Η Φανί Αρντάν γεννήθηκε στο Σομίρ της κεντρικής Γαλλίας το 1949. Στην πορεία σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες, έλαβε μαθήματα υποκριτικής και το 1974 πρωτοεμφανίστηκε στο σανίδι. Το 1981 εκανε αίσθηση πρωταγωνιστώντας στην ταινία του Φρανσουά Τρυφώ «Η γυναίκα της διπλανής πόρτας». Στη συνέχεια έγινε σύντροφος του σπουδαίου σκηνοθέτη, απέκτησε μαζί του μια κόρη και πρωταγωνίστησε στο τελευταίο φιλμ της ζωής του «Οπωσδήποτε την Κυριακή»(1983). Τα χρόνια που ακολούθησαν έπαιξε σε γαλλικές, ιταλικές, ισπανικές, αγγλικές και αμερικανικές παραγωγές. Το 1997 κέρδισε βραβείο Σεζάρ (γαλλικό Όσκαρ) καλύτερης γυναικείας ερμηνείας για την συμμετοχή της στο φιλμ «Ευτυχώς που δεν είμαι γυναίκα». Το 2003, στο πλαίσιο του κινηματογραφικού φεστιβάλ Μόσχας, τιμήθηκε με το βραβείο Στανισλάφσκι για τη συνολική προσφορά της στην υποκριτική.

Σε στενή επαφή με τα πάθη της, εύθραυστη και συγχρόνως στιβαρή, η Φανί Αρντάν εμπιστεύθηκε στον Θανάση Λάλα μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και εξομολογητικές συνεντεύξεις που έχει δώσει στην καριέρα της. Η κορυφαία Γαλλίδα ηθοποιός, που έχει εμφανιστεί σε περισσότερες από πενήντα ταινίες και έχει αφήσει εμβληματικές ερμηνείες, μοιράστηκε, μεταξύ άλλων, σημαντικά αποστάγματα που αποκαλύπτουν έναν άνθρωπο φιλοσοφημένο μεν, αλλά που δεν ξέχασε στιγμή να ζει με προσήλωση στο παρόν και στα δώρα που αυτό φέρνει. Η Φανί Αρντάν, πέρα από ηθοποιός και καλλιτέχνης, είναι μια γυναίκα που συμβολίζει, σε κάθε της βήμα, την γοητεία της ελευθερίας και του θάρρους απέναντι στις προκλήσεις της ζωής. Με αφορμή τα σημερινά της γενέθλια θυμόμαστε μερικά λόγια βαθιάς σοφίας και προσωπικής εμπειρίας που μας αφήνει παρακαταθήκη.

Προτιμώ τους αδιάκριτους από τους αδιάφορους.  Αδιάφοροι είναι εκείνοι που δε μας προκαλούν, που δε μας κρίνουν. Εκείνοι που μας λένε πάντα καλά λόγια, που χαϊδεύουν τα αυτιά μας. Άρα δε μας βοηθούν να σκεφτόμαστε.

Μονακό. Μεγάλωσα στο Μονακό -ο στρατιωτικός πατέρας μου ήταν σύμβουλος του πρίγκιπα Ρενιέ. Δεν έζησα όμως ιστορίες με πλεϊμπόι και τέτοια. Πήγαινα σχολείο στις καλόγριες. Καμία σχέση με Ντόλτσε Βίτα!

Τα δεκαπέντε είναι η πιο σημαντική ηλικία του ανθρώπου. Οπότε σκέφτομαι σε ποια φάση της ζωής μου έγινα πραγματικά ο εαυτός μου, απαντάω στα δεκαπέντε μου. Έκτοτε δεν έχω αλλάξει.

Νέα είχα την τύχη να ζήσω στον τεχνητό κόσμο του Μόντε Κάρλο. Αλλά με έναν πατέρα Δον Κιχώτη.  Ήταν ένα παράλογο περιβάλλον, γεμάτο κόλακες και έμαθα να το μισώ. Από την άλλη, έμαθα να λατρεύω την ακεραιότητα, την ανεξαρτησία του πνεύματος και την ικανότητα να μένεις καθαρός ανάμεσα στους αυλικούς.

Αντιμετώπιζα το σχολείο σαν φυλακή. Ήθελα βέβαια να τα πηγαίνω καλά, αλλά μόνο και μόνο για να τελειώνω μια ώρα αρχύτερα. Είπα ότι θα περάσω εκεί μέσα δώδεκα χρόνια. Ούτε μέρα παραπάνω!

Η επιτυχία είναι κάτι που σχεδόν δεν καταλαβαίνεις. Ενώ η αποτυχία σε ξαναφέρνει αντιμέτωπο με τον εαυτό σου. Κάπου έχω διαβάσει ότι η Μαρία Κάλλας κρατούσε μόνο τα γράμματα που περιείχαν υβριστικά ή προσβλητικά σχόλια για κείνη. Καταλαβαίνω γιατί το έκανε. Επειδή ήθελε να είναι συνεχώς σε εγρήγορση.

Το ταλέντο μπορεί να χαθεί από βλακεία, ματαιοδοξία, τεμπελιά. Μπορεί η ατμομηχανή ενός τρένου να σβήσει, αλλά αυτό θα συνεχίσει να κινείται από κεκτημένη ταχύτητα. Ταλέντο είναι όμως να ρίχνεις κάρβουνα στη φωτιά για να τη διατηρείς αναμμένη.

Χάος. Δεν πιστεύω ότι είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να προγραμματίζει τα επόμενα δυο χρόνια του. Πιστεύω ότι υπάρχει ένα χάος, μια αταξία, την οποία πρέπει να ακολουθούμε όπως τα σκυλιά ακολουθούν τις μυρωδιές.

Η μοίρα των συναντήσεων καθορίζεται από κάτι ζωώδες. Με το που συναντάμε κάποιον, ξαφνικά συμβαίνει κάτι που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Είτε νιώθουμε κάτι ανεξήγητο να μας έλκει σ’ αυτόν είτε δεν θέλουμε να υπάρξει οποιαδήποτε σχέση μαζί του.

Τα μεγάλα έργα πραγματοποιούνται από διορατικά πνεύματα. Από ανθρώπους που βλέπουν μακρύτερα και προχωρούν μπροστά από όλους. Το μεγάλο έργο δεν μπορεί ωστόσο να έρθει από έναν πανέξυπνο αλλά και ψυχρό άνθρωπο. Ο μεγάλος καλλιτέχνης είναι συγχρόνως και εραστής της ανθρωπότητας.

Ένστικτο. Ένστικτο είναι τα φτερά που ξαφνικά φυτρώνουν στην πλάτη μας ή ο λύκος που ξαφνικά βγαίνει από μέσα μας. Πιστεύω ότι υπάρχει κάτι σκοτεινό μέσα σε όλους μας.

Απόσταση. Οι άνθρωποι που θαυμάζω τυχαίνει πάντα να είναι μουσική ή συγγραφείς. Προτιμώ να τους ακούω ή να τους διαβάζω και όχι να τους γνωρίζω από κοντά.

Δεν πιστεύω στον παράδεισο και στην κόλαση. Έχω την αίσθηση ότι όλοι οι θεοί κάθονται σ´ένα παράθυρο και μας κοιτάζουν από ψηλά. Δεν πιστεύω στον παράδεισο και στην κόλαση, αλλά πιστεύω ότι υπάρχει ένας διάλογος ανάμεσα στο καλό και στο κακό.

Αμφιβάλλω αν στη ζωή τελικά επιλέγουμε. Περισσότερο πιστεύω ότι ακολουθούμε τη μια ή την άλλη κατεύθυνση ανάλογα με τις επιρροές που δεχόμαστε ως παιδιά χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε.

Σε γενικές γραμμές δεν καλλιεργώ την αφοσίωση. Συνήθως δείχνω εμπιστοσύνη σε ανθρώπους που βλέπουν την φιλία όπως εγώ, που δεν θεωρούν αναγκαίο να τηλεφωνιόμαστε όλη την ώρα. Ποτέ δεν πήγα με παρέα στο κομμωτήριο ή για να αγοράσω παπούτσια. Ποτέ δεν κλάφτηκα σε φίλη για άτυχο έρωτα μου

Χειρότεροι και από τον καρκίνο. Οι μεγαλύτεροι εχθροί του ανθρώπου είναι το χρήμα και η εξουσία. Είναι χειρότεροι και από τον καρκίνο. Μάλλον αυτά τα δύο είναι ο αληθινός καρκίνος, διότι καταστρέφουν την ψυχή.

Πάντοτε ήθελα να ζήσω έντονα. Μέσα από τον έρωτα, μέσα από τη δουλειά, μέσα από τις στιγμές, τις συναντήσεις, ακόμη και τις αποτυχίες.