Η Μάγκυ Δούση είναι μια πολυδιάστατη προσωπικότητα που έχει διανύσει μια ενδιαφέρουσα και ποικιλόμορφη πορεία στην καριέρα της. Ξεκίνησε τις σπουδές της ως τοπογράφος μηχανικός, μια επιλογή που ίσως φαίνεται αρχικά μακριά από την πολιτική και την επικοινωνία, αλλά που της προσέφερε μια μοναδική προοπτική για την ανάλυση και την κατανόηση του κόσμου γύρω της. Στη συνέχεια, εμβάθυνε στις πολιτικές επιστήμες, αναζητώντας τις ρίζες των κοινωνικών και πολιτικών φαινομένων.

Η πορεία της δεν σταμάτησε εκεί· η Μάγκυ Δούση ανέλαβε ρόλο ειδικής συμβούλου στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, όπου συνδύασε τις γνώσεις της στον τομέα της επικοινωνίας και της διαφήμισης με τις πολιτικές της φιλοδοξίες, ενώ την εξόπλισε με πολύτιμες γνώσεις για τη λειτουργία του κράτους και τη δυναμική των πολιτικών διαδικασιών.

Σήμερα, ως παρουσιάστρια και πολιτική αναλύτρια την τηλεοπτική συχνότητα του Attica, έχει καταφέρει να συνδυάσει όλες αυτές τις πτυχές της καριέρας της. Αν και η διαδρομή της μπορεί να φαίνεται αντιφατική σε πρώτη ματιά, στην πραγματικότητα αποκαλύπτει μια βαθιά σύνθεση γνώσεων και εμπειριών που την καθιστούν μια ισχυρή φωνή στον δημόσιο διάλογο. Η ικανότητά της να συνδυάζει τεχνικές γνώσεις με πολιτική ανάλυση προσφέρει μια μοναδική προοπτική για τα ζητήματα που απασχολούν τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Η Μάγκυ Δούση είναι ένα παράδειγμα του πώς οι διαφορετικές διαδρομές μπορούν να συνδυαστούν για να δημιουργήσουν μια ολοκληρωμένη εικόνα του κόσμου. Η πορεία της μας υπενθυμίζει ότι η γνώση και η εμπειρία μπορούν να προέρχονται από ποικιλία πεδίων, προσφέροντας έτσι πολύτιμα διδάγματα για το πώς να προσεγγίσουμε τα σύνθετα ζητήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα.

Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / Olafaq

Η Μάγκυ Δούση έχοντας διατρέξει όλα τα προηγούμενα πεδία «αμέσως κι εξακολουθητικά»* μιλάει στο Olafaq για την δημοσιογραφία, την πολιτική, και τη ζωή στην Αθήνα.

– Η κλασική ερώτηση που δυστυχώς εξακολουθεί να παραμένει επίκαιρη είναι πως λειτουργούν στο 2024 τα πράγματα για μια γυναίκα στον χώρο της δημοσιογραφίας.
Η αλήθεια είναι ότι όταν έχεις βήμα είτε αυτό το βήμα αφορά την πολιτική, είτε τη δημοσιογραφία, είτε μια διοικητική θέση μιας εταιρίας τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα για μια γυναίκα. Αυτό δεν σημαίνει πως η διαδρομή είναι εύκολη, έχω και έχουμε βιώσει όσοι κάναμε αυτή την πορεία και ηλικιακό ρατσισμό και σεξισμό. Έχω αντιμετωπίσει συμπεριφορές του τύπου «έλα μωρέ το κοριτσάκι» και μερικές φορές έχει χρειαστεί να κινηθώ στα όρια της αγένειας, ακόμη και στον αέρα, για να αντιμετωπιστώ επί ίσοις όροις. Επομένως το να είσαι γυναίκα είναι ακόμη δύσκολο και όσο περνάει ο καιρός ο σεξισμός δεν εξαλείφεται, αλλάζει μορφές. Το πεδίο μάχης είναι ανοικτό και δεν είναι όλα χειρότερα σε σχέση με μερικές δεκαετίες πριν αλλά απαιτείται επιμονή, ειδικά αν σκεφτούμε πόσες πατριαρχικές εγγραφές φέρουμε και αρκετές γυναίκες μέσα μας, πόσες δεύτερες σκέψεις χρειάζεται να κάνουμε ώστε να αποβάλουμε σεξιστικά πράγματα που θεωρούμε δευτερεύοντα στην καθημερινότητά μας. Πάντως είμαι της άποψης ότι η κοινωνία αλλάζει και πιο γρήγορα από ό,τι περιμέναμε.

– Σε αυτές τις αλλαγές βλέπουμε να πρωταγωνιστούν νέες εκφάνσεις του φεμινιστικού κινήματος. Ταυτόχρονα, βλέπουμε μια κριτική περί woke ατζέντας που εκτοπίζει τα ουσιώδη γυναικεία ζητήματα. Τελικά κυριαρχεί η υπερβολή εν είδει ορθότητας ή έχει επιτευχθεί μια ισορροπία που σκοπίμως παραβλέπεται από τα συντηρητικά αντανακλαστικά; Ποια είναι η άποψή σου;
Κάποιες φορές αδικούμε τα κινήματα, προσδίδοντάς τους διαστάσεις που δεν έχουν, αποδίδοντάς τους ευθύνες που δεν τους αναλογούν. Σήμερα, έχουμε δει και το άλλο, να κρύβεται πίσω από την κατηγορία του σεξισμού μια σειρά από συμπεριφορές που κινούνται στο φάσμα της σύγκρουσης ή της υπερβολής, μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθεί μια πολιτική σκοπιμότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση του Παύλου Πολάκη προς την υπάλληλο της Βουλής, όπου μια παρατήρηση, μια έντονη αντίδραση βαφτίστηκε σεξιστική επίθεση. Και μου κάνει εντύπωση πως άνθρωποι που ξιφουλκούν εναντίον του μπαμπούλα της woke ατζέντας εργαλειοποιούν αυτά τα περιστατικά για να μιλήσουν για σεξισμό, αντιστρέφοντας την πραγματικότητα. Το θεωρώ προσβλητικό να υπερασπίζονται υποκριτικά την έμφυλη ισότητα άνθρωποι που μόνο σύμμαχοι του σκοπού δεν είναι. Και μιλάω για ανθρώπους που χειρίζονται τον δημόσιο λόγο και τον διαμορφώνουν, γιατί έχουν μεγαλύτερη ευθύνη.

– Δεν βλέπεις την άλλη τάση; Να ενδύονται έναν ρηχό προοδευτισμό άτομα που αντί για έναν σκοπό υπηρετούν τον εαυτό τους;
Το έχουμε δει και αυτό. Και σε ό,τι αφορά τη δημοσιογραφία έχουμε δει ανθρώπους που ο ρόλος τους είναι να αναδείξουν την είδηση και τα πρόσωπα πίσω από αυτή να προβάλουν τον εαυτό τους. Ίσως έχουν στο μυαλό τους την Όπρα Γουίνφρει αλλά δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Συμβαίνει πολύ στην Ελλάδα πολύ περισσότερο από ότι στη Βόρεια Ευρώπη οι άντρες ειδικά που είναι σε θέση εξουσίας να θεωρούν υποτιμητικό να αφυπηρετήσουν και να αλλάξουν πεδίο, να ασχοληθούν με κάτι άλλο. Η δημοσιογραφία και η πολιτική είναι δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Ένας πολιτικός πρέπει να είναι πολιτικός μέχρι τη συνταξιοδότησή του, θεωρείται κάποιου είδους κατάπτωση να επιστρέψεις στον πρότερο εργασιακό βίο ή να αλλάξεις κατεύθυνση. Δεν είναι απλά ελληνικό κουσούρι, αυτό, στα μάτια μου πρόκειται για σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα. Βλέπουμε σε αυτή την περίπτωση να αποκρυσταλλώνεται και το παράδοξο μιας χώρας που έτρεξε να προλάβει την οικονομική σύγκλιση με την Ευρώπη αλλά με ένα παλιακό πολιτικό σύστημα.

Μάγκυ Δούση
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / Olafaq

– Μιλώντας για πολιτική, έχεις βρεθεί πολύ κοντά στο υψηλότερο πεδίο άσκησης της. Μπαίνω στον πειρασμό να ρωτήσω πως έγινε η μεταπήδηση από τον χώρο αυτό στον χώρο της δημοσιογραφίας, Φανταζόσουν να φοράς αυτό το «καπέλο» και ποιες είναι οι προκλήσεις κάθε πεδίου;
Η τηλεόραση είναι πολύ πιο δύσκολη. Αν μου έλεγε κάποιος πριν ένα χρόνο ότι θα έβγαινα στην τηλεόραση επί καθημερινής βάσεως, για να κάνω επί μια ώρα ανάλυση θα έλεγα ότι δεν με ξέρει καθόλου καλά. Μου είναι πολύ εύκολο να γράφω, να μιλάω σε κόσμο, η κάμερα μου φαινόταν πολύ δύσκολη. Αρχίζω βέβαια να ξεπερνάω αυτό το άγχος. Από την άλλη η πολιτική ήταν κάτι που το ανακάλυψα από πολύ μικρή μέσα μου, από το Δημοτικό ακόμη όταν έκανα ασυνείδητα συνδικαλισμό και ακολούθησε η πορεία των επόμενων ετών στον ΣΥΡΙΖΑ. Έχω μεγαλύτερη εμπειρία στο δεύτερο πεδίο επομένως και δύσκολα μπορώ να με φανταστώ να με ορίζει το πρώτο στον ίδιο βαθμό. Η αν θες είναι μια συζήτηση η τελευταία που καλύτερα να την κάνουμε σε δύο χρόνια από τώρα.

– Σε ότι αφορά τον κόσμο της πολιτικής πρότυπα και υποδείγματα σε αυτή την πορεία που περιγράφεις υπήρξαν;
Πρότυπα πάντα υπάρχουν. Μεγαλώνοντας αποκαληθηλώνεις σταδιακά πολλά από αυτά. Ένα πρότυπο για μένα υπήρξε ο Φιντέλ Κάστρο, επέδρασε καταλυτικά στη πρώιμη διαμόρφωσή μου. Η αγωνιστικότητά του, οι αντιφάσεις του, η συνέπειά του, το πόσο απλά μπορούσε να συμπυκνώσει διλήμματα και αποφάσεις. Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα μια πολύ μεγάλη προσωπικότητα, την οποία είχα φυσικά αδικήσει στα εφηβικά και μετεφηβικά μου χρόνια ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου. Συνειδητοποίησα απομακρυνόμενη από την πρώτη πολιτικοποίηση πόσο μεγάλη ήταν η συμβολή αυτού του ανθρώπου στην ελληνική πραγματικότητα.

– Είμαστε μακριά από αυτές τις πραγματικότητες και τις προσωπικότητες όμως. Βλέπεις κάτι ελπιδοφόρο σε παρόντα χρόνο, εν μέσω γενικευμένης συντηρητικοποίησης;
Τα πράγματα γενικά είναι δύσκολα, υπάρχει μια αίσθηση εγκλωβισμού. Η τελευταία φορά που ένιωσα πως υπήρξε ένας άνθρωπος ικανός να εκφράσει ένα όραμα για έναν διαφορετικό τρόπο άσκησης της πολιτικής και δεν με διέψευσε ήταν ο Αλέξης Τσίπρας. Έχει πολιτικό χάρισμα, καλές προθέσεις και στην θητεία του υπήρξε και τολμηρός, δεν έμεινε στον ρόλο του διαχειριστή, τις κρίσιμες στιγμές έκανε άλματα και πήρε αποφάσεις δύσκολες. Υπάρχουν κι άλλοι ταλαντούχοι πολιτικοί αλλά θέλουν ακόμη χρόνο να φτάσουν σε αυτό το επίπεδο.

Μάγκυ Δούση
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / Olafaq

– Αναφέρθηκες στον Αλέξη Τσίπρα, την κυβέρνηση του οποίου οποία υπηρέτησες από επιτελικό πόστο. Δεν υπήρξαν γκρίζες σελίδες σε αυτή την πορεία;
Όταν κυβερνάς φυσικό είναι να γίνονται λάθη, δεν πάνε όλα όπως περίμενες ή σχεδίαζες. Με τον ΣΥΡΙΖΑ και εν προκειμένω με τον Αλέξη Τσίπρα εκτιμώ συμβαίνει το εξής: ήταν μια καλή κυβέρνηση, με θετικό έργο, για αυτό και στην πτώση του ο ΣΥΡΙΖΑ συγκέντρωσε ένα διόλου ευκαταφρόμητο ποσοστό της τάξης του 32%, ήταν όμως μια κακή αντιπολίτευση την περίοδο 2019-23, πράγμα εμφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν σε mood 2015, όταν η Αθήνα και η χώρα βίωνε φάση βαθιά κοινωνικής καθίζησης. Σήμερα όμως η χώρα δεν είναι υπό κατάρρευση, είναι υπό εκποίηση. Αυτή την κατάσταση χαμηλών προσδοκιών και στασιμότητας πρέπει να περιγράψουν τα κόμματα του προοδευτικού χώρου και να φτιάξουν με ειλικρίνεια έναν οδικό χάρτη διακυβέρνησης, μακριά από αγκυλώσεις και αντιλαϊκιστικούς φόβους. Τα πράγματα διαφαίνονται δύσκολα, πάντα όμως υπάρχει χώρος για ελπίδα και η κατάσταση είναι ρευστή. Αρκεί η ευρύτερη Αριστερά να δει την πραγματικότητα, να μιλήσει με μια γλώσσα απλή και εύληπτη και να δώσει λύση στα προβλήματα του κόσμου. Αν δεν το κάνουν οι προοδευτικές δυνάμεις θα βρεθεί δυστυχώς η Δεξιά να απλοποιήσει τα πράγματα και να δώσεις τις δικές της απεχθείς λύσεις.

– Χρησιμοποίησες τη φράση «Αθήνα υπό εκποίηση». Μεγαλώνοντας και ζώντας στην πόλη τι εικόνα έχεις για αυτή;
Την αγαπάω υπερβολικά την Αθήνα αλλά δεν είναι μια όμορφη πόλη. Έχει ωραία σημεία κι όσοι την αγαπάμε βλέπουμε με συμπάθεια τις ασυνέχειές της αλλά είναι ένας τόπος αφιλόξενος. Δεν είναι προσβάσιμη, σε αντίθεση πχ με τη Βαρκελώνη, όπου βλέπεις ανθρώπους σε αναπηρικά αμαξίδια να κυκλοφορούν ελεύθερα στην πόλη. Είναι επίσης μια πόλη που θα αποκεντρωθεί αναγκαστικά, εξαιτίας της εκτόξευσης των ενοικίων, το πιθανότερο είναι σε λίγα χρόνια –αν συνεχίσουμε την ίδια πορεία που το απεύχομαι- η Αθήνα να μεταβληθεί σε μια πόλη για περαστικούς που έρχονται στο κέντρο για εργασία και διασκέδαση, ενώ οι κάτοικοί της θα είναι τουρίστες που νοικιάζουν σε boutique hotel και Airbnb ή πλούσιοι ντόπιοι. Παράλληλα βλέπουμε παρεμβάσεις σαν τον Μεγάλο Περίπατο, οι οποίες δεν χρειάζονταν και σπατάλησαν πόρους πολύτιμους που θα μπορούσαν να διατεθούν στο να γίνουν πιο πράσινες περιοχές της πόλης σαν τον Βοτανικό ή τον Κεραμεικό. Όσον αφορά την παρούσα δημοτική αρχή αν και έχει χρόνο μπροστά της πέφτει θύμα ως φαίνεται της κεντρικής πολιτικής συγκυρίας. Γενικά στην Αθήνα από την εποχή του Τρίτση και του Μπέη λείπει το μεγάλο αφήγημα, το σχέδιο για την αλλαγή της πόλης.

*«αμέσως κι εξακολουθητικά», φράση του Τέλλου Άγρα για τον Κώστα Καρυωτάκη.

INFO: Η Μάγκυ Δούση σχολιάζει την πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα από την τηλεοπτική συχνότητα του Attica καθημερινά στην εκπομπή «Γεγονότα 2.0» μεταξύ 22:00-24:00 και παρουσιάζει την εκπομπή «Black Box» από την ίδια συχνότητα κάθε Κυριακή στις 23:30.

 

 

 

☞︎ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, X/Twitter και Instagram.