσμα, την αυξανόμενη κούρασή της, στο να ανταποκριθεί και στους δύο ρόλους που έχει αναλάβει: της μητρότητας, από τη μία, και της επαγγελματικής επιτυχίας, από την άλλη.

Με δεδομένη την πίεση για την επίτευξη της “τέλειας καριέρας” και της “ιδανικής οικογένειας,” τι μήνυμα νομίζεις ότι μπορεί να είναι ιδανικό για τους νέους γονείς, ειδικά κάποιους που πασχίζουν να ισορροπήσουν τους πολλαπλούς ρόλους τους;
Νομίζω πως το ιδανικό μήνυμα προς όλους μας, γονείς και μη, θα ήταν να προσπαθήσουμε έστω να αποβάλουμε από το κεφάλι μας, αυτά τα τέλεια και υπεράνθρωπα, ή μάλλον απάνθρωπα, πρότυπα που μας έχουν φορεθεί: από τη μία το πρότυπο του αμερικανικού ονείρου της τέλειας, προσοδοφόρας καριέρας, και από την άλλη το πρότυπο της «αγίας ελληνικής οικογένειας». Ας επενδύσουν οι γονείς στις ειλικρινής και υγιείς σχέσεις με τα παιδιά, ας είναι παρόντες κάνοντας και κατανοητό ότι, και η επιλογή της εργασίας μάς οδηγεί στην προσωπική πληρότητα, εξασφαλίζοντας παράλληλα και όσο το δυνατόν περισσότερο ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά. Επίσης, ποτέ δεν είναι αργά και για λίγη ψυχοθεραπεία.

Η σύγχρονη ελληνική κοινωνία περνάει από αλλαγές όσον αφορά την οικογενειακή δομή και τις κοινωνικές αντιλήψεις για το γάμο και την τεκνοποίηση. Πιστεύεις ότι μια τηλεοπτική σειρά μπορεί να δείξει ή να σχολιάζει αυτές τις αλλαγές με κάποιον τρόπο;
Πιστεύω ότι η τηλεόραση έχει φοβερή δύναμη. Δυστυχώς ή ευτυχώς, ανάλογα με το τι κατεύθυνση επιλέγεται, μπορεί να έχει φοβερή επιρροή στη διαμόρφωση αντιλήψεων και πεποιθήσεων. Μία σειρά όπως αυτή, που έχει ως βασικό θεματικό άξονα την οικογένεια, σίγουρα σχολιάζει τη σύγχρονη ελληνική οικογενειακή δομή και τα συμπλέγματα της, σε μεγάλο βαθμό. Σιγά-σιγά, εύχομαι να βλέπουμε σε σειρές στην ελληνική τηλεόραση και άλλες μορφές οικογενειακής δομής, που δικαιωματικά, πλέον, μετά από πολλούς αγώνες αρχίζουνε να εδραιώνονται στην κοινωνία μας, όπως παραδείγματος χάριν στο “Modern Family” στην Αμερική, βλέπουμε το γάμο ενός ομόφυλου ζευγαριού, δηλαδή τη δημιουργία ενός ευτυχισμένου, άρα και υγείους, οικογενειακού πυρήνα.

Γιατί πιστεύεις ότι η Gen Z αρνείται τις παραδοσιακές ταμπέλες και πώς αυτό επηρεάζει τις κοινωνικές της αλληλεπιδράσεις;
Φυσικά και η Gen Z αρνείται τις παραδοσιακές ταμπέλες, αφού καλείται να υπάρξει σε μία τρομερά κρίσιμη περίοδο, πολιτικά, οικονομικά περιβαλλοντικά, κοινωνικά, όπου οι αντιλήψεις αλλάζουν μαζί με τις καταστάσεις. Σε μία εποχή όπου η γενιά μου νιώθει ότι τίποτα δεν μπορεί να πάει χειρότερα από ό,τι ήδη πάει, η Gen Z δεν έχει να χάσει τίποτα με το να διεκδικήσει τη δική της θέση μέσα σε αυτό το δυστοπικό χάος. Αυτή η θέση που αναφέρω ανάγεται στο ζήτημα της ταυτότητας, φυλετικά , ή και της πολιτικής στάσης απέναντι στα τεκταινόμενα. Ναι, εννοείται πως αυτό επηρεάζει τις κοινωνικές της αλληλεπιδράσεις, αλλά ποια γενιά που δεν βολεύτηκε, δεν προκάλεσε την όποια σύγκρουση, ανά την ιστορία;

Πώς διαχειρίζεσαι την όποια πίεση να διατηρείς μια τέλεια διαδικτυακή εικόνα ενώ ταυτόχρονα μπορεί να αντιμετωπίζεις μια δύσκολη κατάσταση; Απέχεις από τα κοινωνικά δίκτυα, απομακρύνεσαι ή συνεχίζεις να συμμετέχεις;
Δεν καλούμαι να διαχειριστώ μία τέτοια πίεση, γιατί δε διαχειρίζομαι και τα κοινωνικά δίκτυα με αυτόν τον τρόπο. Έχω επιλέξει, μέχρι τώρα τουλάχιστον ,να μην υιοθετήσω αυτό το lifestyle που λες. Διατηρώ μόνο τον προσωπικό μου λογαριασμό στο Ιnstagram, και αυτό για να ανεβάζω πού και πού τις δουλειές που συμμετέχω και για να ανταλλάζω χαζά βίντεο-reels με τους φίλους μου.

Με ποιους τρόπους αναζητάς αυθεντικότητα στις σχέσεις σου, τόσο διαδικτυακά όσο και εκτός διαδικτύου, σε ένα περιβάλλον που συχνά φαίνεται επιφανειακό (και συχνά ανθρωποφάγο);
Ο σεβασμός είναι η βασικότερη αξία που αναζητώ σε κάθε είδους σχέση, πλέον. Μπορεί να είναι μία λέξη η οποία περικλείει πολλά,  αλλά ταυτόχρονα, στο κεφάλι μου τουλάχιστον, είναι τόσο καθαρή και συγκεκριμένη. Επίσης, τον τελευταίο καιρό προσπαθώ να εμπιστεύομαι λίγο περισσότερο το ένστικτό μου και να παρατηρώ το πώς νιώθει το σώμα μου σε διάφορες συνθήκες της καθημερινότητας μου. Αυτά τα δύο μου κάνουν ακόμα πιο ξεκάθαρο το αν υπάρχει σε μια κατάσταση το θετικό που αναφέρεις, ή όχι, και αν αξίζει να το αναζητήσω.

Πιστεύεις ότι το θέατρο μπορεί να γίνει τόσο ανατρεπτικό σήμερα μέχρι το σημείο να μας αλλάξει την αντίληψη για τον κόσμο;
Ειλικρινά, δεν ξέρω. Είναι περίοδοι, κατά τις οποίες, έχω την ακλόνητη πεποίθηση ότι η τέχνη, το θέατρο, αυτό που έχουμε επιλέξει να κάνουμε, τέλος πάντων (που σε απλά λόγια, για μένα, μεταφράζεται με το να αφηγούμαστε ιστορίες με τον δικό μας τρόπο) μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, τις κοινωνικές αντιλήψεις, να προκαλέσει αλλαγές, μία επανάσταση ή έστω μία μικρή εσωτερική αντίσταση στη δυστοπία που βιώνουμε. Και μετά ανοίγω το κινητό μου, σκρολάρω και βλέπω τι συμβαίνει, τι επιλέγουν να προβάλλουν τα media -το ισχυρότερο μέσο, δηλαδή, στον κόσμο, που μπορεί να ρίξει μέχρι και κυβερνήσεις, άμα θέλει- βλέπω ανθρωποφαγικά σχόλια χιλιάδων ανθρώπων εις βάρος μίας καλλιτέχνιδας που τόλμησε να βγάλει την μπλούζα της στη συναυλία της -ενώ, όταν την ίδια κίνηση την κάνει ένας άνδρας pop-star με σώμα ιδανικό (σύμφωνα με τα εδραιωμένα πρότυπα), δεν ανοίγει ρουθούνι! Ε, τότε, νιώθω απλά ηλίθιος, απίστευτα αιθεροβάμων, λες και ζω σε μία φούσκα, η οποία, επειδή οι άνθρωποι που βρίσκονται μέσα της υιοθετούν κοινές αντιλήψεις με μένα, με έχει κάνει να έχω την ψευδαίσθηση ότι τα πράγματα στον κόσμο ίσως και να προοδεύουν. Συνεπώς, επιλέγω να μένω στην απλή, πυρηνική και συγκινητική, για μένα, σκέψη, ότι, εγώ θα πω απόψε, που θα πάω στο θέατρο, μία ιστορία και θα σου την απευθύνω πραγματικά. Εσύ, χάρισέ μου, για μία ώρα, τη σιωπή σου και τη συγκέντρωσή σου κι αν θες να είσαι ανοιχτός, μετακινήσου. Αυτή τη σκέψη τη συμπυκνώνει υπέροχα αυτό που είχε πει η Stella Adler: «όταν στέκεσαι στη σκηνή του θεάτρου, πρέπει να έχεις την αίσθηση ότι απευθύνεσαι σε όλο τον κόσμο, ότι αυτό που λες όλος ο κόσμος πρέπει να το ακούσει».

 

☞︎ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, X/Twitter και Instagram.

 

 

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News